Songhoy blues

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Άλλη μια μπάντα απ’ το μάλι, ηλικίας λίγων χρόνων.

Με τις καλημέρες μας.

Συγγνώμη, παραφέρθηκα…

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τι θα μπορούσε άραγε να αξιολογήσει κάποιος σαν πιο σημαντικό την τελευταία εβδομάδα, απ’ την Δευτέρα 22 Μάρτη ως χτες; Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η αναμέτρηση ανάμεσα στον άξονα και στο ευρασιατικό project έχει αποκτήσει καινούργια χαρακτηριστικά έντασης; Ή το ότι η κυρία Merkel γλύστρησε πατώντας σε μια απ’ τις μπανανόφλουδες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας… και ύστερα ζήτησε «συγγνώμη»;

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Στις 23 Μάρτη η γερμανίδα πρωθυπουργός, ύστερα από εντατικές διαβουλεύσεις (και διαφωνίες) με τους πρωθυπουργούς των ομόσπονδων κρατιδίων, ανακοίνωσε στο πόπολο μαζί με το καινούργιο πακέτο υγιειονομικό απαγορεύσεων (ως τις 18 Απρίλη) δυο πράγματα. Που λες και είχαν βγει απ’ το δ.σ. κάποιας φαρμακομαφίας. Πρώτον, πως ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκεται σε εξέλιξη μια «νέα πανδημία (λόγω κάποιας μετάλλαξης) πολύ χειρότερη απ’ την προηγούμενη»… Φτου κι απ’ την αρχή δηλαδή!! (Αυτό ούτε ο κυρ Βασίλης δεν θα το έλεγε έτσι χύμα χωρίς να φάει άγριο κράξιμο, παρότι το εύχεται). Και δεύτερον ότι εξαιτίας αυτής της «νέας πανδημίας» για πέντε ημέρες γύρω απ’ το πάσχα των καθολικών (απ’ την Πέμπτη 1 Απρίλη ως και την Δευτέρα 5 του μήνα) θα απαγορευτούν τα πάντα, «καθ’ άπασαν την επικράτεια», και οι υπήκοοι θα μείνουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους – κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στη γερμανία, και δεν έγινε ούτε καν τον πρώτο καιρό του «αιφνιδιασμού απ’ τον φονιά» την περασμένη άνοιξη!

Κι ύστερα, δυο μέρες μετά, στις 25 Μάρτη, η ίδια κυρία Merkel ανακοίνωσε ότι το ολικό κλειδαμπάρωμα ακυρώνεται και πως “αν και υπήρχαν καλές αιτίες υπέρ του δεν θα επιβληθεί … συγγνώμη λάθος”! Αλλά γιατί να κάνει τέτοιο “λάθος” και όχι το ακριβώς ανάποδο, του είδους “βγείτε, πιείτε, διασκεδάστε, φχαριστηθείτε”;

Μετά από 16 χρόνια στην πρωθυπουργία του «πολιτικού και οικονομικού κέντρου της ευρώπης» η Merkel πρόκειται να “συνταξιοδοτηθεί” (και να αντικατασταθεί) το ερχόμενο φθινόπωρο. Είναι, σα να λέμε, στη δύση της καριέρας της. Με δεδομένο το τι είναι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο όχι μόνο για την ε.ε. και την ευρωζώνη αλλά και για τις ισορροπίες (και ανισορροπίες) του καπιταλιστικού πλανήτη στο σύνολό του, κάθε ψύχραιμος και δίκαιος παρατηρητής θα της απονείμει εύσημα για την θητεία της. Είναι αμφίβολο αν αυτά τα 16 χρόνια χρειάστηκε να ζητήσει ποτέ συγγνώμη ακυρώνοντας μια απόφασή της μόλις 3 ημέρες μετά! Συνεπώς το περιστατικό θα ξεχαστεί.

