Zero-hour contract

Δευτέρα 21 Αυγούστου>> Υπογράφεις «πρόσληψη» (σε δουλειά) που προβλέπει τα εξής: α) το αφεντικό δεν δεσμεύεται να σε εκμεταλλεύεται συγκεκριμένες ώρες, συγκεκριμένες ημέρες… Τίποτα. «Μηδέν» ωράριο – που σημαίνει: οποιοδήποτε ωράριο! Ό,τι πει τ’ αφεντικό!!… β) Δεν προβλέπεται μισθός, ωρομίσθιο, ή οτιδήποτε σχετικό με την «αμοιβή» σου. Όλα εξαρτώνται από… γ) «Είσαι στη διάθεση του αφεντικού». Διαρκώς. Δουλεύεις «όποτε χρειάζεται», και «όσο χρειάζεται». Φυσικά μπορείς να αρνηθείς να πας. Νομίζεις ότι θα ξαναφωνάξει αν έχει κι άλλους με «συμβόλαια μηδενικών ωρών»; Σιγά… Όμως αυτό ΔΕΝ θεωρείται απόλυση…

Αυτό λεγόταν δουλεία μέχρι που η politically correct ορολογία του μεταμοντέρνου καπιταλισμού βρήκε αυτό το φανταχτερό όνομα: «συμβόλαιο μηδενικών ωρών». Ποια διεστραμμένα μυαλά το σκέφτηκαν; Νεοφιλελεύθερα βέβαια, στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού, στη μεγάλη βρετανία. Την δεκαετία του ’90 ή λίγο αργότερα – αν δεν κάνουμε λάθος. Για να διευκολυνθούν (είπαν) οι «ευέλικτες μορφές εργασίας». Πράγματι: οι «ευέλικτες» δεν είναι «μηδέν»!! Είναι φουλ, και με μαστίγιο!!

Ποια αφεντικά είναι που αξιοποιούν (στην επικράτεια του βασιλιά αγγλίας, ουαλίας, σκωτίας, κλπ κλπ, και σε ελάχιστα ακόμα κράτη ) μια τέτοια «ευελιξία»; Οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής, οι μεγάλες αλυσίδες έτοιμου φαγητού, και φυσικά η γνωστή amazon. Υπάρχουν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες που δέχονται να είναι έρμαιο σε τέτοιες ορέξεις της εργοδοσίας; Δυστυχώς ναι. Η ανάγκη μπορεί να σε πιάσει όχι απ’ το μανίκι αλλά απ’ τον λαιμό.

Αυτή την λαμπρή ιδέα (θέλει να) μεταφέρει στο ελλαδιστάν ο καινούργιος φίλος και προστάτης της εργατικής τάξης, με την γνωστή ιδεολογία, εξέχον στέλεχος της don Rico & Co. (Το ότι θέλει να το νομοθετήσει ντάλα καλοκαίρι είναι εντελώς τυχαίο…) Αλλά είναι ακόμα πιο πονηρούλης. Μαζί μ’ αυτήν, στο ίδιο νομοσχέδιο, κηρύσσει την ιερότητα των απεργοσπαστών! Απεργοσπάστες είναι εκείνα τα άτομα που υπονομεύουν μεν μια απεργία, αν όμως αυτή κερδίσει καθόλου δεν παραιτούνται απ’ τα κερδισμένα. Τέτοιοι τύποι καθαγιάζονται πλέον επίσημα.

Τι σχέση έχει τώρα η ιερότητα της απεργοσπασίας με τα συμβόλαια μηδενικών ωρών; Είναι προφανές: όποιο αφεντικό έχει στη διάθεσή του μια «δεξαμενή» εργατών / τριών σε αναμονή, θα ψάχνει να βρίσκει πάντα κάποιον για μισό μεροκάματο εδώ ή ένα εκεί, ακόμα και σε περιπτώσεις γενικής απεργίας. Θα είναι μάλιστα προστατευμένος και αυτός κι όσοι πουν «ναι», για όποιον λόγο κι αν το κάνουν.

Οι αφέντες θέλουν κάποιοι-να-δουλεύουν, και κάνουν ό,τι μπορούν ώστε αυτοί να-μην-είναι-άνθρωποι. Συγγνώμη για την ακραία έκφραση, αλλά μηδέν να είναι οι ώρες τους!

Θερμοκρασίες

10 Ιούλη του 1977: πώς είναι άραγε να έχει μεγάλη ζέστη αλλά όχι όλα τα υπόλοιπα («κλιματική κρίση», aircondition παντού με τα οποία η ιδιωτική δροσιά μετατρέπεται σε δημόσια θέρμανση, «φαινόμενο θερμοκηπίου», και εμφιαλωμένο νερό ακριβότερο απ’ το πετρέλαιο);

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Όταν η δημαγωγία μιλάει για «καύσωνα» και αναφέρεται σε θερμοκρασίες (38, 40, 43…) οι λειτουργοί της παραλείπουν να συμπληρώνουν πως πρόκειται για θερμοκρασίες υπό σκιά. Και όχι οποιαδήποτε σκιά, την προσωρινή σκιά ενός μπαλκονιού για παράδειγμα, αλλά την προσεκτικά οργανωμένη σκιά των μετερεωλογικών σταθμών.

