Tag: νότια κύπρος

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (1)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Έγινε κι αυτό, απόδειξη (αν ακόμα χρειάζεται κάποια) ότι ο «άξονας» βρίσκεται σε ανοικτό και επίσημο πόλεμο με την Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης: ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (aka Blinken) ανακοίνωσε την Παρασκευή 7 Απρίλη πως «όπου νάναι» θα αρχίσει η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση προς την Zaporizhzhia, ως τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας… (Για την ακρίβεια: εκείνη την ημέρα η γερμανική καθεστωτική westdeutsche allgemeine zeitung δημοσίευσε συνέντευξη του Παρωπίδα στην οποία περιλαμβανόταν και η συγκεκριμένη δήλωση. Θα είχε μιλήσει μια ή δυο μέρες νωρίτερα – το λιγότερο…).

Αν και δεν συνηθίζεται ούτε να προαναγγέλονται οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις σε οποιονδήποτε πόλεμο, ούτε την δουλειά του μεγάφωνου για αμιγώς στρατιωτικές υποθέσεις να την αναλαμβάνει ένα πολιτικό πρόσωπο (χωμένο, ωστόσο, ως τις ρίζες των μαλλιών του στο κεφάλαιο «ουκρανία» εδώ και χρόνια), ας πούμε ότι ίσως, ίσως λέμε, τα πολιτικά πρόσωπα εκεί στην Ουάσιγκτον να φουσκώνουν από χαρά με την ελπίδα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να τσακίσουν τον εχθρό…

Για να μην υπάρχουν δε αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο είναι αυτό το φούσκωμα, ο Παρωπίδας προσδιόρισε και τους στόχους αυτής της μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης: να ανακαταλάβει (ο απελευθερωτής ουκρανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του) όλη την επαρχία της Zaporizhzhia (αλλά και το κάτω απ’ τον Δνείπερο τμήμα της επαρχίας της Kerson), να φτάσει στην Αζοφική και στα σύνορα της Κριμαίας, να την απομονώσει από ξηρά, και εκεί να σταματήσει για να διαπραγματευτεί με την Μόσχα (από θέση ισχύος προφανώς!) το μέλλον της Κριμαϊκής χερσονήσου. Με δυο λόγια ο αμερικάνος Στρατηγός Παρωπίδας (…. «μπλα μπλα με εκλέξανε»!) δεν ανήγγειλε τίποτα λιγότερο απ’ την συντριβή του ρωσικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες!…

Αυτό είναι το σχέδιο της αναγγελλόμενης “μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης”… Φαίνεται πως οι σχεδιαστές αδιαφορούν για το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές έχουν ενωθεί με την ρωσία μετά από δημοψηφίσματα, θεωρούνται ρωσικό έδαφος (για την υπεράσπιση του οποίου έχει ξεκαθαριστεί ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο, δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα και χειρότερα απ’ όσα ως τώρα)∙ και ότι η Σεβαστούπολη στην Κριμαία ΔΕΝ είναι παραθεριστικό προάστιο…  

Μια χαρά ακούγεται… στη σφαίρα της «εικονικής πραγματικότητας». Σε ότι έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα (που φτάσαμε ε; να βάζουμε ενισχυτικά επίθετα πριν την λέξη πραγματικότητα…); Εκεί υποβόσκει κάποιο «εάν».

Δεν θα μπούμε σε οποιαδήποτε κουβέντα για τον ρεαλισμό του Στρατηγού Παρωπίδα και οποιουδήποτε άλλου στον άξονα. Δεν κάνουμε πολεμικό ρεπορτάζ! Στο κάτω κάτω ισχύει πάντα το «αλλοίμονο στους ηττημένους», όποιοι κι αν είναι αυτοί – και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν το έχουν σίγουρο ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης (κι όχι μόνο σ’ αυτό) ανήκουν στους νικητές (αν το είχαν δεν θα έκαναν public relations με ανακοινώσεις «αντεπιθέσεων»). Το μάλλον παράδοξο και από πολλές πλευρές η διάψευση αυτής της πολεμοκάπηλης αμερικανικής αισιοδοξίας ήρθε από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Απ’ τον ουκρανό υπουργό άμυνας Olleksii Resnikov!

Τι είπε ο κυρ Olleksii; Τίποτα δεν είπε… Έκανε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Όλες οι φάρσες κάποτε τελειώνουν

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Μια κάποια σκηνοθετημένη δυσθυμία πλανιέται πάνω απ’ τη νότια κύπρο, τις πολιτικές βιτρίνες της και, γενικότερα, τους εθνικούς ταγούς της. Αφού έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους (τι γκάζια, τι συμμαχίες με το Τελ Αβίβ, τι παραχώρηση βάσης στο Παρίσι) για να στριμώξουν τον “αιώνιο εχθρό”, οι συσχετισμοί είναι πια τέτοιοι που το όνειρό τους πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να πανηγυρίσουν· και χωρίς να ελπίζουν ότι ο “αιώνιος εχθρός” θα είναι κάπως τσαλακωμένος: στην επερχόμενη “πενταμερή διάσκεψη”, προς τα τέλη Μάρτη, η Άγκυρα θα βάλει επίσημα στον πάγκο την αναγνώριση δύο κρατών στο νησί· με σημείο υποχώρησης την δημιουργία μιας συνομοσπονδίας μεταξύ δύο κυρίαρχων και πολιτικά ισότιμων κρατικών οντοτήτων. Η Άγκυρα έχει κάνει τους σωστούς υπολογισμούς, και το λέει: αν οι ελληνοκύπριοι ξαναψηφίσουν “όχι” στο σχέδιο της συνομοσπονδίας, τότε ο τουρκοκυπριακός βορράς θα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθεί, με διεθνή αναγνώριση…

