“Ελλάς – Γαλλία – Ναυμαχία”

Παρασκευή 31 Γενάρη. Να το πρώτο καλό της «στρατηγικής σύσφιξης» μεταξύ του γαλλικού πολεμικού ναυτικού και του ελλαδιστάν: Το κόσμημά του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, καθώς επέστρεφε απ’ την αραβική θάλασσα, αρχικά έδωσε λαβή για εθνικόφρονες (ελληνικές), δηλαδή βολικές παρεξηγήσεις. Ότι τάχα ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron στέλνει τη ναυαρχίδα του να φυλάει την νοτιοκυπριακή αοζ· ενώ ίσχυε το αντίθετο: το Charles de Gaulle γυρνούσε σπίτι απ’ την θαλάσσια περίμετρο της αραβικής χερσονήσου, πέρασε κανονικά το Σουέζ, κι έτσι βγήκε στην ανατολική Μεσόγειο… Τι στο διάολο; Από πού θα πήγαινε δήλαδη;

Κανείς εκτός απ’ τους υπήκοους δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως, πάντα στο δρόμο για το σπίτι, εκεί ανάμεσα στην ιταλική μπότα και στον κόλπο της Σύρτης, ανακάλυψε (το Charles de Gaulle, η ναυαρχίδα του βασιλιά) τί νομίζετε; Όχι, αν μπορείτε βρείτε το!

Ας το πάρει το ποτάμι: ανακάλυψε μια τουρκική φρεγάτα!… Ουάου!! Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα τον κόπο της ναυαρχίδας! Αν το Παρίσι (;) ή οι έλληνες φίλοι του φρόντιζαν να ενημερώνονται, θα είχαν βρει και τις φωτογραφίες των φρεγατών στα ανοικτά της λιβύης – πριν ανακαλύψει μία ο καπετάνιος της ναυαρχίδας.

Δεν πειράζει. Κατανοητή είναι η σύγχυση ιμπεριαλισμών (των εκπροσώπων τους) που ζορίζονται. Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή, με εντελώς κακές προθέσεις (αντι-μιλιταριστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές) μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, με τις δύο πιο πάνω φωτογραφίες.

Η μεσαία δείχνει ένα τουρκικό πολεμικό «δεμένο» στο λιμάνι της Tripoli: βασιλιά Macron, please, ΜΗΝ στείλεις τη ναυαρχίδα σου να ανακαλύψει ΚΑΙ αυτό! Άσε… Iσχύει…

Η κάτω είναι από ένα άρθρο μιας βδομάδας παλιό· το φυλάγαμε για έκπληξη. Εκεί, λοιπόν, στη χούντα του Καΐρου, φαίνεται ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον ευνοούμενό τους, τον «τζενεράλ». Δεν θα εκπλαγείτε: αυτές οι δεύτερες σκέψεις έχουν αποστολέα με όνομα και διεύθυνση: Putin, Μόσχα. Η ανεγκέφαλη αλεπού Putin «πιέζει» τον χουντοκαραβανά Sisi να συμμαζέψει τον «τζενεράλ» που είναι κάπως ατιθασούλης στα βαθιά του γεράματα, και σηκώθηκε να φύγει στη ζούλα απ’ τη Μόσχα ενώ τον είχαν να υπογράψει εκεχειρία· προσβάλοντας τους οικοδεσπότες του. Δεν φεύγεις έτσι κύριε!

Mετά την τσογλανιά του «τζενεράλ» ο Putin είπε δυο κουβέντες στον Sisi. Κι εκείνος επ’ ευκαιρία ανακάλυψε, όχι χωρίς πόνο ψυχής, ότι ο «τζενεράλ» απέτυχε στην αποστολή του (να καταλάβει την Tripoli), ότι δηλαδή είναι αποτυχημένος σαν «τζενεράλ» παρά την πλουσιοπάροχη βοήθεια που πήρε, και ότι αφού δεν κατέλαβε την πρωτεύουσα και, κατά συνέπεια, δεν εμπόδισε την τουρκική στρατιωτική βοήθεια / παρουσία στη λιβύη, το μόνο πράγμα που κάνει (αν κάνει κάτι…) είναι να σέρνει το αιγυπτιακό καθεστώς σε στρατιωτική αναμέτρηση με το τουρκικό· κάτι που ακόμα και οι χασάπηδες (του Καΐρου) καθόλου δεν θα ήθελαν να τους συμβεί! (Με μια εκτεταμένη και έτοιμη να εκραγεί κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση να σημαδεύει την πλάτη τους δεν έχουν άδικο…)

Και οι μπουρμπουλήθρες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν

Παρασκευή 31 Γενάρη. Όλα αυτά αφήνουν κατακάθια στα μαξιλάρια και στα σεντόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Να θυμήσουμε – επειδή οι χρονικές αλληλουχίες έχουν μεγάλη σημασία στην πραγματική ιστορία: Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές.

Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο «τζενεράλ» ήταν ευνοούμενος και του Παρισιού. Φαίνεται ωστόσο ότι ο βασιλιάς Macron και το καθεστώς του κατάλαβαν έγκαιρα, ας πούμε απ’ τα τέλη της περασμένης χρονιάς, ότι ανάμεσα σ’ έναν Haftar σε θρόνο στην Tripoli πάνω σε σωρούς δολοφονημένων αμάχων απ’ την μια και στο όποιο μέλλον των σχέσεών τους με την Μόσχα απ’ την άλλη, δεν υπήρχαν διλήμματα. Κι έτσι ο βασιλιάς Macron άρχισε να κρατιέται διακριτικά σε απόσταση ασφαλείας απ’ αυτό που έγινε απ’ τις αρχές του 2020 «το όνειρο των καλικάτζαρων» στην Αθήνα: ο «τζενεράλ» στο προεδρικό μέγαρο στην Tripoli, να κάνει κομφετί το ανίερο «μνημόνιο» του Sarraj με τον Erdogan…

Αφού το θεματάκι μ’ αυτό το ανίερο “μνημόνιο” έχει λήξει ουσιαστικά (με την έννοια ότι η υπογραφή του Sarraj παραμένει στη θέση της, οπότε…), αφού η συμμαχία της Αθήνας με τον «τζενεράλ» δεν έχει πλέον περιεχόμενο (που ήταν να αναγκάσει τον Sarraj να φάει το συμβόλαιο με τον Erdogan), τι αντικείμενο έχει η ελληνογαλλική «στρατηγική σύσφιξη» με όρους πολεμικού στόλου; Με ποιον σκοπεύουν να ναυμαχήσουν;

That’s a good question – που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας, στο μπουτάν…

Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;

Παρασκευή 31 Γενάρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται: αφού η εθνική γραμμή κάνουμε τους μάγκες στην ανατολική Μεσόγειο – με τις πλάτες των plus one από Ουάσιγκτον μεριά, και των φασιστών του Τελ Αβίβ και του Καΐρου – απέτυχε· αφού το υπέδαφος της, το «πετάμε την μπάλα έξω περιμένοντας καλύτερες μέρες», κρέμασε όταν ανακοινώθηκε πως Erdogan και Sarraj (μονομερώς – ξεμονομερώς, αυτό είναι θέμα των δικαστηρίων) οριοθέτησαν μεταξύ τους αοζ «καθ’ υπερβολήν», η πρώτη σπασμωδική αντίδραση του ελλαδιστάν ήταν τρέχουμε να μαζέψουμε υπογραφές ότι αυτοί οι τύποι είναι desperados και wanted· και βλέπουμε… Υπογραφές μαζεύτηκαν· ήταν δωρεάν… Ταυτόχρονα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού πόνταραν στον «τζενεράλ», αντιλαμβανόμενοι το τι συμβαίνει στη λιβύη, στη Μεσόγειο, στην αφρική, με όρους «ολυμπιακός – παοκ»…. (Κουκιά τρώνε, κουκιά χέζουν). Τζάμπα κι αυτό…

Τι απομένει; Οι διαπραγματεύσεις… Ναι, αλλά τι σόι διαπραγματεύσεις; Υπό ποιούς όρους; Αθήνα στο μισό στρογγυλό τραπέζι και Άγκυρα στο άλλο μισό μαζί με όλο το οικοδομικό τετράγωνο; Τέτοιους ρεαλισμούς δεν τους υπομένει του έλληνος ο τράχηλος· κι ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι αιωρούμενες θείες Λίστες έχουν χλευάσει (ή και εκτελέσει) σαν προδότες τύπους που έκαναν πολύ λιγότερα απ’ το να διαπραγματευτούν έχοντας χάσει τους συσχετισμούς δύναμης.

Εάν όμως (a big “if” που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας…) το πράγμα μεθοδευόταν διαφορετικά; Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνας – Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίτσες;

Η ασταμάτητη μηχανή επιτρέπει στον εαυτό της να διατυπώνει υποθέσεις εργασίας που δείχνουν έωλες· αν και δεν είναι υποχρεωτικά τέτοιες. Έχει όμως μεγάλη εμπιστοσύνη (δυστυχώς…) στον προβοκατόρικο οππορτουνισμό και καιροσκοπισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η επίθεση των φασιστών της «μαβη» σε αλβανικό στρατόπεδο στις 10 Απρίλη του 1994 με την δολοφονία δύο αλβανών φαντάρων ήταν μια περίπτωση… Τα Ίμια στις αρχές του 1996 ήταν μια άλλη περίπτωση… Η «πράσινη γραμμή» στην κύπρο, με τους μοτοσυκλετιστές και τις δολοφονίες του Σολωμού και του Ισαάκ απ’ τους τουρκοκύπριους παρακρατικούς, λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1996, ήταν μια τρίτη περίπτωση… Κι αν αυτά σας φαίνονται «παλιά», θυμηθείτε την προβοκάτσια που ετοίμαζε ο ψεκασμένος υπ.αμ., με το σκάφος ανοικτής θάλασσας «Γαύδος» του λιμενικού, μέσα στη άγρια νύχτα με τα φώτα σβηστά, στα μέσα του Φλεβάρη του 2018, ξανά στα Ίμια… Άλλες περιπτώσεις μπορεί να μας διαφεύγουν…

