Ατυχήματα;

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Οι αμερικανο-νοτιοκρεατικές ασκήσεις τέλειωσαν με ηπιότερα (σε σχέση με το 2015) πολεμικά “περιστατικά” – παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού. Ο αυτοκράτορας Κιμ έχει υποσχεθεί ωστόσο ότι θα συνεχίσει τις εκτοξεύσεις πυραύλων.

Μήπως παρατρίβεται στην γκλίτσα; Αυτοί οι πύραυλοι που πέφτουν διαλυμένοι στη θάλασσα μπορεί να μην σημαδεύουν κάποιον στρατιωτικό στόχο… αλλά η θάλασσα δεν είναι άδεια. Θα μπορούσε κάποιος, κατά λάθος, να σκάσει πάνω σε κανά εμπορικό· ακόμα και σε γιώτ. Υπάρχουν, φυσικά, θαλάσσιοι δρόμοι οριοθετημένοι. Αλλά εδώ τρακάρουν αμερικανικά πολεμικά με εμπορικά· πολύ θέλει;

Και τότε η Ουάσιγκτον θα είχε μια ευκαιρία να διατρανώσει ότι “υπερασπίζεται την ελευθερία της ναυσιπλοΐας” στον ειρηνικό… Κάνοντας όχι γενική επίθεση στην Πγιονγκγιάνγκ αλλά κάτι σαν “κτύπημα παραδειγματικής τιμωρίας”.

Αυτό, φυσικά, είναι ένα ενδεχόμενο… Ποιος, όμως, μπορεί να αποκλείσει ένα τέτοιου είδους λάθος; Ίσως το Πεκίνο πρέπει να πείσει τον αυτοκράτορα Κιμ να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά του σκουπίδια του στη θάλασσα. Ό,τι ήταν να αποδείξει τώρα το απέδειξε… Τα “ατυχήματα” δεν τον βολεύουν…

Προσεχώς, σε ένα σινεμά (κάπου μακρυά… )

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Να μια ταινία που (θα) είναι πολύ δύσκολο να την δείτε στα μέρη μας. Sarajevo March: ένα φιλμ ντοκυμαντέρ του βόσνιου κινηματογραφιστή Ersan Bayraktar, για την πολιορκία του Sarajevo απ’ τους σερβοφασίστες (και όλον τον «πολιτισμένο κόσμο») απ’ το 1992 ως το 1995. Ο τίτλος της ταινίας / ντοκυμαντέρ (παίχτηκε στο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ σινεμά στο Sarajevo) αφορά την μεγάλη διαδήλωση στις 5 Απρίλη του 1992, στο Sarajevo, υπέρ της πολυεθνικής βοσνίας. Μια διαδήλωση που έπνιξαν στο αίμα οι ελεύθεροι σκοπευτές μπράβοι του φίλου και αδελφού των ελλήνων Ράντοβαν Κάραζιτς…

Το φιλμ δείχνει τις εμπειρίες και τις διηγήσεις ανδρών και γυναικών που επέζησαν της σχεδόν 4χρονης πολιορκίας και της σφαγής – της μεγαλύτερης σε διάρκεια στη σύγχρονη ιστορία: αυτά που ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός βολεύεται να υποστηρίζει ότι «δεν έγιναν ποτέ»…

Εικοσιδύο ή εκατονεικοσιδύο χρόνια μετά θα πρέπει, εμείς οι «τρίτοι», να ξεχάσουμε; Όχι. Ισχύει πάντα ότι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία…