Απλά πράγματα

Παρασκευή 31 Μάη.Δε νομίζω ότι οποιοσδήποτε έχει εξοικείωση με την κατάσταση στην περιοχή, είτε έχει εξετάσει τις αποδείξεις είτε όχι, έχει βγάλει άλλο συμπέρασμα πέρα απ’ το ότι αυτές οι επιθέσεις έγιναν απ’ το ιράν ή τους αντικαταστάτες του…

Αυτά είπε ο γνωστός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του ψοφιοκουναβιστάν Bolton, ευρισκόμενος στο Λονδίνο (εν όψει της επίσκεψης του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως τις επόμενες ημέρες). Είναι απλό, και δεν χρειάζεται απόδειξη, γιατί αρκεί που το λέει ο Bolton: τα τέσσερα δεξαμενόπλοια στη θάλασσα των εμιράτων τα κτύπησε η Τεχεράνη. Παρόλο, όμως, που δεν χρειάζονται αποδείξεις (είπε) η Ουάσιγκτον θα δώσει μερικές. Από βδομάδα. Είναι large…

Αλλά φαίνεται ότι το πρόβλημα του Bolton δεν είναι οι «αποδείξεις» του. Είναι το ψόφιο κουνάβι, που του αρέσει το πόστο του προέδρου και θέλει να ξαναεκλεγεί του χρόνου. Το ψόφιο κουνάβι έχει μεγάλη βεβαιότητα για την αποτελεσματικότητα των «οικονομικών μέτρων» του και δεν ψήνεται στο πολύ αίμα. Είναι ανθρώπινο: αυτό είναι το όριο ιμπεριαλιστικής αντίληψης ενός κτηματομεσίτη.

Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι το ψόφιο κουνάβι σκέφτεται να απολύσει τον Bolton. Αφού, όπως είπε χαριτολογώντας, «αν ήταν στο χέρι του John τώρα θα είχαμε 4 πολέμους». Ο Bolton και οι υπόλοιποι σωματοφύλακες έχασαν την εμπιστοσύνη του ψόφιου κουναβιού όταν του υποσχέθηκαν έναν εύκολο και αναίμακτο θρίαμβο στη βενεζουέλα, για να καταλήξουν σε διαδοχικές αποτυχίες. Και, για να το πούμε κομψά, σε ρεζίλεμα.

Το ερώτημα της ασταμάτητης μηχανής είναι: ποιος θα προλάβει να σχολάσει ποιον; Ο ακόμα πιο φασίστας Pence είναι πάντα αντιπρόεδρος· και περιμένει…

Δυστοπία;

Παρασκευή 31 Μάη. Όλα τα μοντέλα αυτοκινήτων της τελευταίας δεκαετίας είναι μικρά internet of things. Οι ιδιοκτήτες και οδηγοί τους δεν το ξέρουν αυτό, παρότι ξέρουν ότι υπάρχει ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος που ελέγχει την λειτουργία της μηχανής και όχι μόνο, καθώς και πλήθος αισθητήρων. Είναι μεγάλη αμέλεια εκ μέρους τους το γεγονός ότι αγνοούν πως δεν οδηγούν «αμάξι» αλλά έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή με ρόδες. Όταν πατάνε το φρένο δεν συμβαίνει η συμπίεση κάποιου υγρού που μεταφέρεται στα τακάκια, όπως νομίζουν· αντίθετα, το «πάτημα του φρένου» μεταφέρεται σαν ηλεκτρικό σήμα στον κεντρικό υπολογιστή, και αυτός είναι που δίνει στη συνέχεια το «σήμα» του φρεναρίσματος. Το ίδιο ισχύει για όλες τις βασικές λειτουργίες της οδήγησης. Για αυτό και στα ήδη υπάρχοντα μοντέλα θα μπορούσε κάποιος τρίτος, απ’ έξω, να «χακάρει» την λειτουργία του κεντρικού υπολογιστή, και να πετύχει να μην δουλεύει το φρενάρισμα (όσο κι αν πατάει ο οδηγός το πετάλ), να μην στρίβει το όχημα (όσο κι αν γυρίζει το τιμόνι), κλπ κλπ.

