Ένα ακόμα αβύθιστο αεροπλανοφόρο…

Δευτέρα 4 Νοέμβρη (00.06) >> Ένα άρθρο στο καθεστωτικό politico στις 17 Ιούνη του 2024 περιγράφει την ωμότητα των περιστάσεων:

«Βλέπετε την κύπρο σαν πρόβλημα» είπε ο πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης σε μια ομάδα αμερικάνων επισκεπτών την ώρα του φαγητού την περασμένη βδομάδα. «Αλλά αυτό είναι λάθος. Πρέπει να δείτε την κύπρο ως λύση».

Ο κύπριος πρόεδρος έχει δίκιο. Οι αμερικάνοι έβλεπαν για χρόνια την κύπρο σαν πρόβλημα – κυρίως επειδή έχει υπάρξει πηγή σύγκρουσης μεταξύ δυο βασικών συμμάχων των ηπα, της ελλάδας και της τουρκίας, όντας ένα νησί διαιρεμένο επί 50 χρόνια. Μια γρήγορη ματιά στην σελίδα του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών για «τις σχέσεις των ηπα με την κύπρο» επιβεβαιώνει αυτή την πραγματικότητα, εστιάζοντας στη σύγκρουση στην κύπρο αμέσως μετά την πρώτη φράση.

Αλλά η χώρα – μέλος της ε.ε. απ’ το 2004 – έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει πέρα απ’ την ατυχή θέση της μέσα στις τουρκικές περιφερειακές φιλοδοξίες.

… Η αξία του νησιού τονίστηκε στις 7 Οκτώβρη, όταν οι βίαιες επιθέσεις της Hamas στο ισραήλ προκάλεσαν ένταση στην περιοχή… Αν και δεν είναι μέλος του νατο – μια προοπτική που είναι χλωμή εξαιτίας του βέβαιου βέτο της τουρκίας – η κύπρος χρειάζεται ισχυρότερες στρατιωτικές σχέσεις και σχέσεις ασφάλειας με την Ουάσιγκτον. Και τα τελευταία χρόνια οι ηπα άρχισαν να ανταποκρίνονται. Υπέγραψαν το 2018 μια διμερή δήλωση αμοιβαίας συνεργασίας σε ζητήματα ασφάλειας, άνοιξαν την πρεσβεία τους σε στρατιωτικούς ακόλουθους και ήραν ένα μακρόχρονο εμπάργκο στην πώληση όπλων. Αλλά αυτά είναι μόνο μικρά βήματα – οι δυνατότητες για πραγματική συνεργασία σε ζητήματα ασφάλειας είναι πολύ μεγαλύτερες.

Τους τελευταίους οκτώ μήνες οι ηπα έμαθαν την στρατηγική αξία του νησιού για στρατιωτικές και ανθρωπιστικές επιχειρήσεις, και τώρα υπάρχει η δυνατότητα ενός βαθύτερου στρατιωτικού συνεταιρισμού…     

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις: η Ουάσιγκτον ζητάει και παίρνει κάθε διαθέσιμη βάση στη νότια κύπρο, πέρα απ’ τις υπάρχουσες αγγλικές στο Ακρωτήρι και την Δεκέλεια (οι οποίες υπάρχουν ως «αγγλικό έδαφος» ακριβώς επειδή…  – ας το αφήσουμε προς το παρόν, χρειάζεται πιο λεπτομερές ξεκαθάρισμα απ’ την μεριά μας…).

Η πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου Χριστοδουλίδη στην Ουάσιγκτον αυτό το σκοπό είχε: να κανονιστούν οι λεπτομέρειες του deal. H νότια κύπρος θα πάρει αμερικανικά όπλα για να αντικαταστήσει τα ρωσικά που είχε ως τώρα (θα τα στείλει στο ουκρανικό πεδίο μάχης να γίνουν παλιοσίδερα; μάλλον…) και θα «προσφέρει τις διευκολύνσεις» που χρειάζεται ο us army στη μέση Ανατολή. Η συνάντηση του don Rico με τον νοτιοκύπριο πρόεδρο κατά την επιστροφή του προς Λευκωσία ήταν για να μάθει ο πρώτος τις «λεπτομέρειες» του deal…

Με δυο λόγια η μεν νότια κύπρος γίνεται το δεύτερο «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» μετά την Κρήτη∙ ενώ το άλλοτε θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα ελλάδας – κύπρου» (το θυμάται κανείς πια;) έχει εξελιχθεί σε καθαρόαιμο μεσανατολικό επιθετικό δόγμα του άξονα κατά του ευρασιατικού project: η αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο και η ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Ζύγι θα πρέπει να θεωρούνται πλέον βάσεις του άξονα – μαζί, φυσικά, με τις αγγλικές.

Οι πατριώτες, οι πολεμόκαβλοι, οι φίλοι των ιμπεριαλισμών γενικά και ειδικά του ελληνικού και των συμμάχων του θα αγαλλιάσουν! Επιτέλους (θα πουν, μην έχετε καμία αμφιβολία) το εθνικό μας οικόπεδο αποκτά μεγάλη γεωπολιτική αξία!

– Είναι ο ιμπεριαλισμός σας ένας πιστός υπηρέτης άλλων ιμπεριαλισμών;

– Ναι, από κατασκευής! Ελπίζω όταν πεθάνουν οι άλλοι…

Όλα καλά λοιπόν (από εθνική άποψη). «Πυλώνες σταθερότητας» και τα λοιπά. Ή μήπως όχι; Μήπως τώρα που ως καθεστώτα το ελλαδιστάν και η νότια κύπρος εμφανίζονται σα «λύση» στα προβλήματα των δυτικών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή (ελπίζοντας στο «κάτι τις»…), τώρα που γίνονται «μεθόριος», μήπως λοιπόν τώρα γίνονται ένα σκληρό, πολύ σκληρό πρόβλημα για όλους εμάς τους εντόπιους υποτελείς, συμπεριλαμβανόμενης της μάζας των υπνωτισμένων, υπνοβατών, κλπ;

Δυο μέρες μετά την «κρίσιμη συνάντηση» του Χριστοδουλίδη με τον νυσταλέο Jo (και όχι μόνο…) στην Ουάσιγκτον, ο us army ανακοίνωσε ότι «φορτώνει» τις βάσεις του στη μέση Ανατολή με ιπτάμενα και πλεούμενα κάθε είδους προς υπεράσπιση του ισραήλ…

Μισή αλήθεια, μισό ψέμα: υπάρχουν «κάποιοι» που είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι με αυτήν την προώθηση του us army στην ανατολική Μεσόγειο με όλο τους το δίκιο, και πρόκειται να πάρουν-τα-μέτρα-τους. Αυτό για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι προεξοφλημένο… Αλλά για τον ελληνικό είναι (λέμε…) πρόβλημα.

Για να το πούμε απλά: ο άξονας «φορτώνει» με όπλα τις βάσεις του στην ανατολική Μεσόγειο (και τις γύρω θάλασσες) εναντίον της Μόσχαςκατ’ αρχήν. Και του ευρασιατικού project συνολικά!

Αφού έτσι κι αλλιώς «είμαστε σε πόλεμο με τη ρωσία» θα πρέπει να είμαστε χαρούμενα έτοιμοι και διατεθειμένοι… Για αυτές τις εξελίξεις… Και για τις κοντοπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες συνέπειές τους…

Όχι; Θα χυθεί πολύ αίμα ακόμα λέτε;

Rodeo: η απάντηση στο ερώτημα «αν τα φοβερά σχέδιά του απέτυχαν τι θα αποκάνει το ελλαδιστάν;»

Δευτέρα 4 Νοέμβρη (00.04)>> Ο τούρκος υπ.εξ. Hakan Fidan (που δεν είναι κάποιος τυχαίος στο τουρκικό καθεστώς όπως είναι, για παράδειγμα, ένας Γεραπετρίτης στο ελληνικό…) ξεκαθάρισε έγκαιρα τα πράγματα, ήδη απ’ τα τέλη του περασμένου Ιούνη, είτε το αντέχει το στομάχι των εθνικοφρόνων της εντόπιας δεξιάς και της εντόπιας αριστεράς είτε όχι:

Ο υπ.εξ. της τουρκίας Hakan Fidan σήμανε συναγερμό σε σχέση με την κλιμάκωση στην ανατολική Μεσόγειο, τονίζοντας ιδιαίτερα τις απειλές που αναδύονται απ’ τους ελληνοκύπριους.

«Όταν θέσαμε το ζήτημα, ξαφνικά μας είπαν ότι πρόκειται για επιμελητειακή βάση. Το να στρατιωτικοποιηθεί και να χρησιμοποιείται κρυφά για επιχειρήσεις στη μέση Ανατολή δεν θα οφελήσει τους ελληνοκύπριους και την ελλάδα» δήλωσε ο Fidan σε μια αποκλειστική συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι haberturk.

«Αν γίνεις μέρος των σε εξέλιξη πολέμων στη μέση Ανατολή, αυτή η φωτιά θα έρθει και θα σε βρει. Αφού ανήκουμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή, θα βρει κι εμάς επίσης» προειδοποίησε ο Fidan.

Ήταν ο δεύτερος στη σειρά που προειδοποιούσε τη Λευκωσία μετά τον Nasrallah της Hezb’ Allah για την απόβαση των δυτικών στρατών στο «χρυσοπράσινο φύλλο». Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης κλαψούριζε τότε «μα γιατί τα λέτε αυτά, εμείς για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους παραχωρούμε ξηρά, θάλασσα και αέρα…» και άλλα παρόμοια κωμικοτραγικά.

Κι αν ο Nasrallah είναι νεκρός, δεν είναι το καθόλου νεκρή η καθαρή και με χρονικό βάθος επίγνωση τόσο της λιβανέζικης αντιστασιακής οργάνωσης όσο και όλου του μπλοκ της αντίστασης στη μέση Ανατολή (και των μελών του ευρασιατικού project) για το τι σημαίνει η «στρατιωτικοποίηση» της (νότιας) κύπρου. Όπως, φυσικά, και το τι σημαίνουν οι βάσεις τόσο εκεί όσο και στο ελλαδιστάν:

Με μπλε οι αμερικανικές βάσεις σε νότια κύπρο (καινούργιες…) και ελλαδιστάν∙ με κόκκινο οι αγγλικές βάσεις στη νότια κύπρο∙ με πράσινο οι ρωσικές βάσεις στη συρία∙ με ανοικτό μπλέ η «σε αναμονή» βάση στον Άραξο, στην Αχαϊα∙ και με σκούρο καφέ η ισραηλινή βάση στη Σητεία…

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις γεωγραφίας για να καταλάβει κάποιος ότι οι αμερικανο-αγγλικο-ισραηλινές βάσεις σε ελλαδιστάν και νότια κύπρο καταλαμβάνοντας την ζώνη Αιγαίο / ανατολική Μεσόγειος απ’ την μια μεριά «επιτηρούν» την ρωσική ναυτική έξοδο προς την συρία, το Σουέζ και την κεντρική Μεσόγειο, ενώ απ’ την άλλη κυκλώνουν απ’ τα δυτικά και τα νότια την τουρκική επικράτεια, με τέτοιον τρόπο ώστε να αφαιρέσουν απ’ την Άγκυρα και απ’ την Μόσχα οποιοδήποτε έλεγχο.

Η άμεσα αρμόδια να «απαντήσει» σ’ αυτήν την περικύκλωση είναι η Άγκυρα, και εκτιμάμε πως αυτό θα κάνει.

Κατ’ αρχήν μπορεί να επαναφέρει ένα παλιότερο σχέδιο (που μπήκε-στον-πάγο για να μην δημιουργηθούν προκλήσεις…) για δημιουργία αεροναυτικής βάσης στη βόρεια κύπρο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν θα αρέσει στους νοτιοκύπριους επειδή «θα υπονομεύει την λύση του κυπριακού», αλλά ποιος είναι τόσο ηλίθιος για να τα πιστεύει αυτά; Πρώτον έχουν κάνει ό,τι μπορούσαν για να μην υπάρξει ποτέ εύλογη λύση (την τελευταία φορά στο Κραν Μοντανά το καλοκαίρι του 2017, παρέα με τον «πρώτη-φορά-κάτι…» ογκόλιθο υπ.εξ.)∙ και έπειτα κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνει η νότια κύπρος αμερικανο-θεοναζί έδαφος.

Όμως η Άγκυρα κοιτάει και προς το Αιγαίο: είναι προφανές ότι δεν έχει κανένα συμφέρον (ούτε, άλλωστε η Μόσχα) για να γίνει … «αμερικανική λίμνη»! Δεν κάνουμε προβλέψεις επ’ αυτού, αλλά αφού το ελληνικό καθεστώς ξύνεται-στη-γκλίτσα-του-τσοπάνη… (παριστάνοντας το «περιστέρι»…) Σε κάθε περίπτωση το αναντίρρητο γεγονός ότι ανατολική όχθη του Αιγαίου είναι τουρκική δίνει στην Άγκυρα δικαιώματα (ή/και διαμορφώνει τα συμφέροντά της) με τρόπο που την φέρνει σε κρίσιμη αντιπαράθεση με οποιονδήποτε θέλει να το μετατρέψει σε εμπροσθοφυλακή του άξονα κατά των ανατολικών κρατών / καπιταλισμών.

