Month: April 2024

The way to the spring, Life and Death in Palestine

Δευτέρα 29 Απρίλη (00.12) >> Κανονικά εδώ θα έπρεπε να υπάρχει ένα τραγούδι. Προτιμήσαμε να βάλουμε αυτό το διάρκειας 1,5 ώρας video, παρουσίαση ενός βιβλίου με τίτλο Ο δρόμος προς την άνοιξη, Ζωή και Θάνατος στην Παλαιστίνη. Μιλάει ο συγγραφέας του (δημοσιογράφος, εβραϊκής καταγωγής) Ben Ehrenreich.

Ο λόγος που το προτείνουμε είναι βέβαια το θέμα του∙ αλλά όχι μόνο. Η παρουσίαση έγινε τον Φλεβάρη του 2017… που νομίζεται; Στο πανεπιστήμιο Columbia, απ’ το «κέντρο παλαιστινιακών σπουδών» του! Ναι, είναι το ίδιο πανεπιστήμιο που τώρα κυνηγάει τους φοιτητές και τις φοιτήτριές του, κατηγορώντας τους για … «αντισημιτισμό»…

Αλλά το 2017 μια τέτοια εκδήλωση μπορούσε να περάσει ακόμα και απαρατήρητη… οπότε «κανένα πρόβλημα» (για τους «χορηγούς»…) Το 2017 το καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορούσε να ειπωθεί στο columbia με το όνομά του (: απαρτχάιντ) χωρίς να τον δέσει η αστυνομία…

 

Περί τάφων

Δευτέρα 29 Απρίλη (00.10) >> Ακόμα και για την δυτικής προέλευσης θηριωδία του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί “too much”: η αποχώρηση του κατοχικού στρατού μετά την ήττα του στην Khan Younis δεν άφησε πίσω της μόνο την συστηματική καταστροφή του νοσοκομείου Nasser (πέρα απ’ την καταστροφή πολλών απ’ τις υπόλοιπες υποδομές της πόλης). Άφησε και ομαδικούς τάφους.

Ξέρετε τι πάει να πει «ομαδικός τάφος» σκαμμένος από έναν κατοχικό στρατό; Πάει να πει «σκοτώσαμε, το φχαριστηθήκαμε, και … ακόμα κι αν βρείτε κάποτε πτώματα ή μόνο σκελετούς δεν θα ξέρετε καν τίνος είναι∙ και θα σας πάρει πολύ καιρό αν καταφέρετε να βρείτε άκρη». Σκυλεύουμε τους νεκρούς λέγεται αυτό με τον όρο μιας άλλης εποχής, που ήταν περισσότερο ακριβής (η εποχή) και λιγότερο «στρογγυλεύουμε».

Βρέθηκαν δολοφονημένοι θαμμένοι με τους ορούς στα μπράτσα τους… Βρέθηκαν δολοφονημένοι με τα χέρια δεμένα πισθάγωνα∙ εκτελεσμένοι δηλαδή… Βρέθηκαν δολοφονημένες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι∙ είτε ασθενείς, είτε άνθρωποι που είχαν καταφύγει στις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου για στοιχειώδη προστασία. Τριακόσια ενενήντα δύο (392) πτώματα – τίποτα σπουδαίο για την Γάζα των τελευταίων μηνών….

Ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες που έχει αυτό το τόσο αγαπητό φασιστικό καθεστώς οι δυτικοί σύμμαχοι (και μέντορες) του φρόντισαν αφενός οι ομαδικοί τάφοι να περάσουν αστραπιαία απ’ την δημαγωγία τους και να χαθούν στο βάθος του Θεάματος, αφετέρου να στείλουν καινούργια όπλα και συμπάθεια. (Ναι, είναι οι ίδιοι που το 1995 έλεγαν πως οι μουσουλμάνοι που επέζησαν απ’ την σφαγή της Σρεμπρένιτσα διαφεύγοντας μέσα απ’ τα βουνά «έλεγαν ψέμματα» – γιατί τέτοιοι είναι οι μουσουλμάνοι: ψεύτες και μαραζιάρηδες (έλεγαν)…)

Κι όποιος τολμήσει να αρνηθεί το αίμα; Είναι (αλλοίμονο, τι άλλο;) «αντισημίτης»!!! Πράγμα που μας εξηγεί με πολύ απλό τρόπο ότι όποιος είναι «αντι-αντισημίτης», «πολιτικο/ιδεολογικά ορθός» δηλαδή, δεν μπορεί παρά να συγχαίρει τα θεοναζί καθάρματα.

Βουτηγμένος στο αίμα.

