Συρία

Τετάρτη 31 Μάη. Τμήμα των «ιρακινών μονάδων λαϊκής κινητοποίησης» (popular mobilization units, PMU), μιας ιρακινής σιϊτικής πολιτοφυλακής που έχει εκπαιδευτεί και ενισχυθεί απ’ τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, έφτασε στα σύνορα ιράκ – συρίας, στα δυτικά της επαρχίας της Nineveh (η αρχαία Νινευή), ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τον isis στο ιράκ.

Το γεγονός ότι στις σχετικές επινίκειες φωτογραφίες στα σύνορα διακρίνεται και ο ιρανός στρατηγός Qassem Soleimani, ανώτατος διοικητής των “φρουρών της επανάστασης”, επιβεβαιώνει ότι η κίνηση των PMU είναι σοβαρή. Το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει είναι περίπου 100 χιλιόμετρα απ’ τον θύλακα της Deir ez-Zor, όπου βρίσκεται περικυκλωμένος, εδώ και χρόνια, στρατός του Άσαντ.

Εκπρόσωπος των PMU δήλωσε ότι είναι έτοιμοι να περάσουν τα σύνορα με την συρία, σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες, δηλαδή μια διπλή επίθεση απελευθέρωσης της Deir ez-Zor, δυτικά απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του (απέχουν περίπου 150 χιλ) και ανατολικά απ’ τις PMU, τότε θα δημιουργηθεί ο θρυλικός «χερσαίος διάδρομος» ιράν – ιράκ – συρία – λίβανος τον οποίο θέλουν να εμποδίσουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Φαίνεται ότι γύρω απ’ αυτήν την επιχείρηση (και εναντίον της…) θα υπάρξει μεγάλη ένταση τους επόμενους μήνες. Ένας τέτοιος διάδρομος «κόβει» την ελπίδα της Ουάσιγκτον να κατακτήσει, μαζί με τους ypg, τέτοια και τόσα εδάφη ώστε να απομονωθούν οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ιρακινή επικράτεια.

Europe militare

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

 

Πελαγωμένοι σε σκατοθάλασσα

Τετάρτη 31 Μάη. Μπορεί να είναι προσωρινό, μπορεί και όχι (λέμε το δεύτερο). Πάντως όσο περνούν οι μέρες η φαιορόζ κυβέρνηση συμπεριφέρεται όλο και εντονότερα σαν ψάρι που αγκιστρώθηκε. Χτυπιέται από ‘δω, χτυπιέται από ‘κει, αλλά…

Η διαφορά με οποιοδήποτε άλλο κανονικό ψάρι, είναι ότι το αγκίστρι και το δόλωμα το έφτιαξαν μόνοι τους. Οι φαιορόζ. Φυσικά το να χρεώνουν άλλους δεν είναι καν τέχνη· είναι εθνικός αυτοματισμός. Αλλά (όπως θα άρεσε στους ροζ να λένε όταν ήταν στο 3,5% και λιάζονταν ανέμελοι στις παραλίες) στην πολιτική δεν μετράνε οι δικαιολογίες· το αποτέλεσμα μετράει.

Και στην πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας το ίδιο ισχύει…

(Το ότι βρυκολακιάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, το ένδοξο ιδίωμα του κυρ Γιάνη, του πρώτου μισού του 2015, το «αν δεν μου κάτσεται θα πηδήξω απ’ την ταράτσα και θα κλαίτε» επιβεβαιώνει αυτό: ότι ήταν τότε ο κατάλληλος άνθρωπος (ή ο κατάλληλος «θεός» για το κοινό…) στην κατάλληλη θέση μιας ορισμένης τακτικής.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα ήθελαν οι φαιορόζ να τραβήξουν μακριά, ξανά, το ίδιο έργο. Και μάλιστα χωρίς «θεό». Αλλά, απ’ την άλλη, έχουν και πολύ μικρό ρεπερτόριο…)

Πολεμόκαβλοι, αστείοι, επικίνδυνοι

Τρίτη 30 Μάη. … Δεν πρόκειται να περιμένουμε για έναν πόλεμο που θα γίνει στο έδαφος της σαουδικής αραβίας. Θα φροντίσουμε ώστε ο πόλεμος θα γίνει στο ιρανικό και όχι στο σαουδαραβικό έδαφος…

Αυτά δήλωσε ο «αντιβασιλέας» υπ.αμ. του Ριάντ πρίγκηπας Mohammad bin Salman τις προάλλες, παρόντος του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για τον γνωστό γιάπη με τα προβλήματα στη μύτη: ψοφάει για πόλεμο, το αποπνέει κάθε πόρος του πετσιού του, και ελπίζει στην πρακτική βοήθεια των “φίλων και συμμάχων”. Όχι οπωσδήποτε της Ουάσιγκτον (αυτή μπορεί να κάτσει σε κάποια απόσταση in case of emergency…) αλλά σίγουρα του Τελ Αβίβ. Πάντως οι ευλογίες της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού έχουν την αξία τους.

