Black panthers matter

Κυριακή 31 Μάη. Στα μέσα Νοέμβρη του 2015, πάλι στη Μιννεάπολη, πάλι οι μπάτσοι, είχαν σκοτώσει τον 24χρονο αφροαμερικάνο Jamar Clark. Ήταν άοπλος, τον είχαν συλλάβει, του είχαν περάσει χειροπέδες, τον είχαν ρίξει κάτω – και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Οι μπάτσοι αθώωθηκαν 1,5 χρόνο μετά, αφού το δικαστήριο δέχτηκε την δική τους «ιστορία». Ό,τι βρίσκονταν σε άμυνα…

Παρά την μαζικότητα και την επιμονή του, απ’ το 2013, το κίνημα black life matters δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την δολοφονική δράση των μπάτσων στις ηπα. Παρότι οι δολοφονημένοι αφροαμερικάνοι, σαν απόλυτος αριθμός, τα τελευταία 5 χρόνια είναι σχεδόν οι μισοί απ’ τους δολοφονημένους λευκούς (1.252 έναντι 2.385), σαν ποσοστό στον πληθυσμό με κριτήρια φυλής είναι μακράν ο αγαπημένος στόχος των μπάτσικων όπλων, που – παρεπιπτόντως – κάποτε τα κρατάνε και αφροαμερικάνοι: 30 δολοφονίες ανά 1 μύριο αφροαμερικάνων, έναντι 12 για τους λευκούς (και 22 για τους λατίνους).

Υπάρχει ένας μόνιμος συνδυασμός ρατσισμού και μιλιταρισμού στο αμερικανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, τροφοδοτούμενος απ’ τα κάτω και απ’ τα πάνω, που αποτελεί την επίσημη «εξουσιαστική κουλτούρα» στις ηπα επί πολλές δεκαετίες. Είναι αυτός ο συνδυασμός που ενοποιεί τις δύο όψεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: εκτός συνόρων, και εντός. Η ρητορική του κράτους για τον εσωτερικό ιμπεριαλισμό του δείχνει την εκτεταμένη εγκληματικότητα· αλλά αυτή είναι προϊόν της σκληρής ταξικής διαστρωμάτωσης της αμερικανικής κοινωνίας, και με φυλετικούς όρους.

Αυτό το καπιταλιστικό κράτος σαπίζει και βρωμάει εδώ και δεκαετίες (θυμάται κανείς την εξέγερση στο L.A. το 1992;). Δεν είναι μόνο οι μπάτσοι που σκοτώνουν· είναι και οι δικαστές που τους αθωώνουν… Οι βίαιες εξεγέρσεις μετά από δολοφονίες (ή και αθώωσεις μπάτσων…) είναι μονόδρομος – αλλά πρακτικά οι μαύρες κοινότητες χρειάζονται πολύ περισσότερα από ξεσπάσματα.

Οι μαύροι πάνθηρες είναι η δική τους ιστορία· και δεν αξίζει να μείνει άλλο θαμμένη στο παρελθόν… Black history matters now…

John Maynard Keynes is dead!

Κυριακή 31 Μάη. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη, και περισσότεροι θα το κάνουν σύντομα: θα χαρακτηρίσουν τα (ευρωπαϊκά) προγράμματα αναδιάρθρωσης κεϋνσιανά. Αν περιορίσει κανείς την οπτική του αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική / χρηματική κρατική διαχείριση, τότε «κεϋνσιανισμός» ήταν ήδη τα bail out διάφορων too big to fail επιχειρήσεων (και τραπεζών) απ’ το 2009 και μετά…

Όμως ο Keynes δεν διατύπωσε μια στενά εννοημένη οικονομική θεωρία. Διατύπωσε, μάλλον, μια πολιτική πρόταση «δημιουργικής» ένταξης της εργατικής τάξης μέσα στο «καπιταλιστικό κύκλωμα»· άρα μια συνολική πρόταση εξουσίας! Διαφορετικά, απ’ την στενά οικονομική σκοπιά, «κεϋνσιανικό» ήταν και το οικονομικό πρόγραμμα της ναζιστικής γερμανίας. Το οποίο, όπως ξέρουν όσοι ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, επαινούσε ο Keynes· όπως επίσης επαινούσε τα πενταετή πλάνα και τον κεντρικό σχεδιασμό των μπολσεβίκων.

Ο κευνσιανισμός δεν ήταν, λοιπόν, ποτέ απλά τα «ελικόπτερα που ρίχνουν λεφτά», όπως άλλωστε δεν ήταν απλά το «να βάζουμε εργάτες να θάβουν μπουκάλια με λεφτά, και ύστερα άλλους για να τα ξεθάβουν». Κι αυτό είναι το ουσιαστικό στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, και στη στροφή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια, επιταχύνεται τώρα, και γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το να ονομάζει ο οποιοσδήποτε «κεϋνσιανισμό» αυτό που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε εδώ και λίγα χρόνια νεο-κρατισμό δεν είναι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνο λάθος. Γιατί δημιουργεί την εντελώς πλαστή, παραπλανητική και καθησυχαστική ιδέα ότι επιστρέφει διεθνώς η σχετικά «ειρηνική» περίοδος των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 – με μια αναβίωση, επιπλέον, «ψυχρού πολέμου»… Πολύ επικίνδυνη αυτή η αυταπάτη, και πολλοί επικίνδυνοι όσοι την προωθούν!

Μία απ’ τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα, ας πούμε, στο αμερικανικό μεσοπολεμικό new deal (που θεωρείται η πρώτη εφαρμογή του κεϋνσιανισμού, αν και υπήρχαν επίσης αμερικάνοι οικονομολόγοι που την στήριξαν) και στα διάφορα «new deal» που εμφανίζονται τώρα, είναι η θέση που προβλέπεται για την εργατική τάξη. Η στρατηγικής σημασίας πρόταση του Keynes προς τα αφεντικά μετά την μεγάλη κρίση / κατάρρευση του 1929 ήταν η αναγνώριση, εκ μέρους τους, της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης – ως παράγοντα που πρέπει να εισαχθεί στις καπιταλιστικές ισορροπίες, αντί να θεωρείται μόνιμα ένα εξωτερικό και επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει μόνο να καταστέλλεται… Η κεϋνσιανή πολιτική πρόταση ήταν αντίθετη απ’ την φασιστική / ναζιστική, την ίδια περίοδο· μια πρόταση που έκανε το ακριβώς αντίθετο: προσπάθησε (και για ένα ορισμένο διάστημα κατάφερε) να ενσωματώσει την εργατική τάξη στο κράτος, απαγορεύοντας την οργανωτική και πολιτική αυτονομία της… Μετατρέποντάς την σε ένα είδος πειθαρχημένων οφελούμενων της τότε αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης (2η βιομηχανική επανάσταση). Τεράστια διαφορά, αν συνυπολογιστεί ότι από στενή οικονομική άποψη το γερμανικό / ναζιστικό πρόγραμμα και το αμερικανικό είχαν αρκετές ομοιότητες.

