Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Οι Tinariwen έχουν φτιάξει σχολή… Κι αυτός, ονόματι Mdou Moctar, Touareg, απ’ την Agabez (τυπικά πολίτης νίγηρα), θα πρέπει να είναι απ’ τους καλύτερους μαθητές… (Ή μήπως έχει περάσει και απ’ την σχολή Bombino;)
Εδώ σε στούντιο βιντεοσκόπηση, στο Tarhatazed.
Desert blues, με τις ευχές μας για την εβδομάδα…
Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Πώς το είπαν; «Οι Huthis δεν είχαν την τεχνική δυνατότητα να κάνουν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ»; Έτσι το είπαν; Αν εκείνη η επίθεση ήταν «ανεξήγητη έκπληξη», τι μπορούν να πουν γι’ αυτό που έγινε το Σάββατο και την Κυριακή;
Σε μια αιφνιδιαστική, καλά οργανωμένη (οι ίδιοι μιλούν για μήνες προετοιμασίας) επίθεση, που ξεκίνησε με πετυχημένη ενέδρα σε μια πολύ μεγάλη φάλαγγα «θωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού», οι Houthis πέτυχαν εντυπωσιακή συντριβή των μισθοφόρων και του σαουδαραβικού στρατού στη Najran και στη Saadah, πολύ κοντά στα βόρεια σύνορα της υεμένης αλλά και μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος. Τα video που δημοσιοποίησαν χτες, με τα καμένα και τα αναποδογυρισμένα θωρακισμένα, τους νεκρούς στις άκρες των δρόμων και τις εκατοντάδες των ζωντανών που πετάνε τα όπλα τους, προκαλούν οίκτο για τον τοξικό (ακόμα είναι στο απυρόβλητο…), αφού πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το πεζικό του (πολλοί μισθοφόροι και σαουδάραβες στρατιώτες) φαίνεται να παραδίδεται με χαρά στους Houthis. Αξιοθρήνητοι, πανηγυρικά, είναι επιτέλους και οι μεγάλοι σύμμαχοί του σ’ αυτόν τον πόλεμο: η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, πέρα απ’ την πολύ μεγάλη περιοχή που καταλήφθηκε (άγρια βουνά που δεν φυτρώνουν ούτε θάμνοι…), καταστράφηκαν εντελώς τουλάχιστον 3 ταξιαρχίες πεζικού του τοξικού. Περισσότεροι από 500 σαουδάραβες στρατιώτες και μισθοφόροι σκοτώθηκαν, τουλάχιστον 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (συμπεριλαμβανόμενων σαουδαράβων αξιωματικών) ενώ καταλήφθηκαν εκατοντάδες apc, εξοπλισμένα pick up και λοιπά στρατιωτικά οχήματα· πέρα απ’ τα ατομικά όπλα, τα πυρομαχικά, και τα υπόλοιπα σχετικά.
Το γεγονός ότι η επίθεση των Hοuthis και τoυ συμμαχικού τους στρατού της υεμένης έγινε ταυτόχρονα με πεζικό, πυραύλους και αεροπορικούς βομβαρδισμούς δείχνει, όπως και το δει κανείς, αυξημένες δυνατότητες. Η επιτυχία της δείχνει, επιπλέον, εξαιρετική αποτελεσματικότητα.
Ποτέ δεν ήταν σοφό να υποτιμάει κανείς τον αντίπαλό του. Ποτέ! Ακόμα χειρότερα αν αυτός λέγεται Soleimani… (Τι απάντησε ο Rouhani στους ευρωπαίους τις προάλλες; Δεν ξέρετε τίποτα για τις δυνατότητες των Houthis… Που ερμηνεύεται: έχετε μαύρα μεσάνυχτα για τις δυνατότητες τις δικές μας και των συμμάχων μας…)
(φωτογραφία: Μια μακριά πομπή εκατοντάδων αιχμαλώτων μετά την επίθεση των Houthis. Κάποιοι είναι μισθοφόροι απ’ το σουδάν…)
Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Θα το επαναλάβουμε: ο ακραίος τροχός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ γίνεται σμπαράλια. Όχι σε αργή αλλά σε γρήγορη κίνηση… Αν ως προχτές υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι “πιο πολλά απ’ τα ίδια”, αυτά που απέτυχαν να ανασχέσουν την επίθεση στην aramco, δηλαδή αμερικάνοι πεζοναύτες και πύραυλοι, θα γλυτώσουν τον τοξικό και το καθεστώς του, τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει από την ταπεινωτική ήττα στην υεμένη. Οι Houthis και ο υεμενίτικος στρατός έκαναν την εντυπωσιακή προχθεσινή τους επίθεση μετά από 4,5 χρόνια πολέμου, όπου θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να έχουν εξασθενήσει. Έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο…
Το σμπαράλιασμα του σαουδαραβικού τροχού, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί (η χούντα του favorite Sisi ούτε θέλει ούτε έχει τα φράγκα για να παίξει τον ρόλο του Ριάντ· και επιπλέον έχει κάμποσες «αγκυρώσεις» τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο…) μεταφέρει μεγάλο βάρος στους υπόλοιπους κρίκους του: το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον. Που απ’ την άποψη της επίσημης πολιτικής διεύθυνσης βρίσκονται σε «κενό»· και θα βρίσκονται έτσι για αρκετές βδομάδες.
