Αστάνα 3

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Οι αρχικές διαμαρτυρίες των πιο πληβειακών κοινωνικών στρωμάτων στο καζακστάν για τον απότομο σχεδόν διπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου (μετά την κατάργηση της διατίμησης την πρωτοχρονιά) ήταν 100% δικαιολογημένες. Πρέπει ωστόσο να διατυπώσουμε το καχύποπτο ερώτημα «ποια κυβέρνηση και γιατί προκαλεί τόσο χοντροκομμένα την μοίρα της», όταν ακόμα και η εντόπια αμερικανική πρεσβεία έχει προειδοποιήσει / αναγγείλει “ταραχές” μέρες πριν καν ανακοινωθεί η αύξηση… Βλακεία; Άγνοια κινδύνου; Εσκεμμένη επιτάχυνση μιας αναπόφευκτης εξέλιξης ώστε να μην προλάβει να “ωριμάσει”; Τι;

Εν τω μεταξύ σημειώνεται (και σωστά) η παρουσία των τουρκικών υπηρεσιών (της διαβόητης ΜΙΤ) στην εκτροπή των αρχικών διαμαρτυριών σε ένοπλη σύγκρουση. Όχι μόνο των τουρκικών: υπήρχαν δάκτυλα και χέρια απ’ την αγγλική MI6 και (εύλογα) απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες – ειδικά αν ευσταθεί (αλλά δεν έχουμε αποδείξεις ακόμα) ότι στον δεύτερο γύρο, τον ένοπλο, συμμετείχαν και μισθοφόροι του isis μεταφερμένοι απ’ το αφγανιστάν*…

Αλλά η ΜΙΤ; Τι δουλειά έκανε στο συγκεκριμένο colour ημι-πραξικόπημα; Η εξήγηση ότι η Άγκυρα προσπαθεί να υπονομεύσει την Μόσχα (ή και το αντίθετο) είναι τόσο παλιά και αποτυχημένη ώστε πρέπει να αναρωτηθούμε αν προωθείται σκόπιμα από κάποιες πλευρές (υποστηρικτικές του ευρασιατικού project) για λόγους συσκότισης.

Το γεγονός που μπορεί να φωτίσει τα υπόλοιπα είναι η ταχύτητα με την οποία οι ρωσικές «ειδικές δυνάμεις» (και περισσότερο για λόγους εντυπώσεων παρά επειδή ήταν απαραίτητες, οι ανάλογες απ’ τα υπόλοιπα μέλη του CSTO) μπήκαν, συντεταγμένα, στο κοζάκικο πεδίο μάχης. Χρειάστηκαν 82 πτήσεις αερομεταφοράς (ένας όχι μικρός αριθμός για επιμελητειακή διαχείριση) πεζοναυτών εκπαιδευμένων σε urban warfare, κυρίως απ’ την ρωσία αλλά και την αρμενία, την λευκορωσία, το τατζικιστάν και το κιργιζιστάν. Κι όλα έγιναν εντυπωσιακά γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς να χρειαστεί να εμπλακούν σε συγκρούσεις ή να σκοτώσουν (παρά τις αντίθετες βαθυστόχαστες «αναλύσεις» διαφόρων στα μέρη μας… Λυπούμαστε αλλά όλοι αυτοί έχουν χάσει «τ’ αυγά και τα καλάθια» πλέον…). Έτσι ώστε όσοι δεν ενδιαφέρονται να μυθολογήσουν για την στρατιωτική υπεροχή του CSTO μπορούν να καταλήξουν σ’ ένα πιο λογικό συμπέρασμα: η Μόσχα ήξερε∙ ήξερε από πριν, και ήταν έτοιμη έγκαιρα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αστάνα 4

