Δευτέρα 8 Ιούλη>>
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…
Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)
Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!
Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;
Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.
Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…
Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.
Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;
Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).
Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:
…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…
Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;
Λίγα παραδείγματα.
Τετάρτη 3 Ιούλη>>
Η «πολιτικοποίηση» του θυμικού είναι 99 φορές στις 100 αντιδραστική…
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Τετάρτη 3 Ιούλη>> Στη διάρκεια της πρόσφατης υγιειονομικής τρομοκρατικής εκστρατείας, νωρίς νωρίς, βρεθήκαμε μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο η εργατική αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική να είναι ξανά απούσα, και το κενό της να καλυφθεί εντελώς (και με προοπτικές για το μέλλον!!!) απ’ τις αντιδράσεις των συντηρητικών ως τις όποιες hard core φασιστικές εκφάνσεις τους. Με σκληρή και επίμονη δουλειά τα «κόκκινα μαντήλια» και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες κατάφεραν να αναδείξουν αυτήν την κριτική, τόσο θεωρητικά όσο και πολιτικά: με διαδηλώσεις, αφίσες, καμπάνιες έντυπης μαζικής αντιπληροφόρησης. (Αυτή ήταν στο σύνολό της, απ’ όλους και όλες που συμμετείχαν, η μοναδική τέτοια περίπτωση δύσκολης και αποτελεσματικής πολιτικής δουλειάς στην ευρώπη – όχι όμως και σε σχέση με ανάλογα που έγιναν σε άλλα μέρη του πλανήτη… Απ’ τις ινδίες ως την αφρική οι ριζοσπάστες έκαναν εκείνο που έπρεπε!)
Εννοείται ότι οι πρωτοκοσμικές μάζες της «αριστεράς» αντί να κάνουν έστω την έσχατη στιγμή το καθήκον τους εξαντλήθηκαν σε κατηγορίες για «ψέκα» και τσουβαλιάσματα ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο παραδειγματικά τους συντηρητικούς, τον οργανικό φόβο που προκαλεί η αναδιάρθρωση, άρα τελικά το κράτος και το κεφάλαιο! Με άλλα λόγια «δούλεψαν γι’ αυτούς»…
Όλα τα πιο πάνω είναι ενδεικτικά και τηλεγραφικά – τα πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα δεν χωρούν εδώ. (Για παράδειγμα: τι θα σημαίνει, αν και εφόσον γίνει, η επιβολή / καθιέρωση αποκλειστικά «ψηφιακών» νομισμάτων και συναλλαγών; Ή τι θα σημαίνει για την κοινωνική εργατική αναπαραγωγή η γενίκευση της «ενοικίασης» των βασικών της καθημερινής ζωής; Ή τι σημαίνει η όλο και πιο κτηνώδης συγκέντρωση και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες; Ή τι θα προκαλέσει στις ζωές των δυτικών πληβείων η από-δολαριοποίηση; Ή… κλπ κλπ)
Διαβεβαιώνουμε εν τέλει: ενώ το μπετονάρισμα των πληθυσμών μέσα από εθνοκρατικές, «σκληρά» εγωϊκές, νηπιακές (ακόμα κι αν είναι μιλιταριστικές…) θέσεις ήταν / είναι η προβλέψιμη κατεύθυνση των αφεντικών σε συνθήκες αφενός 4ης βιομηχανικής επανάστασης και άρα ανακατανομής των αναγκών τους για πρώτες ύλες και εργασία και αφετέρου όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ιδεο-οργανωτικο-πολιτική καθήλωση στον καπιταλισμό των μέσων του 20ου αιώνα (δηλαδή η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής και στη βάση της της σύγχρονης εργατικής οργάνωσης) έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με … την σοσιαλδημοκρατία!
Είναι η αόρατη πλευρά της.
Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.
Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.
Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;
Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.
Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!
Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…
Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:
… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;
Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!
