Ινδοκούς

Σάββατο 31 Αυγούστου. Τι είπαμε ότι υποτίθεται πως διαπραγματεύεται ο ειδικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον Zalmay Khalilzad με αντιπροσωπεία των ταλιμπάν στην Ντόχα; Ένα σχέδιο ειρήνευσης στο αφγανιστάν με αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απο εκεί;

Ξεχάστε το! Πριν 6 ημέρες ένας απ’ τους πιο «δυναμικούς» βουλευτές του ψόφιου κουναβιού, που βρίσκεται χωμένος σ’ όλες τις υποθέσεις «εξωτερικής πολιτικής», ονόματι Lindsey Graham, προειδοποίησε δημόσια (μέσω cbs) το ψόφιο κουνάβι:

Κύριε πρόεδρε, αν δεν έχετε μια αντιτρομοκρατική δύναμη εκεί, ακόμα κι αν κάνετε συμφωνία με τους ταλιμπάν – για το οποίο αμφιβάλλω, αλλά μπορεί – δεν έχουν την δυνατότητα ή την θέληση να προστατέψουν την αμερικανική ενδοχώρα… Κατά τον Graham τουλάχιστον 8.600 αμερικάνοι πεζοναύτες πρέπει να μείνουν στο αφγανιστάν, σαν «insurance policy έναντι μιας ακόμα 11ης Σεπτέμβρη». Γιατί η «προστασία της αμερικανικής ενδοχώρας» ξεκινάει απ’ όσο πιο μακριά γίνεται· και για κάποιο λόγο οι “οκτώ εξακόσιοι” είναι η σωστή αμερικανική συνοριοφυλακή για την περίπτωση της κεντρικής ασίας…

Χτες το ψόφιο κουνάβι το επιβεβαίωσε: ο αμερικανικός στρατός ΔΕΝ πρόκειται να φύγει απ’ τα οροπέδια. Θα μειώσουμε τον στρατό στους 8.600… πάντα θα έχουμε παρουσία εκεί… τιτίβισε. Αντιγράφει τον Graham; Ο Graham ανήκει στους καθοδηγητές του; Τι σημασία έχει;

Διότι …την ξέρουμε καλά την ιστορία των ταλιμπάν… και την μπλεγμένη ιστορία με την al-Qaeda, και γι’ αυτό ακριβώς οποιαδήποτε συμφωνία, αν υπάρξει κάποια, θα πρέπει να επιβλέπεται και να επιβεβαιώνεται αυστηρά… εξήγησε ένας εκπρόσωπος του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. Ξέθαψε την al-Qaeda, δείγμα σοβαρής έλλειψης δικαιολογιών, σε συνθήκες “άγχους”… Αλλά έχει κι αυτό κάποια σημασία πια;

Το παραμύθι, λοιπόν, ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα φύγει απ’ το αφγανιστάν αφήνοντάς το στο Πεκίνο, στη Μόσχα, στην Ισλαμαμπάντ και την Τεχεράνη τελειώνει. Λογικό… Ξαναρχίζει όμως εκείνο που δεν είναι καθόλου παραμύθι. Αν η Ουάσιγκτον, έστω και προσχηματικά, βρέθηκε να διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν, είναι για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή ελέγχουν ήδη το 40% με 50% της αφγανικής επικράτειας, και δεν μπορεί να τους σταματήσει ούτε ο τυπικός «αφγανικός στρατός», ούτε οι 14.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (μαζί με άλλους 17.000 «συμμαχικούς»)…. Ειπωμένο αλλιώς: η Ουάσιγκτον δεν μπήκε απ’ τον περασμένο Οκτώβρη σε συζήτηση με τους εχθρούς της (τους ταλιμπάν…) ευρισκόμενη σε θέση ισχύος… Αλλά σε θέση αδυναμίας…

Διαπραγματεύσεις τέλος λοιπόν (ο 9ος γύρος βρισκόταν σε εξελίξη αυτές τις ημέρες και, υποτίθεται, απέμεναν οι τελευταίες λεπτομέρειες για την συμφωνία…). Όταν οι ταλιμπάν λένε «έξω οι κατοχικοί στρατοί» το εννοούν, και δεν θα μπορούσαν παρά να το εννοούν. Την ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού την απέρριψαν αμέσως: Το τέλος της κατοχής δεν θα το διαπραγματευτούμε με κανέναν δήλωσε ο εκπρόσωπός τους Suhail Shaheen απ’ την Ντόχα. Κι αν ως τώρα οι αμερικανικές βάσεις ήταν δευτερεύον στόχος τους, «απ’ έξω – απ’ έξω», από σήμερα είναι στη διακριτική τους ευχέρεια πόσο τακτικά και πόσο δυναμικά θα κτυπάνε τον αμερικανικό κατοχικό στρατό.

Δεν είναι, όμως, μόνον αυτά. Διακριτικά αλλά με καίριο τρόπο πίσω απ’ τους ταλιμπάν βρίσκονται η ρωσία, η κίνα, το πακιστάν και το ιράν. Απ’ την μεριά του το ψοφιοκουναβιστάν έχει την «βοήθεια» λίγων εκατοντάδων ενόπλων τζιχαντιστών (αναγκαστικές μετακινήσεις από συρία και ιράκ) που έχουν κάποιες μικρές βάσεις στα βουνά ανατολικά· και είναι σπεσιαλίστες στις βόμβες – στο – ψαχνό.

