Tag: μεγέθη

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.37)>> Το Λονδίνο ήθελε, ήθελε πολύ. Η Ουάσιγκτον όχι και τόσο. Για την ακρίβεια: η «πολιτική» Ουάσιγκτον ήθελε επίσης∙ αλλά οι καραβανάδες της καθόλου. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο επεισόδιο του πολέμου του νατο (ή, πιο σωστά, ενός μέρους του) κατά της Μόσχας: «να κτυπήσουμε (παριστάνοντας ότι είμαστε ουκρανοί) διάφορους στόχους μέσα στο ρωσικό έδαφος μακριά απ’ το μέτωπο, για να αναγκάσουμε αυτόν τον βρωμο-Πούτιν να απαντήσει με τρόπο που να εκτεθεί για το υπόλοιπο του αιώνα; Ή, ακόμα, να του ρίξουμε τα πυρηνικά μας να τελειώνουμε; Ή όχι;»

Σημαίνει το επίσημο «όχι» της Ουάσιγκτον κάτι στιβαρό; Επιτρέψτε μας την δυσοίωνη εκτίμηση: καθόλου!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ειρηνική σφαγή 1…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.21)>> Αν γίνει κάποια πειραματική «γενετική θεραπεία» σε ένα (1) άτομο και αυτή θεωρηθεί πετυχημένη για τους επόμενους 2 ή 3 μήνες (μόνο!), το γεγονός θα προβληθεί απ’ τους δημαγωγούς με τον πιο γενναίο και φωταγωγημένο τρόπο, και οι ignorant υπήκοοι θα τραβηχτούν-απ’-την-μύτη για να δοξάσουν την «πρόοδο της επιστήμης»…

Αν, αντίστροφα, η γενετική επίθεση σε εκατομμύρια αιχμαλώτους οδηγήσει σε πολλές χιλιάδες θανάτους και ακόμα περισσότερα σακατέματα, τότε οι δημαγωγοί, πιστοί πάντα στα αφεντικά τους, θα μουρμουρίσουν κάτι του είδους «ντάξει μωρέ, αλλά αυτά είναι σπάνια»… Οι πιο ηλίθιοι και «επιδραστικοί» ανάμεσα στους ignorant υπηκόους θα κάνουν δημόσιες γαργάρες. Οι υπόλοιποι θα καταπιούν το σάλιο τους: τα ξέρουν αυτά, από κοντινούς τους…

Αυτή η ασυμμετρία στο πως προβάλλονται και σκηνοθετούνται οι «καλές» και οι «κακές ειδήσεις» ειδικά σε ζητήματα στρατηγικά για το κεφάλαιο (: η «βιομηχανία της υγείας / νοσηρότητας» είναι στρατηγική!) είναι δομικό στοιχείο της καθεστωτικής προπαγάνδας και του μόνιμου ψυχολογικού πολέμου κατά των αιχμάλωτων πληθυσμών, ειδικά τα τελευταία 20 με 25 χρόνια. Για να κοινωνικοποιηθούν οι καπιταλιστικές νόρμες πρέπει οι υποτελείς να εσωτερικεύσουν τις αντινομίες τους, είτε με το καλό είτε με το κακό. Και για να εσωτερικεύσουν μόνιμα αυτές τις αντινομίες, για να γίνουν σα να λέμε ιδεο-σχιζοφρενείς, πρέπει να κρατιούνται μόνιμα σε νηπιακή κατάσταση: ολιγαρκείς, φαντασιόπληκτοι, να μπερδεύουν τις αισθήσεις τους με τις οργανωμένες παραισθήσεις, να σχετικοποιούν την πραγματικότητα, να αναζητούν στο κράτος προστάτες / μπαμπάδες / μαμάδες, κλπ κλπ.