Δευτέρα 22 Απρίλη (00.05)>> Θα ήταν γελοίο, αλλά μπορεί να είναι κάτι χειρότερο: βλακωδώς επικίνδυνο. Οι πολιτικές βιτρίνες της δύσης κατηγορούν το Πεκίνο ότι παράγει πολύ και πολλά (εμπορεύματα) καλώντας το (απαιτώντας πιο σωστά…) να περιορίσει την παραγωγή του… Αυτό έκανε η αμερικανίδα υπ.οικ. Janet Yellen στο πρόσφατο πέρασμά της απ’ το Πεκίνο, το ίδιο μουρμούρισε στη συνέχεια ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» κύριος Scholz, επίσης ως επισκέπτης… Ώστε υπάρχουν καπιταλισμοί που είναι περισσότερο ή και πολύ περισσότερο παραγωγικοί από άλλους; Αίσχος!!! Ντροπή!!! Τι πράματα είναι αυτά;;;
Η αλήθεια είναι πως η εποχή που «κινέζικο» σήμαινε φτηνά T-shirts και σαγιονάρες έχει χαθεί στα βάθη της ιστορίας (παρότι είναι πριν 15 το πολύ χρόνια…) Ενόσω, για παράδειγμα, οι δυτικοί «τεχνολογικοί παίκτες» χρησιμοποιούν τους σύνθετους αλγόριθμους (αυτούς που καταχρηστικά ονομάζουν «τεχνητή νοημοσύνη»…) για επικοινωνιακές χρήσεις (ψαρεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μαζικά και διαρκώς τα data των «χρηστών» της…) το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί για να αυτοματοποιήσει / ρομποτοποιήσει τμήματα της βιομηχανίας του (από εργοστάσια μέχρι λιμάνια και ορυχεία…) εκτοξεύοντας την παραγωγικότητά τους στην στρατόσφαιρα!
Η γνωστή ως κατασκευάστρια κινητών xiaomi
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 18 Μάρτη>> To δημαγωγικό, καταθλιπτικό carpet bombing μέσω της «προσευχής των 6.00» άρχισε στα μέρη μας στις 16 Μάρτη του 2020… Η πλήρης (και απόλυτα αντισυνταγματική, για όσους ασχολούνται με καθεστωτικές αντισυνταγματικότητες, π.χ. για τα ι.χ. πανεπιστήμια…) απαγόρευση κυκλοφορίας «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» επιβλήθηκε για πρώτη φορά στις 23 Μάρτη του 2020… Έχουν περάσει από τότε τέσσερα χρόνια – και ελάχιστοι θέλουν να θυμούνται, ελάχιστοι θέλουν και μπορούν να κάνουν βαθύ κριτικό αναστοχασμό και απολογισμό… (Για αυτοκριτική; Ας μην παιδιαρίζουμε!)
Τέσσερα χρόνια στα οποία ο κεντρικά κατευθυνόμενος φόβος πότισε εκατομμύρια υποτελείς, τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, με τρόπο που δεν αντιστρέφεται εύκολα∙ τέσσερα χρόνια στα οποία οι κοινωνικές σχέσεις πέρασαν (σπρώχτηκαν) σ’ ένα ανώτερο επίπεδο κυνισμού… Αλλά, κυρίως, τέσσερα χρόνια μέσα στα οποία οι θεσμικές, παραθεσμικές, πολιτικές και ιδεολογικές ανατροπές, η «καρδιά» του υγεινιστικού / πληροφορικού πραξικόπηματος που σαν τέτοιο στέφθηκε με επιτυχία, έχουν ανοίξει μια δυσοίωνη κατηφόρα∙ ή, πιο σωστά, την έχουν κάνει λεωφόρο εφόσον τα βασικά της χαρακτηριστικά και περάσματα προϋπήχαν.
