Tag: εξωτερική πολιτική

Πέμπτη 1 Φλεβάρη. Τα όρια της γελοιότητας έχουν γκρεμοτσακιστεί, αλλά μπροστά στους εθνικούς συμβουλισμούς τι σημασία έχει το καραγκιοζιλίκι; Πριν αφήσει την Αθήνα ο ισραηλινός πρόεδρος Rivlin επισκέφτηκε (συνοδεία του ψεκασμένου, ποιου άλλου; – και με πυραυλάκατο φυσικά) “το τόπο που έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας”!!! Κόσμος και κοσμάκης πλέει εδώ και αιώνες στην περιοχή· την αύρα της “θυσίας” δεν την έπιασε. Αλλά…

Η ιδέα της επίσκεψης, είμαστε σίγουροι, ήταν του ψεκασμένου. Δεν ήταν άλλωστε αυτός, σαν “δεύτερη φορά” υπαμ, στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2015, που πήγε με ταρατατζούμ να “τιμήσει τους νεκρούς της πρώτης συμμαχίας που έσπρωξε τους πέρσες πίσω στην ασία και κράτησε ελεύθερη την Ευρώπη”, όπως είχε κορδωθεί;

Το πιάνετε το υπονοούμενο της τωρινής ελληνο-ισραηλινής “τιμής” στη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Να σπρώξουμε τους ιρανούς και τους συμμάχους τους πίσω στην ασία – το καταλάβατε;

Τότε, το 2015, όταν ο ψεκασμένος είχε περπατήσει πάνω στις παλέτες για να ρίξει το στεφάνι με φόντο νέες και χλαμύδες και διάφορες σημαίες “συμμαχικών κρατών”, είχε πέσει το γέλιο της αρκούδας.

Τώρα; Τώρα “σοβαρότητα και σεβασμός”. Ήταν και ο υψηλός καλεσμένος άλλωστε. Ο πρώτος πρόεδρος ξένου κράτους που έκανε τέτοια επίσκεψη…. Αααααα…

Και ο ψεκασμένος (ίσως ο MVP του φαιορόζ κυβερνητικού τσούρμου) δεν μάσησε τα λόγια του στον χαιρετισμό του προς τον κυρ Rivlin:

… Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, τα Υπουργεία Άμυνας, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, με σκληρή δουλειά, έχουν χτίσει έναν άξονα σταθερότητας σε συνεργασία με όλες τις moderate χώρες της ευρύτερης περιοχής.

Συνεργαζόμαστε προκειμένου να χτίσουμε αυτό τον άξονα σταθερότητας που θα σταματήσει εκείνους που θέλουν να μεταφέρουν στην περιοχή της Μεσογείου, αλλά και στη Δύση φαινόμενα όπως αυτά της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού.

Ιδιαίτερα το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να χτίσει αυτόν τον άξονα ασφάλειας στη Μεσόγειο, προκειμένου να διασφαλίσει την ελεύθερη διακίνηση της ενέργειας που είναι πολύ σημαντική για όλη τη Δύση.

Επίσης, η ευαίσθητη περιοχή μεταξύ των χωρών μας, από το Ισραήλ στο Σουέζ, στην Κύπρο, στη Μάλτα και στην Κρήτη, είναι μια περιοχή που γίνεται η μεγαλύτερη διακίνηση ναρκωτικών, όπλων, παράνομου πετρελαίου που χρηματοδοτεί την τρομοκρατία.

Η διασφάλιση αυτών των θαλάσσιων δρόμων δεν αφορά μόνο τους δύο λαούς μας, αλλά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Μέσης Ανατολής και των χωρών της Μεσογείου.

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε βρισκόμαστε στο ιστορικό μέρος της Σαλαμίνας, όπως και εσείς προαναφέρατε.

Εδώ, ένας μικρός στόλος αποτελούμενος από περίπου 300 καράβια σταμάτησε εκατοντάδες χρόνια π.Χ. έναν στόλο με 1200 καράβια που προσπαθούσε να διεισδύσει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά να καταλάβει τη Δύση.

Και το κατάφερε. Και αυτός ήταν πάντα ο ρόλος της Ελλάδας λόγω της γεωπολιτικής της θέσης.