Η κεϋνσιανή πρόταση εννοούσε ότι εργασία και κεφάλαιο έχουν κατ’ αρχήν αντίθετα συμφέροντα (και αντίθετες προτάσεις εξουσίας!), είναι οργανωμένα χωριστά· και είναι ευθύνη του κράτους, σαν «ουδέτερου τρίτου παράγοντα» να φέρνει αυτές τις δύο πλευρές «στο τραπέζι του διαλόγου» φροντίζοντας, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, να προκύπτει κάθε φορά η χρυσή τομή που δίνει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη…

Μην φανταστεί κανείς ότι αυτή η πολιτική πρόταση εξουσίας επιστρέφει!!! Η κεϋνσιανή πρόταση για αναγνώριση (μέσα στα διευρυμένα τότε πλαίσια της αστικής δημοκρατίας…) της αυτονομίας της εργατικής τάξης ήταν ιστορικά προσδιορισμένη! Ο Keynes λάμβανε υπόψη του τις επαναστατικές εκδηλώσεις αυτής της εργατικής αυτονομίας: πρώτα τη νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων το ’17, και ύστερα το κύμα διαδοχικών εργατικών επαναστάσεων που σάρωσε την ευρώπη απ’ τα τέλη εκείνης της δεκαετίας ως τις αρχές της επόμενης, αρχής γενομένης απ’ την γερμανία.

Βλέπει κανείς, έστω και σαν επικίνδυνα σπέρματα, κάποια σύγχρονη εργατική αυτονομία (δεν αναφερόμαστε στους εαυτούς μας!) σήμερα; Βλέπει κανείς ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον πρώτο κόσμο βρίσκεται σε προεπαναστατικό αναβρασμό; Επειδή η απάντηση είναι ένα ξερό «όχι» (η επιτυχία των πρόσφατων υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι μια ακόμα θλιβερή επιβεβαίωση…), δεν έχουν κανένα λόγο τα αφεντικά να μοιραστούν, ή έστω να περιορίσουν την εξουσία τους! Το ακριβώς αντίθετο βρίσκεται σε εξέλιξη, το ακριβώς αντίθετο κάνουν: την μετασχηματίζουν, την ενισχύουν, την καθολικοποιούν!

Επειδή η ζόρικη αλήθεια είναι ότι σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε (φρικτά…) «πολύ πιο πίσω» απ’ το σημείο που βρίσκονταν οι μακρινοί μας πρόγονοι στα ‘10s και στα ‘20s του 20ου αιώνα, δεν υπάρχει καμμία ανάγκη αναβίωσης του κεϋνσιανισμού! Τα αφεντικά θα χρησιμοποιήσουν βέβαια μερικές οικονομικές τακτικές που «μοιάζουν» να προέρχονται απ’ τον κεϋνσιανισμό· αλλά ο νεο-κρατισμός είναι ήδη ένα κράμα προσαρμοσμένο στη βίαιη (όπου χρειάζεται) ή/και συναινετική (όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πειστική) διεύθυνση της μηχανοποίησης των πάντων.

Εν τέλει, αν θέλει κανείς να είναι ακριβής, στο σύνολό τους αυτές οι τωρινές βιοπολιτικές είναι Ταιηλορισμός 2.0 ή 3.0, παρά οτιδήποτε άλλο…

(Παρεπιπτόντως ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός είναι κεϋνσιανικός (θα τ’ ακούσουμε κι αυτό!). Είναι σκέτα κρατικός, με υιοθέτηση όλων των στοιχείων της παραγωγής και της κατανάλωσης εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα ισχυρό κεντρικό έλεγχο και αυτής της αγοράς… Αυτός είναι, άλλωστε, ο ισχυρός νεωτερισμός του σε σχέση με τον κρατικό καπιταλισμό της άλλοτε εσσδ, που έχει αιφνιδιάσει έως τρομοκρατήσει τους δυτικούς με τον δυναμισμό του…)

Το διπλό αφεντικό 18

Κυριακή 31 Μάη. Αν υπάρχει ένας πρόσφατος εργατικός αγώνας διαρκείας που θα έπρεπε να έχει εμπνεύσει και στα μέρη μας και σ’ όλη την ευρώπη την ανάκτηση, απ’ την εργατική τάξη, της πρωτοβουλίας των πολεμικών κινήσεων κατά των αφεντικών και του κράτους τους, είναι το αμερικανικό κίνημα fight for 15. Το κίνημα για τον διπλασιασμό του ελάχιστου βασικού μισθού, από 7,5 δολάρια την ώρα στα 15.

Το υποκείμενο αυτού του αγώνα ήταν εκατομμύρια άντρες και γυναίκες της αμερικανικής εργατικής τάξης που δουλεύουν και πληρώνονται σαν «ανειδίκευτοι», με το ελάχιστο, βασικό. Κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά στον τεράστιο τριτογενή τομέα, αυτά τα εκατομμύρια των εργατών και εργατριών είναι η «θάλασσα εργασίας» την οποία διαχειρίζονταν (στις ηπα) από κοινού τα συγκεκριμένα κάθε φορά αφεντικά και το κράτος. Οι πρώτοι πληρώνοντας τα ελάχιστα, και το δεύτερο «συμπληρώνοντας με επιδόματα» έτσι ώστε να φτάνουν κοντά στο όριο επιβίωσης.

Αυτό που κατάλαβαν αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων ήταν πως ενώ οι τυπικοί παραλήπτες αυτών των επιδομάτων ήταν οι ίδιοι, οι πραγματικοί ωφελούμενοι ήταν τα αφεντικά τους! Το (αμερικανικό) κράτος έπαιζε τον πατερναλιστικό του ρόλο ελέγχοντας την εργατική καθημερινότητα· και ταυτόχρονα «έκλεινε το μάτι» στους εργοδότες, εξασφαλίζοντάς τους φτηνή, ευέλικτη, εύκολα «ανταλλάξιμη» εργασία. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εργατών και εργατριών είναι μετανάστες, ο αποκλεισμός τους, η καθήλωσή τους σε ένα καθεστώς «υπο-κανονικού» πολίτη, συμπλήρωνε την υποτίμησή τους.

