Σαμποτάζ

Μαζί με τις ευχές για καλές βδομάδες, αφιερωμένο εξαιρετικά κάτι «παλιό». Από μια εποχή που πολλά έμοιαζαν δυνατά. Κι ανάμεσά τους η τρυφερότητα, ένα ταξίδι στην έρημο Σαχάρα με μια γαλάζια κιθάρα, και…

Μετανάστευση 1

Δευτέρα 2 Ιούλη. Καθώς τα ευρωπαϊκά αφεντικά σχεδιάζουν «πλατφόρμες αποβίβασης» (εκτός ε.ε.) – νέος ευφημισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης – και είναι διατεθειμένα να πληρώσουν (ή να δωροδοκήσουν) καθώς τα υποψήφια κράτη (βαλκανικά και μη) απάντησαν ήδη «όχι, δεν πρόκειται», η πολιτική οικονομία της «ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» προχωράει προς τις πιο αιμοβόρες «λογικές» συνέπειές της…

Μερικοί καλοπροαίρετοι αναρωτιούνται: μα γιατί η ε.ε. δεν οργανώνει ένα γενναιόδωρο «σχέδιο Μάρσαλ» για την υποσαχάρια Αφρική, ώστε οι άνθρωποι να ζουν μ’ αξιοπρέπεια εκεί και να μην χρειάζεται να ξενητεύονται, με όλους τους κινδύνους που έχει η «παράνομη» μετανάστευση; Θα ήταν πιο οξυδερκής η ερώτηση αν γινόταν ανάποδα: γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη (και όχι μόνο) στέλνουν στρατούς και κάνουν «αόρατους» πολέμους στην υποσαχάρια Αφρική αναγκάζοντας τον κόσμο να μεταναστεύει;

Στην περίπτωση της μέσης Ανατολής ή/και του ινδοκούς η σωστή ερώτηση είναι, κατά κάποιον τρόπο, απαντημένη. Υπήρχε μετανάστευση αφγανών στην ευρώπη το 1990 ή το 2000; Όχι, ούτε νωρίτερα υπήρχε, παρότι στα ‘80s γινόταν πόλεμος εκεί. Η (μαζική) μετανάστευση εργασίας αρχίζει όταν καταστρέφονται οι «οικονομικές ισορροπίες» της καθημερινής ζωής· κι όταν αυτή η καταστροφή δείχνει ότι δεν είναι ούτε προσωρινή ούτε αντιμετωπίσιμη. Τέτοιου είδους καταστροφές τρεις αιτίες μπορεί να έχουν: είτε σοβαρές φυσικές καταστροφές (π.χ. μακρόχρονη ξηρασία, ή μια απειλητική επιδημία)· είτε άγρια όξυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης / συγκέντρωσης· είτε μακρόχρονους πολέμους…

Με την εξαίρεση του πρώτου (αν και όχι εντελώς…) οι υπόλοιπες δύο αιτίες έχουν πολύ συγκεκριμένη προέλευση. Ούτε οι αφγανοί, ούτε οι πακιστανοί, ούτε οι ιρακινοί, ούτε οι σύριοι, ούτε οι αφρικάνοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι κάπου υπάρχει ένας «παράδεισος που τους περιμένει». Αντίθετα, άρχισαν να βλέπουν ξανά και ξανά την κόλαση μπροστά τους: με αρβύλες, αυτόματα, τανκς, ελικόπτερα, αεροπλάνα… Την απώθησαν (συνηθισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά) ελπίζοντας ότι θα «περάσει»… Όταν η απογοήτευση γίνει συμπαγής σαν τσιμέντο, τότε πρέπει να αναζητήσει κανείς μια ζωή αξιοπρεπή κάπου αλλού.

