Tag: πόλη

Αποχαρχούδωση τώρα!

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Ακούστηκε στο μεϊντάνι ότι ο Χαρχούδας Αθηνών απέτυχε στο άλμα του στο μέλλον, ότι έμεινε έξω απ’ το σκάμμα. Ίσως φταίει που καθόταν άκρη άκρη στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», οπότε δεν πήρε την σωστή φόρα, παραπάτησε… Καταλαβαίνετε: συμβαίνουν κι αυτά.  Ευτυχώς είναι μια χαρά ο άνθρωπος. Δήλωσε μάλιστα ότι έπεσε «με το κεφάλι ψηλά», πράγμα που ίσως εξηγεί το γιατί δεν κτύπησε. Κακό για την φαμίλια – αλλά κάτι θα βρει για να απασχολείται ο Χαρχούδας, μην πάει χαμένος.

Ίσως γίνει υπουργός του κλόουν – “μάθε τέχνη κι άστηνε…” Δημοκρατία στην Αθήνα, δημοκρατία στο Κίεβο, ε….

Δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή τέτοιο καιρό δεν έχει όρεξη για πανηγύρια. Μόνο μια μικρή, τελευταία αφιέρωση:

Famagusta

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η Αθήνα ξανακαταγγέλει… και στη Λευκωσία βρίζουν… Η επί χρόνια αναγγελμένη πρόθεση του τουρκικού καθεστώτος να «ανοίξει» την απ’ το 1974 «κλειστή» πόλη της Αμμοχώστου, ξεκίνησε μ’ ένα επιμέρους «άνοιγμα». Για το ελληνοκυπριακό φασισταριό, που δεν θελει καμμία «λύση» και προτιμάει την επίσημη μοιρασιά του νησιού (αλλά ντρέπεται να το συμφωνήσει με τους τουρκοκύπριους…) αυτό το «άνοιγμα» θεωρείται «άλλη μια πρόκληση του Erdogan». Τα ίδια λέει και η Αθήνα. Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Μια ισχυρή ένδειξη θα μπορούσε κάποιος να βρει στη δεξιά «πατριωτική» νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» στις 19 Φλεβάρη του 2020:

… Ο Μετίν Φεϊζίογλου (πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων Τουρκίας) στις δηλώσεις του παραδέχθηκε τον μπελά που υφίσταται η Τουρκία λόγω των διεκδικήσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Αμμόχωστο. Σήμερα υπάρχουν 281 υποθέσεις ενώπιον της «επιτροπής ακίνητων περιουσιών» με το κόστος για το τουρκικό δημόσιο να υπολογίζεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ… 

Όντως. Στο βαθμό που επίσημα η επιστροφή της Αμμοχώστου στους ελληνοκυπρίους είναι συνδεδεμένη με τη “λύση του κυπριακού” (μια λύση που δεν φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο) το τουρκικό καθεστώς είναι εκτεθειμένο σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αποζημιώσεις των περιουσιών τους στην πόλη.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, η Άγκυρα έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση (οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν καμμία!) σκοπεύει να “ανοίξει” την πόλη, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, επιτρέποντας σε όσους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους κανονικά (μερικές δεκάδες έχουν δηλώσει τέτοια πρόθεση – φυσικά θεωρούνται “προδότες”). Ταυτόχρονα όμως, σκάβοντας στα αρχεία της οθωμανικής εποχής, έχει βρει (ή έχει φτιάξει…) αποδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της πόλης είναι παλιά ιδιοκτησία θρησκευτικών ιδρυμάτων (κάτι θυμίζει αυτό…). Μ’ αυτή την διαχείριση (ανοίγοντας δηλαδή την πόλη και στους ελληνοκύπριους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση “μέχρι τη λύση”…), για την οποία έχει ενημερώσει επίσημα το διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Άγκυρα πετυχαίνει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Πρώτον, απαλλάσσεται απ’ την υποχρεώση αποζημιώσεων· ή, έστω, μεγάλων ποσών. Και δεύτερον, στερεί τη Λευκωσία από ένα μοχλό “πίεσης” που ήταν / είναι αυτά τα δύο δισεκατομύρια.

Είναι αυτονόητο πως τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έχουν “σκυλιάσει”: άλλη μια απ’ τις πονηρές τακτικές τους καταρρέει. Τυπικά η Άγκυρα είναι εκτεθειμένη απέναντι στον οηε, εφόσον η Αμμόχωστος (με βάση όλες τις αποφάσεις) θα πρέπει να κατοικηθεί μια κι έξω, μαζί με τη “λύση”. Γι’ αυτό και, προς το παρόν, ανοίγει την παραλία της πόλης (για τους χειμερινούς κολυμβητές…) – όχι, όμως, και την χρήση των κτιρίων. Και, φυσικά, έχει όλες τις αποδείξεις για τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τορπιλισμό των πιο πρόσφατων διαπραγματεύσεων, στο ελβετικό Κραν Μοντανά…

