From the river to the sea, Palestine will be free!

Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (κρίνουμε) συνέντευξη του εξόριστου ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappe στο al Jazeera, που δημοσιοποιήθηκε μόλις χτες, Κυριακή 24/2. Σύντομη (25 λεπτά), περιεκτική και, το σημαντικότερο, αισιόδοξη! Δυστυχώς χρειάζεται να ξέρετε τα βασικά αγγλικά, μιας και έχει αγγλικούς υπότιτλους…

(Προσέξτε προς το τέλος την αναφορά του στην ανάγκη μιας «νέας PLO». Στις 8 Γενάρη – Παλαιστινιακή αντίσταση 1- γράψαμε ακριβώς γι’ αυτήν που, κατά τη γνώμη μας, έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται…)

Κάποτε στην Ανατολή

Δευτέρα 22 Γενάρη>>Πόλεις σαν την Αγ. Πετρούπολη και την Μόσχα θα εξαφανιστούν… Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί αν θέλουμε να σπάσουμε την ρωσία στα συστατικά της, δεν θα πρέπει να έχει πια ένα διανοητικό, πολιτικό ή οικονομικό κέντρο… Σ’ αυτόν τον υπαρξιακό πόλεμο δεν μας ενδιαφέρει να κατακτήσουμε κανένα κομμάτι μητροπολιτικού πληθυσμού…

Ποιοι και πότε τα είπαν αυτά; Ο Goebbels (την πρώτη φράση), ο Hitler (την δεύτερη). Ήταν 1941.

Στις 22 Ιούνη εκείνης της χρονιάς, οι γερμανικές στρατιές πέρασαν τα σύνορα της σοβιετικής ένωσης. Μέσα σε 1,5 μήνα, σε μια απίστευτη ως τότε blitzkrieg προώθηση, είχαν μπει 650 χιλιόμετρα μέσα στην σοβιετική επικράτεια, και είχαν πλησιάσει 50 χιλιόμετρα απ’ το Leningrad. Ένα μήνα μετά είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά την πόλη, στην οποία απέμεινε μόνο ένα δύσκολο και επικίνδυνο πέρασμα μέσω της λίμνης Ladoga στα ανατολικά, που την συνέδεε με την υπόλοιπη χώρα.

Μέσα στην πόλη υπήρχαν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Απ’ αυτούς πέθαναν οι μισοί στη διάρκεια της πολιορκίας, ενάμισυ εκατομμύριο∙ οι περισσότεροι τους πρώτους έξι μήνες, όταν η θερμοκρασία έπεσε στους 30 βαθμούς υπό το μηδέν. Ο κόσμος πέθαινε από πείνα, αρρώστιες και απ’ το κρύο. Δεν υπήρχε νερό, ρεύμα ή καύσιμα. Και η πόλη βομβαρδιζόταν καθημερινά. Αλλά οι πολιορκούμενοι το είχαν αποφασίσει βαθιά μέσα τους: δεν θα παραδοθούν.

Ύστερα από 900 μέρες και νύχτες, η πολιορκία έσπασε απ’ τον κόκκινο στρατό. Η γενοκτονία τέλειωσε. Ήταν 27 Γενάρη του 1944 – ογδόντα χρόνια πριν. Η απελευθέρωση του Λένινγκραντ είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές  της ήττας του ναζι-φασιστικού «άξονα» στον 2o παγκόσμιο πόλεμο. Η πολιορκία της πόλης και η αντοχή των κατοίκων της είναι μακράν η μεγαλύτερη σε διάρκεια εδώ και πολλούς αιώνες.

Η επέτειος του επικού σπασίματος της πολιορκίας και της απελευθέρωσης της πόλης, η 27η Γενάρη, γιορτάζεται κάθε χρόνο. Πλέον μόνο από τους ρώσους και τους συμμάχους τους. Η δύση, τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, η δυτική δημαγωγική μηχανική, μπορεί να πουλάνε αντιφασισμό διεστραμμένο τόσο όσο να κρύβει (για όσο ακόμα…) τον δικό τους νέο-νέο-νέο ολοκληρωτισμό. Αλλά πραγματικές αντιφασιστικές νίκες που είχαν μέσα κόκκινο στρατό απαγορεύεται να μνημονεύονται: τα δυτικά αφεντικά δεν πρόκειται να τον συγχωρήσουν ποτέ…

Κάποτε στη δύση

Δευτέρα 22 Γενάρη>>Η δράση του ισραηλινού στρατού εστιάζει στην πράξη – κάθε μεμονωμένο κτύπημα και η συμβατότητά του με τις προϋποθέσεις της διεθνούς νομοθεσίας – ενώ η Ουάσιγκτον εστιάζει στα αποτελέσματα, που σημαίνει στη συνολική κατάσταση της λωρίδας της Γάζα ως αποτέλεσμα των κτυπημάτων.

Υπάρχει μια διαφορά φιλοσοφίας που βοηθάει στην κατανόηση του χαρακτήρα των επιθέσων του Ισραήλ, και της έντασης του δημόσιου διαλόγου σχετικά… Αν το Ισραήλ έκανε αδιάκριτες επιθέσεις ή είχε στόχο τους αμάχους – κάτι που δεν ισχύει – θα μπορούσε πράγματι να κατηγορηθεί για έγκλημα πολέμου… Ένας αξιωματικός του ισραηλινού στρατού που ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία του μας είπε ότι ο ο αριθμός των απωλειών αμάχων είναι «ελάχιστος» με δεδομένο τον χαρακτήρα της σύγκρουσης… Ο IDF λέει ότι έχει κάνει τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στρατό στην ιστορία για να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αμάχων…

Ένας απόστρατος αξιωματικός των ΗΠΑ συμφωνεί. «Ο IDF έχει διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τις ΗΠΑ ή το νατο, και πολεμάει με διαφορετική ένταση. Από μόνο του το γεγονός ότι οι αριθμοί είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι υπερβολικοί»…

Τέτοια είναι η άποψη του αμερικανικού καθεστωτικού περιοδικού newsweek στην έκδοση της 12ης Γενάρη 2024, και μέσω αυτού η άποψη πολλών δυτικών χασάπηδων. Η Γάζα πολιορκείται όχι επί μήνες αλλά επί χρόνια και δεκαετίες. Οπότε, σύμφωνα με την αμείλικτη «λογική» των ειδικών των μαζικών δολοφονιών που διαθέτουν κάτι σαν «θεσμική μνήμη» (σα να λέμε: μια γενική ιδέα για την ιστορία και τα κατορθώματά τους), μερικές δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι δολοφονημένοι μέσα σε 107 μέρες δεν είναι δα κάτι σπουδαίο. Δεν είναι κάτι «υπερβολικό». Εν τέλει είναι θέμα στυλ: με τι ρυθμό σκοτώνει ο us army ή το νατο, με τι ρυθμό σκοτώνει ο στρατός του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος.