Είναι γνωστό πως ο μαφιόζος Αναστασιάδης και εκείνοι που εκπροσωπεί θα ήθελαν έναν οριστικό χωρισμό· μόνο που δεν μπορεί / μπορούν να τον προτείνουν επίσημα, γιατί θα πρέπει να διαχειριστούν το φασισταριό με το οποίο αλληλοϋποστηρίζονται οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις απ’ το 1974 και μετά. Επιπλέον μια τέτοια ελληνοκυπριακή πρόταση θα ακουγόταν πολύ άσχημα στο ελληνικό φασισταριό. Συνεπώς το ότι είναι η Άγκυρα που ανοίγει καθαρά αυτό το ζήτημα είναι ένα κάποιο όφελος.

Ταυτόχρονα όμως είναι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς το τουρκικό καθεστώς σαν το χαμένο μιας τέτοιας εξέλιξης. Είτε με διαζύγιο είτε με συνομοσπονδία η Άγκυρα είναι η καθαρή νικήτρια μέσα στην ομίχλη της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής εθνικιστικής μυθολογίας. Δεν δρά στριμωγμένη, αντίθετα: αξιοποιεί την διεθνή επιβεβαίωση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής εξαπάτησης δήθεν “υπέρ της λύσης του προβλήματος” εδώ και δεκαετίες.

Στην πενταμερή θα συμμετέχει και το ελλαδιστάν. Ο γενναίος γύπας ρημαδο—-Νικόλας, ο άνθρωπος των μεγάλων επιτυχιών… Δεν είναι ένα ραντεβού για αποτελέσματα, είναι όμως ένα ραντεβού για να μπει επίσημα το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τι θα κάνει ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο μπροστά σ’ αυτά τα ζόρια, που είναι κυρίως ιδεολογικά αφού τα πρακτικά δεδομένα στο “κυπριακό” είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό; Μία λύση θα ήταν να τραβήξει η “βεντάλια του covid” μέχρι το 2023, με την ελπίδα ότι ως τότε θα έχει λυθεί το κυπριακό χωρίς να το προσέξει κανείς…. Μια άλλη λύση, απελπισίας, θα ήταν να υπονοήσει / υποσχεθεί μια καινούργια «μικρασιατική εκστρατεία», για να μη χάσει το μισό κόμμα του…

Στην πραγματικότητα λύση που να αξίζει το όνομά της δεν υπάρχει για το ελλαδιστάν. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του εδώ και 2 αιώνες είναι ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους μύθους του. Και σίγουρα όχι μ’ αυτό το πρακτικό που πάντα κρύβεται πίσω απ’ την εθνική μυθολογία: το πλιάτσικο…

«Ψεκασμένοι»;

Κυριακή 14 Φλεβάρη. Σωστά διαβάζετε τα ελληνικά… Αλλά μπλε κράνη; Δεν είναι απ’ την Αθήνα – είναι απ’ τη Λευκωσία, το ελληνοκυπριακό τμήμα της.

Καταστολή διαδήλωσης… αλλά τι διαδήλωσης; Χμμμ… Αριστερών, αναρχικών, συνδικάτων και αντιφασιστών εναντίον της βαθιάς “διαφθοράς” του ελληνοκυπριακού γκουβέρνου (είναι η “φύση” του…) αλλά και εναντίον των υγιεινιστικών απαγορεύσεων…

Χμμμμ… Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την επιδημιολογική κατάσταση για να απαγορεύσει τις εναντίον της διαδηλώσεις είπαν κάποιοι διαδηλωτές στον ρεπόρτερ του aljazeera… Μπορεί μερικοί να συμφωνούσαν και στα μέρη μας… Αλλά φαίνεται ότι στη Λευκωσία κάποιοι κάνουν και το επόμενο βήμα: κατηγορούν την κυβέρνηση για τα «lockdown» – αντί να ζητούν κάποια «εξαίρεση», να κάνει λίγο τα στραβά μάτια… Και δεν είναι ακροδεξιοί· αυτοί κυβερνούν.

Εδώ; Εδώ φτηνός συνδικαλισμός. Και καταγγελίες για την βία του γκουβέρνου, και καταγγελίες για την ανεπάρκεια των «απαγορεύσεων».

Βγαίνει νόημα; Όχι – αλλά βολεύει.

«Φιλία»!