(φωτογραφία κάτω: Είδηση του Μάρτη του 2012…)

 

Η μυθολογία ένοπλη

Τρίτη 27 Αυγούστου. Στα μικροαστικά φαντασιακά αυτό που θεωρείται πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν ποτέ σχέση με την πραγματικότητα. Ο καλύτερος μάρτυρας αυτής της αλήθειας είναι οι μικροαστικές κοινωνικές σχέσεις…

Εννοείται ότι τα «Εξάρχεια» αυτών των φαντασιακών δεν είναι τα Εξάρχεια. Για άλλους τόπος διασκέδασης και του εμπορίου της, για άλλους μαύρη τρύπα εγκληματικότητας και ακολασίας, για άλλους η γη της ελευθερίας… τα αληθινά Εξάρχεια είναι μάλλον ο τόπος έδρασης των μύθων (συμπεριλαμβανόμενης και της χωματερής τους, ίσως κυρίως αυτής…) παρά οτιδήποτε άλλο. Κι έτσι, το πιο φασιστικό κομμάτι των μικροαστών, φαντάζεται την «εκκαθάριση των Εξαρχείων» όπως κάποιοι άλλοι, άλλοτε, καταλάβαιναν την καταστροφή της Καρχηδόνας: σαν λύτρωση απ’ το μίασμα. (Μετά από 40 χρόνια κατοίκησης ‘n’ much more στο «άβατο», η ασταμάτητη μηχανή βαριέται αφόρητα να ελπίζει πως οποιοδήποτε κομμάτι αυτής της μικροαστικής μεσανατολικής πόλης / κοινωνίας μπορεί να απελευθερωθεί απ’ τις μυθολογίες του…)

Απ’ αυτήν την άποψη η χτεσινή «εκκαθάριση» 4 κατειλημμένων κτιρίων ήταν μια PR αποτυχία. Φυσικά το μικροαστικό φασισταριό μισεί τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά στην φαντασία του η «ανακατάληψη των Εξαρχείων απ’ το νόμο και την τάξη» δεν ήταν συνώνυμη της «ανακατάληψης» της Μόρια… Το σενάριο της «νίκης» στο μυαλό τους δεν είχε ξεσπίτωμα σκουρόχρωμων μανάδων με μωρά στην αγκαλιά. Είχε (ήθελε να έχει) πολύ πιο epic «ευρήματα»… Έγινε ένα μικρό βραχυκύλωμα εκεί…

Αλλά ο επαγγελματισμός του υπουργείου τάξης και ασφάλειας δεν είναι υποχρεωμένος να χορταίνει αυτά τα φαντασιακά· είναι αρκετό να τα αξιοποιεί. Σαν κομμάτι του κέντρου της πόλης, με μια underground μυθολογία διεθνώς γνωστή, το ερώτημα που έχουν να απαντήσουν οι επαγγελματίες της πολεοδομικής τάξης για τα Εξάρχεια δεν είναι αν θα ανασύρουν από κάποιο υπόγειο τον εγγονό του μπιν Λάντεν… Αλλά η όσο πιο ομαλή ανάπτυξη του airbnb και των λοιπών τουριστικών δραστηριοτήτων. Συνεπώς το «απόθεμα κτισμένου χώρου» της περιοχής (τα κτίρια δηλαδή) είναι προς «ανάκτηση» για τέτοιους πεζούς και προσοδοφόρους λόγους· κι όχι για να έχουν να λένε όσοι δεν ξέρουν καν που πέφτει η Μπενάκη ή η Αραχώβης ότι «επιτέλους μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άφοβα».

Δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση το γεγονός ότι εν έτει 2019 ένα υπουργείο αστυνομίας και ένας Χαρχούδας δήμαρχος είναι περισσότερο ατζέντηδες του real estate παρά οτιδήποτε άλλο. (Έχει ξανασυμβεί αυτό, στο παρελθόν…) Αν κάτι απομένει είναι η μάταιη ελπίδα συγκράτησης της ιδιοκτησίας των οποιοδήποτε συμβόλων, είτε του «νόμου» είτε της «ανομίας»: έτσι κι αλλιώς τα Εξάρχεια πουλιούνται κι αγοράζονται με το κιλό και με το τετραγωνικό (κι όχι μόνον αυτά άλλωστε).

Περισσεύει ένα «υπόλοιπο» στις εξισώσεις των φαντασιακών και των συμβόλων: οι άστεγοι πρόσφυγες και μετανάστες. Όμως κι εκεί υπάρχει μια ήττα παλιά: δεν βρέθηκε εκείνο το εντόπιο συλλογικό υποκείμενο που θα τους εξασφάλιζε αδιαπραγμάτευτα ότι δεν χρειάζεται να «εγκληματικοποιούνται» ούτε στο ελάχιστο για να καταφέρουν να συνεχίσουν την πορεία τους.

Δυστυχώς, ως γνωστόν, όλες οι ήττες μας είναι ορφανές…