Μπορεί κάποιος να κάνει την φρικτή αλλά όχι ανεπίκαιρη σκέψη ότι ανάμεσα στους ναζί στα ‘40s απ’ την μια μεριά και στους τωρινούς απογόνους τους απ’ την άλλη υπάρχει μια διαφορά όχι στο στυλ αλλά στον δημαγωγικό κτηνώδη κυνισμό: ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιείται σαν ένα «μέτρο» απανθρωπιάς που δεν έχει ξεπεραστεί «ακόμα» – συνεπώς προς τι η ανησυχία και τα κατηγορητήρια; Τίποτα “υπερβολικό” διάολε!!!

Το ότι υπάρχουν πολιορκούμενοι, κατεχόμενοι που αρνούνται να παραδοθούν; Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αφορά εμάς – αν είμασταν σε θέση να καταλάβουμε σε ποια «μοίρα» μας μιλούν…

Γιατί;

Δευτέρα 1 Γενάρη>> Για ποιον απαίσιο λόγο οι εφιάλτες για τις πρωτοκοσμικές σφαγές κυνηγούν άνισα ελάχιστους εδώ και τόσους πολλούς και πολλές εκεί, κι εκεί, κι εκεί; Πόσες σιωπές χρειάζονται για να κρύψουν ότι οι «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, συλλογικά και ατομικά, κουβαλάνε απ’ την άκρη των δακτύλων των ποδιών ως τις ρίζες των μαλλιών τους / μας τόσο αίμα των Άλλων, κι ότι αυτό δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο επ’ αόριστον; Πότε θα αναστηθούν αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των δολοφονημένων για να αποδώσουν δικαιοσύνη, μόνο αυτό, δικαιοσύνη, αφού εμείς αποδεικνυόμαστε ξανά και ξανά ανίκανοι ακόμα και γι’ αυτό, ανάξιοι της δικαιοσύνης (την οποία θα επικαλεστούμε όταν «έρθει η ώρα μας»);

Δείτε πρώτα αυτό. Αφορά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, Ιούλης του 1995. Σφαγή μουσουλμάνων βέβαια:

Γιατί; Γιατί αυτό το έγκλημα έμεινε ατιμώρητο;

Σύμφωνα με τις Clinton Tapes, μια έρευνα που έκανε ο Taylor Branch για την προεδρία του Bill Clinton βασισμένη σε ηχογραφημένες συνομιλίες του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ πίστευε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν προκατειλημμένοι κατά της Βοσνίας Ερζεγοβίνης εξαιτίας του πλειοψηφικά Μουσουλμανικού πληθυσμού της.

Ο Clinton φέρεται να λέει ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι διαρκώς μπλόκαραν τις προτάσεις για διόρθωση ή διακοπή του εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στη Βοσνία επειδή «μια ανεξάρτητη Βοσνία θα είναι ‘αφύσικη’ ως το μόνο Μουσουλμανικό έθνος στην Ευρώπη»

Ο Branch έγραψε πως «[Ο Clinton] είπε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Mitterrand ήταν ιδιαίτερα ωμός όταν έλεγε ότι η Βοσνία δεν ταιριάζει, και ότι οι Βρετανοί αξιωματούχοι μιλούσαν για μια οδυνηρή αλλά ρεαλιστική αποκατάσταση της Χριστιανικής Ευρώπης».

Αυτή η στάση εκδηλώθηκε στα σχόλια του Boris Johnson, που τώρα είναι πρωθυπουργός αλλά τότε ήταν δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε στην Daily Telegraph το 1997: «Εντάξει, λέω, η μοίρα της Σρεμπρένιτσα ήταν φρικτή. Αλλά αυτοί οι Μουσουλμάνοι δεν ήταν και τίποτα άγγελοι».

Έμεινε ατιμώρητο για να μπορεί να επαναληφθεί… Ό,τι δεν φτάνει ο ρατσισμός και ο οριενταλισμός της κοινωνικής βάσης στη δύση, το φτάνουν και το παραφτάνουν οι κορυφές όλες των δυτικών καθεστωτικών εξουσιών.

Ξέρετε και ξέρουμε ότι στην σφαγή των Βόσνιων αντρών και γυναικών (όχι μόνο στη Σρεμπρένιτσα) συμμετείχαν και έλληνες. Όχι μόνο το γνωστό φασισταριό. Ολόκληρο το ελληνικό κράτος / παρακράτος, με κάθε διαθέσιμο τρόπο…

Συμμετείχε όμως και το ισραηλινό. Ενδεικτικά (και προς το παρόν…) αυτά, απ’ το +972 magazine, στις 5 Δεκέμβρη του 2016:

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ απέρριψε τον περασμένο μήνα την προσφυγή για την αποκάλυψη λεπτομερειών των Ισραηλινών στρατιωτικών εξαγωγών στην πρώην Γιουγκοσλαβία στη διάρκεια της γενοκτονίας στη Βοσνία, στα ‘90s. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι η έκθεση της Ισραηλινής συμμετοχής στη γενοκτονία θα μπορούσε να βλάψει τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας σε τέτοιο βαθμό που θα ήταν σημαντικότερος απ’ το δημόσιο συμφέρον κοινοποίησης αυτών των πληροφοριών, και την πιθανή προσαγωγή εκείνων που εμπλέκονταν.

Ο δικηγόρος Mark και ο καθηγητής Oron συγκέντρωσαν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την προμήθεια όπλων απ’ το Ισραήλ στη Σερβία, τις οποίες παρουσίασαν στην προσφυγή τους. Κατέθεσαν αποδείξεις του γεγονότος ότι τέτοιες εξαγωγές γίνονταν για καιρό μετά το εμπάργκο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που μπήκε σε ισχύ τον Σεπτέμβριο του 1991. Οι μαρτυρίες διασταυρώθηκαν και μεταφέρονται εδώ όπως παρουσιάστηκαν στην προσφυγή, με τις αναγκαίες συντομεύσεις.

Το 1992 μια πρώην ανώτερη αξιωματούχος του Σερβικού Υπουργείου Άμυνας εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Σερβικός Στρατός», στο οποίο έγραψε ότι οι συμφωνίες για τα όπλα μεταξύ Ισραήλ και Σερβίας υπογράφτηκαν μόλις ένα μήνα μετά το εμπάργκο: «Μια απ’ τις μεγαλύτερες συμφωνίες έγιναν τον Οκτώβρη του 1991. Για προφανείς λόγους, η συμφωνία με τους Εβραίους δεν δημοσιοποιήθηκε εκείνη την εποχή».

