Συρία 1

Παρασκευή 31 Αυγούστου.Το να αποφευχθεί η πιθανότητα χρήσης χημικών όπλων είναι κάτι πραγματικά σημαντικό. Ανησυχούμε επειδή τόσο η κυβέρνηση όσο και η al-Nusra έχουν την δυνατότητα να παράγουν χλωρίνη σαν όπλο…

Αυτά δήλωσε ο ειδικός αποσταλμένος του οηε για την συρία Staffan de Mistura. O θεσμικός κυνισμός σε νέα ύψη: η χλωρίνη γίνεται (εδώ και πολύ καιρό) όπλο στο συριακό πεδίο μάχης ΟΧΙ όταν ρίχνει κάποιος μια τέτοια «βόμβα» στο ψαχνό, αλλά ΜΟΝΟ όταν έρχονται μερικές δεκάδες πύραυλοι για να «τιμωρήσουν» τον συνηθισμένο ένοχο. Πράγμα που σημαίνει: η χλωρίνη – σαν – όπλο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί «εν δυνάμει» και απ’ τις δύο πλευρές. Μόνο απ’ την μία. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Το προπαγανδιστικά πετυχημένο και διαβρωτικό είναι ότι η κουβέντα περί «χρήσης χημικών όπλων» (και, στη συνέχεια, των συνεπειών που θα έχει…) γίνεται σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Κανείς με στοιχειώδη λογική δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το καθεστώς Άσαντ (και, σε κάθε περίπτωση, οι συμμαχοί του) θα είχε/αν το παραμικρό όφελος ρίχνοντας μία ή δύο «βόμβες χλωρίνης» στο Idlib. Never mind. Την ίδια στιγμή που κοτζάμ εκπρόσωπος του οηε αναγνωρίζει ότι μέσα στο θύλακα βρίσκονται 10.000 ένοπλοι αντικαθεστωτικοί (αυτοί που ως πρόσφατα χαρακτηρίζονταν “τρομοκράτες”) τους εξισώνει με το συριακό καθεστώς (και τους συμμάχους του), με την χλωρίνη στη μέση, σαν θεώρημα και σαν κριτήριο – λες και δεν πρόκειται για πόλεμο αλλά αμφίρροπο τελικό του champions league.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά αν, τελικά, θα επιβεβαιωθεί το «χρονικό προαναγγελθείσης προβοκάτσιας». Εξαιρετικά αντίρροπες δυνάμεις «δουλεύουν» αυτή τη στιγμή σχετικά με το Idlib ή, πιο σωστά, με αφορμή το Idlib.

Το μπλοκ της Αστάνα δείχνει να υπολογίζει πως το ζητούμενο απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ (και Ριάντ ακόμα;) δεν είναι να βομβαρδίσει μερικά αεροδρόμια του Άσαντ. Ειδικά για το Τελ Αβίβ ο υπαρξιακός (παρανοϊκά «υπαρξιακός») φόβος λέγεται «φρουροί της επανάστασης». Μόνο που ο ιρανικός στρατός δεν συμμετέχει (ούτε πρόκειται να συμμετάσχει) σε οποιαδήποτε επιχείρηση στο Idlib… Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν (αν, τελικά, δοθεί η σκηνοθετημένη αφορμή) επιθέσεις αλλού, στο εσωτερικό της συρίας…

(φωτογραφία: Ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu μιλάει στις εγκαταστάσεις πυρηνικών όπλων στη Dimona, προχτές. Για να δώσει έμφαση στο ότι το Τελ Αβίβ μπορεί να εξαφανίσει την Τεχεράνη… )

Συρία 2

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Αν ευσταθεί είναι μια σαφής ένδειξη αυτών των αντίρροπων δυνάμεων που συγκρούονται ήδη στο Idlib: ο διοικητής της Tahrir al-Sham στην πόλη Jabal και οι ένοπλοί του (καμμιά 800αριά «κάνες») αποχώρησαν απ’ την οργάνωση για να ενταχθούν σε μια άλλη, μικρότερη.