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Ο καλύτερος κόσμος! Μία φασιστοχούντα βουτηγμένη ως το γόνατο στο αίμα: η αιγυπτιακή. Δύο + μία πετροχούντες, με αρκετό αίμα στα παλάτια τους και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον: σαουδική αραβία, ενωμένα αραβικά εμιράτα, μπαχρέιν. Ένα μαφιόζικο καθεστώς / πλυντήριο: η νότια κύπρος. Το ελλαδιστάν (τα χαρακτηριστικά του τ’ αφήνουμε στο γούστο σας…). Και, για την υψηλή εποπτεία (με τηλεδιάσκεψη…. ), το βασίλειο της γαλλίας. Εκτός απ’ τις δουλειές (πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια) τι μπορεί να ενώνει όλους αυτούς τους διαλεκτούς κυρίους; Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, και ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός άξονας· τι άλλο;

Μπορεί να μοιάζει με «μάζεμα μπάζων», αλλά δεν είναι αστείο. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στριμωγμένος στα σκοινιά, συνεχίζει να κτίζει πάνω στον «αντιτουρκισμό»· ή αυτό είναι που ταιριάζει στην εθνικιστική ιδεολογία και άρα πουλιέται σ’ όποιον αγοράζει. Όμως αυτός ο χορός βρυκολάκων παίρνει μέρος σε πολύ ευρύτερη αναμέτρηση· των οποίων τα σχέδια γίνονται αλλού…

Ο ρημαδο—–Νικόλας, χαιρετίζοντας την «ειρήνη» που αυτό το ραντεβού χασάπηδων ‘n’ friends προωθεί, δεν έχασε την ευκαιρία να ξαναβγάλει τα νεύρα του για την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli περί αοζ και όχι μόνο. Νομίζαμε ότι το είχε ξεχάσει, ειδικά αφού η Αθήνα «χαιρέτισε» την καινούργια, ενιαία μεταβατική κυβέρνηση της λιβύης, που συμφωνήθηκε πριν μια βδομάδα στη Γενεύη· με πρωθυπουργό τον Abdul Hamid Ddeibeh. Φαίνεται ότι ο «χαιρετισμός» ήταν για την παρηγοριά: στις πρώτες επίσημες δηλώσεις του ο Ddeibeh χαρακτήρισε την Άγκυρα «φίλο», «σύμμαχο» και κάτι παραπάνω: στρατηγικό εταίρο με τον οποίο η μεταβατική κυβέρνηση θα επιδιώξει συνεργασία στο ανώτατο επίπεδο…

Έμεινε έτσι το ρημαδογκουβέρνο να βγάζει το άχτι του στον ώμο των τοξικών της αραβικής χερσονήσου, που ξυπνάνε κάθε μέρα με χαρά επειδή τα drones των Houthis δεν έχουν σκάσει ακόμα πάνω τα παλάτια τους.

Πού γίνονται, λοιπόν, τα σχέδια του άξονα; Και πόσες «ψήφους» έχουν σ’ αυτά τα επιτελεία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το αιγυπτιακό χασάπικο ή οι πετροχούντες; Βγάλτε συμπέρασμα: σε μια κίνηση που περιγράφεται (με κάποια υπερβολή ίσως) σαν «σεισμική», τον περασμένο Γενάρη, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ «ενσωμάτωσε» τον στρατό του (σε επίπεδο επιτελείων, σχεδιασμών και πληροφοριών) στην αμερικανική στρατιωτική «κεντρική διοίκηση» (centcom). Μέχρι τις αρχές Γενάρη του 2021 το Τελ Αβίβ συμμετείχε στην «ευρωπαϊκή διοίκηση» (eucom). Το ζητούμενο των αφεντικών του ήταν βέβαια η τωρινή του θέση· αλλά οι όχι-αποκατεστημένες-σχέσεις του με τις αραβικές χούντες εμπόδιζαν την μετακόμιση. (Η centcom έχει επιχειρησιακή ευθύνη στη μέση Ανατολή ως και το αφγανιστάν…)

Τώρα αυτή η μετακόμιση έγινε, αφού οι πετροχούντες χάνουν το «στρατηγικό έδαφος» (την σημασία του πετρελαίου τους) κάτω απ’ τα πόδια τους και αγάπησαν ανοικτά το Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, ότι αν αυτές οι αραβικές χούντες έχουν κάποια «στρατιωτικά μυστικά», τώρα – μέσω αμερικανικού πενταγώνου – θα περνάνε επίσημα στη γνώση του ισραηλινού στρατού· χωρίς, εννοείται, να συμβαίνει το ανάποδο. Δεύτερον, ο νούμερο 1 στόχος της centcom είναι η «αντιμετώπιση» της Τεχεράνης· ο αγαπημένος του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως οι συνδαιτημόνες και φίλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού βλέπουν ήδη την «μοίρα» τους γραμμένη στον τοίχο· αλλά προς τον Περσικό, κι όχι στην ανατολική ή/και στην κεντρική Μεσόγειο που ψάχνει αυτός την δική του.

Τρίτο, που περιλαμβάνει τα δύο προηγούμενα: όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα του ευρασιατικού project και των κρατών που το υποστηρίζουν. Το τουρκικό είναι ένα απ’ αυτά, όχι το μοναδικό….