Μήπως, λοιπόν, πριν ένα «γενναιόδωρο σχέδιο Μάρσαλ» θα έπρεπε να πάψουν οι πρωτοκοσμικοί marshals να λεηλατούν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής, απ’ το ουράνιο μέχρι τις σπάνιες γαίες και απ’ το πετρέλαιο μέχρι… ;

(φωτογραφία: ο χάρτης δείχνει τις «μεταναστευτικές ροές» προς τις ηπα, απ’ το 1860 ως το 1910· σε μια εποχή που ακόμα η εργατική τάξη δεν θεωρούνταν πολιτικά επικίνδυνη, και άρα δεν είχαν κατασκευαστεί τα κρατικά εμπόδια στις μετακινήσεις της.

Προσέξτε κάτω αριστέρα τους αριθμούς…)

Μετανάστευση 2

Δευτέρα 2 Ιούλη. «Ξαφνικά» τα πολιτικά μας καθήκοντα γίνονται τεράστια, και η σεμνότυφη, διστακτική ανθρωπιά αποδεικνύεται άλλοθι που εύκολα υπερφαλαγγίζουν τα αφεντικά. Ποιοί διαδηλώνουν στη γαλλία ή στην ιταλία ενάντια στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό τους; Ποιοί διαδηλώνουν στην ελλάδα ενάντια στο ελληνικό «εθνικό» ιμπεριαλισμό, που πρακτικά μεταφράζεται στην υποστήριξη μιας αιμοβόρας χούντας (της αιγυπτιακής) επειδή εκεί υπάρχουν «έλληνες επενδυτές»; Μήπως αν οι πρόσφυγες / φυγάδες ήταν αιγύπτιοι και όχι σύριοι θα είχαν την υποδοχή ηρώων στα μέρη μας;

Πριν καμιά 20αριά χρόνια οι ευρωφασίστες είχαν υιοθετήσει ο ένας μετά τον άλλο την εικονογραφία του «το πλοίο γέμισε» – εννοώντας, σαν «πλοίο», την εθνική επικράτειά του ο καθένας. Σήμερα δεν χρειάζεται καν να καταφεύγουν σε τέτοια φτηνά κόλπα: τα πλοία (οι βάρκες διάφορων μεγεθών δηλαδή) είναι όντως γεμάτα, από φυγάδες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή επειδή οι δικές τους επικράτειες γεμίζουν πρωτοκοσμικούς καραβανάδες και μισθοφόρους κάθε είδους. Κι αυτά τα «γεμάτα πλοία» θέλουν, απλά, να τα βουλιάξουν…

Γι’ αυτούς η ρητορική της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι απλά η συνεπής προέκταση των πολέμων και των μισοπολέμων που κάνουν, είτε οι ίδιοι είτε οι μισθοφόροι τους· ή/και της όξυνσης της άγριας (πρωταρχικής) συσσώρευσης σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Μιας άγριας συσσώρευσης που είναι το απόλυτα απαραίτητο συμπλήρωμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Είναι ένας ακόμα κρίκος στον καπιταλιστικό σφετερισμό της ζωής.

Το ερώτημα (που γίνεται όλο και πιο θανάσιμο) είναι τι άλλο χρειάζεται στις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις (εννοούμε: σε κάποια ευμεγέθη τμήματά τους) για να συνειδητοποιήσουν πως όλη η αντιμεταναστευτική φασιστομηχανική σημαδεύει την εργασία (με όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά) κι όχι κάποιους «ξένους» γενικά κι αόριστα. Σημαδεύει, και μάλιστα όχι σε «τελευταία» αλλά σε «πρώτη» ανάλυση και τις ίδιες.

Δεν βλέπουμε στον ορίζοντα αυτή τη συνειδητοποίηση. Βλέπουμε, μόνο, τις τακτικές των αφεντικών· του ενός ή του άλλου είδους. Μ’ όλο και λιγότερα εμπόδια, μ’ όλο και λιγότερους ενδοιασμούς…

Μετανάστευση 3

Δευτέρα 2 Ιούλη. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σ’ όλα τα ενεργά πεδία της όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης και στην βία της μετανάστευσης της εργασίας.