Η αποχώρηση αποδίδεται στην πίεση που ασκούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στους επιμέρους οπλαρχηγούς της υπό σαουδαραβική χρηματοδότηση Tahrir al-Sham, να δεχτούν μια συμβιβαστική «κατάθεση των όπλων». Σύμφωνα με ρωσικές καθεστωτικές «ειδήσεις» η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Δαμασκό να αναβάλει οποιαδήποτε επίθεση στο Idlib ως τις 4 Σεπτέμβρη, μήπως και καταφέρει να διαλύσει τους proxies του Ριάντ. Μέρος αυτής της «πίεσης» εναντίον της Tahrir al-Sham είναι η διαρκής ενίσχυση των πάνω από 10 «φυλακίων» του τουρκικού στρατού, στην περίμετρο του θύλακα: δεν πρόκειται να προστατέψουν τους σκληροπυρηνικούς αντικαθεστωτικούς από μια συριακή επίθεση, αλλά μάλλον προσπαθούν να τους πείσουν ότι δεν ελέγχουν καν αυτά που νομίζουν ότι ελέγχουν, για να τους αναγκάσουν να συνθηκολογήσουν κατ’ αρχήν με το τουρκικό καθεστώς.

Dumlupinar

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Χτες στην τουρκία είχαν «εθνική επέτειο»: την ημέρα της ανεξαρτησίας. Τέτοια μέρα το 1922 τέλειωσε νικηφόρα για τον τουρκικό στρατό η πενθήμερη μάχη του Dumlupinar. Έχει και ελληνικό όνομα το γεγονός: η μάχη του Τουμλού Μπουνάρ. Εκείνος που ηττήθηκε, οριστικά, ήταν ο ελληνικός στρατός. Μετά απ’ αυτή την ήττα όλοι οι ξένοι στρατοί (αγγλικός, γαλλικός, ελληνικός) αποχώρησαν απ’ την μικρά Ασία – ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι νεότουρκοι είχαν νικήσει. Στις αρχές του 1923 γεννήθηκε η τουρκική δημοκρατία.

Ελληνικό και τουρκικό κράτος έχουν μια δίδυμη ρητορική (και ως ένα βαθμό ιδεολογία) εθνοκρατικής γέννεσης: γεννιούνται οι μεν σαν «ελευθερωμένοι» απ’ τους δε. Ωστόσο, ενώ στην ελληνική επέτειο εθνοκρατογέννεσης ο αντιτουρκισμός είναι πρώτο τραπέζι πίστα, στην τουρκική δεν είναι το ελλαδιστάν το κυρίως μενού. Αλλά μάλλον οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της δύσης μετά τον Α παγκόσμιο και την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γενικά μιλώντας η τουρκική εθνικιστική ιδεολογία μικρό βάρος δίνει στο ελλαδιστάν: το θεωρεί ενεργούμενο της αγγλίας…

Πάντως το χθεσινό θέμα του εορτασμού ήταν η τρομοκρατία. Η Άγκυρα κοιτάει κατ’ αρχήν στη συριακή επικράτεια· και έχει τους ιμπεριαλιστικούς λόγους της γι’ αυτό…

(φωτογραφία πάνω: Εκεί το λένε «ημέρα της νίκης», εδώ το λένε «καταστροφή». Γενικά λέγεται zero sum game…

Κάτω: έλληνες φαντάροι απελευθερώνονται απ’ τον τουρκικό στρατό, μετά την συνθηκολόγηση…)

Η χρεωκοπία…

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Η ελληνική εθνική γραμμή άναψε καπνογόνα! Επιτέλους: μια σημαντική χρεωκοπία τουρκικής εταιρείας!!! Ο αιώνιος εχθρός καταρρέει!!!

Ναι; Μικρές (και καθόλου βολικές από εθνική άποψη) λεπτομέρειες: η τύχη της turk telecom είναι υπό συζήτηση με τις πιστώτριες τράπεζες εδώ και 2 χρόνια. Το επαναλαμβάνουμε: δύο (2) χρόνια. Παλιά ιστορία… Πρόκειται για κλασσική διαδικασία (ιδιαίτερα γνωστή στα μέρη μας, να αρχίσουμε να λέμε διάσημες φίρμες που χρεωκόπησαν;) και – όπως συνηθίζεται – οι τράπεζες στις οποίες χρωστάει γίνονται μέτοχοι της εταιρείας.