Ενδιαφέρον έχει η μελλοντική στάση της Μόσχας απέναντι στη Λευκωσία. H μεταφορά του παραδοσιακού «ξεπλύματος» απ’ τις τράπεζες του νότου σ’ εκείνες του κυπριακού βορρά θα πρέπει να είναι εύκολη δουλειά, κι ίσως έχει προχωρήσει ήδη αρκετά… Η δημιουργία μιας κάποιας ρωσικής «προξενικής αρχής» στο βορρά, κάτι που συζητιέται εδώ και κάποιους μήνες, δεν θα είναι μεν κατευθείαν αναγνώριση βορειοκυπριακού κράτους, αλλά θα είναι ό,τι πιο κοντά σ’ αυτήν. Μπορεί επίσης να κάνει το ίδιο και το Baku – και δεν είναι δύσκολο να ακολουθήσουν και άλλα κράτη…

Σε κάθε περίπτωση θα ήταν τραγική αφέλεια να ελπίζει ο οποιοσδήποτε ότι ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στο μεσανατολικό πεδίο μάχης θα σταματήσει … στη νότια κύπρο! Το ελλαδιστάν συμμετέχει ήδη, και θα συμμετάσχει ακόμα περισσότερο (η γενική αποβλάκωση / νηπιοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των υπηκόων βοηθάει…). Θεωρούμε ωστόσο αδύνατο πια να ανταμειφθεί με κάτι απ’ τα όνειρα της περασμένης δεκαετίας.

Ποιες υπολογίζουν τώρα τα αφεντικά ότι θα είναι οι γεωπολιτικές τους πρόσοδοι απ’ την «σωστή μεριά της ιστορίας», δηλαδή την συμμετοχή τους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό το άξονα; Αποβλέπουν σε κάτι συγκεκριμένο; Ή η όποια «πίεση στις δουλειές τους» που διαφαίνεται στον ορίζοντα απ’ την μετατόπιση του καπιταλιστικού κέντρου βάρους στην ανατολή τους αφήνει σαν κύρια ελπίδα την «ανάσταση» των θαλασσοκρατιών του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης;

Μόλις μάθετε πείτε το και σ’ εμάς…

(Καλού κακού ας το θυμάστε: οι πύραυλοι καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις. Και πολύ πιο γρήγορα απ’ τα αεροπορικά ταξίδια… Αλλά τα αφεντικά του νο 1 εθνικού κεφάλαιου δεν μένουν εδώ. Συνεπώς δεν έχουν και καμία «ευθύνη» για την τύχη των ντόπιων υποτελών.

Το έχουν αποδείξει…)

Νότια κύπρος

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.06) >> Τρίβεται η Λευκωσία (και μαζί της ο «πλανητικός ελληνισμός»); Το ότι ο Nasrallah δολοφονήθηκε δεν σημαίνει ότι έπαψε να ισχύει η προειδοποίησή του! (Δεν ήταν “προσωπικό” θέμα!) Ξεχάστηκε;

Η Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο) στέλνουν στρατό στις αγγλικές βάσεις στη νότια κύπρο. Τις μονές μέρες οι αρμόδιοι στρατο-δημαγωγοί δικαιολογούν την αποστολή «μήπως χρειαστεί εκκένωση των αμερικάνων πολιτών» απ’ τον λίβανο (όχι απ’ την απαρτχάιντ επικράτεια;)

Γλυκούτσικο ακούγεται. Αλλά ως και χτες το αεροδρόμιο της Βηρυτού ήταν ανοικτό, και με πτήσεις – τι χρειάζονται οι δυτικές αρβύλες σ’ όποιον δυτικό θέλει να φύγει;

Τις ζυγές μέρες όμως, και πιο επίσημα, η εξήγηση είναι άλλη:

… “Διέταξα τον υπ.αμ. Austin να αυξήσει τις δυνάμεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή για να αποτρέψει την επιθετικότητα του ιραν και των proxies του και να μειώσει τον κίνδυνο ένός ευρύτερου περιφερειακού πολέμου” είπε ο Biden

Με άλλα λόγια «στέλνουμε να τον στρατό μας για να φυλάξει την ειρήνη» (όπως άλλωστε κάνει πάντα ο us army εδώ και αιώνες…). Ή «κλιμάκωση για χάρη της αποκλιμάκωσης»;

Οι πολιτικές βιτρίνες στη Λευκωσία διαχρονικά έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούν για να μείνουν οι βάσεις της αυτού μεγαλειότητας στη θέση τους. (Και διάφορες αντίστοιχες στο ελλαδιστάν επίσης… Θα τα πούμε με άλλη ευκαιρία…) Και μάλιστα ως καθαρά αγγλικό έδαφος, έξω και πέρα από κάθε αρμοδιότητά τους.

Τα έχουν καταφέρει. Δεν είναι λοιπόν το είδος των «αθώων» που παριστάνουν. Ειδικά αν ισχύει ότι τα απαρτχάιντ αεροπλάνα χρησιμοποιούν αεροδρόμιο (ποιο;) στο νησί μετά τις ζημιές που προκάλεσε η επίθεση της Hezb’ Allah στη μεγάλη αεροπορική βάση Ramat David, στις 22 Σεπτέμβρη.

Ίσως πρέπει να αρχίσουν να προσεύχονται κάποιοι, κι ας είναι και στα ελληνικά… Ίσως…

Οι εθνικές επέτειοι είναι η αναίδεια των καιροσκόπων

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.13)>> Όχι μισός αλλά ούτε δέκα αιώνες δεν (θα) είναι αρκετοί για να πεταχτούν οριστικά οι εθνικιστικές μυθολογίες γύρω απ’ το «κυπριακό». Για παράδειγμα το (νατοϊκό) «σεμινάριο της Ρώμης» στα μέσα Νοέμβρη του 1973 ή το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μακάριος (απ’ την μονή Κύκκου όπου είχε καταφύγει μετά το εναντίον του πραξικόπημα) κάλεσε την Άγκυρα να επέμβει στρατιωτικά στην κύπρο σαν εγγυήτρια δύναμη, αυτά και πολλά άλλα κομμάτια της πραγματικότητας δεν χωρούν στην μυθολογία του «κατατρεγμένου χρυσοπράσινου φύλλου». Ούτε, φυσικά, στις «εθνικές επετείους».

Αν υπάρχει κάτι επίκαιρο σήμερα είναι ότι εκδηλώνεται μια κάποια υπόγεια αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας σε σχέση με την συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων, και το γεγονός ότι το νοτιοκυπριακό έδαφος χρησιμοποιείται πράγματι επιμελητειακά υπέρ του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Οι μόνιμες αγγλικές βάσεις εκεί και ο ρόλος τους ποτέ δεν είναι κεντρικό ζήτημα για την ντόπια εθνικιστική ρητορική∙ ούτε οι συμφωνίες «παροχής υπηρεσιών» της Λευκωσίας με το Παρίσι, την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Κι αν είναι αλήθεια ότι η Άγκυρα μεταφέρει στη βόρεια κύπρο αντιαεροπορικά συστήματα in case of… (: όξυνσης του πολέμου μεταξύ του θεοναζί καθεστώτος και της Χεζμπ’ Αλλάχ) τότε…

Τιμής ένεκεν θα γυρίσουμε ωστόσο πίσω 30 χρόνια, στον μακρινό Ιούνη του 1994, όταν ο αυτοδιαχειριζόμενος ρ/σ «Ουτοπία» στη Σαλονίκη, στη διάρκεια του καλοκαιρινού φεστιβάλ του, οργάνωσε εκδήλωση ενάντια στον εθνικισμό και στον ρατσισμό με την συμμετοχή (και) τούρκων αντιμιλιταριστών αλλά και του κύπριου αναρχικού Α.Π.: το «κυπριακό» ήταν ένα απ’ τα βασικά θέματα συζήτησης, και ο Α.Π. μετέφερε όχι μια «ιδεολογική» άποψη αλλά μια ιστορική – πολιτική – γεωγραφική εμπειρία, επεξεργασμένη φυσικά όπως θα έπρεπε. Αναπαράγουμε εδώ κάποια σημεία εκείνης της εισήγησης που έχουν πάντα αξία:

Καταρχήν δεν μιλώ ούτε σαν έλληνας-κύπριος ούτε σαν τούρκος-κύπριος. Μιλώ σαν κύπριος. Δεν εννοώ ότι υπάρχει κυπριακό έθνος, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Με ενδιαφέρει η γεωγραφική και ιστορική μου εμπειρία.