Τι συμβαίνει όμως στους δρόμους των πόλεων, και τι ισχύει γι’ αυτούς που δουλεύουν σε δυο ρόδες; Την Πέμπτη 20 Ιούλη η επίσημη μέγιστη θερμοκρασία στην Αθήνα ήταν 37 – 39 (υπό σκιά). Μέτρηση με θερμόμετρο στη διάρκεια εργασιακής οδήγησης, άρα σε πραγματικές συνθήκες, έδειξε 46 (στο Χαλάνδρι, στις 11.30) έως 50 (στην Αττική οδό, στα Άνω Λιόσια, στη λεωφόρο Κύμης, μεταξύ 1.30 και 2.30 το μεσημέρι). Είναι πολύ πιθανό ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η θερμοκρασία ήταν πάνω από 50 – αλλά το θερμόμετρο δεν άντεχε παραπάνω.

Δεν ξέρουμε αν η παράλειψη του «υπό σκιά» είναι σκόπιμη ή όχι. Ξέρουμε ότι βολεύει τους εργοδότες εφόσον περιγράφει μια «πραγματικότητα» σε πολλά εισαγωγικά, πολύ πιο ήπια απ’ αυτό που συμβαίνει στους δρόμους, κάτω απ’ τον ήλιο, πάνω στην πυρωμένη άσφαλτο, ανάμεσα στα μοτέρ και τις λαμαρίνες ι.χ. και φορτηγών, με τον αέρα να είναι κι αυτός πυρωμένος.

Αν μιλήσουμε για βαριά και ανθυγιεινή δουλειά (πάνω στις δύο ρόδες) και εξαιτίας των καιρικών παραγόντων, χειμώνα / καλοκαίρι, θα θίξουμε τα ιερά και όσια των αφεντικών. Αν όμως τους αφήσουμε να κάνουν τις δικές τους εκτιμήσεις «έλα μωρέ, σιγά…» κάτω απ’ τα air conditions τους, θα είμαστε ανάξιοι της ζωής μας.

Όχι;

Ένα δουκάτο σε ζόρια

Αν θέλαμε να μας πηδάει η κυβέρνηση θα είχαμε ψηφίσει τον Brad Pitt

(Υποκλινόμαστε στο δηλητηριώδες χιούμορ της κυρίας! Η κυβέρνηση θα πρέπει να καταδικαστεί για σεξισμό, και για πολλά ακόμα σχετικά…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα μεν πρόσφατα είναι γνωστά ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να γίνουν γνωστά: ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) ζορίζεται για να αναγκάσει τους υπηκόους του να δουλεύουν περισσότερα χρόνια∙ πράγμα λίγο πολύ πρωτοφανές εφόσον άλλοι υπήκοοι της παρακμιακής (και όχι σκέτα γηραιάς) ηπείρου αυτό ακριβώς κάνουν! Και επειδή ζορίζεται αποφάσισε να «περάσει» τον σχετικό νόμο κάνοντας χρήση της υπεροπλίας που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) έναντι της νομοθετικής (βουλή), το άρθρο 49.3. Ήταν προβλεπόμενο μεν∙ όμως ο Μικρός Δούκας, παριστάνοντας ότι «την έχω την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» είχε υποσχεθεί νωρίς νωρίς ότι δεν χρειάζεται (και δεν θα χρησιμοποιήσει) το 49.3. Οπότε εκτός από ατζέντης των αφεντικών (πράγμα γνωστό) αποδείχθηκε περίτρανα και ψεύτης (επίσης γενικά γνωστό) – πράγμα που μπορεί να συμβαίνει στους μικρούς δούκες ανά την ιστορία αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να το χωνέψουν οι υπήκοοι του συγκεκριμένου.

Θα επανέλθουμε, αλλά υπάρχουν και τα παλιότερα. Τι είναι αυτό το άρθρο, τι προβλέπει, και πως προέκυψε; Μήπως η «5η γαλλική δημοκρατία» έχει το όνομα αλλά δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκρατική» εδώ και 65 χρόνια;

Ακριβώς! Ιδού στη συνέχεια πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εδραιώθηκε συνταγματικά για να χρησιμοποιείται (εδώ και χρόνια) κατά των υποτελών – εσωτερικού. Ιδού, επίσης, πως και γιατί αν ο πρόεδρος Erdogan έκανε το 10% απ’ αυτά που κάνει ο πρόεδρος Macron θα ήταν δικτάτορας, σουλτάνος, άθλιος, τύραννος και τα λοιπά, αλλά αν ένας γάλλος πρόεδρος κάνει το 100% + είναι δημοκράτης, φίλος της δημοκρατίας, κι «αδελφός».