Θα το τολμήσει; Η παρατήρηση και η λογική δείχνουν ότι επειδή οι χούντες της αραβικής χερσονήσου δεν έχουν πεζικό ή ναυτικό ούτε για τα όνειρά τους, ελπίζουν σε κάποια υπεροχή στον αέρα: βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε…. και έτσι «νικάμε». Η παρατήρηση μόνη της δείχνει ότι αυτή η δήθεν υπεροχή έχει αποτύχει ήδη στην υεμένη· και θα καταστραφεί συντριπτικά απ’ την πολεμική μηχανή των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», αν προκύψει θέμα. Μια μηχανή που και υψηλή τεχνολογία έχει, και εκπαίδευση έχει, και ανορθόδοξη εφευρετικότητα διαθέτει αποδεδειγμένα (κάπως έτσι ηττήθηκε το ιράκ στα ‘80s) και όλο το δίκιο με το μέρος θα έχει αν δεχτεί επίθεση.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα, ο πόλεμος που ονειρεύεται ο κοκκαλωμένος πρίγκηπας, όπου κι αν ξεκινήσει, θα γίνεται σε σαουδαραβικό έδαφος. Η κορυφαία αποτυχία αυτών των πολεμο-γιάπηδων της αραβικής χερσονήσου είναι πως οι σύμμαχοί τους, είτε για το ισραήλ πρόκειται είτε για τις ηπα, θα έχουν μεν μέτωπο με την Τεχεράνη· αλλά καθόλου δεν θα στεναχωρηθούν αν τα πετρελαιοπήγαδα των σεΐχηδων σκεπαστούν απ’ την άμμο της χερσονήσου – και με άφθονο αίμα μισθοφόρων και μη. Και γιατί θα έπρεπε να στεναχωρηθούν άραγε; Τα δικά τους πετρέλαια και γκάζια θα ανατιμηθούν σε τέτοια περίπτωση· οπότε;

Μωραίνει ο αλλάχ ον βούλεται απολέσαι…

Συρία

Τρίτη 30 Μάη. Μακριά απ’ την mainstream πρωτοκοσμική δημοσιότητα, στον συριακό νότο, εξελίσσεται «σπρώξιμο» πολύ σημαντικότερο απ’ την τουρκική εισβολή στο βορρά. (Ίσως γι’ αυτό οι δημαγωγοί σωπαίνουν).

Ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του, με την πάντα κρίσιμη συμβολή της ρωσικής αεροπορίας, καταλαμβάνουν εδάφη, ουσιαστικά εκτάσεις ερήμου, σε βάρος αντικαθεστωτικών ενόπλων που υποστηρίζονται τόσο φανερά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο ώστε μπορεί να αναρωτηθεί κανείς μήπως δεν είναι «τζιχαντιστές» αλλά χριστιανοί φονταμενταλιστές γελαδάρηδες του Τέξας.

Το ότι πρόκειται για έρημο θα μπορούσε να κάνει το θέμα αδιάφορο. Εκτός αν προσέξει κανείς τον χάρτη. Τέτοιες εκτάσεις στην χειρότερη περίπτωση θα γίνουν buffer zones, ελεγχόμενες απόλυτα απ’ τον αέρα, ημέρα και νύχτα, αν τα απ’ το καθεστώς Άσαντ ελεγχόμενα αστικά κέντρα στο νότο δεχτούν επίθεση. Είναι το «μάθημα της Palmyra”: αν θες να κρατήσεις συγκεκριμένες θέσεις εξασφάλισε και μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων γύρω τους, ακόμα κι αν το μόνο ζωντανό σ’ αυτές είναι καχεκτικοί θάμνοι. Η αεροπορία θα φροντίσει να γίνουν αυτά τα χιλιόμετρα αδιαπέραστα, προσθέτοντας κόκκαλα δίπλα στους θάμνους.

