Tag: κοινωνικά

Η σουπιά!

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.18) >> Ο πατέρας, ο γίγαντας Κωνσταντίνος, προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας (τότε: ΕΑΣ), και το έκανε με άγαρμπο και μικροαστικό τρόπο: πουλούσε άδειες δρομολογίων και λεωφορεία στους οδηγούς τους… Αυτά το 1992. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, και ο γίγαντας ήταν άξιος θαυμασμού γι’ αυτό: προκάλεσε μια απ’ τις πιο δυναμικές ως άγριες εργατικές εξεγέρσεις στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, ένα πραγματικό εργατικό «θερμό καλοκαίρι» και «θερμό φθινόπωρο» ως και το 1993. Αξέχαστες (θα έπρεπε να έχουν μείνει) οι οδομαχίες στο αμαξοστάσιο της Π. Ράλλη, οι ευφάνταστες ενέργειες εργατικού σαμποτάζ, ο διασυρμός των απεργοσπαστών, η (τελικά «αυτοσυγκρατημένη»…) πορεία προς τη Σαλονίκη∙ και πολλά άλλα.

Ο γόνος, ο μάνατζερ Κυριάκος, κινήθηκε πιο πονηρά. Στις αρχές του 2020 κάποιος ίσως του «σφύριξε» ότι η επερχόμενη «πανδημία» ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών στην Αθήνα. (Ας σημειωθεί ότι σε όλες τις υπόλοιπες πόλεις του ελλαδιστάν οι αστικές συγκοινωνίες είναι ιδιωτικές: ΚΤΕΛ…) Έτσι, με νόμο που επισημοποιήθηκε στον φ.ε.κ. στις 12 Φλεβάρη 2020, ένα μήνα πριν την εκκίνηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατρείας (νόμος 4663/20), ένα απ’ αυτά τα «πολυνομοσχέδια» που πρέπει να ψαχουλέψεις για να καταλάβεις τι λένε, εξασφάλισε ότι τα κτελ α.ε. μπορούν να πιάσουν δουλειά και στις συγκοινωνίες της Αθήνας:

Η δικαιολογία λίγο αργότερα, προς το φθινόπωρο του 2020, με ψηφισμένο ήδη το νόμο, ήταν ότι λόγω «κοινωνικής αποστασιοποίησης» τα λεωφορεία που υπήρχαν δεν έφταναν, οπότε έπρεπε να μπουν κι άλλα στην κυκλοφορία – που δεν υπήρχαν. Οι κτελατζήδες ήταν η σωτηρία:

Ήταν βέβαια μια λύση ανάγκης, λόγω έκτακτης κατάστασης, μόνο για 2 χρόνια… Ε;

Αμ δε!!!

Μετά από διάφορες εκτός νόμου παρατάσεις, τον Μάρτη του 2024, σε επίσημο διαγωνισμό (όπως θα δείτε αμέσως μετά η λέξη «διαγωνισμός» για την συγκεκριμένη περίπτωση είναι το λιγότερο κοροϊδία…) κάποια κτελ πήραν 63 δρομολόγια σε ανατολική και δυτική αττική, για τα επόμενα 8 χρόνια.

Να πως καμάρωνε το κτελ (η ανώνυμη εταιρεία δηλαδή…) Μαγνησίας για την «διόγκωση του αποτυπώματός» της λίγο πριν την πρόσφατη ανακοίνωση της «ανακήρυξης αναδόχου» στη μοναδική συμμετοχή στον «διαγωνισμό», στην κοινοπραξία δηλαδή των α.ε. των κτελ Μαγνησίας, Κορίνθου, Άργους, Θήβας, Χανίων και Σαλαμίνας με τα τουριστικά γραφεία Maroulis Travel και Smile Acadimos:

Δεν πρέπει να έχετε παράπονο! Δύο απ’ τις μεγαλύτερες τουριστικές εταιρείες του λαού και του τόπου συν έξι ανώνυμες εταιρείες επαρχιακές αστικών / υπεραστικών συγκοινωνιών είναι μια γερή ιδιωτικοποίηση των αθηναϊκών αστικών συγκοινωνιών! Γερή … και απαρατήρητη!!! (;;;)

Η don Rico & Co ξέρει να κάνει τις δουλίτσες της…

(Μια απορία έχουμε μόνο: τα λεωφορεία για συγκοινωνίες αστικού τύπου πού τα βρίσκουν όλοι αυτοί οι ιδιώτες και δεν μπορούσε να τα βρει ο καϋμένος ο Ο.Α.Σ.Α.;)