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ρεφορμισμός

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα πιο πάνω αφορούν τα γαλλικά αφεντικά: η παράταση του «εργάσιμου βίου» (και η ταυτόχρονη και ανάλογη μείωση του «συνταξιοδοτούμενου βίου») είναι στρατηγικός στόχος των αφεντικών όχι μόνο επειδή έτσι ξηλώνουν τα υπόλοιπα του όποιου «κοινωνικού συμβολαίου» υπήρξε για μερικές δεκαετίες μετά τον β παγκόσμιο στη δύση αλλά, κυρίως, επειδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων λεηλατήθηκαν απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά με «χρηματιστηριακές επενδύσεις» (η ελληνική περίπτωση υπήρξε απ’ τις πιο άγριες) έτσι ώστε οποιαδήποτε διατήρηση των «παλιών» δεσμεύσεων για τις συντάξεις θα σήμαινε μεγαλύτερες εργοδοτικές εισφορές. Άρα…

Το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης του γαλλικού καπιταλισμού (τα 62 χρόνια) είναι το πιο χαμηλό στην ε.ε. (μαζί με εκείνο της σλοβακίας) αν και ο χρόνος-εργασίας-για-πλήρη-σύνταξη είναι μεγάλος: τα 43 χρόνια. Δουλειά, δηλαδή, απ’ τα 19∙ είναι ένα ερώτημα ποιοι και πόσοι νεαροί και νεαρές στη γαλλία δουλεύουν συνέχεια από μια τέτοια ηλικία. Υπάρχουν όμως και τα ειδικά συνταξιοδοτικά καθεστώτα, με μικρότερο ηλικιακό όριο∙ αποτέλεσμα, προφανώς, εργατικών αγώνων του παρελθόντος ή/και παροχών προς τους μηχανισμούς του κράτους (καραβανάδες, μπάτσοι, δικαστές).

Σε κάθε περίπτωση το «πάρε άλλα 2 χρόνια δουλειάς» (και η κατάργηση των ειδικών καθεστώτων της εργατικής τάξης, όχι των μηχανισμών…) είναι κοινότοπη απαίτηση των αφεντικών. Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Το προτιμότερο (και αυθεντικά ρεφορμιστικό) θα ήταν έγκαιρα, πριν κινηθεί η εξουσία, η εργατική βάση να έχει οργανωθεί και να απαιτεί συστηματικά και αποφασιστικά μείωση του συνολικού χρόνου / ετών εργασίας. Όχι 62 αλλά 55, για όλους και όλες! Τα στοιχεία και τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της μείωσης είναι υπεραρκετά: λέγονται «παραγωγικότητα της εργασίας» ή, με διαφορετικό όνομα, «θυελλώδης αύξηση της αποσπώμενης υπεραξίας». Γιατί θα έπρεπε να δουλεύουμε περισσότερο;

Λογική η ρητορική ερώτηση, αλλά ας μην κάνουμε υποδείξεις που είναι άχρηστες τέτοιους καιρούς… Έστω ότι η πρόθεση των αφεντικών γίνεται ορατή στον ορίζοντα και πρέπει να εμποδιστεί, αυτό και μόνο. Τότε;

Οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων στη γαλλία είναι, μέσα στον αμυντισμό τους, διαφωτιστικές ειδικά αν συγκριθούν με τα εντόπια συνδικάτα. Από πολλές απόψεις είναι η μέρα με τα νύχτα – μέσα, πάντα, στις ίδιες συντεταγμένες, αυτές του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (1)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτοί οι άγγλοι συντηρητικοί είναι ανυπόφορα ιδιοτελείς. Μόνο για τους εαυτούς τους νοιάζονται. Στέρησαν απ’ τον (υπόλοιπο) πλανήτη, ίσως και από τον γαλαξία, την ευκαιρία μιας φτηνής διασκέδασης: αποκεφάλισαν (πολιτικά πάντα…) την κυρία Όνομα-και-Πράγμα, και η ασταμάτητη μηχανή πενθεί γι’ αυτό. Δεν πρόλαβε καν και καν να σαρκάσει μια φορά…