Η ιδέα ότι το οικόπεδο του ελλαδιστάν αποκτάει, σ’ αυτές τις συνθήκες, μεγαλύτερη «γεωπολιτική» αξία, είναι απλά εγκληματική. Όπως ήταν πάντα…
(φωτογραφία: Η έρευνα για τα deal του ψόφιου κουναβιού με τον Zelensky έχει ακουμπήσει ήδη ελαφρά τον Pompeo. Οι δημοκρατικοί έψαχναν τις σχέσεις του ψόφιου κουναβιού με διάφορους ουκρανούς βαρώνους εδώ και μήνες. Είχαν ζητήσει απ’ τον Πομπηία οποιοδήποτε έγγραφο του υπ.εξ. σχετικό με την ουκρανία, κι αυτός είχε αρνηθεί. Τώρα, μετά την συγκρότηση «εξεταστικής επιτροπής», είναι υποχρεωμένος να τα δώσει· κι ίσως βρεθεί υπόλογος ότι σκόπιμα προσπάθησε να κρύψει στοιχεία που θα ενοχοποιούσαν τον πολιτικό του προϊστάμενο…
Όσο για τον Pence; Μπορεί να χρειαστεί κόπο για να πείσει ότι δεν έχει ανακατευτεί επίσης…)
Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. … Η ευρύτερη διάσταση αφορά το παιχνίδι που φαίνεται να ανοίγεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η διεύρυνση του αμερικανικού αποτυπώματος στην ελληνική επικράτεια, και δη στη Σούδα, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δημιουργεί προϋποθέσεις για στενότερη συνεργασία σε πολλαπλά επίπεδα, ενώ από την ελληνική πλευρά γίνεται αντιληπτό και ως πρακτικό μέρος ενός πλαισίου ευρύτερων διευκολύνσεων…
… Η Αθήνα επιθυμεί τη μόνιμη παρουσία των Αμερικανών σε μια ευαίσθητη περιοχή. Παράλληλα, η χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, καθώς αποκτούν γρήγορη παράκαμψη των Στενών για τη μετακίνηση των δυνάμεών τους από τη Μεσόγειο προς την Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική, μέσα από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Η κίνηση αυτή “κλειδώνει” γεωγραφικά την Ελλάδα σε μια σειρά συμμαχικών χωρών που ξεκινούν από τη Βαλτική και φτάνουν μέχρι το Αιγαίο (Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία), μετατρέποντάς τη σε πολύ σημαντικό κρίκο των κρατών (frontier states) που βρίσκονται ουσιαστικά ανάμεσα στις παραδοσιακές, μεγαλύτερες ηπειρωτικές δυνάμεις και την Ευρασία…
Αυτά τα λέει ένας απ’ τους έμμισθους δημαγωγούς της «εθνικής γραμμής» στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Η προτροπή του είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πανηγυρίσουμε που τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου θέλουν να κάνουν την επικράτεια «συνοριακή» για λογαριασμό του ψοφιοκουναβιστάν…
Τι σημαίνει η προσπάθεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού να «ψειρίσει» τον αμερικανικό, όταν το σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου έχει βουλιάξει; Τι σημαίνει το «σύνορο απέναντι στην ευρασία»; Η «εθνική γραμμή» δείχνει να προχωράει ελπίζοντας σε αμερικανικά «ανταλλάγματα» – άγνωστο ποιά. Στην πραγματικότητα απλά υλοποιεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), που ως γνωστόν διαβιούν μακριά απ’ την «συνοριακή γραμμή» – και των ντόπιων ποικιλόχρωμων λακέδων τους, που ζουν για τις (γεω)πολιτικές προσόδους.