…

Αυτή η ισχυρή γεωπολιτική θέση, τώρα σε συνεργασία με το Ισραήλ και με τις άλλες χώρες, που αποτελούν χώρες σταθερότητας της ευρύτερης περιοχής, πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα βοηθήσει, ανοίγοντας νέους ενεργειακούς δρόμους με την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας μας, να οδηγηθεί η πατρίδα μας σε μια καινούργια εποχή, μια εποχή που ο ελληνικός λαός θα ζήσει καλύτερες ημέρες.

Μια παλιά κουβέντα λέει «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Πρέπει να προστεθεί «και από ψεκασμένο» – αρκεί να μπορείς να μεταφράσεις τα λόγια του.

Απ’ την άλλη μεριά: τα έχετε διαβάσει αυτά κάπου εδώ, έγκαιρα· έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες. Πάνω: ο κύριος Πάνος το 2015, κάπου στη Σαλαμίνα. Θα μπορούσε να ετοιμάζεται να φτύσει τη θάλασσα ή να βρει τα κλειδιά που έπεσαν απ’ το τσεπάκι του μαγιό του, αλλά όχι! Αποδίδει τιμές στους ηρωϊκά πεσόντες πριν 2495 χρόνια….

Κάτω: ο ψεκασμένος βελτίωσε το image του αφού, άλλωστε, έχει να ξεναγήσει έναν υψηλό καλεσμένο. Να τον ξεναγήσει σε τι; Στη θάλασσα των ηρωϊκά πεσόντων πριν 2497 χρόνια….

Στα 2495 χρόνια χαρακτηρίζεσαι καραγκιόζης – που είσαι. Στα 2497 ασκείς υπεύθυνη πολιτική· και ο σύμμαχός σου το ίδιο… Κυρίως όμως: εκφράζεις μια ιδέα περί θάλασσας ως να είναι ξηρά. Θυμηθείτε το… )

Πέμπτη 1 Φλεβάρη. Το νο 1 ελληνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, βρίσκονται σταθερά στους στάβλους της “αγγλόσφαιρας”. Των σχεδιασμών της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ και των όποιων συμμάχων τους.

Αυτό σημαίνει ότι ζείτε / ζούμε εδώ και πολύ καιρό στη μια μεριά ενός “πληροφοριακού παραπετάσματος”. Όπως δεν θα βρείτε στα καθεστωτικά μήντια και στον γαλαξία των ιντερνετικών λακέδων των αφεντικών οτιδήποτε για την συνεχιζόμενη παλαιστινιακή εξέγερση, δεν θα βρεί ακόμα λιγότερο οτιδήποτε που θίγει την ψυχολογική προετοιμασία του american μπλοκ. Αντίθετα θα βρείτε (σε βαθμό σιχαμάρας) «ειδήσεις» και «αναλύσεις» που (θα) ελεεινολογούν οτιδήποτε είναι ή φαίνεται εχθρικό σ’ αυτό το μπλοκ. Απ’ την τουρκία (που όπου νάναι διαλύεται) ως το μπλοκ της Αστάνα και τις εξελίξεις στη συρία· και ότι άλλο θεωρηθεί «εθνικά σκόπιμο».

Είναι δύσκολα χρόνια, και θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα. Το μόνο που μας παρηγορεί (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) είναι ότι απ’ τις αμείλικτες κρεατομηχανές που αλέθουν τα μυαλά και τις συνειδήσεις θα επιζήσουν και θα αντέξουν τελικά εκείνες κι εκείνοι που, στ’ αλήθεια, θα αναπτύξουν εκείνη την συνθετότητα της κριτικής σκέψης και αμφισβήτησης που αντιστοιχεί στον καπιταλιστικό 21^ο αιώνα.

(φωτογραφία: όταν λέμε στρατιωτική κατοχή και πολεοδομική εξουθένωση εννοούμε ακριβώς αυτό: στρατιωτική κατοχή και πολεοδομική εξουθένωση. Αξιοποιώντας τα «διδάγματα» του ρατσιστικού καθεστώτος της άλλοτε λευκής νότιας αφρικής, το λευκό ισραηλινό κράτος επεκτείνεται στην κατεχόμενη δυτική Όχθη. Χτίζει διαρκώς τείχη για να προστατεύει τους εποίκους – φυλακίζοντας όλο και περισσότερο τους παλαιστίνιους, στα «περισσεύματα».