Δευτέρα 17 Γενάρη>> O τωρινός κοζάκος πρόεδρος Kassym-Jomart Tokayef, 69 χρονών, θεωρούμενος μεταρρυθμιστής, εκλεγμένος απ’ τον Ιούνη του 2019 (με 71%…), είναι απόφοιτος του κρατικού ινστιτούτου διεθνών σχέσεων της Μόσχας, την εποχή που υπήρχε σοβιετική ένωση. Μιλάει fluent ρωσικά και κινέζικα, έχει διατελέσει πρεσβευτής στο Πεκίνο και στη Σιγκαπούρη, υπουργός εξωτερικών και πρωθυπουργός του καζακστάν, και για δύο χρόνια γενικός διευθυντής των κεντρικών γραφείων του οηε στη Γενεύη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί «προϊόν» του προηγούμενου «αιώνιου» προέδρου Nazarbayev∙ καταλαβαίνει όμως πολύ καλά πως όσο εντείνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούσε το καθεστώς / clan Nazarbayev (η «δύση γενικά»…) μπάζει όλο και περισσότερο νερά.

Δεν μπορεί να εξαφανίσει την έντονη επιρροή «δυτικών» μηχανισμών (από πανεπιστήμια ως διάφορες μκο) στο καζακστάν. Μπορεί όμως να ενισχύσει την πολιτική γεωγραφία του κράτους, πάντα with a little help from some friends. Αυτό σημαίνει οργανική συμμετοχή στο ευρασιατικό project και συμμάζεμα των εσωτερικών εγκάθετων εμποδίων. (Κατά τα υπόλοιπα ο Tokayef έχει κάνει ενδιαφέρουσες μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού του συστήματος…)

Για την «δύση γενικά» το καζακστάν ήταν πεδίο άσκησης soft power τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ντροπιαστική (για το δυτικό κύρος) ήττα / αποχώρηση του νατο από το αφγανιστάν άλλαξε τα δεδομένα. Η Ουάσιγκτον κτύπησε όλες τις πόρτες των κρατών της κεντρικής ασίας ζητώντας γη και αέρα για βάση ή βάσεις∙ αν όχι μόνιμες σίγουρα on demand. Τις βρήκε κλειστές. Στο σημείο που βρίσκεται η παρακμή του αμερικανικού (και του αγγλικού) ιμπεριαλισμού δεν υπάρχουν περιθώρια: ό,τι δεν «σταθεροποιείται» κάτω από αμερικανικές αρβύλες ή κοντά σ’ αυτές κερδίζει υποψηφιότητα αποσταθεροποίησης. «Αν δεν είναι δικό μας τουλάχιστον δεν θα είναι ούτε των αντιπάλων μας» λέει το δόγμα. Άλλοτε ονομαζόταν «καμένη γη». Γίνεται όμως όλο και δυσκολότερο…

O αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) αιφνιδιάστηκε απ’ την ταχύτητα της «ειρηνευτικής απόβασης» του CSTO και έκανε μια δήλωση φιλοσοφικού είδους: Νομίζω ότι ένα μάθημα της πρόσφατης ιστορίας είναι πως αν οι ρώσοι μπουν στο σπίτι σου είναι μερικές φορές πολύ δύσκολο να τους διώξεις». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, αλλά αυτή δεν είναι αμερικανική παροιμία.

Ίσως είναι ρωσική. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov απάντησε ανάλογα: Αν ο Antony Blinken ενδιαφέρεται για μαθήματα ιστορίας, να ένα που μου έρχεται στο μυαλό: αν οι αμερικάνοι μπουν στο σπίτι σου, θα είναι δύσκολο να μείνεις ζωντανός, να μη σε κλέψουν ή να μη σε βιάσουν… Αυτό είναι μάθημα όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος αλλά του συνόλου των 300 χρόνων ύπαρξης του αμερικανικού κράτους. Υπάρχουν πολλοί άτυχοι λαοί που είχαν την άσχημη εμπειρία να δουν αυτούς τους απρόσκλητους στην πόρτα τους: οι ιθαγενείς της αμερικής, οι κορέατες, οι βιετναμέζοι και οι σύριοι μεταξύ άλλων…

Με ευγενικούς ή αγενείς μουσαφίρηδες, το καζακστάν εξελίχθηκε σε πρώτης γραμμής διαφήμιση του ρωσικού μιλιταρισμού. Οι ρώσοι «αντιτρομοκράτες» δεν πήγαν για να πολεμήσουν και δεν πολέμησαν αφού κανείς ένοπλος, κοζάκος ή μη, δεν διανοήθηκε να τους επιτεθεί (συνέβαλαν οι τουρκικές υπηρεσίες σ’ αυτό; άγνωστο…). Επίδειξη «ειρηνευτικού» επαγγελματισμού στην «αυλή» της Μόσχας (και του Πεκίνου), με πολλούς αποδέκτες.