Η εθνική βιομηχανία της αναπαραγωγής 1

Δευτέρα 14 Αυγούστου>> Ώστε εντοπίστηκε κύκλωμα εμπορίου μωρών (και επίσης εμπορίου παρένθετων μητρών…) στα Χανιά; Τς τς… Περίεργο… Κάτι μας λέει ότι αυτή η υπόθεση θα «χαθεί» γρήγορα. Για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων ίσως ο πιο ενδιαφέρον είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει φροντίσει (εδώ και μια 20ετία) γι’ αυτό το εμπόριο… Με ένα σετ νόμων που υποτίθεται είναι εναντίον του, αλλά έχει σκόπιμα τόσες και τέτοιες τρύπες ώστε… Στην καθεστωτική αργκώ πρόκειται για «ιατρικό τουρισμό», τον οποίο «πρέπει να προωθήσουμε για την ανάπτυξη του λαού και του τόπου». Κι αφού πρέπει να τον «προωθήσουμε», τι στον γεροδιάβολο;

Δείτε, για παράδειγμα, το παρακάτω video. Αναρτήθηκε τον Μάη του 2016, πριν 7 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, με τον τίτλο / ρητορική ερώτηση Μήπως οι ελληνικές κλινικές παρένθετης μητέρας έχουν θυσιάσει την ηθική για χάρη των κερδών; και δείχνει αρκετά… Το 2016 η εντόπια «βιομηχανία» (διεθνούς ακτινοβολίας όπως θα καταλάβετε…) ήταν «στα πάνω της» και δεν δίσταζε να δείχνει κάποια απ’ τα σωθικά της. Σε κάθε περίπτωση το 2016 «όλα τα χαρτιά ήταν ανοικτά» πάνω στον πάγκο της εκμετάλλευσης προλεταρισσών (και συνήθως μεταναστριών) γυναικών στα μέρη μας. Το ερώτημα εκείνης της video έρευνας είναι το εξής:

Απ’ το 2002 όταν η Ελλάδα νομιμοποίησε την παρένθετη μητρότητα, έχει γίνει παγκόσμιο κέντρο αναπαραγωγικού τουρισμού. Η βιομηχανία των παρένθετων ποτέ δεν ήταν τόσο κερδοφόρα, όμως μήπως η εμπορευματοποίηση των γυναικείων σωμάτων έχει πάει πολύ μακριά;

(Σημείωση: Αν και το video έχει αρκετά ελληνικά, έχει επίσης και αγγλικά. Αν τα έχετε ξεχάσει δείτε το με κάποιον / κάποια που τουλάχιστον είναι επιπέδου lower):

To 2016 τα «χαρακτηριστικά» και η «ηθική» (αν υπάρχει χώρος για τέτοια λέξη σε ένα σύστημα άγριας εκμετάλλευσης!) της ελληνικής βιομηχανίας παρένθετων μητρών ήταν (λοιπόν) παγκοσμίως γνωστά! «Κυκλώματα»; Μα ελάτε τώρα! Μην κάνετε σαν παιδιά!!! Όλα γίνονται για καλό σκοπό…

Μια ακόμα έρευνα, αυτή τη φορά απ’ την γερμανική καθεστωτική dw, το 2021, ρίχνει κι άλλο φως στην ελληνική «βιομηχανία»:

…Οι κλινικές λένε ότι οι παρένθετες μητέρες έχουν αποκλειστικά αλτρουϊστικά κίνητρα, θέλουν να βοηθήσουν τους άλλους, και παίρνουν σαν αποζημίωση μόνο 10.000 ευρώ. Αλλά μια έγκυος αποκαλύπτει ότι τα ποσά είναι πολύ μεγαλύτερα. Στη διάρκεια μιας συζήτησης σε μια κλινική γίνεται σαφές ότι τα λεφτά παίζουν βασικό ρόλο. Στην πραγματικότητα προκύπτει ότι ένας αριθμός εμπλεκόμενων, συμπεριλαμβανόμενων των κλινικών, έχει τεράστια κέρδη απ’ την παρένθετη μητρότητα…

Εντελώς συμπτωματικά αυτή η έρευνα περνάει … και απ’ τα Χανιά…

Ωστόσο το 2021 οι «ειδικοί» της εντόπιας βιομηχανίας είχαν πονηρέψει: απαγόρευαν τις κάμερες μέσα στις κλινικές, και φορούσαν πάντα το καλό τους φωτοστέφανο…

(Σημείωση: Το video είναι κυρίως στα αγγλικά, κι αν δεν είστε «ακουστικοί τύποι» αλλά οπτικοί, μπορείτε να πατήσετε το cc για αξιόπιστους αγγλικούς υπότιτλους. Τα υπόλοιπα ισχύουν όπως και στο προηγούμενο…):