Αυτά, μαζί με τις δολοφονίες άοπλων διαδηλωτών, τις «αιώνιες» προφυλακίσεις παλαιστίνιων, το κυνήγι ισραηλινών αντικαθεστωτικών και τους βρώμικους συνεταιρισμούς των ασφαλίτικων υπηρεσιών διεθνώς, είναι που στηρίζει το ελληνικό κράτος. Διακομματικά. Οι φαιορόζ, πάντως, είναι οι πιο πρόσφατοι πρόθυμοι – σαν τσατσορούφιανοι…)

Τετάρτη 31 Γενάρη. Ο ισραηλινός πρόεδρος Rivlin πρόλαβε, πριν φύγει, να ξαναθυμηθεί τον μεγΑλέκο. Αντίστροφα οι ντόπιοι “ορκισμένοι αντιφασίστες” (λέμε τώρα… “ό,τι δηλώσεις”…) δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν… Ήταν τόσο δύσκολο… Πράγματι.

Δεν περιμέναμε να καταδικάσουν τον φίλο, συνεταίρο, σύμμαχο του ελληνικού ιμπεριαλισμού (παρότι σκίζουν τα ρούχα τους ότι είναι αδιάλλακτοι εχθροί του). Είναι λογικό: σαν φίλοι, οπαδοί, πατατρεχάμενοι ή “ωφελούμενοι” του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού / μιλιταρισμού, έχουν ένα σοβαρό θέμα όταν οι οι δύο ιμπεριαλισμοί αγκαλιάζονται. Γίνεται να κατηγορείς (στα λόγια) τον ένα χωρίς να κατηγορήσεις (έστω στα λόγια) και τον άλλο; Δεν γίνεται! Μαλακία, αλλά έχει εξήγηση: η αποτυχία (και τα αναπόφευκτα νεύρα) οφείλεται στην κεντρικότητα του σχεδιασμού και των οδηγιών, απ’ το ισραηλινό κράτος. Όπως είναι γνωστό (δεν είναι;) μια κρατική υπηρεσία έχει αναλάβει να “ισοπεδώσει” όσους κάνουν κριτική στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / μιλιταρισμό / ρατσισμό – στην ευρώπη. Έφτιαξε ένα manual είτε πρόκειται για την εσθονία, είτε πρόκειται για την «στρατηγική σύμμαχο» ελλάδα… Ένα σχέδιο τέλος πάντων Οπότε ας πει κάποιος στους προϊστάμενους ότι δεν δουλεύει το πράγμα… (Στην αγγλία την πάτησαν…)

Από αφέλεια, άγνοια ή κακή εκπαίδευση (κυρίως αυτό) νομίζουν τέτοιοι “πρόθυμοι” ότι αν ωρύονται κατά της ασταμάτησης μηχανής κάπως θα ρεφάρουν. Ο.Κ. Αναμενόμενο. Και παιδικό. Γιατί ισχύει πάντα ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, αλλά όχι τους πάντες για πάντα!

Όσο για τον πρόεδρο Rivlin; Μοίρασε παράσημα, ξεκινώντας απ’ τον «αντ’ αυτού» Νίκο Παππά. Επειδή, όπως διαβάζουμε (και δεν χρειάζεται να συμπληρώσουμε κάτι): … Βραβεύτηκε ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, η οποία ενδυνάμωσε τη συμμαχία ανάμεσα στις δύο χώρες και προχώρησε το στρατηγικό σχέδιο για τη σχέση ανάμεσα σε Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρο… (Την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» δηλαδή… – αλλά την αίγυπτο την ξέχασε…) Αυτά περί βράβευσης τα λέει η καθεστωτική «καθημερινή», όχι η πανάθλια ασταμάτηση μηχανή, κι αφήνει ρέστους και σέκους αυτούς που κατηγορούν το ελληνικό κράτος ότι δεν είναι τόσο φιλο-ισραηλινό όσο θα έπρεπε. Όσο για τον «αντ’ αυτού», πάντα το λέγαμε: αυτό το παληκάρι θα προκόψει.