Αλλά αυτή δεν είναι φιλοσοφική θέση, για κατανάλωση μετά ποτού.

Κι εκεί «τα χαλάμε»…

Τότε ο στόχος του εγκλήματος ήταν οι εβραίοι…

Κυριακή 1 Ιούλη. Το υπερωκεάνιο St. Louis σήκωσε άγκυρες απ’ το λιμάνι του Αμβούργου στις 13 Μάη του 1939. Επιβάτες του; 937 άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως εβραίοι, που ήθελαν να διαφύγουν τους διωγμούς των ναζί, ελπίζοντας σε άσυλο στην μακρινή αμερικανική ήπειρο. Προορισμός; Η κούβα. Καπετάνιος και άρα υπεύθυνος για το ταξίδι της φυγής και την σωτηρία τους; Ο μη εβραίος γερμανός Gustav Schorder…

Οι υπηρεσίες του πληρώματος του St. Louis προς τους φυγάδες στη διάρκεια του ταξιδιού ήταν εξαιρετικές. Συναυλίες, χοροί, προσευχές τις Παρασκευές το βράδυ… Μια εικόνα του Χίτλερ είχε σκεπαστεί μ’ ένα τραπεζομάντηλο… Παιδότοποι απασχολούσαν τα παιδιά όταν οι μεγάλοι δειπνούσαν…

Το St. Louis έφτασε στο λιμάνι της Αβάνα μετά από δύο βδομάδες. Στις 27 Μάη. Αλλά η κουβανική κυβέρνηση (με πρόεδρο τον Federico Laredo Bru) απαγόρευσε στο πλοίο να μπει και να δέσει. Με τα ζόρια, μετά από 5 ημέρες αρόδου, το κουβανικό καθεστώς επέτρεψε σε 29 μόνο επιβάτες να κατέβουν: οι περισσότεροι είχαν αμερικανικό διαβατήριο, κάποιοι λίγοι ισπανικό ή κουβανικό.

Με 907 πρόσφυγες, ο καπετάνιος Schorder γύρισε το πλοίο προς την αμερικανική Florida. Έπλεε γύρω γύρω ζητώντας άδεια να δέσει. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Cordell Hull (που νωρίτερα είχε συμβουλεύσει το κουβανικό καθεστώς να δεχτεί τους πρόσφυγες εβραίους…) έπεισε τον αμερικάνο πρόεδρο Roosevelt ότι «έξω οι εβραίοι»… Στην απελπισία του ο πλοίαρχος Schorder σκέφτηκε να ρίξει το πλοίο στην ακτή ώστε να καταφέρουν να δραπετεύσουν πατώντας ξηρά οι πρόσφυγες· αλλά η αμερικανική ακτοφυλακή περικύκλωσε το St. Louis εμποδίζοντάς το να πλησιάσει την στεριά…

Επόμενη ελπίδα ο καναδάς. Αλλά ο καναδός υπεύθυνος για την μετανάστευση Frederick Blair έπεισε τον καναδό πρωθυπουργό να μην δεχτεί τους πρόσφυγες. (Φαίνεται ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πεισθούν οι πρωτοκοσμικές πολιτικές βιτρίνες…)

Αντί να υποδεχτούν τους εβραίους πρόσφυγες οι «φιλάνθρωπες» ηγεσίες των ηπα και του καναδά ασχολήθηκαν να «πείσουν» ευρωπαϊκά κράτη να τους δεχτούν αυτά. Στις 17 Ιούνη του ’39 το St. Louis ολοκλήρωσε το διάπλου του Ατλαντικού για δεύτερη φορά, τώρα προς τα πίσω, και έπιασε στο βελγικό λιμάνι της Antwerp – ο Β παγκόσμιος δεν είχε ξεκινήσει ακόμα επίσημα. Μετά από διαπραγματεύσεις η αγγλία πήρε 288 πρόσφυγες, η γαλλία 224, το βέλγιο 214 και η ολλανδία 181…