Άλλη λεπτομέρεια: ιδιοκτήτης της turk telecom είναι μια σαουδαραβική εταιρεία, η oger (αυτή είναι που έχει χρεωθεί…), η οποία ανήκει στην λιβανέζικη οικογένεια Hariri…. Do you know Hariri; Είναι ο πρωθ. του λιβάνου, αυτός που είχε απαγάγει πριν κάτι καιρούς ο τοξικός για να προκαλέσει εσωτερική κρίση στον λίβανο – αλλά απέτυχε. Ο πρωθυπουργός του λιβάνου (σαν επιχειρηματίας) είναι, λοιπόν, εκτεθειμένος για μια απ’ τις εταιρείες του – και μπορείτε (για λίγο) να σκεφτείτε ό,τι θέλετε επ’ αυτού. Αρκεί να είναι λογικό. (Η αλήθεια είναι ότι πολλές εταιρείες της φιλοσαουδαραβικής οικογένειας Hariri έχουν χρεωκοπήσει… Άτυχοι άνθρωποι!!!)

Τελευταία λεπτομέρεια. Στον ανταγωνισμό μεταξύ παρόχων κινητής τηλεφωνίας στην τουρκία, τον οποίο έχασε η turk telecom, νικητής είναι μια άλλη εταιρεία. Η turkcell. Με έδρα την Istanbul και πάνω από 80 μύρια συνδρομητές σε τουλάχιστον εννιά κράτη, έχει σαν κύριο μέτοχο (51%) μια σουηδική εταιρία, την Telia.

Ηθικό δίδαγμα; Ναι, εντός του καπιταλισμού υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Αλλά αν οι έλληνες πατριώτες και οι εθνικοί δημαγωγοί τους νομίζουν ότι θα ρεφάρουν αυτό που λένε «καταστροφή» (τότε…) πλαστογραφώντας αυτά τα σημερινά προβλήματα, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Τίποτα καινούργιο, δηλαδή…

Ένας ογκόλιθος «εκεί που συμβαίνει»

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Ο γνωστός υπ.εξ. Nick the greek έκανε τριήμερη επίσκεψη στο Πεκίνο. Το τι πήγε να πουλήσει δεν τολμάμε να το σκεφτούμε: ο κινεζικός καπιταλισμός δεν αγοράζει ούτε αρχαία ούτε στο σωρό. Ας υποθέσουμε ωστόσο πως έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια…

Κρατάμε λοιπόν μια μικρή, ελάχιστη επιφύλαξη, μήπως τα λεγόμενά του δεν μεταφέρθηκαν σωστά. Διότι κατά τα ελληνικά καθεστωτικά ρεπορτάζ ο ογκόλιθος είχε την φαεινή ιδέα να γλύψει το Πεκίνο κάνοντας παραλληλισμό ανάμεσα στην κύπρο …. και στην ταϊβάν!!!

Πίσω γορίλλα! θα πρέπει να σκέφτηκαν οι κινέζοι αξιωματούχοι που υπέστησαν την «good diplomacy» α λα ελληνικά. Η κύπρος είναι αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος, αυτό δηλαδή που εμποδίζει με κάθε τρόπο (για την ταϊβάν) το Πεκίνο. Επιπλέον αν έχει σχέση η «μία κίνα» (που περιλαμβάνει την ταϊβάν) με την «μία ελλάδα» (που θα περιλάμβανε και την κύπρο), τότε απλά ο ογκόλιθος πυροβόλησε τα πόδια του και το στομάχι του: το Πεκίνο έχει έτσι κι αλλιώς προχωρημένες και πολυεπίπεδες σχέσεις με την Άγκυρα, οπότε η ογκολιθική σοφία θα πρέπει να έκανε γκελ! Στο τέλος τέλος το Πεκίνο έχει πλήρη γνώση της διεθνούς διπλωματίας εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει πως όταν ένας έλληνας ογκόλιθος σκάει για να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες εισπράττει ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη…

Δεν πειράζει. Ένα κράτος που στηρίζει και στηρίζεται στις ηπα δεν έχει και πολλά περιθώρια πια. Ας αφήσουμε το ότι πρώην σταλινικός ογκόλιθος μόνο για σινολόγος δεν θα μπορούσε να πλασαριστεί.

Δεν πειράζει. «Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει….»

