Δευτέρα 16 Μάη>> Και πάλι Tim Buckley, ως Honey Man, απ’ το μακρινό 1974. Rhythm ‘n’ blues, και… Buckley – αυτό:
Και η Tracy Chapman, σε κάτι γνωστό:
Δεν το ξέρεις; Το να μιλάς για μιαν επανάσταση ακούγεται σαν ψίθυρος
Όταν ο κόσμος στέκεται στις ουρές της πρόνοιας
Όταν κλαίει στα κατώφλια αυτών των στρατών της σωτηρίας
Όταν χάνει την ώρα του στις ουρές της ανεργίας…
Αγαπήσαμε την ίδια, αλλά αυτή δεν μας γουστάρει – που θάλεγε κι ο Ρασούλης.
Καλημέρα…
Δευτέρα 9 Μάη>> Χωρίς συστάσεις – αν θα ήταν ποτέ δυνατόν να χρειάζονται! Δύο κομμάτια του. Πρώτα το Pleasant Street, του 1967:
και ύστερα το Κάλεσμα στη Σειρήνα (Song to the Siren), με την φωνή της Elizabeth Frazer των This Mortal Coil.
Καλή βδομάδα όπου και να την βγάλετε.
Δευτέρα 25 Απρίλη>> Δεν γιορτάζουμε κάτι, ίσως όμως κάποιες και κάποιοι από σας. Αφιέρωση λοιπόν οι Premiata Forneria Marconi, μια ιταλική μπάντα progressive rock απ’ την δεκαετία του ’70. Με λίγους αλλά εκλεκτούς φίλους στα μέρη μας.
Δευτέρα 18 Απρίλη>> Αμερικάνοι ρόκερς, απ’ το νότο (Αριζόνα), και εντελώς «δικοί μας». Εκεί, στα ‘80s… (που μας άρεσε και το κόκκινο, μας άρεσε και το πράσινο (ριζοσπαστική οικολογία). Και νομίζαμε ότι μ’ αυτόν το συνδυασμό είχαμε εμπλουτιστεί…
Σε ποια λήθη να κοιμούνται τώρα, άραγε, οι παλιοί συνοδοιπόροι;)
Δύο τραγούδια, με τις ευχές μας για την εβδομάδα:
Sixteen Ways
και Sea of Cortez
Δευτέρα 18 Απρίλη>> Σπέσιαλ αφιερωμένο στον ρατσιστή (αλλά όχι τόσο ρατσιστή όσο η άλλη…) βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης: το σιγκλάκι του ράπερ Flem, από το 2020… (Αν έχουμε καταλάβει σωστά η γυναικεία φωνή είναι της μαλινέζας Aminata Doumbia).
Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή σκαρφαλώνει στον κυβερνοχώρο μέσα στη νύχτα, ο Melenchon (με 22,2% των ψήφων) είναι κοντά στο να χαλάσει το καθεστωτικό μοντάρισμα του γαλλικού εκλογο-προεδρικού δεύτερου γύρου («αντιφασισμός» εναντίον φασισμού…) ξεπερνώντας την φασιστοΛεπέν (23%) ώστε να μπει στον τελικό – αλλά η «καταμέτρηση συνεχίζεται»…
Έτσι κι αλλιώς όμως με τις βουλευτικές εκλογές σε 3 μήνες (στα μέσα Ιούνη) ο βασιλιάς Macron θα έχει δουλίτσα (: πληθωρισμός ήδη 5,1%… Ευχόμαστε ολόψυχα οι αγαπημένες του πλαστικές σφαίρες, τιμωρίες, απαγορεύσεις, κυρώσεις γενικά, να μην εκπυρσοκροτήσουν στο συκώτι του… Στο κάτω κάτω και η αιωνόβια κυρία στο Μπάκιγχαμ βασίλισσα είναι… και δεν χολοσκάει…)
Δευτέρα 4 Απρίλη>> Ένας ιταλός μουσικός του δρόμου σε μια δική του ερμηνεία…
Με τις ευχές μας για την εβδομάδα.