Η εθνική βιομηχανία της αναπαραγωγής 2

Δευτέρα 14 Αυγούστου>> Είναι αδύνατο να μιλήσει κάποιος για «καταχθόνιους παράνομους / εγκληματίες» όταν καμαρώνουν χάρη στο κράτος τους, τη νομοθεσία του, τις «αβλεψίες» και τις «τρύπες» που είναι τόσο σοφά μελετημένες ώστε να… Θα έπρεπε να μιλήσει (απ’ την μεριά μας το έχουμε κάνει) για κρατικοποίηση του εγκλήματος, με όλες τις πολιτικές, νομικές, ηθικές, ιδεολογικές και συναισθηματικές συνέπειες που έχει το να αναγνωρίζονται τα κράτη – μαφίες.

Είναι δεδομένο ότι στον πάτο του βαρελιού δεν βρίσκονται τα άτεκνα ζευγάρια (αυτά είναι οι «πελάτες», που ως γνωστόν έχουν το δίκιο τους και τα λεφτά τους) αλλά οι πληβείες γυναίκες, μετανάστριες ή και εντόπιες, είτε σαν δότριες ωαρίων (μετά από οδυνηρή ορμονική / χημική κατεργασία των σωμάτων τους), είτε σαν δανεικές μήτρες: όσοι / όσες δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αναγκάζονται να…

Κάποιοι θα σηκώσουν τους ώμους και θα πουν: «ε, και λοιπόν; μια δουλειά είναι κι αυτή!!!» Αλήθεια; Ώστε η δανεική εγκυμοσύνη είναι μια δουλειά; Μπορεί κάποια «να φύγει απ’ την δουλειά» όσο αυτή διαρκεί; Μπορεί να κάνει απεργία στη διάρκεια αυτής της «δουλειάς»; Μπορεί να κάνει κοπάνα ή σαμποτάζ; Όχι βέβαια!!! Δεν πρόκειται, λοιπόν, καθόλου για «δουλειά»!!! Πρόκειται για σωματική και συναισθηματική δουλεία, 24ώρες το 24ωρο – 7 μέρες την εβδομάδα, επί 9+ μήνες κάθε φορά…

Μόνο που αυτή η δουλεία έχει βαφτιστεί «νόμιμη», αρκεί η κάθε γυναίκα / παρένθετη μητέρα να λέει «εγώ το κάνω για να βοηθήσω, όχι για τα λεφτά», δασκαλεμένη φυσικά κατάλληλα πως αν μιλήσει-για-λεφτά θα βρει τον μπελά της (μετά την γέννα / παράδοση του μωρού).

Τόσο νόμιμη έχει βαφτιστεί αυτή η δουλεία, ώστε να και ένα γραπτό ρεπορτάζ, πάλι απ’ το 2021.

Είναι πραγματικά τεράστια τα ποσά που κερδίζει αυτή η «βιομηχανία». Που σημαίνει ότι ο «ιατρικός τουρισμός» πάει μια χαρά… Ή η “ιατρική σκλαβιά” (αλλά δεν πρέπει να το λέμε: είναι “διασπορά ψευδών ειδήσεων”…)

Υπάρχει βέβαια ανταγωνισμός με το ουκρανικό σκέλος της ίδιας «βιομηχανίας», αλλά ίσως τώρα (λόγω πολέμου) να έχουν προχωρήσει κάποιες «κοινοπραξίες»… Γιατί όχι;

(Τι λέγαμε λοιπόν; «Κύκλωμα στα Χανιά»; Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο είναι το Κύκλωμα – με κεφαλαίο το «κ»…)

Προσοχή: βροχή από πέτρες!

Δευτέρα 7 Αυγούστου>> H «πάταξη της φοροδιαφυγής» είναι κάτι σαν την «κόκκινη μηλιά» στη λεγόμενη «οικονομική πολιτική» της εντόπιας ολιγαρχίας: είναι πάντα εκεί, μπορείς να την δείχνεις με δάκρυα στα μάτια, αλλά είναι άπιαστη. Παράδειγμα: για την «πάταξη της φοροδιαφυγής» έγινε υποχρεωτική η κατάθεση των λευκών μισθών σε ατομικό τραπεζικό λογαριασμό… Τι έπαθε η φοροδιαφυγή; Τίποτα. Υγιαίνει, μεγαλώνει και ομορφαίνει. Τι έπαθαν οι μισθωτοί; Μπήκε η εφορία συνεταίρος στους μισθούς τους, αφού μπορεί να «κλειδώνει» τον τραπεζικό λογαριασμό τους / μας αν… (Κι αυτή είναι μόνο η αρχή…) Επιπλέον εκπαιδεύτηκαν στη χρήση κάρτας, δηλαδή στο φακέλωμα των αγορών και των συνηθειών τους… (Επίσης αυτό είναι μόνο η αρχή…)