Ποιος δεν φοβάται αυτή την άνοιξη;

Στο πρώτο πλάνο οι αρχές. Στο δεύτερο οι σημαίες της Παλαιστίνης και ο συλληφθείς. Στο τρίτο πλάνο το πανώ αλληλεγγύης. Και στο βάθος το κεντρικό κτίριο του Harvard…

Δευτέρα 29 Απρίλη (00.07) >> Οι μπηχεβιοριστές του συστήματος (και οι ειδικοί της δημαγωγίας) υποστηρίζουν πως το να σε νοιάζουν οι Ζωές των Άλλων είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ειδικά αν οι Άλλοι δεν είναι «ξανθοί και γαλανομάτηδες» αλλά σκουρόχρωμοι. Επιπλέον θεωρούν δικαιολογημένη αρμοδιότητα των βραχιόνων της δημόσιας τάξης το να συνετίσουν όσους «εκτός τόπου και χρόνου» τολμήσουν να εμφανιστούν δημόσια…

Ωστόσο, εδώ κι εκεί στις δυτικές κοινωνίες (όπου το μόνο επιτρεπόμενο «νόημα» είναι οι selfie…) εμφανίζεται κάτι σαν σπασμός∙ κάτι σαν πεισματάρικο κύμα, μια διαταραχή-της-νέας-κανονικότητας, που επιμένει να επεκτείνεται.

Μια βδομάδα πριν γράφαμε μεταξύ άλλων: Κι όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία των ιμπεριαλισμών, ακόμα και πριν τους καπιταλιστικούς τέτοιους, όταν ο «ηγεμόνας ηττάται στην περιφέρεια» (αδιάφορο αν το παραδέχεται ή όχι!) η ένταση επιστρέφει στο «κέντρο» του… Στις ηπα, τον γενναιόδωρο υποστηρικτή του θεοναζί, απαρτχάιντ χασάπη, το βαθύ κράτος είναι υποχρεωμένο πια να «αμύνεται» μέσα στα καλύτερα πανεπιστήμιά του καταστρέφοντας τα έσχατα προσχήματα περί «ακαδημαϊκής ελευθερίας» και όχι μόνο…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 29 Απρίλη (00.05) >> Έχει γίνει εντελώς αστείος ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα; Ή κοροϊδεύουν όλοι μαζί; Γιατί όχι και τα δύο;

Ο Μικρός Δούκας (λέει ότι) στέλνει (θέλει να στείλει) κάτι αντιαεροπορικά του στον τοξικό του Κιέβου, και επειδή (λέει ότι) ξεμένει, θέλει να τον δανείσει ένα από δαύτα η don Rico & Co… για να πάρει μέρος (ο συγκεκριμένος εκτοξευτής) στους ολυμπιακούς… μάλλον στο άλμα εις ύψος…

Η ερώτηση του αφελούς: και γιατί δεν κρατάει ένα αντιαεροπορικό απ’ τον τοξικό του Κιέβου και να του το στείλει μετά τους ολυμπιακούς; Μα ελάτε τώρα!!! Έχουμε γράψει για το «τριγωνικό» κόλπο έτσι ώστε να φαίνεται, δήθεν, ότι η Αθήνα δεν στέλνει αντιαεροπορικά (και άλλα καλούδια..) στο Κίεβο: τα δίνει κάπου αλλού, και απ’ το «κάπου αλλού» πάνε στον τελικό προορισμό τους!!!

Αυτό το ψευτο-κρυφτούλι δεν φαίνεται να είναι αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό – αν και η don Rico & Co το χρησιμοποιεί ίσως περισσότερο από άλλους. Δείχνει ωστόσο με τον τρόπο του το σημείο στο οποίο βρίσκεται η δυτική υποστήριξη στο φασιστοΚίεβο, την στιγμή που η Μόσχα καταλαμβάνει αργά και σταθερά (όχι τόσο αργά όσο πριν την κατάληψη της Adveeka) χωριά, οικισμούς και μικρές πόλεις κυρίως στην επαρχία του Donetsk.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Intifada!

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.22) >> Διαχρονικοί Ska-p εις διπλούν. Πάνω από συναυλία με αγγλικούς υπότιτλους, κάτω με σταθερό πλάνο και ελληνικούς.

Ζήτω!