Δείτε, για παράδειγμα, το παρακάτω. Είναι επίσημη έρευνα, επίσημα αρχειοθετημένη στην αμερικανική «εθνική βιβλιοθήκη ιατρικής» – και είναι του 2023. Αφορά μία (1) περίπτωση για την οποία συγκεντρώθηκαν όλα τα στοιχεία: η mRNA πλατφόρμα της moderna είναι φονική! Αλλά… «αυτές οι επιπλοκές είναι σπάνιες» καταλήγουν οι ίδιοι οι ερευνητές, χωρίς να μπορούν (ή να θέλουν…) να προσδιορίσουν τι ακριβώς σημαίνει «σπάνιες» στις δολοφονικές εκστρατείες από επιστημονική άποψη, και ποιο είναι το (αριθμητικό προφανώς) επιστημονικά αποδεκτό όριο ανάμεσα στο «σπάνιο» και στο «μη σπάνιο» των σοβαρών παρενεργειών και των θανάτων όταν πρόκειται (ακόμα σημαντικότερο) για προληπτικές ενέργειες υπέρ, υποτίθεται, της δημόσιας υγείας.

Μεταφράζουμε:

Τίτλος: Θανατηφόρα εγκεφαλική ισχαιμία σχετιζόμενη με mRNA εμβολιασμό κατά της Covid

Περίληψη

Background: Οι φλεβικές θρομβώσεις έχουν σχετιστεί με πολλά εμβόλια για την Covid-19, αλλά υπάρχουν περιορισμένες πληροφορίες σχετικά με την επίδραση του εμβολίου της Moderna σε σχέση με τον κίνδυνο αρτηριακής θρόμβωσης. Εδώ περιγράφουμε μια περίπτωση αρτηριακού εμφράγματος μετά τον εμβολιασμό για Covid-19 με διάχυτο φλοιώδες οίδημα που σχετίζεται με το εμβόλιο, το οποίο περιπλέχθηκε από ανθεκτική ενδοκρανιακή υπέρταση.

Περίληψη της περίπτωσης: 24 ώρες μετά την λήψη της πρώτης δόσης του εμβολίου της Moderna για την Covid-19, μια 30χρονη γυναίκα εκδήλωσε σοβαρό πονοκέφαλο. Τρεις εβδομάδες αργότερα εισήχθη με υποξεία κεφαλαλγία και σύγχυση. Η απεικόνιση έδειξε αρχικά διάσπαστη φλοιώδη θρόμβωση με αυξημένη πίεση ανοίγματος στην οσφυϊκή παρακέντηση. Τοποθετήθηκε εξωτερική κοιλιακή παροχέτευση, αλλά συνέχισε να έχει αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση. Τελικά χρειάστηκε ημικρανιεκτομή, αλλά το ανίατο εγκεφαλικό οίδημα οδήγησε στο θάνατό της. Η παθολογία ήταν σύμφωνη με τη θρόμβωση και την σχετική φλεγμονώδη απόκριση.

Όταν οι ειδικοί ξύνουν το κεφάλι τους

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.07) >> Κι έτσι ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, κόντρα σε προβλέψεις, γραφήματα, καμπύλες και τον Αρμαγεδώνα της «κλιματικής κρίσης» (όπου θα ψηθούμε…) το κομμάτι του Ατλαντικού που βρίσκεται γύρω απ’ τον Ισημερινό (η πιο ζεστή περιοχή του πλανήτη…), άρχισε να ψύχεται! Και μάλιστα με ρυθμούς πρωτοφανείς (για τους ειδικούς)!!!

Ως τις αρχές Ιούνη το πράγμα πήγαινε σύμφωνα με τις καμπύλες: αυτή η περιοχή του ωκεανού ήταν αρκετά ζεστή. Και ξαφνικά, απ’ τους 30 βαθμούς Κελσίου τις πρώτες μέρες του μήνα, το νερό άρχισε να κρυώνει, και μάλιστα γρήγορα, φτάνοντας στους 25 στα τέλη του μήνα.