Την καρατόμησαν σαν ανίκανη… Ε, όχι!! Μέσα σε μόνο 1,5 μήνα αυτή η άξια πρωθυπουργός πρόλαβε να θάψει μια βασίλισσα, ένα νόμισμα κι ένα κόμμα!!! Ποιος θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά; Ποιος θα ήταν περισσότερο ικανός; (Φυσικά κάποιοι θα πουν πως ούτε της στερλίνας ούτε των συντηρητικών το θάψιμο είναι μόνιμο, συνεπώς «μισή δουλειά». Θα προσθέταμε πως ούτε της βασίλισσας είναι οριστικό: αν ο ανεπρόκοπος γυιός της δεν δώσει γρήγορα το στέμμα στον εγγονό, δεν αποκλείεται η γιαγιά Ελισάβετ να αναστηθεί. Αλλά, σε κάθε περίπτωση: ήταν μόνο 1,5 μήνα δουλειά εκ μέρους της κυρίας Όνομα-και-Πράμα… Ας της έδιναν χρόνο και θα βλέπανε…)

Αυτά είναι τ’ αστεία της υπόθεσης. Ας δούμε και τα σοβαρά.

Κάποιοι οκνηροί στο πνεύμα θεωρούν την κυρία Όνομα-και-Πράμα (και το «οικονομικό πρόγραμμά» της) αιτία της συμφοράς που κτύπησε το βασίλειο του κυρ Κάρολου τον τελευταίο μήνα (θα επανέλθουμε σ’ αυτήν). Δεν ήταν αιτία – ήταν σύμπτωμα. Άλλοι, πιο πονηροί, πάνε πιο πίσω και θεωρούν την έξοδο απ’ την ε.ε. (το θρυλικό “Brexit”) σαν αιτία. Κι αυτοί κάνουν λάθος: σύμπτωμα ήταν, ειδικά αν πάρει κανείς στα σοβαρά όχι τα άθλια ψέματα που χρησιμοποίησαν οι “brexiters” για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά τους δηλωμένους στόχους τους. (Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πως αρκετοί remainers, μεταξύ των οποίων και η κυρία Όνομα-και-Πράμα, είδαν το φως τους και μεταστράφηκαν…).

Θα πρέπει να πάει κάποιος μερικά χρόνια πριν από τον Ιούνη του 2016 («δημοψήφισμα» για την παραμονή ή όχι στην ε.ε.), στο 2011, για να αξιολογήσει…


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Συμβουλές επιβίωσης

Δευτέρα 16 Μάη>> Όταν ένας αμερικανικός ογκόλιθος της δημαγωγίας σαν την καθεστωτική washington post δίνει συμβουλές (διαχείρισης της φτώχιας…) εμείς του πάτου πρέπει να ακούμε: Προς τους νέους (ή τους λιγότερο νέους): Έξω κυκλοφορεί ένα ανθρωποφάγο θηρίο. Λέγεται πληθωρισμός. Γι’ αυτό καθίστε με την μαμά και τον μπαμπά∙ κάπως θα σας νταντέψουν.

Αυτή είναι η πιο πρόσφατη οδηγία του σε αναδιάρθρωση (αμερικανικού και όχι μόνο) καπιταλισμού: με τους πραγματικούς (όχι τους ονομαστικούς…) μισθούς στο γκρεμό, την κοινωνική σας αναπαραγωγή αναθέστε την, οπωσδήποτε εν μέρει, στην οικογένεια. Μπορεί να έχει λίγο παραπάνω γκρίνια, λίγο παραπάνω ζόρια, αλλά μας συμφέρει (σαν αφεντικά).

Καταλαβαίνετε εδώ αυτό που καταλαβαίνουμε κι εμείς; Μια αναδίπλωση της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού, μέσα σε πολλές άλλες παρόμοιες και μαζί μ’ αυτές, απ’ τον άλλοτε «ουρανό της ελευθερίας και της καταναλωτικής αυτοπραγμάτωσης» στις λάσπες της σπάνης, της πειθαρχίας και της μιζέριας; Καταλαβαίνετε ότι η υπερσυσσώρευση των αφεντικών δηλαδή η υπερεκμετάλλευση της εργασίας και η υπεραπόσπαση υπεραξίας που δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πραγματοποιηθεί πλήρως στην αγορά (μην μας ρωτήσετε τι είναι η «πραγματοποίηση της υπεραξίας», αυτά είναι βασικά!) οδηγεί απ’ την μια σε ορέξεις για ακόμα-μεγαλύτερη-«δημιουργική»-καταστροφή (…) κι απ’ την άλλη σε συμπίεση (και εντατικότερο έλεγχο / αυτοπεριορισμό) του κοινωνικού εργοστάσιου και ειδικά της σύγχρονης εργατικής τάξης; (Της ποιας;)

Αν το καταλαβαίνετε αυτό, τότε δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνετε και το άλλο: πόσες ομοιότητες έχουν οι περιορισμοί λόγω «ενεργειακής κρίσης» με τους περιορισμούς λόγω «υγιειονομικής κρίσης»; Πόσο στρώσιμο του εδάφους και άνοιγμα του δρόμου ήταν η (χρονικά) πρώτη «κρίση», η πολύπλευρη κοινωνική καταστροφή της προηγούμενης διετίας;