Αφού, λοιπόν, Η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να πάρει με το καλό τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν, βρίσκεται τώρα εκτεθειμένη σ’ αυτό το ενδεχόμενο, καθόλου ευχάριστο για ένα προεκλογικό ψόφιο κουνάβι: να αναγκαστεί να στείλει μερικές χιλιάδες πεζοναύτες επιπλέον, μπας και καταφέρουν να σταματήσουν τους ταλιμπάν, αν αρχίσουν τα πεσίματα. Για τους ταλιμπάν μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν υποχρεωτικά αρνητική: άντεξαν και με 100.000 αμερικάνους πεζοναύτες στο αφγανιστάν στο πρόσφατο παρελθόν…

Κάποιοι έχουν παρατηρήσει ότι «είναι εύκολο να ξεκινήσεις έναν πόλεμο, αλλά δύσκολο να τον σταματήσεις». Μετά από 18 χρόνια και μια αδιαμφισβήτητη ήττα, το ψόφιο κουνάβι βάζει υποψηφιότητα όχι για νόμπελ ειρήνης αλλά για το δικό του μερίδιο στο πολύχρονο «αφγανικό βιετνάμ». Ίσως είναι το χειρότερο κομμάτι: τώρα όλα τα χαρτιά έχουν ανοίξει.

(φωτογραφία: Ο αφγανο-αμερικάνος Zalmay Khalilzad, πρώην πρεσβευτής της Ουάσιγκτον στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στον οηε, διορίστηκε απ’ τον Pompeo «ειδικός απεσταλμένος» (και) για τις διαπραγματεύσεις με τους ταλιμπάν. Θα κάνει μήνυση τώρα που τον “αδειάζουν”; Όχι… Μπορεί όμως κάποια στιγμή στο μέλλον να γράψει ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματά του… )

Κι άλλες τιμωρίες

Σάββατο 31 Αυγούστου. Μέχρι πριν ένα χρόνο η λιβανέζικη τράπεζα Jammal Trust συνεργαζόταν με την αμερικανική υπηρεσία διεθνούς ανάπτυξης (usaid) για την υποστηρίξη φτωχών χωριών στον λίβανο. Απο χτες άλλαξε θέση: μπήκε στη λίστα «τραπεζών που υποστηρίζουν τρομοκράτες»: «Η Jammal Trust παρέχει υποστήριξη και υπηρεσίες στο εκτελεστικό συμβούλιο της Hizballah και του Ταμείου των Μαρτύρων, που διοχετεύει χρήματα στις οικογένειες των βομβιστών αυτοκτονίας» ήταν η ετυμηγορία του αμερικανικού υπ.οικ., που επέβαλε τις συνηθισμένες «κυρώσεις». Το παράξενο (;) είναι ότι η Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρησιμοποιεί βομβιστές αυτοκτονίας εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια, απ’ την δεκαετία του ’80, όταν ήταν μια μικρή οργάνωση. Και τότε (τoν Οκτώβρη του 1983…) το έκανε σε ελάχιστες περιπτώσεις (που ανάγκασαν όμως τον αμερικανικό και τον γαλλικό στρατό να τα μαζέψουν και να φύγουν απ’ τον λίβανο).

Η «δικαιολογία» για την τιμωρία της λιβανέζικης τράπεζας στήθηκε, ολοφάνερα, άρον άρον. Γιατί ο στόχος δεν είναι αποκλειστικά αυτή· είναι συνολικά η «οικονομία» του λιβανέζικου κράτους· που έχει τα χάλια της. Πρόκειται, λοιπόν, για μια επιθετική κίνηση αποσταθεροποίησης με οικονομικά μέσα του λιβάνου (όπου η Χεζμπ’ αλλάχ είναι ένα εντελώς νόμιμο κόμμα…). Η άσκηση της αμερικανικής “παιδαγωγικής” και σε βάρος της Βηρυτού δεν μπορεί να είναι τυχαία.

Σε μια παράλληλη και διπλανή εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν απείλησε με κυρώσεις όσους πάρουν μέρος στη διεθνή εμπορική έκθεση στη Δαμασκό, την επόμενη βδομάδα. Άσφαιρα πυρά θα σχολίαζε κάποιος: στο βαθμό που πρόκειται για μια ακόμα ευκαιρία συμφωνιών με το καθεστώς για έργα ανοικοδόμησης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι 40 αντιπροσωπείες που έχουν δηλώσει συμμετοχή θα έχουν και τους τρόπους τους να κάνουν τις δουλειές τους μακριά απ’ τα αμερικανικά ραντάρ.

Άσφαιρα τα πυρά, αλλά δεν είναι καθόλου το μόνο είδος. Μέση Ανατολή – εδώ δίπλα…

With help from some friends

Σάββατο 31 Αυγούστου. Η σύνδεση του ιρανικού καπιταλισμού με την «ευρασιατική οικονομική ένωση» είναι γεγονός. Η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε χτες στη Μόσχα, και θα αρχίσει να «τρέχει» κανονικά σε 2 μήνες.

Αν δεν το θυμάστε: η «ευρασιατική οικονομική ένωση» (με τωρινά μέλη την ρωσία, την αρμενία, την λευκορωσία, το καζακστάν και το κιργιζιστάν) ήταν η «πέτρα του σκανδάλου» απ’ την οποία ξεκίνησε (ή επωφελήθηκε) το φασισταριό και η Ουάσιγκτον στην ουκρανία, στα τέλη του 2013 και στις αρχές του 2014: όταν ο τότε πρόεδρος Yanukovych «παιζόταν» για το αν θα δεχτεί τους αποικιακούς όρους της ε.ε. (για να συνδεθεί μαζί της) ή την μεγάλη αγκαλιά της ε.α.ε…

Χάρη στη χθεσινή συμφωνία η Τεχεράνη θα μπορεί να εξάγει προς την ε.α.ε. 70 είδη χωρίς δασμούς, και άλλα 503 με χαμηλούς τέτοιους. Είτε χερσαία (μέσω αρμενίας) είτε – κυρίως – μέσω της Κασπίας (προς ρωσία και καζακστάν). Η επίσημη υποδοχή του 6ου μέλους θα γίνει με την συμμετοχή του ιρανού προέδρου Rouhani στη σύνοδο της ε.α.ε. στο Yerevan, στα τέλη Σεπτέμβρη.