Την επόμενη χρονιά, τον Μάη του 1940, οι ναζί κατέλαβαν την γαλλία, το βέλγιο και την ολλανδία… Όπως και οι περισσότεροι απ’ τους υπόλοιπους εβραίους σ’ αυτά τα κράτη έτσι και οι 619 απ’ τους πρόσφυγες εβραίους που κρίθηκαν «απαράδεκτοι» απ’ τις δημοκρατίες της μακρινής, πολιτισμένης αμερικής, κατέληξαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. 254 δολοφονήθηκαν εκεί…

Τα κράτη – προπύργια της δημοκρατίας και της ελευθερίας ξεπλύθηκαν εύκολα (και) γι’ αυτό το έγκλημά τους. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι αντί να δεχτούν και να περιθάλψουν τους 900 εβραίους φυγάδες, τους επέστρεψαν και τους παρέδωσαν τελικά στους δολοφόνους τους. Σε τελευταία ανάλυση ήταν βολικό να μπουν στην άκρη τέτοια περιστατικά, μέσα από μεταπολεμικές βραβεύσεις στον ήρωα καπετάνιο…

(φωτογραφία: Ο Schorder στο λιμάνι της Antwerp προσπαθεί να εξασφαλίσει τους πρόσφυγες εβραίους διαπραγματευόμενος με το βελγικό κράτος…)

Τώρα;…

Κυριακή 1 Ιούλη. Ο φασίστας υπ.εσ. της ιταλίας Salvini το «ξεκαθάρισε»: τα πλοία διάσωσης των μκο δεν θα φέρνουν μετανάστες / πρόσφυγες στο (ιερό;) ιταλικό έδαφος… Κάποιοι, ασφαλώς, θα τον καταγγείλουν· αλλά πριν μια μόνο βδομάδα ένα τέτοιο πλοίο, το Aquarious, δεν έβρισκε λιμάνι στις ευρωακτές της Μεσογείου. Ούτε στην ιταλία, ούτε στη μάλτα, ούτε στη γαλλία. «Μεγάλη καρδιά» – για μια φορά μόνο – έδειξε το ισπανικό κράτος. Τόσο όσο χρειαζόταν για να πει στο επόμενο τέτοιο πλοίο, το Lifeline, ένα ξερό «όχι».

Η «ιδέα» που θεσμοθετείται είναι 1 – 2 – 3 κάτεργα “πλατφόρμες φιλοξενίας ανεπιθύμητων” σαν αυτά της λιβύης, σπαρμένα ένα γύρο στη Μεσόγειο. Μπορεί να μην είναι όλα το ίδιο βάρβαρα· μπορεί να υπάρχουν διαβαθμίσεις (και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν τέτοιες…). Επιπλέον θα ήταν σκόπιμο οι φρουροί των κάτεργων να πυροβολούν τους κρατούμενους μόνο όταν πλησιάζουν τον φράκτη της φυλακής τους. Το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργήσει ένα «πρότυπο για διεθνή χρήση» στη φυλακή της Γάζας… Και επειδή επικαλείται σαν «ηθικό πλεονέκτημα» και “νομιμοποίηση” της βαρβαρότητάς του το Ολοκαύτωμα (εκεί, δηλαδή, που δολοφονήθηκαν ανάμεσα στα υπόλοιπα εκατομμύρια και οι 254 του περιπλανώμενου στον Ατλαντικό St. Louis…), τα «πλεονεκτήματα» των πρωτοκοσμικών κρατών για την εξορία / φυλάκιση των μεταναστών / προσφύγων, για την «επιστροφή από ‘κει που ήρθαν», και για το πότε θα κρίνονται επικίνδυνοι για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, έχουν το περιθώριο εν έτει 2018 να είναι κάπως ευκολότερα απ’ ότι το 1939. Σκέτα «πολιτικά» ας πούμε…

Τώρα… τώρα αυτοί που καλύτερα να πνιγούν, ή να διαμελιστούν, ή να βασανιστούν, είναι αφρικάνοι, είναι άραβες, είναι μεσανατολίτες, είναι κεντροασιάτες, είναι λατίνοι… Άσχετα από θρήσκευμα.

