Tag: νομισματικά

Νομίσματα: όπλα που εκπυρσοκροτούν

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Το «πάγωμα» περιουσιακών στοιχείων (βασικά ξένων ομολόγων) της ρωσικής κεντρικής τράπεζας σε δολάρια και ευρώ, εικαζόμενης αξίας 300 δισεκατομυρίων δολαρίων που βρίσκονται κατά τα 2/3 τους στην Euroclear στο βέλγιο (θυγατρική της J.P. Morgan) μετά την εισβολή στην ουκρανία πριν δυο χρόνια έχει «γεννήσει»: όχι την οικονομική κατάρρευση του ρωσικού καπιταλισμού (όπως σχεδίαζαν οι δυτικοί) αλλά την διεθνή δυσπιστία απέναντι σ’ αυτά τα δύο νομίσματα, και μια αυξανόμενη τάση εγκατάλειψής τους στις διεθνείς συναλλαγές και αντικατάστασής τους κατ’ αρχήν από εθνικά νομίσματα.

Αλλά διάφορες δυτικές πολιτικές βιτρίνες κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν∙ ή βουλιάζοντας στην απελπισία, στην παρακμή και στα σκονάκια έχουν χάσει στ’ αλήθεια κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Οι G7 «ψάχνονται» να βρουν τρόπο να δώσουν αυτά τα 300 δις στο φασιστοκίεβο… Ωραία ιδέα, και δημοφιλής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Brics 3

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Διάφοροι δυτικοί «αναλυτές» (του γνωστού είδους όπως σ’ όλους τους τομείς) θεωρούν δεδομένο ότι η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας του δολαρίου (άρα και η ήττα της δυτικής χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας) θα έρθουν ΜΟΝΟ όταν εμφανιστεί ένα άλλο νόμισμα γενικευμένης διεθνούς χρήσης. Κοιτάνε δεξιά, κοιτάνε αριστερά, δεν βλέπουν κάποιο τέτοιο, οπότε ησυχάζουν οι ίδιοι και καθησυχάζουν τ’ αφεντικά τους: don’t worry, δεν υπάρχει αντίπαλος, το γουάν (ο επικρατέστερος αντικαταστάτης) είναι πολύ πίσω…

Κοιμούνται κι ονειρεύονται, όπως θα ήταν αναμενόμενο!! ΔΕΝ είναι καθόλου αναγκαίο ένα άλλο «εθνικό» νόμισμα (μαζί με μια άλλη «εθνική» κεντρική τράπεζα) που θα κατακτήσει-την-εμπιστοσύνη (δηλαδή την παγκόσμια αγορά) για να αποδολαριοποιηθεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός!!! Κι αυτό δεν είναι καν μυστικό! Είναι καταγραμμένο στην καπιταλιστική ιστορία του 20ου αιώνα!

Ας το θυμίσουμε βιαστικά και περιληπτικά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κομμάτια και θρύψαλα; (1)

Δευτέρα 24 Απρίλη>> To Council on Foreign Relations είναι απ’ τα πιο παλιά αμερικανικά think tanks του αμερικανικού imperium, ηλικίας ενός αιώνα. Παλιό και «επιδραστικό». Εμφανίζεται σαν «ανεξάρτητο» αλλά φυσικά χρηματοδοτείται από «φιλάνθρωπους» του είδους Rockefeller foundation, κλπ.

Η κυρία Christine Lagarde, πρόεδρος της ΕΚΤ (: «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα») έδωσε εκεί πριν μια βδομάδα μια διάλεξη για τον επερχόμενο κατακερματισμένο κόσμο – για το «τέλος της παγκοσμιοποίησης» θα μπορούσε να πει… Κανονικά όλοι εκείνοι που διαδήλωναν (πιο σωστά: παρήλαυναν…) πριν 24, 23, 22, 21, 20 χρόνια «κατά της παγκοσμιοποίησης» θα έπρεπε να παρακολουθούν με χαρούμενο πάθος τέτοιου είδους «τοποθετήσεις» των τεχνικών της εξουσίας… Απίθανο να το κάνουν, το έχουν ξεχάσει το θέμα. Ευτυχώς που υπάρχει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή για να προσφέρει την άχρηστη (;;, μάταιη;;) αντιπληροφόρηση.