Αυτά τα εκατομμύρια «αυτοκινούμενα» internet of things είναι κοινοτοπία – ο καπιταλιστικός χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε κανείς θα αναζητούσε αυτοκίνητο που παίρνει μπροστά με μανιβέλα. Το μόνο που λείπει στα εκατομμύρια «εγκεφάλων – με – ρόδες» που κυκλοφορούν στους δρόμους όλου του κόσμου, είναι η σύνδεσή τους στο internet. O λόγος που αυτό δεν είχε συμβεί ως τώρα ήταν καθαρά τεχνικός: οι 4G τεχνολογίες επικοινωνιών που επιτρέπουν την λειτουργία των smartphones και των επιτραπέζιων υπολογιστών δεν αντέχουν την μεταφορά τέτοιου όγκου δεδομένων με την πρέπουσα ταχύτητα.

Αυτό είναι ένα απ’ τα «θαύματα» των τεχνολογιών επικοινωνίας πέμπτης γενιάς – 5G. Mε Huawei ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία. Σε ενάμισυ χρόνο από τώρα, ως τα τέλη του 2020, κι αφού θα έχει αρχίσει η εγκατάσταση των δικτύων (των κεραιών) 5G, υπολογίζεται ότι πάνω από 150 εκατομμύρια ι.χ. (και όχι μόνο) θα είναι διασυνδεδεμένα – σαν οχήματα – στο internet (of things). Πολύ γρήγορα τα μόνα μη διασυνδεμένα θα είναι τίποτα «σακαράκες» – που θα απαγορευτεί η κυκλοφορία τους.

Καλώς ήρθατε σε μια απ’ τις πάμπολλες πλευρές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Κερδοφορία και έλεγχος

Παρασκευή 31 Μάη. Πιθανότατα η δυνατότητα του οχήματός σας (αυτοκινήτου ή/και μοτοσυκλέτας) να “ενημερώνεται” διαδικτυακά για την κατάσταση της κίνησης και των δρόμων, να “συνδιαλέγεται” με προπορευόμενα οχήματα και με εκείνα που ακολουθούν, να φρενάρει “μόνο” του αν χρειαστεί, και άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε, να σας ενθουσιάζει – ή να σας φοβίζει. (Το λογικό πάντως θα ήταν να σκεφτείτε ότι αν οδηγείτε ήδη έναν υπολογιστή, δεν βλάπτει να αναβαθμιστούν οι επικοινωνιακές δυνατότητές του).

Εκείνοι που σίγουρα θα χαρούν θα είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες. Χάρη στο internet of things, χάρη δηλαδή στην διαρκή δικτύωση του οχήματός σας, θα είναι σε θέση να έχουν πλήρη «εικόνα» της οδηγικής σας συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια θα μπορούν να εξειδικεύουν τα ασφαλιστικά συμβόλαια, όχι μόνο με βάση το αν έχετε προκαλέσει στο παρελθόν ατυχήματα, αλλά με βάση την (διαρκώς ελεγχόμενη) οδηγική συμπεριφορά σας, και την πιθανότητα να προκαλέσετε ατύχημα στο μέλλον… Επιπλέον θα μπορούν να σας συνετίζουν σε πραγματικό χρόνο, ενημερώνοντάς σας ότι «μετά απ’ το σανίδωμα του γκαζιού που έκανες πριν 5 λεπτά τα ασφάλιστρα αυξήθηκαν κατά τόσο…» Εννοείται πως αυτά θα γίνονται για το καλό της κερδοφορίας τους…

Στο ίδιο διάστημα, ως τα τέλη του 2020, οι ειδικοί (των σχετικών επιχειρήσεων) εκτιμούν ότι θα είναι διασυνδεμένες στο internet of things 100 εκατομμύρια λάμπες φωτισμού, και πάνω από 200 εκατομμύρια «φορετές» (wearable) συσκευές. Πιθανόν να είναι χαριτωμένο το να ανάβεις (ή να σβήνεις) τα φώτα του σπιτιού σου ενώ βρίσκεσαι εκτός· να ανάβεις ή να κλείνεις τον θερμοσίφωνα, να ανοίγεις ή να κλείνεις τα ηλεκτρικά ρολά, και πολλά άλλα. Λιγότερο χαριτωμένο είναι ότι αυτά θα έχουν ένα κάποιο κόστος, καθώς θα είναι υπηρεσίες προσφερόμενες από εταιρείες. Και καθόλου χαριτωμένο δεν θα είναι το ότι όλα αυτά θα είναι «data» («big data») που θα ανήκουν σ’ αυτές τις εταιρείες – και όχι μόνο.