Ακριβώς γι’ αυτό η Ουάσιγκτον και το ελαφρύ πεζικό της νοιώθουν άβολα απ’ την συστηματική προώθηση του Άσαντ και των συμμάχων του (μια προσπάθεια χερσαίας αντεπίθεσής τους απέτυχε). Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο απ’ την μεριά του ιράκ. Πολιτοφυλακές ιρακινών σιιτών, εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες απ’ την Τεχεράνη, επιτίθενται με επιτυχία σε θέσεις του isis στην ιρακινή έρημο, προωθούμενες στα ιρακινοσυριακά σύνορα. Η αποκατάσταση μιας ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του χερσαίας σύνδεσης της συρίας με το ιράκ δεν είναι μεν αυριανή υπόθεση… Αλλά…

Αλλά, με τα ως τώρα δεδομένα (οι ανατροπές είναι πάντα ένα ενδεχόμενο) Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Βαγδάτη έχουν το πάνω χέρι επί του εδάφους· σε βάρος της Ουάσιγκτον, του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και των «τζιχαντιστών» μισθοφόρων τους.

Δεν έχει λήξει η αναμέτρηση. Καθόλου. Πολλά μπορεί να συμβούν. Θα συμβούν όμως;

Ενδοκαπιταλιστικές νοστιμιές

Τρίτη 30 Μάη. … Η Μέρκελ, ηρωΐδα του παρατημένου και εκτροχιασμένου ευρωπαϊκού τραίνου, λέει ότι «δεν μπορεί να στηρίζεται στον Donald Trump». Εντυπωσιακό. Είναι αντίθετος με την τρελή βλακεία σας…

Αυτό «τιτίβισε» ένας απ’ τους «επώνυμους» αμερικάνους ακροδεξιούς (δημοσιογράφους), οπαδός του ψόφιου κουναβιού, μετά τις δηλώσεις της κυρα Μέρκελ περί «ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας».

Αν το αναδημοσιεύουμε είναι γι’ αυτό τον λόγο: δείχνει ότι το «έλληνας» δεν είναι απλά ένας εθνικός χαρακτηρισμός (είναι κι αυτό!) αλλά ένα διεθνές, και οπωσδήποτε «δυτικό», trademark νοημοσύνης. Ο Bill Mitchell είναι αυθεντικός έλληνας! Είναι κι αυτός πάνω στη «χρυσή βίδα»!!! Όπως θα έλεγε και ο Ρασούλης «έχει τον κόσμο στ’ αρχίδια του γραμμένο»! Καταριέται τους bad, very bad γερμανούς, πράγμα τόσο τετριμμένο στα μέρη μας!

Δεν είμαστε σίγουροι αν κρατάει κατευθείαν απ’ τον «γκρεκοπίθηκο». Αλλά τι φταίει κι αυτός ο έρμος ο ελληνοπίθηκας; Απλά επέζησε ως τις μέρες μας, ενώ άλλα συνομήλικά του είδη εξαφανίστηκαν…

Διεθνείς σχέσεις

Τρίτη 30 Μάη. Όταν ο Vladimir (Vladimirovich) Putin αναλάμβανε «ενεργή υπηρεσία» σαν πράκτορας της kgb, έχοντας πάρει ήδη το πτυχίο νομικής απ’ το πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (σήμερα “αγία Πετρούπολη”), το Παρίσι είχε χάσει ήδη την αλγερία, είχε δει τις νύχτες του να φλέγονται στα οδοφράγματα του Quartier Latin το ’68 και τα επόμενα χρόνια, προσπαθούσε να συμμαζέψει την «πέμπτη δημοκρατία», και είχε σαν πρόεδρο τον δεξιό Valery Giscard d’Estaing. Αυτά ο νεαρός πράκτορας Putin τα παρακολουθούσε συστηματικά, μιας και το πόστο του (θα) ήταν μεν στην ανατολική γερμανία, αλλά η πολιτική κουλτούρα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επέβαλε “ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων”.

Εκείνο που προφανώς διέφυγε της προσοχής της υπηρεσίας του Putin (και του ίδιου) ήταν ότι τον Δεκέμβρη του 1977 (ο Putin, 25 χρονών τότε, ήταν ήδη για δύο χρόνια στο κουρμπέτι…) γεννιόταν κάπου στην Αμιένη κάποιος Emmanuel Jean-Michel Frederic Macron.

Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα κακάκια του στην πάνα του, ο Putin έδινε αναφορές στην υπηρεσία. Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα πρώτα του βήματα, ο Putin έπαιρνε προαγωγές. Όταν ο έφηβος Emmanuel άρχιζε να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά του (προσέχοντας, όπως όλα τα αγόρια, με άλλο μάτι τις δασκάλες του) ο Putin φρόντιζε για την «ομαλή αποχώρηση» (του μεγαλύτερου μέρους) της kgb απ’ το ανατολικό Βερολίνο – “πτώση του τείχους γαρ”. Κι όταν ο Putin αναλάμβανε την «διάσωση» της ρωσικής ομοσπονδίας, το 1999, ο νεαρός Macron έψαχνε το θέμα του μεταπτυχιακού του.