«Και τι μας νοιάζει τι λένε και τι κάνουν οι αρχιτραπεζίτες;» θα πουν κάποιοι. «Έχουμε τα προβλήματα και τα βάσανα μας…» (Έχουμε και εκλογές!) Χμμμ… Κι άλλες φορές ήταν αδιάφορο το τι λένε και τι κάνουν τα αφεντικά και οι τεχνικοί τους – πράγμα που έκανε τα προβλήματα και τα βάσανα ακόμα πιο μυστηριώδη, ακόμα πιο αφόρητα… (Ας μην θυμίσουμε πόσες και ποιες ήταν αυτές οι «άλλες φορές» τα τελευταία 25 χρόνια∙ δεν θα πείσουμε: όταν η (διανοητική…) μιζέρια ποτίζει ως το μεδούλι, η έξοδος γίνεται πολύ δύσκολη.)

Η ομιλία της κυρίας ΕΚΤ, ακόμα και μέσα στην (μέτρια) αργκώ της, ήταν μια ακόμα μαρτυρία της διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού – του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ήταν μεγάλη η ομιλία. Μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει (στα αγγλικά) εδώ. Για τις ανάγκες της εργατικής κριτικής (μας) θα μεταφέρουμε μεταφρασμένα μερικά αποσπάσματα:

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε μια περίοδο μετασχηματιστικών αλλαγών. Μετά την πανδημία, τον αδικαιολόγητο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, την οπλοποίηση της ενέργειας, την ξαφνική επιτάχυνση του πληθωρισμού, καθώς και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετατοπίζονται γρηγορότερα.

Είμαστε μάρτυρες ενός κατακερματισμού της παγκόσμιας οικονομίας σε ανταγωνιζόμενα μπλοκ, με το κάθε μπλοκ να προσπαθεί να τραβήξει όσο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου γίνεται κοντύτερα στα στρατηγικά του συμφέροντα και στις κοινές αξίες. Κι αυτός ο κατακερματισμός μπορεί να συσσωματωθεί γύρω από δύο μπλοκ υπό την ηγεσία των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου.

Όλα αυτά μπορεί να έχουν εκτεταμένες επιπτώσεις σε πολλούς τομείς της ασκούμενης πολιτικής. Και σήμερα με τις παρατηρήσεις μου θα ήθελα να εξερευνήσω τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν για τις κεντρικές τράπεζες.

Εν συντομία, μπορεί να δούμε δύο σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον της ασκούμενης πολιτικής των κεντρικών τραπεζών: πρώτον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη αστάθεια καθώς η ελαστικότητα της παγκόσμιας προσφοράς μειώνεται∙ και δεύτερον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη πολυπολικότητα καθώς οι γεωπολιτικές εντάσεις συνεχίζουν να οξύνονται.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος επωφελήθηκε από ένα αξιοσημείωτα ευνοϊκό γεωπολιτικό περιβάλλον. Κάτω απ’ την ηγεμονική ηγεσία των ΗΠΑ, οι βασισμένοι σε κανόνες διεθνείς οργανισμοί άνθησαν και το παγκόσμιο εμπόριο επεκτάθηκε. Αυτό οδήγησε σε ένα βάθεμα των παγκόσμιων αλυσίδων [παραγωγής] αξίας και, καθώς η Κίνα εντάχθηκε στην παγκόσμια οικονομία, σε μια μαζική αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς εργασίας.

Σαν αποτέλεσμα, η παγκόσμια προσφορά έγινε πιο ελαστική στις αλλαγές της εγχώριας ζήτησης, οδηγώντας σε μια μακρά περίοδο σχετικά χαμηλού και σταθερού πληθωρισμού. Αυτό, με τη σειρά του, στήριξε ένα πλαίσιο πολιτικής στο οποίο οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στη σταθεροποίηση του πληθωρισμού κατευθύνοντας την ζήτηση χωρίς να χρειάζεται να δίνουν μεγάλη προσοχή σε διαταραχές της προσφοράς.

Αλλά αυτή η περίοδος σχετικής σταθερότητας μπορεί τώρα να δίνει τη θέση της σε μια διαρκή αστάθεια, με αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερο κόστος και πιο αβέβαιες εμπορικές εταιρικές σχέσεις. Αντί για την πιο ελαστική παγκόσμια προσφορά, μπορεί να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους επαναλαμβανόμενων σοκ στην προσφορά…

Αυτό έχει γίνει περισσότερο ορατό στην Ευρωπαϊκή ενεργειακή κρίση, αλλά εκτείνεται επίσης σε άλλες κρίσιμες προμήθειες. Σήμερα οι ΗΠΑ εξαρτώνται απόλυτα από εισαγωγές τουλάχιστον 14 κρίσιμων ορυκτών. Και η Ευρώπη εξαρτάται από την Κίνα για το 98% των αναγκών της σε σπάνιες γαίες. Οι διακοπές εφοδιασμού σ’ αυτά τα μέτωπα θα μπορούσαν να επηρεάσουν κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία και η μετάβασή της στην παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων.