Όσο για τα wearables; Αρνούμαστε να φανταστούμε το τίμημα (και όχι μόνο το οικονομικό) που θα έχει πλέον ο ναρκισσιμός της αυτο-επιτήρησης… Οι οικονομέτρες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι αισιόδοξοι πάντως: εκτιμούν ότι στα τέλη του 2020, σε ενάμισυ χρόνο από τώρα, η καθολική δικτύωση θα είναι μια μπίζνα τουλάχιστον 14 τρισεκατομυρίων δολαρίων (παγκόσμια).

Εν τω μεταξύ δεν έχουμε ακόμα στοιχεία για το πόσο θα εκτοξευτεί η κερδοφορία της βιομηχανίας της υγείας μέσα απ’ την διαρκή και πληθωρική ατομική και οικιακή δικτύωση…

Κι αυτή είναι μόνον η αρχή…

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Παρασκευή 31 Μάη. Είναι, ίσως, πιθανό να υποψιαστείτε το γιατί ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος περιλαμβάνει υποχρεωτικά έναν πόλεμο (που λέγεται “εμπορικός”) για την “μοιρασιά” αυτής ακριβώς της τεράστιας νέας παγκόσμιας αγοράς: συσκευών, αισθητήρων, δικτύων και υπηρεσιών.

Είναι επίσης πιθανό να θεωρήσετε ότι οι καπιταλιστικές κοινωνίες τείνουν πια προς ένα Οργουελιανό μοντέλο καθολικού και λεπτομερούς (κρατικού) ελέγχου. Αυτό είναι πράγματι μια πλευρά της σε εξέλιξη πραγματικότητας· όχι, όμως, η μοναδική. Θεωρούμε εξίσου σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) την διαμόρφωση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου (συμπεριλαμβανόμενης, οπωσδήποτε, της “κοινωνικότητάς” του) που απολαμβάνει να ζει όλο και περισσότερο εξαρτημένος απ’ τις ψηφιακές μεσολαβήσεις. Αδιαφορώντας όχι μόνο για το αν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι διαρκώς και περισσότερο ελέγξιμος (όχι αναγκαστικά απ’ το κράτος, σίγουρα όμως και απ’ αυτό) αλλά και για το ολοφάνερο ήδη γεγονός ότι ελέγχει όλο και λιγότερα στην καθημερινή του ζωή.

Ήταν ένα σωστό σύνθημα, στα ντουβάρια αυτής της πόλης, πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα το internet ήταν γνωστό μόνο στους «ειδικούς»: ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις κοπεί το ρεύμα. Στην σε εξέλιξη 4η βιομηχανική επανάσταση μια μακρόχρονη διακοπή ρεύματος (που θα σημαίνει και διακοπή «επικοινωνιών») δεν θα σημαίνει μόνο το τέλος του «πολιτισμού». Αλλά και το τέλος οποιασδήποτε αυταπάτης περί «ανθρωπινότητας»…

Εντάξει. Η «σούπερ ανθρωπινότητα» θα είναι η απάντηση… Στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Πρώτες ύλες

Πέμπτη 30 Μάη. Χτες (στη μακρινή Ανατολή) σημειώναμε αυτό που θεωρείται ένα απ’ τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Πεκίνου στον «εμπορικό πόλεμο» που του έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον: το σχεδόν «φυσικό» μονοπώλιο στις σπάνιες γαίες. Περισσότερες λεπτομέρειες που δημοσιοποιούνται δείχνουν το γιατί το Πεκίνο έχει την άνεση να διασκεδάζει και μόνο με τις φήμες ότι μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο των αμερικανικών εταιρειών με την 4η βιομηχανική επανάσταση· και να αφήσει την Ουάσιγκτον πρακτικά χωρίς νέα παραγωγή όπλων.

Έχει έξοδο κινδύνου ο αμερικανικός καπιταλισμός απέναντι σε τέτοια απειλή; Άμεσα και κοντοπρόθεσμα όχι. Ορισμένοι αναφέρουν, σαν εναλλακτική, πολύ μεγάλα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί στην ιαπωνική αοζ, κοντά στο νησί Minamitori, 1850 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τόκιο. Οι εκτιμήσεις δίνουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων χρονική διάρκεια αιωνιότητας: με τα σημερινά επίπεδα ζήτησης, υπάρχει εκεί ύτριο που μπορεί να καλύψει τις παγκόσμιες ανάγκες για 780 χρόνια, δυσπρόσιο για 730 χρόνια, ευρώπιο για 620 χρόνια και τέρβιο για 420. (Το που χρησιμοποιούνται τα παράγωγα αυτών των υλικών μιαν άλλη φορά).