Ένας Ισραηλινός που ήταν εθελοντής σε μια ανθρωπιστική οργάνωση στη Βοσνία εκείνο τον καιρό κατέθεσε ότι το 1994 ένας αξιωματούχος του ΟΗΕ του ζήτησε να δει τα υπολείμματα ενός βλήματος των 120 χιλιοστών – με Εβραϊκή επιγραφή πάνω του – που έσκασε στον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου του Sarajevo. Κατέθεσε επίσης ότι είδε Σέρβους να κινούνται στη Βοσνία κρατώντας Uzi που είχαν φτιαχτεί στο Ισραήλ.

Το 1995 αναφέρθηκε ότι οι Ισραηλινοί έμποροι όπλων σε συνεργασία με Γάλλους έκλεισαν μια συμφωνία για την προμήθεια στη Σερβία αντιαρματικών ρουκετών. Σύμφωνα με αναφορές απ’ το 1992, μια αντιπροσωπεία του Ισραηλινού Υπουργείου Άμυνας πήγε στο Βελιγράδι και υπέγραψε συμφωνία για την προμήθεια βλημάτων πυροβολικού.

Ο Στρατηγός Mladic, ο ίδιος που τώρα βρίσκεται κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία, έγραψε στο ημερολόγιό του ότι «από το Ισραήλ – προτείνουν κοινό αγώνα κατά των Ισλαμιστών εξτρεμιστών. Προσφέρθηκαν να εκπαιδεύσουν τους άντρες μας στην Ελλάδα, και να δώσουν δωρεάν όπλα για ελεύθερους σκοπευτές». Μια έκθεση που έγινε κατ’ απαίτηση της Ολλανδικής κυβέρνησης στη διάρκεια των ερευνών για τα γεγονότα στη Σρεμπρένιτσα περιλαμβάνει το εξής: «Το Βελιγράδι θεωρούσε το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Ελλάδα τους καλύτερους φίλους του. Το φθινόπωρο του 1991 η Σερβία έκανε μια μυστική συμφωνία για όπλα με το Ισραήλ».

Δείτε τώρα αυτό. Αφορά την σφαγή στη Γάζα, την τωρινή σφαγή:

Γιατί πρέπει να παριστάνουμε τους τουρίστες στην φρικιαστική επανάληψη, ξανά και ξανά, της βίας των κυρίαρχων;

Προσβολή εθνικού συμβόλου!

Δευτέρα 1 Γενάρη>> Ο εθνικός κορμός πρέπει να βγάζει αφρούς: η «σημαία» του, το ιερό και όσιό του όπως λέει, δεν «κακοποιείται» μόνο απ’ την ελευθερία της τέχνης∙ που στο κάτω κάτω (η τέχνη…) είναι κάτι με σχετικά περιορισμένο κοινό και πλήθος συνδηλώσεων.

Εδώ βρισκόμαστε εκτός τέχνης. Τι είναι αυτό που ανεμίζει έτσι, ξεδιάντροπα;


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Διευκρινίσεις (1)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> Ακολουθούν, με την μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων, διευκρινίσεις για τις απόψεις που έχουν εκτεθεί εδώ σε σχέση με την Παλαιστίνη και το ουκρανικό πεδίο μάχης.

Πρώτα 6 + 7 ερωτήσεις / απαντήσεις για την Παλαιστίνη.

1 – Διατυπώνεται το σύνθημα / αίτημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη». Δεν σημαίνει αυτό κάποιου είδους εκκαθάριση όλων των ισραηλινών / εβραίων που ζουν τώρα στο κράτος που λέγεται ισραήλ;

Όχι! Το αντίθετο. Η απελευθέρωση όλης της γεωγραφικής ζώνης που ονομάζεται Παλαιστίνη είναι εναντίον της ρατσιστικής, απαρτχάιντ, φονικής πολιτικής δομής που την ελέγχει∙ όχι εναντίον του πληθυσμού (ακόμα κι αν ένα μεγάλο τμήμα του επί δεκαετίες υποστηρίζει φανατικά αυτή την δομή). Επιπλέον, δεν πρόκειται για ρατσιστική, απαρτχάιντ, φονική πολιτική δομή «ισραηλινή» περισσότερο απ’ όσο «δυτική». Η εποικιστική αποικιοκρατία είναι ένα δυτικό / ιμπεριαλιστικό μοντέλο κατοχής πληθυσμών, εδαφών και πόρων που έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα είδη εποίκων επί αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την συστηματική δυτική υποστήριξη στην συγκεκριμένη δομή, ακόμα και πριν δημιουργηθεί επίσημα, ακόμα και πριν το Ολοκαύτωμα.

Συνεπώς η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα (Μεσόγειο) ως το ποτάμι (Ιορδάνης) δεν είναι στόχος μιας «στρατιωτικής εκστρατείας» όπως σκέφτεται κάθε συνεπής κρατιστής έχοντας στο μυαλό του πτώματα! Είναι μια αντιρατσιστική, αντιφασιστική πολιτική εκστρατεία με σκοπό την δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού χώρου / χρόνου (: κράτους), δημοκρατικού (σύμφωνα με τις δυτικές ιστορικές προδιαγραφές…), με ίδια δικαιώματα για όλους τους κατοίκους του, ελευθερία μετακινήσεων, σχέσεων, δραστηριοτήτων, κλπ.

Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα ήδη απ’ το 1999, απ’ τον οργανισμό ODS (one democratic solution) και έμμεσα αλλά καθαρά απ’ το 2005 και το κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions). Οποιαδήποτε άποψη περί «αντισημιτισμού» και «νέου Ολοκαυτώματος» σε βάρος αυτής της απελευθέρωσης προέρχεται απ’ τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του υπάρχοντος θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, που έχουν ανάγει σε «πρώτη φύση» τους την διαστρέβλωση, την παραχάραξη και την ελεεινολογία του οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία τους.

2 – Υπάρχει / κυκλοφορεί η άποψη ότι οποιαδήποτε κριτική ή εναντίωση στην τωρινή μορφή του κράτους του ισραήλ είναι αντισημιτισμός επειδή αυτό το κράτος σ’ αυτή τη μορφή του είναι το αποκούμπι όλων των εβραίων του κόσμου.