Σε μια εποχή που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν χάσει (και) αυτήν την πατέντα, του ένοπλου ειρηνοποιού…

Αστάνα 1

Τρίτη 11 Γενάρη>> Λένε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα δεν υπάρχει φωτιά χωρίς καύσιμα υλικά. Είναι εύλογο να εκτιμήσει κάποιος ότι στην πρόσφατη έκρηξη / εξέγερση στο καζακστάν κάποιες δυτικές υπηρεσίες είχαν βάλει βαθιά τα χέρια τους∙ ειδικά αφού η αμερικανική πρεσβεία στο καζακστάν «προειδοποιούσε» απ’ τις 16 του περασμένου Δεκέμβρη για «μαζικές διαμαρτυρίες»… Πριν ανακοινωθεί ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου… Όμως οι υπηρεσίες, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατασκευάζουν ούτε τις αφορμές ούτε την μαζική διάθεση. Και, συνήθως, μετά τις «color revolutions», πετυχημένες ή όχι, αποκαλύπτεται η δομική αστάθεια του καθεστώτος που έγινε στόχος τους.

Η αφορμή θα μπορούσε να θυμίζει τα κίτρινα γιλέκα. Ο διπλασιασμός της τιμής του γκαζιού θα εκνεύριζε (αναπόφευκτα) τον πληθυσμό: στο καζακστάν όλοι έχουν αυτοκίνητα, κι όλα τα αυτοκίνητα κινούνται με liquid gaz, αφού πρόκειται για «εθνικό» προϊόν. Ωστόσο η ταχύτητα (δύο ή τρεις ημέρες) μετατροπής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας σε ένοπλη εξέγερση ξεπερνάει κατά πολύ την συγκεκριμένη αφορμή. Κι αν δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει πολύμηνη προετοιμασία (που υπήρξε…), είναι σίγουρα απαραίτητο να μείνουν αφύλακτες αποθήκες όπλων, και άλλα συμβολικά σημαντικά σημεία των πόλεων.

Με τα τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τμήματα κάποιων κρατικών μηχανισμών του καζακστάν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εξέλιξη των γεγονότων. Το γεγονός ότι το πρώτο κεφάλι που πήρε ο νυν πρόεδρος Τοκάγιεφ ήταν του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του καζακστάν Καρίμ Μασίμοφ είναι χαρακτηριστικό.

Δεν ήταν η τυπική «χρωματιστή επανάσταση». Δεν ήταν επίσης η τυπική απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι κάτι ανάμεσα, ένας συνδυασμός.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αστάνα 2

Τρίτη 11 Γενάρη>> Υπάρχει κάτι ακόμα, ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς αλλά ιδιαίτερα επίκαιρο σ’ αυτούς τους καιρούς: το αμερικάνικο βιοτεχνολογικό (παρα)κράτος έχει εγκαταστήσει στο κοζάκινο έδαφος απ’ το 2013 τρία εργαστήρια ερευνών βιολογικού πολέμου. Το κεντρικό λέγεται Central Reference Laboratory, είναι στην Almaty (δίπλα στα σύνορα με το κιργιζιστάν και κοντά στα σύνορα με την κίνα), ενώ υπάρχουν άλλα δύο, στην Otrar, μια επαρχιακή πόλη στα νότια κοντά στα σύνορα με το ουζμπεκιστάν, και στην Zhambyl, μια ορεινή επαρχιακή περιοχή «κολλητά» στα σύνορα με την ρωσία στον βορρά. Χρηματοδοτούμενα απ’ τις ηπα (γιατί όχι απ’ τον κύριο Fauci;) είναι κρίκοι της αλυσίδας «βιολογικών εργαστηρίων» που η Ουάσιγκτον έχει απλώσει κοντά στα ρωσικά και κινεζικά σύνορα, με πιο γνωστό το διαβόητο Lugar Center στη γεωργία.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ινδοκούς