Αν και είναι κάτι λιγότερο απ’ την σημερινή ε.ε. (μια ε.ε. σε προηγούμενο στάδιό της) η ε.α.ε. έχει αυξήσει σημαντικά το εμπόριο μεταξύ των μελών της (εσωτερική αγορά 183 εκατομμυρίων ανθρώπων – χωρίς να υπολογιστούν τα 80 εκατομμύρια ιρανών) και έχει συμβάλει στην αύξηση των εξαγωγών συνολικά του μπλοκ, αλλά και στην κατασκευή κοινών υποδομών (από ηλεκτρικά δίκτυα ως δίκτυα οπτικών ινών, και από δρόμους μέχρι αεροδρόμια). Επιπλέον, σαν καπιταλιστικό «μπλοκ ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών» βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική θέση για να επωφεληθεί απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» ενισχύοντάς τους.

Το ότι η ε.α.ε. κατεβαίνει ως τις “θερμές θάλασσες” είναι σημαντικό από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Το κατά πόσον η Τεχεράνη θα επωφεληθεί απ’ την συμμετοχή της στην ε.α.ε. για να παρακάμψει, και σε ποιο βαθμό, τα εμπόδια στις εξαγωγές υδρογονανθράκων, μένει να φανεί. Αλλά ο οικονομικός αποκλεισμός που προσπαθεί να της επιβάλλει η Ουάσιγκτον δείχνει να μπαίνει σε τροχιά φανερής αποτυχίας. Η συμμετοχή σ’ ένα οικονομικό / εμπορικό μπλοκ σαν την ε.α.ε. είναι μεγάλη ανάσα για τον ιρανικό καπιταλισμό – και δεν είναι καν αυτό το τέλος του δρόμου.

Υπάρχει και το (στρατιωτικό) “σύμφωνο της Σαγκάης”…

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 31 Αυγούστου. Μετά την ακύρωση της διμερούς (με το Τόκιο) gsomia απ’ την Σεούλ, οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με την κυβέρνηση Moon δεν είναι στα καλύτερά τους. Ανοικτά. Εκτός απ’ τις επαναλαμβανόμενες αμερικανικές δηλώσεις περί «μεγάλης απογοήτευσης» (για την επιλογή της Σεούλ), η Ουάσιγκτον έκανε πριν 4 ημέρες (στις 27 Αυγούστου) κάτι ακόμα: σχολίασε αρνητικά τις διήμερες ασκήσεις που έκανε ο νοτιοκορεατικός στρατός στις νησίδες Dokdo (που διεκδικεί το Τόκιο). Η (ψοφιοκουναβική) «παρατήρηση» ότι με δεδομένες τις πρόσφατες διαφωνίες [με το Τόκιο] η χρονική στιγμή, το μήνυμα και η αυξημένη κλίμακα των ασκήσεων δεν βοηθούν στην επίλυση των τρεχουσών διαφωνιών συμπληρωνόταν μ’ αυτό: οι ηπα δεν παίρνουν θέση σε σχέση με την κυριότητα των νησιών… αυτό πρέπει να λυθεί ειρηνικά μεταξύ των δύο κρατών.

Με απλά λόγια η Ουάσιγκτον αμφισβήτησε την (νοτιο)κορεατική κυριότητα στις νησίδες Dokdo! Όπως ακριβώς κάνει το Τόκιο… Θα το έλεγε κανείς έως και χοντράδα… Μετά απ’ αυτά κλήθηκε απ’ το νοτιοκορεατικό υπ.εξ. για «τράβηγμα αυτιών» ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Σεούλ· το κερασάκι στην τωρινή τούρτα.

Πιο καθαρά θα φανεί η κατάσταση των σχέσεων όταν αρχίσουν, μέσα στο φθινόπωρο, οι διαπραγματεύσεις για την ανανέωση της «αμυντικής συμφωνίας» Ουάσιγκτον – Σεούλ.

Κάτι μας λέει ότι ο Moon έχει ξεσπαθώσει, κι ότι δεν θα είναι εύκολος και βολικός.

(Να θυμίσουμε επί τη ευκαιρία πως όταν κινεζικά και ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά πέταξαν πάνω απ’ τις Dokdo και η νοτιοκορεατική αεροπορία τους έριξε κάτι σφαίρες, η Μόσχα με την Σεούλ κουβέντιασε το θέμα. Δεν είπε “δεν ξέρουμε τίνος είναι η κυριότητα”…

Αυτή η υπενθύμιση χρειάζεται επειδή η ασταμάτητη μηχανή είχε υποστηρίξει τότε – στις 26 Ιούλη – ότι η ρωσο-κινεζική “απρέπεια” ήταν, στην πράξη, κίνηση υποστηρίξης της Σεούλ. Να που τώρα η αιρετική θέση της ενισχύεται…)

Πού είναι το oil;

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Πως θα σας φαινόταν αν το επικηρυγμένο ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1, έχει ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλούσε, εν πλω, σε μικρότερα τάνκερ – τα οποία μεταφέρουν (ή έχουν ήδη μεταφέρει) το staff στον τελικό του προορισμό;

Μια ερώτηση κάνουμε… Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή η Τεχεράνη ανακοίνωσε πριν μέρες ότι τα 2,1 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου «πουλήθηκαν» (σε άγωνστο αγοραστή…)· κι αυτό μπορεί κάλιστα να είναι κυριολεκτικό: τα πήρε… πάνε…