Τώρα αρχίζει καινούργια μάχη για την «πάταξη»! Αυτή:

Οι άνεργοι (γνωστοί …. φοροφυγάδες), όσοι έχουν παιδιά και οι στον πάτο του βαρελιού πέφτουν στην τσιμπίδα της… Της «πάταξης»… Ή μήπως όχι;

Αν ξέρετε τα βασικά για την επερχόμενη επιβολή του «ψηφιακού χρήματος» δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Ο don Rico & Co «εκπαιδεύει» καταναγκαστικά «ωφελούμενους» του κρατικού πατερναλισμού στον έλεγχο και στο φακέλωμα των πενιχρών εξόδων τους. Η φράση «να ελεχθεί η χρήση τους» (των ψίχουλων / επιδομάτων) είναι απλά η κυνική, ωμή παραδοχή των κρατικών προθέσεων. Ποιες «ελευθερίες»; Ελάτε τώρα!!! Δεν φτάνει που σας χατζιλικώνουμε, θέλετε και ελευθερίες, ανωνυμία στα ψώνια, και λοιπά, ε; Βρε ουστ από δώ χαμένα κορμιά!!! Αυτό θα έλεγε η κρατική εξουσία αν δεν την έπιαναν οι ντροπές.

Και έπεται συνέχεια. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις∙ επειδή, ολοφάνερα, δεν υπάρχουν κακοπροαίρετες ερωτήσεις. Τι πάει να πει «θέλετε να ελέγχετε την χρήση των πέντε φράγκων που έχω στην τσέπη μου»; Κοιμόμαστε, υπνοβατούμε, συνεπώς δεν-μιλάμε-γι’-αυτό… Όπως δεν μιλάμε για οτιδήποτε θα μπορούσε να υποδεικνύει την digital επιτήρηση-και-τιμωρία της «νέας βιοπολιτικής».

Κι έτσι, όμορφα κι απλά, κατεδαφίζεται, άλλοτε σιγά σιγά κι άλλοτε ορμητικά και γρήγορα, οτιδήποτε οι αιχμάλωτοι πληθυσμοί είχαν για δεδομένο.

Όμορφα, απλά, με αισιόδοξη ενατένιση του μέλλοντος…

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Εκλογές και κόμματα…

Αυτό είναι πρόσφατο: του 2022…

Δευτέρα 8 Μάη>> Ανία και βαρεμάρα; Αβεβαιότητα; Ακηδία; Προφύλαξη προσωπικών δεδομένων; Το 1/3 όσων απαντούν στις έρευνες κοινής γνώμης περί της εκλογικής συμπεριφοράς τους σε λιγότερο από δυο βδομάδες (υπάρχουν πολλοί / πολλές που δεν απαντούν) είτε δηλώνουν ότι είναι αναποφάσιστοι, είτε δηλώνουν ότι ΔΕΝ είναι σίγουροι πως θα ψηφίσουν εκείνο που δήλωσαν λίγο πριν στο ίδιο ερωτηματολόγιο… Ρευστότητα, που πονοκεφαλιάζει τους επαγγελματίες προφήτες της «λαϊκής θέλησης», οδηγώντας τους σε όλο και με εξεζητημένα ανακριτικά / εκμαιευτικά σχήματα. Κρίμα! Κρίμα για την «λαϊκή θέληση»! Με τόσο μεγάλη ποικιλία πολιτικών εμπορευμάτων στα ράφια να σουφρώνει τα μούτρα της; Α πα πα!! Πού οδεύομεν κύριοι;;

Η απάντηση έρχεται από εκεί που δεν θα το περιμένατε. Από έναν καλόγερο! (Όχι τον γνωστό!…) Το μέλος του τάγματος των δομινικανών Dominique Durable, θρησκευτικός φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, στη γαλλική Le Monde το 1948 (κι ενώ τα ερείπια του Β παγκόσμιου πολέμου κάπνιζαν ακόμα…), εκστασιασμένος απ’ τις προοπτικές της «νέας επιστήμης» με το όνομα Κυβερνητική, κατέθεσε ένα άρθρο με τίτλο UNE NOUVELLE SCIENCE : LA CYBERNETIQUE. Vers la machine à gouverner, που απαντάει (από τότε!) στην τωρινή και την αυριανή δυσθυμία των εκλογέων∙ κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν. Διαβάστε παρακαλούμε για να διαπιστώσετε ότι τελικά το ένστικτο της «λαϊκής θέλησης» καταλαβαίνει την ματαιοπονία των «σωτήρων» της, και προετοιμάζει αδιόρατα την «Μεγάλη Έξοδο» (μαζί με τ’ αφεντικά, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός!)