Αυτό με το «αποκούμπι» είναι μύθος που αυθαίρετα έχουν κατασκευάσει οι υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις 7.080.000 εβραίοι ζουν εντός των συνόρων αυτού του καθεστώτος και 8.250.000 στον υπόλοιπο κόσμο∙ και ζουν εκεί χωρίς η καθημερινότητα και η ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο. Περίπου 6 εκατομμύρια ζουν στις ηπα, ενώ περίπου 190.000 ζουν στην γερμανία χωρίς να ανησυχούν ή να θεωρούν πως κινδυνεύουν εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ναζιστικής ιστορίας και της παρουσίας των όποιων νεοναζί βοθρολυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια κοινότητα περίπου 9.000 εβραίων ζει με όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ελευθερίες στην «ισλαμική δημοκρατία του ιράν» (αυτό είναι το επίσημο όνομα του κράτους) και είναι δηλωμένα εναντίον του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που προσπαθεί να λανσάρεται σαν «προστάτης» και «αποκούμπι» τους. 180.000 ζουν στην αργεντινή, 150.000 στη ρωσία, 90.000 στη βραζιλία., 9.000 στη λευκορωσία, 7.500 στο αζερμπαϊτζάν, 6.000 στη βενεζουέλα, 4.800 στην ινδία, 3.000 στην κίνα, 2.000 στην κολομβία, 40.000 στο μεξικό, κλπ κλπ: πληθυσμός-της-διασποράς όσοι έχουν ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία / ηθική δεν έχουν συγκροτηθεί σα συλλογική ταυτότητα γύρω από μια ιεραρχική / εξουσιαστική δομή θρησκευτικού τύπου (όπως ο χριστιανισμός…) και στην πλειοψηφία τους αρνούνται (άσχετα με τις πολιτικές απόψεις τους) να συγκροτηθούν γύρω από ένα «εθνο/θρησκευτικό» κράτος αποκτώντας την υπηκοότητά του, ζώντας κάτω απ’ την εξαιρετικά αμφίβολη προστασία του στρατού του – και μιας απόλυτα ρατσιστικής νομοθεσίας.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα (την οποία πρέπει πάντα και παντού να διασώζουμε!) είναι ακριβώς αντίθετη. Το πιο επικίνδυνο μακράν μέρος του πλανήτη για να ζει μια εβραϊκή οικογένεια ή κοινότητα εδώ και 75 χρόνια, είναι – ακριβώς – το υπάρχον καθεστώς του Τελ Αβίβ!! Το να ζεις σε και να επωφελείσαι από ένα κατοχικό καθεστώς σε βάζει σε μεγάλο κίνδυνο, αφού αυτό το καθεστώς συναντάει αντίσταση απ’ τους κατεχόμενους….

Κανένα αποκούμπι λοιπόν! Μάλλον παγίδα!! Υπάρχει ωστόσο και η ιστορία της συγκεκριμένης μυθολογίας. Η ιδέα πως όποιος κάνει κριτική στο θεοναζί, απαρτχάιντ κρατικό καθεστώς είναι «αντισημίτης» (ακόμα κι αν είναι εβραίος: υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι κυρίως στις κοινότητες της διασποράς…) είναι παλιά, της δεκαετίας του ’70∙ προέρχεται από την anti-defamation league (ADL, ένα παλιό think tank) και ήταν εντελώς περιθωριακή (έως και προβοκατόρικη) σε σχέση με τον υπαρκτό αντισημιτισμό για πολλές δεκαετίες. Ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της επόμενης άρχισε να «απλώνεται» σε διάφορους δυτικούς κύκλους δημαγωγών, οργανισμούς και πολιτικές βιτρίνες. Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του απαρτχάιντ καθεστώτος, βασικά εκτός των συνόρων του, έπρεπε να φτιάξουν ένα αντίβαρο αφενός στις παλαιστινιακές μαζικές εξεγέρσεις και την διεθνή συμπαράσταση σ’ αυτές (1η intifada: 1987 – 1993∙ 2η intifada: 2000 – 2005) και αφετέρου στην ανάδυση του κινήματος BDS (: 2005).

Είναι έτσι χαρακτηριστικό ότι η παλαιστινιακή αντίσταση ΔΕΝ κατηγορείται για “αντισημιτισμό”, αλλά για “τρομοκρατία”. Ο “αντισημιτισμός” (δηλαδή υπόγειος ναζισμός…) είναι η ρετσινιά που προορίζεται για όσους υποστηρίζουν την αντίσταση…

3 – Πως όμως είναι δυνατόν να ζήσουν ειρηνικά μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ύστερα από όσα γίνει απ’ τους πρώτους σε βάρος των δεύτερων εδώ και δεκαετίες; Δεν είναι καλύτερα και πιο εύκολο να ζουν χωριστά, σε δύο διαφορετικά κράτη;

Μια έρευνα που έγινε το 2017 έδειξε ότι το 36% των παλαιστίνιων που ρωτήθηκαν σχετικά στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και το 56% των παλαιστινίων που ζουν εντός ισραήλ σαν πολίτες Β ή και Γ κατηγορίας υποστήριζαν την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι πως την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή το ίδιο υποστήριζε το 20% των ισραηλινών εβραίων. Κατ’ αρχήν λοιπόν δεν πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θεωρείται «ufo», ειδικά για τους αιχμάλωτους παλαιστίνιους, που θα είχαν υποτίθεται και τους περισσότερους λόγους να μην θέλουν μια τέτοια συνύπαρξη. Υπάρχει επιπλέον μια μειοψηφία (προφανώς) μέσα στους ευνοημένους του απαρτχάιντ καθεστώτος που για διάφορους λόγους (ηθικούς ή απλά λόγω ρεαλισμού) καταλαβαίνουν ύστερα από τόσες δεκαετίες ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη αν πάψουν να είναι κατοχική δύναμη και να συμπεριφέρονται σα δεσμοφύλακες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία (ακόμα και την πρόσφατη, του 20ου αιώνα) όπου πληθυσμοί που ενεπλάκησαν σε αιματηρές αλληλοσφαγές κατάφεραν, και μάλιστα σύντομα, να συνυπάρχουν ειρηνικά.

Το πιο ταιριαστό παράδειγμα είναι το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, που άρχισε να μορφοποιείται την ίδια εποχή (1948) με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνα (και ένοπλου) απ’ την μεριά του κατεχόμενου αφρικανικού πληθυσμού, και συμπαράστασης / εναντίωσης στα δυτικά κράτη απ’ τα αντίστοιχα κινήματα∙ αλλά τελικά «έπεσε». Και, βέβαια, δεν μετατράπηκε σ’ ένα σφαγείο εκδίκησης, παρότι θα υπήρχαν όλοι οι λόγοι γι’ αυτό. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν άλλαξε… Αλλά το γεγονός ότι οι κατεχόμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν επιτέλους όχι σαν φυλακισμένοι αλλά σαν κανονικοί άνθρωποι σε μια καπιταλιστική κοινωνία και ότι οι δεσμοφύλακές τους παραιτούνταν απ’ όλα τα θεσμικά προνόμια που είχαν δημιουργήσει υπέρ τους, ήταν αρκετό για την ομαλή από φυλετική άποψη συνύπαρξη, και μάλιστα μέσα στην ίδια γενιά.