Σαν αντίδραση, οι κυβερνήσεις νομοθετούν για να αυξήσουν την ασφάλεια των προμηθειών, ειδικά με τον Inflation Reduction Act στις ΗΠΑ, και την ατζέντα στρατηγικής αυτονομίας στην Ευρώπη. Όμως αυτά μπορεί, με τη σειρά τους, να επιταχύνουν τον κατακερματισμό, καθώς οι εταιρείες προσαρμόζονται περιμένοντας. Πράγματι, μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το ποσοστό των παγκόσμιων εταιρειών που σχεδιάζουν να περιφερειοποιήσουν τις προμηθευτικές τους αλυσίδες διπλασιάστηκε – περίπου στο 45% – σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν.

… Μια πρόσφατη μελέτη βασισμένη σε στοιχεία απ’ το 1900 διαπίστωσε ότι οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι έχουν οδηγήσει σε υψηλό πληθωρισμό, χαμηλότερες οικονομικές δραστηριότητες και πτώση του παγκόσμιου εμπορίου. Και η ανάλυση της ΕΚΤ εκτιμάει παρόμοια αποτελέσματα μπορεί να αναμένονται για το μέλλον. Αν οι παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες κομματιαστούν κατά μήκος γεωπολιτικών γραμμών, η παγκόσμια αύξηση των τιμών καταναλωτή μπορεί να κινείται μεταξύ του 5% βραχυπρόθεσμα και σχεδόν 1% μακροπρόθεσμα. Αυτές οι αλλαγές δείχνουν ότι μια δεύτερη αλλαγή βρίσκεται σε εξέλιξη στο περιβάλλον των κεντρικών τραπεζών: μπορεί να δούμε τον κόσμο να γίνεται περισσότερο πολυπολικός.

Κατά την διάρκεια της Pax Americana μετά το 1945, το αμερικανικό δολάριο ενισχύθηκε σταθερά ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και μέσο συναλλαγών, και πιο πρόσφατα το ευρώ ανέβηκε στη δεύτερη θέση. Αυτό είχε μια σειρά από – κυρίως ευεργετικές – επιπτώσεις για τις κεντρικές τράπεζες. Για παράδειγμα η ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να δρουν ως «ο μαέστρος της διεθνούς ορχήστρας» όπως σημειώνει ο Keynes, ή το να μπορούν οι εταιρείες να τιμολογούν στα εγχώρια νομίσματά τους, έκανε τις τιμές των εισαγωγών πιο σταθερές.

Παράλληλα, οι δυτικές δομές πληρωμών απέκτησαν έναν αυξανόμενο παγκόσμιο ρόλο. Για παράδειγμα, την δεκαετία μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο αριθμός των κρατών που χρησιμοποιούσαν το δίκτυο εκκαθάρισης πληρωμών SWIFT υπερδιπλασιάστηκε. Και το 2020 πάνω απ’ το 90% των διασυνοριακών συναλλαγών γινόταν μέσω του SWIFT. Αλλά τώρα τα καινούργια εμπορικά πρότυπα μπορεί να έχουν συνέπειες στις πληρωμές και στα διεθνή συναλλαγματικά αποθέματα.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα έχει αυξήσει πάνω από 130 φορές το διμερές εμπόριο αγαθών με τις αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμες οικονομίες, και η χώρα αυτή έχει γίνει επίσης ο κορυφαίος εξαγωγέας στον κόσμο. Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι υπάρχει σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στο εμπόριο μιας χώρας με την Κίνα και στα αποθέματα που διατηρεί σε γουάν. Τα νέα εμπορικά πρότυπα μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε νέες συμμαχίες. Μια μελέτη διαπιστώνει ότι οι συμμαχίες μπορεί να αυξήσουν το μερίδιο ενός νομίσματος στα αποθεματικά κάθε εταίρου του κατά περίπου 30%.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ευκαιρία για ορισμένες χώρες που επιδιώκουν να μειώσουν την εξάρτησή τους απ’ τα δυτικά συστήματα πληρωμών και τα νομισματικά πλαίσια, είτε για λόγους πολιτικής προτίμησης, οικονομικών εξαρτήσεων, είτε λόγω της χρήσης των οικονομικών κυρώσεων την τελευταία δεκαετία.