Le Monde λοιπόν, 28 Δεκέμβρη 1948, και:

… Μια απ’ τις συναρπαστικότερες προοπτικές που δημιουργούνται είναι η δυνατότητα της λογικής ρύθμισης των ανθρώπινων υποθέσεων, και ειδικότερα εκείνων που αφορούν ανθρώπινες κοινότητες και παρουσιάζουν μια κάποια στατιστική κανονικότητα, όπως είναι τα ανθρώπινα φαινόμενα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Μπορεί άραγε να φανταστεί κάποιος μια μηχανή που θα συγκεντρώνει οποιοδήποτε είδος πληροφορίας, για παράδειγμα πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή και την αγορά∙ και ύστερα θα προσδιορίζει ποια θα είναι η πιθανότερη εξέλιξη της κατάστασης, σε συνάρτηση με την μέση ψυχολογία των ανθρώπινων όντων και των ποσοτήτων που είναι δυνατόν να μετρηθούν σε κάθε δοσμένη περίσταση. Είναι άραγε δυνατόν να διανοηθεί κάποιος μια κρατική μηχανή που θα καλύπτει όλα τα συστήματα λήψης πολιτικών αποφάσεων;… Προς το παρόν τίποτα δεν μας εμποδίζει να φανταστούμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να ονειρευτούμε την εποχή που θα είναι δυνατόν μια machine à gouverner (μηχανή διακυβέρνησης) να είναι σε θέση να συμπληρώνει – για καλό ή για κακό – την σημερινή προφανή ανικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν ασχολείται με τον συνηθισμένο μηχανισμό της πολιτικής.

‘Όχι απλά αισιόδοξος ο πατήρ Durable το 1948, αλλά και έξω απ’ τα δόντια: «τι να περιμένουμε απ’ τους ηλίθιους;» λέει μιλώντας για την «προφανή ανικανότητα», χωρίς να διασαφηνίζει ποιους εννοεί. Τους εκλέκτορες; Τους εκλεγόμενους; Όλους μαζί;

Συνεχίζει:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Θεωρία της αποκτήνωσης 1

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Παρακολουθείστε παρακαλούμε αυτά τα μικρά, διδακτικά ντοκουμέντα – με όσο πιο κρύο αίμα γίνεται. Όχι εύκολες προσωποποιήσεις, όχι παραπλανητικές στοχοποιήσεις∙ μην ξεπέσετε σε έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενες εκτονώσεις!

Πράξη μία

Εδώ έχουμε έναν πρωθυπουργό / στρατηγό / γενικό επιτελάρχη, ο οποίος απαντάει στον εαυτό του που συντευξιάζονται και οι δύο (και ο ρημαδοΚούλης και ο εαυτός του) στις 28 Νοέμβρη 2020 στο σαλονικιώτικο ραδιόφωνο status fm 107.7…  Ο οποίος (εαυτός του) γίνεται στιγμιαία (;) και φαντασιακά κυνηγός, κυνηγός θηραμάτων (τι άλλο;), με όπλο σύριγγες∙ αλλά τον προλαβαίνει (ο νεοφιλελεύθερος εαυτός του…) πριν λαχανιάσει, μπουρδουλωθεί κυνηγώντας, και λέει «όχι, εγώ δεν πρόκειται να κυνηγάω με το εμβόλιο στο δρόμο ανθρώπους που δεν θέλουν να εμβολιαστούν (: χλιμίντρισμα κατάφασης απ’ τους ρεπόρτερ∙ είναι το ιππικό…) αλλά…» Αλλά; … Η ίδια η αγορά, η ελεύθερη οικονομία … θα τους τσακώσει!

Χμμμ… Ο κυνηγός δεν θα ιδρώσει. Έχει κι άλλο σχέδιο για τα θηράματα! Η παγίδα σα να λέμε θα κάνει την δουλειά… Πού πάτε να ξεφύγετε ρε αλαφιασμένα ζώα απ’ τα ασφαλή και τα αποτελεσματικά μας; Σας έχουμε στήσει παντού παγίδες!!! Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω! (και τα χειροκροτήματα άπειρα απ’ όλη την εξέδρα των caradinieroi / pfizeroi τότε… Και μετά… Ε;)