Ανατολική Μεσόγειος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Μια ντουζίνα (και βάλε) ρωσικά πολεμικά πλοία έχουν μαζευτεί στην ανατολική Μεσόγειο, έξω απ’ τα συριακά παράλια. Έχουν μαζευτεί (υποτίθεται) επειδή η Ουάσιγκτον τρώγεται για πυραυλική επίθεση στη συρία, μόλις γίνει ξανά «επίθεση με χημικά» απ’ τον συριακό στρατό, στο Idlib αυτή τη φορά. Η Μόσχα έχει καταγγείλει ετοιμαζόμενη προβοκάτσια, η Ουάσιγκτον (και μαζί Λονδίνο και Παρίσι) έχει αναγγείλει ετοιμαζόμενη τιμωρία…. Déjà vu.

Αλλά τι θα κάνει ο ρωσικός στόλος στην περίπτωση που…; Θα αρχίσει κανονίδια με τον αμερικανικό; Όχι – λέμε. Θα κάνει μια ακόμα άσκηση, με πραγματικά δεδομένα, σε «θερμά νερά». Επι του πρακτέου θα είναι τα αντιαεροπορικά (του συριακού στρατού, με ρωσικές βοήθειες) που θα αναλάβουν να αποκρούσουν τους tomahawk, αν και εφόσον εκτοξευτούν.

Ωστόσο τόσα ρωσικά πολεμικά σ’ αυτήν την περιοχή θα πρέπει να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Αθήνα. Και τα όνειρά της για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου». H ιδέα στηριζόταν σε εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς, και – για να το πούμε κομψά – έχει χρεωκοπήσει.

Φυσικά έχει απομείνει η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι έλληνες είναι σημαντικός και φυσικός στρατηγικός εταίρος… Κάποιος έπρεπε να γεμίσει το κενό όταν σταματήσαμε να κάνουμε ασκήσεις με τους τούρκους δήλωσε ισραηλινός καραβανάς στην καθεστωτική Jerusalem Post με αφορμή την άφιξη στη Χάιφα του ελληνικού πολεμικού συνοδείας «Προμηθέας» πριν σχεδόν 10 ημέρες – για ασκήσεις φυσικά.

Είπε τους έλληνες «γλάστρα» ο ισραηλινός καραβανάς ή μας φάνηκε;

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Αν ο στόχος του Lavrov στο Ριάντ χτες ήταν να «πείσει» την πετροχούντα να μαζέψει τους proxies της στο Idlib, τότε ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Το μόνο στοιχείο που έχουμε προς το παρόν είναι η δήλωση του ρώσου υπ.εξ., παρόντος του σαουδάραβα υπ.εξ. (της παρέας του τοξικού, φωτογραφία πάνω) Adel al-Jubeir, στην κοινή συνέντευξη τύπου:

… Για εύκολα κατανοητούς λόγους το Idlib είναι το τελευταίο βασικό σημείο για τους τρομοκράτες που προσπαθούν να τζογάρουν με το κράτος αξιοποιώντας την ζώνη απο-κλιμάκωσης και κρατώντας αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Έτσι προσπαθούν να γονατίσουν άλλους ένοπλους σχηματισμούς που θέλουν να διαπραγματευτούν με την συριακή κυβέρνηση… Συνεπώς, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει…

Το να ονομάζει κανείς «απόστημα» τους μισθοφόρους του σαουδαραβικού χουντοπαλατιού μέσ’ τα μούτρα των εργοδοτών τους, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι αυτοί οι εργοδότες πείστηκαν να μαζέψουν τους proxies τους, είτε ότι η Μόσχα έχει ράματα και για την δική τους γούνα, και δεν το κρύβει. Με δεδομένο ότι στη γύρα είναι και η Ουάσιγκτον, αν ο Lavrov μετέφερε στους άρχοντες του Ριάντ «μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε» θα πρέπει να είναι στ’ αλήθεια πρόταση – game changer! (Συνυπολογείστε τις ενδο-οικογεναικές διαφωνίες του οίκου των Salman…)

Λογικό θα ήταν το πρώτο: να συνετιστεί το σαουδαραβικό αφεντικό. Όλη η «αντίσταση» στο Idlib έχει να κάνει με τα λεφτά, και μόνο μ’ αυτά: έναντι ποιας τιμής θα παραδοθεί η Hayat Tahrir al-Sham. Όσοι βρίσκονται κοντά στη διαδικασία σημειώνουν ότι η Άγκυρα έχει κάνει ειλικρινή προσπάθεια να τους πείσει να αφοπλιστούν· όχι, όμως πετυχημένη. Προκύπτει ότι το ταξίδι του Lavrov στο Ριάντ ήταν πιθανά το «αν δεν τα καταφέρεις εσύ θα το πάρω εγώ πάνω μου» της πρόσφατης συνάντησης Lavrov και Cavusoglu.

Αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις! Οπότε δεν είναι εύκολο να βγουν (ακόμα) συμπεράσματα….

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Κατά το νοτιοκορεατικό καθεστώς (και τις μυστικές του υπηρεσίες) η πρόσφατη ακύρωση του ταξιδιού του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo στην Πγιονγκγιάνγκ οφείλεται στο ασυμβίβαστο ανάμεσα στις αμερικανικές απαιτήσεις («πρώτα η καταστροφή των πυρηνικών») και τις βορειοκορεατικές αντίστοιχες («πρώτα η κήρυξη του τέλους του πολέμου»).

Αν είναι έτσι, τότε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει λόγο να πανηγυρίζει. Σε διεθνές ακροατήριο η συνέχιση του «εμπόλεμου» στην κορεατική χερσόνησο απ’ την δεκαετία του 1950 είναι, απλά, παράλογη. Φυσικά για την Ουάσιγκτον (αλλά και για το Τόκιο) έχει νόημα: διατηρώντας το καθεστώς (τυπικά) εμπόλεμης κατάστασης με το βορειοκορεατικό καθεστώς, επιτρέπονται κάθε είδους στρατιωτικές ασκήσεις εναντίον του. Ωστόσο, μετά από τόσες δεκαετίες και όσα έχουν μεσολαβήσει, είναι αδύνατο για την Ουάσιγκτον να βάζει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο: επειδή θέλω να κάνω πολεμικές ασκήσεις, γι’ αυτό κρατάω παράταση σ’ έναν πόλεμο που τέλειωσε πριν πάνω από μισό αιώνα.

Όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ξέρει καλά γιατί η Πγιονγκγιάνγκ έχει επικεντρώσει στην απαίτηση για την (και) τυπική λήξη του «κορεατικού πολέμου»: θα ξεδοντιάσει την αμερικανική στρατιωτική στρατιωτική μεθόδευση δεκαετιών στην κορεατική χερσόνησο, βάζοντας υπό αμφισβήτηση έναν βασικό κόμβο της, τον έλεγχο δηλαδή του νοτιοκορεατικού στρατού.

Κι αφού η Ουάσιγκτον προσπαθεί να την αποφύγει, όντως πέφτει στους ώμους του Moon, σαν “ηγέτη της νότιας κορέας”, να την υπογράψει αυτήν την (τυπική) λήξη με τον Kim στο ραντεβού τους τον Σεπτέμβρη. Θα αφήσει έτσι την Ουάσιγκτον στο κρύο, με όλα τα δίκαια του κόσμου υπέρ του. Θα την κάνει αυτή την κίνηση; Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Εν τω μεταξύ φήμες θέλουν τον κινέζο πρόεδρο Xi να παρευρίσκεται στην Πγιονγκγιάντκ στην γιορτή για την δημιουργία του βορειοκορεατικού κράτους (αποτέλεσμα του πολέμου που δεν έχει λήξει ακόμα για τους αμερικάνους) στις αρχές Σεπτέμβρη. Δεν θα πάει μόνος του – λένε οι φήμες. Αλλά παρέα με κινεζικό στρατιωτικό άγημα, που θα παρελάσει μαζί με τον βορειοκορεατικό στρατό.

Και μόνο σαν φήμη είναι much από συμβολική άποψη… Too much…

Παλιές (και καινούργιες) ιστορίες

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Όταν οι κουβανοί επαναστάτες ξεμπέρδεψαν με την χούντα του Μπατίστα, στις αρχές του 1959, γνωρίζοντας πολύ καλά και την γεωγραφία και την ιστορία της λατινικής αμερικής, δεν είχαν σκοπό να κηρύξουν πόλεμο στις ηπα. Μάλλον το αντίθετο. Ωστόσο η Ουάσιγκτον είχε την δική της άποψη για την εκθρόνιση του εκλεκτού της δικτάτορα. Με δεδομένο ότι το βασικό εξαγώγιμο εμπόρευμα (τότε) της κούβας ήταν η ζάχαρη, το αμερικανικό καθεστώς έριξε τα τεράστια κρατικά αποθέματά του σε ζάχαρη στη διεθνή αγορά, για να βουλιάξουν οι τιμές, και να γονατίσει η επαναστατική κυβέρνηση στην Αβάνα.