Η «εθνική γραμμή» περιμένει την επίσκεψη του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, στο τέλος της εβδομάδας, για να υπογράψει την καινούργια «αμυντική συμφωνία» – αυτή με τα «αποτυπώματα». Ο Πομπηίας έχει κάτι προβληματάκια στο αμέρικα, κι ίσως χρειαστεί να αναβάλει το ταξίδι – αλλά η «εθνική γραμμή» τον χειροκροτεί από τώρα.
Όποιος δεν θέλει να έχει πατημασιές από αρβύλες στο σβέρκο του («αποτυπώματα» ελληνικά, αμερικανικά, ισραηλινά, ό,τι…) ας πάρει στα πολύ σοβαρά τις εξελίξεις.
(φωτογραφία: Αφίσα πριν δύο χρόνια – Οκτώβρης 2017. Μία ανάμεσα σε άλλες…)
Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Για επείγοντες τωρινούς λόγους η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να θυμίσει το εξής:
Πριν την επίσημη έναρξη του Β παγκόσμιου, το ελληνικό φασιστικό καθεστώς, αν και ιδεολογικά “αδελφό” του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ήταν σύμμαχο του Λονδίνου. Παράξενο; Όχι… Αυτό (είχε ξεκαθαρίσει ο δικτάτορας Μεταξάς σε δημοσιογράφους) επέβαλαν τα “εθνικά συμφέροντα”. Δηλαδή τα συμφέροντα τότε ελλήνων εφοπλιστών, και η παράδοση των γεωπολιτικών προσόδων ήδη απ’ την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, που οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωγραφική θέση του στην ανατολική Μεσόγειο. Και στις “διευκολύνσεις” που παρείχε στην θαλασσοκράτειρα του 19ου αιώνα Βρετανία.
Όπως είναι γνωστό μόλις τέλειωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος στα μέρη μας ξεκίνησε αμέσως ο Γ. Αλλού τον ονόμασαν “ψυχρό”. Εδώ όμως σακάτεψε τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι “τύχη” θα είχαν τα ντόπια φασιστικά κατακάθια αν το Λονδίνο δεν τα έπαιρνε στην αγκαλιά του· δεν θα ήταν σπουδαία πάντως. Αυτή η συμμαχία στα τέλη του ’44 (που δεν ήταν “εθνική συμμαχία” με την ακόμα δημοκρατική Ουάσιγκτον αλλά με το αγγλικό στέμμα στα τελευταία του ιμπεριαλισμού του) όχι μόνο ξέπλυνε το φασισταριό, όχι μόνο το βοήθησε να νικήσει, αλλά διαμόρφωσε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και υλικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Παρότι, κάποια στιγμή, το Λονδίνο αναγκάστηκε να παραχωρήσει την θέση του στο ελλαδιστάν στην ακροδεξιά πια μακαρθική Ουάσιγκτον.
Το ιστορικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των συμμαχιών των ελληνικών αφεντικών, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Είτε οι σύμμαχοί τους είναι στην “ακμή” τους, είτε – εξίσου σοβαρό – όταν είναι σε παρακμή. Όπως τότε το Λονδίνο και τώρα η Ουάσιγκτον.
Η κουβέντα του έμμισθου δημαγωγού πιο πάνω περί “κλειδώματος” είχε πρωτοδιατυπωθεί απ’ τον ψεκασμένο υπ.εξ. των φαιορόζ, όταν είχε πάψει να είναι τέτοιος, στις αρχές του 2019. Εννοούν και οι δύο, προφανώς, την “αποφασιστικότητα” των ντόπιων αφεντικών (οπωσδήποτε του πιο διεθνοποιημένου τμήματός τους) να κάνουν, αν χρειαστεί, ερείπια τις ζωές μας· αρκεί να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Θα πρέπει να θυμάστε κι αυτό. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αφεντικά των οποίων οι βάσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκονται στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειάς τους, και σε αφεντικά των οποίων αυτές οι βάσεις βρίσκονται εκτός, είτε σε “ασφαλείς” χερσαίες περιοχές είτε στη θάλασσα.
Η δεύτερη κατηγορία είναι ακόμα πιο αδίστακτη με τους “ιθαγενείς”… Το έχει αποδείξει, και το ξέρουμε.
Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Μιλώντας στη γενική συνέλευση του οηε πριν λίγες ημέρες ο Erdogan, μ’ έναν χάρτη στα χέρια, παρουσίασε το σχέδιο του … για την ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενη βόρεια συρία.