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.20) >> Ποιος θα την περίμενε; Όχι την αυτοκτονία, αλλά την έπαρση για δαύτην! Κι όμως: κάπου, κάπως, κάποτε ήταν ενθουσιασμένοι με τον πόλεμο!! Πού; Στο μακρινό αμέρικα; Ποιοι; Έλληνες μετανάστες (και μετανάστες και ετοιμοθάνατοι!). Πότε; Στη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων: γυρνούσαν πίσω για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν! (Η φωτογραφία  είναι απ’ το βιβλίο «το όραμα των ελλήνων για τις ηνωμένες πολιτείες της αμερικής – από την ελληνική επανάσταση έως τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο» του Κ. Διώγου, εκδ. «Αλεξάνδρεια»).

Ο καιρός πέρασε, αλλά φαίνεται ότι πάντα υπάρχει μια υπέροχη ευκαιρία, ακόμα και για ντόπιους – σίγουρα για τις πολιτικές βιτρίνες! Ο κύριος κάτω, παλιά καραβάνα, 70χρονος+, ευρωβουλευτής της «λαϊκής δεξιάς», δηλώνει πλήρη πολεμική ετοιμότητα. Αν ο προϊστάμενός του έχει κηρύξει πόλεμο κατά της Μόσχας, αυτός φαίνεται ότι τον κήρυξε κατά της Τεχεράνης (και των συμμάχων της).

Όχι, δεν θα αφήσει τις Βρυξέλες αυτός ο νέος στρατηλάτης. Άλλους θέλει να ξαποστείλει «στην γραμμή της μάχης»…

Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να τεθεί υπό τις διαταγές του … παλαίμαχου στρατηγού Μεϊμάρ;;

Τι στην ευχή; Ανησυχεί η δεξιά; Δεν συμμετέχουμε κανονικότατα στον ένα απ’ τους δύο (πολέμους) και έμμεσα στον δεύτερο; Δεν είμαστε στη «σωστή μεριά της ιστορίας»; Δεν είμαστε ο παγκόσμια αξιοθαύμαστος «πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο»; Δεν έχουμε τον στρατηγό Μεϊμάρ να μας καθοδηγεί;

Η σουπιά!

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.18) >> Ο πατέρας, ο γίγαντας Κωνσταντίνος, προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας (τότε: ΕΑΣ), και το έκανε με άγαρμπο και μικροαστικό τρόπο: πουλούσε άδειες δρομολογίων και λεωφορεία στους οδηγούς τους… Αυτά το 1992. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, και ο γίγαντας ήταν άξιος θαυμασμού γι’ αυτό: προκάλεσε μια απ’ τις πιο δυναμικές ως άγριες εργατικές εξεγέρσεις στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, ένα πραγματικό εργατικό «θερμό καλοκαίρι» και «θερμό φθινόπωρο» ως και το 1993. Αξέχαστες (θα έπρεπε να έχουν μείνει) οι οδομαχίες στο αμαξοστάσιο της Π. Ράλλη, οι ευφάνταστες ενέργειες εργατικού σαμποτάζ, ο διασυρμός των απεργοσπαστών, η (τελικά «αυτοσυγκρατημένη»…) πορεία προς τη Σαλονίκη∙ και πολλά άλλα.

Ο γόνος, ο μάνατζερ Κυριάκος, κινήθηκε πιο πονηρά. Στις αρχές του 2020 κάποιος ίσως του «σφύριξε» ότι η επερχόμενη «πανδημία» ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών στην Αθήνα. (Ας σημειωθεί ότι σε όλες τις υπόλοιπες πόλεις του ελλαδιστάν οι αστικές συγκοινωνίες είναι ιδιωτικές: ΚΤΕΛ…) Έτσι, με νόμο που επισημοποιήθηκε στον φ.ε.κ. στις 12 Φλεβάρη 2020, ένα μήνα πριν την εκκίνηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατρείας (νόμος 4663/20), ένα απ’ αυτά τα «πολυνομοσχέδια» που πρέπει να ψαχουλέψεις για να καταλάβεις τι λένε, εξασφάλισε ότι τα κτελ α.ε. μπορούν να πιάσουν δουλειά και στις συγκοινωνίες της Αθήνας:

Η δικαιολογία λίγο αργότερα, προς το φθινόπωρο του 2020, με ψηφισμένο ήδη το νόμο, ήταν ότι λόγω «κοινωνικής αποστασιοποίησης» τα λεωφορεία που υπήρχαν δεν έφταναν, οπότε έπρεπε να μπουν κι άλλα στην κυκλοφορία – που δεν υπήρχαν. Οι κτελατζήδες ήταν η σωτηρία:

Ήταν βέβαια μια λύση ανάγκης, λόγω έκτακτης κατάστασης, μόνο για 2 χρόνια… Ε;

Αμ δε!!!