Τα εμπόδια είναι δύο: η ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, οι θεσμίσεις. Στις δυτικές «δημοκρατίες» (ολιγαρχίες στην πραγματικότητα) η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό η καθημερινή τους ζωή, οι συμπεριφορές τους, ακόμα και οι ιδέες τους καθορίζονται έως υπερκαθορίζονται απ’ τις θεσμίσεις. Από τους θεσμούς, με μεγάλο βάρος (αλλά όχι αποκλειστικότητα) των νόμων. (Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και η ουσιαστική κατάργηση των δυτικών φιλελεύθερων συνταγμάτων δεν έγινε μάθημα…)

Υπάρχει όμως, εύλογα, και το ζήτημα της δικαιοσύνης. Η τιμωρία των υπεύθυνων για τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, όχι μόνο την τωρινή αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Όμως αυτό είναι ζήτημα άμεσο – και πάντως άσχετο απ’ το αν υπάρχει λύση για τους αυτόχθονες και ποια θα ήταν αυτή…

4 – Όλες οι «μεγάλες δυνάμεις», απ’ τις ηπα ως την ρωσία και την κίνα, μιλάνε και πάλι για την «λύση των δύο κρατών». Επικαλούνται τις σχετικές αποφάσεις του οηε. Δεν είναι πιο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο;

Τα περιβόητα «δύο κράτη» ήταν πράγματι το αρχικό σχέδιο και η απόφαση για την εποικιστική αποικιοκρατία στην περιοχή ως χωροφύλακα της δύσης, μετά την «αποχώρηση» του Λονδίνου και του Παρισιού απ’ τις «κτήσεις» τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Απόφαση – ξεαπόφαση του οηε όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά όποτε γινόταν επίκλησή της σαν δήλωση «προόδου στις συνομιλίες» ήταν σκέτη φάρσα.

Είναι αλήθεια ότι για χρόνια οι άραβες της ευρύτερης περιοχής (και οι παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, όπως κι αυτό απ’ την μεριά του δεν αποδέχθηκε ότι θα περιοριστεί στην έκταση του 1947. Αλλά ο ισχυρότερος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το απαρτχάιντ καθεστώς μόνο του αλλά μαζί με τους δυτικούς υποστηρικτές του, επιβλήθηκε. Απ’ τα «σύνορα του ‘47» πήγαμε στα «σύνορα του ‘67». Που κι αυτά ενδιάμεσα ήταν.

Κάτω: μετά από δύο πολέμους, το 1948 και το 1967, τα σύνορα από τότε…

Η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν και είναι πάντα αντίσταση. Είτε εκτός συνόρων («οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης») είτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στο εσωτερικό (1η intifada). Για να μην πολυλογούμε: στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» να έχει μετατρέψει την δύση γενικά και τις ηπα ειδικά σε «μόνη υπερδύναμη», υπογράφτηκαν κάποιες συμφωνίες («συμφωνίες του Όσλο») μεταξύ του Αραφάτ ως εκπροσώπου των παλαιστινίων και του Ραμπίν, πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, που υποτίθεται ότι ήταν τομή: η «λύση των δύο κρατών» έμπαινε στις ράγες.

Φάρσα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να ανεχθεί στα ‘90s το Τελ Αβίβ ήταν κάτι σα «παλαιστινιακή νομαρχία», χωρίς κανένα βασικό θεσμό απ’ αυτούς που κάνουν ένα κράτος να είναι κράτος. Χωρίς στρατό, χωρίς αεροδρόμια, χωρίς έλεγχο των συνόρων, χωρίς νόμισμα… Τέτοιες ήταν εκείνες οι συμφωνίες.

Συνεπώς έκτοτε προέκυψε αυτό το φρικτό αστείο που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή», σαν «γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» πάνω από μια πραγματικότητα που οριζόταν απ’ το όλο και πιο σκληρό και όλο πιο επεκτατικό απαρτχάιντ. Με το οποίο μάλλον συνεργαζόταν (με οικονομικά ανταλλάγματα…) παρά εμπόδιζε. Και η «λύση των δύο κρατών» απέμεινε στη διεθνή κρατική και δημαγωγική ρητορική σαν προσχηματικό «ειρήνη υμίν» κάθε φορά που η παλαιστινιακή αντίσταση προσπαθούσε να φρενάρει τις θεοναζί, απαρτχάιντ μεθοδεύσεις.

Πρέπει να θυμίσουμε πως ακόμα και στα νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν υπήρχαν κλίκες μαύρων που έτρεχαν να επωφεληθούν από κάτι ψίχουλα εξουσίας που τους πετούσε το απαρτχάιντ καθεστώς των λευκών. Συνεπώς το τι είναι η «παλαιστινιακή αρχή» σαν εκπρόσωπος του υποτιθέμενου «παλαιστινιακού κράτους» δεν είναι πρωτότυπο. Και η πραγματικότητά του αποδεικνύεται ακόμα μια φορά απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά. Τα τάγματα θανάτου των θεοναζί εποίκων, αυτή τη φορά ανοικτά μαζί με τον ισραηλινό στρατό, λεηλατούν, καταστρέφουν, σκοτώνουν, συλλαμβάνουν στη Δυτική Όχθη η οποία είναι, υποτίθεται, στον έλεγχο αυτής της «παλαιστινιακής αρχής»∙ κι αυτή η «αρχή» – με την ένοπλη αστυνομία της – είναι κλεισμένη κάπου στις βίλες της, κοιτώντας αλλού.

5 – Μήπως το γεγονός ότι στη «λύση των δύο κρατών» αναφέρονται οι αναθεωρητικές δυνάμεις ρωσία και κίνα αφήνει ένα περιθώριο να εφαρμοστεί τελικά κάποια στιγμή;

Όχι. Δείχνει μόνο τον οππορτουνισμό κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, ακόμα και εκείνων που αμφισβητούν και αντιτίθενται στους δυτικούς (και στον αμερικανικό πρώτ’ απ’ όλα). Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει εγκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια (κάτω απ’ τα μάτια όλων, συμπεριλαμβανόμενων των αφεντικών στη Μόσχα και στο Πεκίνο…) στη Δυτική Όχθη από 700.000 έως 800.000 εποίκους, πολλοί απ’ τους οποίους είναι πλέον επίσημα ένοπλοι, σαν παραστρατιωτικό σώμα. Και συνεχίζει. Οι εποικισμοί αυτοί θεωρούνται παράνομοι – και λοιπόν; Καμία «λύση δύο κρατών» δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν στα χαρτιά χωρίς την μετακίνηση όλων αυτών πίσω στην επικράτεια του ενός απ’ τα δύο κράτη, του ισραηλινού. Μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Το λιγότερο που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν ισραηλινός εμφύλιος απ’ το πρώτο λεπτό!