Ύστερα ο πρόεδρος Rivlin θεμελίωσε στη Σαλονίκη το μνημείο του Ολοκαυτώματος (έκανε επιτέλους και κάτι απόλυτα σωστό). Μετά έφυγε. Φουλ του μεγΑλέκου με ζεύγος ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας: δεν είναι σίγουρο ότι παίρνεις μ’ αυτό το φύλλο το μαρούλι απ’ το τραπέζι της μέσης Ανατολής, αλλά για το ελληνικό εθνικιστικό πόπολο είναι μια κάποια ελπίδα…

Νάναι καλά ο άνθρωπος: άφησε πίσω του παρακαταθήκες· και κάτι συντρίμια που ακόμα δεν έχουν καταλάβει την κατάστασή τους.

(φωτογραφία:

– Και γυρνάω και τους λέω: μην μας τα ζαλίζετε, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ θα φτάσουμε τους οικισμούς των εποίκων μέχρι το Καστελόριζο, των φίλων μας των ελλήνων!!! Να έχουμε μια αοζ να τρέμετε!

– Είσαι ωραίος ρε Reuven! Όχι μόνο οι αεροπορίες μας, αλλά και τα υποβρύχιά μας θα κάνουν παρέα…)

Τετάρτη 31 Γενάρη. Όσο ο ισραηλινός πρόεδρος εκθίαζε τον ελληνικό φασισμό / ρατσισμό (ως το σημείο που το επέτρεπε η θέση του) με λαβή το «μακεδονικό», ο ισραηλινός πρωθυπουργός πήγε κι ήρθε στη Μόσχα. Οι κοινές ανακοινώσεις Netanyahou – Putin ήταν άσχετες με τα φλέγοντα θέματα που έσπρωξαν τον πρώτο σ’ αυτό το express ταξίδι. Είχαν να κάνουν με το Ολοκαύτωμα, τους ναζί και την τεράστια συμβολή του κόκκινου στρατού στην ήττα τους. Γυρνώντας όμως στη βάση του (κάμποσα αγγλοαμερικανικά πρωτοκοσμικά κανάλια έχουν αρχίσει να σπρώχνουν σταθερά σαν «πρωτεύουσα» την Ιερουσαλήμ στις ανταποκρίσεις τους απ’ το ισραήλ…) δήλωσε τα εξής (τον τόνο της φωνής του τον αφήνουμε σ’ εσάς να τον φανταστείτε):

Του είπα (σ.σ.: του Putin) ότι το Ισραήλ δίνει σε δύο ζητήματα την ύψιστη σημασία: πρώτον, στις προσπάθειες του Ιράν να σταθεροποιήσει μια στρατιωτική παρουσία στη Συρία, και δεύτερον στις προσπάθειες του Ιράν να κατασκευάζει – στο Λίβανο – όπλα ακριβείας κατά του Κράτους του Ισραήλ. Του ξεκαθάρισα [σ.σ.: του Putin] ότι δεν συμφωνούμε σε καμία απ’ αυτές τις εξελίξεις, και θα δράσουμε όπως χρειάζεται.

Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτές τις δηλώσεις τον συνηθισμένο καθεστωτικό βερμπαλισμό. «Θα τους κάνω, θα τους δείξω» – κλπ. Όμως δυο μέρες νωρίτερα, στις 28 Γενάρη, πριν τρέξει δηλαδή ο Netanyahou στον Putin, η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post γνωστοποιούσε τις εκτιμήσεις του ισραηλινού καραβαναριού:

… «Ο επόμενος πόλεμος με την Hezbollah θα έχει ένα μέτωπο στη θάλασσα» προειδοποιεί ο (Shaul) Chorev [σ.σ.: πρώην αρχικαραβανάς του ισραηλινού ναυτικού και νυν «σύμβουλος ασφαλείας»].