Η αλήθεια είναι ότι όσο πρόστυχα ευφάνταστος κι αν είναι αυτός ο εθνικός προβοκατόρικος καιροσκοπισμός, δεν πιάνει πάντα. Ευτυχώς! Απ’ την άλλη ο τρόπος που κάνουν τους λογαριασμούς τους τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είναι (ιστορικά αποδεδειγμένο!) τόσο ναρκισσιστικός και υπερφίαλος ώστε μερικές φορές το που θα καταλήξει μια ελληνική προβοκάτσια εξαρτιέται κυρίως απ’ τους λογαριασμούς που κάνει η άλλη πλευρά. Όποια κι αν είναι.

Ηθικό δίδαγμα; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη… Και από θλίψη έχουν μαζεμένη πολλή οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Έχετε το νου σας! (Και τα μάτια σας όχι 14 αλλά 114…)

(φωτογραφία: Με το που θα πεις «η Μεσόγειος ανήκει στα ψάρια της», αμέσως σου σκάνε κι έναν πόλεμο με λέπια…

Έχουμε μια λύση για κάθε πρόβλημα· έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση μας…)

Περισσότερος στρατός προσεχώς

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, μετά τη συνάντησή του με τον ρημαδοΚούλη, ανακοίνωσε «στρατηγική συνεργασία ασφάλειας» – δηλαδή την αυξημένη παρουσία γαλλικών πολεμικών στο ελλαδιστάν. Καιρός ήταν: φαίνεται πως παρά την αυξημένη παρουσία αμερικανικού στρατού στα μέρη μας, υπήρχε κάποιο «κενό». Που θα το καλύψει ο βασιλιάς Macron.

Η καταγγελία που έκανε όμως ο καινούργιος «στρατηγικός εταίρος» του ελλαδιστάν κατά του τουρκικού καθεστώτος θα πρέπει να χλώμιασε τον ρημαδοΚούλη. Κατήγγειλε τον Erdogan ότι «δεν σέβεται την εκεχειρία» (που αποφασίστηκε στο Βερολίνο) επειδή «… τις τελευταίες μέρες, μόλις τις τελευταίες ημέρες, είδαμε τουρκικά πολεμικά να αποβιβάζουν σύρους μισθοφόρους σε λιβυκό έδαφος»….

Ώπα! Ώπα!!! Υποτίθεται ότι ο αρχιναύαρχος του «τζενεράλ» (αυτός που μιλάει ελληνικά ντε!..) είχε διακηρύξει ότι δεν πρόκειται να πέρασει ούτε ψαροντουφεκάς τούρκος στα λιβυκά χωρικά ύδατα!… Υποτίθεται επίσης ότι επικουρικά (στην παροχή πληροφοριών και στην ανίχνευση έως και τούρκων ψαροντουφεκάδων) θα δρούσε και ο ελληνικός στρατός, έτσι ώστε ο αρχιναύαρχος να δράσει φορώντας έγκαιρα όλα τα λιλιά του. Υποτίθεται επίσης ότι ο «τζενεράλ», έχοντας σαφή υπεροχή στον αέρα, θα βούλιαζε όποιο πλοίο μετέφερε «τρομοκράτες» για να πολεμήσουν στο πλευρό του Sarraj. Τι έγινε; Πώς πέρασαν 4 ολόκληρες φρεγάτες και ένα ro-ro (μεταφέροντας οχήματα και πεζικό) και έφτασαν στο λιμάνι της Tripoli; Κι αυτός ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron τί κάνει; Κάθεται και κοιτάει – και ψάχνει για βόλτες με αρβύλες στα μαγευτικά ελληνικά ακρογυάλια;

Να λοιπόν μερικά πράγματα που συμβαίνουν επί του εδάφους, τα οποία έχουν (και θα έχουν) αναπόφευκτα «πολιτικές» συνέπειες. Ο «τζενεράλ», για τον οποίο ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και όλο το υπόλοιπο ρημαδογκουβέρνο είχαν όνειρο να τον καμαρώσουν βασιλιά στην Tripoli, να σκίζει το επαίσχυντο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan με ένα νόμο κι ένα άρθο, έχει σοβαρά προβλήματα πλέον.