Ε, αυτό που οι συνηθισμένοι (εντόπιοι και μη) «φίλοι των εργατών» αρνούνται να καταλάβουν, αυτή η εργατική τάξη το κατάλαβε πολύ καλά: ο αγώνας για διπλασιασμό του βασικού μισθού ήταν, επίσης, αγώνας απαλλαγής απ’ τον κρατικό πατερναλισμό των επιδομάτων! Μια ιστορική στιγμή λαμπρής στην διαύγειά της εργατικής συνείδησης.

Αυτό το κίνημα ξεκίνησε σχεδόν απ’ το μηδέν το 2012. Από ελάχιστους μεν αλλά αποφασισμένους, ψυχωμένους εργάτες του «επισιτισμού», των θηριωδών αμερικανικών αλυσίδων fast food. Ανανέωσαν, φρέσκαραν εντυπωσιακά τις οργανωτικές και προπαγανδιστικές μεθόδους τους, φτάνοντας στο σημείο που χωρίς υπερβολή θα έπρεπε να ονομαστεί η επιστήμη μαζί με την τέχνη του εργατικού ανταγωνισμού! Αντιμετώπισαν με αξιοθαύμαστη ευφυία και επιτυχία μερικές απ’ τις παγκόσμιες φίρμες του (αμερικανικού) καπιταλισμού, τα πανίσχυρα νομικά τους γραφεία και τις πολιτικές τους διασυνδέσεις, ενόσω σαν κίνημα “ανειδίκευτων εργατών μάζα” εξαπλώνονταν από κλάδο σε κλάδο: απ’ τα αεροδρόμια και τα νοσοκομεία μέχρι τα βενζινάδικα, τις οικιακές βοηθούς, τις αλυσίδες λιανικού εμπορίου τύπου wall mart… Επίμονα και υπονομετικά έκαναν πράξη αυτό που στα μέρη μας είναι ένα όνειρο (που υπονομεύεται μόνιμα απ’ τον «επαναστατικό» μικροαστισμό): την οργανωτική αποκέντρωση μαζί με τον κινηματικό συντονισμό. Σταδιακά, μήνα τον μήνα και χρόνο τον χρόνο μεγάλωναν σε δύναμη και επιρροή στο σύνολο της αμερικανικής εργατικής τάξης: ξεκίνησαν από διαδηλώσεις λίγων δεκάδων (τις οποίες όλοι κοροϊδευαν και είχαν «καταδικασμένες»…) και έφτασαν σε ταυτόχρονες διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, σ’ όλο το αμέρικα. Και, βέβαια, νίκησαν! Στα μέσα του 2019, παρά την πεισματική αντίσταση των αφεντικών και τις προσπάθειες προβοκατσιών, μια σειρά μεγάλων εταιρειών αλλά και αρκετές πολιτειακές νομοθεσίες, είχαν αναγκαστεί να καθιερώσουν σαν ελάχιστο, βασικό μισθό τα 15 δολάρια την ώρα…

Εργατικός αγώνας ετών στον μεταμοντέρνο καπιταλισμό της βιασύνης, του «εδώ και τώρα», του just in time; Ναι! Γιατί μαζί με την απαλλοτρίωση του κεντρικού για το σύνολο της εργατικής ταξης ζητήματος του βασικού μισθού, εκείνο που το κίνημα απαλλοτρίωσε ήταν και ο χρόνος! Ο ανταγωνιστικός χρόνος, ο χρόνος του εργατικού ανταγωνισμού!…

(Ένας λόγος για τη νίκη; Εκεί, στο αμέρικα, οι πληβείοι δεν αλοιθωρίζουν προς τις εκλογές, τα κουκιά και τα νούμερα! Οι συμπαραστάτες του κινήματος, απ’ το occupy wall street μέχρι τις κοινότητες των μεταναστών, ήταν αυτό και μόνον αυτό: ενεργοί συμπαραστάτες ενός εργατικού κινήματος, τέτοιου που στις ηπα είχε να εμφανιστεί απ’ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930! Δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις, δεν υπήρχαν κομματικά και γκρουπουσκουλιάρικα συμφέροντα, δεν υπήρχαν «επαναστατικοί» ναρκισσισμοί, δεν υπήρχαν «πολιτικές ιδιοτέλειες». Δεν υπήρχε, δηλαδή, τίποτα απ’ αυτά που στα μέρη μας ανθεί σε τόση αφθονία ώστε μόνιμα να μπαίνουν τρικλοποδιές σ’ οτιδήποτε αυθεντικά ανταγωνιστικό…)

Το διπλό αφεντικό 19

Κυριακή 31 Μάη. Παρότι η συνέλευση του 30/900 συμπαραστάθηκε στο μέτρο των δυνατοτήτων της στον αγώνα των αμερικάνων εργατών, και παρότι έκανε γνωστό αυτόν τον αγώνα και στο ελλαδιστάν, η μικροαστική εθελοδουλειά και οι γκρουπουσκουλιάρικες ιδιοτέλειες νίκησαν. Το fight for 15 δεν έγινε παράδειγμα προς μίμηση… Ήταν, άλλωστε, η ένδοξη εποχή του «αντιμνημονίου», κι όλα έπρεπε να μείνουν δεμένα πάνω στην «αγανάκτηση», δηλαδή στη χειραγώγηση της «πολιτικοποίησης των συγκινήσεων»…

Τώρα έχουμε μπροστά μας όλο το συνάφι των «φίλων των εργατών» που υπήρχε τότε (όπως πάντα), μαζί με την στρατηγική του υγιεινιστικού φόβου – συν έναν αναβαθμισμένο αντίπαλο. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση της διαχείρισης της κρίσης, η μορφή – κράτος δεν δρα σαν απομοχλευτής, σαν «απορροφητήρας χρήματος» δηλαδή για λογαριασμό του δημόσιου χρέους. Αλλά σαν χουβαρντάς / σχεδιαστής της όποιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Για την περιορισμένη, μικροαστική εντόπια αντίληψη της πραγματικότητας, ο ρόλος των ταμείων της ε.ε. είναι κομβικός. Το μας δίνουν δισεκατομμύρια προκαλεί ήδη εξάψεις σε κάθε κατηγορία αφεντικών· και «γλυκειά προσμονή» σε εκείνο το (καθόλου μικρό) τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τώρα η πένσα που είναι έτοιμη να ακινητοποιήσει στην υποτέλεια την σύγχρονη εργατικη τάξη, είναι απ’ την μια μεριά οι κρατικές παροχές και απ’ την άλλη οι διάφορων ειδών αντιπολιτευτικοί μαξιμαλισμοί. Είναι βέβαιο, επιπλέον, ότι οποιοδήποτε εγχείρημα προσανατολισμένο χωρίς ταλαντεύσεις και γκρουπουσκουλισμούς στη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας μαζί με αύξηση στον ελάχιστο, βασικό μισθό, θα περικυκλωθεί και θα υπονομευτεί από διάφορους «φίλους» – με τους γνωστούς τρόπους τους.