Δεν ήταν άγνωστο. Το τουρκικό καθεστώς θέλει να κάνει αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης στην περιοχή, εγκαθιστώντας μεγάλο μέρος απ’ τα 3 (ίσως και περισσότερα) εκατομμύρια σύρων προσφύγων που ζουν τα τελευταία χρόνια στην τουρκία· κυρίως στα νότια.
Στο σχέδιο φαίνεται λογικό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Πρώτ’ απ’ όλα αυτή η περιοχή της συρίας είναι η μόνη που κατοικείται πράγματι από κούρδους – σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο (και σαφώς μεγαλύτερο) κομμάτι της βόρειας και ανατολικής συρίας, που έχουν καταλάβει οι ypg με την βοήθεια και για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού. Εκεί γίνονται διαρκώς εξεγέρσεις των ντόπιων κατά των ypg, αφού – μεταξύ άλλων – η κατοχή τους επιτρέπει να κάνουν βίαιες «επιστρατεύσεις» αράβων νεαρών….
Αν ποτέ επρόκειτο να τελειώσει η αμερικανική κατοχή αυτού του τμήματος της συρίας (κάτι που ενδιαφέρει και τον Άσαντ αλλά και το μπλοκ της Αστάνα γενικά) το μέρος που δικαιωματικά ανήκει στους κούρδους (και όπου θα έπρεπε να επιστρέψουν ζώντας ειρηνικά μέσα σε κάποιου είδους συριακή ομοσπονδία) είναι αυτό ακριβώς του οποίου την σύνθεση θέλει να αλλάξει ο Erdogan. Αντικειμενικά αυτή η “χωροταξική” διαχείριση του “προβλήματος ασφάλειας” που επικαλείται η Άγκυρα είναι αντίθετη στην “αποκατάσταση της ειρήνης” στη συρία.
Επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να “αδειάσει” η ζώνη απ’ τους ντόπιους κούρδους είναι … να τους διώξει ο αμερικανικός στρατός, που είναι σύμμαχός τους… Ή, να εισβάλει ο τουρκικός στρατός και να σπάσει τα μούτρα του: με μήκος 400 χιλιομέτρων, η ζώνη αυτή είναι πολύ μεγάλη, και δεν υπάρχουν αρκετοί (φιλοτούρκοι) σύριοι αντικαθεστωτικοί για να επαναληφθεί η επιχείρηση στην Afrin.
Το τελευταίο αφορά τους ίδιους τους σύρους πρόσφυγες. Τι είναι εκείνο που θα έπειθε 1 εκατομύριο σύρους πρόσφυγες να κατοικήσουν 10 πόλεις και 140 χωριά σ’ αυτήν την άγνωστη για τους ίδιους ορεινή γη – αντί να γυρίσουν στα σπίτια και στις γειτονιές τους, όπου κι αν βρίσκονται;
Αν το τουρκικό καθεστώς πιστεύει ότι με τέτοιες έωλες υποσχέσεις θα «επιστρατεύσει» αυτούς τους πρόσφυγες κατά των κούρδων της βόρειας συρίας, ίσως βρεθεί στην καθόλου «ανθρωπιστική» θέση να πρέπει να στείλει τον στρατό όχι έξω αλλά μέσα στα σύνορά του, στους τωρινούς προσφυγικούς καταυλισμούς, για να τους αναγκάσει να μετακινηθούν προς τον «σωστό» προορισμό…
Υπάρχουν βέβαια, απ’ την άλλη, και οι “ελιγμοί” – που η ασταμάτητη μηχανή δεν τους καταλαβαίνει πάντα…
(φωτογραφία κάτω: Ψηφιακή μακέτα ενός απ’ τα χωριά που υπόσχεται ο Erdogan στη βόρεια συρία. Οι τουρκικές κατασκευαστικές είναι αρκετά έμπειρες στην οργανωμένη δόμηση τέτοιας κλίμακας. Χρειάζονται όμως, εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα, και καμμία 30αριά δισεκατομμύρια δολάρια· κι είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πήγαιναν στις ερημιές αυτοί που μπορούν να τα «επενδύσουν»… Υπάρχουν πιο επικερδείς περιοχές για urban ανάπτυξη στη μεταπολεμική συρία… )
Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Βρισκόμαστε στο γαλλικό Biarritz, στο περιθώριο της συνόδου των G7. Είναι 24 Αυγούστου, και στο Hotel du Palais πρόκειται να γίνει η συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον αιγύπτιο δικτάτορα και χασάπη Sisi. Σε μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αμερικάνοι και αιγύπτιοι αξιωματούχοι κάνουν «ψιλή κουβέντα» περιμένοντας την άφιξη του Sisi.
