Fields of Palestine

Δευτέρα 18 Μάρτη>> Ένας αμερικάνος, ο Seth Staton Watkins, που τραγουδάει συνήθως παραδοσιακές αντάρτικες ιρλανδέζικες μπαλάντες, εδώ σ’ ένα απ’ τα τραγούδια του για την Παλαιστίνη, διασκευή μιας ιρλανδικής μπαλάντας απ’ την εποχή του πολέμου της ανεξαρτησίας κατά των άγγλων…

Μόλις προχθεσινό…

 

Το σκοτάδι μας

Δευτέρα 11 Μάρτη>> Μέσα σ’ αυτούς τους εφιάλτες της πόλης / Θα περπατούσες μαζί μου / Και θα το κουβεντιάζαμε με ιδεαλιστική βεβαιότητα / Ότι δεν θα μας χώριζαν / Κρατάμε τα κεφάλια μας πάνω απ’ το μαυρισμένο νερό / Αλλά δεν υπάρχει χώρος για ιδεώδη σ’ αυτό το μηχανικό μέρος…

Anne Clark Our Darkness – live κάπου στη γερμανία, 2009.

The beginning of memory

Δευτέρα 4 Μάρτη>>Τελικά ο κορυδαλλός βρήκε τη λύση. Αποφάσισε να θάψει τον πατέρα του στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Κι αυτή ήταν η αρχή της μνήμης. Γιατί πριν απ’ αυτό κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί κάτι. Απλά πετούσαν όλοι κάνοντας κύκλους…

Laurie Anderson

Waters

Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Μια μπαλάντα για την Παλαιστίνη, απ’ τον Roger Waters. Παλιά αλλά πάντα ζωντανή…

Σπιτοσύνη…

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Η σύρια Lynn Adid συνθέτει και τραγουδά με βάση κείμενα της Παλαιστινιακής Εγκυκλοπαίδειας. Η παλαιστίνια Hala Salem χορογραφεί και χορεύει.

Μπορεί να μην καταλαβαίνουμε τα λόγια, καταλαβαίνουμε όμως απ’ τον χορό τι σημαίνει να είσαι στο σπίτι σου αν το σπίτι σου είναι η Παλαιστίνη: περιπλάνηση, δυσκολίες, πόλεμος, αλληλεγγύη∙ και αποφασιστικότητα…

Humood

Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Όσο ΑΥΤΟΙ κι ΑΥΤΕΣ αντιστέκονται και πολεμούν, εμείς κάνουμε το πιο ελάχιστο απ’ τα ελάχιστα: δεν τους ξεχνάμε. Φαίνεται βαρετό; Δεν μας απασχολεί. Στο κάτω κάτω στη ζωή στη δύση πολλοί βαριούνται και συνθηκολόγησαν για πολύ λιγότερα.

Ο λιβανέζος μετανάστης στη σουηδία Maher Zain τραγουδάει για το σπάσιμο των αλυσίδων:

To beat δεν τελειώνει ποτέ

Δευτέρα 5 Φλεβάρη>> Δύο παλαιστίνιοι, ο μικρός (MC Abdul), ο μεγάλος (Tamer Nafar), και η λιβανέζα Noel Kharman – ραπάρουν, πριν 2 χρόνια:

Κι ένα ακόμα, με τον Tamer Nafar και την Samar Qupty, ερωτικό (κάποια στιγμή κάτω απ’ το βλέμμα του Λένιν), απ’ την ταινία Junction 48.

Έρωτας υπό κατοχή – ίσως… Έρωτας επαναστάτης επίσης…

Το βέλος…

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Η (αληθινή) ιστορία που πέρασε σα θρύλος πάει ως εξής:

Ένα αμερικανικό ελικόπτερο επιτρέφει στη βάση του μετά τον βομβαρδισμό κάποιων «στόχων» στο βιετνάμ… Ο πιλότος ανακαλύπτει ένα βέλος καρφωμένο κάπου στο πλάι του σκάφους… και σχολιάζει ειρωνικά: Πώς περιμένουν να νικήσουν με τέτοια όπλα;

‘Ενας ανώτερός του τον ακούει και του απαντάει: Πώς περιμένεις να χάσουν με τέτοια αρχίδια;

(Ξέρουμε τι έγινε, και πόσο αίμα και αποφασιστικότητα χρειάστηκε για να γίνει…)

Ποιος περιμένει να χάσουν οι Παλαιστίνιοι;

Περισσότερο φως

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Οι 47soul είναι μια μπάντα παλαιστίνιων της διασποράς, για την οποία θα τολμούσαμε (αν μας επιτρέπεται…) να πούμε ότι παίζει progressive rap plus. Το τι σημαίνει το progressive και το plus στην περίπτωσή τους, μόνο ψάχνοντας και ακούγοντας μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος. Σε κάθε περίπτωση είναι γνήσια τέκνα της Παλαιστίνης και της μέσης Ανατολής, όχι μόνο ως προς τις πολιτικές τους απόψεις, αλλά και ως προς τους ήχους τους.

Tarek Abu Kwaik, Ramzy Suleiman, Walla Sbait, Hamza Arnaout, (‘n’ friends στην παρέα) εδώ, πριν 6 χρόνια. Με αραβικούς και αγγλικούς στίχους (ευχαριστούμε τον Ντ. για την υπόδειξη της μπάντας), το ακούτε όλο, to know them better:

Και για την περίπτωση που θα θέλατε περισσότερο progressive rap plus, εδώ η τετράδα των 47soul στο ίδιο τραγούδι (και σε μερικά ακόμα), από μια συναυλία εσωτερικού χώρου, πριν 4 χρόνια. Είναι ο ήχος της Γαλιλαίας: