Tag: κρίση

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 1…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…

Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)

Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!

Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;

Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.

Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…

Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;

Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).

Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…

Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;

Λίγα παραδείγματα.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 2…

Τετάρτη 3 Ιούλη>>

Η «πολιτικοποίηση» του θυμικού είναι 99 φορές στις 100 αντιδραστική…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 3…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Στη διάρκεια της πρόσφατης υγιειονομικής τρομοκρατικής εκστρατείας, νωρίς νωρίς, βρεθήκαμε μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο η εργατική αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική να είναι ξανά απούσα, και το κενό της να καλυφθεί εντελώς (και με προοπτικές για το μέλλον!!!) απ’ τις αντιδράσεις των συντηρητικών ως τις όποιες hard core φασιστικές εκφάνσεις τους. Με σκληρή και επίμονη δουλειά τα «κόκκινα μαντήλια» και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες κατάφεραν να αναδείξουν αυτήν την κριτική, τόσο θεωρητικά όσο και πολιτικά: με διαδηλώσεις, αφίσες, καμπάνιες έντυπης μαζικής αντιπληροφόρησης. (Αυτή ήταν στο σύνολό της, απ’ όλους και όλες που συμμετείχαν, η μοναδική τέτοια περίπτωση δύσκολης και αποτελεσματικής πολιτικής δουλειάς στην ευρώπη – όχι όμως και σε σχέση με ανάλογα που έγιναν σε άλλα μέρη του πλανήτη… Απ’ τις ινδίες ως την αφρική οι ριζοσπάστες έκαναν εκείνο που έπρεπε!)

Εννοείται ότι οι πρωτοκοσμικές μάζες της «αριστεράς» αντί να κάνουν έστω την έσχατη στιγμή το καθήκον τους εξαντλήθηκαν σε κατηγορίες για «ψέκα» και τσουβαλιάσματα ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο παραδειγματικά τους συντηρητικούς, τον οργανικό φόβο που προκαλεί η αναδιάρθρωση, άρα τελικά το κράτος και το κεφάλαιο! Με άλλα λόγια «δούλεψαν γι’ αυτούς»…

Όλα τα πιο πάνω είναι ενδεικτικά και τηλεγραφικά – τα πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα δεν χωρούν εδώ. (Για παράδειγμα: τι θα σημαίνει, αν και εφόσον γίνει, η επιβολή / καθιέρωση αποκλειστικά «ψηφιακών» νομισμάτων και συναλλαγών; Ή τι θα σημαίνει για την κοινωνική εργατική αναπαραγωγή η γενίκευση της «ενοικίασης» των βασικών της καθημερινής ζωής; Ή τι σημαίνει η όλο και πιο κτηνώδης συγκέντρωση και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες; Ή τι θα προκαλέσει στις ζωές των δυτικών πληβείων η από-δολαριοποίηση; Ή… κλπ κλπ)

Διαβεβαιώνουμε εν τέλει: ενώ το μπετονάρισμα των πληθυσμών μέσα από εθνοκρατικές, «σκληρά» εγωϊκές, νηπιακές (ακόμα κι αν είναι μιλιταριστικές…) θέσεις ήταν / είναι η προβλέψιμη κατεύθυνση των αφεντικών σε συνθήκες αφενός 4ης βιομηχανικής επανάστασης και άρα ανακατανομής των αναγκών τους για πρώτες ύλες και εργασία και αφετέρου όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ιδεο-οργανωτικο-πολιτική καθήλωση στον καπιταλισμό των μέσων του 20ου αιώνα (δηλαδή η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής και στη βάση της της σύγχρονης εργατικής οργάνωσης) έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με … την σοσιαλδημοκρατία!

Είναι η αόρατη πλευρά της.

Μελοδράματα…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;

Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.

Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!

Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…

Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:

… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;

Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!

Drama dukes!

Πέμπτη 13 Ιούνη>> Εδώ κι εκεί εις τας ευρώπας, άρχοντες και αρχόμενοι, πολιτικές βιτρίνες και όσοι / ες καθρεφτίζονται σ’ αυτές, προσπαθούν να διαχειριστούν τα μικρά ή μεγάλα μετεκλογικά δράματά τους. Αλλά τα «κακά νέα» (που τα ευρω-αφεντικά ξέρουν αλλά φυσικά δεν πρόκειται να τα κάνουν θέμα!) έρχονται από αλλού. Περισσότερα στη συνέχεια.