Δεν είναι μόνο ότι οι ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στους οποίους βασιζόταν έχουν αποσυρθεί απ’ το μέτωπο της Tripoli και φαίνεται να παίρνουν οδηγίες απ’ την Μόσχα και όχι απ’ το Τομπρούκ. Είναι και ότι οι 3.000 σουδανοί που του έστειλε βοήθεια τον τελευταίο μήνα ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι εξελίσσονται σε μεγάλο “σκάνδαλο” – κατ’ αρχήν στο Χαρτούμ. Προκύπτει χωρίς αμφισβήτηση ότι μια «εταιρεία security» των εμιράτων, ονόματι Black Shield, προσλάμβανε σουδανούς υποσχόμενη ότι θα δουλέψουν σαν σεκιουριτάδες σε νοσοκομεία και σούπερ μάρκετ στο Αμπού Ντάμπι. Όμως αντί γι’ αυτό τους έκανε «πακέτο» και τους έστειλε στον «τζενεράλ»! Με τους πρώτους νεκρούς εκεί οι οικογένειές τους ξεσηκώθηκαν στο σουδάν, και στη συνέχεια άρχισαν να ξεσηκώνονται και οι ίδιοι. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τόσο κατά της πρεσβείας των εμιράτων στο Χαρτούμ όσο και κατά του υπ.εξ. του σουδάν (ζητώντας να δράσει για να επιστρέψουν όλοι πίσω) είναι σε εξέλιξη…

Πάνε οι ρώσοι, πάνε και οι σουδανοί μισθοφόροι – poor «τζενεράλ»! (Έχει τον αρχιναύαρχο βέβαια, αλλά δεν έχει πλοία…). Απ’ την άλλη μεριά, υπέρ του Saraj, συνεχίζουν να καταφθάνουν σύροι μισθοφόροι· και τουρκικά πολεμικά (τα οποία η Άγκυρα, με το σχετικό θράσος, υποστηρίζει ότι είναι εκεί για να λειτουργήσουν σα τμήμα της όποιας διεθνούς δύναμης χρειαστεί να ελεγχθεί ο «αφοπλισμός» – σαν μέλος του νατο…). Το αποτέλεσμα είναι ότι ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί· και το ελληνικό όνειρο για την στέψη του στην Tripoli έχει πνιγεί στον κόλπο της Σύρτης…

Όταν λοιπόν ο βασιλιάς Macron και ο ρημαδοΚούλης αγκαλιάζονται σαν «στρατηγικοί εταίροι» στο Παρίσι, βρίσκονται ο καθένας με τον εντελώς δικό του εθνικό τρόπο απ’ την μεριά εκείνων που πόνταραν σ’ ένα άλογο κουτσό στο λιβυκό πεδίο μάχης. Το Παρίσι βέβαια είναι ευχαριστημένο και με τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει τώρα ο «τζενεράλ» – την καούρα του για την Tripoli δεν την είχε ανάγκη. Αντίθετα ο ρημαδοΚούλης σ’ αυτήν ήλπιζε! Με τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj στην πρωτεύουσα της λιβύης, το σύμφωνό του με τον Erdogan είναι σε ισχύ. Παράνομο – ξεπαράνομο, τα είπαμε χτες…

Απομένει ο ένδοξος (γαλλικός) στόλος στα μέρη μας. Χωρίς Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny (γνωστό στα μέρη μας σαν «Δεριγνύ») και χωρίς Ναυαρίνο…

Αυτά μπορούν να τα φαντασιώνονται οι θείες Λίτσες της επικράτειας….

Μετρώντας παγκόσμιους

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο σωματοφύλακας John Bolton, σύμβουλος ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, φανατικός υπέρμαχος της «γραμμής Pence», απολύθηκε – ως γνωστον – τον περασμένο Σεπτέμβρη. Διάφοροι εκτίμησαν πως η απόλυσή του σήμαινε ότι το ψόφιο κουνάβι «χειραφετήθηκε» απ’ τους σωματοφύλακες· έχει αποδειχθεί το ανάποδο. (Θυμίζουμε ότι η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής παραμένει πως το ψόφιο κουνάβι είναι εξαιρετικά πιθανό να απολυθεί επίσης, και να αντικατασταθεί απ’ το Pence· αν συμβεί αυτό, θα είναι ο Pence που θα κατέβει σαν υποψήφιος των συντηρητικών στις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη).

Πριν λίγες ημέρες, οι καθεστωτικοί new york times προδημοσίευσαν αποσπάσματα από επερχόμενο (τον Μάρτη) βιβλίο του Bolton. Στο οποίο ο πρώην σωματοφύλακας δίνει το ψόφιο κουνάβι. Τόσο σε σχέση με την υπόθεση για την οποία δικάζεται ήδη (τους εκβιασμούς στον ουκρανό πρόεδρο Zelensky), όσο και σε σχέση με τις παρτίδες του με τον Erdogan και τον Xi: υποστηρίζει ότι «τους κάνει χάρες» για προσωπικό όφελος.