Και τότε μια δυνατή φωνή αντηχεί στο δωμάτιο: Where’s my favorite dictator? Σιωπή, που ακαριαία γίνεται πάγος. Η φωνή είναι αναγνωρίσιμη. Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι που ρωτάει, και ρωτάει δυνατά για να ακουστεί. Ο Sisi είναι «favorite» αλλά είναι δικτάτορας. Ή ανάποδα: είναι δικτάτορας αλλά είναι «favorite». Χύμα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.
Θα μπορούσε εξίσου εύκολα το ψόφιο κουνάβι να αποκαλεί «favorite» τον τοξικό. Μπορεί η ωμότητά του να τον κάνει κάπως punk σε σχέση με τις διπλωματικές ευγένειες, αλλά απ’ την άλλη μεριά χρειάζονται ακόμα οι κορδελίτσες και οι προσεγμένες συσκευασίες στις διακρατικές σχέσεις;
Η καπιταλιστική ιστορία δεν βάλει το ψόφιο κουνάβι στο ράφι με τις γκουρμεδιές. Θα τον βάλει στα ράφια των απορρυπαντικών. Ακόμα κι έτσι όμως έχει μια θέση…
(φωτογραφία: Ο ευνοούμενος και ο ευνοούμενος του ευνοούμενου…)
Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι γίνεται πότε πότε ωμό, οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έχουν περισσεύαμενη ευγένεια, που τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους. Ο φασίστας Sisi ξεπλύθηκε απ’ τους ροζ του φαιορόζ γκουβέρνου τόσο πολύ ώστε παραλίγο η Μεσόγειος τα βόρεια των αιγυπτιακών ακτών να γεμίσει μόνιμα με σαπουνάδα. Το γκουβέρνο του ρημαδοΚούλη συνεχίζει την παράδοση που κληρονόμησε, αν και (για «αντικειμενικούς λόγους») με λιγότερες φιλοδοξίες.
Στην «τριμερή συνάντηση» των υπ.εξ. ελλάδα, νότιας κύπρου και αιγύπτου σε ξενοδοχείο στην Ελούντα πριν 2 ημέρες, η θρυλική «οριοθέτηση της αοζ» μεταξύ των τριών κρατών δεν υπήρχε στο μενού· σίγουρα όχι στις επίσημες ανακοινώσεις. Αυτό το κόλπο τελείωσε, και το ραντεβού δεν είχε την παλιά δημαγωγική δημοσιότητα… Υπάρχουν όμως πάντα οι ελληνικές επιχειρήσεις που λιμαίνονται τους αιγύπτιους προλετάριους, οπότε ο σοβαρός λόγος για φιλία και κρατική εύνοια απ’ το ελλαδιστάν προς την χούντα είναι ισχυρός. Ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γνώρισε τον χοντοσυνάδελφό του Sameh Shoukry, καταράστηκαν μαζί τον απατεώνα γιάπη Χριστοδουλίδη την “τουρκική επιθετικότητα”, και προετοίμασαν την “συνάντηση κορυφής” που θα γίνει στο Κάιρο στις 8 Οκτώβρη.
Μεγαλεία. Αφού κατά τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα υπ.εξ. “η αίγυπτος είναι χώρα ιστορικά φίλη της ελλάδας στην οποία προσβλέπουμε”, ο ρημαδοΚούλης πρωθ. θα έχει σε καμμιά δεκαριά μέρες την ευκαιρία να αγκαλιαστεί και μ’ αυτόν τον favorite dictator των ντόπιων αφεντικών του.
Κι ας μην το φωνάξει.
(φωτογραφία: Να φωνάξουμε και τον Guaido να παίξουμε καμμιά μπιρίμπα;)
Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Για δεύτερη Παρασκευή προχτές (27 Σεπτέμβρη) στο Κάιρο και άλλες πόλεις έγιναν αντι-χουντικές διαδηλώσεις. Το καθεστώς του “ευνοούμενου” είναι φυσικά σε πλήρη κατασταλτική ετοιμότητα. Έτσι οι συγκεντρώσεις κρατούν λίγο, αφού διαλύονται δια της βίας (δακρυγόνα, πυροβολισμοί στον αέρα). Επιπλέον, μέσα σε δέκα ημέρες, έχουν συλληφθεί τουλάχιστον 2.076 άτομα.