Εν τω μεταξύ η ασταμάτητη μηχανή δεν αντέχει τον πειρασμό να μην χειροκροτήσει τα ακροβατικά του Μικρού Δούκα του Λίγηρα! Ελάχιστοι στην επικράτειά του (αν υπάρχουν κάποιοι…) περίμεναν ότι θα εμφανιστεί στον ύπνο του κάποιος «άγγελος» για να του ζητήσει να κάνει βουλευτικές εκλογές εδώ και τώρα! (Διάφοροι κακεντρεχείς εκεί χρησιμοποιούν χωρίς προσχήματα τον όρο cocapolitics, αλλά δεν μας περνάει απ’ το μυαλό ότι υπάρχουν τέτοιες κακές συνήθειες στο Elysee…)

‘Οσοι ψάχνουν «λογική» σ’ αυτό το salto υποθέτουν ότι ο Μικρός Πρίγκηπας αποφάσισε να εξαφανίσει την «σαρκοζική» δεξιά, παίρνοντας (ως δεξιός «αντιφασίστας»!…) το μεγαλύτερο μέρος της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ρισκάρει να αναγκαστεί να ορκίσει πρωθυπουργό κάποιον απ’ το κόμμα της φασιστοΛεπέν, ή και την ίδια!!! Είναι ο γνωστός πολιτικός εκβιασμός («ή με μένα ή με τους φασίστες!») σε διεστραμμένη παραλλαγή. Μπορεί να πιάσει στα στελέχη της κλασσικής δεξιάς αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα πιάσει στη βάση: στο κάτω κάτω το (δεξιό) πόπολο έχει και την επιλογή της αποχής… Απ’ την άλλη μεριά η τεχνολογία (προσθέσεων, αφαιρέσεων, πολλαπλασιασμών και διαιρέσεων) προσφέρει (έχουμε τη γνώμη…) διάφορες δυνατότητες για «διακόπτες» – όταν, για παράδειγμα, μετριούνται κουκιά…

Όπως και νάχει ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει καταφέρει αυτό που γράφαμε πριν 2 βδομάδες, πριν τις ευρωεκλογές: να κάνει την φασιστοΛεπέν και το κόμμα της τον σημαντικότερο «πολιτικό παράγοντα» στο δουκάτο του – πυροδοτώντας την δικαιολογημένη οργή των αντιφασιστών (πολλοί απ’ αυτούς μαγκρεμπιανοί πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς). Αυτά παραμονές των «ολυμπιακών αγώνων» κι ενώ, υποτίθεται, ο Μικρός Δούκας ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει στο ουκρανικό πεδίο μάχης…

Γιατί δεν περίμενε να κάνει αυτό το κόλπο με τις εκλογές το φθινόπωρο; Γιατί ρισκάρει τώρα μια (κοινωνική) πόλωση διαρκείας; Μήπως επειδή έχει έτσι κι αλλιώς «γραμμένο» το πόπολο; Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει τον στρατό (ως «φύλακα της δημοκρατίας»); Δεν ξέρουμε… Ας αφήσουμε την απάντηση στους ψυχο-ιστορικούς του μέλλοντος…

(Για το δράμα του Βερολίνου και το μελόδραμα της Αθήνας προσεχώς. Μια απαραίτητη παρατήρηση εδώ. Διάφοροι πανηγυρίζουν ότι «όσες πολιτικές βιτρίνες στήριξαν το φασιστοΚίεβο πέφτουν!» Δεν είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί: οι ψηφοφόροι των ευρωεκλογών είχαν «πολλά και διάφορα στο μυαλό τους». Η υποδεικνυόμενη σχέση μεταξύ ουκρανίας και δραμάτων διάφορων ευρωβιτρινών μέσω εκλογών είναι υπερβολικά γραμμική. Η πραγματική σχέση είναι μάλλον «τεθλασμένη» και ουσιαστικά μυστικοποιημένη.

Ξέρουμε ότι το 2022 μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού (και του αμερικάνικου…) κεφάλαιου επιχείρησαν πρώτα να διαλύσουν το ρωσικό καθεστώς και στην προοπτική να λεηλατήσουν τους φυσικούς πόρους του: ήταν η «οικονομική διάσταση του πολέμου για την προστασία της δημοκρατίας στο Κίεβο»…

Απέτυχαν. Ηττήθηκαν. Όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτή η ήττα επιστρέφει στις δυτικές μητροπόλεις με διάφορους τρόπους: πληθωρισμός (: σχετικά ακριβή ενέργεια), περιορισμός των κοινωνικών παροχών, νεο-μιλιταρισμός, λογοκρισία… Προφανώς αυτά επηρεάζουν μεγάλα τμήματα των δυτικών αιχμαλώτων. Προσθέστε και την ριζική τεχνολογική αναδιάρθρωση που «κτυπάει» τμήματα των μεσοστρωμάτων, και θα έχετε μια μάλλον μαζική κινούμενη άμμο.