Οι ειδικοί δεν μπορούν να καταλάβουν τι και πως. «Ξύνουν το κεφάλι τους» – και το παραδέχονται. Αυτό είναι καλό! Είναι καλό επειδή όταν τα μοντέλα αποδεικνύονται άκυρα, ίσως (ίσως λέμε…) αντί να φτιάξουν καινούργια, «διορθωμένα», κάποιοι ασχοληθούν με κάποια απ’ τα πολλά που δεν ξέρουν. Σε σχέση με το κλίμα. Η φράση «και ξαφνικά ο ωκεανός άρχισε να κρυώνει μόνος του!» τυπικά δεν είναι ακριβής∙ ουσιαστικά όμως είναι, αφού όλοι οι (γνωστοί στους ειδικούς) παράγοντες που καθορίζουν την θερμοκρασία των νερών σ’ εκείνη την περιοχή του Ατλαντικού, είτε ήταν αντίθετοι στη ραγδαία ψύξη είτε ήταν άσχετοι μ’ αυτήν.

Δεν ξέρουμε. Αυτό θα ήταν τίμιο, και ίσως να αποκαθιστούσε την κοινωνική αξία εκείνου που λέγεται «επιστήμη». Το κλίμα είναι τόσο σύνθετο «σύστημα» ώστε το δεν ξέρουμε θα ήταν πολύ προτιμότερο απ’ όλον αυτό τον θηριώδη χορό «ειδικών» και εθελοντών που παριστάνει όχι μόνο ότι ξέρει, αλλά κι ότι μπορεί να προβλέπει το μέλλον σε βάθος 2, 5, 10 ή και 20 χρόνων.

Η ανεξήγητη καλοκαιρινή «ανωμαλία» στη μέση του Ατλαντικού είναι μια κάποια παρηγοριά…

 

«Ευλογιά των πιθήκων»

Δευτέρα 19 Αυγούστου (00.13) >> Οι caradinieroi/pfizeroi ζουν! (Κάποιοι σίγουρα…) Καραδοκούν να κάνει ο Tedros καμιά ανακοίνωση για «έκτακτη ανάγκη» για να ξεσπαθώσουν… Και να ορμήσουν εναντίον όσων θεωρούν «ψέκα», μπας και επιβραβευτούν ως πρωτοπόροι της … επιστήμης… και της σωτηρίας του κόσμου…

Η δραματική (;) ανακοίνωση του Tedros (η περσόνα του ΠΟΥ) περί «έκτακτης υγιεινομικής ανάγκης διεθνούς ενδιαφέροντος» (public health emergency of international concern / PHEIC) σχετικά με την ευλογιά των πιθήκων απέχει μεν απ’ την κήρυξη «πανδημίας», δεν παύει ωστόσο να έχει και τις κωμικές της διαστάσεις. Ως γνωστόν είναι η δεύτερη φορά που ο Tedros βγαίνει στο μεϊντάνι για την «ευλογιά των πιθήκων»! Η προηγούμενη ήταν στις 23 Ιούλη του 2022, και το έκανε εναντίον της γνώμης της συμβουλευτικής επιτροπής «ειδικών» που διαθέτει… Μ’ άλλα λόγια αυτός ο τύπος, asset των φαρμακομαφιών και του κυρ Βασίλη (του γνωστού Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων…), έχει αποφασίσει να-σώσει-μόνος-του-τον-κόσμο! Τι γενναιότητα!!! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει… κάποτε.

Με τέτοιο παρελθόν το πιο τίμιο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος ακούγοντας την τωρινή PHEIC θα ήταν να σκεφτεί «λύκος – λύκος – στο – μαντρί!». Ωστόσο η περίσταση έχει μια κάποια βάση, ειδικά υπό το πρίσμα του «άδολου ενδιαφέροντος» των δυτικών καπιταλισμών για την μοίρα της αφρικής… Ως γνωστό το ένα μετά το άλλο διάφορα κράτη της υποσαχάριας αφρικής διαολοστέλνουν τους δυτικούς στρατούς που τους προστατεύουν από κάθε κακό, κι αυτό έχει γίνει όντως μεταδοτικό! Τόσο μεταδοτικό που καλά θα ήταν να βρεθούν (οι αφρικάνοι) στριμωγμένοι και αναγκασμένοι να ζητήσουν το δυτικό «επιστημονικό» έλεος.