(φωτογραφία κάτω: Ενώ ο ρημαδοΚούλης «ανοίγει την αγκαλιά του» ο γύπας που καραδοκεί στο πλάι του έχει καρφωθεί στην υπουργό επικρατείας των εμιράτων Reem Ebrahim Al-Hashimy – δεξιά, στα μαύρα. Αυτές οι χειρονομίες και εκφράσεις θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση ή είναι απλά ειλικρινής έκφραση διπλωματικού θαυμασμού για τον καπιταλισμό των εμιράτων;

Ας απαντήσει ο ελαφρά μελαγχολικός Faisal bin Farfan al Saud, ο υπ.εξ. του τοξικού του Ριάντ, που μεσ’ τη μέση νοιώθει σα να εμποδίζει…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 3

Παρασκευή 22 Γενάρη. Χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία και με πολύ φιλόδοξες προσδοκίες γεωπολιτικών προσόδων σε βάρος της Άγκυρας, η Αθήνα προσχώρησε πανηγυρικά στον άξονα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σφυρηλάτησε «ημιαξόνιο» με το πλυντήριο Λευκωσία, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, ονειρεύτηκε την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Και φυσικό αέριο, πολύ φυσικό αέριο· σωλήνες, πολλούς σωλήνες· θαλάσσια πηγάδια σε θαλάσσια οικόπεδα, πολλά τέτοια… Ωωωω μεγαλεία! Ωωωω υψηλού επιπέδου εθνικός τυχοδιωκτισμός!

Ωωωω απανωτές ήττες!!! Εξαιτίας, φυσικά, του «αιώνιου εχθρού». Ούτε τα γκαζοπήγαδα των αδελφών κυπρίων… ούτε τα θρυλικά οικόπεδα… ούτε ο ακόμα πιο θρυλικός east med (δεν γιορτάστηκε φέτος η επέτειος ενός χρόνου απ’ την περσινή πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή του)… ούτε η μισή ανατολική Μεσόγειος «ελληνική λίμνη»… ούτε η απέραντη αοζ του Καστελόριζου…. Μόνο αμερικανικές βάσεις – αυτές ναι! Και γαλλικά rafale βέβαια…

Τι είναι που έχει πάει τόσο στραβά σε μια «εθνική στρατηγική» που έχει 100 και βάλε χρόνια πλούσιας εμπειρίας και λαμπρών επιτυχιών; Τι είναι που αναγκάζει το ρημαδογκουβέρνο σε γελοίους πανηγυρισμούς για το «μεγάλωμα της ελλάδας» επειδή έκανε στο Ιόνιο τα 6 μίλια χωρικών υδάτων 12; Πόσο επηρεάζει η παρακμή του μεγάλου συμμάχου την ελληνική παρακμή; Κι ακόμα: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) διαβλέπει κάποιον «διάδοχο» θαλασσοκράτη με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει καλές δουλειές έχοντας εξασφαλισμένη προτεραιότητα και μια ορισμένη «προστασία»; Οι κοτσαμπάσηδες εσωτερικού διαβλέπουν κάποια άλλη «μεγάλη δύναμη» που να ενδιαφέρεται για τα γεωγραφικά / γεωπολιτικά προσόντα αυτής εδώ της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που λέγεται ελλαδιστάν; Ή η μοναδική ελληνική ελπίδα είναι η γρήγορη και πετυχημένη ανάνηψη της «μεγάλης ασθενούς», της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας;

Θα έχουμε την ατυχία να μάθουμε τις απαντήσεις υφιστάμενοι τις ακροβασίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού τους επόμενους μήνες και χρόνια. Εν τω μεταξύ πρέπει να τονίσουμε το βάρος της ιμπεριαλιστικής «παράδοσης» σε μια εποχή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην υπάρχει κανένα manual με οδηγίες επιτυχούς καριέρας στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αν έπρεπε να υποδείξει κάποιος ένα μόνο γεγονός που έχει σμπαραλιάσει τακτικές, σχεδιασμούς και φιλοδοξίες (ελληνικές και όχι μόνο) είναι η πρωτοφανής για την καπιταλιστική ιστορία μετατόπιση του κέντρου βάρους στην ασία, με πρωταγωνιστή το Πεκίνο· συν το παρεπόμενο ευρασιατικό project, που εκτός απ’ τον συνεταιρισμό του Πεκίνου με την Μόσχα, σκεπάζει (ή απειλεί να σκεπάσει) όλη την μέση Ανατολή και την Αφρική μ’ αυτόν τον απρόοπτο, δυνατό και επίμονο «ανατολικό άνεμο».

Ο αιώνιος εχθρός, η Άγκυρα, διέβλεψε έγκαιρα την τάση και πλασσαρίστηκε σωστά (και από γεωγραφική άποψη) σ’ αυτήν την ασιατική καπιταλιστική αναγέννηση· επεκτείνοντας ταυτόχρονα την οικονομική της επιρροή σε διάφορα σημεία της αφρικής· ακόμα και στη λατινική αμερική (βενεζουέλα…)! Δεν είναι πια η Άγκυρα την οποία η Αθήνα θεωρούσε πως κρατάει όμηρο μέσω της πιθανής ένταξής της στην ε.ε…. Ούτε επίσης είναι η Άγκυρα που εξαρτιέται απ’ το νατο και, συνεπώς, (όπως εξακολουθεί να διηγείται το αγαπημένο παραμύθι των ντόπιων αριστερών) είναι υπάκουη στην Ουάσιγκτον… Τηρουμένων των αναλογιών μοιάζει περισσότερο με τα πρώτα βήματα του τουρκικού κράτους, την Άγκυρα του Κεμάλ, που μπορούσε να κινείται αποτελεσματικά και με οφέλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους του Λένιν και τους ιμπεριαλισμούς του Λονδίνου και του Παρισιού – προς μεγάλη θλίψη του ελληνικού…