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Φεύγοντας απ’ το αφγανιστάν ο αμερικανο/νατοϊκός στρατός κατοχής έμεινε – για να χρησιμοποιήσει την εναλλακτική τακτική του. Το «πόλεμο 4ης γενιάς» ή, στην κοινή γλώσσα, την τρομοκρατία. Βόμβες στο ψαχνό. Η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει στην αφγανική επικράτεια περίπου 2.000 μέλη και στελέχη του isis απ’ την συρία, που ενώ δεν κατέχουν αξιόλογο έδαφος, είναι ικανοί για την βασική δουλειά. Την διαρκή αποσταθεροποίηση του καθεστώτος των ταλιμπάν. Συνεπώς; Βόμβες σε τζαμιά και σε αγορές…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα όχι μόνο οι ταλιμπάν αλλά και οι φανεροί πια σύμμαχοί τους. Πριν πέντε ημέρες (στις 20 Οκτώβρη) έγινε στη Μόσχα η πρώτη διευρυμένη συνάντηση υψηλού επιπέδου εκείνου που αποκαλούμε «μπλοκ του ινδοκούς» + το Ν. Δελχί. Τυπικά και κανονικά το ραντεβού ήταν μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Ισλαμαμπάντ και Ουάσιγκτον. Η Μόσχα μεγάλωσε τον κατάλογο των καλεσμένων, συμπεριλαμβάνοντας το ιράν, το καζακστάν, το τατζικιστάν, το τουρκμενιστάν, το κιργιζιστάν, το ουζμπεκιστάν – και την ινδία. Για λόγους γεωπολιτικής ευγένειας αυτήν την τελευταία, αφού είναι γνωστό ότι το ινδικό καθεστώς θεωρεί τις εξελίξεις στο αφγανιστάν αντίθετες με τα συμφέροντά του… Διαβλέποντας η Ουάσιγκτον την βεβαιότητα ότι με την παρουσία της στο ραντεβού απλά θα νομιμοποιούσε την περιθωριοποίησή της, δεν πήγε – βρήκε κάποια πρόφαση. Ακόμα καλύτερα: η «τύχη» της κεντρικής ασίας βρίσκεται πια στα χέρια (και στις μπίζνες) του ευρασιατικού project σχεδόν αποκλειστικά.

Λέμε «σχεδόν». Προς το παρόν το μπλοκ του Ινδοκούς δεν αναγνωρίζει μεν επίσημα το καθεστώς των ταλιμπάν, το αναγνωρίζει όμως ανεπίσημα. Όχι μόνο για να το στηρίξει απέναντι σε οποιαδήποτε αμερικανική τακτική αποσταθεροποίησης. Αλλά και για να κρατήσει ανοικτές σε διεθνείς οργανισμούς (κυρίως στον οηε) το ζήτημα των αμερικανικών / νατοϊκών ευθυνών για την 20χρονη κατοχή και για το «πάγωμα» σημαντικών ποσών που βρίσκονται σε διεθνείς τράπεζες∙ ποσά που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στην Καμπούλ. Αυτή η μισο-αναγνώριση σημαίνει ότι τα κράτη του μπλοκ θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και χρήμα (όχι και τόσο ανοικτά το δεύτερο) στην κυβέρνηση των ταλιμπάν∙ αλλά επίσης ότι η Μόσχα (και όχι μόνο…) θα βοηθήσει «αθόρυβα» τους ταλιμπάν στην εκκαθάριση των ενόπλων του isis.