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού….

…Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Τάδε έφη Walter Benjamin πριν πολύ καιρό. Και στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι εφικτά – «ακόμα»…

Η καπιταλιστική πυγμή

Κυριακή 1 Ιούλη. Αυτός ο ακροδεξιός γιάπης (ο αυστριακός πρωθ. Sebastian Kurz) θα είναι από σήμερα, και για έξι μήνες, «πρόεδρος της ε.ε.». Αυτό το αρχηγιλίκι είναι ασήμαντο σαν τέτοιο, αλλά είναι μια ευκαιρία να υποδείξουμε κάτι εξαιρετικά χαρακτηριστικό.

Αυτός ο φασίστας, λοιπόν, και ο κυβερνητικός φασιστοσυνασπισμός του, που θέλουν να «οχυρώσουν την ευρώπη» απέναντι στα «κύματα των εισβολέων» (μεταναστών) προωθούν (και θα περάσουν, αφού έχουν την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία) την 12ωρη ημερήσια εργασία, και την 60ωρη εβδομαδιαίαΣτην αυστρία… «Οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία είναι απαραίτητες για να έχουν οι εταιρείες μεγαλύτερη ευελιξία» είναι το επιχείρημα… Η μόνη «παραχώρηση» που κάνει η φασιστοκυβέρνηση της Βιέννης είναι ότι ενώ το 10ωρο θα είναι υποχρεωτικό (αν αυτό ευχαριστεί το αφεντικό), οι εργαζόμενοι θα επιτρέπεται να αρνηθούν τις επιπλέον 2 ώρες δουλειάς, χωρίς να χρειάζεται κάποια δικαιολογία. (Υποθέτουμε: μέχρι να απολυθούν…)

Βλέπετε να έχουν κάποια σχέση ο ρατσισμός / νεοφασισμός και η “επιστροφή” στην “απόσπαση της απόλυτης υπεραξίας”; Εμείς ναι, το ξέρουμε εδώ και χρόνια…

Κάποτε, οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος, θα πέσουν πάνω σε κάτι «ιερογλυφικά» με την μορφή 30/900… Θα ξύσουν το κεφάλι τους και θα αναρωτηθούν ένα απ’ αυτά τα δύο: είτε «πόσο ηλίθιοι ήταν αυτοί που υποστήριζαν τέτοια πράγματα;» είτε «πόσο ηλίθιοι ήταν αυτοί που δεν τα υποστήριξαν;»

Πριν, ωστόσο, έρθει η ώρα των ιστορικών και των αρχαιολόγων, έχουμε κάθε δικαίωμα να αναρωτηθούμε: «πόσα κιλά επαναστάτες ήταν και είναι όλοι αυτοί που σαμπόταραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – και είχαν, πράγματι, πολλούς και πετυχημένους τρόπους… – το εργατικό 30/900;»

(Απ’ την μεριά μας, σαν αυτόνομοι εργάτες, κάναμε περισσότερα απ’ όσα μπορούσαμε…)

 