Κανονικά δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι τους. Αλλά συναντήθηκαν. Χτες, στις Βερσαλλίες. Ο Macron, σα νέος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, ήταν (έδειχνε) άνετος οικοδεσπότης – η ψυχή του το ξέρει. Κουβέντιασαν (λέει) τις γαλλορωσικές (ή ρωσογαλλικές…) σχέσεις, και οπωσδήποτε τα “δύσκολα” σημεία τους. Το σίγουρο είναι ότι τα έλεγαν για κανά τρίωρο. Τα έχουν αυτά τα πρώτα ραντεβού: η ώρα περνάει ευχάριστα και γρήγορα.

Γιατί, όμως, υποψιαζόμαστε ότι ο νυν τσάρος της Μόσχας είχε, και όχι μόνο μια φορά, την επιθυμία να πιάσει τον γάλλο πρόεδρο απ’ το αυτί, και να του ρίξει ένα μπατσάκι λέγοντας του: τράβα από ‘κει ρε νιάνιαρο… ε; Γιατί το υποψιαζόμαστε αυτό;

Ίσως επειδή η 5η γαλλική δημοκρατία ζει το δικό της μερδικό στην παγκόσμια καπιταλιστική παρακμή / κρίση / αναδιάρθρωση· και ο νεαρός Macron έχει, αν το παιδέψει, μακρύ μεν αλλά και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να μάθει κι εκείνα που έμαθε ο Ναπολέων (ο «μέγας») στις ρωσικές στέπες…

Ας δώσει περισσότερη βάση ο νεαρός Macron στην κυρά Μέρκελ. Στα νειάτα της μπορεί να είχε βρεθεί στην ίδια μπυραρία με τον (μεγαλύτερό της κατά δύο χρόνια) Putin. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έχει αποδείξει: καταλαβαίνει πολλά. Είναι, ας το πούμε έτσι, της «παλιάς φουρνιάς»….

Terakaft

Δευτέρα 29 Μάη. To Ammazagh, ένα τραγούδι για την προσφυγιά, και οι Terakaft (σημαίνει “καραβάνι” στην γλώσσα των νομάδων της δυτικής Σαχάρας – καμία σχέση με φιαορόζ ατάκες…), θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ξεκίνημα αυτών των σύντομων Δευτεράτικων χαιρετισμάτων, του midnight rebel. Μας άνοιξαν την πόρτα στους μουσικούς Tuareng, πρώτα απ’ το μάλι – και ύστερα το πράγμα προχώρησε.

Όχι άδικα και όχι τυχαία. Οι δυο κιθαρίστες που έφτιαξαν τους Terakaft, ο Kedou και ο Diara, συμμετείχαν στους Tinariwen, στο ξεκίνημά τους, το 2001, μέχρι και το πρώτο τους άλμπουμ. Ύστερα αποχώρησαν δημιουργώντας μια καινούργια μπάντα. Είναι λιγότερο πολιτικοί σε σχέση με τους Tinariwen (ή δεν εκδηλώνονται) και μάλλον λιγότερο γνωστοί, κινούνται όμως πάνω στους ίδιους κοινωνικούς και μουσικούς δρόμους. Που από κάποιους ονομάζονται “desert blues”, και από άλλους θεωρούνται η συνέχεια μιας μουσικής παράδοσης που ενδιάμεσα μεταφέρθηκε στις ηπα απ’ τους σκλάβους της δυτικής αφρικής δημιουργώντας εκεί τον εκπληκτικό γαλαξία των γνωστότερων διεθνώς blues.

Στο εξώφυλλο του δίσκου είναι γραφή των νομάδων.

(Οπουδήποτε σ’ αυτόν τον ασήμαντο πλανήτη: καλή δύναμη…)

“Καιρός να δω την δικιά μου ζωή”…

Δευτέρα 29 Μάη.Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Ένας γίγαντας λιγότερος!