Η κύπρος είναι ένα ακριβό οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Τυχαίνει να βρίσκεται βόρεια της διώρυγας του Σουέζ, τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα στην Ιερουσαλήμ που είναι ένας σημαντικός σημειολογικός χώρος, είναι και εμπορικά χρήσιμη σήμερα, κατά συνέπεια έχουμε έξι στρατούς (εγγλέζικο, ελληνικό, τουρκικό, ελληνοκυπριακό, τουρκοκυπριακό και ΟΗΕ), έχουμε βάσεις, έχουμε ένα κράτος κανονικό και ένα ημικράτος, οι βάσεις είναι επίσης δύο ημικράτη…

Με όλα αυτά οι ιθαγενείς, 800.000 όλοι κι όλοι, διαβιούμε μια κοινωνία που πάνω της πλανιέται διαρκώς η απειλή του πολέμου. Αυτό όμως που πλανιέται πιο έντονα πάνω από την κύπρο, τουλάχιστον όσο ζω εγώ, είναι το «εθνικό πρόβλημα». Στην κύπρο είναι αδύνατο (ή τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αδύνατο) να αρθρώσεις λόγο για οτιδήποτε αν δεν μιλάς ταυτόχρονα για το «κυπριακό».

… Στην κύπρο δεν είχαμε ουσιαστικά μία αποικιοκρατία, την αγγλική. Είχαμε τρεις αποικιοκρατίες. Μια πολιτική (την αγγλική) και δύο πολιτιστικές: την ελληνική και την τουρκική. Για παράδειγμα επί αγγλικής κατοχής το πρόγραμμα των σχολείων καθοριζόταν απ’ τα υπουργεία παιδείας της Αθήνας και της Άγκυρας.

Οι κύπριοι «εθνικοποιήθηκαν». Γιατί οι παραδοσιακοί κύπριοι του 19ου αιώνα δεν ανήκαν σε έθνη αλλά σε θρησκευτικές κοινότητες. Ήταν ορθόδοξοι ρωμιοί – όπως λέγονταν – δηλαδή χριστιανοί, ήταν μουσουλμάνοι, και υπήρχε και μια μεγάλη κοινότητα ενδιάμεση, οι λινοβάμβακοι, που ήταν χριστιανομουσουλμάνοι. Αυτή η κοινότητα διασπάστηκε κάθετα και δια της βίας. Οι περισσότεροι έγιναν μουσουλμάνοι, και οι υπόλοιποι χριστιανοί.

Αυτή η διαδικασία της «εθνικοποίησης» μέσα από την μεταγραφή των θρησκευτικών πεποιθήσεων σε εθνικές ταυτότητες (χριστιανοί = έλληνες και μουσουλμάνοι = τούρκοι) ευνοούσε την εγγλέζικη αποικιοκρατία. Γιατί αφού η κύπρος είναι ένα πολύτιμο οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το τελευταίο πράγμα που θα χρειάζονταν οι αποικιοκράτες ήταν να διεκδικήσουν οι ιθαγενείς το οικόπεδο. Είναι πολύ πιο χρήσιμο να πεισθούν οι ιθαγενείς πως κατά λάθος βρίσκονται σ’ αυτό το οικόπεδο, ότι είναι έποικοι των Αθηνών ή της Άγκυρας, ότι είναι κάτι άλλο εν πάσει περιπτώσει, και πως άρα ανήκουν σε αυτό το κάτι άλλο.

Υπάρχει φυσικά η ιστορία αυτών των ιθαγενών που δείχνει τα αντίθετα. Τον 19ο αιώνα υπάρχουν κοινές αγροτικές εξεγέρσεις – πριν από την κάθοδο των άγγλων. Όταν ήρθαν οι άγγλοι χώρισαν διοικητικά τις θρησκευτικές κοινότητες, κάθετα, σαν εθνικές κοινότητες. Με διαφορετικά σχολεία, διαφορετικές γλώσσες, κλπ. Αυτή η διαδικασία διαχωρισμού συνεχίστηκε αλλά παρεμβλήθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1920 κινήματα μοντερνίστικα, όπως το εργατικό κίνημα που εξελίχθηκε αργότερα σε κομμουνιστικό, και ήταν κοινό όλων των κυπρίων.

Στη δεκαετία του 1950 ο εθνικισμός ήταν μια σαφέστατη προσπάθεια να σπάσει το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ για παράδειγμα, την οποία λιβανίζουν και οι δικοί μας και οι δικοί σας, εκτός από το να πολεμά τους εγγλέζους είχε σαφέστατο στόχο να πολεμά το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους ελληνοκύπριους παρά άγγλους. Σκότωσαν πολλούς αριστερούς, ακόμα και με λιθοβολισμούς, μπαίνοντας μέσα στα σπίτια τους, κλπ. Απ’ την άλλη πλευρά η τουρκοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση, η ΤΜΤ, εφάρμοσε ένα ακριβώς ίδιο σχέδιο, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, ίσως και χειρότερες, μιας και η τουρκοκυπριακή εργατική τάξη ήταν πιο μικρή αριθμητικά, άρα πιο αδύνατη. Έτσι, ενώ στην ελληνοκυπριακή πλευρά η εργατική τάξη κατάφερε κάποια στιγμή να αντισταθεί στην τρομοκρατία της ΕΟΚΑ αναγκάζοντάς την να σταματήσει, η τρομοκρατία της ΤΜΤ κατά της τουρκοκουπριακής εργατικής τάξης συνεχίστηκε απ’ το 1957 ως το 1962.

Το ’60 παραχωρήθηκε στην κύπρο μια ανεξαρτησία περίεργη: έκατσαν δηλαδή η αγγλία, η ελλάδα και η τουρκία και έφτιαξαν ένα σύνταγμα της «ανεξάρτητης κύπρου» και το έδωσαν στους κυπραίους λέγοντάς τους «αυτό είναι το σύνταγμά σας, και αν δεν το δεχτείτε θα σας αφήσουμε να σκοτώνεστε». Οπότε «το δεχτήκαμε»… Εν πάσει περιπτώσει αυτό το σύνταγμα του 1960 περιείχε ένα μέρος της κυπριακής ιστορικής εμπειρίας. Παραδεχόταν δηλαδή πως οι δύο κοινότητες στην κύπρο, όπως είχαν διαχωριστεί από την αγγλική αποικιοκρατία, είχαν μια έντονη αλληλεξάρτηση. Δεν κατοικούσαν σε διαφορετικά μέρη. Υπήρχαν παντού κοινά χωριά, και υπήρχε κι ένα κοινό κίνημα 30 – 40 χρόνων. Το σύνταγμα λοιπόν του ’60 υποχρέωνε τις δύο ελίτ (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) να αλληλοεξαρτώνται στη διοίκηση της κύπρου.