Εν τω μεταξύ όσο το Adrian Darya 1 κινείται μέσα ή κοντά στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ο Pompeo (και το ψοφιοκουναβιστάν) έχουν βγάλει τον σκασμό σε σχέση με απειλές για τιμωρίες, κλπ. Κάτι πρέπει να δείχνει αυτό – έτσι δεν είναι;

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 1

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Όταν, τον Φλεβάρη του 2016, ο δεξιός πρωθ. David Cameron, επιστρέφοντας νικητής από διαπραγματεύσεις εντός ε.ε. για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις (για το αγγλικό κράτος /κεφάλαιο) στη σχέση Λονδίνου – ε.ε., αποφάσιζε ότι μπορεί επιτέλους να κάνει από θέση ισχύος το «θρυλικό» δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι, ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος πίστευε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν οτιδήποτε άλλο από «ναι». Κυρίως δεν είχαν τέτοια ελπίδα οι δεξιοί και αριστεροί προωθητές της «εξόδου». Η κάθε πλευρά υπέρ της «εξόδου» έκανε τους δικούς της υπολογισμούς για κέρδη απ’ το δημοψήφισμα· και πουθενά δεν υπήρχε η ανησυχία ότι η «έξοδος» θα γινόταν απ’ τις 24 Ιούνη του ’16 και μετά κάτι πολύ πιο πραγματικό και απαιτητικό απ’ αυτό που ήταν ως τις 22 Ιούνη: ένα βολικό (και πολλαπλά «ερμηνευόμενο») σύνθημα…

Ιστορικά το ζήτημα της συμμετοχής ή μη του Λονδίνου στην ε.ε. είχε περάσει από διάφορες «αναστροφές» στην αγγλική πολιτική και κυρίαρχη ιδεολογία. Στα ‘70ς και στα ‘80s “ευρωσκεπτικιστές” ήταν οι εργατικοί (η καθεστωτική “αριστέρα”) και “ευρώφιλοι” ήταν οι συντηρητικοί (η καθεστωτική “δεξιά”). Οι δεύτεροι έβλεπαν την συμμετοχή τους στην εοκ (και μετά ε.ε.) σαν ευκαιρία αξιοποίησης του βρετανικού καπιταλιστικού δυναμισμού στο χωρίς σύνορα ευρωπαϊκό εμπόριο. Οι πρώτοι έβλεπαν την ε.ε. σαν το “κέλυφος” ενίσχυσης του θατσερισμού… Και σαν εμπόδιο σε μελλοντικές επανακρατικοποιήσεις…

Στα ‘90s ωστόσο ο πολισμός αυτός άλλαξε. Οι εργατικοί , μετατοπισμένοι πιο «δεξιά» (Blair), διαπίστωσαν ότι η εργατική νομοθεσία της ε.ε. κρατούσε τα βασικά σοσιαλδημοκρατικά στάνταρ, ενώ από πολιτική άποψη η ε.ε. φαινόταν αντίβαρο στον (χωρίς σοβιετικό αντίπαλο πια) αμερικανικό ηγεμονισμό. Απ’ την μεριά τους οι συντηρητικοί άρχισαν να εξοργίζονται με τις όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αποφάσεις που έβαζαν φρένο στον «αναρχοφιλελευθερισμό» αμερικανικού τύπου που θεωρούσαν απαραίτητο για την ηγεμονία του αγγλικού κεφάλαιου. Επιπλέον θεωρούσαν ότι λόγω ε.ε. το Λονδίνο απομακρύνεται απ’ την Ουάσιγκτον και την «προνομιακή σχέση» / άξονα της παγκόσμιας «αγγλόσφαιρας»… Οι φασίστες είχαν ακόμα πιο καθαρούς λόγους κατά της ε.ε.: την ελεύθερη μετακίνηση των εργατών, ειδικά των «ανατολικών». (Για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, η αγγλική εθνικιστική ιδεολογία έχει τον ειδικά δικό της «κόκκινο» εχθρό, που λέγεται «πολωνία». Ο πολωνός τεχνίτης που μπορούσε να εγκατασταθεί και να δουλέψει ελεύθερα στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έμοιαζε στον μέσο άγγλο φασίστα σαν αντιστροφή της «νίκης κατά του κομμουνισμού»…)

Σ’ αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τις αλλαγές (καπιταλιστικών) συσχετισμών που γίνονταν σταδιακά τόσο εντός ε.ε. όσο και σε σχέση με την ευρωζώνη. Η επιτυχία στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» της γερμανικής «agenda 2010» που η τότε συμμαχία σοσιαλδημοκρατών / πρασίνων πέρασε απ’ το γερμανικό κοινοβούλιο το 2003, έδινε σταθερά παγκόσμια εμβέλεια στο γερμανικό κεφάλαιο… Πράγμα που σήμαινε ότι ο στηριγμένος στον χρηματοπιστωτισμό αγγλικός καπιταλισμός έβλεπε ενοχλημένος την γερμανική ανάπτυξη….

(φωτογραφία: Η Thatcher το 1975 – δεν ήταν ακόνα πρωθυπουργός – στην εκστρατεία υπέρ της ένταξης στην τότε εοκ…)