Μη δημοσιευμένα στοιχεία και επίσημες δηλώσεις δείχνουν ότι ορισμένες χώρες σκοπεύουν να αυξήσουν τη χρήση εναλλακτικών λύσεων για την τιμολόγηση του διεθνούς εμπορίου σε μεγάλα παραδοσιακά νομίσματα, όπως το κινεζικό γουάν ή η ινδική ρουπία. Βλέπουμε επίσης αυξημένη συσσώρευση χρυσού ως εναλλακτικού αποθεματικού ενεργητικού, που πιθανά καθοδηγείται από χώρες με στενούς γεωπολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και την Ρωσία. Υπάρχουν επίσης προσπάθειες να δημιουργηθούν εναλλακτικές λύσεις στο SWIFT. Από το 2014 η Ρωσία έχει αναπτύξει ένα τέτοιο σύστημα για εσωτερική και διασυνοριακή χρήση, με περισσότερες από 50 τράπεζες σε 12 χώρες να το χρησιμοποιούν το 2022. Και από το 2015 η Κίνα έχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα εκκαθάρισης πληρωμών σε γουάν.

Αυτές οι εξελίξεις δεν υποδηλώνουν επικείμενη απώλεια κυριαρχίας του δολαρίου των ΗΠΑ ή του ευρώ. Μέχρι στιγμής τα στοιχεία δεν δείχνουν ουσιαστικές αλλαγές στη χρήση των διεθνών νομισμάτων. Ωστόσο υποδεικνύουν ότι το καθεστώς νομίσματος διεθνούς χρήσης δεν μπορεί πια να θεωρείται δεδομένο.

…

Τρικυμία…

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Καθώς ετοιμάζουμε μια πιο αναλυτική αναφορά σε σχέση με τον (δυτικού ελέγχου) χρηματοπιστωτισμό και το σκοτεινό μέλλον του, ειδικά μετά την τελική «οπλοποίηση» βασικών μηχανισμών του και την ουσιαστική κατάσχεση των δολαριακών και σε ευρώ αποθεμάτων της Μόσχας (σε ευρωπαϊκές τράπεζες), εδώ μόνο νύξεις θα κάνουμε για το θέμα.

Η κυριότερη υπόδειξη: αυτή τη φορά είναι διαφορετικά∙ σε σχέση με την περίοδο 2008 – 2009. Δεν θα μιλήσουμε (ακόμα) για «κρίση» – η λέξη είναι χιλιοπαιγμένη και χάνει το νόημά της. Θα μιλήσουμε για την «ιδιοσυχνότητα» του δυτικού χρηματοπιστωτισμού (όρος αινιγματικός εκτός αν έχετε γνώσεις μηχανικής) και για «ταλάντωση» του συστήματος.

Για παράδειγμα χρεωκοπίες τραπεζών δεν είναι υποχρεωτικό να συμβούν: τα κράτη θα δανειστούν για να τις «σώσουν» αν δεν υπάρχει άλλος σωτήρας, κρατικοποιώντας τες ουσιαστικά. Και παρότι τα παράγωγα παίζουν και πάλι τον αποσταθεροποιητικό τους ρόλο, αυτή τη φορά καίρια θέση φαίνεται να κατέχουν τα παράγωγα του εμπορίου νομισμάτων. Αυτό είναι διαφορετικό∙ και σχετίζεται άμεσα με την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Δείτε επ’ αυτού, ενδεικτικά, τον παρακάτω πίνακα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; (1)

Δευτέρα 11 Απρίλη>> Εν τω μεταξύ, καθώς ο καιρός περνάει ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο (σ’ όποιον, φυσικά, θέλει να καταλάβει) ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι μόνο ένα μέρος του ευρύτερου 4ου παγκόσμιου πολέμου που έχει επιταχυνθεί.

Θεωρούμε εργατικό καθήκον μας να παρακολουθούμε και να αναλύουμε κριτικά και ανταγωνιστικά την εξέλιξη αυτού του πολέμου σ’ όλο το εύρος του, παρότι (το ξέρουμε καλά πια) ελάχιστοι είναι που έχουν λόγους εργατικού ανταγωνισμού για να ασχολούνται. Δεν πρόκειται για ζήτημα λίγων σύντομων αναφορών, πολύ λιγότερο που αυτός ο ευρύτερος, ο γενικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη και «παράγει» διαρκώς  λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά γεγονότα.