Ωστόσο αν αυτή ήταν η πρώτη φορά, οδεύοντας προς την συνταξιοδότηση, που η Μέρκελ έκανε αυτό που λέγεται στην λούμπεν αργκώ “δημόσια κωλοτούμπα”, δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανε τρομακτικό έως μακάβριο λάθος σε σχέση με την covid case. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, είχε προβλέψει δημόσια ότι στη γερμανία θα υπάρξουν 5 εκατομμύρια νεκροί («προφητεία» Ferguson ένα πράμα!), για να την διαψεύσει ενοχλημένος την επόμενη ημέρα ο αρχιϋπεύθυνος της διαχείρισης της πανδημίας… Συνεπώς έχει την θέση του το ερώτημα: πως και γιατί μια πολιτική βιτρίνα τόσο στιβαρή στα συμφέροντα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου έκανε τέτοια «λάθη» (η λέξη σε παρένθεση) στην covid case;

Πιθανολογούμε ότι η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό: στο γεγονός, δηλαδή, ότι οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου βρέθηκαν στη θέση να πρέπει να διαχειριστούν μια άγρια μετάβαση, μια βίαιη Αλλαγή Παραδείγματος στην οργάνωση των κρατών τους, υπό την καθοδήγηση, υπό τις συμβουλές και τις οδηγίες ειδικών βγαλμένων απ’ τους στάβλους ενός μόνο τμήματος του «καπιταλισμού τους», απ’ τους στάβλους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Και μάλιστα ενός τμήματος που ήταν και είναι υποχρεωμένο να κινείται στο μισοσκόταδο, προβοκατόρικα… Οπότε όποιος πήρε τοις μετρητοίς τις «προβλέψεις» και τις «καμπύλες» των ειδικών τους, υποδουλώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει καραγκιόζης.

Δεν είναι αξιολύπητη ούτε η κυρία Μέρκελ ούτε καμμιά άλλη πολιτική βιτρίνα· ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι έδρασαν απλά σαν «αμορτισέρ», για να απορροφήσουν τους κραδασμούς (και τα μπινελίκια) που τα αφεντικά του συμπλέγματος δεν είχαν διάθεση (ή δεν μπορούσαν) να απορροφήσουν. Αν όμως η νο 1 ανάμεσά τους στον δυτικό κόσμο πατάει μπανανόφλουδες (και η πολιτική παράδοση της γερμανίας της επιτρέπει να πει «συγγνώμη λάθος» χωρίς συνέπειες) σκεφτείτε τι γίνεται με τις υπόλοιπες…

Περισσότερες διασωληνώσεις, περισσότεροι θάνατοι;

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ένα, ακόμα, καταστροφικό «ιατρικό λάθος»; Αγωνία και αντιθεραπευτικός πανικός στα νοσοκομεία; Αν το ψάξετε, κι αν καταλάβετε τι είναι αυτό το «κάνουμε κάτι γιατί αν δεν το κάνουμε και πεθάνει ο ασθενής θα κατηγορηθούμε, ενώ αν το κάνουμε και πεθάνει θα απαντήσουμε ‘κάναμε ό,τι μπορούσαμε’» ίσως βγάλετε κάποιο συμπέρασμα.

Βοηθητικά δείτε αυτό το 7λεπτο video που αφορά τις ΜΕΘ στη γερμανία. Απ’ τον Earthling Earthling, μέσω κόκκινων μαντηλιών.

Άσεμνες χειρονομίες….

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τα δυτικά κράτη / καπιταλισμοί (και οι κοινωνίες), μαζί με τις πολιτικές βιτρίνες και κάθε καρυδιάς καρύδι που πήρε καρέκλα συμβούλου και παρατρεχάμενου, εξακολουθούν να παλεύουν με τους δαίμονες και τα δηλητήρια της δημιουργικής καταστροφής που τα δικά τους, καταδικά τους αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προόριζαν για εξαγωγή· αλλά εγκλωβίστηκαν!!! Εγκλωβίστηκαν επειδή έχασαν εξ αρχής την «πρωτοβουλία των κινήσεων», το momentum όπως λένε στην εξουσιαστική τους αργκώ· και επειδή οι μείζονες αντίπαλοί τους κινήθηκαν πιο γρήγορα, πιο έξυπνα και πιο αποτελεσματικά. Σε δέκα ημέρες (στις 8 Απρίλη) είναι η επέτειος της λήξης των άγριων υγιεονομικών απαγορεύσεων στην Wuhan· εκεί παρτάρουν και ξαναπαρτάρουν. Στο δυτικό Villabajo όμως δεν θα γιορτάσουν, κι ούτε καν θα αναφερθούν στην επέτειο… Ακόμα τρίβουν τις γυάλινες σφαίρες των ειδικών τους για να δουν αν φέτος το καλοκαίρι θα μπορούν να πάνε μια βραδινή βόλτα ή όχι…

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή είναι μόνη της στον ισχυρισμό πως απ’ την αρχή η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είχε όχι μόνο πολιτική (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) αλλά και γεωπολιτική διάσταση (με την έννοια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) και πως η «ιατρική», η «υγεία» και τα υπόλοιπα ήταν μόνο η σημαία της επίθεσης (που γρήγορα περιορίστηκε κυρίως εναντίον των δυτικών πληθυσμών και κάποιων γύρω γύρω) μπορείτε να την αγνοήσετε. Να είστε καλά για να τα διαβάσετε τα ίδια, με σάλτσες και ύφος, μετά από 5 χρόνια από περισπούδαστους και βαθυστόχαστους «αναλυτές»…

Αλλά σε 5 χρόνια τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά· κι όχι μόνο επειδή η προέλαση του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα έχει «αναμορφώσει» θεσμούς και συμπεριφορές στον δυτικό κόσμο. Έχουν αρχίσει να αλλάζουν ήδη – και οι τσακισμένοι πληθυσμοί δεν έχουν ούτε όρεξη ούτε κουράγιο να ανησυχήσουν.

Οι εναρκτήριοι πυροβολισμοί ρίχτηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο νυσταλέος Jo αποκάλεσε την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin «φονιά» ενώ ο Παρωπίδας πήγε να κάνει στην Αλάσκα μια φτηνή επίδειξη παγκόσμιας ηγεμονίας σε βάρος της κινεζικής αντιπροσωπείας, δηλαδή του κινέζου υπ.εξ. και της ακολουθίας του (περισσότερα Παρασκευή 19 Μάρτη νάναι καλά, και Σάββατο 20 Μάρτη).

Αυτά που ακολούθησαν είχαν μορφή χιονοστοιβάδας. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έκανε διήμερη επίσκεψη στην κίνα για να τα πει με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi. Οι ύμνοι των δύο, του ενός προς τον άλλον και οι ύμνοι των καθεστωτικών μήντια και των δύο κράτων γι’ αυτή τη συνάντηση δεν περιγράφονται! Το μόνο που δεν ανήγγειλαν ήταν η επίσημη στρατιωτική συμμαχία τους (απέναντι στις ηπα και στους συμμάχους της…), πράγμα που ωστόσο δεν χρειάζεται να γίνει ρητά ακόμα.

Αυτή η συνάντηση έγινε 22 και 23 Μάρτη. Στις 24 ο Lavrov ήταν στη Σεούλ, για να επιβεβαιώσει (με χαρά του) εκείνο που είχε καταλάβει ενοχλημένος ο Παρωπίδας, στην ίδια πρωτεύουσα, στην δική του περιοδεία πριν λίγες ημέρες: ότι η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Moon δεν πρόκειται να συμμετάσχει στις αντι-σινικές και αντι-ρωσικές εκστρατείες στον Ειρηνικό, οποιαδήποτε «πίεση» κι αν υποστεί· ότι προτιμάει να έχει καλές σχέσεις με τέτοιους γείτονες· και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην γίνει το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου «παράπλευρη απώλεια» της αναμέτρησης Ουάσιγκτον – Πεκίνου / Μόσχας. Την ίδια ημέρα ο «little rocket man» Κιμ, βασιλιάς της Πγιονγιάνγκ, έκανε δοκιμαστική εκτόξευση δύο βαλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, με την Ουάσιγκτον να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία· μέχρι να αποκαλυφθεί πως επρόκειτο για «νέα τεχνολογία», για πυραύλους συνεχώς μεταβαλλόμενης τροχιάς, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν τα αμερικανικά (και τα ιαπωνικά) συστήματα… Πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο!! (Ο Moon παρέλειψε να «καταδικάσει» το βορειοκορεατικό καθεστώς, όπως θα όφειλε αν ήταν καλός σύμμαχος του νυσταλέου…)