Το ότι ευρισκόμενες σε πολιτικά νηπιακή κατάσταση αυτές οι κοινωνικές τάξεις ή τα τμήματά τους στρέφονται στον εθνοκρατισμό (σε έναν ανανεωμένο πατερναλισμό δηλαδή) αντί να χειραφετηθούν με ριζοσπαστικό τρόπο, είναι κάτι εγγεγραμμένο ήδη στην ιστορία των δυτικών αφεντικών: όταν οι δυτικές αστικές τάξεις χρειάστηκαν τις υπηρεσίες του φασισμού τον αγκάλιασαν χωρίς τύψεις!!! (Μιλάμε για τον «μεσοπόλεμο»…)

Αυτή όποια δυτική «ακροδεξιά στροφή», όσο και όπως, δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου πολέμου! Ουσιαστικά είναι προ-οργανωμένη… Οι συνέπειες της αποτυχίας / ήττας στο ουκρανικό πεδίο μάχης δεν θα μπουν στην άκρη μαζί με την «απόλυση» της τάδε ή της δείνα πολιτικής βιτρίνας, και την «πρόσληψη» μιας πιο «πατριωτικής»!…)

 

Overcapacity!

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.05)>> Θα ήταν γελοίο, αλλά μπορεί να είναι κάτι χειρότερο: βλακωδώς επικίνδυνο. Οι πολιτικές βιτρίνες της δύσης κατηγορούν το Πεκίνο ότι παράγει πολύ και πολλά (εμπορεύματα) καλώντας το (απαιτώντας πιο σωστά…) να περιορίσει την παραγωγή του… Αυτό έκανε η αμερικανίδα υπ.οικ. Janet Yellen στο πρόσφατο πέρασμά της απ’ το Πεκίνο, το ίδιο μουρμούρισε στη συνέχεια ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» κύριος Scholz, επίσης ως επισκέπτης… Ώστε υπάρχουν καπιταλισμοί που είναι περισσότερο ή και πολύ περισσότερο παραγωγικοί από άλλους; Αίσχος!!! Ντροπή!!! Τι πράματα είναι αυτά;;;

Η αλήθεια είναι πως η εποχή που «κινέζικο» σήμαινε φτηνά T-shirts και σαγιονάρες έχει χαθεί στα βάθη της ιστορίας (παρότι είναι πριν 15 το πολύ χρόνια…) Ενόσω, για παράδειγμα, οι δυτικοί «τεχνολογικοί παίκτες» χρησιμοποιούν τους σύνθετους αλγόριθμους (αυτούς που καταχρηστικά ονομάζουν «τεχνητή νοημοσύνη»…) για επικοινωνιακές χρήσεις (ψαρεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μαζικά και διαρκώς τα data των «χρηστών» της…) το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί για να αυτοματοποιήσει / ρομποτοποιήσει τμήματα της βιομηχανίας του (από εργοστάσια μέχρι λιμάνια και ορυχεία…) εκτοξεύοντας την παραγωγικότητά τους στην στρατόσφαιρα!

Η γνωστή ως κατασκευάστρια κινητών xiaomi

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 8 Απρίλη>> Το ντου διαδηλωτών στο κοινοβούλιο του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος στην Ιερουσαλήμ στις 3 Απρίλη δεν είχε την τιμή να γίνει «παγκόσμιο σκάνδαλο μεγάλης διάρκειας» όπως το ντου των οπαδών του ψόφιου κουναβιού στις 6 Γενάρη του 2021: για την δυτική δημαγωγία το θεοναζί καθεστώς είναι ακόμα «πολύτιμο», οπότε το προστατεύουν απ’ την ανάδειξη της όλο και πιο έντονης εσωτερικής πόλωσης σε καιρό «υπαρξιακού» πολέμου! Που και που, φυσικά, κάποια γεγονότα προβάλλονται – για λίγο. Χωρίς ιδιαίτερο ζήλο:

Το γεγονός είναι ότι ο πόλεμος κατά της παλαιστινιακής αντίστασης αποτυγχάνει όλο και πιο καθαρά, σε τέτοιο σημείο που τέτοιες αντικυβερνητικές (ουσιαστικά) διαδηλώσεις να κλονίζουν εσωτερικά την θεοναζί «επιχειρηματολογία» – χωρίς, πάντως, να την αμφισβητούν ουσιαστικά και καθαρά. Ο ακτιβισμός προηγείται – και η συνειδητοποίηση είναι ακόμα πολύ πίσω…

Το καθεστώς απ’ την δική του μεριά δοκιμάζει τα όρια μιας «φυγής προς τα εμπρός», για την οποία γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι Γόνοι!