Στη δημοκρατία του κονγκό υπάρχει πράγματι μια αύξηση κρουσμάτων (και θανάτων) στην κατά τα άλλα ενδημική εδώ και δεκαετίες μόλυνση. Ας το θυμίσουμε: δεν πρόκειται για αερομεταφερόμενο (αναπνευστικό) ιό, συνεπώς δεν χωράει εδώ η σκηνοθεσία θανάτου που έγινε σε βάρος του τσαχπίνη. Ο ασθενής βγάζει «καντήλες» και η ευλογιά γίνεται μεταδοτική όταν υπάρχουν τέτοιες, απ’ το πύον, με άμεση επαφή: όπως στην παιδική ανεμοβλογιά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στα παιδιά και στους ανήλικους ως 15 χρονών. Μπορεί εύλογα να υποθέσει κάποιος ότι η προσοχή στα πρώτα «σπυριά» δεν είναι και η μεγαλύτερη σ’ αυτές τις ηλικίες…

Αν η επιδίωξη είναι τώρα να σκηνοθετηθεί μια επιδημιολογική κρίση για την αφρική, συνοδευόμενη από εμβόλια και χμμμ… ίσως και κάποιους υγιειονομικούς περιορισμούς στην είσοδο αφρικάνων στην ευρώπη, τότε (καθόλου άδικα…) θα σκεφτείτε ότι αυτή η PHEIC ταιριάζει γάντι και με το ζήτημα «περιορισμού της μετανάστευσης»…. Γιατί όχι;

Κατά τα υπόλοιπα τα πράγματα είναι όπως τα φαντάζεσθε. Τα δύο διαθέσιμα εμβόλια είναι μάλλον «κλασσικά», εμπορεύματα δυτικών φαρμακομαφιών: το Jynneos της δανέζικης Bavarian Nordic και το ACAM2000 της σύμπραξης της αμερικανικής Gaithersburg και της γαλλικής Sanofi. Γίνονται δύο δόσεις και «αναμνηστικό», αν χρειαστεί, μετά από 2 ως 10 χρόνια. Για το πρώτο το κόστος εμβολιασμού ανά άτομο είναι 115 δολάρια∙ για το δεύτερο 139: καθόλου φτηνά!

Η γαλλική Sanofi (όπως και άλλες φαρμακομαφίες) αξιοποίησε γερά τους πρόσφατους ολυμπιακούς για να προβάλει το σωτήριο και cool έργο της…

Επιπλέον η «μέθοδος έγκαιρης διάγνωσης της μόλυνσης» (πριν, δηλαδή, εμφανιστούν συμπτώματα…) είναι το γνωστό PCR: το οποίο ΔΕΝ είναι διαγνωστικό μέσο, χρησιμοποιείται όμως έτσι (απ’ τους δυτικούς σωτήρες της ανθρωπότητας…) επειδή «βρίσκει» οτιδήποτε – και τα πάντα όλα! Είναι δηλαδή ιδανικό για να εκτοξεύσει την πελατεία των φαρμακομαφιών. Αν το έχετε ξεχάσει δείτε πόσο ευθύς, κατηγορηματικός (και εχθρικός απέναντι σε διάφορους κανάγιες, «ειδικούς» κλπ) ήταν ο ίδιος ο εφευρέτης του PCR, ο θρυλικός (και νομπελίστας) Kary Mullis:

Την ιδιοκτησία και την προώθηση αυτών των παραπλανητικών τεστ για την ευλογιά των πιθήκων τα έχει η αμερικανική εταιρεία Cepheid, στο pay roll του κυρ Βασίλη… Η Cepheid είναι θυγατρική της Donaher Corporation, της οποίας οι μεγαλύτεροι μέτοχοι είναι η Black Rock, η Vanguard και άλλες παρόμοιες…

Με δυο λόγια: το δυτικό φαρμακομαφιόζικο κεφάλαιο αφενός θα «διαγνώσει» πόσοι αφρικάνοι κινδυνεύουν να αρρωστήσουν και να πεθάνουν (πολλοί, πάρα πολλοί!!!), και αφετέρου θα τους σώσει. Τα κράτη τους φυσικά θα χρεωθούν γερά… Επιπλέον θα χρωστάνε και χάρη στην φιλεύσπαχνη δύση.