… Το Ιράν είναι λίγο πριν φτάσει στη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανόμενης της χρήσης συριακών λιμανιών απ’ το ιρανικό ναυτικό – προσθέτει. «Ιρανικά λιμάνια στην ανατολική Μεσόγειο είναι αληθινός κίνδυνος για το Ισραήλ» λέει ο Chorev, υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία πρέπει να πεισθούν να εμποδίσουν το Ιρανικό ναυτικό απ’ το να αποκτήσει ερείσματα στη Συρία…

… “Οι Ρώσοι ήρθαν στη Μέση Ανατολή παίρνοντας τη θέση των Αμερικάνων που παραμέλησαν την ανατολική Μεσόγειο” λέει ο Chorev, προσθέτοντας ότι οι Ρώσοι μπορεί να περιορίσουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες του ισραηλινού ναυτικού.

… Το ισραηλινό ναυτικό είναι σχετικά μικρό σε σχέση με άλλα σώματα του ισραηλινού στρατού, αλλά έχει να προστατέψει σημαντική περιοχή, εξαιτίας της επέκτασης της αοζ της χώρας απ’ τα 65 χιλιόμετρα στα 240 χιλιόμετρα, πριν τέσσερα χρόνια.

Το ναυτικό πρέπει επίσης να προστατέψει τις πλατφόρμες άντλησης φυσικού αερίου στην ισραηλινή αοζ, που είναι ξεκάθαροι στόχοι για τους εχθρούς του Ισραήλ που βρίσκονται στα βόρεια σύνορά του. Το ισραηλινό επιτελείο πιστεύει ότι η Hezbollah έχει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που μπορούν να κτυπήσουν τις πλατφόρμες, που παρέχουν μεγάλη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειάζεται στο Ισραήλ.

Δεν θα ήταν ασφαλές να συμπεράνουμε ότι μετά από διάφορα λιγότερο ή περισσότερο αποτυχημένα deal με την Μόσχα ο Netanyahou έτρεξε άλλη μια φορά για να ζητήσει από (ή να παρακαλέσει) το ρωσικό αφεντικό να του επιτρέψει να καταστρέψει στον λίβανο αυτά που θεωρεί «θαλάσσιες απειλές κατά του ισραήλ» – εξασφαλίζοντας όχι απλά τα ισραηλινά αλλά και (κυρίως) τα αμερικανικά συμφέροντα σε ότι αφορά τις ευρωπαϊκές προμήθειες σε φυσικό αέριο. Πως, άραγε, θα έπειθε ο Netanyahou τον Putin ότι είναι καλύτερη η τροφοδοσία της νότιας ευρώπης με το ισραηλινό φυσικό αέριο, και ότι ο turk stream είναι πεταμένα λεφτά;

Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε έναν καϋμό που «κάτι θυμίζει» – έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω οι αγγλόφωνες εκδόσεις μη αγγλόφωνων media δεν απευθύνονται στο εσωτερικό, domestic κοινό. Λένε κάτι για να ακουστεί διεθνώς.

Τρίτη 30 Γενάρη. Ποτέ δεν ήταν το “όνομα” ο πραγματικός στόχος του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Τέτοια ήταν η γνώμη μας ήδη απ’ το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90: ο πραγματικός στόχος ήταν εξ αρχής το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας. Είναι εύκολο να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε αρκεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό: το “όνομα” δεν έχει καμία σημασία. Οι έλληνες, για παράδειγμα, ονομάζονται “έλληνες” μόνο μεταξύ τους! Το διεθνές όνομα είναι “γρεκοί” (greeks) και για το κράτος «γρεκία» (greece). Ο κόσμος ανατολικότερα χρησιμοποιεί άλλο όνομα: «γιουνανιστάν» (για το κράτος) και «γιουνάν» για τους υπηκόους (με καταγωγή απ’ το «ίωνες»).

Το «όνομα» δεν είχε – και δεν έχει – σημασία. Ήταν, όμως, εκείνο που μπορούσε να πουληθεί εύκολα, να καταναλωθεί εύκολα, ειδικά στο εσωτερικό. Κάτι σαν διαφημιστικό τρικ: να υπάρχει κάτι «απλό» για να κουκουλώσει πιο σύνθετα ζητήματα (του ελληνικού ιμπεριαλισμού) που δεν είναι εύκολο να πουληθούν από ιδεολογική άποψη, λαϊκίστικα και μαζικά, και να γίνουν κατανοητά στο πόπολο.