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 2

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Τέτοια ήταν σε γενικές γραμμές η ιδεολογική-πολιτική διάταξη την άνοιξη του 2016: η δεξιά / ακροδεξιά στο μεγαλύτερο μέρος της υπέρ της «εξόδου», παρέα μ’ ένα μέρος της «αριστεράς» των εργατικών και τμήματα της αγγλικής άκρας αριστέρας, που ήταν επίσης υπέρ της «εξόδου» – για, στα λόγια τουλάχιστον, αντίθετους λόγους απ’ τους φασίστες. Το μεγαλύτερο μέρος των υπηκόων (κυρίως από μια ηλικία και κάτω) και, αυτό έχει σημασία, τα σημαντικότερα τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου, υποστήριζαν την παραμονή· και πάλι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Αυτό που περίμεναν είτε οι μεν είτε οι δε του “exit” δεν ήταν βέβαια να κερδίσει το «όχι»! Οι δεξιοφασίστες επεδίωκαν την πολιτική / κομματική αναδιάταξη εντός βρετανίας, με την δημιουργία μιας υπολογίσιμης σε μέγεθος, συμπαγούς, μικροαστικής «αντι-ευρωπαϊκής» δεξιάς, του είδους Le Pen: ρατσιστικής, εθνικιστικής, κλπ… Η όποια «αριστέρα / ακροαριστέρα» απ’ την μεριά της περίμενε αυτό που φαντάζεσθε (απ’ τα ντόπια δεδομένα): να αυξήσει την επιρροή της μέσα στον γαλαξία των μικροαστών…

Είναι χαρακτηριστικά τα κείμενα και οι αναλύσεις αυτού του “αριστερού / επαναστατικού” είδους πριν το δημοψήφισμα. Αφού ξεδίπλωναν αναλύσεις (όχι, κατ’ ανάγκη λαθεμένες) κατέληγαν στο πολιτικό συμπέρασμα: «ναι» στην έξοδο (κάτι σαν «εθνική απελευθέρωση» σα να λέμε), «όχι» στον περιορισμό της μετακίνησης είτε ευρωπαίων είτε μεταναστών εργατών, «όχι» στην αντι-οικολογία του αγγλικού βιομηχανικού κεφάλαιου, κλπ. (Το πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν αυτά μόνο μυαλά αλεσμένα απ’ την ιδεολογία θα μπορούσαν να φανταστούν….)

Είναι χαρακτηριστικό κι αυτό: όλη η «επαναστατική σοφία» δεν είχε κουβέντα για το τι θα γίνει (μετά την «έξοδο») με την βόρεια ιρλανδία. Είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικό. Είναι εντυπωσιακό! Αν για τους φασίστες θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι προπαγανδίζοντας την «εθνική απελευθέρωση» τους σκόπιμα παρέλειψαν κάθε αναφορά στη βόρεια ιρλανδία, τι θα μπορούσε να πει για τους οπαδούς του “Lexit” (left exit); Δεν θα πούμε…

Το δημοψήφισμα τελικά έγινε στις 23 Ιούνη του 2016. Και προς έκπληξη των πάντων (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των χιλιάδων που ψήφισαν «όχι» χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν…) η «έξοδος» κέρδισε! Με 17.410.742 ψήφους (51,89%) έναντι 16.141.241 (48,11%) που τάχθηκαν υπέρ της παραμονής…

Τυπικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν «συμβουλευτικό» και όχι «αποφασιστικό / δεσμευτικό». Ο γίγαντας Cameron όμως, σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα είναι «παραμονή», είχε δηλώσει προκαταβολικά ότι δεσμεύεται να εφαρμόσει την απόφαση… Μόλις την έμαθε παραιτήθηκε – έχοντας αποδειχθεί μεγαλειωδώς ηλίθιος με βάση τα κριτήρια των τεχνικών της εξουσίας…

Δεν νίκησε, φυσικά, ο «αντικαπιταλισμός» και ο «αντιρατσισμός»!.. Νίκησαν κάτι καθάρματα του είδους Nigel Farage, Boris Johnson ή Jacob Rees-Mogg, των οποίων το «σχέδιο» για την επιβίωση του αγγλικού καπιταλισμού στον 21ο αιώνα δεν είναι κρυφό. Είναι να μετατραπεί η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σε παγκόσμια off shore: χαμηλή φορολογία, χαμηλή «προστασία» των εργατικών δικαιωμάτων, κλπ κλπ…

Με κάμποσο πατερναλισμό για τους αναξιοπαθούντες όμως.

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 3

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Είναι ένα ζήτημα αυτή η απίστευτη μυωπία (τέτοιος είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός απ’ την μεριά μας…) των «αριστερών / ακροαριστέρων» που νομιμοποιούν πολιτικά τους φασίστες· το ζήσαμε όσο δεν πάει στα μέρη μας, με τα «αντι-Μέρκελ», «αντι-ευρώ» και «όχι»… Υπάρχει όμως ένα μεγαλύτερο ζήτημα: πως έγινε κατορθωτή αυτή η μη αναμενόμενη νίκη του υπό διαμόρφωση ακόμα τότε «λεπενικού» μπλοκ στη βρετανία το καλοκαίρι του 2016; Και γιατί αυτό το μπλοκ εξακολουθεί να είναι ισχυρό (αν και καθόλου πλειοψηφικό) μετά από 3 χρόνια;

Όλη η εκστρατεία των μούτρων του brexit ήταν αυτό το απλό και γνώριμο: μεταστροφή / διαστροφή των συνεπειών της κρίσης / αναδιάρθρωσης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (συνεπειών, κυρίως, σε βάρος μικροαστικών στρωμάτων και υποκειμένων σχετικά μεγάλης ηλικίας…) και απόδοση της ευθύνης …. στην ε.ε.

Γιατί το σύστημα υγείας δεν λειτουργεί ικανοποιητικά; Επειδή κάθε εβδομάδα στέλνουμε 350 εκατομμύρια λίρες στην ε.ε. έλεγε ψευδολογώντας / τερατολογώντας ο Boris Johnson στην προδημοψηφισματική περιοδεία του στην επικράτεια…

Γιατί υπάρχουν χαμηλοί μισθοί; Επειδή έρχονται οι ξένοι και δουλεύουν εδώ έλεγε ο Farage ξανά και ξανά. Γιατί περιορίζονται τα κοινωνικά επιδόματα; Επειδή παίρνουν και οι ξένοι…

Το εύκολο είναι να πει κανείς ότι «οι ψηφοφόροι ξεγελάστηκαν»… Όντως, στην ακροδεξιά εκστρατεία των brexiters χρησιμοποιήθηκαν όλα τα σύγχρονα προπαγανδιστικά / δημαγωγικά μέσα και όπλα (του είδους cambridge analytica – αν έχετε υπόψη…). Όμως κατά την ταπεινή μας άποψη η «δικαιολογία» του «αθώου» και «εύπιστου» μικροαστού βολεύει μόνο εκείνους που εξακολουθούν να ελπίζουν στην ψήφο του και τον λιβανίζουν σαν ιερή αγελάδα.