Εκείνο που μπορεί να κάνει (και θα κάνει) η ασταμάτητη μηχανή στο επόμενο διάστημα είναι μέσα από συνεχόμενες αναφορές, με γενικό τίτλο «πόλεμος; ποιος πόλεμος;» και συνεχή αρίθμηση (1,2,3…), απ’ την μια να κατεβαίνει σε κάποιο βάθος, κάτω απ’ την επιφάνεια των καταστάσεων, και απ’ την άλλη να φωτίζει γεγονότα, σχεδιασμούς, στόχους κρατικούς / καπιταλιστικούς, «λογικές» (αλλά και συγκρούσεις μεταξύ) των αφεντικών, εξελίξεις και γεγονότα που είτε φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους είτε περνάνε απαρατήρητα. Αυτά έχοντας επίγνωση ότι η εργατική κριτική αντιπληροφόρηση είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για τα όσα πρέπει (και θα έπρεπε προ πολλού…) να κάνουμε. (Συμβάλουμε σε μια ανύπαρκτη συζήτηση μέσα στο (ανύπακρτο…) κίνημα… το ξέρουμε…)

Για αρχή, σαν εισαγωγή, λίγα μεταφρασμένα αποσπάσματα από άρθρο της 9 Απρίλη 2022 (χωρίς αναφορά στην πηγή επειδή, εκτιμάμε, η μανία να κρίνεται κάτι με βάση την υπογραφή του είναι επιεικώς βλακώδης!) τα οποία ίσως σας φανούν κάπως οικεία θεματολογικά εφόσον έχουμε κάνει ήδη κάποιες νύξεις πρόσφατα περί ηγεμονίας του δολαρίου και υπονόμευσής της. Ας πούμε μόνο ότι ο συγγραφέας δεν είναι ούτε ρώσος ούτε «πουτινόφιλος»! Επιπλέον η αναδημοσίευση δεν έχει καθόλου το νόημα «ιδού η φοβερή άποψη»! Καθόλου!!! Μπορεί να αποδειχθεί μια λάθος άποψη. Έχει το νόημα: δείτε, η αναδιάρθρωση, με την επιτάχυνση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου μετά (ή παράλληλα με) την επιτάχυνση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, προκαλεί σοβαρές, δομικές αναταράξεις παγκόσμια, οι οποίες με καθόλου μαγικό ή μυστηριώδη τρόπο πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας!….

Οι τονισμοί είναι στο πρωτότυπο:

Κοιτάμε τα πρόσφατα γεγονότα και συνειδητοποιούμε ότι σημαδεύουν την αλλαγή απ’ την βασισμένη στο δολάριο παγκόσμια οικονομία, με εγγύηση χρηματοπιστωτικά περιουσιακά στοιχεία, στα νομίσματα που στηρίζονται σε εμπορεύματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή απ’ τα ενέχυρα (collateral) που είναι εντελώς και μόνο χρηματοπιστωτικά στην φύση τους προς ενέχυρα που βασίζονται στα εμπορεύματα….

Το τέλος του συστήματος που βασιζόταν στον χρηματοπιστωτισμό επιταχύνεται από γεωπολιτικές εξελίξεις. Η Δύση προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία για να την γονατίσει οικονομικά, αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να ανέβουν εναντίον της οι τιμές της ενέργειας, των εμπορευμάτων και των τροφίμων. Οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να πληθωρίσουν τα νομίσματά τους για να μπορούν να πληρώνονται όλα αυτά. Η Ρωσία αντίθετα συνδέει το ρούβλι με τιμές εμπορευμάτων μέσω μιας μεταβλητής άρθρωσης του νομίσματος με τον χρυσό, ενώ η Κίνα έχει ήδη δείξει ότι καταλαβαίνει το πληθωριστικό παιχνίδι της Δύσης έχοντας στοκάρει εμπορεύματα και βασικούς σπόρους εδώ και δύο χρόνια, αφήνοντας επιπλέον το νόμισμά της να ανέβει σε σύγκριση με το δολάριο.