Έχει λόγους να ελπίζει η Ουάσιγκτον και να ανησυχεί το Πεκίνο γι’ αυτά τα κοιτάσματα; Όχι και στα δύο! Βρίσκονται θαμμένα σε βάθος 6.000 στον βυθό του Ειρηνικού, κι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει εμπορικά αξιοποιήσιμη τεχνολογία εξόρυξης για τέτοια βάθη! Αν εφαρμόζονταν τεχνικές που έχουν δοκιμαστεί στα 5.000, για την εξόρυξη 1000 τόνων σπανίων γαιών θα έπρεπε να εξορυχθούν περισσότεροι από ένα εκατομύρια τόνοι βυθού. Κάπου να αποθηκευτούν για να γίνουν αντικείμενο διαλογής, και ύστερα να κουβαληθούν και να ξαναριχτούν στη θάλασσα. Ακόμα χειρότερα: από την στιγμή που θα βρεθεί ένα κοίτασμα σπανίων γαιών στη στεριά, χρειάζονται 10 χρόνια μέχρι να αναπτυχθούν οι εργοστασιακές υποδομές για να παραχθεί αξιοποιήσιμο υλικό… Αυτό στην ξηρά.

Ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων λοιπόν, θα χρειαστούν κάμποσα χρόνια για να φτάσει η ιαπωνική παραγωγή στο σημείο να σπάσει το κινεζικό μονοπώλιο. Για να επιτευχθεί τι όμως; Αντί η αμερικανική τεχνολογική βιομηχανία να εξαρτιέται απ’ το Πεκίνο να εξαρτιέται απ’ το Τόκιο. Που, μην έχετε καμμία αμφιβολία, θα εξαντλήσει τις δυνατότητες αξιοποίησης αυτής της υπεροχής· και δεν εννοούμε μόνο τις οικονομικές.

Για τις ηπα, που φρόντισαν να «απεξαρτηθούν» σχεδόν απ’ τις εισαγωγές πετρελαίου, το ότι δεν ευλογήθηκαν απ’ τον θεό να είναι ανεξάρτητες (με τα ως τώρα δεδομένα) και στις νο 1 στρατηγικές πρώτες ύλες είναι πραγματική κατάρα. Απο που ως που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τσαμπουκάδες στο Πεκίνο δεν το ξέρουμε.

Δεν αποκλείεται όμως να μην έχουν πάρει ως τώρα σοβαρά το ζήτημα. Συμβαίνει κι αυτό: το team των αμερικάνων πολεμοκάπηλων έφτιαξε τις ιμπεριαλιστικές του απόψεις την εποχή του πετρελαίου…

Παλιά πιόνια

Πέμπτη 30 Μάη. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον του Πεκίνου. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον της Μόσχας. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον της Τεχεράνης. Στρατιωτικές κινήσεις εναντίον και των τριών. Φαίνεται ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται μονοδιάστατα με βάση την μεγάλη σκακιέρα (the grand chessboard: american primacy and its geostrategic imperatives) του γνωστού Zbigniew Brzezinski. Εκδόθηκε το 1997, για να αποτραπεί εκείνο που συμβαίνει ήδη: η συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης… Μάλιστα ο Brzezinski δεν είχε προβλέψει ότι στην «ευρασιατική συμμαχία» θα μπορούσαν να συγκλίνουν η Άγκυρα και η Ισλαμαμπάντ…

Αν η Ουάσιγκτον έκανε μια πραγματική προσπάθεια για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτή ήταν ο προληπτικός πόλεμος (κατά της τρομοκρατίας)· «προληπτικός», όμως, όχι κατά της «τρομοκρατίας» αλλά κατά της πιθανότητας να προκύψει κάπου στην ευρασία ένας ισχυρός ανταγωνιστής. Ήταν λοιπόν το 2001 (με την εισβολή στο αφγανιστάν) και το 2003 (με την εισβολή στο ιράκ). Το γεγονός ότι εν έτει 2019 δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει την δημιουργία του βασικού «εχθρικού» τριγώνου απομονώντας μεταξύ τους τις κορυφές μπορεί να ξεπεραστεί με επίθεση στο σύνολό του;

Το αντίπαλο στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (επίσης ιμπεριαλιστικό) μπλοκ έχει ήδη διαμορφωθεί – δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανήξερους. Η τωρινή φάση της όξυνσης μοιάζει σα να έχει έναν έσχατο στόχο για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της (ελάχιστους δηλωμένους ανοικτά, προς το παρόν) συμμάχους: το να αφαιρέσουν συμμάχους απ’ το «ευρασιατικό» μπλοκ, καθυστερώντας, εμποδίζοντας, προβοκάροντας την οικονομική του βάση. Κάνοντας την συμμετοχή τους στα ευρασιατικά project οικονομικά δυσβάστακτη (αυτό αφορά και την ε.ε.)