Την επόμενη ημέρα, στις 25 Μάρτη, το Πεκίνο ανακοίνωσε την έκθεσή του για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ηπα! Μια μάλλον εντυπωσιακή κίνηση, αφού ο κατάλογος ήταν ιδιαίτερα μακρύς: απ’ τις δολοφονίες μαύρων από μπάτσους μέχρι (αυτό που το Πεκίνο ονομάζει) «αδιαφορία και ανικανότητα» του κράτους να προστατέψει την υγεία των υπηκόων απ’ τον covid… Την ίδια ημέρα το κινεζικό καθεστώς ανακοίνωσε κυρώσεις και απαγορεύσεις εναντίον άγγλων αξιωματούχων, σαν αντίποινα για αγγλικές κυρώσεις που είχαν προηγηθεί λόγω της υποτιθέμενης «γενοκτονίας στην Xinjiang. Ακολούθησαν, την επόμενη ημέρα, αντίστοιχες κυρώσεις εναντίον καναδών και αμερικάνων αξιωματούχων…

Στις 26 Μάρτη, ταυτόχρονα από Μόσχα και Πεκίνο, οι δύο εκπρόσωποι των αντίστοιχων υπ.εξ. Maria Zakharova και Hua Chunying, ξεκίνησαν αυτό που είναι η καινούργια φάση διπλωματικής αυθάδειας / προπαγανδιστικού πολέμου εναντίον της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με τίτλο: να ποιοί είναι οι «σωτήρες» του κόσμου!

Στην ρωσική περίπτωση, σαν απάντηση στις κατηγορίες πως η Μόσχα «ανακατεύεται» στις αμερικανικές εκλογές, η Zakharova ξεκίνησε την καθιερωμένη ενημέρωση των δημοσιογράφων με έναν κατάλογο των αμερικανικών (κρατικών και παρακρατικών) επεμβάσεων στις πολιτικές διαδικασίες άλλων κρατών, απ’ το 1947 και μετά… Στην κινεζική περίπτωση η Chunying ξεκίνησε την δική της ενημέρωση με την προβολή ενός video του καλοκαιριού του 2018, όπου ο Lawrence Wilkerson, πρώην προσωπάρχης του υπ.εξ. Colin Powell και πρώην καραβανάς, εξηγούσε στο ινστιτούτο Ron Paul ότι ο αμερικανικός στρατός έχει καταλάβει το αφγανιστάν με κύριο σκοπό να αποσταθεροποιήσει το κινεζικό κράτος μέσω της αποσταθεροποίησης της επαρχίας Xinjiang (που συνορεύει με το αφγανιστάν…).

Εκπαιδευμένοι με την εντόπια λούμπεν «εξωτερική πολιτική» και εθνικιστική δημαγωγία, που δεν το έχει σε τίποτα να καταγγέλει πρωί – μεσημέρι – βράδυ τον Εrdogan (προβλέποντας την όπου νάναι κατάρρευσή του) πιθανά να σκεφτείτε «σιγά, και τι έγινε;». Λάθος. Τέτοιους είδους τακτικές και καταγγελίες υψηλού (και «επίσημου») πολιτικού επιπέδου δεν συνηθίζονται στις διεθνείς σχέσεις, ειδικά μεταξύ «μεγάλων δυνάμεων» – είναι μια δουλειά που την αναλαμβάνουν οι εγκεκριμένοι δημαγωγοί των μήντια. Μόσχα και Πεκίνο, παρότι δέχονταν τέτοιου είδους επιθέσεις από διάφορα μήντια αλλά και μη αξιωματούχους κορυφής εδώ και καιρό, απέφευγαν να απαντούν ανάλογα.

Τώρα, με αφορμή τόσο τις κατηγορίες του νυσταλέου Jo περί «φονιά» Putin όσο και την αποτυχημένη επίδειξη δύναμης του Παρωπίδα στην Αλάσκα, η «ειρήνη» και η «διπλωματική ευπρέπεια» τέελιωσαν. Οι rivals αποφάσισαν να αντεπιτεθούν· κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.

(φωτογραφία: Με ολοφάνερο θεατρινισμό ο Lavrov ετοιμάζεται να αγκαλιάσει τον Wang Yi στην πρώτη τους συνάντηση…)

Κυκλωτικές κινήσεις

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους είχαν καλομάθει σε δύο επίπεδα. Αφενός στις στρατιωτικές κινήσεις τους στην περίμετρο του ευρασιατικού project (ασκήσεις και βάσεις στην ανατολική ευρώπη, στα σύνορα με την Μόσχα· βάσεις, περιπολίες και πόλεμοι γύρω απ’ την Τεχεράνη· βάσεις γύρω γύρω και περιπολίες στην θάλασσα της κίνας)· αφετέρου στην μόνιμη ρητορική καταγγελιών των rivals, η οποία υποτίθεται νομιμοποιούσε τους «ηγέτες του ελεύθερου κόσμου» να πιέζουν, να απειλούν, να τιμωρούν τους «ανυπάκοους» χωρίς να φτάνουν στο σημείο να ξεκινήσουν απευθείας πόλεμο εναντίον τους. Οι rivals, απ’ την μεριά τους, κρατούσαν μάλλον απολογητική στάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες εναντίον τους δεν στέκουν.