Εδώ έχουμε εν χορώ (δημοσιογραφικό, συνδικαλιστικό, άρα εκπροσώπων εξουσιών) την ολοκληρωμένη πεποίθηση (σε σχέση με τον όχι-κυνηγό-πρωθυπουργό) ότι σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είστε (είμαστε) ζώα (ζώα-σε-κλουβί θα ήταν το ιδανικό για τους πιο πάνω θεωρητικούς…). Τα κλουβιά είναι στη θέση τους, δεν χρειάζεται πια κυνήγι στους δρόμους… Και κατά συνέπεια «το καλό μας» (με την μορφή «ενέσεων» ή και όποια άλλη θεωρηθεί κατάλληλη) θα πρέπει να μας βρει υπνωτισμένους…. Αν η παγίδα της αγοράς δεν αποδώσει, θα πρέπει να μας πιάσουν στον ύπνο! Προσέξτε παρακαλούμε το ότι η συγκεκριμένη δήλωση γίνεται μέσα σε γενική ευωχία ατόμων που, αναμφίβολα, έχουν τοποθετήσει εαυτούς και εαυτές στη θέση είτε των «θηριοδαμαστών» είτε των «φυλάκων» – γενικά μιλώντας…

Σε κάθε περίπτωση: πάνδημα χειροκροτήματα για την μεταχείριση των «ζώων δεν κάθονται φρόνιμα…» Σα να λέμε: ζώα είναι μεν, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα pets, όπως θα έπρεπε…

Πράξη 2

Εδώ έχουμε και πάλι εν χορώ την βεβαιότητα πως οι ανθρωποθυσίες προάγουν το «καλό» (του έθνους, της πατρίδας, πείτε το όπως θέλετε) και πως «τι να κάνουμε; έτσι είναι τα πράγματα». Πρόκειται για μια «ολιστική προσέγγιση» της αξίας των ανθρωποθυσιών από άτομα που κρατούν-το-μαχαίρι της δημαγωγίας κι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Και όχι μόνο.

Κι εδώ έχουμε την «πολιτική ενίσχυση» (στο ανώτερο δυνατό σημείο) αυτής της «ολιστικής προσέγγισης», που μπορεί μεν να προκάλεσε (η ενίσχυση…) κάποιες λίγο πολύ προεκλογικές ενστάσεις, επιφανειακότατες όμως εφόσον τα-μαχαίρια βρίσκονται σε πάρα πολλά χέρια: το «η πατρίς χρειάζεται θυσίες» είναι ένα δόγμα με πάμπολλους γονείς, για πάμπολλες χρήσεις. (Εκτός απ’ την πατρίδα και η βιομηχανία-της-υγείας χρειάζεται θυσίες, και η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται θυσίες, και η τεχνολογική πρόοδος χρειάζεται θυσίες, και είναι σαφές ότι τα θυσιαστήρια είναι μπίζνα με προοπτικές… αλλά μην σας μπερδεύουμε. Μπερδευόσαστε;)

Θεωρία της αποκτήνωσης 2

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Απ’ τον μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας (και τον λίγο πολύ ανάλογο μύθο της θυσίας του Ισαάκ) έχουμε την ιστορική προειδοποίηση περί ανθρωποθυσιών όπου (την τελευταία στιγμή;) τα ανθρώπινα σφακτάρια ανταλλάσονται στον βωμό με κάποιο ζώο. Η Άρτεμις βάζει ελάφι στη θέση της Ιφιγένειας, ο ιουδαϊκός θεός βάζει ένα αρνί στη θέση του μονάκριβου Ισαάκ.

Οι μύθοι αυτοί (και άλλοι παρόμοιοι) έχουν διαχρονική αξία. Τοποθετούν το ανθρώπινο πάνω στον πάγκο του χασάπη να αιωρείται ανάμεσα στο «ιερό» και στο ζωώδες: ΑΥΤΟ το εκκρεμές είναι η «θυσία», και γι’ αυτό ό,τι βαπτίζεται «θυσία» δεν είναι θάνατος ή πόνος αλλά πάντα κάποιου είδους παροχή υπηρεσιών∙ προκαταβολή θανάτου σε αναμονή κάποιου ανταλλάγματος.