Κι ωστόσο αυτό είναι που αντιστοιχεί, από εργατική άποψη, σ’ αυτήν την φάση αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε την επιτάχυνσή της με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα!!! Αυτό αντιστοιχεί για πάνω από έναν λόγο.

Πρώτον, επειδή η δράση της μορφής – κράτους σαν «στρατηγείου» της αναδιάρθρωσης θα έχει μεσοπρόθεσμα πολύ σκληρές εκφάνσεις σε βάρος μας. Τα «επιδόματα» είναι το τυράκι. Αλλά υπάρχει φάκα…

Δεύτερον, επειδή η ανάκτηση εκ μέρους έστω ριζοσπαστικών μειοψηφιών (και πάντως όχι των «κομμάτων» τους!!!) του λόγου για- και της δράσης για- τον χρόνο εργασίας και τον βασικό μισθό σπάει το ιδεολογικό μονοπώλιο των αφεντικών, που κατασκευάζει μαζικά φουκαράδες.

Τρίτον, επειδή αν δεν επιβληθούν τα εργατικά συμφέροντα μέσα στην «αγορά εργασίας» αυτή θα μας πνίξει.

Τέταρτον, επειδή ένας προσανατολισμός του είδους 30/900 (άντε, για τους πιο «επαναστάτες» 25/1000!!!!) ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, εθνικότητα, ηλικία και οποιονδήποτε άλλο διαχωρισμό μέσα στην τάξη μας είναι μια στέρεη αντιρατσιστική / αντιφασιστική βάση που θα χρειαστεί οπωσδήποτε απέναντι σ’ αυτήν «εθνικοποίηση της εργασίας» που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα των πρωτοκοσμικών κρατικο-καπιταλιστικών χειρισμών.

Πέμπτον, και καθόλου μικρής σημασίας, επειδή η υγιεινιστική τρομοκρατία ΔΕΝ είναι κάτι που πάει, πέρασε, τέλειωσε. Θα επανέρχεται, σε διάφορες μορφές, κυρίως σαν διαφορικός αποκλεισμός, για να παρατείνει την ομηρία της καθημερινής ζωής για άγνωστο (και πάντως όχι μικρό) χρόνο.

(προσωρινό τέλος – θα επανέλθουμε…)

(φωτογραφία: Αυτό είναι ένα απ’ αυτά που έχουμε απέναντί μας: η ιδέα του «εισοδήματος των εργαζομένων». Ο όρος «εισόδημα» δεν έχει σχέση με τον μισθό. Δεν παίζουμε με τις λέξεις. Όταν η λέξη «εισόδημα» χρησιμοποιείται για την τάξη μας, περιλαμβάνει, συγκαλύπτει και νομιμοποιεί όλες εκείνες τις «άλλες» σχέσεις εξάρτησης και ελέγχου της, όπως τα επιδόματα, οι πολιτικές πρόσοδοι, τα χαρτζιλίκια, τα φιλοδωρήματα, οι ελεημοσύνες, ο τζόγος, κλπ.

Δεν είμαστε «εισοδηματίες»! Τέτοιοι είναι οι μικροαστοί και τ’ αφεντικά!)

Ένας σενεγαλέζος στην ευρώπη

Σάββατο 30 Μάη. Στη μνήμη του Σιχ (γράφαμε χτες) κι όλων όσων σκότωσε και σκοτώνει η «εκστρατεία υπέρ της υγείας», άλλο ένα κομμάτι, αυτή τη φορά απ’ τα μέρη του.

Οι στίχοι διηγούνται την ιστορία ενός σενεγαλέζου που μετά τον γάμο του θέλει να μεταναστεύσει στην ευρώπη (γαλλία). Αναγκάζεται να το κάνει παράνομα, και τελικά τον δένουν…

Με τους σενεγαλέζους Amadou και Mariam – και τον Manu Chao: Senegal fast food…

Viva Macron!!

Σάββατο 30 Μάη. Το τέλος του φυσικού αποκλεισμού των υπηκόων (για το καλό της υγείας τους πάντα!), με την τρομοεκστρατεία, τις καθολικές απαγορεύσεις, τις καραντίνες, είναι η αρχή της ηλεκτρονικά μεσολαβημένης κοινωνικής αποξένωσης. Ο φυσικός αποκλεισμός θα μείνει, φυσικά, στη φαρέτρα του καθολικού ελέγχου (του κοινωνικού εργοστάσιου) σαν μόνιμη απειλή για τα χειρότερα: φτιάχτηκε η απαραίτητη κοινωνική μνήμη, συνεπώς τώρα υπάρχει η ανάμνηση της τρομακτικής τιμωρίας…

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron εγκαινίασε το πρώτο βήμα αυτής της δεύτερης φάσης: την χρήση μιας εφαρμογής (για κινητά) «έγκαιρης προειδοποίησης». Η Commission nationale de l’informatique et des libertés, η γαλλική «εθνική επιτροπή» για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, έδωσε την συγκατάθεσή της (αλλοίμονο…), οπότε όλα πάνε πρίμα. Άλλωστε είναι για καλό σκοπό. Λέγεται Stop Covid…

Το «κατέβασμα» της εφαρμογής είναι «εθελοντικό» σ’ αυτή τη φάση (οι εξηγήσεις για τα εισαγωγικά πιο κάτω). Αν έχει αυτήν την εφαρμογή στο κινητό του, ο χρήσης θα παίρνει ειδοποίηση αν, σε απόσταση μικρότερη από ένα μέτρο και για χρονικό διάστημα πάνω από 15 λεπτά, βρίσκεται άτομο που επίσης έχει την εφαρμογή και (έχοντας κάνει τεστ) είναι «θετικό». Όποιος λαμβάνει τέτοια ειδοποίηση θα θεωρείται «ύποπτος» και θα πρέπει να περιορίσει τις κινήσεις του, να φοράει μάσκα παντού, και να κάνει άμεσα τεστ. Αν βγει θετικός, με έναν κωδικό που θα του δώσει ο γιατρός, θα αυτο-δηλώνεται άρρωστος, έτσι ώστε να βαράνε ψηφιακές καμπάνες και κουδούνια κάθε φορά που θα πλησιάζει άλλον / άλλη (με την εφαρμογή).