Οι αρχές του 21ου αιώνα δεν μοιάζουν καθόλου με, ας πούμε, την κατάσταση στις αρχές του 20ου ή του 19ου, απ’ την άποψη των δυνατοτήτων να ψάξει ο οποιοσδήποτε όλες τις απόψεις για ένα θέμα που τον ενδιαφέρει / αφορά· και να καταλήξει σε μια λογική και καλά θεμελιωμένη γνώμη. Και μάλιστα χωρίς καν να βγει απ’ το σπίτι του / της. Οι υποτελείς του πρώτου κόσμου κάνουν τέτοιου είδους ιντερνετικά «ψαξίματα» για θέματα που τους ενδιαφέρουν: μπορεί να είναι για το ποδόσφαιρο και το στοίχημα, μπορεί να είναι για θέματα υγείας και φάρμακα, μπορεί να είναι για θέματα «μόδας» και gossip… Ακόμα και οι (άγγλοι) συνταξιούχοι, που ενδεχομένως πολιτιστικά ανήκουν στην εποχή της μονόδρομης εκπομπής (της τηλεόρασης), έχουν σίγουρα λογαριασμούς στα social media· όπως επίσης παιδιά ή/και εγγόνια.

Αυτός ο «φουκαράς» λοιπόν, ο «απλοϊκός» ψηφόφορος, που εύκολα τον ξεγελάς, δεν υπάρχει σαν κοινωνική φιγούρα πουθενά στον πρώτο κόσμο! (Αν υπήρχε, το ερώτημα θα ήταν γιατί δεν καταφέρνουν να τον ξεγελάσουν οι ακροαριστεροί….). Οι απλοϊκές / βολικές απαντήσεις, οι ευκολοχώνευτες / συνθηματικές φόρμουλες, κι ακόμα περισσότερο εκείνες που εκδηλώνουν μνησικακία, ρατσισμό ή σεξισμό, γίνονται αποδεκτές όχι λόγω «αθωώτητας». Αλλά λόγω συμφέροντος. Οι μικροαστοί (κι εκεί έλληνες, άγγλοι, γάλλοι ή οτιδήποτε ταιριάζουν απόλυτα) καταλαβαίνουν πολύ καλά: το να «ενοχοποιείται» η ε.ε. (ή οτιδήποτε άλλο μη απτό…) για τα βάσανά τους, πραγματικά ή φανταστικά, τους απαλλάσει απ’ την ευθύνη πριν απ’ όλα να τσακωθούν στα σοβαρά με τα αφεντικά τους! Τους απαλλάσει απ’ την ευθύνη να αμφισβητήσουν τις βασικές καθημερινές παραδοχές της υποτέλειάς τους. Επιτρέπει σε μισθωτούς και εργοδότες να βρίσκονται μαζί, απ’ την ίδια μεριά, επιβεβαιώνοντας το γιατί οι πρώτοι πρέπει να θαυμάζουν και όχι να μισούν τους δεύτερους.

Καταλαβαίνουν πολύ καλά: αντί να πρέπει να πλακωθείς (ενδεχομένως κυριολεκτικά) για παράδειγμα με τους βαρώνους του χρηματοπιστωτισμού στην αγγλία και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, είναι πολύ φτηνότερο και βολικό να σου φταίει είτε ο μετανάστης εργάτης (επειδή τον θεωρείς αδύναμο) είτε η ε.ε. (επειδή ξεμπερδεύεις με δαύτην ρίχνοντας ένα κουκί στην κάλπη…)

Παρότι οι δημαγωγοί σ’ αυτό σκοπεύουν πάντα (στην παραπλάνηση) δεν πρέπει αυτό να αναγνωρίζεται σαν «ελαφρυντικό» για κανέναν. Ειδικά όταν τα υλικά ή/και συμβολικά συμφέροντά του ευνοούνται απ’ την «παραπλάνηση». Η «θεωρία της εξαπάτησης» είναι το ακριβώς αντίθετο της ταξικής ανάλυσης χωρίς παρωπίδες: μια μεταφυσική δήθεν εξήγηση σ’ έναν κόσμο αφόρητα υλικό… Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, δεν είναι ιδεολογίες και συμπεριφορές ατόμων που έχουν «εξαπατηθεί». Είναι εργαλεία μέσω των οποίων αυτά τα άτομα οργανώνουν την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

Και την εννοούν…

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 4

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Δεν είναι απόδειξη ιδιαίτερης ευφυίας η παρατήρηση ότι σε καιρούς «μετάβασης», Αλλαγής Καπιταλιστικού Παραδείγματος, όσο μακρόχρονες κι αν είναι, συμβαίνουν κοινωνικές αποδιαρθρώσεις και αναδιαρθρώσεις. Αν τέτοιες αλλαγές συμπίπτουν με κρίσεις (πράγμα σχεδόν βέβαιο και καθόλου πρωτότυπο…) τότε κάποιου είδους πόλωση είναι αναμενόμενη. Απ’ την μια μεριά στριμώχνονται τμήματα των κοινωνικών στρωμάτων (συμπεριλαμβανόμενου και τμήματος της εργατικής τάξης…) και του κεφάλαιου που «μένουν πίσω». Απ’ την άλλη μεριά βρίσκονται τμήματα των κοινωνικών στρωμάτων (συμπεριλαμβανόμενων άλλων τμημάτων της εργατικής τάξης) και του κεφάλαιου που προσαρμόζονται και συμμετέχουν στις όποιες αλλαγές, με μικρότερη ή μεγαλύτερη αισιοδοξία. (Η περιγραφή είναι σχηματική…)

Η μόνη αυθεντική πολιτική έκφραση των καθυστερημένων είναι η συντήρηση. Και πάντα περιλαμβάνει διάφορες μορφές «νοσταλγίας» για το πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν. Η «συντήρηση» γίνεται υποχρεωτικά «αντίδραση» όσο περνάει ο καιρός. Και γίνεται όλο και πιο πορωμένη όσο νοιώθει ότι μπορεί να αποκτήσει κάποια «δύναμη» κεντρικής εξουσίας στα μέτρα της αντιδραστικότητάς της.

Δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση γλύφωντάς την ή καλοπιάνοντάς την. Το αντίθετο συμβαίνει. Εκτραχύνεται. Η μόνη δυνατότητα να επηρεαστεί ένα τμήμα αυτών των υποκειμένων (πληβειακό) είναι αν το εργατικό τμήμα του άλλου, του αντίθετου πόλου, δείξει οργανωτικό και ανταγωνιστικό δυναμισμό και μαχητικότητα, ταιριαστά στα νέα δεδομένα. Μόνο αν τμήματα της κάθε φορά σύγχρονης εργατικής τάξης επιβάλλουν δυναμικά, αγωνιστικά, την δική τους επίκαιρη αντι-ερμηνεία για το τι είναι τι. Τότε (και μόνον τότε), στο βαθμό που υπάρχει απέναντι τους μια επίδειξη / απόδειξη εργατικής / πληβειακής δύναμης, είναι πιθανό τμήματα της μικροαστικοποιημένης εργατικής τάξης να αλλάξουν «ερμηνεία» για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους· άρα και πολιτική θέση… Πιθανό – καθόλου βέβαιο. (Στην τελική οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι πάντα προδότες της τάξης μας ήταν…)

Δεν θα προχωρήσουμε σε παραδείγματα, παρότι έχουμε τέτοια. Το γεγονός είναι πως εκτός απ’ τις ηπα (και το κίνημα fight for 15 ή το black life matters) πουθενά αλλού στον «πρώτο κόσμο» η σύγχρονη εργατική τάξη ή κάποια δυναμικά τμήματά της δεν έχουν επιδείξει εδώ και δεκαετίες αυτήν την ανταγωνιστική «αντι-ερμηνευτική» δυναμική και συνθετότητα που θα ήταν το πραγματικό κοινωνικό / ταξικό οδόφραγμα στις «εύκολες απαντήσεις» της νεοφασιστικής δημαγωγίας.

Κι αυτή η απουσία σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι απόλυτα) οφείλεται στα βαθιά γεράματα των οργανώσεων της πάλαι ποτέ «αριστέρας», «νέας» ή όχι και τόσο.

Πέρα απ’ αυτά, η αγγλική κοινωνία δεν θα είχε τρομερές διαφορές από οποιαδήποτε άλλη πρωτοκοσμική στη φάση αυτής της «μετάβασης», αν δεν συνέβαινε αυτό το «ατύχημα» του Ιούνη του 2016: να βρεθούν χωρίς καν την θέλησή τους (τότε) νικητές εκείνοι που το μόνο τους σχέδιο για το μέλλον είναι η «επιστροφή στα παλιά μεγαλεία» μέσω σχεδιασμένης πτώχευσης όλων εκτός απ’ τα αφεντικά και τους συμμάχους τους, και μέσω μιλιταρισμού και ρατσισμού…

Τώρα αυτή η κοινωνία βρίσκεται στο σημείο όπου το «ατύχημα» του 2016, μετά από 3 χρόνια αδιεξόδων στη διαχείρισή του, μετατρέπεται σε πειρατεία εκ μέρους του τότε ηγετικού φασιστοσυναφιού. Πειρατεία· όχι «πραξικόπημα» με τη νομική έννοια του όρου… Είναι οι ίδιοι. Ο Johnson, πίσω του ο Farage… Μετά από 3 χρόνια εμφανίζονται σαν “η μόνη λύση” – δια της βίας….

Όμως αυτό το ρεσάλτο μόνο να οξύνει την εσωτερική πόλωση μπορεί· κι αυτό συμβαίνει ήδη από προχτες. Μπορεί ο forward «πόλος» να είναι πολιτικά (και ιδεολογικά) ετερόκλητος· αυτό (που προκαλεί μια αίσθηση αδυναμίας…) τον κάνει ασυνήθιστα αθυρόστομο, επιθετικό στα λόγια. Και, ενδεχομένως, τον οδηγεί σε σύγχυση στόχων. (Όμως, για το θυμίσουμε βιαστικά: αυτό ακριβώς δεν έγινε και στην Καταλωνία, από διαφορετική σκοπιά αλλά με ανάλογο κοινωνικό υποκείμενο, γύρω από ένα δημοψήφισμα, το 2017;)

Αυτά κάνουν την πόλωση «απλά» πιο χύμα…

Ο Μεγάλος

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να θεωρεί εαυτόν τον «Εκλεκτό» (του θεού προφανώς) και «βασιλιά του ισραήλ», αλλά δεν είναι τσιγκούνης με τους φίλους του. Ο Bor-Duk είναι λοιπόν ο «Αναμενόμενος» (στην επικράτεια της γηραιάς αυτού μεγαλειότητας Εκείνης…) και ο «Μεγάλος» – τίτιβισε το ψόφιο κουνάβι. Πάσο!