Η απότομη αλλαγή στάσης αφορά κατ’ αρχήν το δεύτερο επίπεδο· και έχει προκαλέσει μεγάλη οργή και εκνευρισμό στα στρατόπεδα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των συμμάχων τους. Όχι αναίτια.

Τα αφεντικά σε Μόσχα και σε Πεκίνο έχουν κάνει δύο σωστές εκτιμήσεις. Πρώτον, ότι η στρατιωτική δράση είναι η μόνη διαθέσιμη πια δυνατότητα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στην αγωνία του να συγκρατήσει ό,τι μπορεί απ’ την άλλοτε «χρυσή εποχή» της κυριαρχίας του. (Μια τέτοια άμεση αναμέτρηση δεν την θέλουν· και έχουν τους λόγους τους, που δεν είναι στρατιωτικοί). Και δεύτερον ότι η αμερικανική παρακμή είναι οφθαλμοφανής (ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα) και προχωρημένη· πράγμα που σημαίνει πως εκείνο που εμφανίζεται σαν «στρατιωτική υπεροχή» είναι αναντίστοιχο με τις «υποκειμενικές δυνατότητες» της αμερικανικής κοινωνίας.

Απ’ την μεριά τους οι δύο αυτοί ιμπεριαλισμοί έχουν ήδη παγκόσμιο «ακροατήριο» και αποδοχή του ρόλου τους. Η προηγούμενη χρονιά «του τρόμου του covid 19» και η soft power που επέδειξαν μέσω της προσφοράς γιατρών, υλικών και των εμβολίων τους, έχει ενισχύει το γόητρό τους· σε βάρος των δυτικών καπιταλισμών (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) που υπήρξαν ηγέτες της τρομοεκστρατείας και ουραγοί της «φροντίδας». Επιπλέον το μεν Πεκίνο δεν έχει κάνει ποτέ στην ιστορία του άμεση ή έμμεση στρατιωτική εκστρατεία εναντίον άλλου κράτους· ενώ η εισβολή της τότε εσσδ στο αφγανιστάν στα ’80s είναι τόσο παλιά ώστε έχει παραγραφεί (ακόμα και απ’ τους ίδιους τους ταλιμπάν!).

Αυτή την ιστορική στιγμή η Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, και λίγο πολύ ο υπόλοιπος άξονας) προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πολιτικο / στρατιωτικό «μπλοκ του ελεύθερου κόσμου» εναντίον της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και του ευρασιατικού project πριν γίνει τόσο οριστικό ώστε να μην αντιμετωπίζεται! Ο Παρωπίδας τρέχει από ευρώπη και νατο σε ασία και «Quad» προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική και στρατιωτική συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συμμάχων.

Απ’ την μεριά τους Μόσχα και Πεκίνο άνοιξαν αυτή τη βδομάδα κάποια απ’ τα χαρτιά τους. Θα διαμορφώσουν (διαμορφώνουν ήδη) το «μπλοκ του δίκαιου κόσμου»! (Καλά θα κάνετε να την συγκρατήσετε αυτή τη διαφορά όρων…) Απ’ την δική τους μεριά, κατά συνέπεια, το να επιδεικνύουν, να θυμίζουν, να τονίζουν την εγκληματικότητα του δυτικού ιμπεριαλισμού (αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού αν χρειαστεί…) ακόμα και απ’ τον 16ο αιώνα, ενός ιμπεριαλισμού που σκότωνε, αιχμαλώτιζε, λεηλατούσε, κατέστρεφε όσο περισσότερο μπορούσε πάντα στο όνομα της «ελευθερίας», είναι συστατικό στοιχείο απεύθυνσης στον υπόλοιπο πλανήτη, που γνωρίζει πολύ καλά τι είναι η αποικοκρατία και ο ιμπεριαλισμός. Απεύθυνσης όχι μόνο στις τωρινές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά στην αφρική, στη λατινική αμερική ή στην ασία και την μέση ανατολή, αλλά και στους πληθυσμούς.