Επιμένουμε και θα επιμένουμε: πέρα απ’ τις εξαιρετικά σημαντικές και σοβαρές πληγές που έχουν μείνει σ’ όσους και όσες είχαν την «στατιστική ατυχία» να μην ανήκουν στις 799άδες ή/και στους φίλους και συγγενείς τους, το πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό, αισθητικό, συναισθηματικό έδαφος-και-υπέδαφος των δυτικών κοινωνιών έχει ναρκοθετηθεί με τρόπο που οι παραδοσιακές θεωρίες και αναλύσεις δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν ούτε καν να «μυριστούν»! Ο ιστορικός χρόνος έχει σκιστεί σε «προ covid19» και «μετά covid19» εποχή.
Ναι, αυτό το προ- και μετα- είναι συμπύκνωση. Έχει πάρα πολλά πλευρές. Αλλά μια απ’ τις σημαντικές, στρατηγικής σημασίας, είναι ότι οι υποτελείς έγιναν ακόμα περισσότερο τέτοιοι. Πιστεύουν και ξεχνούν – αλλά δεν ερευνούν, με όλο τον κόπο που απαιτεί αυτό.
Γενική (και ανομολόγητη) παράλυση!!! Ζωή με xanax (κι όχι μόνο)!! Αυτό είναι «κεφάλαιο»!! Που τα αφεντικά συνεχίζουν να κατεργάζονται με πολλούς τρόπους… Ο διαλεκτικός ιστορικός υλισμός θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια “με το μαχαίρι στο στόμα”. Δεν είναι, όχι επειδή λείπουν τα μαχαίρια της κριτικής, αλλά επειδή λείπουν τα στόματα… (Περισσεύει όμως η αναίδεια.)
Η «νέα κανονικότητα» έχει ξεκινήσει! Όσο προχωράει ανεμπόδιστα, τόσο το χειρότερο για όλους και όλες.
Μετεμψύχωση του Γουτεμβέργιου; Ή απλά ένας ακόμα τεχνο-βολονταριστής που απέκτησε εξουσία;
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Η υπόσχεση πάει ως εξής: αμερικανικά πολεμικά θα δένουν στον Πειραιά (άντε, στη Σούδα…) και θα ξεφορτώνουν … πανεπιστήμια!!! Τι Χάρβαρντ, τι ΜΙΤ, τι Κέιμπριτζ, τι LSE!!! Απ’ το «κορίτσια ο στόλος!!» περάσαμε (επειδή είμαστε και «correct»…) στο «παιδιά το Χάρβαρντ»!!
Δεν είναι μυστικό: το γκουβέρνο don Rico & Co δεν έκανε ούτε μορφωτική, ούτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με τα κατ’ ευφημισμό «μη κρατικά / μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα, σε μια επικράτεια που έχει ήδη πλήθος τριτοβάθμιων τέτοιων. (Μπορεί να άνοιξε τον δρόμο για θρησκευτικό πανεπιστήμιο, αλλά αυτό μένει να φανεί). Εκείνο που ενδιαφέρει το γκουβέρνο είναι τα λεφτά. Οι «επενδύσεις» – κι ας είναι ό,τι νάναι, απ’ όπου νάναι. Τελεία και παύλα!
Απ’ αυτήν την άποψη σωστά το φοιτηταριάτο κατάλαβε ότι πρόκειται για ένα ακόμα βήμα (πάντως ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο…) ιδιωτικοποίησης της έτσι κι αλλιώς ΣΔΙΤ τριτοβάθμιας παιδείας. Το από πρώτη ματιά παράξενο αλλά όχι ανεξήγητο είναι όμως πως οι αντίθετοι μ’ αυτό το βήμα δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το ότι μιλώντας (με πραγματικές ιστορικές συντεταγμένες) περί «παιδείας», «εκπαίδευσης», κλπ, στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, αυτό το ένα-ακόμη-βήμα είναι, ουσιαστικά, απάτη! (Όπως, άλλωστε, και διάφορες άλλες πολυδιαφημισμένες «επενδύσεις» υπό τον σοφό σχεδιασμό του don Rico & Co). Ο σε εξέλιξη ριζικός μετασχηματισμός (ένας ακόμα στην ιστορία του θεσμού…) έως κατεδάφιση εκείνου που ιστορικά έχει ονομαστεί «καθολικότητα της γνώσης» (: university…) είναι βέβαια όχι απλά παρόν αλλά έως και ζήτημα «μοντέρνας» λούμπεν φλυαρίας και στα μέρη μας. Κι ωστόσο μοιάζει ως εάν αυτό να συμβαίνει σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ ένα άλλο σύμπαν – έτη φωτός μακριά απ’ την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων α λα ελληνικά!!!