Αλλά ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι δέχονταν να φύγουν χωρίς αντιδράσεις, το Τελ Αβίβ θα απαιτούσε (προφανώς) ένα αντάλλαγμα: την έξωση των 2.000.000 αράβων και βεδουϊνων μουσουλμάνων που ζουν τώρα στην δική του επικράτεια. Αυτό λέγεται «ανταλλαγή πληθυσμών» και είναι ότι πιο κυνικό και απάνθρωπο έχει εφεύρει απ’ τον 20ο αιώνα και μετά η διεθνής διπλωματία.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν απ’ την αρχή προσχηματική, και έτσι ακριβώς εξελίχθηκε ως σήμερα. Προσπαθούσε (και προσπαθεί) να κρύψει το βασικό γεγονός: ότι δυτικοί έποικοι εγκαταστάθηκαν στη γη αυτοχθόνων πληθυσμών∙ και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διώξουν 750.000 απ’ αυτούς, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και τα χωριά τους, και κατάσχοντας την γη τους. Είναι η Nakba του ‘48, που οι παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουν όσες γενιές κι αν περάσουν. Πρόκειται για τυπική συμπεριφορά δυτικών εποίκων: να εξαπλωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την γη; Για την γη. Για το νερό; Για το νερό. Για το φυσικό αέριο; Για το φυσικό αέριο. Για άλλες πρώτες ύλες; Ναι. Για τα πάντα. Έγινε στη βόρεια αμερική (ηπα και καναδά), έγινε στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία, έγινε στην αλγερία, στη νότια αφρική και σε άλλα σημεία της αφρικής. Έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) στην Παλαιστίνη. Δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία. Είναι το μοντέλο της δυτικής αποικιοκρατίας μέσω εποικισμού.

Επειδή απ’ την μια μεριά μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν σωστό να είναι κάποιος ανοικτά αποικιοκράτης, και επειδή απ’ την άλλη μεριά τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αρνούνταν να κρατήσουν τους εβραίους υπηκόους τους που είχαν επιζήσει απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ήθελαν να ξεφορτωθούν όσους περισσότερους γινόταν (δεν τους έδιναν καν ταυτότητες, τα έχει πει και γράψει μια χαρά η Hannah Arendt…), επιβλήθηκε η ιδέα του «να φυτέψουμε ένα κράτος» γι’ αυτούς δίπλα στην υπόσχεση για ακόμα ένα για τους άλλους… Ήταν (και παραμένει) μια ιδέα βαθιά ρατσιστική, όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος απ’ την δυτική αποικιοκρατία: «αυτοί» δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και ισότιμα, αφού οι μεν είναι ανώτεροι (λευκοί…) οι δε κατώτεροι (μαυριδεροί…). Και οι ανώτεροι να διώξουν τους κατώτερους.

Συνεπώς το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς από κοινωνική και ιδεολογική άποψη κάνει εκείνο για το οποίο φτιάχτηκε: ασκεί την κατοχή του επί των κατώτερων πληθυσμών, άλλοτε φυλακίζοντάς τους μέσα σε τείχη, φράχτες, και στρατιωτικά μπλόκα, άλλοτε εξανδραπίζοντάς τους, κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους∙ ει δυνατόν μαζικά.

6 – Ένα άλλο επιχείρημα κατά του ενός δημοκρατικού κράτους για όλους και όλες είναι ότι σ’ αυτό οι παλαιστίνιοι / άραβες θα γίνουν πλειοψηφία.

Η ψύχωση της δημογραφίας είναι ένα ακόμα άλλοθι της ρατσιστικής ιδεολογίας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των υποστηρικτών τους. Ένας πρωτογονισμός που ανάγει σε κυριότερη διάσταση και πηγή της εξουσίας τον πληθυσμιακό όγκο. Εν τέλει πρόκειται για μια βιοπολιτική ιδεολογία.

Αν δεν κάνουμε λάθος τα 6 εκατομμύρια εβραίων που ζουν στις ηπα δεν είναι πλειοψηφία στα συνολικά 340 εκατομμύρια του πληθυσμού∙ αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει να έχουν ισχυρότατη επιρροή στα «κέντρα πολιτικής εξουσίας». Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις καπιταλιστικές κοινωνίες δεν διαρθρώνεται με όρους πληθυσμιακών μεγεθών∙ αλλιώς θα υπήρχε εργατική εξουσία παντού … και φυσιολογικά! Η εξουσία (γιατί αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο…) διαρθρώνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να κυβερνούν πολύ μικρές μειοψηφίες. Στην περίπτωση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι, οι τωρινοί εξουσιαστές του θεοναζί καθεστώτος δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να βρουν συνεταίρους απ’ την παλαιστινιακή / αραβική μεριά: αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται ήδη, την «ελίτ» της Δυτικής Όχθης…

 

Διευκρινίσεις (2)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>>

7 – Εκτός απ’ την λωρίδα της Γάζα και την Δυτική Όχθη όπου ο ισραηλινός στρατός εξασκεί το μονοπώλιο καταστροφής και θανάτου που έχει, υπάρχουν κι άλλα μέτωπα. Εκείνο στο βόρειο ισραήλ απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ, και οι διάσπαρτες επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στη συρία και στο ιράκ. Η «εισβολή του al Aqsa» και οι υπόλοιπες αντάρτικες δράσεις εγγράφονται άραγε στον ίδιο σχεδιασμό ή είναι συμπτωματικές;


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κάποτε στο Μπέλφαστ

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Αυτά τα πιτσιρίκια δεν είναι παλαιστινιάκια. Είναι ιρλανδάκια, στην κατεχόμενη απ’ τον αγγλικό στρατό βόρεια Ιρλανδία – εδώ στη δεκαετία του 1970.

Ο αγγλικός κατοχικός στρατός τότε δεν πυροβολούσε παιδιά∙ έδωσε όμως αρκετό know how «αντι-αντάρτικου» στον ισραηλινό. Η κατοχή στη βόρεια ιρλανδία έχει τελειώσει, οπότε στο Λονδίνο οι καραβανάδες ίσως παίρνουν εδώ και κάτι χρόνια μαθήματα-απ’-τους-πρώην-μαθητές-τους, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση…

Εμείς είμαστε οι τρομοκράτες….