Αυτός ο «Αναμενόμενος» δεν έκανε πραξικόπημα χτες ζητώντας και επιτυγχάνοντας (προς το παρόν…) να κλείσει το κοινοβούλιο για 5 βδομάδες. Όχι, σίγουρα, με την τυπική έννοια του όρου. Κινείται μέσα στα όρια των «παραδόσεων» του Λονδίνου – αφού σύνταγμα δεν υπάρχει εκεί…

Έκανε όμως κάτι καλύτερο: πάτησε την μπανανόφλουδα της υποτιθέμενης «ευφυίας» του. Και μετέτρεψε την αντιπαράθεση «brexit – τί brexit – no brexit» (για την οποία πατούσε κορδωμένος πάνω στο δημοψήφισμα πριν 3 χρόνια και την ερμηνεία του) σε σύγκρουση «δημοκρατία ή κατάσταση έκτακτης ανάγκης», για την οποία δεν έχει να πατήσει πουθενά! Μετέφερε, σα να λέμε, την αντίθεση από ένα πεδίο που θεωρούσε προνομιακό υπέρ του σ’ ένα πεδίο που δεν έχει κανένα πλεονέκτημα…

Γιατί το έκανε αυτό ο «Αναμενόμενος» και «Μεγάλος»; Σε μια κοινωνία ήδη διχασμένη, σε μια κοινωνία ήδη με συμπτώματα σοβαρής παρακμής (τα μαχαιρώματα απο ανηλίκους έχουν γίνει ρουτίνα στους δρόμους των αγγλικών πόλεων…), το να κατασκευάζει κανείς έξτρα πολώσεις είναι βλακώδες. Εκτός αν έχει κατα νου κανονικό πραξικόπημα, με στρατό κλπ.

Υπάρχει όμως ένα δηλητηριώδες κίνητρο που σπάνια βρίσκει την θέση του στην ιστορία των «κινήτρων». Η «αυτοπεποίθηση» της πολιτικής βιτρίνας. Ο ναρκισισμός της. Η βεβαιότητά του ότι είναι ο «Αναμενόμενος» και ο «Μεγάλος»! Η «σιγουριά ότι τους έχω»!!! Πόσοι και πόσοι δεν έγιναν “έλληνες” έτσι; (Τώρα που το σκέφεται η ασταμάτητη μηχανή: ο Γιάνης έκλεισε τις τράπεζες, και ο Bor-Duk το κοινοβούλιο… Διακρίνεται ένας Ηροστρατισμός σ’ αυτές τις περιπτώσεις – δε νομίζετε;)

Προφανέστατα ο δυστυχισμένος απόφοιτος του Eton College έχει μπροστά του σα στόχο το βραχυκύκλωμα των κοινοβουλευτικών αποφάσεων που θα τον εμποδίσουν να γράψει άλλη μια λαμπρή σελίδα στην καταβύθιση της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Όμως στην υποθετική περίπτωση που θα κατάφερνε με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσει τους αντιπάλους του να βάλουν κοινοβουλευτικό φραγμό στο «άνευ συμφωνίας» ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα· και στην περίπτωση, ακόμα, που έκανε εκλογές αμέσως μετά και το τυφλό κοπάδι των παρακμιακών άγγλων κοκκινόσβερκων τον έκανε «κανονικό» πρωθυπουργό, τι νομίζει ότι θα είχε να αντιμετωπίσει; Τίποτα λιγότερο από ένα νεοpunk κίνημα – υψωμένο εις την Ν…. (Η πιο πάνω υποθετική περίπτωση είναι στ’ αλήθεια υποθετική… Κατά την άποψή μας ο Bor-Duk έχει όλα τα προσόντα για να απολυθεί άμεσα πλέον· απ’ το βρετανικό κεφάλαιο… Συν τοις άλλοις οι ευρωπαίοι “συνομιλητές” του που πριν είχαν καθόλου τώρα έχουν ακόμα λιγότερους από καθόλου λόγους να τον παίρνουν στα σοβαρά. Με άλλα λόγια είναι άχρηστος σαν διαπραγματευτής όχι των συνόρων στην ιρλανδία ή του brexit, αλλά ακόμα και για να πουλήσει χαρτομάντηλα…)

Οι αντίπαλοί του έχουν, ακόμα, τουλάχιστον θεωρητικά, λίγο χρόνο (μια βδομάδα, την επόμενη) για να τον εμποδίσουν. Όμως είτε τα καταφέρουν είτε όχι η κοινωνία της αυτού μεγαλειότητας βρίσκεται σε μια κατάσταση που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιστραφεί σύντομα. Κάτα – καταρρέει (για να θυμηθούμε τροποποιώντας τον τον Άσιμο)· γι’ αυτό ακριβώς βρίσκεται σ’ εκείνο το σημείο που δεν δείχνει σταθερή ούτε καν εκεί που πάντα καμάρωνε: στους θεσμούς της… (Έχει, βέβαια, την αυτού μεγαλειότητά Της… Αν, όμως, δει κανείς το ζήτημα συμβολικά, κι εκεί για αρχαιολογία πρόκειται…)

Φαίνεται να ισχύει εδώ, για τον «Αναμενόμενο» και το κύκλωμά του, το γνωστό χριστιανικό: Μωραίνει Κύριος Ον Βούλεται Απωλέσαι…

(φωτογραφία: Ξεκίνησαν ήδη από χτες οι διαδηλώσεις, σε πολλές πόλεις της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας… Απαλλαγμένες απ’ τρίχρονη χλαπάτσα του σφηνωμένου βρετανικού λέοντα, έχουν τον ορίζοντα να συνεχιστούν αμείωτες τις επόμενες εβδομάδες· αν υπάρχουν, φυσικά, τα σχετικά κότσια…)