Να θυμίσουμε πρώτα το ιστορικά δυσάρεστο για την πρωτοκοσμική αλαζονεία. Τα πρώτα αληθινά πανεπιστήμια σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου ήταν αραβικά – όχι ευρωπαϊκά!!! Την εποχή που στην ευρώπη βούλιαζαν στην θρησκοληψία και στις δεισιδαιμονίες του χριστιανισμού και της φεουδαρχίας, στην επικράτεια του κοσμοπολίτικου, καινοτόμου χαλιφάτου των Αββασιδών έφτιαχναν ακαδημαϊκούς θεσμούς υψηλής πνευματικότητας και έρευνας. Το πρώτο πανεπιστήμιο ιδρύθηκε από γυναίκα, την Fatima al-Fahri, στην πόλη Fes (στο τωρινό μαρόκο): ήταν το πανεπιστήμιο του al-Qarawiyyin… Το 859 μ.χ… Αυτό για να θυμούνται όλοι όσοι βρίζουν ή οικτίρουν τους άραβες και το ισλάμ ότι η πρωτοκοσμική κατοχή (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός) κατέστρεψε σ’ όλο τον πλανήτη και έκλεψε κάθε τι που βρισκόταν μπροστά της, είτε γνώση, είτε κοινωνικές σχέσεις, είτε εργασία, είτε υλικά, είτε γη, θάλασσα και αέρα, καταδικάζοντας τους αντίστοιχους πληθυσμούς στην περιθωριοποίηση, στην ένδεια και στον συντηρητισμό της «απλής» επιβίωσης…
Ας γυρίσουμε στον τωρινό αιώνα. Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια» επιβάλλεται πλέον λογοκρισία; Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια» (αυτά που δήθεν θα ανοίξουν περίπτερα στο ελλαδιστάν…) καρατομούνται πρυτάνεις αν τολμήσουν και καταδικάσουν, έστω και διακριτικά, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς; Τι συνεπάγεται και τι δείχνει η κυριαρχία των ιδιωτικών «χορηγιών» και «χρηματοδοτήσεων» στα πλέον διάσημα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα; Και, εν τέλει, ποια είναι η οργανική σχέση ανάμεσα στα σύγχρονα ακαδημαϊκά πραξικοπήματα και στη γενική μηχανοποίηση της γνώσης / σκέψης;
Κρατώντας αυτές τις ερωτήσεις (και, κυρίως, τις απαντήσεις!) στο σκοτάδι, κρύφτηκε το ότι οι don Rico & Co είναι κοινοί απατεώνες που οραματίζονται κάτι ανάμεσα σε golden visa και airbnb της «εκπαίδευσης» απλά και μόνο επειδή (και για όσο…) υπάρχουν ακόμα αρκετοί διατεθειμένοι να πληρώνουν για πιστοποιητικά που (κορνιζαρισμένα) θα διακοσμήσουν τα σαλόνια τους!!