Διάφοροι “φίλοι της δημοκρατίας” διεθνώς (στις ηπα, στη γαλλία και στη γερμανία) εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης της καταστολής. Αλλά ο χασάπης του Καΐρου δεν ανησυχεί γι’ αυτές – ανησυχεί για το ότι μετά από 5 χρόνια βίας η χούντα του δεν ελέγχει τον πληθυσμό. Εκτός απ’ την στρατοαστυνομία στέλνει εναντίον των αντιχουντικών διαδηλωτών και τους οπαδούς του· που, φυσικά, είναι πιο άνετοι: πρόκειται για διαταγές που απευθύνονται σε διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.
Όσο για την ιστορική πλατεία Tahrir; Προς το παρόν είναι κατειλλημένη απ’ την στρατοαστυνομία…
Όμως: εκείνο που ήταν αδιανόητο το 2011 τώρα είναι μέρος της συλλογικής μνήμης των αιγύπτιων.
(φωτογραφίες: Απ’ τις συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις στις 20 Σεπτέμβρη)
Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Ποιός θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι το ψόφιο κουνάβι θεωρεί εαυτόν τον πιο “προεδρικό” (σαν στυλ) πρόεδρο των ηπα ever· εκτός, ίσως, απ’ τον Lincoln όταν φορούσε καπέλο… Γιατί, όπως διευκρίνισε, χωρίς καπέλο ο Lincoln θα ήταν υποδεέστερος αφού «εγώ έχω ωραιότερα μαλλιά»… Κι ωστόσο τέτοια μεταξύ άλλων δήλωσε το ψόφιο κουνάβι χτες σε μια κλειστή συνάντηση του με 50 αμερικάνους διπλωμάτες στο περιθώριο της συνέλευσης του οηε στο New York.
Τέτοιο είναι το υλικό με το οποίο το ψόφιο κουνάβι ταΐζει τον ναρκισσισμό του σε μια δύσκολη φάση της καριέρας του. Όμως ύστερα, στο ζήτημα της «χάρης» που ζήτησε από έναν ουκρανό πρώην κωμικό και νυν πρόεδρο, το ανάλαφρο στυλ σκοτείνιασε: αν έβρισκε ποιος αποκάλυψε το πίτσι πίστι του θα τον μεταχειριζόταν όπως παλιά (που οι αμερικάνοι ήταν «πιο άντρες») αντιμετώπιζαν τους κατασκόπους…. Έτσι είπε αυτός ο real man, ανάμεσα σε μπινελίκια προς τα καθεστωτικά αμερικανικά μήντια… (Σε λίγο θα αρχίσει να υποστηρίζει ότι είναι αναρχικός και antifa, και γι’ αυτό τον έχει βάλει στο μάτι το “κατεστημένο”…)
Έχει ενδιαφέρον το πως οι υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού (εντός και εκτός usa) επιχειρηματολογούν υπέρ του μετά την αποκάλυψη του deal που προσπαθούσε να στήσει με τον Zelensky. Υπάρχουν δύο ομάδες επιχειρημάτων (ο θεός του φιλελευθερισμού Adam Smith να τα κάνει τέτοια!). Πρώτη ομάδα το «σιγά και τι έγινε». Δεύτερη ομάδα το «είστε ελεεινοί» – για τους κατήγορους.
Το «σιγά μωρέ» ακούγεται πολύ ελληνικό, πράγμα που θα πρέπει να ενισχύσει την άποψη ότι το ψόφιο κουνάβι είναι βέρος έλληνας, με πλήρες επώνυνο «τραμπάκουλας». (Η ασταμάτητη μηχανή σας το υπέδειξε έγκαιρα…) Το ίδιο ελληνικό είναι «και ποιοί είσαστε εσείς που μιλάτε». Οπότε, άσχετα απ’ την εξέλιξη που θα έχει αυτή υπόθεση, θα πρέπει το πανελλήνιο να μελαγχολήσει: το ψόφιο κουνάβι θα ήταν η τέλεια πολιτική βιτρίνα για το ελλαδιστάν· και πάει χαμένο.
Μήπως αν (λέμε «αν») απολυθεί απ’ την Ουάσιγκτον να έρθει προς τα μέρη μας; Κάπου θα τον βολέψει η πατρίς· τόσες βάσεις έχει το αμέρικα… (Και γήπεδα γκολφ διαθέτουμε…)
(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι, χτες, ευλογάει … τα μαλλιά του…)