Ο Bolton δεν έχει να κληθεί να καταθέσει επίσημα στην επιτροπή τους γερουσίας – σε βάρος του ψόφιου κουναβιού. Αυτό δεν μειώνει καθόλου το γεγονός ότι ανήκει στους σκληροπυρηνικούς «νεοσυντηρητικούς» που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την αποτυχία της «γραμμής Trump» (: των οικονομικών κυρώσεων και τιμωριών), ειδικά εφόσον επανέρχεται τακτικά στην απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ τη μέση Ανατολή… Οπότε αναγκάζονται να τον «κυνηγάνε», να τον «μαζεύουν» και να ακυρώνουν τις αρχικές του δηλώσεις…

Είναι φανερό ότι δεύτερη τετραετία, απ’ το 2021 ως το 2024 σ’ αυτό το ψοφιοκουναβικό «στυλ» δεν αντέχεται – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μια δεύτερη τετραετία τέτοιου είδους, θα σημαίνει ότι το Πεκίνο θα αγοράσει την μισή αμερική – για να πούμε κάτι όχι υπερβολικό. Το ότι βγαίνει, λοιπόν, ο Bolton, και σκάβει τον λάκο του ψόφιου κουναβιου γραπτά, μέσω βιβλίου (με ανοικτή την προοπτική να καταθέσει κιόλας) είναι υπολογισμένη κίνηση, όχι απλά προσωπικής αντεκδίκησης («με απέλυσες – θα φροντίσω να απολύσουν και σένα») αλλά εκ μέρους κάποιου κυκλώματος «νεο»συντηρητικών.

Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σε άψογα ψοφιοκουναβικά εναντίον του πρώην συμβούλου του:

Έναν τύπο που δεν μπόρεσε να επιλεγεί σαν πρεσβευτής στον οηε πριν χρόνια, δεν μπορούσε να επιλεγεί για οτιδήποτε έκτοτε, «με παρακάλεσε» για ένα πόστο που δεν χρειαζόταν την έκριση της γερουσίας, το οποίο του το έδωσα παρότι πολλοί μου έλεγαν «Μην το κάνετε αυτό κύριε», οπότε παίρνει την δουλειά, λανθασμένα αναφέρεται στο «Λιβυκό μοντέλο» στην τηλεόραση, και κάνει πολύ περισσότερα λάθη στη γνώμη του, οπότε τον απολύω επειδή, έντιμα, αν τον άκουγα θα βρισκόμασταν τώρα στον Παγκόσμιο Πόλεμο νο 6, και φεύγει και ΑΜΕΣΩΣ γράφει ένα απαίσιο βιβλίο γεμάτο ψέμματα. Με στοιχεία εθνικής ασφάλειας διαβαθμισμένα. Ποιός θα έκανε κάτι τέτοιο;

Παγκόσμιος πόλεμος νούμερο 6 κύριε ψοφιοκούναβε; Όχι, είναι μεγάλο το νούμερο… Για έναν με σειρά κατάταξης νο 4 υπάρχει όμως καιρός (και αναγκαιότητα…)

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Ινδοκούς

Τετάρτη 29 Γενάρη. Ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…) Τίποτα σπουδαίο… Ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…). Τίποτα σπουδαίο…

Αν, όμως, επιβεβαιωθεί ότι μέσα σ’ αυτό βρισκόταν ο Michael D’ Andrea (που σκοτώθηκε…) τότε το πράγμα αλλάζει εντυπωσιακά! Γιατί ο Michael (Mike) D’ Andrea, με το ψευδώνυμο «ayatollah Mike», ήταν κορυφαίο στέλεχος της cia. Συμμετείχε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε διάφορες μαύρες τρύπες / κολαστήρια του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας»… Ήταν ο εμπνευστής των μαζικών δολοφονιών στα τυφλά, «προς παραδειγματισμό», από drones, στο κατεχόμενο αφγανιστάν. Το σχέδιο ονομάστηκε «signature drone strikes» και είχε αυτή την απλή ναζιστική λογική: μπορεί να μην ξέρουμε ποιούς σκοτώνουμε, αλλά αφού τους σκοτώνουμε σαν τρομοκράτες εμείς που είμαστε «αντιτρομοκράτες», θα θεωρούνται (νεκροί) τρομοκράτες – τελεία και παύλα!…

Ήταν αυτός που σχεδίασε και διεύθυνε την δολοφονία του Imad Mughniyeh της Hezb’ Allah στη Δαμασκό το 2008. (Ο Mughniyeh ήταν μέλος της παλαιστινιακής Fatah και, στη συνέχεια, των «ειδικών δυνάμεών της» στη δεκαετία του ’70· απ’ τους ιδρυτές της Hezb’ Allah στα ’80s, διοικητής του ένοπλου τμήματός της, νο 2 σ’ αυτήν όταν δολοφονήθηκε με έκρηξη αυτοκινήτου βόμβα την ώρα που περπατούσε δίπλα του…). Και όντας απ’ το 2017 ο «ayatollah Mike» επικεφαλής των (μυστικών) επιχειρήσεων της cia στη μέση Ανατολή με κέντρο το ιράν, θεωρείται ότι αυτός σχεδίασε την αποσταθεροποίηση στη Βαγδάτη πρόσφατα (με τους «περίεργους» ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν διαδηλωτές και μπάτσους ταυτόχρονα, a la πλατεία Maidan στο Κίεβο…) αλλά και την δολοφονία του Soleimani…