Μετά από διάφορες εκτός νόμου παρατάσεις, τον Μάρτη του 2024, σε επίσημο διαγωνισμό (όπως θα δείτε αμέσως μετά η λέξη «διαγωνισμός» για την συγκεκριμένη περίπτωση είναι το λιγότερο κοροϊδία…) κάποια κτελ πήραν 63 δρομολόγια σε ανατολική και δυτική αττική, για τα επόμενα 8 χρόνια.

Να πως καμάρωνε το κτελ (η ανώνυμη εταιρεία δηλαδή…) Μαγνησίας για την «διόγκωση του αποτυπώματός» της λίγο πριν την πρόσφατη ανακοίνωση της «ανακήρυξης αναδόχου» στη μοναδική συμμετοχή στον «διαγωνισμό», στην κοινοπραξία δηλαδή των α.ε. των κτελ Μαγνησίας, Κορίνθου, Άργους, Θήβας, Χανίων και Σαλαμίνας με τα τουριστικά γραφεία Maroulis Travel και Smile Acadimos:

Δεν πρέπει να έχετε παράπονο! Δύο απ’ τις μεγαλύτερες τουριστικές εταιρείες του λαού και του τόπου συν έξι ανώνυμες εταιρείες επαρχιακές αστικών / υπεραστικών συγκοινωνιών είναι μια γερή ιδιωτικοποίηση των αθηναϊκών αστικών συγκοινωνιών! Γερή … και απαρατήρητη!!! (;;;)

Η don Rico & Co ξέρει να κάνει τις δουλίτσες της…

(Μια απορία έχουμε μόνο: τα λεωφορεία για συγκοινωνίες αστικού τύπου πού τα βρίσκουν όλοι αυτοί οι ιδιώτες και δεν μπορούσε να τα βρει ο καϋμένος ο Ο.Α.Σ.Α.;)

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Επάνω: Μια νεαρή ιρανή κάνει στον φακό το σήμα της νίκης σε δρόμο της Τεχεράνης, μπροστά σε πανώ με το πυραυλικό οπλοστάσιο των «φρουρών της επανάστασης» – 15 Απρίλη 2024. Κάτω: άλλη ιρανή, μπροστά σε παρόμοιο πανώ, πάντα στην Τεχεράνη την ίδια ημέρα…

Όσοι / όσες ενδιαφέρονται για στρατιωτικά γκάτζετς έχουν μια κάποια ιδέα. Όσοι / όσες ενδιαφέρονται για το τυραννικό για τις ιρανές hijab, μπορούν στην πάνω εικόνα να τo αναζητήσουν μάταια – και στην κάτω να ανακαλύψουν την συνηθισμένη πια, μάλλον κομψή θέση του…

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.15) >> Αφού αποδείχθηκαν ικανοί να υποστηρίζουν για πάνω από 1,5 χρόνο ότι το φασιστοΚίεβο νικάει τον ρωσικό στρατό θα δυσκολεύονταν να φωνάζουν ότι την νύχτα 13 προς 14 Απρίλη το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς νίκησε την Τεχεράνη; Όχι. Απλά πράγματα: η «απόδειξη» αυτής της νίκης λέγεται 99%. «Το 99% των ιρανικών drones και πυραύλων καταρρίφθηκε – άρα νίκη!» (Επίσης, λίγο παλιότερα: «τα εμβόλια είναι κατά 99% αποτελεσματικά» – και «100% ασφαλή» – άρα σωτηρία!…)

Θα πρέπει να θυμίσουμε σ’ όλους αυτούς τους δυτικούς εραστές της στατιστικής κάτι που θα μπορούσε να έχει πει ένας βασιλιάς, πριν κάτι αιώνες: Αμυνόμαστε εξαιρετικά, τα τείχη μας έχουν αντέξει… μόνο μια μικρή πορτούλα βρήκαν για να μπουν… (Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε για ποια περίπτωση πρόκειται…)

Αν το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είχε νικήσει με οποιαδήποτε έννοια, τότε θα απολάμβανε την επιτυχία του – και δεν θα επεδίωκε καινούργια επίθεση κατά της Τεχεράνης. Η λύσσα του είναι από μόνη της απόδειξη μιας συγκεκριμένης ήττας: ΔΕΝ μπορεί πια να θεωρεί την επικράτειά του «ασφαλή», ακόμα και με την γεμάτη ζήλο βοήθεια των καλύτερων συμμάχων του. Κι εδώ είναι που ξεβράζονται οι «ιδιαιτερότητες» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, από καπιταλιστική και κρατική άποψη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (γεω-ιστορικές σημειώσεις 1)

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.13) >> Ένας χωροφύλακας που αντί να προστατεύει τα αφεντικά του χρειάζεται την ενεργή, άμεση, τοις μετρητοίς δική τους προστασία για να συνεχίσει να υπάρχει είναι ένας χωροφύλακας ξεπερασμένος… μπελάς… μπορεί και επικίνδυνος.