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Ο ισραηλινός στρατιώτης Eran Efrati κλήθηκε να κάνει την θητεία του στην κατεχόμενη Χεβρώνα… Προβιβάστηκε σε λοχία… «Επί τω έργω» ανακάλυψε ποιοι είναι οι τρομοκράτες… Εγκατέλειψε τον στρατό, την ιδεολογία του θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώτος… Πέρασε στο πλευρό του δίκαιου των Παλαιστινίων…

Ο Efrati μίλησε στην Abby Martin των Empire Files πριν 6,5 χρόνια. Εξακολουθεί να έχει αξία.

Μετάφραση αποσπασμάτων:

3.37> Μετά από 7 μήνες εκπαίδευσης βρέθηκα στην Χεβρώνα. Είναι η μόνη πόλη που έχει μια (εποικιστική) εγκατάσταση στο κέντρο της. Συνεπώς, πηγαίνοντας στη Χεβρώνα, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν να προστατεύω την εβραϊκή γιορτή, και η δουλειά μου ήταν να επιτηρώ την απαγόρευση κυκλοφορίας 180.000 παλαιστίνιων έτσι ώστε οι εβραίοι έποικοι απ’ όλη τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ να μπορούν να έρθουν στη Χεβρώνα και να γιορτάσουν. Έρχονται πολλές χιλιάδες ισραηλινοί και εβραίοι έποικοι απ’ όλη την Δυτική Όχθη για να γιορτάσουν, και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψουμε είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας παλαιστίνιος δεν θα βγει απ’ το σπίτι του.

Οπότε ένα απ’ τα πρώτα καθήκοντά μου ήταν να περιπολώ στους δρόμους και να σιγουρέψω ότι οι παλαιστίνιοι καταλάβαιναν, ότι θα έμεναν στα σπίτια τους, και ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο μετά από καινούργια οδηγία.

Στην αρχή μου φαινόταν σαν σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί μπήκαμε στην πόλη με τα όπλα στα χέρια, με τις στολές μας, με τα γιλέκα μας, με χειροβομβίδες και 6 γεμιστήρες, φωνάζοντας «απαγόρευση κυκλοφορίας». Και βλέπεις το χάος, τον κόσμο να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει κλείνοντας τα μαγαζιά τους, να τρέχουν στα σπίτια τους, γιατί όπου βρεθείς όταν αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας μένεις εκεί και δεν μπορείς να πας πουθενά, οπότε καλύτερα να είσαι σπίτι σου όταν ξεκινήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι επίσημες εντολές για όποιον παραβιάζει την απαγόρευση είναι να τον σκοτώσουμε.

Ποτέ δεν τον έκανα, ούτε είδα κάποιον άλλον να το κάνει σ’ αυτήν την διαδικασία απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά τέτοιες ήταν οι εντολές και όλοι το ήξεραν.

Αυτή η απότομη αίσθηση εξουσίας μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν απολάμβανα αυτή την εξουσία του ελέγχου πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ή το γιατί τα παιδιά με κοιτούσαν φοβισμένα, γιατί έτρεχαν μακριά όταν περπατούσα σε κάποιον δρόμο. Πριν την θητεία δούλευα σα δάσκαλος, αγαπώ τα παιδιά, γι’ αυτό βρισκόμουν σε κάποια σύγχυση ως προς το γιατί τα παιδιά με φοβούνται. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν αρματωμένος, με την στολή μου, το κράνος μου, τους 6 γεμιστήρες, με τις 2 χειροβομβίδες μου, το Μ16 στο χέρι, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή, ούτε μπορούσα να το εξηγήσω.

Και νομίζω ότι πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα της δουλειάς που έπρεπε να κάνω ήταν να συντηρώ ένα σύστημα απαρτχάιντ. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τα δικαιώματα που έχουν οι εβραίοι έποικοι δεν είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν οι παλαιστίνιοι. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αγγίξω έναν εβραίο έποικο αν επιτίθεται σ’ έναν παλαιστίνιο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να καλέσω την τοπική αστυνομία, όπως θα έκανα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε οι εβραίοι έποικοι που ζουν στην Χεβρώνα έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτά που έχω εγώ που ζω στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι παλαιστίνιοι δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό κτίριο, μερικές φορές στο διπλανό διαμέρισμα, ζουν κάτω απ’ την δική μου δικαιοδοσία, κάτω από στρατιωτικό νόμο, και μπορώ να τους κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να τους πάρω το σπίτι για να το κάνω προσωρινό φυλάκιο για μερικές ώρες ή μερικές μέρες ή μερικές βδομάδες, μπορώ να αποφασίσω να τους συλλάβω και να τους δέσω πάνω στον φράκτη της βάσης μου, αν πάρουμε διαταγή να γκρεμίσουμε το σπίτι τους ή να κλειδώσουμε την πόρτα τους και να μην τους αφήνουμε να βγουν στο δρόμο μπροστά στο ίδιο τους το σπίτι, στον δρόμο που μπορούν να περπατούν μόνο εβραίοι έποικοι ενώ οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν, οπότε μετακινούνται πηδώντας απ’ τα παράθυρα, ή μέσα απ’ τις αυλές στην παλιά πόλη της Χεβρώνας.

Νομίζω ότι συνειδητοποιώντας όλα αυτά πολύ πολύ νωρίς στην θητεία μου κατάλαβα ότι κάποιος μου έλεγε ψέματα, πολύ καιρό. Δεν ένοιωθα ότι προστάτευα κάποιους, δεν ένοιωθα ότι βοηθούσα κάποιους να νοιώθουν πιο ασφαλείς. Ένοιωθα ότι τρομοκρατούσα τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα ότι το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό που είχα μάθει από παιδί, όπου έμαθα ότι βρισκόμουν στη μεριά του καλού, αυτό το όριο είχε σπάσει. Ένοιωθα ότι είμαι ο τρομοκράτης, και ότι η δουλειά μου ήταν στην πραγματικότητα να τρομάζω τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να δράσουν κατά των ισραηλινών εποίκων ή του ισραηλινού στρατού.