Το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει επιβεβαιώσει ακόμα τον θάνατο του «ayatollah Mike» (μαζί με κάμποσους ακόμα αξιωματικούς του ίδιου φυράματος…). Αλλά αν ισχύει – οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αυτό ισχυρίζονται – τότε δεν επρόκειτο για μια «απλή» κατάρριψη στρατιωτικού στόχου!.. Είναι μέρος της απάντησης του μπλοκ της Αστάνα – Ινδοκούς στη δολοφονία του Soleimani (και όχι μόνο)…

Πέρα απ’ τους ταλιμπάν ή κάποια απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» τους (εξοπλισμένες με πυραύλους που θεωρούνταν ότι δεν έχουν…), είναι εύλογη η συμμετοχή στην κατάρριψη τόσο της Τεχεράνης όσο και της Μόσχας – έχουν τους λόγους τους. Χωρίς να πάρουν επίσημα την ευθύνηκι αυτό εύλογο… Με δύο λόγια: το αεροπλάνο ήταν πολύ συγκεκριμένος στόχος – και η κατάρριψή του ήταν πολύ συγκεκριμένη αποστολή…

Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι υπερδύναμη που παρακμάζει…

Παλαιστίνη

Τετάρτη 29 Γενάρη. Μπορεί να ονομαστεί «η φάρσα του αιώνα» ή, ίσως πιο σωστά, «το τελεσίγραφο του αιώνα». Οι άοκνες τα 3 τελευταία χρόνια προσπάθειες του ψόφιου κουναβιού, του βασιλογαμπρού, των ευαγγελιστών χριστιανοφασιστών στις ηπα, και όλου του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, πήραν την μορφή ενός οπλισμένου πολυβόλου 80 σελίδων, με χάρτες και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που έχει τον γενικό τίτλο: αν δεν σας αρέσει ω παλαιστίνιοι, απλά θα σας εξοντώσουμε εντελώς!

Ένα άθροισμα από «μπαντουστάν» / στρατόπεδα, περικυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό (και «δρόμους ασφαλείας» που θα συνδέουν διάφορους αποικιακούς οικισμούς, όπως τώρα…), άοπλα και με απαγορεύμενη οποιαδήποτε αντίρρηση απέναντι στο δεσμοφύλακα / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – συν μερικά έξτρα στρέμματα ερήμου (όπου ο τοξικός θα χρηματοδοτήσει εργοστάσια «υψηλής τεχνολογίας»….): αυτό είναι που επιτρέπει η καλωσύνη του άξονα για να παριστάνει το «παλαιστινιακό κράτος»… Δίνει [το ψόφιο κουνάβι] κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται δήλωσε ένας παλαιστίνιος. Σωστά. Ωστόσο, για να μπορεί να δώσει (ή να παραστήσει ότι δίνει) κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται, το ψόφιο κουνάβι αξιοποιεί όσα έχει επιβάλλει το ισραηλινό απαρτχάιντ στο έδαφος· και την σιωπηλή υποδειγματική ανοχή του «πολιτισμένου κόσμου» σ’ αυτό το μαζικό έγκλημα εδώ και πολλά χρόνια. Πρακτικά η Ουάσιγκτον «κάνει ταμείο» για λογαριασμό του Τελ Αβίβ· και όχι μόνο.

Η κεντρική πολιτική ιδέα του τελεσίγραφου δεν είναι βέβαια η αποδοχή του απ’ τους παλαιστίνιους (που είναι αδιανόητη) αλλά η απόρριψή του. Μπορεί οι «ειρηνοποιοί» να είναι καθάρματα ναζιστικού επιπέδου· αλλά δεν τους λείπει ένας κάποιος τακτικισμός. Εκείνο που θέλουν (αρχίζοντας απ’ το Τελ Αβίβ και προχωρώντας και προς τις δύο κατευθύνσεις του άξονα, και προς Λευκωσία – Αθήνα – Ουάσιγκτον και προς Ριάντ – Αμπού Ντάμπι) είναι να έχουν μια «δικαιολογία» για να συνεχίσουν και να επεκτείνουν το απαρτχάιντ· και όχι μόνο. Να συνεχίσουν και να εντείνουν τον πόλεμο κατά του λιβάνου, της συρίας, του ιράκ, του ιράν. Η «δικαιολογία» είναι: «εμείς προτείναμε ένα σχέδιο ειρήνης και αυτοί το απέρριψαν»…

Θα πιάσει αυτή η «δικαιολογία»; Εκτιμάμε πως όχι. Το «σχέδιο ειρήνης» είναι τόσο χοντροκομμένα και αδιάλλακτα αποικιακό ώστε εκτός απ’ τους πληρωμένους «ειδικούς», δημαγωγούς και λοιπούς λακέδες, είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη που να πουν «χμμ… αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για τους παλαιστίνιους, που δεν πρέπει να την χάσουν».