Η ενδιάμεση συμφωνία που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβρη του 1995 ανάμεσα στα Σκόπια και στην Αθήνα, αποδεικνύει την ορθότητα της άποψής μας. Παρότι η συμφωνία αναφέρει ότι υπάρχει ζήτημα «ονόματος», το βάζει μαζί με άλλα, πολύ σοβαρότερα. Εν τέλει το ελληνικό κράτος αναγνώρισε το μακεδονικό, με το εξής όνομα: πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας. Το «πρώην γιουγκοσλαβική» δεν είναι ούτε γεωγραφικός ούτε χρονικός προσδιορισμός. Είναι πολιτικός / γενεαλογικός. Σε απλά ελληνικά το όνομα με το οποίο η Αθήνα αναγνώρισε επίσημα, απ’ το 1995 και μετά, εδώ και 22 χρόνια, το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια είναι: δημοκρατία της μακεδονίας – “που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία”…. Σα να λέμε: δημοκρατία της γρεκίας – “που κάποτε ανήκε στην οθωμανική αυτοκρατορία”…

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Ύστερα από δεκαετίες αυτό το «που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία» σαν προσδιορισμός ονόματος κράτους είναι γελοίο! Απομένει (απ’ το αναγνωρισμένο απ’ την Αθήνα όνομα ΠΓΔΜ) το δημοκρατία της μακεδονίας.

Δηλαδή; Έχει απομείνει το επίσημο, διεθνές (και αναγνωρισμένο) όνομα του κράτους… Σα να λέμε: το “όνομα” έχει καθιερωθεί, de facto, και έχει αναγνωριστεί ακόμα και απ’ το ελλαδιστάν – παρότι, για “εσωτερική ελληνική χρήση”, το “Σκόπια” δουλεύει…

Όμως: το σύνταγμα ήταν πάντα ο στόχος. Και αυτός παραμένει…

Τρίτη 30 Γενάρη. Τα συντάγματα είναι η σπονδυλική στήλη της συγκρότησης των κρατών. Ο “νομικός χάρτης” που ορίζει τους βασικούς κανόνες της οργάνωσής τους. Το να σημαδεύει λοιπόν ένα κράτος το σύνταγμα ενός άλλου σημαίνει ότι σημαδεύει στο “δόξα πατρί”.

Η ελληνική ιμπεριαλιστική στόχευση για διάλυση του μακεδονικού κράτους απ’ την στιγμή που αυτό ανεξαρτητοποιήθηκε είχε δύο επίπεδα. Το ένα επίπεδο αφορούσε την διεθνική σύνθεση της κοινωνίας: αλβανοί και σλαβομακεδόνες. Το άλλο επίπεδο, που ξεδιπλώθηκε απ’ το 1992 με την “ελληνοσερβική φιλία”, το “όνομά μας είναι η ψυχή μας” και το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία” (για να αναδιπλωθεί υποχρεωτικά το φθινόπωρο του 1995), αφορούσε το πως θα επιβληθεί αυτή η διάλυση: με εισβολή του σερβικού στρατού από βορρά (για να “προστατέψει” την υποτιθέμενη “σερβική μειονότητα” στο μακεδονικό κράτος) και την σχεδόν ταυτόχρονη “ανθρωπιστική” εισβολή του ελληνικού στρατού απ’ το νότο, δήθεν “για να συγκρατηθεί το προσφυγικό κύμα”… (ή και για να προστέψει μια ανύπαρκτη “ελληνική μειονότητα”…). Στο σχεδιασμό αυτό το έδαφος της δημοκρατίας της μακεδονίας θα μοιραζόταν στα τρία: ένα κομμάτι, στα δυτικά, θα δινόταν στο αλβανικό κράτος· με αντάλλαγμα, εννοείται, την παραχώρηση του αλβανικού νότου στο ελλαδιστάν. Αν τα Τίρανα αρνούνταν να κάνουν αυτή την παραχώρηση, τότε ο ελληνικός στρατός θα μπούκαρε και στην αλβανία· “για να προστατέψει την ελληνική μειονότητα”. Αυτήν την εκστρατεία είχε ξεκινήσει, άλλωστε, το παρακράτος. Με την “μαβη”.