Η κινεζική προσέγγιση είναι σαφής. Πρόσφατο άρθρο στους καθεστωτικούς global times εξηγούσε: Το αφγανιστάν έχει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης και αξίζει για επενδύσεις… η χώρα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο… αν το αφγανιστάν μπορεί να στηριχτεί στις εξορύξεις για να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, θα συμβάλει σημαντικά στην περιφερειακή σταθερότητα και αυτό εξυπηρετεί τα κινεζικά συμφέροντα. Το κατά πόσο θα επενδύσουν κινεζικές επιχειρήσεις εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το κατά πόσον οι ταλιμπάν μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια της εγχώριας παραγωγής και των κατασκευών, την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια, και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έτσι ώστε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών…

Οι καθεστωτικοί global times λένε την μισή αλήθεια: κινεζικές επιχειρήσεις έχουν κάνει ήδη συμφωνίες εκμετάλλευσης διαφόρων κοιτασμάτων, με το προηγούμενο καθεστώς…. Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ασφάλειας έναντι των βομβών-στο-ψαχνό είναι σημαντικό, ειδικά αφού τέτοιες επιθέσεις εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών έχουν ξεκινήσει στο πακιστάν μετά την «αποχώρηση» των στρατών κατοχής στο αφγανιστάν.

Το βασικό, κατά συνέπεια, είναι να «κοπούν τα αμερικανικά χέρια» στο αφγανιστάν όσο περισσότερο γίνεται. Κι αυτό είναι το πιο άμεσο συμπέρασμα (διατυπωμένο έμμεσα) της συνάντησης στη Μόσχα. Που έχει γρήγορη συνέχεια. Στις 21 Οκτώβρη ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mahmood Qureshi μαζί με στελέχη διαφόρων υπουργείων βρέθηκε στην Καμπούλ. Και μεθαύριο (27 Οκτώβρη) οι υπ.εξ των άμεσων γειτόνων του αφγανιστάν (ιράν, πακιστάν, τουρκμενιστάν, ουζμπενιστάν, τατζικιστάν, κίνα) συν την ρωσία, θα συναντηθούν στην Τεχεράνη.

Εννοείται ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν είναι καλεσμένη…

(φωτογραφία: Πανοραμική άποψη της συνάντησης στη Μόσχα).

SCO

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Καθόλου τυχαία, μόλις επισημοποιήθηκε το νατοϊκό γρύλισμα προς την μεριά του, το Πεκίνο θύμισε την Συμφωνία της Σαγκάης (επίσημα: Shanghai Cooperation Organization / SCO). Πρόκειται για πολιτικο/light στρατιωτική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν κίνα, ρωσία, καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν· κι απ’ το καλοκαίρι του 2017 το πακιστάν και η ινδία. Η συμμετοχή της τελευταίας είναι ενδιαφέρουσα αφού η Ουάσιγκτον την θέλει στη quad. Αλλά έγινε αναγκαστική εφόσον η Ισλαμαμπάντ ήταν βέβαιο ότι θα απαντούσε «ναι» στην πρόσκληση της Μόσχας πριν λίγα χρόνια. (Άλλο ενδιαφέρον επίκαιρο: το Ν. Δελχί έχει αναλάβει να δημιουργήσει εντός sco έναν οργανισμό για την παραδοσιακή ιατρική στην ασία…) Θέση “παρατηρητή” στις συνόδους του SCO έχουν η Άγκυρα και η Τεχεράνη.

Ο SCO δεν είναι ως τώρα ένα συμπαγές αντίβαρο του νατο του είδους που ήταν το «σύμφωνο της Βαρσοβίας» στην διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου. Ωστόσο είτε η επέκταση του «ατλαντικού νατο» στην ασία, είτε οι μιλιταριστικές κινήσεις της Ουάσιγκτον και των πιο στενών συμμάχων της στην περιοχή, είτε και τα δύο μαζί, μεσοπρόθεσμα θα το κάνουν πιο συμπαγές· με την εξαίρεση, προφανώς, του Ν. Δελχί. Στους δηλωμένους στόχους του SCO είναι η διεθνής ισορροπία σ’ έναν πολυ-πολικό πλανήτη· αυτό, δηλαδή, που καθαρά εχθρεύεται ο δυτικός καπιταλισμός καθώς σημαίνει αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας.