Η Κίνα και η Ρωσία δεν ακολουθούν τον δρόμο της Δύσης με τον νομισματικό πληθωρισμό. Αντίθετα κινούνται προς μια πιο σταθεροποιητική στρατηγική σε σχέση με το χρήμα, με την προοπτική να σταθεροποιήσουν επιτόκια και τιμές ενόσω η Δύση επιταχύνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Zoltan Pozcar, αναλυτής της Credit Suisse, ονομάζει αυτήν την εξέλιξη Bretton Woods 3…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Swift 1

Παρασκευή 18 Μάρτη>> “Swift” σημαίνει σβέλτος. Σημαίνει όμως και πετροχελίδονο. Και, επιπλέον, “swift” είναι το όνομα ενός είδους κεντροαμερικάνικης σαύρας. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι τα χελιδόνια και οι σαύρες έχουν στην κίνησή τους κάτι «σβέλτο». Η απόφαση της Ουάσιγκτον (και των Βρυξελών) να χρησιμοποιήσουν το “swift” σαν όπλο είναι κάτι διαφορετικό: απόδειξη πανικού. Και θα επιταχύνει μια σειρά εξελίξεων που τους επόμενους μήνες και λίγα χρόνια θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας, με παραπάνω από έναν τρόπους…

H «society for worldwide interbank financial telecommunication» (το swift σαν θεσμός), με κεντρική έδρα στο βέλγιο, ήταν – μέχρι πριν λίγα χρόνια –  το παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής «οικονομικών μηνυμάτων», πληρωμών ουσιαστικά (μεταφοράς χρημάτων) μεταξύ τραπεζών και τραπεζικών λογαριασμών, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης καρτών. Θεωρητικά μιλώντας, αυτή η «society» θα έπρεπε να είναι «ουδέτερη» ως προς το περιεχόμενο των αγορών ή/και τις αιτίες των πληρωμών που καταγράφει. Και έτσι ήταν απ’ την άνοιξη του 1973 (όταν πρωτάρχισε να λειτουργεί) ως το καλοκαίρι του 2006.

Τότε διέρρευσε επίσημα στα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια ότι η διοίκηση Bush του Β (του «μικρού») απαιτούσε να έχει πρόσβαση στα δεδομένα των συναλλαγών – για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους… (Ουάου!) Η ε.ε. αντέδρασε επίσημα, προβάλλοντας την παραβίαση της ιδιωτικότητας. Αλλά το 2012 και το 2013 αποδείχθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ουσιαστικά «χακέψει» τους υπολογιστές της «society» και μάθαιναν ό,τι γούσταραν. Ήταν «πάνω στη στιγμή»: για να είναι αποτελεσματικές οι «κυρώσεις» κατά του ιράν (κατ’ αρχήν αμερικανικής προέλευσης) έπρεπε να ελέγχονται (και να απαγορεύονται) οι διατραπεζικές πληρωμές της Τεχεράνης. Η «society» δεν μπορούσε, φυσικά, βάσει του καταστατικού της να απαγορεύσει οτιδήποτε. No problem: έμαθε να μπορεί!

Φαίνεται σαν παιχνίδι τεχνοκρατών σ’ έναν μακρινό γαλαξία; Δεν είναι! Φανταστείτε ένα τεράστιο φράγμα που μαζεύει το νερό από τουλάχιστον τα μισά ποτάμια του πλανήτη (και οπωσδήποτε απ’ τα μεγαλύτερα) και μοιράζει νερό παντού. Έρχεται ύστερα μια συμμορία πιστολέρο κι αρχίζει να λέει: «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…» Στην προκειμένη περίπτωση το «νερό», το «ρευστό», είναι τα νομίσματα διεθνών συναλλαγών, το δολάριο (και σε μικρότερο βαθμό το ευρώ). Και η «δίψα» είναι ουσιαστικά η απαγόρευση εμπορικών σχέσεων μέσω της χρήσης αυτών των νομισμάτων.

Πρέπει λοιπόν να φύγουμε απ’ το «φράγμα» (το swift) και να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά το «ρευστό» (τα κύρια νομίσματα διεθνών συναλλαγών, κατ’ αρχήν το δολάριο). Έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι νομίζει κάποιος.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Swift 3

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Εκείνο που είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την στιγμή που η Τεχεράνη είδε τις κάνες των πολυβόλων πάνω στο «φράγμα» ήταν η αναζήτηση τρόπων παράκαμψης (και ενδεχομένως εγκατάλειψης σε μεγάλο βαθμό) τόσο του δολαρίου όσο και του ευρώ στις διεθνείς συναλλαγές κρατών και αφεντικών. Ήδη το 2014 τα πολυβόλα τα είδε και η Μόσχα (μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, την εξέγερση στο Donbass, και την αποτυχημένη προσπάθεια του ουκρανοφασιστικού στρατού να την καταστείλει). Το Πεκίνο ήταν το επόμενο, το Καράκας επίσης…