Η ελληνοκυπριακή ελίτ, νοιώθοντας ίσως μια αριθμητική υπεροχή προσπάθησε το 1963 να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις που είχε στη βάση αυτού του συντάγματος, προσπάθησε να αλλάξει το σύνταγμα, και ουσιαστικά εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση ενάντια στους τουρκοκύπριους. Έτσι οι τουρκοκύπριοι από το 1964 ως το 1974 ζούσαν ουσιαστικά σε καθεστώς εγκλωβισμού. Ενώ ήταν το 18% του πληθυσμού είχαν στριμωχτεί στο 4% του εδάφους.

… Θα κάνω μια παρένθεση εδώ, για να ξαναθυμίσω τις αγκυλώσεις που δημιουργεί ο «εθνικός λόγος». Λέει λοιπόν ο ελληνοκύπριος εθνικιστής: «Μα είμαστε το 80%. Γιατί το 20%, οι τουρκοκύπριοι, να μπερδεύονται στα πόδια μας;»

Αυτή είναι η λογική του ελληνοκυπριακού εθνικισμού. Αλλά με την ίδια λογική, αν το κοιτάξει κάποιος από άλλη οπτική γωνία, θα δει ότι η κύπρος ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της τουρκίας. Η τουρκία είναι 40 μίλια μακριά απ’ την κύπρο. Συνεπώς θα μπορούσε, με την ίδια λογική πάντα, να απαντήσει κάποιος «μα είστε μια ελάχιστη μειοψηφία μέσα στον τουρκικό γεωγραφικό χώρο». Εξαρτάται που ζωγραφίζει ο καθένας τα σύνορα, στη φαντασία του: αν θέλεις να κόψεις τα σύνορα έτσι ώστε να φαντάζεσαι την κύπρο σαν ένα αυτόνομο νησί στην Αλάσκα, τότε ναι, οι ελληνοκύπριοι είναι πλειοψηφία. Αλλά έτσι, φυσικά, μπορεί η άλλη πλευρά να θυμηθεί τη γεωγραφία και να σου θυμίσει πως οι ελληνοκύπριοι είναι μια χριστιανική μειοψηφία σε μια θάλασσα μουσουλμάνων.

… Έρχομαι ξανά στην ιστορία. Το 1974 έγιναν δύο πράγματα στην κύπρο. Ένα πραξικόπημα του ελληνικού στρατού βοηθούμενο από την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά, και ακολούθησε, στις 20 Ιούλη, η τουρκική εισβολή. Οι αμερικάνοι και οι άγγλοι ήθελαν με αυτό το πραξικόπημα να ξεφορτωθούν τον Μακάριο, επειδή απ’ την μια μεριά επέτρεπε την ύπαρξη του ΑΚΕΛ, ενώ από την άλλη ακολουθούσε ανεξάρτητη πολιτική έχοντας εντάξει την κύπρο στις αδέσμευτες χώρες. Ο ελληνοκυπριακός και ο ελληνικός εθνικισμός έκαναν τους δικούς τους λογαριασμούς, για πλήρη έλεγχο της κύπρου.

Σφαγές έγιναν και από τις δύο μεριές. Και από τους εθνικιστές ελληνοκεντρικούς σε πρώτη φάση, και από τον τουρκικό στρατό στη συνέχεια. Υπήρξαν όμως και συγκινητικές στιγμές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που αλληλοπροστατεύονταν….

 

*Όλες οι εισηγήσεις είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό σαμποτάζ νο 13 – 14. Αν κάποιος / α ενδιαφέρεται για το σύνολο της εισήγησης του Α.Π., υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στην βιβλιοθήκη του site, με τίτλο: Μεσόγειος: το υπόλοιπο κύπρος. Στην ίδια θέση (στην βιβλιοθήκη…) υπάρχει (σε μορφή pdf) το Sarajevo νο 8 (μπροσούρα) με τίτλο κύπρος: ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

 

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (1)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Έγινε κι αυτό, απόδειξη (αν ακόμα χρειάζεται κάποια) ότι ο «άξονας» βρίσκεται σε ανοικτό και επίσημο πόλεμο με την Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης: ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (aka Blinken) ανακοίνωσε την Παρασκευή 7 Απρίλη πως «όπου νάναι» θα αρχίσει η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση προς την Zaporizhzhia, ως τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας… (Για την ακρίβεια: εκείνη την ημέρα η γερμανική καθεστωτική westdeutsche allgemeine zeitung δημοσίευσε συνέντευξη του Παρωπίδα στην οποία περιλαμβανόταν και η συγκεκριμένη δήλωση. Θα είχε μιλήσει μια ή δυο μέρες νωρίτερα – το λιγότερο…).

Αν και δεν συνηθίζεται ούτε να προαναγγέλονται οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις σε οποιονδήποτε πόλεμο, ούτε την δουλειά του μεγάφωνου για αμιγώς στρατιωτικές υποθέσεις να την αναλαμβάνει ένα πολιτικό πρόσωπο (χωμένο, ωστόσο, ως τις ρίζες των μαλλιών του στο κεφάλαιο «ουκρανία» εδώ και χρόνια), ας πούμε ότι ίσως, ίσως λέμε, τα πολιτικά πρόσωπα εκεί στην Ουάσιγκτον να φουσκώνουν από χαρά με την ελπίδα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να τσακίσουν τον εχθρό…

Για να μην υπάρχουν δε αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο είναι αυτό το φούσκωμα, ο Παρωπίδας προσδιόρισε και τους στόχους αυτής της μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης: να ανακαταλάβει (ο απελευθερωτής ουκρανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του) όλη την επαρχία της Zaporizhzhia (αλλά και το κάτω απ’ τον Δνείπερο τμήμα της επαρχίας της Kerson), να φτάσει στην Αζοφική και στα σύνορα της Κριμαίας, να την απομονώσει από ξηρά, και εκεί να σταματήσει για να διαπραγματευτεί με την Μόσχα (από θέση ισχύος προφανώς!) το μέλλον της Κριμαϊκής χερσονήσου. Με δυο λόγια ο αμερικάνος Στρατηγός Παρωπίδας (…. «μπλα μπλα με εκλέξανε»!) δεν ανήγγειλε τίποτα λιγότερο απ’ την συντριβή του ρωσικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες!…

Αυτό είναι το σχέδιο της αναγγελλόμενης “μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης”… Φαίνεται πως οι σχεδιαστές αδιαφορούν για το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές έχουν ενωθεί με την ρωσία μετά από δημοψηφίσματα, θεωρούνται ρωσικό έδαφος (για την υπεράσπιση του οποίου έχει ξεκαθαριστεί ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο, δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα και χειρότερα απ’ όσα ως τώρα)∙ και ότι η Σεβαστούπολη στην Κριμαία ΔΕΝ είναι παραθεριστικό προάστιο…  

Μια χαρά ακούγεται… στη σφαίρα της «εικονικής πραγματικότητας». Σε ότι έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα (που φτάσαμε ε; να βάζουμε ενισχυτικά επίθετα πριν την λέξη πραγματικότητα…); Εκεί υποβόσκει κάποιο «εάν».