Εν τω μεταξύ, και παράλληλα με τα πιο πάνω, «τρέχει» η «μοίρα» του αφγανιστάν. Ο usarmy και οι υπόλοιποι νατοϊκοί σύμμαχοί του αποχωρούν (αν και όχι απόλυτα) ηττημένοι μετά από 18 χρόνια πολέμου και κατοχής… η Ουάσιγκτον ψάχνει για βάση ή βάσεις κάπου κοντά (και δεν βρίσκει ως τώρα)… και η Άγκυρα υποστηρίζει πως είναι η πιο κατάλληλη για να προσέχει το αεροδρόμιο της Καμπούλ…

Αυτό το τελευταίο είναι ένα ακόμα «θαύμα» της τακτικής της πένσας που ακολουθούν Άγκυρα και Μόσχα! Την έχουμε περιγράψει προβλέποντας με ακρίβεια τις εξελίξεις στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης, όπως και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ενώ, δηλαδή, το τουρκικό καθεστώς έχει το περιθώριο να δηλώνει (ταυτόχρονα σαν μέλος του νατο και με ισλαμοδημοκρατική διακυβέρνηση…) ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό σαν «μέρος της λύσης» για το μετακατοχικό αφγανιστάν (οι ταλιμπάν επίσημα διαφωνούν…) και «για λογαριασμό της Ουάσιγκτον», είναι γνωστό ότι οι ταλιμπάν είχαν αποκτήσει σταθερές σχέσεις τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα! Έτσι, ενώ οι επαγγελματίες ηλίθιοι που πληρώνονται σαν «γεωπολιτικοί αναλυτές» τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού στη δύση, υποστηρίζουν ότι «o Erdogan τα σπάει με τον Putin και τα βρίσκει με τον Biden», Άγκυρα, Ισλαμαμπάντ, Μόσχα, Πεκίνο (εκτός απ’ την πρώτη οι άλλοι τρεις μέλη του sco…), σε συνεργασία οπωσδήποτε με τους ταλιμπάν, είναι οι πραγματικοί νικητές στα υψίπεδα. Και το νατο, που στις δηλώσεις του ονειρεύεται να φρενάρει και να ελέγξει το Πεκίνο και το ευρασιατικό project, ο ηττημένος…

With help from some friends

Σάββατο 31 Αυγούστου. Η σύνδεση του ιρανικού καπιταλισμού με την «ευρασιατική οικονομική ένωση» είναι γεγονός. Η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε χτες στη Μόσχα, και θα αρχίσει να «τρέχει» κανονικά σε 2 μήνες.

Αν δεν το θυμάστε: η «ευρασιατική οικονομική ένωση» (με τωρινά μέλη την ρωσία, την αρμενία, την λευκορωσία, το καζακστάν και το κιργιζιστάν) ήταν η «πέτρα του σκανδάλου» απ’ την οποία ξεκίνησε (ή επωφελήθηκε) το φασισταριό και η Ουάσιγκτον στην ουκρανία, στα τέλη του 2013 και στις αρχές του 2014: όταν ο τότε πρόεδρος Yanukovych «παιζόταν» για το αν θα δεχτεί τους αποικιακούς όρους της ε.ε. (για να συνδεθεί μαζί της) ή την μεγάλη αγκαλιά της ε.α.ε…

Χάρη στη χθεσινή συμφωνία η Τεχεράνη θα μπορεί να εξάγει προς την ε.α.ε. 70 είδη χωρίς δασμούς, και άλλα 503 με χαμηλούς τέτοιους. Είτε χερσαία (μέσω αρμενίας) είτε – κυρίως – μέσω της Κασπίας (προς ρωσία και καζακστάν). Η επίσημη υποδοχή του 6ου μέλους θα γίνει με την συμμετοχή του ιρανού προέδρου Rouhani στη σύνοδο της ε.α.ε. στο Yerevan, στα τέλη Σεπτέμβρη.

Αν και είναι κάτι λιγότερο απ’ την σημερινή ε.ε. (μια ε.ε. σε προηγούμενο στάδιό της) η ε.α.ε. έχει αυξήσει σημαντικά το εμπόριο μεταξύ των μελών της (εσωτερική αγορά 183 εκατομμυρίων ανθρώπων – χωρίς να υπολογιστούν τα 80 εκατομμύρια ιρανών) και έχει συμβάλει στην αύξηση των εξαγωγών συνολικά του μπλοκ, αλλά και στην κατασκευή κοινών υποδομών (από ηλεκτρικά δίκτυα ως δίκτυα οπτικών ινών, και από δρόμους μέχρι αεροδρόμια). Επιπλέον, σαν καπιταλιστικό «μπλοκ ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών» βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική θέση για να επωφεληθεί απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» ενισχύοντάς τους.