Αλλά η «επανάσταση» των ισλαμοδημοκρατών δεν είναι «εθνικιστική» όπως του Κεμάλ. Είναι «ισλαμική». Και μπορεί να εξαχθεί σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά κι ακόμα πιο έξω τόσο εύκολα και πειστικά όσο το σήριαλ Ertugrul: επική αντιστροφή των δυτικών στερεοτύπων για τους μουσουλμάνους και την ιστορία τους· αντι-οριενταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη!!! Αυτό λέγεται soft power – και πολλοί την ζηλεύουν.

Δεν υπάρχουν στον ορίζοντα “εναλλακτικές”, “διάδοχες καταστάσεις” που να ταιριάζουν με την παράδοση και τα συνηθισμένα κόλπα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του. Το κινέζικο κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει τα κλειδιά των θαλάσσιων μεταφορών του στους έλληνες εφοπλιστές όπως έκανε το αμερικανικό. Άσχετα με το αν κάνουν δουλειές μαζί του (κάνουν) το Πεκίνο έχει τις δικές του μεγάλες ναυτιλιακές. Ούτε, επίσης, ενδιαφέρεται για στρατιωτικές βάσεις στην άκρη της βαλκανικής. Αδιαφορεί, επίσης, για το ποιος κυβερνάει· δεν υπάρχει “φιλοσινικό” κόμμα εδώ. Οι παραδοσιακές υπηρεσίες και τα παραδοσιακά ελληνικά “προσόντα” δεν γυαλίζουν ιδιαίτερα στο Πεκίνο ή στην υπόλοιπη ασία γύρω γύρω. Ακόμα και οι εγκαταστάσεις της cosco στον Πειραιά μπορούν να ξηλωθούν και να μοιραστούν σε χρόνο dt ανάμεσα στην πρόθυμη Σμύρνη και στην πρόθυμη Τεργέστη (ή στο εξίσου πρόθυμο Παλέρμο).

Οπότε; Φαίνεται ως τώρα ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι καταδικασμένοι να μείνουν δεμένοι με την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, σε δεύτερο επίπεδο) – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση. Είναι βέβαιο πως όταν ο ρημαδοΚούλης θα συναντήσει τον Erdogan οι ντόπιοι δημαγωγοί θα παιανίσουν ότι «του έτριψε τα μούτρα». Πόσους έλληνες πρωθυπουργούς και υπ.εξ. έχει συναντήσει ο Erdogan απ’ το 2002; Τόσους ώστε να έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι σκέφτονται – και να του είναι όχι απλά «προβλέψιμοι» αλλά και βαρετοί.

Αυτό είναι, ίσως, μια κάποια ελπίδα: να έχεις ηττηθεί τόσο παραδειγματικά ώστε ο αντίπαλός σου να σε βαριέται…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)

Εθνικά κροκοδείλια δάκρυα

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Τους καταστεναχωρημένους παριστάνουν τόσο ο νοτιοκυπριακός όσο και ο ελληνικός εθνικός κορμός για τα αποτελέσματατων προεδρικών εκλογών στη βόρεια κύπρο, και την εκλογή του (ως πρόσφατα πρωθυπουργού) Ersin Tatar. O Mustafa Akinci, πρόεδρος την προηγούμενη 5ετία, ανακοίνωσε την απόσυρσή του απ’ την πολιτική· και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Δεν θα είναι αναγκασμένος να έχει παρτίδες με τους ελληνοκύπριους πολιτικούς, τύπου Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη, και σια, ούτε σαν “πρώην”.

Η εθνική ρητορική θέλει να θεωρεί “αληθινό νικητή”αυτών των εκλογών τον τύραννο Erdogan που (πράγματι) υποστηρίξε τον Tatar. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή ο πραγματικός νικητής είναι ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, όπως αντιπροσωπεύεται τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα.

Ο κεντρο-αριστερός Akinci υπήρξε ένας τίμιος υποστηρικτής της ενιαίας διζωνικής και δικοινοτικής κύπρου. Εκφράζοντας εκείνο το τμήμα των τουρκοκυπρίων που θα προτιμούσαν ένα μέλλον στην ε.ε. παρά να είναι παράρτημα της Άγκυρας υπήρξε συγκαταβατικός αλλά και ρεαλιστής κάθε φορά που έπρεπε να διαπραγματευτεί μια «λύση» με τους ελληνοκύπριους (πολιτικούς) μαφιόζους. Ήταν, σα να λέμε, το είδος του πολιτικού που εκνεύριζε αφάνταστα τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα: εννοούσε αυτά που έλεγε, έλεγε αυτά που εννοούσε, και πάλεψε με τον ελληνοκυπριακό βούρκο (και κάτι τύπους σαν τον ογκόλιθο υπ.εξ. των φαιορόζ Nick the Greek) όσο μπορούσε.