Με δυο λόγια αυτή η εφαρμογή, που διαφημίζεται σαν «εθελοντική», «ανώνυμη», και «χωρίς καταγραφή της θέσης – geolocation – του καθενός», είναι ταυτόχρονα «μέτρο αυτο-προστασίας» και «καθήκον εξομολόγησης»…

Είναι σαφές ότι πέρα απ’ τον «εθελοντισμό» του πράγματος, ούτε ανωνυμία υπάρχει, ούτε απουσία χωρικού (και χρονικού) προσδιορισμού. Όλα τα κινητά είναι «επώνυμα», και όλα είναι ρουφιάνοι θέσης ακόμα κι όταν είναι κλειστά: επικοινωνούν πάντα με τις κοντινότερες κεραίες…. Συνεπώς, το ότι δεν θα υπάρχουν έξτρα data απ’ αυτήν την εφαρμογή (τα οποία σίγουρα θα μπορούν να τα συγκεντρώσουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) είναι κάτι που μόνο τους άσχετους προορίζεται να πείσει. Που ίσως είναι πολλοί…

Ο «εθελοντισμός»; Αυτός σ’ αυτή τη φάση φαίνεται αληθινός… Μόνο που έτσι δεν γίνεται δουλειά!!! Δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε ο πληθυσμός συνολικά, ούτε η κατάσταση της υγείας του γενικά, ούτε οι «συγκεντρώσεις υποψήφιων δολοφόνων» (covid-19 positive) με … εθελοντικό τρόπο!!!

Κρίνουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν την φάση της εγκαθίδρυσης της ψηφιακής παρακολούθησης, σε κοινωνίες που έχουν ακόμα κάποιες ευαισθησίες σχετικά με τα προσωπικά τους δεδομένα και την ιδιωτικότητα (όπως η γαλλική) η μορφή-κράτος επιδιώκει τα εξής. Πρώτον, να διαμορφώσει την μάζα των εθελοντικά υποτελών, καταγράφοντάς τους έναν προς έναν. Αυτή η μάζα είναι οι «κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες» της digital φάσης – μιας φάσης που δεν θα είναι προσωρινή, όπως ο κατ’ οίκον εγκλεισμός, αλλά διαρκείας… Είναι εκείνοι που θα γίνουν επιχείρημα, αργότερα, κατά των «ανεύθυνων», που δεν έκαναν το εθελοντικό τους καθήκον… Είναι αυτή η μάζα που, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, θα στηρίξει («εθελοντικά κι αυθόρμητα») την υποχρεωτική χρήση αυτής της εφαρμογής, και όποιας άλλης, από όλους. (Ανάλογος ήταν ο ρόλος της μάζας των φίλων της καραντίνας στην προηγούμενη φάση…).

Δεύτερον, θα γίνει η τεχνική δοκιμή του συστήματος, σε πραγματικούς χώρους / χρόνους, και σε κάποια αξιόλογη έκταση. Χρειάζονται τέτοιες δοκιμές, αφού αυτά τα συστήματα είναι καινούργια στην εφαρμογή τους.

Τρίτον, δημιουργούνται οι ιδεολογικές προϋποθέσεις για την καθιέρωση της «ψηφιακής πιστοποίησης υγείας», με χρήση passport – και όχι μόνο για τα αεροδρόμια. Για παράδειγμα είναι εύκολο να εντοπίζονται εκείνοι που ενώ «έλαβαν προειδοποίηση» στο κινητό τους (ότι διασταυρώθηκαν μ’ έναν δολοφόνο…) δεν έκαναν τα επόμενα υποχρεωτικά βήματα, και ειδικά το τεστ. Μ’ έναν τρόπο που δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί, αρκεί μια τέτοια προειδοποίηση για να εγκαινιαστεί η ψηφιακή καταγραφή στο κινητό όσων την έχουν πάρει της συμπεριφοράς και της υγείας τους για τις επόμενες εβδομάδας. Έκαναν τεστ; (αυτό θα μπαίνει στη βαση δεδομένων των νοσοκομείων) Βγήκαν αρνητικοί; Βγήκαν θετικοί; Τι έκαναν μετά στη δεύτερη περίπτωση; Έκατσαν σπίτι τους (αυτο-καραντίνα) ή κυκλοφορούσαν; Κλπ… (Θα τολμούσαμε να φανταστούμε ακόμα και ψευδείς προειδοποιήσεις – για χάρη όλων των υπόλοιπων. Αλλά θα μας πείτε υπερβολικά καχύποπτους…)

Μακάρι να μην υπάρξουν “εθελοντές”… Αλλά αυτό είναι απίθανο…

Τα καλά κρασιά!

Σάββατο 30 Μάη. Ενώ η Μιννεάπολη καίγεται, το ψόφιο κουνάβι παίζει κυνηγητό με μια ψηφιακή τσίχλα. Ή, ο ένδοξος πρόεδρος των ένδοξων ηπα νοιώθει προδομένος απ’ το αγαπημένο του social μήντιο, το twitter! Ωιμέ! Η ανθρωπότητα κυλάει πίσω στον πρωτογονισμό των τελάληδων!

Χαριτωμένα όλα αυτά. Αλλά όπως συχνά συμβαίνει το ψόφιο κουνάβι είναι ο λοξός διεκπεραιωτής καπιταλιστικών / κρατικών αναγκών (και σχεδιασμών) που είναι straight ahead. Εν προκειμένω, και καθόλου τωρινά, η διακύβευση είναι αυτό που ονομάστηκε «ελευθερία έκφρασης» στα (αντι)social media. Ευρύτερα όμως: στον κυβερνοχώρο.

Η αναδιάρθρωση σ’ αυτόν τον τομέα (που είναι υποτομέας της ιστορικής ψηφιακής «ελευθερίας της πληροφόρησης») ξεκίνησε όταν έγιναν μόδα αφενός τα λεγόμενα «fake news» και αφετέρου το κυνήγι τους. Για το καλό της κοινωνίας (όπως λέμε «για το καλό της δημόσιας υγείας»). Ότι κυκλοφορούν τερατώδη ψέματα και απίστευτες βλακείες (και) στα (αντι)social media είναι γεγονός… Αλλά το να εμφανιστούν προστάτες του μυαλού του καθενός… αυτό είναι εντελώς διαφορετική ιστορία!!..

Ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα; Κατά την αιρετική άποψη της ασταμάτητης μηχανής το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιον και τόσον πληθωρισμό ψεμμάτων (προέλευσης από οπουδήποτε) τα κάθε φορά επίσημα, τα «τακτικής» (ενίοτε και «στρατηγικής») σημασίας ψέμματα, οι κρίσιμες ψευδείς ειδήσεις, η παραπληροφόρηση που προέρχεται απ’ τα κράτη, τα αφεντικά, τις υπηρεσίες τους, άρχισαν να χάνουν την αξία τους. Τυπική εξέλιξη κάθε πληθωρισμού!

Αναγκαία θα ήταν, κατά συνέπεια, μια διαδικασία «αποπληθωρισμού». Έτσι ώστε να απομείνουν τα «εγγυημένα ψέματα», τα εγκεκριμένα, να δουλεύουν. (Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός παγκόσμιος ανταγωνισμός οξύνεται τι άλλο θα προβλέπατε απ’ την μεριά των αφεντικών;) Αποπληθωρισμός των ψεμμάτων (όπως και οποιοσδήποτε άλλος αποπληθωρισμός) σημαίνει συστηματικός περιορισμός της κυκλοφορίας τους. Κι αυτός, με την σειρά του, σημαίνει «απαγόρευση κυκλοφορίας». Πρακτικά όχι μόνο των ψεμμάτων και της παραπληροφόρησης που είναι unofficial, αλλά και σε οτιδήποτε θα μπορούσαν οι κεντρικοί, στρατηγικοί ψεύτες, να χαρακτηρίσουν έτσι.

Αναλυτικά και θεωρητικά, σαν αυτόνομοι εργάτες, είμασταν έτοιμοι γι’ αυτή την εξέλιξη πολύ πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Έτσι ώστε όταν άρχισε η ευγενής εκστρατεία των αφεντικών των social media να προστατέψουν την διανοητική υγεία και την πληροφόρηση των πελατών τους απ’ τους κακόβουλους αποπλανητές τους, πατήσαμε το κουμπί «start» και περιμέναμε. Περιμέναμε κάτι πιο χειροπιαστό, είτε απ’ την «ιδιωτική πρωτοβουλία» είτε απ’ τα κράτη.

Εν τω μεταξύ, αυτή η δήθεν εξυγίανση των κοινωνικών ψηφιακών επικοινωνιών και της καθολικής σαπίλας τους σαν «ένδειξη ευθύνης» των διάφορων Zuckerberg είχε εξ αρχής πάνω της μια αμηχανία. Γιατί οι εν λόγω επιχειρηματίες, που έκτισαν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στο «πείτε ότι μαλακία θέλετε» (κι εμείς θα μαζεύουμε και θα αξιοποιούμε τα data σας…) ήταν δύσκολο να πάψουν να είναι αρχιεπίσκοποι της «ελευθερίας» και να το γυρίσουν σε παπάδες της πειθαρχίας. Υπήρχε μια αντίφαση στον κυβερνο-αέρα, οπότε περιμέναμε την αναπόφευκτη «λύση» της: την επίσημη και καθαρή εμπλοκή της μορφής-κράτος στο θέμα.

Η ισχυρή προσεισμική ένδειξη ήρθε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη (προ covid-19!!!!), όταν ο κοτζάμ βασιλιάς της λάσπης και της κοινωνικής μεσολάβησης Zuckerberg, άλλοτε αγέρωχος υπερασπιστής της «ελευθερίας στο διαδίκτυο» (και οπωσδήποτε στους πελάτες του…) ζήτησε απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη / ε.ε. να καθορίσουν τους κανόνες του τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι στα (αντι)social media.

Αυτό έγινε στις 18 Φλεβάρη, και όπως συνήθως τα διαφόρων ειδών πολιτικά τσακάλια του σύμπαντος κοιμόνταν ύπνο βαθύ και γλυκό, με όνειρα ασκανδάλιστα. Ακριβώς 4 μήνες νωρίτερα, στις 18 Οκτώβρη, στη διάρκεια του γνωστού Event 201 (το μελετήσατε προσεκτικά και κριτικά όπως σας συμβουλέψαμε;) μιλώντας για την πληροφοριακή διάσταση της αντιμετώπισης μιας φονικής πανδημίας (!!! κοίτα κάτι συμπτώσεις!) κάποιος απ’ τους «παίκτες» του Event 201 είχε πει στα ίσια το εξής, που μπορεί τότε να έμοιαζε κωδικοποιημένο: οι πλατφόρμες των social media θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούν εαυτούς σαν τεχνικούς παρόχους υπηρεσιών / πλατφόρμες και να παραδεχτούν ότι είναι «εκπομποί περιεχομένου»….

Το είχαμε κρατήσει κι αυτό στην άκρη. Γιατί τί σήμαινε αυτή η διαφορά, και τί σημασία θα μπορούσε να έχει (ακόμα και) στην «αντιμετώπιση ενός μολυσματικού θανατικού»; Το να είναι μια επιχείρηση «πάροχος υπηρεσιών / πλατφόρμα» σημαίνει ότι προσφέρει μεν το τεχνικό πλαίσιο των ψηφιακών επικοινωνιών, ΔΕΝ έχει όμως καμμία ευθύνη για ό,τι διακινείται εκεί. Την αλήθεια, την ακρίβεια, την πολιτικής ορθότητα και τα λοιπά. Ο πάροχος είναι, σα να λέμε, ουδέτερος απέναντι στους χρήστες των υπηρεσιών του.

Αυτή η ουδετερότητα ήταν βέβαια η βάση της εκτρωματικής ανάπτυξης των (αντι)social media, ήταν η βάση της σαβούρας τους, αλλά κυρίως ήταν η φυσική συνέπεια της ουδετερότητας του διαδικτύου συνολικά, σαν τεχνολογίας επικοινωνιών, όπως προσδιορίστηκε από την κατασκευή του την ίδια! Ο πόλεμος κατά αυτής της γενικής (και βασικής) ουδετερότητας έχει ξεκινήσει πριν απ’ την ανακάλυψη της διανοητικής δολιοφθοράς που κάνουν τα «fake news» (και ο ύπουλος ρόλος στον κυβερνοχώρο της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin…). Και, υποθέτουμε, ότι καταλαβαίνετε ποιοί και γιατί ήθελαν (και θέλουν) να την καταργήσουν αυτήν την ουδετερότητα.