Το ότι η ε.α.ε. κατεβαίνει ως τις “θερμές θάλασσες” είναι σημαντικό από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Το κατά πόσον η Τεχεράνη θα επωφεληθεί απ’ την συμμετοχή της στην ε.α.ε. για να παρακάμψει, και σε ποιο βαθμό, τα εμπόδια στις εξαγωγές υδρογονανθράκων, μένει να φανεί. Αλλά ο οικονομικός αποκλεισμός που προσπαθεί να της επιβάλλει η Ουάσιγκτον δείχνει να μπαίνει σε τροχιά φανερής αποτυχίας. Η συμμετοχή σ’ ένα οικονομικό / εμπορικό μπλοκ σαν την ε.α.ε. είναι μεγάλη ανάσα για τον ιρανικό καπιταλισμό – και δεν είναι καν αυτό το τέλος του δρόμου.

Υπάρχει και το (στρατιωτικό) “σύμφωνο της Σαγκάης”…

Αφγανιστάν: η Ουάσιγκτον ψάχνει δρόμο…

Παρασκευή 19 Γενάρη. Την ίδια ώρα (για την ακρίβεια: πριν 3 μέρες) το ψόφιο κουνάβι φιλοξενούσε το αφεντικό του καζακστάν, και “έπεφτε στα πόδια του”. Και ο Nazarbayev, απ’ τις πιο παλιές καραβάνες / αλεπούδες στον «μετασοβιετικό χώρο», του έκανε το χατήρι. Του είπε «ναι σε όλα»:

Ναι, εγγυάται διαρκή λογιστική υποστήριξη και πρόσβαση του αμερικανικού στρατού, μέσω καζακστάν, στο αφγανιστάν…

Ναι, θα προσφέρει (στις ηπα) επιπλέον βοήθεια σε θέματα «ασφάλειας» στο αφγανιστάν…

Ναι, θα πάρει μέρος σε (αμερικανικά) σχέδια υποδομών (δρόμους, γεφύρια, κλπ) στο αφγανιστάν…

Και ναι, θα στηρίξει την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να επεκτείνει το C5 φόρουμ με την συμπερίληψη του αφγανιστάν… (Το C5 είναι ένα σχέδιο προσεταιρισμού της κεντρικής ασίας, στο οποίο συμμετέχουν το καζακστάν, το κιργιζιστάν, το τουρκμενιστάν, το ουζμπεκιστάν και, φυσικά, η σπουδαία ασιατική χώρα που λέγεται «ηνωμένες πολιτείες της αμερικής»…)

Τα έφαγε όλα αυτά τα «ναι» το ψόφιο κουνάβι και το διευθυντήριο που είναι πίσω του; Δεν ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως ότι για να κάνει τέτοιες κρούσεις είναι σε κάποια απελπισία, κι αυτή η απελπισία έχει μέσα και το πακιστάν. Κατά τα άλλα το κοζάκικο καθεστώς είναι απ’ τα πιο «φιλορωσικά» στον «μετασοβιετικό χώρο», και συμμετέχει σε όλα τα σχετικά club. Απ’ την «ευρασιατική οικονομική ένωση», μέχρι το «σύμφωνο της Σαγκάης», κλπ κλπ. Για να φανταστεί κανείς την αξία των κοζάκινων «ναι» στην Ουάσιγκτον: το C5 θεωρείται η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αντιπαρατεθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ο Nazarbayev, άνετος, συμμετέχει και στα δύο, και ενθαρρύνει το ψοφιοκουναβιστάν να καλέσει και την Καμπούλ (να γίνει C5+1)… Γιατί όχι;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…

(φωτογραφία: Μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά δεν σας φαίνεται κάτι σαν ενόχληση στο βλέμμα του Nazarbayev; Μήπως είναι ο φυσιολογικός φόβος του κοινού ασιάτη ηγέτη μπροστά σε ένα – αποδεδειγμένα πια – τέρας ευφυίας;)