Υγιεινιστική πειθαρχία, «πιστοποιητικά», «διαβατήρια», ψηφιακό φακέλωμα

Δευτέρα 9 Μάη>> Καθώς τα αφεντικά ετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο ελέγχου (έχοντας, δυστυχώς, πολλαπλασιάσει τις αιχμές της εκστρατείας τους: όχι μόνο «υγεία» αλλά και «ενέργεια», «διατροφή»…) υπάρχει ακόμα λίγος χρόνος να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα για να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδεύσεις τους. Και η καλύτερη κατά τον δυνατόν προετοιμασία ξεκινάει υποχρεωτικά απ’ την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαύγαση του τι και γιατί «συμβαίνει». Ξέρουμε ότι αυτή η έγνοια είναι ντεμοντέ αυτή την εποχή, ξέρουμε επίσης ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει κάποια (τεχνικά) όρια στο πόσο μπορεί να συμβάλει σ’ αυτήν την προετοιμασία. Κάνουμε σταθερά ωστόσο το καλύτερο δυνατό.

Ερώτηση: υπάρχει μια ειδικά εργατική προσέγγιση, σκοπιά, εστίαση στην απόρριψη τόσο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας όσο (κι αυτό είναι σοβαρό) στην αδιαπραγμάτευτη άρνηση των υποτιθέμενα «περιφερειακών εργαλείων της», όπως είναι για παράδειγμα η (ηλεκτρονική) πιστοποίηση υγείας / πειθαρχίας στις καθεστωτικές νόρμες περί «υγείας» και το ανάλογο φακέλωμα; Λέμε «υποτιθέμενα» επειδή ξέρουμε ότι αυτά τα «εργαλεία» (όπως η «ψηφιακή ταυτότητα εμβολιασμού / υγείας» για παράδειγμα) προετοιμάζονταν ΠΡΙΝ την εμφάνιση του τσαχπίνη. Στην ε.ε. απ’ το 2018.

Απάντηση: ναι, υπάρχει!! Για να την υποδείξουμε, μεταφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα «της γνώσης των αφεντικών»: είναι από μια μελέτη που δημοσιοποίησε το 2015 το ευρωπαϊκό σκέλος της αμερικανο-αγγλικής RAND Corporation με τίτλο Υγεία, καλή κατάσταση και παραγωγικότητα στους χώρους εργασίας (Health, wellbeing and productivity in the workplace). Ελπίζουμε και ευχόμαστε ότι δεν θα υποτιμήσετε ούτε το βάρος του ονόματος “RAND Corporation” (σε σχέση με τα «γραφεία σχεδιασμού» του καπιταλισμού συνολικά) ούτε τις παρατηρήσεις που ακολουθούν. Η μελέτη αφορά μεν την κατάσταση της εργατικής τάξης στη μεγάλη βρετανία, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι αντίστοιχες μελέτες, με τις ίδιες παρατηρήσεις, μετρήσεις, και ανάλογα συμπεράσματα και κοστολογήσεις υπάρχουν για όλα τα σημαντικά καπιταλιστικά κράτη. Και έχουν γίνει (κυρίως) την δεκαετία 2010 – 2019.

Ιδού λοιπόν (ο τονισμός δικός μας):


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Anti-genetics2

Πέμπτη 14 Απρίλη>> Συνεχίζουμε για δεύτερη Πέμπτη στη σειρά με λίγες ακόμα «απολογιστικές» αναφορές σχετικά με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Για πάρα πολλούς οι (δυτικές) κοινωνίες έχουν μπει σε «ήρεμα νερά»∙ συνεπώς δεν υπάρχει λόγος ούτε για ανησυχία ούτε για προετοιμασία, γνωσιακή και πολιτική. Διαφωνούμε όσο πιο έντονα γίνεται. Αυτοί οι μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού είναι για τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος απλά ένα διάστημα «ανασύνταξης», καταγραφής και σταθεροποίησης των κερδών τους, μέχρι την επόμενη επίθεσή τους, που ήδη προετοιμάζεται για το ερχόμενο φθινόπωρο.

Ένα βασικό στοιχείο που επιτρέπει την σχετική «παρηγοριά» ότι αυτή η ιστορία (με τον τσαχπίνη) τέλειωσε, είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα και εκείνων που κάποια στιγμή αντέδρασαν στα κρατικά, κατασταλτικά μέτρα των δύο προηγούμενων χρόνων, αρνούνται να «ακουμπίσουν» τον πυρήνα αυτής της εκστρατείας, δηλαδή την επιβολή της γενετικής μηχανικής (συνολικά των βιοτεχνολογιών) στο ανθρώπινο είδος. Είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε πάμπολλες φορές, ακόμα και από ανθρώπους καθόλα έντιμους, το πόρισμα «δεν θα ασχοληθούμε με τα εμβόλια» (δηλαδή τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής), επειδή «αυτό είναι επιστημονικό θέμα»….