Δεν πρόκειται λοιπόν καθόλου για παιχνίδια του είδους «μου είπες – σου είπα». Η δυτική προπαγάνδα (η «εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές και στα δημοψηφίσματα στην αγγλία», «οι απόπειρες δηλητηρίασης πότε του ενός και πότε του άλλου», το «κυνήγι των δημοκρατών στο Χονγκ Κονγκ», η «γενοκτονία στην Xinjiang») είναι το φτηνό μεν αλλά εύκολο στη χρήση βασικό συστατικό αφενός του ιδεολογικού / μιλιταριστικού μπετοναρίσματος στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, αφετέρου των «πιέσεων» που απόκτηση συμμάχων, βάσεων, διευκολύνσεων, κλπ εκ μέρους κάποιων απ’ αυτά. Αντίστοιχα, η ανατολική εκστρατεία υπενθύμισης του περί τίνος πρόκειται, έχει σκοπό να βραχυκυκλώσει την δυτική προπαγάνδα, και μάλιστα από θέση ισχύος: τώρα που ο κινέζικος καπιταλισμός (και η ρωσική πολεμική βιομηχανία) είναι υπαρκτό, πραγματικό, απειλητικό αντίβαρο στα «500 χρόνια σκλαβιάς του πλανήτη απ’ την Δύση»!

Η διεισδυτικότητα αυτής της τακτικής μπορεί να φτάσει ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα! Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού είναι υπαρκτοί και πολλοί! Παράδοξο ή όχι ένα μεγάλο μέρος των αμερικάνων συντηρητικών υποστηρίζει την αποχώρηση του στρατού του και απ’ το Ινδοκούς, και απ’ τη μέση Ανατολή – ελπίζοντας ότι τα «έξοδα» των εκστρατειών θα γυρίσουν στο εσωτερικό… Συνεπώς υπάρχει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία (οπωσδήποτε για την Μόσχα) να διαβρώσει την εσωτερική «ισορροπία» της παρακμιακής υπερδύναμης· όπως έκανε κατά κόρον η Ουάσιγκτον επί τουλάχιστον μια δεκαετία, με τις «χρωματιστές» επαναστάσεις.

Εν τω μεταξύ, σε μια παράλληλη αλλά συμπληρωματική εξέλιξη, ενόσω η Τεχεράνη έχει μπλέξει σε όχι «αόρατα» αντίποινα κατά του Τελ Αβίβ (σ’ έναν πόλεμο κτυπημάτων σε τάνκερ…) υπέγραψε πριν 2 ημέρες (27 Μάρτη), στην Τεχεράνη, την οριστική και θρυλική 25ετή στρατηγική συνεργασία της με το Πεκίνο. Το ακριβές περιεχόμενο παραμένει ακόμα μυστικό, αλλά (όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν) εκτός από μεγάλες κινεζικές επενδύσεις σε ιρανικές υποδομές κάθε είδους θα περιλαμβάνει την με κάποιο τρόπο φύλαξή τους (και) απ’ το κινεζικό υπουργείο άμυνας… Με κανονικό στρατό; Με μισθοφόρους εν είδει security; Θα φανεί.

(φωτογραφία: Απαντώντας στις κατηγορίες περί “γενοκτονίας” στην Xinjiang, που παράγει το 80% του μπαμπακιού που εξάγει η κίνα, και στο μποϋκοτάζ διάφορων δυτικών εταιρειών μόδας στο μπαμπάκι της επαρχίας, το κινεζικό καθεστώς θυμάται τα αμερικάνικα μπαμπακοχώραφα με τους αφρικάνους δούλους και τους επόπτες της ΚΚΚ. Άδικο έχει;)

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Miss You

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Με τις ευχές μας για την εβδομάδα, κάτι κλασσικό. Buddy Guy, Johnny Lang και Ronnie Wood – από το 2010.

