Δευτέρα 26 Οκτώβρη. (Και όχι μόνο!)
Γνωστό το τραγούδι, απ’ τα μακρινά ‘70s. Ερωτικό και φεμινιστικό. Ίσως χρειάζεται πια για πολύ περισσότερους λόγους.
Κυρίες και κύριοι μια απ’ τις βασίλισσες της soul. Η Gloria Gaynor: ό,τι και να γίνει (και θα γίνει) ούτε θα ξεχάσουμε ούτε θα εγκαταλείψουμε τη ζωή! Για κανέναν μαχαραγιά, για κανέναν λακέ!
Bonus track: Marvin Gaye…
Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Απ’ τους αγαπημένους της ασταμάτητης μηχανής οι Orange Blossom, σε μια πρόσφατη συναυλία. Στις αρχές της χρονιάς. Προ covid…
Καλή δύναμη.
(«Πρόσφατη» είπαμε; Άλλης εποχής είναι το σωστό…)
Κι εδώ μια παλιότερη συναυλία. Της ίδιας άλλης εποχής…
Παρασκευή 16 Οκτώβρη. Ξέραμε ότι ο covid μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε ευάλωτους ηλικιωμένους. Αλλά εκείνο που δείχνει ικανός να πετύχει αυτός ο τσαχπίνης (ευτυχώς σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις) είναι πράγματι φρικτό! Μπορεί να κάνει μια νυν και υποψήφια πολιτική βιτρίνα σαν το ψόφιο κουνάβι να θυμηθεί τα νειάτα της!
Όμως όχι… Όλα είναι σοφά σχεδιασμένα! Ο τίτλος του τραγουδιού (YMCA) αναφέρεται σε μια αμερικανική χριστιανική προτεσταντική οργάνωση (ολόκληρο το όνομα: Young Men’s Christian Association) με πλοκάμια σ’ όλη τη δύση. Συνεπώς, από ιδεολογική άποψη, το ότι το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού διάλεξε αυτό το τραγούδι σαν sounrtrack της προεκλογικής συγκέντρωσης στη Φλόριντα, είναι λογικό.
Απ’ την άλλη μεριά οι (αμερικάνοι μεν αλλά γαλλικής κατασκευής…) Village People μπορεί να φαίνονται σήμερα γελοίοι, αλλά στα ‘70s συμβόλιζαν τα φοκλόρ πρότυπα «αρρενωπότητας» που ήταν δημοφιλή στις gay κοινότητες – τις κατεξοχήν λάτρεις της disco και των disco club. (Άλλωστε το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στο Greenwich Village της Ν. Υόρκης, μια γειτονιά κέντρο της gay κουλτούρας). Το τραγούδι υπήρξε μεγάλη επιτυχία: κυκλοφόρησε το 1978 και έγινε νο 2 στις ηπα το ’79 και νο 1 στην αγγλία… – οι στίχοι του θεωρήθηκαν ύμνος στην ομοφυλοφιλία… Συνεπώς μ’ έναν προεκλογικό σμπάρο δυο τρυγόνια για το ψόφιο κουνάβι: αφενός μεν χριστιανισμός, αφετέρου ελευθεριακότητα των ‘70s! Πίστη και νοσταλγία: “θα ξανακάνουμε την αμερική μεγάλη”!!…
Συνδυάζονται αυτά το 2020; Δεν χρειάζεται λογική απάντηση – μην επιμένετε! Το ψόφιο κουνάβι, σαν show man, ξέρει ότι στην κοινωνία του ώριμου θεάματος αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παράγει θεαματικές στιγμές. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αισθητική συνοχή· ούτε το κοινό διαθέτει τέτοια, σίγουρα όχι το δικό του!
Οι αντίπαλοί του τον θεωρούν «τελειωμένο» (εκλογικά). Μην βάλετε στοίχημα, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Όποιος μπορεί να διαλύσει τις ηνωμένες πολιτείες τα επόμενα 4 χρόνια χωρίς παγκόσμιο πόλεμο είναι ο προτιμότερος (για τον πλανήτη), αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι αυτό το κριτήριο των αμερικάνων εκλογέων. Αν γίνει πρόεδρος ο νυσταλέος Jo θα τα καταφέρει, τουλάχιστον, να τον βρίζουν οι πάντες; Ή τζάμπα θα πληρώνεται; Θα πλήξουμε για να μας πλήξει;
Εν τω μεταξύ απολαύστε. Πρώτα το ψόφιο κουνάβι, και ύστερα το πρωτότυπο, τους Village People. Κι αν δεν είναι του γούστου σας, δείτε το έστω σαν μάθημα ιστορίας. Μάθημα παλιάς ιστορίας, μάθημα τωρινής ιστορίας…
Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O σενεγαλέζος Ismael Lo, 64 χρονών σήμερα, είναι «παλιός». Και το «Jammou Africa», απ’ την ομώνυμη συλλογή, είναι κι αυτό «παλιό». Του 1996. Ακούγεται ωστόσο σαν χθεσινό. Ίσως επειδή η δύσκολη, πολύ δύσκολη συλλογική αυτοπεποίθηση των αφρικάνων πληβείων ξαναγεννιέται…
Καλή βδομάδα.
Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα πιο γνωστά κομμάτια του μαλινέζου Ali Farka Toure.. με “οδηγίες ακρόασης” απ’ τον Afel Bacoum…
Καλή εβδομάδα, επιμονή και ψυχραιμία. United we stand!
Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Παλιά γνώριμη η Sona Jobarteh σ’ ένα βίντεο του περασμένου Ιούλη, όπου η cora και η φωνή της επενδύουν στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής στην γκάμπια.
Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Κανονικά, από αύριο και για κανά μήνα, η ασταμάτητη μηχανή θα έπρεπε να κάνει τις διακοπές της. (Άδεια εργασίας, μην πείτε «τιιιιιιι; ένα μήναααα;» Οι 20 εργάσιμες τόσο βγαίνουν: 4 βδομάδες).
Αλλά το «κανονικά» έχει γίνει ακανόνιστο. Οπότε και οι διακοπές της ακανόνιστες θα είναι. Με το ένα μάτι σε κανά βιβλίο και το άλλο στην άθλια πραγματικότητα.
Τι σημαίνει αυτό; Ως τις αρχές Οκτώβρη η ασταμάτητη μηχανή δεν θα βγαίνει στον αέρα καθημερινά. Θα βγαίνει άτακτα, μπορεί καθημερινά αλλά μπορεί και με κενά (το πιθανότερο), ανάλογα με την συγκυρία αλλά και τις τεχνικές δυνατότητες της περιοχής όπου θα κινείται.
Και εύχεται να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, ούτε αυτόν τον Σεπτέμβρη ούτε και ποτέ!
Αυτά αφιερωμένα σ’ όλες και όλους που ισορροπούν στην άκρη ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο ξένος, όλο και πιο εχθρικός – αλλά δεν πέφτουν. Θέλουν να πετάξουν.
Δευτέρα 31 Αυγούστου. Το τραγούδι (και το video) το έχουμε ξαναπαίξει. Παλιά. Το ξαναθυμίζουμε επειδή είναι ωραίο. Αλλά και για τις πρώτες κουβέντες στο video. Το 2010 κάποιος Tuareg λέει: πρέπει να πολεμήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες της δημοκρατίας…. Τότε, μετά από χρόνια ένοπλης ανταρσίας των Tuareg (στο μάλι οι περιοχές τους ήταν το Agadez, στον βορρά), διπλωματικές μεσολαβήσεις πότε του Αλγερίου και πότε της Τρίπολης, συμφωνίες και υπαναχωρήσεις των κυβερνήσεων του νίγηρα και του μάλι, είχε υπογραφτεί τελικά κατάπαυση του πυρός, αμνηστία, και παραχώρηση δικαιωμάτων στους νομάδες Tuareg. Αυτό έγινε το 2009.
Η αισιοδοξία δεν κράτησε πολύ. Το κράτος του μάλι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Και στις αρχές του 2012 οι Tuareg εξεγέρθηκαν και πάλι. Το μαλινέζικο κράτος ήταν υπό διάλυση· έτσι οι εξεγερμένοι κατέλαβαν (ή απελευθέρωσαν) την μισή επικράτεια, το βόρειο τμήμα, κηρύσσοντας ανεξαρτησία. Ήταν η πολυπόθητη δικαίωση ενός αιώνα ένοπλων εξεγέρσεων: η απελευθέρωση του Azawad.
Αλλά αυτό ήταν ανεπίτρεπτο! Η περιοχή έχει στρατηγικής σημασίας πρώτες ύλες, και δεν μπορεί να επωφελείται απ’ αυτές κάθε φυλή νομάδων! Μετά από σύντομες αμφιταλαντεύσεις στο «τι κάνουμε τώρα;», το Παρίσι και η Ουάσιγκτον κήρυξαν τους εξεγερμένους τρομοκράτες, «παρακλάδι της αλ Κάιντα» στο Sahel· και ανέλαβαν αντιτρομοκρατική δράση.
Ταυτόχρονα το «πολιτισμένο» Παρίσι φρόντισε να κλέψει / αφομοιώσει την μουσική των αυτοχθόνων – δείγμα «ανωτερότητας». Ο γαλλικός στρατός, οι μισθοφόροι και οι σύμμαχοί του, ανέλαβαν τα υπόλοιπα έκτοτε…
Αλλά δεν μπορούν να νικήσουν.
Ο Bombino, το 2010, στο αισιόδοξο για λίγο Agadez.
(Καλή βδομάδα)
Τρίτη 25 Αυγούστου. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει ένας λόγος για την επιλογή ενός κομματιού. Μπορεί όμως να είναι και περισσότεροι από έναν.
Χωρίς εξηγήσεις λοιπόν, οι King Crimson, απ’ το μακρινό 1969.
Δευτέρα 17 Αυγούστου. Κάτι «παλιό» και πασίγνωστο, για τις ευχές της εβδομάδας. Οι Dire Straits live κάπου στη γερμανία, το 1979.
Το ίδιο τραγούδι, σαν all time classic πια, με τον ίδιο Mark Knopfler και χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, 40 χρόνια μετά, το 2019 – αυτή τη φορά στην ισπανία.
Βλέπετε: ο καιρός περνάει, αλλά η μουσική μένει…