Δεν θα μπούμε σε οποιαδήποτε κουβέντα για τον ρεαλισμό του Στρατηγού Παρωπίδα και οποιουδήποτε άλλου στον άξονα. Δεν κάνουμε πολεμικό ρεπορτάζ! Στο κάτω κάτω ισχύει πάντα το «αλλοίμονο στους ηττημένους», όποιοι κι αν είναι αυτοί – και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν το έχουν σίγουρο ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης (κι όχι μόνο σ’ αυτό) ανήκουν στους νικητές (αν το είχαν δεν θα έκαναν public relations με ανακοινώσεις «αντεπιθέσεων»). Το μάλλον παράδοξο και από πολλές πλευρές η διάψευση αυτής της πολεμοκάπηλης αμερικανικής αισιοδοξίας ήρθε από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Απ’ τον ουκρανό υπουργό άμυνας Olleksii Resnikov!

Τι είπε ο κυρ Olleksii; Τίποτα δεν είπε… Έκανε!


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Όλες οι φάρσες κάποτε τελειώνουν

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Μια κάποια σκηνοθετημένη δυσθυμία πλανιέται πάνω απ’ τη νότια κύπρο, τις πολιτικές βιτρίνες της και, γενικότερα, τους εθνικούς ταγούς της. Αφού έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους (τι γκάζια, τι συμμαχίες με το Τελ Αβίβ, τι παραχώρηση βάσης στο Παρίσι) για να στριμώξουν τον “αιώνιο εχθρό”, οι συσχετισμοί είναι πια τέτοιοι που το όνειρό τους πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να πανηγυρίσουν· και χωρίς να ελπίζουν ότι ο “αιώνιος εχθρός” θα είναι κάπως τσαλακωμένος: στην επερχόμενη “πενταμερή διάσκεψη”, προς τα τέλη Μάρτη, η Άγκυρα θα βάλει επίσημα στον πάγκο την αναγνώριση δύο κρατών στο νησί· με σημείο υποχώρησης την δημιουργία μιας συνομοσπονδίας μεταξύ δύο κυρίαρχων και πολιτικά ισότιμων κρατικών οντοτήτων. Η Άγκυρα έχει κάνει τους σωστούς υπολογισμούς, και το λέει: αν οι ελληνοκύπριοι ξαναψηφίσουν “όχι” στο σχέδιο της συνομοσπονδίας, τότε ο τουρκοκυπριακός βορράς θα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθεί, με διεθνή αναγνώριση…

Είναι γνωστό πως ο μαφιόζος Αναστασιάδης και εκείνοι που εκπροσωπεί θα ήθελαν έναν οριστικό χωρισμό· μόνο που δεν μπορεί / μπορούν να τον προτείνουν επίσημα, γιατί θα πρέπει να διαχειριστούν το φασισταριό με το οποίο αλληλοϋποστηρίζονται οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις απ’ το 1974 και μετά. Επιπλέον μια τέτοια ελληνοκυπριακή πρόταση θα ακουγόταν πολύ άσχημα στο ελληνικό φασισταριό. Συνεπώς το ότι είναι η Άγκυρα που ανοίγει καθαρά αυτό το ζήτημα είναι ένα κάποιο όφελος.

Ταυτόχρονα όμως είναι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς το τουρκικό καθεστώς σαν το χαμένο μιας τέτοιας εξέλιξης. Είτε με διαζύγιο είτε με συνομοσπονδία η Άγκυρα είναι η καθαρή νικήτρια μέσα στην ομίχλη της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής εθνικιστικής μυθολογίας. Δεν δρά στριμωγμένη, αντίθετα: αξιοποιεί την διεθνή επιβεβαίωση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής εξαπάτησης δήθεν “υπέρ της λύσης του προβλήματος” εδώ και δεκαετίες.

Στην πενταμερή θα συμμετέχει και το ελλαδιστάν. Ο γενναίος γύπας ρημαδο—-Νικόλας, ο άνθρωπος των μεγάλων επιτυχιών… Δεν είναι ένα ραντεβού για αποτελέσματα, είναι όμως ένα ραντεβού για να μπει επίσημα το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τι θα κάνει ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο μπροστά σ’ αυτά τα ζόρια, που είναι κυρίως ιδεολογικά αφού τα πρακτικά δεδομένα στο “κυπριακό” είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό; Μία λύση θα ήταν να τραβήξει η “βεντάλια του covid” μέχρι το 2023, με την ελπίδα ότι ως τότε θα έχει λυθεί το κυπριακό χωρίς να το προσέξει κανείς…. Μια άλλη λύση, απελπισίας, θα ήταν να υπονοήσει / υποσχεθεί μια καινούργια «μικρασιατική εκστρατεία», για να μη χάσει το μισό κόμμα του…

Στην πραγματικότητα λύση που να αξίζει το όνομά της δεν υπάρχει για το ελλαδιστάν. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του εδώ και 2 αιώνες είναι ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους μύθους του. Και σίγουρα όχι μ’ αυτό το πρακτικό που πάντα κρύβεται πίσω απ’ την εθνική μυθολογία: το πλιάτσικο…

«Ψεκασμένοι»;

Κυριακή 14 Φλεβάρη. Σωστά διαβάζετε τα ελληνικά… Αλλά μπλε κράνη; Δεν είναι απ’ την Αθήνα – είναι απ’ τη Λευκωσία, το ελληνοκυπριακό τμήμα της.

Καταστολή διαδήλωσης… αλλά τι διαδήλωσης; Χμμμ… Αριστερών, αναρχικών, συνδικάτων και αντιφασιστών εναντίον της βαθιάς “διαφθοράς” του ελληνοκυπριακού γκουβέρνου (είναι η “φύση” του…) αλλά και εναντίον των υγιεινιστικών απαγορεύσεων…

Χμμμμ… Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την επιδημιολογική κατάσταση για να απαγορεύσει τις εναντίον της διαδηλώσεις είπαν κάποιοι διαδηλωτές στον ρεπόρτερ του aljazeera… Μπορεί μερικοί να συμφωνούσαν και στα μέρη μας… Αλλά φαίνεται ότι στη Λευκωσία κάποιοι κάνουν και το επόμενο βήμα: κατηγορούν την κυβέρνηση για τα «lockdown» – αντί να ζητούν κάποια «εξαίρεση», να κάνει λίγο τα στραβά μάτια… Και δεν είναι ακροδεξιοί· αυτοί κυβερνούν.