Το θέμα είναι σοβαρό, με μεγάλο βάθος και πλάτος, και ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Θα επανέλθουμε μέσω του Sarajevo.pdf. Εν τω μεταξύ προτείνουμε σα βουτιά-κατευθείαν-στα-βαθιά (ως εισαγωγή σ’ αυτό το θέμα) το τετράδιο για εργατική χρήση νο 3 (Σεπτέμβρης 2018): η μηχανοποίηση της σκέψης. (Μάταιη λίγο πολύ η πρόταση, αφού ποιος έχει τώρα όρεξη να διαβάσει 100 σελίδες για τον Leibniz και τον Frege, τον Taylor και τον Turing και τον Chomsky… «Άσε ρε φίλε, έχουμε να δούμε σήριαλ τώρα, έχουμε και social, σιγά μη βγάλουμε τα ματάκια μας στο χαρτί». Σωστά…)
Για τις ανάγκες αυτού εδώ του σύντομου σημειώματος: chatGPT! Αν οι ακαδημαϊκοί ανησυχούν και ψάχνουν τρόπους για να σταματήσουν μια μηχανή-που-συναρμολογεί-φράσεις απ’ το να παίρνει τα πτυχία το ένα μετά το άλλο, αυτό δεν είναι πρόβλημα της μηχανής!!! Είναι, απλά, καπιταλιστική εξέλιξη!! Και μάλιστα στον θεωρούμενο ως πρόσφατα περιφρουρημένο έως «ιερό» χώρο της διανοητικής παραγωγής, στο χώρο της ιντελιγκέντσιας! Αφού η παραγωγή διαχωρισμένης γνώσης έφτασε σε τέτοιο σημείο ξετσιπωσιάς ώστε ο χαρακτηρισμός των Καταστασιακών περί «ειδικευμένων ηλίθιων» να είναι χάδι, γιατί να μην μηχανοποιηθεί μέσω σύνθετων αλγόριθμων αυτή η διαχωρισμένη γνώση; Ταιηλορισμός, απλά ταιηλορισμός!!!
Οπότε: τι ακριβώς πρόκειται να πουλάνε τα ιδρύματα (γενικά) και τα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» (ειδικά) σε λίγα χρόνια; Εγκεφαλικές φλάντζες για τα neuralinks;
Φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Ενώ η ευρωπαϊκή γραφειοκρατεία αλλά και πολλά κράτη μέλη της ε.ε. κάνουν ελιγμούς (λόγω των επερχόμενων «ευρωεκλογών») αναβάλλοντας για μετά ορισμένες πλευρές της αγρο-κτηνοτροφικής «πράσινης» αναδιάρθρωσης, το μέλλον αυτής της βιομηχανίας, των μικρότερων κατά κύριο λόγο αφεντικών της, αλλά και (κυρίως) των στομαχιών όλων μας «δουλεύεται» απ’ τις ίδιες πολιτικές βιτρίνες. Αναφερόμαστε στην επίσημη και πανηγυρική επέλαση της γενετικής μηχανικής ΚΑΙ στα τρόφιμα, ξεκινώντας απ’ τα φυτικής προέλευσης, τους «νέους» γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς, που ονομάζονται «νέες γονιδιωματικές τεχνικές» (: ngt…) για λόγους αποπροσανατολισμού και σύγχυσης.
Στις 7 Φλεβάρη ο ευρωκοινοβούλιο, με ψήφους 307 υπέρ, 263 κατά (και 41 αποχές) ενέκρινε μεγάλο μέρος του «πακέτου απελευθέρωσης των μεταλλαγμένων» φυτικών τροφών που έχουν φτιάξει από κοινού η περιβόητη commission και οι βιομηχανίες γενετικής αλλοτρίωσης – αν και όχι το σύνολό του. (Τα μεταλλαγμένα φυτά είναι απλά η αρχή. Θα ακολουθήσουν και τα ζώα. Όσο για τα έντομα, τα μικρόβια, τους ιούς, και τους υπόλοιπους μικρο-οργανισμούς; Αυτοί «απελευθέρωθηκαν» το 2020…)
Το ότι δεν εγκρίθηκαν τα πάντα έχει προκαλέσει ένα κάποιο βραχυκύκλωμα και μεγάλο εκνευρισμό στους βιομήχανους∙ αλλά επειδή εκείνα που «κέρδισαν» δεν είναι λίγα, υποθέτουμε ότι θα συνεχίσουν (τους εκβιασμούς, τις συκοφαντίες, τις εξαγορές συνειδήσεων) μέχρις ότου νικήσουν καθολικά. Αυτό υπό την προϋπόθεση (φυσικά) ότι το ζήτημα της κυριαρχίας της γενετικής μηχανικής θα συνεχίσει να είναι «περιθωριακού» ενδιαφέροντος για τους πληθυσμούς.