Ένα στοιχειωδώς απροκατάληπτος ανθρωπολόγος θα μας πληροφορούσε ότι οι πιο πάνω συγκεκριμένοι μύθοι αναφέρονται σ’ ένα είδος μετάβασης: απ’ την τελετουργική σφαγή ανθρώπων για να αποκτηθεί η εύνοια (ή η συγχώρεση) του / των θεού / ών, στην τελετουργική σφαγή ζώων για τους ίδιους λόγους. Κάποια σοβαρή αλλαγή στην πολιτική οικονομία των κοινωνιών θα πρέπει να συνέβη για να γίνει αυτή η μετάβαση∙ ίσως και κάποιες κοινωνικές εξεγέρσεις κατά των ανθρώπινων σφαγείων. Ωστόσο πάντοτε στο ματωμένο σώμα, στο σώμα που θυσιάζεται, αποδιδόταν κάτι αντεστραμμένα (και διεστραμμένα) «ανώτερης τάξης», «θεϊκό» ίσως: η αιτία της σφαγής του. Δεν πέθανε, δεν σκοτώθηκε, δεν τον σκότωσαν: θυσιάστηκε… Αυτό είναι “κάτι άλλο”…

Κι ενώ ο κανιβαλισμός έμοιαζε ξεπερασμένος, η τελετουργική βρώση του «για χάρη του θεϊκού θελήματος» ζώου κράτησε τις σημασίες αυτής της μεσολάβησης: ανθρώπινο όπως ζωώδες, ζωώδες όπως ανθρώπινο. Εν τέλει, στο επίσημο δόγμα του χριστιανισμού, η θυσία (και ο κανιβαλισμός) επέζησαν συμβολικά, με την λεγόμενη «θεία μετάληψη».

Η αλήθεια είναι ωστόσο πως οι ανθρωποθυσίες δεν σταμάτησαν ποτέ! Άλλαξαν, απλά, «δικαιολόγηση». Οι χριστιανοί, οι κατ’ εξοχήν σφαγείς της ανθρωπότητας σ’ όλη την ιστορία, έχουν υπάρξει ιδιαίτερα επιμελείς στο να σφάζουν άπιστους, ειδικά στις περιοχές του πλανήτη που καταλάμβαναν / καταλαμβάνουν, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος του (όταν δεν σφάζονταν μεταξύ τους) για να «σώσουν τις ψυχές» τους. Τις ψυχές των Άλλων – που ήταν (ανθρωπόμορφα) ζώα. Επιπλέον η ανθρωποθυσία αποκτούσε κατά καιρούς κι ένα «πολιτικό νόημα» (για την «πατρίδα»…) μέχρις ότου με την δημιουργία του έθνους κράτους αυτή η ανθρωποεξόντωση ημών, υμών και αλλήλων όχι απλά μαζικοποιήθηκε και έχασε εντελώς τα παλιά τελετουργικά χαρακτηριστικά της (εν τέλει βιομηχανοποιήθηκε), αλλά σημάδεψε ανεξίτηλα την εκκοσμίκευση της εξουσίας: δεν είναι κάποιος θεός που ζητάει (και απολαμβάνει) θυσίες, δηλαδή ανθρώπινα σφακτάρια∙ είναι κάποια πρακτική αναγκαιότητα.

Αυτός ακριβώς είναι ο «λόγος περί θυσίας» στα στόματα δημαγωγών και πολιτικών βιτρινών χτες, σήμερα, αύριο. Πανινδρομούν μεταξύ του ελέγχου της γυμνής ζωής (του ανθρώπινου ζωντανού…) και του ελέγχου των κοινωνικών σχέσεων προσφεύγοντας σε μια «παλιά ιερότητα»: του «χρήσιμου», του αξιοποιήσιμου θανάτου – των Άλλων. Αν πνίγουν μετανάστες και πρόσφυγες είναι επειδή υπάρχει μια ανώτερη «αξία», η «εθνική ασφάλεια» ας πούμε… Αν δολοφονούνται χιλιάδες και σακατεύονται ακόμα περισσότεροι απ’ την γενετική μηχανική είναι επειδή υπάρχει ένα ανώτερο «όφελος»… Κι αν σκοτώνονται εδώ ή εκεί μερικές δεκάδες από εγκληματική αδιαφορία ατόμων και θεσμών, αναλαμβάνουν «να μην πάει χαμένος» ο θάνατός τους… Τον τοκίζουν, ή αποσπούν κάποια υπεραξία απ’ αυτόν: “δεν θα ξαναγίνει”.

Μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει αλλά τον απολαμβάνουν, μέσα απ’ το στόμα τους και την συγκατάβαση στη θυσία (των άλλων…), μιλάει η εξουσία. Και η (εχθρική) σχέση της με την ζωή.

Σαν φουμάρω δεν φοβάμαι χάρο!