Εδώ; Εδώ φτηνός συνδικαλισμός. Και καταγγελίες για την βία του γκουβέρνου, και καταγγελίες για την ανεπάρκεια των «απαγορεύσεων».

Βγαίνει νόημα; Όχι – αλλά βολεύει.

«Φιλία»!

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Ο καλύτερος κόσμος! Μία φασιστοχούντα βουτηγμένη ως το γόνατο στο αίμα: η αιγυπτιακή. Δύο + μία πετροχούντες, με αρκετό αίμα στα παλάτια τους και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον: σαουδική αραβία, ενωμένα αραβικά εμιράτα, μπαχρέιν. Ένα μαφιόζικο καθεστώς / πλυντήριο: η νότια κύπρος. Το ελλαδιστάν (τα χαρακτηριστικά του τ’ αφήνουμε στο γούστο σας…). Και, για την υψηλή εποπτεία (με τηλεδιάσκεψη…. ), το βασίλειο της γαλλίας. Εκτός απ’ τις δουλειές (πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια) τι μπορεί να ενώνει όλους αυτούς τους διαλεκτούς κυρίους; Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, και ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός άξονας· τι άλλο;

Μπορεί να μοιάζει με «μάζεμα μπάζων», αλλά δεν είναι αστείο. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στριμωγμένος στα σκοινιά, συνεχίζει να κτίζει πάνω στον «αντιτουρκισμό»· ή αυτό είναι που ταιριάζει στην εθνικιστική ιδεολογία και άρα πουλιέται σ’ όποιον αγοράζει. Όμως αυτός ο χορός βρυκολάκων παίρνει μέρος σε πολύ ευρύτερη αναμέτρηση· των οποίων τα σχέδια γίνονται αλλού…

Ο ρημαδο—–Νικόλας, χαιρετίζοντας την «ειρήνη» που αυτό το ραντεβού χασάπηδων ‘n’ friends προωθεί, δεν έχασε την ευκαιρία να ξαναβγάλει τα νεύρα του για την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli περί αοζ και όχι μόνο. Νομίζαμε ότι το είχε ξεχάσει, ειδικά αφού η Αθήνα «χαιρέτισε» την καινούργια, ενιαία μεταβατική κυβέρνηση της λιβύης, που συμφωνήθηκε πριν μια βδομάδα στη Γενεύη· με πρωθυπουργό τον Abdul Hamid Ddeibeh. Φαίνεται ότι ο «χαιρετισμός» ήταν για την παρηγοριά: στις πρώτες επίσημες δηλώσεις του ο Ddeibeh χαρακτήρισε την Άγκυρα «φίλο», «σύμμαχο» και κάτι παραπάνω: στρατηγικό εταίρο με τον οποίο η μεταβατική κυβέρνηση θα επιδιώξει συνεργασία στο ανώτατο επίπεδο…

Έμεινε έτσι το ρημαδογκουβέρνο να βγάζει το άχτι του στον ώμο των τοξικών της αραβικής χερσονήσου, που ξυπνάνε κάθε μέρα με χαρά επειδή τα drones των Houthis δεν έχουν σκάσει ακόμα πάνω τα παλάτια τους.

Πού γίνονται, λοιπόν, τα σχέδια του άξονα; Και πόσες «ψήφους» έχουν σ’ αυτά τα επιτελεία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το αιγυπτιακό χασάπικο ή οι πετροχούντες; Βγάλτε συμπέρασμα: σε μια κίνηση που περιγράφεται (με κάποια υπερβολή ίσως) σαν «σεισμική», τον περασμένο Γενάρη, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ «ενσωμάτωσε» τον στρατό του (σε επίπεδο επιτελείων, σχεδιασμών και πληροφοριών) στην αμερικανική στρατιωτική «κεντρική διοίκηση» (centcom). Μέχρι τις αρχές Γενάρη του 2021 το Τελ Αβίβ συμμετείχε στην «ευρωπαϊκή διοίκηση» (eucom). Το ζητούμενο των αφεντικών του ήταν βέβαια η τωρινή του θέση· αλλά οι όχι-αποκατεστημένες-σχέσεις του με τις αραβικές χούντες εμπόδιζαν την μετακόμιση. (Η centcom έχει επιχειρησιακή ευθύνη στη μέση Ανατολή ως και το αφγανιστάν…)

Τώρα αυτή η μετακόμιση έγινε, αφού οι πετροχούντες χάνουν το «στρατηγικό έδαφος» (την σημασία του πετρελαίου τους) κάτω απ’ τα πόδια τους και αγάπησαν ανοικτά το Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, ότι αν αυτές οι αραβικές χούντες έχουν κάποια «στρατιωτικά μυστικά», τώρα – μέσω αμερικανικού πενταγώνου – θα περνάνε επίσημα στη γνώση του ισραηλινού στρατού· χωρίς, εννοείται, να συμβαίνει το ανάποδο. Δεύτερον, ο νούμερο 1 στόχος της centcom είναι η «αντιμετώπιση» της Τεχεράνης· ο αγαπημένος του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως οι συνδαιτημόνες και φίλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού βλέπουν ήδη την «μοίρα» τους γραμμένη στον τοίχο· αλλά προς τον Περσικό, κι όχι στην ανατολική ή/και στην κεντρική Μεσόγειο που ψάχνει αυτός την δική του.

Τρίτο, που περιλαμβάνει τα δύο προηγούμενα: όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα του ευρασιατικού project και των κρατών που το υποστηρίζουν. Το τουρκικό είναι ένα απ’ αυτά, όχι το μοναδικό….

(φωτογραφία κάτω: Ενώ ο ρημαδοΚούλης «ανοίγει την αγκαλιά του» ο γύπας που καραδοκεί στο πλάι του έχει καρφωθεί στην υπουργό επικρατείας των εμιράτων Reem Ebrahim Al-Hashimy – δεξιά, στα μαύρα. Αυτές οι χειρονομίες και εκφράσεις θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση ή είναι απλά ειλικρινής έκφραση διπλωματικού θαυμασμού για τον καπιταλισμό των εμιράτων;

Ας απαντήσει ο ελαφρά μελαγχολικός Faisal bin Farfan al Saud, ο υπ.εξ. του τοξικού του Ριάντ, που μεσ’ τη μέση νοιώθει σα να εμποδίζει…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 3

Παρασκευή 22 Γενάρη. Χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία και με πολύ φιλόδοξες προσδοκίες γεωπολιτικών προσόδων σε βάρος της Άγκυρας, η Αθήνα προσχώρησε πανηγυρικά στον άξονα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σφυρηλάτησε «ημιαξόνιο» με το πλυντήριο Λευκωσία, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, ονειρεύτηκε την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Και φυσικό αέριο, πολύ φυσικό αέριο· σωλήνες, πολλούς σωλήνες· θαλάσσια πηγάδια σε θαλάσσια οικόπεδα, πολλά τέτοια… Ωωωω μεγαλεία! Ωωωω υψηλού επιπέδου εθνικός τυχοδιωκτισμός!