Τι κέρδισε η βιοτεχνολογική προέλαση απ’ αυτήν την απόφαση. Κι αν έχασε κάτι, τι είναι αυτό και για πόσο καιρό;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Μπανάνες που η φλούδα τους δεν μαυρίζει: σπουδαία υπόσχεση των γενετιστών, που καταπολεμάει την σπατάλη… και την έκλυση διοξειδίου του άνθρακα… Πιθανότατα, στο κοντινό μέλλον, θα μοστραριστούν ντομάτες που θα φωσφορίζουν ώστε να χρησιμοποιούνται και σαν φακοί μέσα στη νύχτα∙ για να γίνεται εξοικονόμηση μπαταριών…
Επιχειρήματα για νήπια… Αλλά πόσοι πρωτοκοσμικοί ενηλικιώνονται πια;
Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Υπάρχει επιπλέον η απειλή (;) , προειδοποίηση (;) ότι αν είναι έτσι θα πάμε αλλού να παράγουμε πατενταρισμένα (κι εσείς απλά θα τα τρώτε…) Αυτό το «αλλού» υπάρχει…
Φαίνεται πως τέτοιο είναι το εναλλακτικό πλάνο των ευρωπαίων βιομήχανων γενετικής μηχανικής αν οι ευρωθεσμοί (ή, έστω, το ευρωκοινοβούλιο) επιμείνουν ότι τα μεταλλαγμένα είναι μια χαρά για κατανάλωση αλλά χωρίς «πνευματική ιδιοκτησία» στην παραγωγή τους. Οι πατέντες είναι ήδη κατοχυρωμένες από μια χούφτα βιομηχανίες (του είδους bayer, cargil κλπ), συνεπώς το να «καλλιεργηθούν» αλλού, εκτός ε.ε. (για να καταναλωθούν εντός και οπουδήποτε αλλού), είναι απλά ένα τεχνικό πρόβλημα.
Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση η αναδιάρθρωση του υπάρχοντος (ευρωπαϊκού) αγρο-κτηνοτροφικού κεφάλαιου θα είναι ακόμα πιο βίαιη. Αν τα συμφέροντα της νέας πρωτοκοσμικής βιομηχανίας μεταλλαγμένων τροφίμων γίνουν εντελώς αποδεκτά, με τον «σεβασμό» που απαιτεί η «πρόοδος», η «επιστήμη», η «πράσινη επανάσταση 2.0» και τα υπόλοιπα τα ωραία, τότε η αναδιάρθρωση θα απαιτήσει την καταστροφή ενός μέρους αυτού του κεφαλαίου (κάτι που ήδη προβλέπεται…), την μεγάλης έκτασης αλλαγή στις χρήσεις γης, και την αλλαγή (με το καλό ή το κακό…) στις τεχνολογίες παραγωγής: η επαγγελλόμενη «ακόμα πιο μεγάλη παραγωγικότητα» της γενετικής μηχανικής συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου (: η μια χούφτα βιομηχανίες…) και καταστροφή (είτε μέσω εξαγορών είτε, ακόμα, και μέσω απαγόρευσεων αν χρειαστεί) του πλεονάζοντος «παλιού» αγρο-κτηνοτροφικού κεφαλαίου…
Αν όμως δεν γίνει «σεβαστή» η πνευματική γενετική ιδιοκτησία, τότε το «αλλού» θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο-μαζικότερης-καταστροφής αυτού του «παλιού»! Είναι δοκιμασμένη τακτική! Αντιγράφουμε απ’ το «ποντίκι» στις 8/2/2024 την περίπτωση της γκάνας:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.