Μακριά απ’ την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς μας, το ζήτημα της παράκαμψης νομισμάτων που επί δεκαετίες έχουν υπάρξει ο διεθνής «μεσολαβητής» των τιμών δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πιο προφανής λύση είναι οι συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα των εμπλεκόμενων. Όμως για να λειτουργεί κάτι τέτοιο θα πρέπει α) αυτά τα νομίσματα να έχουν σταθερή ή σχετικά σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί είτε να βγουν εκτός του διεθνούς εμπορίου (τζόγου…) νομισμάτων είτε να έχουν ισχυρή υποστήριξη απ’ τα κεντρικές τους τράπεζες για να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις, και β) το εμπόριο μεταξύ αυτών των εθνικών νομισμάτων να είναι στοιχειωδώς συμμετρικό: για παράδειγμα δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πουλάει η ρωσία φυσικό αέριο στην κίνα έναντι γουάν, αν αυτά τα γουάν δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στην ίδια περίπου ποσότητα για να αγοράσει εμπορεύματα είτε απ’ την κίνα είτε από αλλού.

Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα των αποθεματικών των κεντρικών (εθνικών) τραπεζών – βασικό στοιχείο της υποστήριξης, in case of emergency, των νομισμάτων τους. Η αποθήκευση χρυσού είναι μια λύση, αλλά ο χρυσός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ’ αυτός για πληρωμές. Το πιο συνηθισμένο απόθεμα είναι «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» κρατών με ισχυρά νομίσματα – κρατικά ομόλογα για παράδειγμα. (Τα νομισματικά αποθεματικά της κεντρικής ρωσικής τράπεζας ήταν στις 31 Γενάρη αξίας 469 δις δολαρίων. Απ’ αυτό το ποσό το 22% ήταν αμερικανικά ομόλογα, σε δολάριο∙ το 29% ευρωπαϊκά ομόλογα, σε ευρώ∙ και το 6% βρετανικά ομόλογα, σε στερλίνα. Το πρόβλημα μ’ αυτά είναι ότι δεν διακρατούνται στην κεντρική τράπεζα του αγοραστή – της Μόσχας εν προκειμένω – αλλά στην κεντρική τράπεζα του εκδότη – στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Αυτό κάνει εύκολη την απαγόρευση χρήσης τους, το «πάγωμα» τους δηλαδή…).

Παρότι το δολάριο χάνει σταθερά το ποσοστό συμμετοχής του στις διεθνείς τρέχουσες συναλλαγές (κάτω από 50%) παραμένει το επικρατέστερο (γενικά) στα αποθεματικά των περισσότερων κεντρικών τραπεζών (πάνω από 60%). Όταν, όμως, τα οπλοπολυβόλα πάνω στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του ξερνάνε μολύβι, η καπιταλιστική «κρίση» που δημιουργείται απαιτεί λύση το συντομότερο.

Κι έτσι ακριβώς επιταχύνονται οι τάσεις που είχαν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.

Κάτω απ’ την αγωνιώδη δυτική αναμονή για «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, κάτω απ’ την εξαγριωμένα συστηματική δυτική παραπληροφόρηση (αναμενόμενη, όλο και πιο έντονη όταν η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αντίθετη…), την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, ύστερα από σύντομη τηλεσυνεννόηση μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης» (EAEU) και της κίνας ανακοίνωσαν το σχεδιασμό ενός νέου νομίσματος διεθνούς χρήσης και ενός νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού μηχανισμού! Αν η αποκοπή διάφορων ρωσικών τραπεζών απ’ το swift και η «διακράτηση» (δηλαδή η απαγόρευση χρήσης) των ρωσικών αποθεμάτων σε δολάριο, ευρώ και στερλίνα ήταν μια «πυρηνική βόμβα» με χρηματοπιστωτικούς / οικονομικούς όρους (μέχρι και ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire το αναγνώρισε!), το «νέο διεθνές νόμισμα / σύστημα συναλλαγών» είναι η εξίσου «πυρηνική» απάντηση και κάτι παραπάνω.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αμέρικα, αμέρικα (2)

Τρίτη 25 Αυγούστου. Ενώπιον της συνεχιζόμενης υποτίμησης του δολαρίου (που περισσότερο απ’ το να ενισχύει τις καθαρά αμερικανικές εξαγωγές υπονομεύει την αξία του νομίσματος σαν αποθεματικού και διεθνούς χρήσης) και περιμένοντας την όπου νάναι διεθνή εγκαθίδρυση του ψηφιακού γουάν, σε συνθήκες παρατεινόμενης ύφεσης, τα αμερικανικά οικονομικά επιτελεία προσπαθούν να οχυρωθούν – με μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, παρότι μοιάζει να ταιριάζει με την εποχή.