Ο σχεδιασμός απέτυχε. Πρώτον επειδή ο σερβικός στρατός (δηλαδή ο Μιλόσεβιτς…) δεν ασχολήθηκε με το θέμα· και, στη συνέχεια, επειδή έσκασαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι στην περιοχή. Συνεπώς το δεύτερο επίπεδο, ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο θα γινόταν η διάλυση, ακυρώθηκε.

Έμεινε το πρώτο. Η δι-εθνική σύνθεση του πληθυσμού της δημοκρατίας της μακεδονίας. Έμεινε (σε εκκρεμότητα) ο κυρίως στόχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού: η συνταγματική συγκρότηση αυτού του διεθνικού κράτους… Γιατί, θα πρέπει να αξιολογηθεί κι αυτό, η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία (που δεν είναι σκέτα κυρίαρχη αλλά σχεδόν καθολική) ΔΕΝ μπορεί να εννοήσει δι-εθνικά ή πολυ-εθνικά κράτη. Είναι αυτή η ιδεολογία που ανατριχιάζει ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο να φτιαχτεί μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αττική· πόσο μάλλον τζαμί μέσα στον αστικό ιστό…

Συνεπώς, το να κτυπάει το συνταγματικό δέσιμο της δι-εθνικής δημοκρατίας της μακεδονίας, είναι για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το “τέλειο κτύπημα” για την διάλυσή της. Ή αυτό θέλει να πιστεύει…

Τρίτη 30 Γενάρη. Φυσικά αυτά τα 23 χρόνια (απ’ το 1995 και την “ενδιάμεση συμφωνία” ως τώρα) έγιναν αρκετά στη δημοκρατία της μακεδονίας. Η σχέση μεταξύ των δύο εθνοτήτων σταθεροποιήθηκε και απέκτησε συνταγματικές συντεταγμένες. Όμως ο ελληνικός στόχος (το σύνταγμα…) παραμένει. Όχι, πλέον, επειδή θα ήταν δυνατόν ποτέ οι ελληνικές απαιτήσεις να γίνουν δεκτές από οποιονδήποτε! Αλλά επειδή ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν εννοεί να παραδεχτεί ότι ηττήθηκε και στον κυριο στόχο του· προτιμάει να μείνει το θέμα “ανοικτό”, έστω κι αν είναι τέτοιο αποκλειστικά και μόνο για την Αθήνα.

Τι ζητάει σήμερα το ελληνικό κράτος; Τι απαιτεί απ’ το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας; Να αφαιρεθούν τα άρθρα που αναφέρουν την ύπαρξη “μακεδονικού έθνους” και “μακεδονικής γλώσσας”. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, σε ένα έστω νέο κράτος, να αποφασίσει οποιαδήποτε εξουσία του ότι το 65% του πληθυσμού θα μείνει χωρίς εθνικότητα; Είναι αυτό δυνατόν; Όχι φυσικά!!! Συνεπώς το ελληνικό κράτος απαιτεί το αδύνατο!

Μήπως θα ήταν ευχαριστημένο με μια μικρή συνταγματική διόρθωση, αντί για “μακεδονικό έθνος” να γίνει “σλαβομακεδονικό έθνος”, και να υπάρξει μια αντίστοιχη αλλαγή στον χαρακτηρισμό της γλώσσας; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Γιατί υπάρχει ένα ακόμα άρθρο του συντάγματος της δημοκρατίας της μακεδονίας, που τα ελληνικά αφεντικά απαιτούν να διαγραφεί: ότι υπάρχουν μακεδόνες και εκτός συνόρων. Αν η “μακεδονική” εθνικότητα γίνει “σλαβομακεδονική”, τότε (το σύνταγμα θα λέει ότι) εκτός συνόρων θα υπάρχουν σλαβομακεδόνες. Και τέτοια μειονότητα, σλαβομακεδονική, υπάρχει πράγματι στην ελληνική επικράτεια!!! Μόνο που το ελληνικό ιμπεριαλιστικό / ρατσιστικό κράτος αρνείται να την αναγνωρίσει σαν τέτοια!

Συνεπώς ούτε η προσθήκη του “σλαβο-“ θα ικανοποιούσε τα ελληνικά “εθνικά συμφέροντα”…