Τι έκαναν οι δύο πρωτεύουσες για να στηρίξουν τον Akinci που, αφού τον ξεφορτώθηκαν, παριστάνουν εκ των υστέρων ότι τον είχαν στην καρδιά τους; Τίποτα απολύτως! Το αντίθετο. Από προσπάθεια εξαπάτησης σε προσπάθεια εξαπάτησης, από τρενάρισμα σε τρενάρισμα, και από Κραν Μοντανά σε κάθε άλλλη υπονόμευση, η ελληνοκυπριακή ελίτ (διακομματικά…), σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος / παρακράτος, έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν σκοπεύει (και δεν πρόκειται) να μοιραστεί οτιδήποτε με τους τουρκοκύπριους. Θα τους ανεχόταν, απλά, σαν μειονότητα. Συνεπώς το γεγονός ότι δεν θα βρίσκουν για άλλα 5 χρόνια μπροστά τους τον Akinci τους διευκολύνει ιδιαίτερα. Θα μπορούν σχετικά ευκολότερα να συνεχίσουν το πάγιο παραμυθάκι τους «εμείς θέλουμε, ο Erdogan δεν θέλει». (Το οποίο δεν πιστεύει κανείς διεθνώς, ήδη απ’ το 2004…)

Ο Αναστασιάδης υπό την πίεση της διαλλακτικής προεδρίας του Akinci, είχε φτάσει να συζητάει («ανεπίσημα»…) με τον Cavusoglu την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης. Δηλαδή τα δύο κράτη. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει ο ελληνοκυπριακός και ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός (αυτό ήταν άλλωστε το νόημα του «σεμιναρίου της Ρώμης», στις 17 Νοέμβρη του 1973, πριν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρική εισβολή). Δεν τολμούν όμως να το πουν ανοικτά! Όχι τόσο επειδή δεν το εγκρίνει η ε.ε. – θα αναγκαστεί να το δεχτεί αν το πουν ανοικτά οι ελληνοκύπριοι και συμφωνήσουν και οι τουρκοκύπριοι. Δεν τολμούν να το πουν ανοικτά επειδή αν «λυθεί (έτσι) το κυπριακό» θα εκλείψει ένα απ’ τα βασικότερα αντιτουρκικά επιχειρήματα του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Δεν μπορούν να το πουν ανοικτά και να τελειώσει το θέμα (με κάποιες εδαφικές ανταλλαγές / προσαρμογές), μπορούν όμως να συντηρούν την επιθυμία τους επ’ άπειρον σαν de facto διχοτόμηση, που όμως είναι «παράνομη» – και φταίει η Άγκυρα… Η προεδρία του Akinci ήταν μεγάλο αγκάθι στα πλευρά τους, γιατί με τον τρόπο του έδειχνε καθαρά τι είναι και τι πραγματικά θέλουν οι ελληνοκυπριακές πολιτικές βιτρίνες. O Tatar, αρκετά δεξιός, αρκετά εθνικιστής και αρκετά οππορτουνιστής, είναι προτιμότερος: για να φταίει που δεν λύνεται το κυπριακό. Έχει πάντως ένα πλεονέκτημα: προτιμάει την λύση των δύο κρατών…

Τώρα ανακουφίζονται…

Μεσογειακό πλυντήριο

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο κύμα αποκαλύψεων του al Jazeera για τα κυκλώματα εμπορίου ευρωπαϊκών διαβατηρίων (και ξεπλύματος) στη νότια κύπρο, έχει κάνει εκρηκτική ηχώ εκεί· αλλά στα μέρη μας δεν πολυακούγεται. Θα πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι για την ελληνική δημαγωγική αυτοσυγκράτηση απέναντι στην απόδειξη του τι ακριβώς είναι το «δεύτερο ελληνικό κράτος» (το ελληνοκυπριακό). Και στα μέρη μας υπάρχει πρόγραμμα «χρυσής βίζας» και ποιός ξέρει τι έχει στα ντουλάπιά του; Ή (άλλος λόγος μπορεί να είναι πως) όποιος δει το σχεδόν 1 ώρας video του al Jazzera θα αγαπήσει τόσο πολύ την Λευκωσία ώστε κάθε φορά που θα αναφέρεται στην ελληνική ιμπεριαλιστική δημαγωγία (πότε για πετρέλαια, πότε για γκάζια, πότε για την «προκλητικότητα του Erdogan») θα πέφτουν γαμωσταυρίδια με τον τόνο.

Όταν είναι χωμένος στα κόλπα ο πρόεδρος της νοτιοκυπριακής βουλής και ένας βετεράνος βουλευτής του «αριστερού» ΑΚΕΛ, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για «έλα μωρέ, δεν τρέχει…». Τουλάχιστον οκτώ δισεκατομύρια δολάρια έχουν μπει στο νοτιοκυπριακό τραπεζικό σύστημα χάρη στο εμπόριο «χρυσής βίζας» σε κάθε καρυδιάς πλούσιο καρύδι του πλανήτη – πράγμα που σημαίνει ότι οι τράπεζες εκεί έχουν ρεφάρει απ’ την ζημιά που τους προκάλεσε το όποιο back run πριν κλείσουν τον Μάρτη του 2013…