Η αμερικανική ενέργεια θα πετύχαινε… αν δεν έμπαινε στο πλευρό των επαναστατών η ε.σ.σ.δ. Η Μόσχα αποφάσισε να αγοράζει όλη την εξαγώγιμη ζάχαρη της κούβας στις παλιές τιμές, δίνοντας κρίσιμη οικονομική ανάσα και χρόνο στον Κάστρο, στον Τσε και στους συντρόφους τους για να διαχειριστούν τα προβλήματα της μετεπαναστατικής κούβας.

Γιατί να θυμίζουμε αυτά; Επειδή η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο κόλπο κατά του ιράν, «εξαφανίζοντας» τις πωλήσεις του ιρανικού πετρελαίου. Φυσικά δεν πρόκειται, τώρα πια, σχεδόν 40 χρόνια μετά, για επαναστατική διαδικασία στην Τεχεράνη. Ούτε θα συσχετίζαμε την κούβα του 1959 με το ιράν του 1979! Αλλά η αμερικανική τακτική είναι ακριβώς η ίδια: θα σε γονατίσω απαγορεύοντάς σου την βασική σου εξαγωγή.

Τώρα δεν είναι η Μόσχα αλλά το Πεκίνο που εμφανίζεται σαν «λευκός ιππότης»: αγοράζει όλο και περισσότερο ιρανικό πετρέλαιο, μειώνοντας (σε κάποιο βαθμό) τις αγορές σαουδαραβικού. Κι όχι μόνο σχετικά με το ιράν, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο κράτος που συμπεριλαμβάνεται στον σχεδιασμό των «δρόμων του μεταξιού», το Πεκίνο έχει την οικονομική επιφάνεια (και την διάθεση) να αντιστρέψει τις συνέπειες του αμερικανικού οικονομικού πολέμου.

Ωστόσο τώρα δεν είναι η φάση των «δύο μπλοκ» και της «ισορροπίας τρόμου»…

Και το Πεκίνο; Όχι μόνο η Μόσχα;

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Να που η εικόνα των κακόβουλων (και προφανώς εχθρών) συμπληρώνεται. Σύμφωνα με αμερικανικές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις μια εταιρεία «βιτρίνα» του κινεζικού κράτους, με έδρα τα προάστια της βόρειας Βιρτζίνια στην Ουάσιγκτον, «έκλεβε» συστηματικά όλα τα mail που η τότε υπ.εξ. των ηπα Hilary Clinton λάμβανε ή/και έστελνε απ’ τον προσωπικό της υπολογιστή· σε πραγματικό χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία (όπως εμφανίζονται ανεπίσημα ακόμα) πάνω από 30.000 mail της Clinton «διέρρευσαν» μ’ αυτόν τον τρόπο· και μόνο 4(!) την γλύτωσαν… Και δεν ήταν για ψώνια: μέσα σ’ αυτά υπολογίζονται τουλάχιστον 100 κομμάτια αλληλογραφίας μεταξύ Clinton και Obama.

Επιτέλους! – θα έλεγε κάποιος… Όχι «σκέτη Μόσχα» αλλά το δίδυμο των «αναθεωρητών»… Ωστόσο η αποκάλυψη δείχνει να έχει εσωτερικές παρενέργειες: αξιωματούχοι των αμερικανικών υπηρεσιών είτε ήξεραν και αδιαφόρησαν είτε προτίμησαν να κάνουν ότι δεν ξέρουν· για τον διαρρηγμένο υπολογιστή της Clinton. Μειωμένη “εθνική συνείδηση”; Γραφειοκρατική τεμπελιά και βαρεμάρα;

Να μια ανέλπιστη ευκαιρία για το ψόφιο κουνάβι: να πάρει την πύρινη ρομφαία του και να…