Δευτέρα 20 Φλεβάρη>> Ναι, αυτά δεν είναι «υγιεινιστικά ορθές» ειδήσεις… Αλλά ο 60άρης κυρ Ziya έμεινε με τον γυιό του κάτω απ’ τα χαλάσματα κάτι παραπάνω από 2 μερόνυχτα, στρίβοντας τσιγαράκι, καπνίζοντας και κάνοντας υπομονή. Όταν με τράβηξαν απ’ τα ερείπια λέει ήμουνα με το τσιγάρο στο χέρι και μου είπαν να το πετάξω. Αλλά δεν το πέταξα γιατί γύρισα στη ζωή μ’ ένα τσιγάρο…

Εκείνο το τσιγάρο που ‘καιγε δεν ήταν το τελευταίο! (Που να σκάσουν οι πελάτες του κάθε xanax…)

Το δικαίωμα στο σπίτι

Δευτέρα 20 Φλεβάρη>> Οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις σπιτιών είναι η πολύ σοβαρή αλλά όχι η μοναδική διάσταση της εμπορευματοποίησης (έως πλιάτσικου) της εργατικής κοινωνικής αναπαραγωγής. Οι αντιδράσεις όσων θίγονται είναι εύλογες και δίκαιες∙ μοιάζουν όμως μάλλον απελπισμένα μερεμέτια που δεν ενοχλούν, ούτε καν σημαδεύουν την «καρδιά» μιας διαδικασίας αδιάλλακτης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης με μεγάλο εύρος και βάθος. Το ότι αυτή η «καρδιά» δεν απειλείται αποδεικνύεται απ’ τον τρόπο που στηρίζεται στην κορυφή του δικαστικού συστήματος∙ κι απ’ τους τρόπους που οι πολιτικές βιτρίνες μετατρέπουν το βασικό δικαίωμα στη στέγη σε «προεκλογικό χαρτί».

Δικαίωμα στη στέγη (και στην πόλη) λέμε; Η ασταμάτητη μηχανή δεν θέλει να παραστήσει τον ινστρούκτουρα πολιτικο-ιδεολογικών θέσεων που πριν κάμποσες δεκαετίες ήταν κοινότοπες αλλά όχι πια. Ωστόσο το πραγματικό μέτρο αυτής της εκμετάλλευσης μπορεί να συνειδητοποιηθεί μόνο αν καταλάβουμε τα βασικά χαρακτηριστικά της. Κι αυτά το τελευταία, τα βασικά χαρακτηριστικά της, αναδεικνύονται μόνο κάτω απ’ το φως μιας ριζικά αντίπαλης, ανταγωνιστικής, εργατικής θέσης∙ ακόμα κι αν αυτή φαίνεται σήμερα «ουτοπική».

Το ενοίκιο είναι μια μορφή προσόδου: γαιοπρόσοδος. Ο τόκος είναι μια άλλη μορφή προσόδου.* Στην πρώτη «παράγεται χρήμα» απ’ την εκμετάλλευση της γης (και όχι μόνο) – εν προκειμένω της αστικής γης. Στην δεύτερη «παράγεται χρήμα» απ’ την εκμετάλλευση της κυκλοφορίας του χρήματος. Στην πρώτη κερδισμένοι είναι οι ιδιοκτήτες γης, οι land owners. Στη δεύτερη οι ιδιοκτήτες χρήματος / δανειστές.

Αν και οι αυτές οι δύο μορφές προσόδων είναι προ-καπιταλιστικές, είναι στο καπιταλιστικό σύστημα που βρίσκονται κατά περιόδους σε κινούμενη θέση ως προς την κεντρικότητά τους μέσα στο σύστημα εκμετάλλευσης / αξιοποίησης. Εννοούμε: υπάρχουν περίοδοι που τόσο το ενοίκιο όσο και ο τόκος (άρα οι κερδισμένοι απ’ αυτά) θεωρούνται εχθρικά στον βασικό κύκλο καπιταλιστικής αξιοποίησης που είναι εργασία – υπεραξία – εμπόρευμα – πραγματοποίηση της υπεραξίας, κλπ. Ενδεικτικά: υπάρχουν ιστορικές περίοδοι όπου είτε η μορφή του ενοικίου είτε η μορφή του τόκου (σε στεγαστικά δάνεια) θεωρούνται παράγοντες «πίεσης στον μισθό» και έτσι παράγοντες όξυνσης του εργατικού ανταγωνισμού γύρω απ’ τον μισθό (σε βάρος της συμβατικής παραγωγικής ομαλότητας)… Ζούμε σε τέτοια περίοδο; Όχι: τα σοβαρά προβλήματα σε σχέση με τα ενοίκια και τα εξίσου σοβαρά προβλήματα σε σχέση με την αποπληρωμή στεγαστικών δανείων ΔΕΝ έχουν οδηγήσει σε τέτοια όξυνση… (Ας βρει ο καθένας, αν θέλει, τι φταίει για μια τέτοια υποτέλεια…)

Αυτή η πλευρά του ζητήματος δεν είναι ωστόσο η μοναδική:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.