Δευτέρα 29 Μάη. Πολλοί, πάμπολλοι, σχεδόν οι πάντες έχουν βρίσει τον Μητσοτάκη (πατέρα). Όχι εμείς! Επειδή δεν έχουμε αυταπάτες. Το συνηθισμένο κίνητρο είναι η απογοήτευση εκείνων που θέλουν πρωθυπουργούς (και υπουργούς, κλπ) «πατερούληδες». Αντίθετα για εμάς η μόνη χρησιμότητα του καλοπληρωμένου επαγγέλματος «πρωθυπουργός» είναι να συγκεντρώνει την οργή (αν είναι δυνατόν) όλου του πληθυσμού· να τον γαμωσταυρίζουν οι πάντες απ’ το πρωΐ μέχρι το άλλο πρωΐ όχι επειδή ξεγελάστηκαν, όχι επειδή προδόθηκαν, αλλά επειδή το απολαμβάνουν· κι έτσι να αποφορτίζονται οι κοινωνικές σχέσεις απ’ τη νευρικότητα και τις εντάσεις, να μην τσακώνονται φίλοι και γνωστοί για ασήμαντα (ή και σημαντικά) πράγματα. Με δυο λόγια σωστός πρωθυπουργός στην ελλάδα, άξιος του μισθού του, είναι εκείνος που μαγνητίζει, που τραβάει τα μπινελίκια όλων των υπηκόων, όχι σαν “απατεώνας” αλλά σαν αλεξικέραυνο, όχι σαν “προδότης” αλλά σαν σάκος του μποξ, εξασφαλίζοντας όχι την άθλια «εθνική ενότητα» αλλά την γαλήνη της κοινωνικής ανευθυνότητας / παιδικότητας.

Τέτοιος, αληθινός γίγαντας, υπήρξε σαν πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Δεν θα μιλήσουμε για τα (πραγματικά) πολιτικά προσόντα του ανδρός – στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου, για παράδειγμα, ξέρουν καλύτερα… (Κι εμείς ξέρουμε…). Θα θυμήσουμε ότι στα λίγα χρόνια της πρωθυπουργίας του το «γαμώ τον Μητσοτάκη σου» ήταν μια κουβέντα που έβγαινε αυθόρμητα απ’ τα στόματα όλων. Για οποιονδήποτε λόγο. Όχι μόνο των πασόκων και των αριστερών (αναμενόμενο), αλλά και των δεξιών, που τον είχαν ψηφίσει (μόνο και μόνο για να σπρώξει απ’ το Μαξίμου τον Παπανδρέου τον Β). Και να στραβοπατούσε κάποιος περπατώντας, ήξερε ποιος έφταιγε: ο «καντέμης»! Έχανε η ομάδα σου; Ο “καντέμης” έφταιγε! Χώριζες; Πάλι του “καντέμη” δουλειά ήταν! Τράκαρες πάνω σε κολώνα; “Γαμώ τον Μητσοτάκη μου” έλεγες, και θάβρισκες περαστικούς να σε παρηγορήσουν… Ο τέλειος άρχοντας! Το τέλειο έρμα της κοινωνικής ισορροπίας…

Σαν «πρώην» πια ζούσε, λένε, αγγίζοντας τα όρια της αιωνιότητας, μ’ ένα μόνο όνειρο: να δει κάποιο τέκνο του, θηλυκό η αρσενικό, στην πρωθυπουργική καρέκλα. Κανένα δεν είχε τα προσόντα του. Εμείς, σαν m.f.c. (mitsotakis fun club) ευχόμασταν τα όνειρο να μείνει ανεκπλήρωτο, έτσι ώστε ο γίγαντας να μείνει αθάνατος. Διότι ναι μεν είμαστε fun club, αλλά όχι οικογενειακό!!

Δυστυχώς το μεγάλο αφεντικό έκανε άλλους λογαριασμούς. Δεν ήθελε να μηδενίσει το κοντέρ, να κλείσει έναν πλήρη αιώνα… Έτσι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκ Χανίων ορμώμενος, «δεν είναι πια ανάμεσά μας». Και δεν βλέπουμε στον ορίζοντα κάποιον άλλο που να μπορεί να δικαιολογήσει τον μισθό του πρωθυπουργού. Μόνο «πατερούληδες» και «γυιοί», όλοι επίδοξοι σωτήρες…

Τόσο «νάνοι» και τόσο καταχραστές του δημόσιου ταμείου: μόνο η Μέρκελ και ο Σόιμπλε φταίνε πια…

Long life!

(φωτογραφία: Ποιός θα κατάφερνε να ποζάρει σαν δράκουλας σε προεκλογική περίοδο αν δεν είχε αποδομήσει την πατερναλιστική αισθητική, έχοντας μέσα του ταυτόχρονα μια αυθεντική διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο; Εδώ μια γιγαντο-απειλητική μητσοτακο-κεφαλή, παραμονές των εκλογών του 1985…

Ωραίες εποχές! Είμασταν, ακόμα, αθώοι. Ασυγχώρητα όπως αποδείχθηκε· αλλά αθώοι…)