12.40> Επίσημα στις πρακτικές του στρατού, της αστυνομίας ή της mossad, οι εκτελέσεις εν ψυχρώ είναι παράνομες. Αυτό είναι απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στα μέσα των ’00. Αλλά τότε έγινε το εξής: … Οι αξιωματικοί κάλεσαν τους άνδρες τους και τους είπαν ότι «Απόψε να πάτε να συλλάβετε ένα επικίνδυνο άτομο. Θα πάτε μια ομάδα 5 ή 6 στρατιωτών, θα μπείτε στο σπίτι του ήσυχα μέσα στη νύχτα, θα πάτε στο υπνοδωμάτιό του, και θα κολλήσετε ένα όπλο στο κεφάλι του. Αν απλά σηκωθεί και παραδοθεί, θα τον συλλάβετε. Όμως αν φωνάξει θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει την κουβέρτα του θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει τα χέρια του, ή τα πόδια του, ή κάνει οποιαδήποτε κίνηση, θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι». Επειδή τώρα καταλαβαίνουμε σαν έλλογα όντα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος αν ξυπνήσει μέσα στην άγρια νύχτα μ’ ένα όπλο στο κεφάλι του θα φωνάξει ή θα κουνηθεί, καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι συγκεκριμένες εντολές είναι εντολές για εκτέλεση εν ψυχρώ που προσπαθούν να παρακάμψουν την απόφαση του δικαστηρίου. Δεν λένε οι εντολές «εκτέλεσέ τον», λένε «να τον συλλάβεις», αλλά συμπληρώνουν ότι «αν θεωρήσεις ότι κάνει κάτι απειλητικό, ότι μπορεί να έχει όπλο στο κρεβάτι του, ότι μπορεί να φωνάζει για βοήθεια, εκτέλεσέ τον».

Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… στη Δυτική Όχθη. Τον Οκτώβρη του 2015, όταν ξεκίνησε η πιο πρόσφατη Ιντιφάντα, όλοι οι επίσημοι κανόνες κατά των εν ψυχρώ εκτελέσεων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Απ’ τον πρωθυπουργό ως τους υπουργούς, τους ανθρώπους των media, απ’ την αριστερά ως την δεξιά, όλοι μιλούσαν για το «shoot to kill». Αν δεις κοντά σου ένα κορίτσι που κρατάει ένα ψαλίδι, το εκτελείς. Οι εκτελέσεις είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική στον στρατό, στην αστυνομία, και στον δημόσιο διάλογο ο κόσμος ζητάει εκτελέσεις. Όχι μόνο κατά εκείνων που αποκαλούν «τρομοκράτες», ή «μαχητές της αντίστασης», ζητάει επίσης και εκτελέσεις εκδίκησης. Είναι απαίτηση όλης της ισραηλινής κοινωνίας… 

Άλλοι στρατιώτες-του-θεού, εν δράσει, στη διάρκεια της 1ης Intifada, στα τέλη των ‘80s. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι κάνουν, δεν χρειάζεται να το γράψουμε, έτσι δεν είναι; (Μπορείτε μήπως να το νιώσετε; Μπορείτε να το θυμάστε άγρια, χωρίς κατευνασμό, για τα επόμενα χρόνια της ζωής σας;)

Οι τρομοκράτες κυβερνούν – όχι τυχαία…

Καύσιμα γιοκ. Οπότε ο ταπεινός γαϊδαράκος (το παλιό και αξιόπιστο 4Χ4!) εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του – στη λωρίδα του θανάτου. (Παρακαλούνται οι φιλόζωοι να μην το κάνουν θέμα. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν πολύ χειρότερα…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι πάνω από 38.000. Μέσα σε 9 χρόνια. Απ’ το 2014 ως το 2022. Ανάμεσα τους και παιδιά: πρόκειται για μετανάστες / πρόσφυγες που δολοφονήθηκαν (οι περισσότεροι με τους «γνωστούς τρόπους»: δια πνιγμού…) προσπαθώντας να φτάσουν δια θαλάσσης στο ευρωπαϊκό φρούριο. Πνίγηκαν / δολοφονήθηκαν για έναν απλό λόγο: επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά για να αγοράσουν μια «χρυσή βίζα», ευρωπαϊκά διαβατήρια δηλαδή για τους ίδιους αλλά και τους ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους πρώτου βαθμού – οπότε έπρεπε να ακολουθήσουν τον «φτηνό» τρόπο, τον τρόπο των «ανεπιθύμητων» (και ταυτόχρονα φτηνών….)

Αλλά η ευρωπαϊκή δύση δεν καμαρώνει πολύ γι’ αυτήν την σφαγή. Στο σύνολό της η νατοϊκή δύση έχει μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου ένα καλύτερο ρεκόρ, αν και χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να το πετύχει: στην κατοχή του αφγανιστάν κατάφερε να «καθαρίσει» τουλάχιστον 46.320 αμάχους, όλων των ηλικιών και των φύλων. «Παράπλευρες απώλειες» είπαν, για έναν «ευγενή σκοπό»…

Ακόμα σπουδαιότερα (από την άποψη της δυτικής ιμπεριαλιστικής φονικότητας) ήταν τα αποτελέσματα στο ιράκ. Απ’ την εισβολή του αμερικανικού στρατού μαζί με την «συμμαχία των προθύμων» το 2003 και μετά, «εκκαθαρίστηκαν» πάνω από 200.000 άμαχοι∙ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναίκες και παιδιά.

Και – ω!!! – υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο, κάτι ακόμα πιο δυνατό. Σύμφωνα με τον βετεράνο John Pilger:

… Μια μελέτη του πανεπιστημίου Brown βρήκε πως απ’ τον 9η Σεπτέμβρη και μετά, όταν ξεκίνησε ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», οι ηπα και οι ακόλουθοί τους έχουν σκοτώσει 6.000.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά… Ο πρώτος και μοναδικός πρωτοκοσμικός που πρόκειται να δικαστεί στις 13 Νοέμβρη [σήμερα δηλαδή] σε σχέση με αυτά τα εγκλήματα, είναι ο David McBride, ένας αυστραλός δικηγόρος του Κέντρου Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που αποκάλυψε / δημοσιοποίησε όσα φρικτά έκανε ο στρατός της αυστραλίας συμμετέχοντας στην κατοχή του αφγανιστάν. Κατηγορείται για «αποκάλυψη στρατιωτικών μυστικών», κινδυνεύοντας με ισόβια φυλάκιση…

Σωστά διαβάσατε. Έξι εκατομμύρια δολοφονίες από πρωτοκοσμικούς στρατούς, επίσημους, «ανεπίσημους» ή και «εργολάβους» μέσα σε 22 χρόνια∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες για κάτι στο οποίο οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως συμμέτοχους και συνένοχους, έστω παθητικά∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν αναγνωρίζεται ακόμα σαν τέτοιος, και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί…

Και τι μας νοιάζει; Γιατί να τα θυμίζουμε αυτά;


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.