Δευτέρα 1 Απρίλη (ανάρτηση: 1.21) >> Δεν είναι του γούστου της ασταμάτητης μηχανής αυτό που λέγεται «πολιτική ζωή του τόπου». Ορθώνεται και κορδώνεται επί πτωμάτων (να θυμίσουμε τις «παρενέργειες» των θαυματοποιών πλατφορμών γενετικής μηχανικής;) Κι όσο περισσότερο ξεγυμνώνεται και επιδεικνύεται η απόλυτη αδιαφορία των αφεντικών και των κυκλωμάτων τους για την ζωή (και των θάνατο) των πληβείων, τόσο περισσότερο επιθετικοί γίνονται: τώρα πια κλωτσάνε τα πτώματα, να πάνε πιο πέρα, να μην εμποδίζουν τον δρόμο (τους) στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»…

Ο Γόνος 1 (του οίκου των Καραμαν-αλήδων) και ο Γόνος 2 (του οίκου των Μητσοτακέων) αλληλοϋποστηρίζονται (ακόμα κι όταν αλληλοϋποβλέπονται…): κλασσική εκδήλωση πολιτικού προσοδισμού, που είναι το άγιο μοντέλο του ελληνικού κράτους εδώ και σχεδόν 200 χρόνια. Το motto της «αθωώτητας» και των δύο Γόνων (και των κολαούζων τους) στη διάρκεια της πρόσφατης κοινοβουλευτικής παράστασης ήταν το «κατηγορείται; κατηγορείται για κάτι; τι φωνάζετε λοιπόν;»

Ασφαλώς και κατηγορείται ήδη ο Γόνος 1! Όμως μέσα στην υγειο-νομική ζώνη της «ασυλίας» δεν περνάει ούτε κουνούπι. Η ευρωπαία εισαγγελέας κατηγορεί τον Γόνο 1 για «διασπάθιση κοινοτικού χρήματος» (σε σχέση με τον περιβόητο τραινο-εκσυγχρονισμό ή «σύμβαση 717»)∙ ή, για την ακρίβεια, έχει τα στοιχεία να τον κατηγορήσει… Όμως για να το κάνει χρειάζεται η άδεια και η έγκριση … της ελληνικής βουλής, δηλαδή της πλειοψηφίας της…

Απ’ την άλλη μεριά η «αρχή διαφάνειας» είχε στείλει προσωπικά στον Γόνο 1 (ως υπουργό) διαβαθμισμένο έγγραφο το φθινόπωρο του 2021, στο οποίο του ζητούσε μεταξύ άλλων να πάρει άμεσα μέτρα ασφαλείας για την κυκλοφορία των τραίνων, με αυστηρό χρονοδιάγραμμα: επίσημο έγγραφο με επίσημο παραλήπτη. Όχι καταγγελίες συνδικάτων, όχι δηλώσεις στελεχών του οσε (και παραιτήσεις): η ίδια η ενδο-κυβερνητική αλληλογραφία…

Όλα αυτά είναι γνωστά: ο Γόνος 1 αδιαφόρησε απόλυτα ακόμα και για μια διαπίστωση / προειδοποίηση όσο πιο επίσημη ήταν δυνατόν. Στοιχειοθετείται λοιπόν το «αδίκημα» της έκθεσης ανθρώπων σε κίνδυνο μέσω πράξεων ή παραλείψεων με ενδεχόμενο δόλο… με ποινές κάθειρξης πολλών χρόνων σε περίπτωση σοβαρών τραυματισμών ή/και θανάτων… Και πάλι: για να συγκροτηθεί το συγκεκριμένο κατηγορητήριο χρειάζεται η άδεια και η έγκριση… της ελληνικής βουλής, δηλαδή της πλειοψηφίας της…

Όταν ο Γόνος 1 έπαιξε τον ρολάκο του «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη και παραιτούμαι» ήταν πολύ συγκινητικός… Ήξερε ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε την βουλευτική ασυλία. Ο Γόνος 2 του την έδωσε (μαζί με τους ψηφοφόρους του κόμματος…) με την υποψηφιότητά του στις εκλογές. Προφανώς πρόκειται για υπόθαλψη εγκληματία κατ’ εξακολούθηση – αλλά είπαμε: μεταξύ Γόνων «εχεμύθεια».

Δεν είναι καινούργια όλα αυτά…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.