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

… αλλά έχουν ηττηθεί

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Το πώς ανατράπηκε ο σχεδιασμός της διοίκησης Οbama και των συμμάχων της για διάλυση τόσο του ιράκ όσο και της συρίας και την δημιουργία ενός ουαχαβίτικου “τρομοκρατικού” κράτους isis απ’ το φθινόπωρο του 2015 και μετά υποθέτουμε ότι το ξέρετε. Η Άγκυρα ξαναγύρισε στην θέση που είχε πριν το 2011, η Ντόχα επίσης διαβλέποντας την αλλαγή στη ροή του πολέμου πέρασε στη μεριά του μπλοκ της Αστάνα – και η Ουάσιγκτον, ελλείψει isis συμμάχησε ανοικτά με τους ένοπλους των ypg (που με χαρά κατέφυγαν κάτω απ’ τις αμερικανικές φτερούγες για να συνεχίσουν τα λαθρεμπόριά τους) έχοντας καταλάβει ουσιαστικά στο 1/3 της συριακής επικράτειας και το 70% των πρώτων υλών της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Είναι τόσο μεγάλη η έγνοια του δυτικού ιμπεριαλισμού για τον «συριακό λαό» ώστε επικροτεί την (ή συμμετέχει στην) πειρατεία ίσως του πιο βασικού απ’ τα (κρατικά) έσοδα της Δαμασκού· αλλά βέβαια φταίει ο Άσαντ…

Σε καθε περίπτωση εκείνο που έχει ξεκινήσει (ή κλιμακώνεται) τους τελευταίους μήνες στο συριακό έδαφος είναι ένας έμμεσος και διαφορικός πόλεμος του μπλοκ της Αστάνα κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (με την Τεχεράνη να συμμετέχει πιο διακριτικά) με στόχο τους proxies: τους ουαχαβίτες που έχουν απομείνει στον θύλακα του Ιdlib, και τους ypg στην βορειοανατολική και ανατολική συρία.

Για την πρώτη περίπτωση έχουμε γράψει ήδη. Η ρωσική (κατά κύριο λόγο) και η συριακή αεροπορία βομβαρδίζουν συστηματικά τις υποδομές (τις αποθήκες, τα στρατόπεδα) της ουχαβίτικης HTS, αναγκάζοντάς την να επιδιώξει την προστασία της Άγκυρας· κάτι που ήταν το ζητούμενο του μπλοκ της Αστάνα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή η «παράδοση» είτε δεν έχει ολοκληρωθεί είτε παραμένει αμφίβολη· συνεπώς στον θύλακα του Ιdlib συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί.

Έχουν σημασία τα κτυπήματα κατά των ypg. Οι βομβαρδισμοί των βυτιοφόρων και των αυτοσχέδιων διυλιστηρίων μέσω των οποίων γίνεται η εξαγωγή (απ’ τους proxies της Ουάσιγκτον) των πετρελαίων που κλέβουν είναι τακτικοί (έχουμε γράψει για τον πρώτο). Αυτούς τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τους κάνουν η Μόσχα και η Δαμασκός. Η Άγκυρα επιτίθεται με πυροβολικό τις τελευταίες ημέρες στην Αyn ‘Isa, βόρεια της Raqqah – αραβική περιοχή που έχουν καταλάβει οι ypg.… Κι αυτοί, σαν αντίποινα, κατέστρεψαν χτες με ρουκέτες όλες τις βάρκες και τα πλοιάρια στην Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να αγοράζουν και να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης απ’ την αριστερή όχθη, δηλαδή … απ’ τους ypg… Στράφηκαν οι κούρδοι proxies κατά του καθεστώτος Άσαντ, επιβεβαιώνοντας το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την δυτική όχθη, σε διάφορα σημεία, υπάρχουν σύριοι πολιτοφύλακες εκπαιδευμένοι απ’ την Τεχεράνη, και κάποιοι αξιωματικοί των “φρουρών της επανάστασης”.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή αν μια τέτοια τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα θα στριμώξει αποτελεσματικά την Ουάσιγκτον στο συριακό (αλλά και στο ιρακινό, είναι αλληλένδετα) πεδίο μάχης. Είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε ότι η προεδρία των «δημοκρατικών» στην Ουάσιγκτον, με ή χωρίς νυσταλέο Jo, σημαίνει όξυνση των «περιφερειακών» συγκρούσεων μεταξύ του άξονα και του ευρασιατικού project. Η μέση Ανατολή δεν είναι η μόνη τέτοια. Το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι επίσης μια ζώνη που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η «κοινή δήλωση» των 5 δυτικών πολιτικών βιτρινών και το ενδιαφέρον τους για την συρία θα μπορούσε να μπει στον κατάλογο με τις διεθνείς φάρσες – αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι από δαύτους να ονειρεύονται να αντιστρέψουν την ήττα τους…