Δεν είναι βέβαιη η απόδοση αυτού του αμερικανικού σχεδιασμού (στο βαθμό που υπάρχει και έχει κάποια συνοχή). Σε κάθε περίπτωση, επειδή τις επιθετικές πρωτοβουλίες της αναλαμβάνει η Ουάσιγκτον, έχει κάνει και την μεγαλύτερη (σχετικά) χρήση των όπλων της· χωρίς ως τώρα να έχει επιτύχει οτιδήποτε που να μπορεί να θεωρήσει σταθερή νίκη.

“Σας βλέπουμε!”

Πέμπτη 30 Μάη. Το αμερικανικό καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων bloomberg αποκάλυψε χτες ότι στις 7 Μάη η γραμματεία του αμερικανικού υπ.οικ. που είναι υπεύθυνη για την τρομοκρατία και την οικονομική κατασκοπεία έστειλε ένα τελεσίγραφο στις Βρυξέλες, με θέμα το (χρηματοπιστωτικό) «όχημα ειδικού σκοπού» που έχει κατασκευαστεί (Instex) για να παρακάμπτονται οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν στις συναλλαγές ευρωπαϊκών εταιρειών ή/και κράτων με την Τεχεράνη.

«Σας προειδοποιώ να λάβετε σοβαρά υπόψη τις πιθανές κυρώσεις για το Instex” έγραψε η γραμματέας Sigal Mandelker. «Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που αντιτίθενται στις αμερικανικές κυρώσεις μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενης της απώλειας της πρόσβασης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με ανώνυμο αμερικάνο αξιωματούχο, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτό το τελεσίγραφο (- «Τι είναι αυτό; Απειλή;» – «Όχι. Προειδοποίηση» – «Α!») επειδή μέσω κατασκοπείας συμπέρανε ότι ενώ επίσημα διάφοροι ευρωπαίοι καθησυχάζουν το ψοφιοκουναβιστάν ότι «ντάξει μωρέ, δεν είναι τίποτα σπουδαίo», εννοούν πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσουν – το Instex.

Όντως, λένε ψέμματα οι ευρωπαίοι… Προσανατολίζονται κι αυτοί στο να παρακάμψουν την χρήση του δολαρίου (αλλά, κυρίως, τους αμερικανοκρατούμενους μηχανισμούς διεθνών πληρωμών) σε εμπόριο με «τιμωρημένα» κράτη – πράγμα που σημαίνει αυτό που ξέρετε ήδη (αν παρακολουθείτε σταθερά αυτές τις γραμμές): περιορισμό του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας / αξιοποίησης του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Το εμπόριο και οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στο ιράν είναι βέβαια ένα θέμα· αλλά είναι και case study για τις τεχνικές παράκαμψης (στην «παρανομία»…) του δολαρίου και των μηχανισμών του.

Τα αμερικανικά αφεντικά, και οπωσδήποτε οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στρίψουν το λαρύγγι των ευρωπαίων ομοίων τους. Απ’ την μια μεριά δασμοί και απειλές δασμών, κυρώσεις και απειλές κυρώσεων στις δι-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις. Απ’ την άλλη απαγόρευση συναλλαγών με όποιον δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για ασφυξία – που δεν γίνεται να λυθεί «συναινετικά»… Τα ήξεραν αυτά οι προχτεσινοί ψηφοφόροι για την ευρωβουλή;

(φωτογραφία: Τι να σου κάνει και η δόλια κυρά Mogherini τώρα που έχουν βγει τα πιστόλια;)

Κελαηδούν τα παπαγαλάκια;