Καμπάνια Μ15 + / Το τέλος των παραμυθιών

Κυριακή 1 Ιούλη. Το καπιταλιστικό κράτος που «τιμωρεί» (ή έτσι πιστεύει) όποιο άλλο επιβάλλοντάς του «οικονομικές κυρώσεις» και διάφορους «αποκλεισμούς» (μέχρις ότου αυτός ο χάρτινος πόλεμος γίνει εκείνο που προορίζεται, μολυβένιος…), το αμερικανικό, ετοιμάζεται να ξεφορτωθεί το τελευταίο κουρέλι του άλλοτε θρυλικού (νεο)φιλελευθερισμού του. Το νομοθετικό στην Ουάσιγκτον (με διακομματική συμφωνία) ετοιμάζεται να περάσει το νόμο anti-boycott για το ισραήλ. Ουσιαστικά πρόκειται για ποινικοποίηση του κινήματος BDS, για ποινικοποίηση της διεθνούς εκστρατείας να αντιμετωπιστεί το ισραηλινό κράτος σαν αυτό που είναι: ένα ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς. Για να ξεπεράσουν διάφορους νομικούς σκοπέλους, οι αμερικάνοι νομοθέτες θα κάνουν ένα τρικ. Θα ψηφίσουν το «γενικό πνεύμα» της απαγόρευσης, και θα μεταθέσουν στον πρόεδρο (τώρα το ψόφιο κουνάβι) την αρμοδιότητα να αποφασίζει ποιος ακριβώς πρέπει να τιμωρηθεί· και πόσο.

Με την στενή έννοια ο νόμος αφορά μια έσχατη προσπάθεια να προστατευτεί το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την λόγω και έργω κριτική. Αλλά υπάρχει κάτι ευρύτερο σ’ αυτήν την υπόθεση. Και αφορά αυτό που λέγεται «πολιτικές ελευθερίες» στο σύνολό τους.

Στα ‘90s, όταν – υποτίθεται – η «ιστορία είχε τελειώσει» και σαν μόνη εφικτή αλήθεια στον πλανήτη είχε ανακηρυχτεί ο (νεο)φιλελευθερισμός, κανείς δεν θα διανοούνταν να απαγορεύσει την κριτική δράση απέναντι σ’ ένα κράτος που σκοτώνει διαδηλωτές, φυλακίζει ακόμα περισσότερους, καταστρέφει σπίτια, χωράφια και ζωές· και είναι μια επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένη «κατοχική δύναμη» που δεν σέβεται καν τις ελάχιστες υποχρεώσεις της.

Όμως αυτή η εποχή είναι πολύ μακρινή πια. Ο καπιταλιστικός κόσμος (και όχι, απλά και μόνο, ένα, δύο ή τρία κράτη), και μαζί του όλοι εμείς (που επιστρατεύουμε απεριόριστη απάθεια νομίζοντας ότι αυτή θα μας σώσει…) έχει μπει σε μια άγρια περίοδο «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών»: στο ξαναμοίρασμα των ζωνών ελέγχου και επιρροής.

Και καθώς τα γάντια έχουν βγει, δεν χρειάζονται άλλο τα προσχήματα της εποχής της ευδαιμονίας. Ο Μπους ο Β το είχε πει προληπτικά όσο πιο χοντρά γινόταν, το 2001: “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”…. Από τότε κύλησαν πολλά ποτάμια αίματος, αλλά η μοιρασιά του πλανήτη έμεινε στην αβέβαιη αφετηρία της. Τώρα το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» είναι κοινοτοπία, για οποιαδήποτε χρήση.

Και το κίνημα BDS, ποινικοποιούμενο στις ηπα, θα αναγνωρίσει αυτό: πως είναι αντεθνικό, “αντιαμερικάνικο”. Όπως κάποτε η άρνηση στράτευσης (στον πόλεμο στο βιετνάμ).

“Αντιαμερικάνικο” στις ηπα, “αντιαγγλικό” στην αγγλία – “ανθελληνικό” εδώ. Με ή χωρίς απαγορεύσεις…

(Ένας 11χρονος πιτσιρικάς, ο Yasser Abu al-Naja, και ο 24χρονος Mohammad Fawzi Hamaydeh, δολοφονήθηκαν προχτές στη Γάζα. Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι με σφαίρες dum dum… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πέρα απ’ την στενή στρατιωτική συνεργασία, η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία έχει λαμπρό μέλλον και στον τομέα της κατασκευής όπλων. Και “αναλώσιμων”…

Οι κατά συρροή δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών έγιναν ρουτίνα… Το έκτακτο κι αυτό που αξίζει προσοχής είναι τα σώβρακα και οι φανέλες: το μουντιάλ…)