Δεν υπάρχει «επιστημονικό» ή «τεχνολογικό» θέμα ακόμα και ελάχιστης επίδρασης στις ανθρώπινες σχέσεις (πολύ περισσότερο όταν επιβάλλεται δια της βίας!) που να μην είναι ακαραία ΠΟΛΙΤΙΚΟ! Όχι με την έννοια κάποιου «κόμματος» (οι καθεστωτικοί σχηματισμοί εκπροσώπησης είναι απλά βιτρίνες διάφορων μερίδων του κεφάλαιου…) αλλά με την κυριολεκτική έννοια της πολιτικής: δράσεις δημόσιες, που είτε είναι τεχνικές της εξουσίας είτε είναι η τέχνη της αντι-εξουσίας.

Δεν είναι δυνατόν να εννοηθούν, να «εξηγηθούν», να εντοπιστεί δηλαδή η ουσιαστική σκοπιμότητα ακόμα και των βίαιων, κατασταλτικών κινήσεων απ’ την μεριά των κρατών αν αγνοηθεί ο πυρήνας της συγκεκριμένης εκστρατείας, που ήταν η επιβολή των κατασκευών των γενετιστών με την παραπλανητική μορφή του «εμβολίου». Και δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί η ουσιαστική καπιταλιστική / κρατική σκοπιμότητα της επιβολής της γενετικής μηχανικής ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, αν αυτή δεν «τοποθετηθεί» μέσα στο ευρύτερο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης των τελευταίων 3 δεκαετιών, στη λεγόμενη δύση.

Μ’ άλλα λόγια (κι αυτό είναι ένα ισχυρό παράδειγμα που θα μπορούσε να έχει σπάσει το ταμπού της «επιστημονικότητας», της εξουσίας των διαχωρισμένων ειδικών), το “δεν θα ασχοληθούμε με τα εμβόλια” δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί στην καπιταλιστική δύση απαγορεύτηκε δια ροπάλου (τέθηκε εκτός νόμου!) οποιαδήποτε αποτελεσματική θεραπεία των μέτριας έντασης ή/και σοβαρών συμπτωμάτων εξαιτίας της μόλυνσης απ’ τον SarsCov-2 έτσι ώστε να εμφανιστούν σαν μοναδική «λύση» οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής όταν τέτοιες φτηνές, αποτελεσματικές και ακίνδυνες θεραπείες ήταν διαθέσιμες ήδη απ’ την άνοιξη του 2020, και μάλιστα διαμορφωμένες από κατεξοχήν «ειδικούς» στην ανοσολογία, στην ιολογία και στην λοιμωξιολογία.

Υπάρχουν αρκετά ακόμα παραδείγματα που δείχνουν με ακρίβεια τι σημαίνει «Αλλαγή Παραδείγματος» στην καπιταλιστική εξέλιξη… Ωστόσο όποιος αποφεύγει αυτό το συγκεκριμένο ερώτημα ή το απωθεί ή το αναθέτει στην «επιστημονική κοινότητα» γενικά και αόριστα, δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ όσα έχουν γίνει ήδη. Και, φυσικά, έχει πλήρη άγνοια για την συνέχεια όσων-έχουν-ήδη-γίνει, για όσα προετοιμάζονται δηλαδή και είναι ήδη στον ορίζοντα.

Μόνο σύγχυση, συσκότιση και αυτο-υποτιμητική / αυτο-υποδουλωτική άγνοια αν συνεχίσει αυτή η (σκόπιμη πια!) αδιαφορία για τις βασικές «διαστάσεις» της ιστορικής συγκυρίας σε σχέση με την εκ νέου απαλλοτρίωση των ανθρώπινων σωμάτων / σκέψεων για λογαριασμό της (καπιταλιστικής) αναδιάρθρωσης, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ενδεικτικά μερικές τέτοιες «διαστάσεις» (η σειρά δεν είναι αξιολογική):

Α) Το συμπέρασμα, εδώ και χρόνια, των οπαδών του human+ (ή «μετα-ανθρωπισμού»), στους οποίους περιλαμβάνονται μερικά απ’ τα πλέον «δυναμικά» (και πάμπλουτα…) αφεντικά, ότι η απόσταση ανάμεσα στις φυσικές ανθρώπινες δυνατότητες και στις απαιτήσεις αποτελεσματικής χρήσης των μηχανών θα αυξάνει διαρκώς και ότι, κατά συνέπεια, η φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους έδωσε ότι ήταν δυνατόν να δώσει∙ από ‘δω και στο εξής η εξέλιξη του θα είναι αμιγώς τεχνική, καθοδηγούμενη από εφευρέσεις και εφαρμογές των βιοτεχνολόγων, των νευροτεχνικών και των προγραμματιστών…