Μόνο που η αποκάλυψη αυτών των όμορφων νταραβεριών έχει και γεωπολιτικές συνέπειες. Ο Αναστασιάδης έχει δικηγορικό γραφείο που έκανε (συνεχίζει να κάνει;) την ίδια ακριβώς δουλειά, πριν την «χρυσή βίζα», βοηθώντας στο ξέπλυμα ρώσους ζάμπλουτους. Το ονοματάκι του και το γραφείο του είναι καλά στερέωμα στις σχετικές έρευνες με βαριά στοιχεία· και το ότι δεν προχώρησε η υπόθεση σε βάρος του στα αμερικανικά δικαστήρια (όπου κατέληξε μια υπόθεση μια χαμένα μεγάλα ποσά στη διάρκεια του ξεπλύματος…) θα πρέπει να αποδοθεί στο ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος αξιοποιεί τις πληροφορίες για να τον «κρατάει στο χέρι».

Τώρα, επ’ ευκαιρία, μπορεί κάποιοι να ξεθάψουν την υπόθεση. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, όλοι οι σχετικοί εις τα ευρώπας ξέρουν το ποιόν του νοτιοκυπρίου προέδρου.

Όταν κλέγεται στις Βρυξέλες το πολύ πολύ να του δίνουν ένα χαρτομάντηλο…

Famagusta

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η Αθήνα ξανακαταγγέλει… και στη Λευκωσία βρίζουν… Η επί χρόνια αναγγελμένη πρόθεση του τουρκικού καθεστώτος να «ανοίξει» την απ’ το 1974 «κλειστή» πόλη της Αμμοχώστου, ξεκίνησε μ’ ένα επιμέρους «άνοιγμα». Για το ελληνοκυπριακό φασισταριό, που δεν θελει καμμία «λύση» και προτιμάει την επίσημη μοιρασιά του νησιού (αλλά ντρέπεται να το συμφωνήσει με τους τουρκοκύπριους…) αυτό το «άνοιγμα» θεωρείται «άλλη μια πρόκληση του Erdogan». Τα ίδια λέει και η Αθήνα. Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Μια ισχυρή ένδειξη θα μπορούσε κάποιος να βρει στη δεξιά «πατριωτική» νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» στις 19 Φλεβάρη του 2020:

… Ο Μετίν Φεϊζίογλου (πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων Τουρκίας) στις δηλώσεις του παραδέχθηκε τον μπελά που υφίσταται η Τουρκία λόγω των διεκδικήσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Αμμόχωστο. Σήμερα υπάρχουν 281 υποθέσεις ενώπιον της «επιτροπής ακίνητων περιουσιών» με το κόστος για το τουρκικό δημόσιο να υπολογίζεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ… 

Όντως. Στο βαθμό που επίσημα η επιστροφή της Αμμοχώστου στους ελληνοκυπρίους είναι συνδεδεμένη με τη “λύση του κυπριακού” (μια λύση που δεν φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο) το τουρκικό καθεστώς είναι εκτεθειμένο σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αποζημιώσεις των περιουσιών τους στην πόλη.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, η Άγκυρα έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση (οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν καμμία!) σκοπεύει να “ανοίξει” την πόλη, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, επιτρέποντας σε όσους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους κανονικά (μερικές δεκάδες έχουν δηλώσει τέτοια πρόθεση – φυσικά θεωρούνται “προδότες”). Ταυτόχρονα όμως, σκάβοντας στα αρχεία της οθωμανικής εποχής, έχει βρει (ή έχει φτιάξει…) αποδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της πόλης είναι παλιά ιδιοκτησία θρησκευτικών ιδρυμάτων (κάτι θυμίζει αυτό…). Μ’ αυτή την διαχείριση (ανοίγοντας δηλαδή την πόλη και στους ελληνοκύπριους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση “μέχρι τη λύση”…), για την οποία έχει ενημερώσει επίσημα το διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Άγκυρα πετυχαίνει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Πρώτον, απαλλάσσεται απ’ την υποχρεώση αποζημιώσεων· ή, έστω, μεγάλων ποσών. Και δεύτερον, στερεί τη Λευκωσία από ένα μοχλό “πίεσης” που ήταν / είναι αυτά τα δύο δισεκατομύρια.

Είναι αυτονόητο πως τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έχουν “σκυλιάσει”: άλλη μια απ’ τις πονηρές τακτικές τους καταρρέει. Τυπικά η Άγκυρα είναι εκτεθειμένη απέναντι στον οηε, εφόσον η Αμμόχωστος (με βάση όλες τις αποφάσεις) θα πρέπει να κατοικηθεί μια κι έξω, μαζί με τη “λύση”. Γι’ αυτό και, προς το παρόν, ανοίγει την παραλία της πόλης (για τους χειμερινούς κολυμβητές…) – όχι, όμως, και την χρήση των κτιρίων. Και, φυσικά, έχει όλες τις αποδείξεις για τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τορπιλισμό των πιο πρόσφατων διαπραγματεύσεων, στο ελβετικό Κραν Μοντανά…

(φωτογραφία κάτω: Είδηση του Μάρτη του 2012…)

 

Προβοκάτορες

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Τόσο για το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν όσο και το εξίσου παρακμιακό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, ένας πόλεμος που θα μπορούσαν να τον πουλήσουν σαν «αμυντικό» στο εσωτερικό τους αλλά και στους συμμάχους τους (μην ξεχνάτε, το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ αυτούς…) παραμένει πάντα μια ριψοκίνδυνη αλλά επιθυμητή επιλογή. Αυτό πάρτε το σαν δυσοίωνη πρόβλεψη, καθώς απ’ την μια μεριά ο ρωσικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του (και όχι μόνο στην δυτική συρία αλλά και στην ανατολική), πράγμα που κάνει και ο αμερικανικός, στην ypgκρατούμενη ανατολική συρία… ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ αποκτάει «δικαίωμα στρατιωτικών εξυπηρετήσων» στον περσικό, απέναντι απ’ τις ιρανικές ακτές.