Απ’ την άλλη μεριά το «πομπός περιεχομένου» θα σήμαινε ότι αυτές οι πλατφόρμες των (αντι)social media είναι σαν ένα τυπικό μήντιο, ας πούμε μια εφημερίδα, της οποίας ο ιδιοκτήτης / εκδότης έχει όλη τη νομική ευθύνη για το τι γράφεται και απο ποιόν. Προφανώς στη δομή διαχείρισης περιεχομένου των κλασσικών media (εφημερίδων, ραδιοφώνων, καναλιών…) δεν υπάρχει καμμία «ουδετερότητα», εκτός απ’ αυτήν που ορίζει το κάθε φορά αφεντικό τους, όπως το βολεύει. Συνεπώς ο έλεγχος είναι ο … σωστός!

Αυτό που είχε ειπωθεί, λοιπόν, στην 18 Οκτώβρη του 2019, στο Event 201, ήταν ότι «για το καλό της προστασίας της υγείας των ανθρώπων…» (ρε τι χωράει σ’ αυτό το νταβατζιλίκι!) οι ιδιοκτήτες των (αντι)social media θα πρέπει να χρεωθούν με τη νομική ευθύνη του τι κυκλοφοράει στις πλατφόρμες τους· αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στη λογοκρισία θα αναλάβει αυτός που μπορεί: η μορφή κράτος. Ενώ εκείνο που ειπώθηκε δια στόματος Zuckerberg στις 18 Φλεβάρη του 2020 στους αξιωματούχους της ευρωπαϊκής commission (ευαίσθητους, ως γνωστόν, στις «ελευθερίες»….) ήταν ότι κανονίστε εσείς σαν κράτη τη νομοθεσία της λογοκρισίας (που πάει να πει: αναλάβετε εσείς την πολιτική ευθύνη του αποπληθωρισμού των ψεμμάτων ή των «ψεμμάτων»…) και εμείς, σαν ιδιωτικές εταιρείες, θα την εφαρμόσουμε.

Bingo!!!

Η λοξή εξέλιξη

Σάββατο 30 Μάη. Πριν λίγες ημέρες το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι η “επιστολική ψήφος είναι ευκαιρία για νοθεία” – ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νέμβρη. Έχει τους καϋμούς του ο άνθρωπος! Οι αλγόριθμοι του twitter κρέμασαν κουδούνια στο προεδρικό τιτίτιβισμα, ως ελεγχόμενο για «διασπορά ψευδών πληροφοριών». Το ψόφιο κουνάβι τα πήρε, γιατί φαίνεται ότι αυτοί οι αλγόριθμοι έχουν ακόμα μια πολιτική μάλλον παρά τεχνική αδυναμία: δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις επίσημες, καθεστωτικές, επιτρεπτές παπαριές απ’ τις υπόλοιπες. Κι όταν ένα ψόφιο κουνάβι θυμώνει…

Χτες ξανατιτίβισε. Αυτή τη φορά απειλώντας ότι θα στείλει τον στρατό να πυροβολεί τους διαδηλωτές / looters στη Μιννεάπολη. Και πάλι οι αλγόριθμοι του twitter αστόχησαν: κρέμασαν κουδούνια στο εν λόγω προεδρικό τιτίβισμα, ότι προάγει την βία.

Ε, αυτό ήταν! Το ψόφιο κουνάβι, σαν πρόεδρος που φοράει παντελόνια, υπέγραψε ένα διάταγμα… που δεν λέει ότι «τα ψόφια κουνάβια επιτρέπεται να λένε ό,τι γουστάρουν» (όπως θα περίμενε κανείς…), αλλά που κάνει πράξη εκείνο που είχε ειπωθεί στις 18 Οκτώβρη του 2019, στο Event 201: ακυρώνει την αμερικανική νομοθεσία του 1996, που εξασφάλιζε την νομική ουδετερότητα των εταιρειών παροχής υπηρεσιών στο internet σε σχέση με τα περιεχόμενα που διακινούν οι χρήστες αυτών των υπηρεσιών!

Η παράγραφος 230 εκείνου του ευρύτερου νόμου για τις τηλεποικοινωνίες προέβλεπε ότι κανένας πάροχος ή χρήστης μιας διαδικτυακής ηλεκτρονικής υπηρεσίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν εκδότης ή εκφωνητής οποιασδήποτε πληροφορίας που προέρχεται από άλλον πάροχο πληροφοριών… Αυτό σήμαινε πως οι εταιρείες (π.χ. η google) είχαν έκτοτε νομική ασυλία (δηλαδή «ουδετερότητα») για το όποιο περιεχόμενο διακινούνταν απ’ τα δίκτυά τους. Εκείνο που επέτρεπε η παράγραφος 230 στις εταιρείες ήταν να επέμβουν «κόβωντας» αν παραβιάζονται οι εταιρικές προδιαγραφές, υπό την προϋπόθεση ότι το «κόψιμο» γίνεται καλόπιστα… (Σ’ αυτές τις εταιρικές διακριτικές δυνατότητες περιλαμβανόταν και η προσφυγή στην εταιρεία, με αίτημα «κοψίματος» κάποιου εναντίον περιεχομένου για το οποίο μπορούσε να αποδείξει ότι τον βλάπτει προσωπικά…)

Εκείνη η εξαίρεση επέτρεψε την εκρηκτική διεύρυνση του internet. Αφού, λοιπόν, αυτό έχει ολοκληρωθεί (κι αφού έχουμε μπει στην 4η βιομηχανική επανάσταση…), η ασυδοσία τέλος! Το ψόφιο κουνάβι, θυμωμένο απ’ τους αδιακρισία των αλγόριθμων του twitter, αποφάσισε ότι το (αντι)social μήντιο είναι «εκδότης» και όχι «πλατφόρμα».

Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πλήρη νομική ευθύνη και για αυτά που επιτρέπει να κυκλοφορούν στις λεωφόρους του, αλλά και για αυτά που απαγορεύει: αν, για παράδειγμα, ξανακρεμάσει κουδούνια στον πρόεδρο των ηνωμένων πολιτειών της αμερικής θα φάει ξεγυρισμένη μήνυση! Αλλά και αν αφήσει ασύδοτους τους αντιπάλους του, το ίδιο θα πάθει… Και μιλώντας γενικά: το traffico στο internet αποκτάει αυστηρούς τροχονόμους: τα κράτη (το ψοφιοκουναβιστάν είναι δεύτερο, εφόσον προηγείται το Πεκίνο!) και τις νομοθεσίες τους. Συμπεριλαμβανόμενων των νομοθεσιών «έκτακτης ανάγκης», που έχουν κάθε λόγο να μονιμοποιηθούν…

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε! (Και εμείς επίσης….)