Η μεγάλη χρησιμότητα για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς της εποικιστικής αποικιοκρατίας που μορφοποιεί το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς στη μέση Ανατολή άρχισε να ατονεί απ’ τα ‘90s και μετά: όταν η Ουάσιγκτον απέκτησε, για πρώτη φορά στον 20ο αιώνα, δικές της βάσεις στην αραβική χερσόνησο, μετά την «καταιγίδα της ερήμου». Θυμίζουμε την reason d’etre της δημιουργίας, μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, του ισραηλινού κράτους: ο δυτικός στρατιωτικός έλεγχος στην αραβική χερσόνησο και στα πετρέλαιά της – και στη διώρυγα του Σουέζ.

Μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου και την γρήγορη αμερικανο-αγγλική στρατιωτική απόβαση στην αραβική χερσόνησο, η σημασία του δυτικού χωροφύλακα άρχισε να σχετικοποιείται.

Ήταν τότε, το 1992, που το δημοκρατικό γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον υπό τον Clinton, υποχρέωσε το Τελ Αβίβ και τον Αραφάτ να υπογράψουν τις (στην πραγματικότητα άθλιες για τους Παλαιστίνιους) «συμφωνίες του Όσλο». Εκείνο που επεδίωκε ουσιαστικά η Ουάσιγκτον έχοντας αποβιβαστεί πια «αυτοπροσώπως» στις ακτές-των-βαρβάρων (άρα με σαφώς μικρότερη ανάγκη για έναν χωροφύλακα…), ήταν να μετατρέψει την κατοχή της Παλαιστίνης από διεθνές ζήτημα (όπως ήταν ως τότε επί δεκαετίες, ακόμα πιο έντονα μετά την πρώτη intifada) σε διμερές, μεταξύ Τελ Αβίβ και «παλαιστινιακής αρχής». Στην μεγάλη κλίμακα ήταν ένα είδος υποτίμησης-του-χωροφύλακα, κάτι που οι αποικιοκράτες / κατοχικοί του Τελ Αβίβ κατάλαβαν εύκολα: θα μπορούσαν μεν να βασίζονται στην δυτική ανοχή (ακόμα και να την αγοράζουν!!!) ενεργώντας αποκλειστικά για δικό τους λογαριασμό (δηλαδή: επιταχύνοντας το απαρτχάιντ) αλλά δεν επρόκειτο να έχουν την γεωπολιτική αξία των ‘60s, των ‘70s και των ‘80s.

Εκτιμάμε πως εξαιτίας αυτής της σχετικής μείωσης-της-γεωπολιτικής-αξίας του χωροφύλακα της δύσης στη μέση Ανατολή άρχισε απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά η όλο και πιο βίαιη μετατροπή του δυτικού χωροφύλακα / αποικιοκράτη σε «θεοναζί κράτος για τον εαυτό του». Η εθνικιστική διάσταση του project ισραήλ έπρεπε όχι απλά να υπερκαλύψει την διεθνή έκπτωση της (δυτικής) αξίας του αλλά, επιπλέον, να του δώσει μια καινούργια διεθνή / ρατσιστική αξία, ως προπύργιο του πρωτοκοσμικού «πολιτισμού» απέναντι στην «μουσουλμανική / ισλαμική βαρβαρότητα», την καπιταλιστικά πρωτόγονη Ανατολή.

H «επίσκεψη» (η εισβολή δηλαδή) του φασίστα (και μετέπειτα πρωθυπουργού) Ariel Saron, των μπράβων του και όλης της κουστωδίας του στο al Aqsa τον Σεπτέμβρη του 2000 (που προκάλεσε την 2η intifada, ως το 2005), εισβολή που τυπικά απαγορευόταν επί δεκαετίες (το al Aqsa είναι ο 3ος σε παγκόσμια σημασία ιερός τόπος για τα σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) υπήρξε μια κομβική στιγμή αυτής της εκστρατείας αυτο-επιβεβαίωσης και αυτο-νομιμοποίησης του χωροφύλακα∙ εκστρατεία που κλιμακώνεται ως σήμερα.

Απ’ την άλλη μεριά η αμερικανική (δυτική) «γραμμή» για την «τύχη-του-χωροφύλακα» άρχισε να γίνεται αναγκαστικά τακτικίστικη αφού χανόταν πια η στρατηγική σημασία του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.