Απ’ τις αρχές του 2020 οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για την ευρύτερη δυνατή κοινωνική επίγνωση / συνειδητοποίηση του τι είναι ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα και ποιος είναι ο κεντρικός ρόλος της μαζικής και οργανωμένης παραγωγής νοσηρότητας μέσα σ’ αυτόν, ήταν πολλές. Πολλές ήταν και οι ευκαιρίες να γίνει κατανοητή η γεωπολιτική διάσταση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Τώρα, με την ευλογιά των πιθήκων υπάρχει άλλη μία – που κανονικά δεν θα χρειαζόταν. Εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες άντρες και γυναίκες στην αφρική έχουν σακατευτεί ή και πεθάνει απ’ τα ιατρικά «πειράματα» των δυτικών φαρμακομαφιών εδώ και δεκαετίες – και κανείς «ευαίσθητος» δεν έμαθε τίποτα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο η έξαρση μιας υπαρκτής αρρώστιας στο κονγκό ή αλλού. Οι συνθήκες υγιεινής, ειδικά σε επαρχιακές γειτονιές δεν είναι οι καλύτερες∙ συχνά υπάρχει πρόβλημα και στο νερό: για τις μολυσματικές αρρώστιες η αντιμετώπιση τέτοιων ελλείψεων είναι το πιο αποτελεσματικό μέτρο.

Το θέμα είναι ότι πάντα εκεί οι δυτικοί «πυροσβέστες» ήταν και είναι πυρομανείς… Όπως πλέον (έχουν αποδειχθεί) παντού.

Ό,τι λάμπει είναι (και) χρυσός – αλλά όχι μόνο

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.08)>> Έχετε διαβάσει ξανά και ξανά εδώ (πιθανότατα και αλλού) για την διεθνή διαδικασία που ονομάζεται «αποδολαριοποίηση». Πρόκειται για τον σταδιακό αλλά σταθερό περιορισμό της χρήσης του αμερικανικού νομίσματος (και, σε δεύτερο χρόνο, σχεδόν όλων των πρωτοκοσμικών: ευρώ, στερλίνα, κλπ) είτε ως αποθεματικού νομίσματος, είτε ως γενικού ενδιάμεσου των διεθνών συναλλαγών / εμπορίου / τιμολόγησης. Οι μορφές που έχει πάρει αυτή η (μεσοπρόθεσμα υπονομευτική / καταστροφική για την δυτική ηγεμονία) διαδικασία είναι η καθιέρωση εθνικών νομισμάτων από διάφορα κράτη στις μεταξύ τους συναλλαγές∙ η δημιουργία του ψηφιακού / λογιστικού UNIT∙ και η αντικατάσταση των αποθεματικών νομισμάτων (του δολαρίου κατ’ αρχήν) στις κρατικές, κεντρικές τράπεζες από χρυσό.

Κάποιος θα ρωτούσε εύλογα αν αυτή η διαδικασία αφορά όχι μόνο το Πεκίνο, την Μόσχα, το Καράκας ή μια χούφτα ακόμα κράτη γνωστά για τις … σχέσεις τους με την Ουάσιγκτον, αλλά και κράτη του λεγόμενου «παγκόσμιου νότου», που είναι και τα πιο αδύναμα από καπιταλιστική άποψη, άρα και τα πιο ευάλωτα σε «αλλαγές παραδείγματος». Αν έχετε τέτοιες απορίες σημειώστε λοιπόν:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η πολιτική οικονομία της μαζικής, γενικευμένης νοσηρότητας

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.03) >> Τα αφεντικά των φαρμακομαφιών το ήξεραν εγκαίρως: η δεκαετία του 2020 επρόκειτο να είναι ζόρικη για την κερδοφορία τους. Ο λόγος; Ως τα τέλη της, χοντρικά ως το 2030, λήγουν πολλές πατέντες γνωστών προϊόντων τους, με αποτέλεσμα ένας τζίρος πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια να πλησιάζει στο χείλος του γκρεμού, εφόσον μετά την λήξη της οποιασδήποτε πατέντας τα συγκεκριμένα φάρμακα μπορούν να αντιγραφούν, να παραχθούν και να πουληθούν από οποιαδήποτε εταιρεία στον πλανήτη πολύ φθηνότερα…