Εκεί που θα δουλευτεί κυρίως αυτή η «δικαιολογία» είναι στο εσωτερικό των κοινωνικών σχηματισμών των οποίων τα κράτη συγκροτούν τον άξονα. Σε συνδυασμό με άλλα μέσα (όπως, π.χ., η ποικικοποίηση της κριτικής στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στους συμμάχους του) το «deal ειρήνης» μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αντίδοτο στην αυξανόμενη υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση στις ηπα και στην αγγλία· αν και όσο δράσει σαν αναισθητικό…

Η όλο και πιο επιθετική πολεμική διάταξη του άξονα έχει έντονη ιδεολογική ανάγκη να κρυφτεί πίσω από προπετάσματα δήθεν «ειρηνοποιού» καπνού. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην καπιταλιστική ιστορία και στον διακρατικό ανταγωνισμό. Ίσως, όμως, η Παγκόσμια Παλαιστίνη να είναι η πιο χοντροκομμένη προσπάθεια (στο ίδιο επίπεδο με την Παγκόσμια Βοσνία…) να δείχνεται το σφαχτάρι στο τσιγγέλι σαν υπεύθυνο για την «μοίρα» του…

(Αυτό δεν ήταν πάντα ο ρατσισμός και ο αντι-σημιτισμός; Αυτό και μόνο αυτό ήταν· κι αυτό εξακολουθεί να είναι. Ό,τι αντιστροφές κι αν επιχειρούν οι πράκτορες, οι υπηρεσίες, και οι κάθε είδους και καταμερισμού εργασίας τσατσορούφιανοι….)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 29 Γενάρη. Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού ρατσιστικού απαρτχάιντ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Έχει ξεκινήσει σε δόσεις (πρώτα έγινε η «παραχώρηση» της Ιερουσαλήμ / al Quds στον ισραηλινό φασισμό, όχι μόνο για να την έχει για πρωτεύουσα αλλά επιπλεόν επειδή έτσι – κατά τας γραφάς – έρχεται κοντύτερα η «δευτέρα παρουσία»… Μετά έγινε η «παραχώρηση» των κατεχόμενων συριακών υψωμάτων του Golan…)

Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της εμπόλεμης αμερικανικής γενναιοδωρίας προς το Τελ Αβίβ είναι το ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη – με βάση αυτό που ονομάζεται “διεθνές δίκαιο”. Ο πιο ταιριαστός στην ασταμάτητη μηχανή τρόπος να εκτιμηθεί αυτή η “παρανομία” είναι ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανένα “διεθνές δίκαιο”, και ότι οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί ξεγυμνώνονται διαρκώς έχοντας φτάσει ελάχιστα πριν το στριπτίζ της ωμής, καθαρής βίας. Άλλωστε (μπορεί να έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε εδώ), μιλάμε εδώ και χρόνια για εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο” δεν υπάρχει και “παρανομία”… Αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, οι εκπρόσωποί του, συνεχίζουν να παραμιλούν δήθεν στο όνομα αυτού του “διεθνούς δικαίου” – στη σύγκρουσή τους με την Άγκυρα. Αν η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή κάνει λάθος εκτίμηση, κι αν αυτό το πράγμα που λέγεται “διεθνές δίκαιο” υπάρχει (οπότε, κατ’ αρχήν, το ελλαδιστάν έχει μια βάση να το επικαλείται), τότε θα πρέπει σήμερα το πρωί οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, του ελληνικού, να βγουν και να καταγγείλουν όσο πιο αποφασιστικά και κατηγορηματικά γίνεται τους συμμάχους τους (Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ) για την εγκληματικότητα του “ειρηνευτικού σχεδίου” τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Δεν θα το κάνουν, το ξέρετε. Συνεπώς Α) αναγνωρίζουν και συμφωνούν σιωπηλά ίσως αλλά καθαρά ότι δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο”, και πως οι σύμμαχοί τους θα αρπάξουν ό,τι μπορούν δια της βίας. Και Β) ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα σύμμαχο με όρους “δικαίου”, παρά μόνο με όρους βίας, δύναμης, ισχύος.

Εν τω μεταξύ ο “αιώνιος εχθρός” δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα· και επιπλέον διαθέτει αρκετή (στρατιωτική) ισχύ ώστε να κινείται μαζί της. Αν οι σύμμαχοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού “καλά κάνουν” που αρπάζουν δια της βίας ό,τι μπορούν (και για όσο καιρό μπορούν) – κι αυτή είναι η πραγματική άποψη του ιμπεριαλιστικού ελλαδιστάν – τότε νομιμοποιούνται και οι αντίπαλοί του να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αν το «deal του αιώνα» είναι νόμιμο για την Αθήνα (και είναι…) τότε η οριοθέτηση των αοζ Άγκυρας – Tripoli είναι εκατό φορές πιο νόμιμη! Κι αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πιστεύει (ή να φαντασιώνεται) ότι δικαιούται πολύ περισσότερα, τότε έναν μόνο τρόπο έχει να δοκιμάζει την «τύχη» του· κι αυτός, με βάση τους συμμάχους του και τις πρακτικές του, αποκλείεται να είναι το «διεθνές δίκαιο».

Οι μαφιόζοι, ακόμα κι αν είναι μικρομεσαίοι που ονειρεύονται να γίνουν «μεγάλοι», δεν δικαιούνται τίποτα διαφορετικό από σφαίρες. Τέτοιες ρίχνουν, τέτοιες μαζεύουν.

Υποθέτουμε ότι δεν σας αρέσει να είστε το κρέας της ιστορίας…

Σήμερα, αύριο… μέχρι τη νίκη: η παγκόσμια Παλαιστίνη

Τρίτη 28 Γενάρη. Αν οι «διαρροές» και οι «πληροφορίες» επιβεβαιωθούν (το πιθανότερο…), σήμερα αργά το απόγευμα το ψόφιο κουνάβι, εν μέσω των δύο ισραηλινών δολοφόνων που θα κοντραριστούν στις 2 Μάρτη για το ποιος είναι ο καταλληλότερος φασίστας για πρωθυπουργός, ανάμεσα στον Netanyahu και τον (πρώην) στρατηγό Gantz δηλαδή, θα ανακοινώσει την επισημοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ (και το τέλος των ψευδαισθήσεων για εκείνους που από ανάγκη ή από αφέλεια συνέχιζαν να έχουν τέτοιες, περί «δύο κρατών»…)

Πρόκειται για το «deal του αιώνα» – μια πολιτική βόμβα μεγατόνων στη μέση Ανατολή και πολύ μακρύτερα. Κατά το ψόφιο κουνάβι και οι δύο, και ο Netanyahu και ο Gantz, γουστάρουν πολύ αυτά που έχουν ακούσει ήδη· και θα ανακοινωθουν επίσημα σήμερα. (Ξέρουμε κάτι τσατσορούφιανους στο ελλαδιστάν που επίσης γουστάρουν πολύ). Σύμφωνα με τις πληροφορίες ενός ισραηλινού καναλιού, η «θεάρεστη» απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν περιλαμβάνει τα εξής:

Α) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα σε όλους τους εποικιστικούς οικισμούς που έχει φτιάξει στη Δυτική Όχθη, πάνω από 100 στον αριθμό, απ’ τους οποίους όλοι εκτός από 15 θα έχουν εδαφική συνέχεια με την τωρινή ισραηλινή επικράτεια.

Β) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της παλιάς πόλης. Το μόνο που επιτρέπεται στους παλαιστίνιους σ’ αυτήν την πόλη είναι κάποια «συμβολική αντιπροσώπευση».

Γ) Αν το Τελ Αβίβ δεχτεί το σχέδιο και οι παλαιστίνιοι το απορρίψουν, το ισραηλινό κράτος θα έχει την αμερικανική υποστηρίξη για να αρχίσει την προσάρτηση των εποικιστικών οικισμών και των εδαφών μονομερώς.

Δ) Οι παλαιστίνιοι μπορεί να φτιάξουν κράτος [σε ότι απομείνει…] αλλά μόνο αν η Γάζα αποστρατιωτικοποιηθεί, η Hamas παραδόσει τα όπλα της, και οι παλαιστίνιοι αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά του.

Ε) Δεν θα υπάρχει κανένας ρόλος για τους παλαιστίνιους στον έλεγχο των συνόρων.

ΣΤ) Το ισραήλ θα έχει τον πλήρη έλεγχο της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Ζ) Το ισραήλ θα έχει τον έλεγχο όλων των «ανοικτών» περιοχών στην περιοχή C της δυτικής Όχθης. Αυτό είναι το 30% της έκτασης.

Η) Οι παλαιστίνιοι θα αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις ασφαλείας που θέτει (και θα θέτει) το Τελ Αβίβ.

Ίσως υπάρχει και ένα κεφάλαιο για την εξαγορά των παλαιστινίων: μερικά δισεκατομμύρια “επενδύσεων” απ’ τον τοξικό, για να ολοκληρωθεί η υποδούλωσή τους με την εργασιακή εκμετάλλευσή τους. Ίσως να υπάρχουν τελικά κάποιες διαφοροποιήσεις, ασήμαντες και δευτερεύουσες, σε σχέση με τα πιο πάνω.

Όπως και νάχει, δεν υπήρχε αμφιβολία ούτε περιθώριο για αμφιβολία: το ψόφιο κουνάβι, ο βασιλογαμπρός και όποιος άλλος ασχολήθηκε με το “deal του αιώνα”, θα είχαν ιδέες και προτάσεις που ούτε στα καλύτερα όνειρά του δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και ο πιο τελειωμένος ισραηλινός φασίστας· πολιτικός ή ψηφοφόρος. Το timing της ανακοίνωσης έχει – κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής – μικρότερη σχέση με τις επερχόμενες εκλογές στο Τελ Αβίβ, και περισσότερο με την ισχυροποίηση της «γραμμής Pence»· με το ψόφιο κουνάβι ίσως (ή ίσως και όχι…) σαν φερετζέ.