Υπάρχει μια συζήτηση για ψηφιακό δολάριο – αλλά για αποκλειστική χρήση εντός ηπα, με μια προτίμηση απ’ τους «φτωχούς»…. Υποτίθεται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο η κεντρική αμερικανική τράπεζα (fed) θα μπορεί να επιδοτεί κατευθείαν και γρήγορα τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που υποφέρουν περισσότερο απ’ την παρακμή. Τα ψηφιακά δολάρια θα πηγαίνουν κατευθείαν σ’ ένα ψηφιακό πορτοφόλι που θα έχει ο καθένας στο κινητό του (μέχρι να του το κλέψουν…) μέσω μια εφαρμογής.

Αυτή η συζήτηση δείχνει να είναι στην πολύ αρχή της, αν και είναι λογικό να έχουν ξεκινήσει κάποια βήματα, ειδικά εφόσον το ιδιωτικό ψηφιακό Libra (πρωτοβουλία διάφορων μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων με επικεφαλής τον κυρ facebook) έκανε μια πανηγυρική εμφάνιση σαν σχέδιο στα μέσα του 2019, έφαγε πόρτα απ’ την fed (και απ’ την ε.ε.) αλλά δεν εξαφανίστηκε: συνεχίζει να δουλεύεται σαν project, χωρίς φανφάρες, υποθέτουμε σε γνώση και υπό την αιγίδα της fed.

Έτσι, ενώ το ψοφιοκουναβιστάν μοιάζει να προσπαθεί να μιμηθεί το Πεκίνο, υπάρχουν ορισμένες διαφορές· ή αυτές φαίνονται προς το παρόν. Πρώτον, το να ταυτιστεί η χρήση ενός τέτοιου ψηφιακού, blockchain νομίσματος με τα «εθνικά επιδόματα επιβίωσης» είναι το χειρότερο είδος «διαφήμισης»! Δεύτερον, το να προορίζεται για εθνική, εσωτερική χρήση, θα έχει συνέπειες στο «φυσικό» / λογιστικό δολάριο κλασσικού τύπου. Και τρίτον, απ’ την αρχή κι όλας της χρήσης του, θα χρειαστεί ένα ισχυρό back up «αξίας». Το Πεκίνο προορίζει το δικό του ψηφιακό νόμισμα να έχει σταθερή πρόσδεση με τον χρυσό· ένας καινούργιος κανόνας του χρυσού. Γι’ αυτό και αγοράζει (και εξορύσσει) χρυσό με μεγάλες ποσότητες. Αλλά το ψοφιοκουναβιστάν δεν κάνει το ίδιο – όχι ως τώρα τουλάχιστον.

Δεν είναι μόνο η Ουάσιγκτον που προσανατολίζεται στο ψηφιακό νόμισμα (και τα ψηφιακά, απόλυτα ελεγχόμενα πορτοφόλια). Η Μόσχα, η ε.ε., η Τεχεράνη, το Καράκας και το Λονδίνο κάνουν τις δικές τους έρευνες. Αν, όμως – όπως αναμένεται – το Πεκίνο ρίξει σε διεθνή χρήση το ψηφιακό γουάν το ερχόμενο φθινόπωρο, δεν θα έχει απλά ένα νομισματικό χρονικό πλεονέκτημα. Θα προσδιορίσει, επίσης, και τους διεθνείς κανόνες κυκλοφορίας και χρήσης των κρατικών «κρυπτονομισμάτων», τις προδιαγραφές τους και τα πρότυπα.

Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για «αγώνα δρόμου»: ο ένας (το Πεκίνο) πλησιάζει στο τέρμα και οι άλλοι πηγαίνουν να στηθούν στην αφετηρία ή έχουν κάνει τα πρώτα μέτρα. Ωστόσο το κρισιμότερο είναι τι «χώρο» (δηλαδή τι όγκο διεθνών συναλλαγών) θα αποσπάσει κάθε κρυπτονόμισμα. Εδώ ο κινεζικός καπιταλισμός έχει πλεονεκτήματα, και λόγω μεγέθους.