Πέμπτη 30 Μάη. Την ευχή του «να μη γίνει πόλεμος» εξέφρασε, χθες, ο υπουργός εθνικής άμυνας της τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, αναφερόμενος στη συγκέντρωση πλοίων που παρατηρείται «κάπου κάπου στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο». Η σταθερά «πολεμική» ρητορική που χρησιμοποιεί ο κ. Ακάρ έχει ως στόχο τη διατήρηση της έντασης, ενόψει και των επόμενων βημάτων που σχεδιάζει η τουρκία, κυρίως στην κυπριακή αοζ…

Μ’ αυτά ξεκινούσε χτες ένα δημοσίευμα της καθεστωτικής «καθημερινής» με τίτλο: η Άγκυρα «εύχεται να μη γίνει πόλεμος». Μπορεί ο συντάκτης (απ’ τους υπεύθυνους δημαγωγίας του ελληνικού ιμπεριαλισμού) να πάσχει από τρικυμία στο κρανίο, ή μπορεί να έχουν σοβαρά προβλήματα τα αφεντικά του. Πάντως «η ευχή να μην γίνει πόλεμος», με αναφορές μάλιστα σε μια έκταση θάλασσας που αρχίζει απ’ τα μέρη μας και φτάνει ως τον περσικό, δεν συνιστά «πολεμική ρητορική». Εκτός κι αν αποδείξει κανείς ότι εννοεί το αντίθετο.

Το ζήτημα είναι ότι ο καραβανάς υπουργός πολέμου της Άγκυρας βλέπει ως τον ινδικό. Μ’ αυτόν τον ορίζοντα έχει ένα κάποιο νόημα η κουβέντα του, όχι σαν «ευχή» αλλά μάλλον σαν προειδοποίηση: προσέξτε, γιατί μπορεί και να γίνει. Ο έλληνας ομόλογός του (και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος) προτιμούν να παριστάνουν ότι «δεν βλέπουν» τίποτα πέρα απ’ τα τουρκικά πολεμικά. Ή, έστω, έτσι καθησυχάζουν τους δουλοπρεπείς υπηκόους τους. Και, μα τα χίλια βουλιαγμένα υποβρύχια, το πόπολο ζει και μιζεριάζει στην κοσμάρα του.

Συνεπώς δεν θα ανησυχήσει με κάτι ακόμα που γράφτηκε σε τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (την yeni safak) και ο έλληνας δημαγωγός ανέλαβε να το κάνει λιανά στο ίδιο δημοσίευμα:

… Έφερε μάλιστα [σ.σ.: η yeni safak] ως παράδειγμα την Αλεξανδρούπολη που, όπως είπε, «εξοπλίζεται» εναντίον της Τουρκίας και πρόσθεσε ότι «αυτοί που περιορίζουν την τουρκία στη συρία και στην ανατολική Μεσόγειο, τώρα προσπαθούν να την περιορίσουν στο Αιγαίο, στη δυτική Θράκη, στη βουλγαρία και στη ρουμανία».

Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται, βεβαίως, στην προ ημερών χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης από τις αμερικανικές δυνάμεις, για την προώθηση στρατιωτών και οπλικών συστημάτων προς τη ρουμανία και τη βουλαγαρία, όπου θα διεξαχθούν τους επόμενους μήνες ορισμένες μεσαίας και μεγάλης κλίμακας ασκήσεις.

Μάλιστα. Εθνικό καμάρι: υπάρχει αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· δεν σκάνε εκεί τα φέρυμποτ και ξεφορτώνουν backpackers με ποδήλατα, ε; Ο αμερικανικός στρατός έχει σούρτα φέρτα συνέχεια απ’ το λιμάνι και το αεροδρόμιο· συνεπώς χρειάζεται και κάποιο «μόνιμο προσωπικό», για λόγους ασφάλειας και επιμελητείας – σωστά;

Σωστά. Στα μέρη μας, λοιπόν, ποια είναι η «πρόταση ειρήνης»; Τι ψηφίζουν εκεί στο νομό Έβρου είπαμε;

(φωτογραφίες. Πρώτον: αν εκεί που λιαζόσαστε σε κάποια παραλία δείτε τίποτα γορίλλες να τρέχουν προς την μεριά σας, κάντε στην άκρη να περάσουν· και μαζέψτε το αντιηλιακό να μην το πατήσουν. Κάποια άσκηση στρατιωτική θα είναι, με συμμετοχή συμμάχων του ελληνικού κράτους, που θέλουν να μάθουν από άμμο. Για τέτοιες περιπτώσεις masterchef της εξαπάτησης προτείνουν μια ανακουφιστική συνταγή: «μην ασχολείστε με τέτοια, μόνο με τις μεταξύ σας σχέσεις». Ο.Κ. Θα γαργαλιόμαστε.