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε τις προηγούμενες ημέρες το αεροπλανοφόρο Nimitz με την συνοδεία του μέσα στον Περσικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Μπορεί όμως αυτή η φορά να είναι διαφορετική. Τι την κάνει τέτοια; Ότι σήμερα εκπνέουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην αγορά όπλων, σε βάρος της Τεχεράνης, που ίσχυαν με την 5 + 1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Από αύριο το ιρανικό καθεστώς θα μπορεί να αγοράζει όποιο όπλο θέλει, νόμιμα κι ωραία. Και θα το κάνει, με μια εύκολα εξηγήσιμη προτίμηση στα ρωσικά και στα κινεζικά οπλοστάσια.

Δεν είναι σήμερα ή αύριο η ημέρα που η Τεχεράνη θα είναι τόσο «αστακός» ώστε ούτε το φασιστικό Τελ Αβίβ ούτε οι πετροχουντικοί σύμμαχοί του στην αραβική χερσόνησο θα τολμούν κάτι άλλο απ’ το να καταπίνουν το σάλιο τους. Είναι όμως σήμερα και αύριο οι μέρες της αφετηρίας μιας πλήρους ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στη μέση Ανατολή, σε βάρος του άξονα – αν αυτός δεν κάνει «κάτι». Η Τεχεράνη με δικές τις τεχνολογίες κτύπησε πυραυλικά αμερικανικές βάσεις στο ιράκ σαν αντίποινα για την δολοφονία του Soleimani, χωρίς η αμερικανική αντιπυραυλική άμυνα να πάρει χαμπάρι… Με δικές της τεχνολογίες και όπλα εξόπλισε την Χεζμπ’ αλλάχ και τους υεμενίτες Houthis που προελαύνουν σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων των πετρουχουντικών… Υπάρχει αμφιβολία τι θα συμβεί αν αύριο ή μεθαύριο αγοράσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S 400 ή τις θρυλικές υπερηχητικές / αντιαεροπλανοφορικές κινεζικές τορπίλες / πυραύλους; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του ευρασιατικού project θα κάνουν φιλική τιμή και ευκολίες πληρωμής στην Τεχεράνη;

Αυτά είναι δεδομένα αναμφισβήτητα – εκτός αν ο άξονας «κάνει κάτι» τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, ή λίγους μήνες. Τι είναι αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει; Κάποια προβοκάτσια! Να αρχίσει, για παράδειγμα, να «δένει» ιρανικά πετρελαιοφόρα μέσα στον Περσικό, («εμείς συνεχίζουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις»…) προκαλώντας μια οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους της Τεχεράνης. Ακόμα και κατασκευάζοντας μία, αν το ιρανικό καθεστώς δείξει θηριώδη αυτοσυγκράτηση. Εννοείται ότι ένα «θερμό επεισόδιο» στον περσικό είναι ριψοκίνδυνο, και δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που συνηθίζεται να πουλιούνται σαν ενδεχόμενα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο άξονας θέλει να προκαλέσει στρατηγικές καταστροφές στην ιρανική επικράτεια (κι αυτό, επιπλέον, σαν προειδοποίηση και προς «άλλους», μιας και ο οικονομικός πόλεμος με τις κυρώσεις και τις τιμωρίες έχει φάει τα ψωμιά του), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κτυπηθούν βάσεις του στο ιράκ ή/και στη σαουδική αραβία.

Γιατί όμως να επείγεται αυτό που έχουμε ονομάσει «γραμμή Pence»; Δεν θα μπορούσε να περιμένει τον επόμενο πρόεδρο, απ’ τις αρχές του 2021; Θα μπορούσε… ανάλογα με το ποιές είναι οι εκτιμήσεις για τον καινούργιο τρόφιμο του άσπρου σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς το πολεμοκάπηλο «team Μπους Β» βρίσκεται ήδη στο πλευρό του νυσταλέου Jo, κι αυτός στο δικό του…

Είτε πριν είτε μετά τις αμερικανικές εκλογές, μοιάζει να έχει «γραφτεί στον τοίχο»: Et preterea censeo Carthago delenda est!

(φωτογραφία: Και η νότια κύπρος θέλει ένα κομματάκι απ’ τις προσπάθειες του άξονα. Κι έτσι γεμίζει βάσεις, βασούλες, κέντρα εκπαίδευσης – όλα τα καλούδια του μιλιταρισμού… Επιπλέον, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, ακόμα κι αν την κρύβουν για λόγους δημόσιων σχέσεων!)