Η αντιγραφή (τα «γενόσημα») είναι σχετικά εύκολη για όλη εκείνη την γενιά φαρμάκων που στηρίζονται στη χημεία και σε χημικά συστατικά. Σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη η δημιουργία αντιγράφων / γενόσημων που εφόσον δεν είναι πατενταρισμένα είναι πολύ φτηνότερα ήταν και παραμένει όρος ζωής, τόσο για τους ασθενείς όσο και για τα δημόσια συστήματα υγείας… Αλλά ο κίνδυνος απωλειών με πολλά μηδενικά δεν επιτρέπει «αγαθοεργίες» απ’ τις 20 μεγαλύτερες φαρμακομαφίες – που άλλωστε ποτέ δεν ήταν (εδώ και πολλές δεκαετίες) κάτι λιγότερο από μαφίες. Συνεπώς θα έπρεπε να κατασκευάσουν μια Ριζική Αλλαγή Παραδείγματος σε σχέση με το τι είναι «φάρμακο» και όχι μόνο στη γενική λογική του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κλιματική αλλαγή (;)

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.16)>> Μια φορά κι έναν καιρό κοροϊδεύαμε τους άγγλους που είχαν πρώτο (μπορεί και μοναδικό…) θέμα στις γρήγορες κουβέντες τους τον καιρό… Πέρασαν τα χρόνια και «γίναμε όλοι άγγλοι» – σε σχέση μ’ αυτήν την κοινοτοπία. Είναι διάφορα που έχουν συμβάλει σ’ αυτό. Απ’ το γεγονός ότι ο καιρός έχει γίνει ένα εύκολο θέμα δημαγωγίας των καθεστωτικών μήντια και μέσω αυτών, ειδικά σε πληθυσμούς που έχουν αστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιλαμβάνονται τον καιρό (ειδικά τις θερμοκρασίες εκτός του φάσματος των 20 έως 25 βαθμών Κελσίου…) σχεδόν ως εχθρό… Μέχρι το άλλο γεγονός, ότι διάφοροι εργασιακοί χώροι του τριτογενούς, τα ι.χ. και τα σπίτια έχουν γίνει προεκτάσεις των air condition (τα οποία ταυτόχρονα αυξάνουν, έστω και λίγο, την γενική θερμοκρασία των «εξωτερικών» χώρων…).

Η γενικότερη φιλολογία περί «κλιματικής αλλαγής» (που είναι μια μάλλον υπόγεια μετατόπιση της προηγούμενης φιλολογίας περί «φαινομένου του θερμοκηπίου» αφού αυτή, η «κλιματική αλλαγή», περιλαμβάνει εξ ορισμού όχι μόνο τις ζέστες αλλά και τα κρύα, όχι μόνο τις βροχές και τις πλημμύρες αλλά και τις ανομβρίες, τα χιόνια αλλά και τους πάγους στους πόλους) παίζει κι αυτή τον ρόλο της.

Το κλίμα, σε αντίθεση με τον καιρό, δεν αλλάζει μήνα τον μήνα ή χρόνο τον χρόνο. Η εμπειρική παρατήρηση όλων ημών, δηλαδή το τι ζούμε (και τι θυμόμαστε απ’ το κοντινό ή πιο μακρινό παρελθόν) είναι φτωχή για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει σοβαρές και μόνιμες αλλαγές στο κλίμα ευρύτερων περιοχών.

Μία έρευνα που κατατέθηκε στο 17ο δασολογικό συνέδριο (τον Οκτώβρη του 2015) παρατηρεί στον επίλογό της την στρατηγική σημασία που έχει το χρονικό εύρος των στοιχείων που συγκεντρώνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους. Σημειώνεται εκεί ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…

Μελοδράματα…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;

Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.

Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!

Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…

Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:

… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;

Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!