Β) Η εντυπωσιακή πτώση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη την τελευταία 20ετία παρά την «τεχνολογικοποίηση» όλο και μεγαλύτερων τομέων της εργασίας∙ και μάλιστα (για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους δυτικούς καπιταλισμούς) σημαντική πτώση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας σε σχέση με τους «αναπτυσσόμενους» καπιταλισμούς – στους οποίους περιλαμβάνεται και ο κινέζικος…

(Η πτώση αυτή αποδίδεται τακτικά απ’ τους «ειδικούς» στις δυτικές κοινωνικές σχέσεις και, συχνά, στην κακή σωματική, διανοητική και ψυχική υγεία των δυτικών μισθωτών/ υπηκόων. Δηλαδή, σύμφωνα με την δική μας ορολογία, στον «αναποτελεσματικό έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου εκ μέρους του κεφάλαιου»…)

Γ) Η στρατηγική μετατόπιση των δυτικών «τεχνοεπιστημών ελέγχου» των ατόμων και των κοινωνιών (κοινωνιολογία, ψυχολογία, κλπ) προς τον μπηχεβιορισμό. Τις τεχνικές αποδιάρθρωσης και διαρκούς μετασχηματισμού των κοινωνικών συμπεριφορών, ηθών, αντιλήψεων δηλαδή…

Δ) Η όξυνση του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο μέχρι πρόσφατα (πριν μια δεκαετία χοντρικά) ο δυτικός καπιταλισμός θεωρούσε ότι κυριαρχούσε τεχνολογικά (και επιπλέον θεσμικά, ιδεολογικά, νομισμαστικά/χρηματοπιστωτικά…) χωρίς αντίπαλο. Έχασε την αναμέτρηση στον προγραμματισμό και στα σχετικά με την πληροφορική / κυβερνητική (5G επικοινωνίες, τεχνητή νοημοσύνη, διαστημικά προγράμματα, ρομποτική) κυρίως απ’ τον κινεζικό καπιταλισμό (αν και όχι μόνο) και θεωρεί (τα αφεντικά θεωρούν) ότι ο βασικός τομέας στον οποίο εξακολουθεί να έχει υπεροπλία είναι οι βιοτεχνολογίες (και ο βιολογικός πόλεμος…)

Αυτές πιο πάνω είναι μόνο επιγραμματικές νύξεις για 4 βασικές «διαστάσεις» της εξελισσόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης∙ καθόλου οι μοναδικές. Τα λεγόμενα «εμβόλια» και η βίαιη, τρομοκρατική επιβολή των γενετικών πλατφορμών, είναι ένα σημείο τομής τους. Άλλο σημείο τομής είναι η γενικευμένη datoποίηση της καθημερινής ζωής…

Δεν θα αναλύσουμε τώρα κανένα απ’ αυτά τα «σημεία». Πρώτον επειδή το έχουμε κάνει όσο ήταν δυνατόν εδώ και 2 χρόνια, και δεύτερον επειδή πιο συστηματικά γίνονται τέτοιες αναλύσεις στο περιοδικό cyborg. Υπενθυμίζουμε μόνο (αν μας επιτρέπεται) πόσο πλατύς και ναρκοθετημένος είναι ο ορίζοντας του παρόντος και του μέλλοντος∙ ο ορίζοντας μέσα στον οποίο μπορούμε (αν θέλουμε…) να πολεμήσουμε από αναβαθμισμένες εργατικές θέσεις ή να παραδοθούμε οριστικά πισθάγκωνα δεμένοι∙ αλλά σε καμία περίπτωση να τον «ξεχάσουμε» ή να τον αποφύγουμε…

Το μέλλον είναι εδώ, τώρα!

Πέμπτη 14 Απρίλη>> Αν δεν υπήρχαν οι αυστηρές και συγκεκριμένες καπιταλιστικές αναγκαιότητες τα πιο πάνω θα σας φαίνονταν … «παρανοϊκά»! Το ότι η συντριπτική πλειονότητα των υπηκόων επιμένει να αδιαφορεί και να τις αγνοεί δεν αλλάζει την ροή της ιστορίας∙ απλά αυτή περνάει πίσω απ’ τις πλάτες τους, τους σκουντάει, τους σπρώχνει, τους ρίχνει, τους ξαπλώνει φαρδιά-πλατιά, κι αυτοί δεν καταλαβαίνουν καν και καν τι τους συνέβη.