Συσκέψεις με συμμάχους

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Ο νυσταλέος Jo «έγραψε» αποκαλώντας την ανεγκέφαλη αλεπού «φονιά»… «που θα πληρώσει». Ο υπουργός του Παρωπίδας βρίστηκε με τους κινέζους τους οποίους είχε καλέσει για γνωριμία στην Αλάσκα. Από σήμερα οι δύο πλευρές (ο άξονας και το ευρασιατικό project) σηκώνουν τα μανίκια για να κάνουν «εκτίμηση της κατάστασης» και «προγραμματισμό δράσης».

Ο Παρωπίδας πάει από σήμερα για τριήμερο στις Βρυξέλες, για να τα πει με τους υπ.εξ. των κρατών του νατο. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση Μόσχας και Πεκίνου. Απ’ την άλλη μεριά ο Lavrov πηγαίνει σήμερα στο Πεκίνο, για 2 ημέρες διαβουλεύσεων με το κινεζικό καθεστώς. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση της Ουάσιγκτον. O κινέζος υπ.εξ. Wang Yi θα έχει κάμποσα να διηγηθεί απ’ την εμπειρία του στην Αλάσκα.

Πλούσιος σε καινούργιες γνώσεις, ο Lavrov θα πάει μετά, 24 και 25 του μήνα στη Σεούλ. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτός ο δεύτερος σταθμός του ρώσου υπ.εξ. στη συγκεκριμένη συγκυρία: το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μετά την περιορισμένης επιτυχίας εκστρατεία του το 2018, φαίνεται να βρίσκεται σε αδράνεια. Αυτό που ήταν ρεαλιστικό να επιτευχθεί επί ψόφιου κουναβιού το πέτυχε: “ύφεση”…. Όμως τώρα τα δεδομένα αλλάζουν – προς το χειρότερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στρατιωτικές βάσεις στη νότια κορέα· αλλά ο Μoon έχει πολλούς λόγους να αντιτίθεται στην αναζωπύρωση του αμερικανικού μιλιταρισμού στην κορεατική χερσόνησο και στα περίξ. Πολύ περισσότερο που αυτό εξυπηρετεί και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τόκιο. Ο Moon, αφού δεν κατάφερε να ξεδοντιάσει τα αμερικανικά εμπόδια στις σχέσεις που σχεδίαζε το 2018 με την Πγιονγκγιάνγκ, θα προτιμούσε το μικρότερο κακό: να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν ως πέρυσι. Αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο, με δεδομένο ότι ο νο 1 στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η κίνα, και μάλιστα απ’ την μεριά του Ατλαντικού, πράγμα που θα εκφραστεί με οξυμένες στρατιωτικές κινήσεις – δεν υπάρχει πια άλλος τρόπος. Στις οποίες κινήσεις οι βάσεις στη νότια κορέα θα παίζουν εντονότερο ρόλο.

Θα χρειαστεί και η Σεούλ, όπως και το Πεκίνο, αρκετή απ’ το είδος που λέγεται “στρατηγική ευφυία” για να ανασχέσουν μια παρακμιακή μεν αλλά γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνη πρώην υπερδύναμη με το μικρότερο κατά το δυνατόν κόστος. Σαν κράτη και κεφάλαια υπό δυναμική ανάπτυξη δεν τους λείπει αυτό το είδος· αλλά η ιστορία δεν μπορεί να προεξοφληθεί.

(φωτογραφία: Ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός Pence, αντιπρόεδρος του ψοφιοκουναβιστάν, ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην τελετή έναρξης των χειμερινών ολυμπιακών στη νότια κορέα το 2018. Αλλά δεν πέρασε καθόλου καλά: το αστέρι ήταν η Kim Jong Un, αδελφή του Kim “little rocket man” της βόρειας κορέας. Εδώ στις κερκίδες, έχοντας την Kim στην πλάτη του, δίπλα στο ζεύγος Steinmeier, προέδρου της γερμανίας…)