Ωωωω απανωτές ήττες!!! Εξαιτίας, φυσικά, του «αιώνιου εχθρού». Ούτε τα γκαζοπήγαδα των αδελφών κυπρίων… ούτε τα θρυλικά οικόπεδα… ούτε ο ακόμα πιο θρυλικός east med (δεν γιορτάστηκε φέτος η επέτειος ενός χρόνου απ’ την περσινή πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή του)… ούτε η μισή ανατολική Μεσόγειος «ελληνική λίμνη»… ούτε η απέραντη αοζ του Καστελόριζου…. Μόνο αμερικανικές βάσεις – αυτές ναι! Και γαλλικά rafale βέβαια…

Τι είναι που έχει πάει τόσο στραβά σε μια «εθνική στρατηγική» που έχει 100 και βάλε χρόνια πλούσιας εμπειρίας και λαμπρών επιτυχιών; Τι είναι που αναγκάζει το ρημαδογκουβέρνο σε γελοίους πανηγυρισμούς για το «μεγάλωμα της ελλάδας» επειδή έκανε στο Ιόνιο τα 6 μίλια χωρικών υδάτων 12; Πόσο επηρεάζει η παρακμή του μεγάλου συμμάχου την ελληνική παρακμή; Κι ακόμα: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) διαβλέπει κάποιον «διάδοχο» θαλασσοκράτη με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει καλές δουλειές έχοντας εξασφαλισμένη προτεραιότητα και μια ορισμένη «προστασία»; Οι κοτσαμπάσηδες εσωτερικού διαβλέπουν κάποια άλλη «μεγάλη δύναμη» που να ενδιαφέρεται για τα γεωγραφικά / γεωπολιτικά προσόντα αυτής εδώ της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που λέγεται ελλαδιστάν; Ή η μοναδική ελληνική ελπίδα είναι η γρήγορη και πετυχημένη ανάνηψη της «μεγάλης ασθενούς», της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας;

Θα έχουμε την ατυχία να μάθουμε τις απαντήσεις υφιστάμενοι τις ακροβασίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού τους επόμενους μήνες και χρόνια. Εν τω μεταξύ πρέπει να τονίσουμε το βάρος της ιμπεριαλιστικής «παράδοσης» σε μια εποχή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην υπάρχει κανένα manual με οδηγίες επιτυχούς καριέρας στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αν έπρεπε να υποδείξει κάποιος ένα μόνο γεγονός που έχει σμπαραλιάσει τακτικές, σχεδιασμούς και φιλοδοξίες (ελληνικές και όχι μόνο) είναι η πρωτοφανής για την καπιταλιστική ιστορία μετατόπιση του κέντρου βάρους στην ασία, με πρωταγωνιστή το Πεκίνο· συν το παρεπόμενο ευρασιατικό project, που εκτός απ’ τον συνεταιρισμό του Πεκίνου με την Μόσχα, σκεπάζει (ή απειλεί να σκεπάσει) όλη την μέση Ανατολή και την Αφρική μ’ αυτόν τον απρόοπτο, δυνατό και επίμονο «ανατολικό άνεμο».

Ο αιώνιος εχθρός, η Άγκυρα, διέβλεψε έγκαιρα την τάση και πλασσαρίστηκε σωστά (και από γεωγραφική άποψη) σ’ αυτήν την ασιατική καπιταλιστική αναγέννηση· επεκτείνοντας ταυτόχρονα την οικονομική της επιρροή σε διάφορα σημεία της αφρικής· ακόμα και στη λατινική αμερική (βενεζουέλα…)! Δεν είναι πια η Άγκυρα την οποία η Αθήνα θεωρούσε πως κρατάει όμηρο μέσω της πιθανής ένταξής της στην ε.ε…. Ούτε επίσης είναι η Άγκυρα που εξαρτιέται απ’ το νατο και, συνεπώς, (όπως εξακολουθεί να διηγείται το αγαπημένο παραμύθι των ντόπιων αριστερών) είναι υπάκουη στην Ουάσιγκτον… Τηρουμένων των αναλογιών μοιάζει περισσότερο με τα πρώτα βήματα του τουρκικού κράτους, την Άγκυρα του Κεμάλ, που μπορούσε να κινείται αποτελεσματικά και με οφέλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους του Λένιν και τους ιμπεριαλισμούς του Λονδίνου και του Παρισιού – προς μεγάλη θλίψη του ελληνικού…

Αλλά η «επανάσταση» των ισλαμοδημοκρατών δεν είναι «εθνικιστική» όπως του Κεμάλ. Είναι «ισλαμική». Και μπορεί να εξαχθεί σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά κι ακόμα πιο έξω τόσο εύκολα και πειστικά όσο το σήριαλ Ertugrul: επική αντιστροφή των δυτικών στερεοτύπων για τους μουσουλμάνους και την ιστορία τους· αντι-οριενταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη!!! Αυτό λέγεται soft power – και πολλοί την ζηλεύουν.

Δεν υπάρχουν στον ορίζοντα “εναλλακτικές”, “διάδοχες καταστάσεις” που να ταιριάζουν με την παράδοση και τα συνηθισμένα κόλπα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του. Το κινέζικο κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει τα κλειδιά των θαλάσσιων μεταφορών του στους έλληνες εφοπλιστές όπως έκανε το αμερικανικό. Άσχετα με το αν κάνουν δουλειές μαζί του (κάνουν) το Πεκίνο έχει τις δικές του μεγάλες ναυτιλιακές. Ούτε, επίσης, ενδιαφέρεται για στρατιωτικές βάσεις στην άκρη της βαλκανικής. Αδιαφορεί, επίσης, για το ποιος κυβερνάει· δεν υπάρχει “φιλοσινικό” κόμμα εδώ. Οι παραδοσιακές υπηρεσίες και τα παραδοσιακά ελληνικά “προσόντα” δεν γυαλίζουν ιδιαίτερα στο Πεκίνο ή στην υπόλοιπη ασία γύρω γύρω. Ακόμα και οι εγκαταστάσεις της cosco στον Πειραιά μπορούν να ξηλωθούν και να μοιραστούν σε χρόνο dt ανάμεσα στην πρόθυμη Σμύρνη και στην πρόθυμη Τεργέστη (ή στο εξίσου πρόθυμο Παλέρμο).

Οπότε; Φαίνεται ως τώρα ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι καταδικασμένοι να μείνουν δεμένοι με την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, σε δεύτερο επίπεδο) – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση. Είναι βέβαιο πως όταν ο ρημαδοΚούλης θα συναντήσει τον Erdogan οι ντόπιοι δημαγωγοί θα παιανίσουν ότι «του έτριψε τα μούτρα». Πόσους έλληνες πρωθυπουργούς και υπ.εξ. έχει συναντήσει ο Erdogan απ’ το 2002; Τόσους ώστε να έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι σκέφτονται – και να του είναι όχι απλά «προβλέψιμοι» αλλά και βαρετοί.

Αυτό είναι, ίσως, μια κάποια ελπίδα: να έχεις ηττηθεί τόσο παραδειγματικά ώστε ο αντίπαλός σου να σε βαριέται…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)