Δεύτερον: Κι αναρωτιόμασταν «γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει ο κυρ Αχιλλέας δήμαρχος… μωρέ γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει…» Ε, να η χρησιμότητα της κατάλληλης (εθνικής) τοπικής αυτοδιοίκησης!

Εν τω μεταξύ γιατί δεν τα προβάλει όλα αυτά τα ωραία που έχει κάνει το ροζ γκουβέρνο, να μαζέψει εκατομμύρια κουκιά; Ντρέπεται;

Ώχου τα μωρέ μωρέ! Η σεμνότητα και η μετριοφροσύνη θα τα φάει αυτά τα λεβεντόπαιδα της «αριστέρας και της προόδου»….)

Στην μακρινή Ανατολή

Τετάρτη 29 Μάη. Ενώ την προσοχή (όχι άδικα) έχει τραβήξει η όξυνση του «οικονομικού πολέμου» των ηπα κατά του Πεκίνου (με τωρινό κέντρο την Huawei…), μια άλλη πλευρά αυτής της ενδο-καπιταλιστικής σύγκρουσης έχει περάσει απαρατήρητη: η στρατιωτική.

Μια διακομματική πρωτοβουλία στο αμερικανικό κογκρέσσο (ότι ένας απ’ τους πρωτόβουλους είναι ο γνωστός φασίστας Marco Rubio είναι εγγύηση για το «πνεύμα» της πρωτοβουλίας) προωθεί την ψήφιση νόμου για επιβολή κυρώσεων κατά του Πεκίνου για τις δραστηριότητές του στη νότια θάλασσα της κίνας. Ο προτεινόμενος νόμος, που είναι κλιμάκωση ενός προηγούμενου (του 2017) προβλέπει κυρώσεις σε 25 κινεζικές επιχειρήσεις πρώτης κατηγορίας: στη λίστα περιλαμβάνονται η κινεζική εταιρεία πετρελαίων, η εταιρεία εκμετάλλευσης off shore υδρογονανθράκων, η china mobile, η china telecom και η china aerospace science and industry corporation. Επιπλέον υποδεικνύει την εντατικοποίηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη νότια θάλασσα της κίνας, για “την προστασία της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας”…

Έχει πραγματική βάση το να θεωρεί το Πεκίνο ότι δέχεται πολύπλευρη επίθεση απ’ την Ουάσιγκτον. Και είναι εύλογο ότι θα πρέπει να απαντήσει, με τρόπους που είτε θα μειώνουν αισθητά την συνολική αμερικανική “πίεση”, είτε θα ανεβάζουν πολύ το κόστος της για το ψοφιοκουναβιστάν.

Κάποιοι έχουν αρχίσει να μνημονεύουν το γεγονός ότι το Πεκίνο είναι, σήμερα, το παγκόσμιο φυσικό (σχεδόν) μονοπώλιο των “σπανίων γαιών” – πρώτων υλών που είναι κρίσιμες για όλη τη γκάμα των νέων τεχνολογιών. Η κίνα διαθέτει απ’ το 85% ως το 95% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε “σπάνιες γαίες”, και έχει εντοπισμένα και εκμεταλλεύσιμα αποθέματα 44 εκατομυρίων τόνων, ενώ παράγει 120.000 τόνους τον χρόνο. Οι ηπα έχουν αποθέματα 1,4 εκατομύρια τόνους, και παράγουν 15.000 τόνους τον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι μια απότομη απαγόρευση των εξαγωγών προς τις ηπα θα προκαλέσει μεγάλου μεγέθους κρίση στις αμερικανικές κατασκευαστικές του οτιδήποτε υψηλής τεχνολογίας, πολιτικής ή στρατιωτικής χρήσης. Με κατ’ αρχήν κόστος (για το Πεκίνο) την απώλεια εσόδων.

Σ’ αυτή τη φάση το Πεκίνο μπορεί να δοκιμάζει τις συνέπειες των φημών για το τι μπορεί να κάνει, χωρίς να χρειάζεται να το κάνει. Αλλά είναι απίθανο το ψοφιοκουναβιστάν να κάνει πίσω σε πιο συμβιβαστική στάση. Όλα δείχνουν το αντίθετο: κουρντίζει το ελατήριο…