Δευτέρα 28 Μάρτη>> Ήταν απ’ τους μεγαλύτερους ποιητές και μουσικούς στην ιταλία για τον 20ο αιώνα. Άλλοτε τον χαρακτήριζαν «ποιητή των ηττημένων» κι άλλοτε «τροβαδούρο των περιθωριακών». Αν και έχει πεθάνει εδώ και 23 χρόνια παραμένει σαν ένα είδος μουσικού, ποιητικού και πολιτικού θρύλου.
Εδώ ο Fabrizio de Andre τραγουδάει για την σφαγή δεκάδων γυναικών και παιδιών, αυτοχθόνων Cheyenne και Arapaho, από λευκούς χριστιανούς (τον αμερικανικό στρατό) το Νοέμβρη του 1864, στο Sand Creek του Colorado.
«Και τι σημασία έχουν αυτά;» θα ρωτήσουν οι πονηροί. «Σημασία έχει το τι γίνεται τώρα…». Άλλοι θα πουν «έτσι είναι η πρόοδος…» Αναρωτήθηκαν άραγε όλοι αυτοί μήπως υπάρχει ενδεχόμενο να αναστηθούν χιλιάδες, εκατομμύρια νεκροί, δολοφονημένοι απ’ τους λευκούς χριστιανούς, σ’ όλο τον πλανήτη, όχι επειδή ήρθε η «δευτέρα παρουσία» αλλά επειδή η μνήμη, ναι, αυτή η αφορεσμένη στη δύση εργάτρια της συνείδησης, η μνήμη των Άλλων, τους κρατούσε όλους αυτούς τους δολοφονημένους πάντα, κάπως άβολα, ζωντανούς;
Όχι. Δεν αναρωτήθηκαν. Εκείνοι που χορταίνουν με τα ψίχουλα απ’ τις τραπεζαρίες των δολοφόνων δεν ρωτούν «πού τα βρήκατε;»… Δεν θυμούνται, δεν ξέρουν, δεν φταίνε για τίποτα. Είναι κακομοίρηδες, φουκαράδες. Ζουν απλά στο αιώνιο «τώρα» όπως το διαμορφώνουν και το υποδεικνύουν τα αφεντικά.
Να θυμάστε τους αιμάτινους αιώνες… Η οργή δεν τρώει απ’ τα τραπέζια του γεμάτου υποσχέσεις ρόδινου μέλλοντος. Η οργή των καταπιεσμένων τρέφεται απ’ την μνήμη των δολοφονημένων προγόνων. Ξέρει.
Δευτέρα 21 Μάρτη>> Οι Creedence Clearwater Revival – και σκηνές απ’ το «Αποκάλυψη Τώρα!» (Ο Κόπολα το έκανε; Σαν ταινία ναι… Σαν πραγματικότητα στο βιετνάμ όχι.)
Εν τω μεταξύ δυσκολευόμαστε να βρούμε δυτικούς «φίλους της ειρήνης» που να στρέφονται αποφασιστικά κατά του ιμπεριαλισμού του κράτους στους οποίου τους ψηφιακούς φακέλους υγείας παραδίδονται. Δυσκολευόμαστε να βρούμε δυτικούς «φίλους της ειρήνης» που να πολεμούν με την αποφασιστικότητα που πρέπει τον δικό τους «εθνικό μιλιταρισμό» απαιτώντας την διάλυση του στρατού «τους». Δυσκολευόμαστε…
Όσο για την θεματολογία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και των προεκτάσεών της; Θα επανέλθουμε σύντομα.
Δευτέρα 14 Μάρτη>> Κάτι παλιό, αναγνωρίσιμο. Απ’ τα ’80ς.
Με τις ευχές μας για την εβδομάδα…
Δευτέρα 7 Μάρτη>> Μια αραβική μπάντα progressive rock, για την οποία δεν ξέρουμε περισσότερα εκτός απ’ ότι έχει (ή είχε;) έδρα την Δαμασκό. Φτιαγμένη πριν τον πόλεμο (το 2005), που νάναι τώρα;
(Δεν είναι λευκοί, και μπορεί να είναι μουσουλμάνοι ή άθεοι. Σε ποια καρότσα να τους φορτώσουμε κύριε με τέτοιο όνομα που διάλεξαν;)