Τι θα λέγατε, λοιπόν, για αυτό παρακάτω;

Στις 16 Φλεβάρη του 2022 (πριν δυο μήνες δηλαδή) στην εφημερίδα της χιλιανής κυβέρνησης δημοσιεύτηκε (και είναι πλέον νόμος) η ομόφωνη απόφαση του κοινοβουλίου, για την απαγόρευση των διακρίσεων στην εργασία σε βάρος ανθρώπων με μεταλλαγμένο ή γενετικά τροποποιημένο γονιδίωμα αλλά και για την απαγόρευση της εργοδοτικής απαίτησης για έλεγχο του γονιδιώματος των εργατών….

Ουπς!!! Πού ζείτε (ζούμε) ε; Από πότε η «γενετική αρτιότητα» έχει σχέση με την «αγορά εργασίας», και με ποια κριτήρια; Η χιλιανή νομοθεσία (διορατική και όχι συνωμοσιολογική!) αφορά κατ’ αρχήν στις διακρίσεις σε βάρος εργατών / εργατριών που έχουν κάποια μετάλλαξη ή τροποποίηση στο γονιδίωμά τους άσχετα απ’ την αιτία της, τέτοια που μπορεί να ερμηνευτεί σαν «υψηλή πιθανότητα» να αρρωστήσουν ή να έχουν κάποια άλλο μειονέκτημα στην χ ή ψ δουλειά. Μ’ άλλα λόγια ο νόμος θέλει να προστατέψει εκείνους κι εκείνες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «γενετικά κατώτεροι».

Κάτω από ποιες όμως συνθήκες θα μπορούσε να επιβληθεί η καταγραφή του γενετικού προφίλ του καθενός και της καθεμιάς ως «στοιχείου ταυτότητας» και, κατά συνέπεια, σαν στοιχείου ανωτερότητας, κατωτερότητας, καταλληλότητας ή μη, επάρκειας ή μη έτσι ώστε να χρειάζεται νόμος για να προλάβει μια τέτοια διαστρωμάτωση; Με άλλα λόγια: τι συγκεκριμένο φοβήθηκαν οι χιλιανοί βουλευτές και ψήφισαν έναν τέτοιο νόμο; Κι ακόμα παραπάνω: τι συγκεκριμένο φοβήθηκαν οι βουλευτές της αργεντινής και ψήφισαν στο τέλος του 2021 έναν παρόμοιο νόμο; Δεν το ξέρουμε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Γιατί ξέρουμε ότι αυτή ακριβώς είναι η καπιταλιστική τάση που ξεδιπλώνεται μπροστά μας: το γενετικό φακέλωμα! Ξέρουμε επίσης ότι γι’ αυτό ενδιαφέρονται με μεγάλο πάθος τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες, δημόσιοι οργανισμοί ή ιδιωτικοί: γιατί με το γενετικό profiling θα κόβεται και θα ράβεται στα μέτρα καθενός χωριστά το βάρος που μπορεί να προκαλέσει μελλοντικά στο «σύστημα υγείας»…. (Σας θυμίζει κάτι;) Άρα και το τι πρέπει να πληρώνει.

Ξέρουμε επίσης ότι τα αφεντικά ενδιαφέρονται για το γενετικό profiling του καθενός και της καθεμιάς με μεγάλο πάθος! Αφενός για να εξατομικεύουν και να προσαρμόζουν κατάλληλα το «κόστος εργασίας», αφετέρου για να επιλέγουν τα (γενετικά) «προσόντα» των εργατών που χρειάζονται.

Αυτό «βλέπουν» στη λατινική αμερική, ίσως και αλλού. Όμως, ο ίδιος χιλιανός νόμος που απαγορεύει τις εργοδοτικές διακρίσεις, προβλέπει κι αυτό:

… Ο εργαζόμενος / η εργαζόμενη μπορούν να εκδηλώσουν την ελεύθερη και ενημερωμένη συναίνεσή τους να κάνουν ένα γενετικό τεστ, εφόσον αυτό έχει στόχο να διασφαλίσει τις αναγκαίες και κατάλληλες φυσικές και διανοητικές συνθήκες τους για να διεκπεραιώσουν δουλειές ή καθήκοντα που θεωρούνται επικίνδυνα, με μόνο σκοπό να προστατέψουν την ζωή ή την φυσική ή την διανοητική τους αρτιότητα, όπως επίσης την ζωή ή την φυσική ή την διανοητική υγεία άλλων εργαζόμενων. Εφόσον ο εργοδότης ζητά τέτοιες εξετάσεις, πρέπει να αναλάβει το κόστος τους….

Να που οφείλεται η ομοφωνία! Απ’ την μια απαγορεύονται οι διακρίσεις – απ’ την άλλη όμως «ελεύθερα» (πόση «ελευθερία» χωράει στη μισθωτή σχέση άραγε;) οι εργάτες θα μπορούν να συναινέσουν στο γενετικό screening, είτε για το δικό τους το καλό, είτε για το καλό άλλων. Ας πούμε για λόγους «κοινωνικής ευθύνης» (Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;)