Η στόχευση

Σάββατο 30 Μάη. Απ’ την στιγμή που διαπιστώσαμε, μελετώντας τα λεγόμενα των παικτών του Event 201, ότι ο έλεγχος της διαδικτυακής πληροφόρησης (… στην περίπτωση μιας επιδημίας εντός ή εκτός εισαγωγικών… αλλά γιατί μόνον εκεί;) έχει γίνει πια ζήτημα πρώτης γραμμής, και απ’ την στιγμή που είναι γνωστό ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πόλεμο που κηρύσσουν τ’ αφεντικά, παρακολουθήσαμε (σιωπηλά…) το τι συνέβαινε στη διάρκεια των πραξικοπημάτων από αυτήν την άποψη. Συνέκλιναν, άραγε, τα κράτη προς τον έλεγχο και σ’ αυτόν τον τομέα;

Αυτό που συνέβη ως τώρα (και έγινε συστηματικά, μεθοδικά, με σχέδιο) είναι ότι όλα τα καθεστωτικά μήντια λειτούργησαν σχεδόν μονομπλοκ, σ’ όλα τα (ευρωπαϊκά) κράτη που μπορούμε να ξέρουμε, ακολουθώντας / υπηρετώντας την καθεστωτική γραμμή περί Αποκάλυψης, Αρμαγεδώνα, κλπ. Εκεί που υπήρξε κάποιος πλουραλισμός (συμπεριλαμβανομένων των «θεωριών συνωμοσίας»…) ήταν στον κυβερνοχώρο. Αν υπήρξε «αχίλλειος πτέρνα» στην δημαγωγία, αυτή βρισκόταν εκεί: στο πως οι αιρετικοί «ειδικοί» κατάφεραν να κυκλοφορήσουν, όσο κυκλοφόρησαν, τις κριτικές τους απόψεις. Είναι ακριβώς η περιοχή όπου εκκρεμεί ο κεντρικός έλεγχος!

Οι βλακώδεις και μικρόνοες «κατηγορίες» που άκουσε η ασταμάτητη μηχανή είναι χάδια μπροστά στην μεταχείριση που είχε, για παράδειγμα, ένας ειδικός καθόλα αναγνωρισμένος, του βεληνεκούς του Sucharit Bhakdi, στη γερμανία. (Πρόκειται για αυτόν που είχε προκαλέσει ανοικτά την Μέρκελ και την γερμανική κυβέρνηση για το πραξικόπημα α λα γερμανικά – σχετικό video στο εξ οικείων τα βέλη, ξανά, Τετάρτη 1 Απρίλη).

Σ’ αυτήν την πρώτη φάση της υγιεινιστικής εκστρατείας, ο έλεγχος όσων είχαν τεκμηριωμένη και ρεαλιστική άποψη εναντίον της τρομοεκστρατείας, έγινε μ’ έναν διπλό τρόπο: αφενός μέσω της διασποράς διάφορων πανηλίθιων «θεωριών συνωμοσίας», και αφετέρου με την συστηματική και προβοκατόρικη «δυσφήμιση». Όλοι οι εθελοντές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, οπαδοί του κράτους έφτιαξαν μια «κοινή δεξαμενή» (κατ’ αναλογία εκείνης των νεκρών…) για να πετάνε εκεί, σαν συνωμοσιολόγους, «ψεκασμένους», «χριστιανοταλιμπάν», «οπαδούς του Τραμπ», όσους απειλούσαν την ενιαία κρατική / καπιταλιστική αλήθεια.

Αστυνομικά, απαγορευτικά μέτρα δεν γνωρίζουμε να πάρθηκαν σ’ αυτή τη φάση. Αλλά, εκτιμάμε, ότι αυτό είναι μια μεταβατική περίοδος. Πιθανότατα (γιατί όχι;) στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών να έγινε αθόρυβα η απαραίτητη «καταγραφή των άπιστων και των αιρετικών» (σε κάθε κράτος) – εν όψει της συνέχειας.

Γιατί θα υπάρξει συνέχεια, δεν έχουμε αμφιβολίες. Ακόμα και τα «ψηφιακά» καμώματα του ψόφιου κουναβιού, που είναι άσχετα μεν με τον covid-19 είναι όμως σχετικότατα με τις ανάγκες γενικής (καπιταλιστικής) επιτήρησης, υποδεικνύουν την κατεύθυνση…

Don’t charge this death on your corona virus you vampires!!!

Παρασκευή 29 Μάη. Ένας σενεγαλέζος στην Αθήνα: ο Σιχ. Μετανάστης, φυγάς, μέτοικος. Μουσικός δρόμου στο κέντρο της πόλης – για το μεροκάματο. Κακό φαγητό, κακός ύπνος, ζόρικη ζωή, ξίδια… Ξίδια… και στομάχι…

Όταν ο Σιχ πήγε τελευταία φορά στο νοσοκομείο σχεδόν διπλωμένος στη μέση, η “προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων” δεν τον περιλάμβανε… Όπως και κανέναν άλλο άλλωστε, ντόπιο ή ξένο, που δεν θα μπορούσε να χρεωθεί στον covid-19. Τον έστειλαν σπίτι του.

Χωρίς κόσμο οι δρόμοι… Χωρίς μεροκάματο… Μηδέν λεφτά. Με μηδέν λεφτά ελάχιστο φαγητό – απ’ την καλωσύνη των γειτόνων. Χειροτέρευε. Λίγο πριν ξεψυχίσει πρόλαβε να πάρει τηλέφωνο τον φίλο του για να του πει ότι θα πεθάνει.

Και πέθανε. Οι φίλοι του που μαζεύτηκαν στο σπίτι φώναξαν στο εκαβ που ήρθε να τον πάρει: μην τον χρεώσετε στον κορονοϊό σας βαμπίρ! Αυτοί (και όχι η ένωση φίλων της καραντίνας…) κατάλαβαν πολύ καλά πόσο βαμπιρική είναι όλη αυτή η ιστορία… Μαζεύουν λεφτά για να  στείλουν τον Σιχ στο Ντακάρ, να τον θάψει και τον κλάψει η μάνα του. (Ακόμα κι αυτό έχει γίνει πολύ ακριβότερο τέτοιο καιρό).

Στη μνήμη του Σιχ, στη μνήμη όλων των «παράπλευρων απωλειών» αυτής της τρομοεκστρατείας, σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν σπρώχτηκαν στο καναβάτσο και ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου απ’ την “εκστρατεία υπέρ της υγείας”, ένα τραγούδι απ’ τον τζαμαϊκανό Mutabaruka.

Κάπου αλλού τώρα ο Σιχ θα είναι αραχτός…