Tag: ιδεολογία

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.37)>> Το Λονδίνο ήθελε, ήθελε πολύ. Η Ουάσιγκτον όχι και τόσο. Για την ακρίβεια: η «πολιτική» Ουάσιγκτον ήθελε επίσης∙ αλλά οι καραβανάδες της καθόλου. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο επεισόδιο του πολέμου του νατο (ή, πιο σωστά, ενός μέρους του) κατά της Μόσχας: «να κτυπήσουμε (παριστάνοντας ότι είμαστε ουκρανοί) διάφορους στόχους μέσα στο ρωσικό έδαφος μακριά απ’ το μέτωπο, για να αναγκάσουμε αυτόν τον βρωμο-Πούτιν να απαντήσει με τρόπο που να εκτεθεί για το υπόλοιπο του αιώνα; Ή, ακόμα, να του ρίξουμε τα πυρηνικά μας να τελειώνουμε; Ή όχι;»

Σημαίνει το επίσημο «όχι» της Ουάσιγκτον κάτι στιβαρό; Επιτρέψτε μας την δυσοίωνη εκτίμηση: καθόλου!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το ζήτημα της εξουσίας 1

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο: ο πύργος WTC 7 (ο τρίτος στο “παγκόσμιο κέντρο εμπορίου” της Ν. Υόρκης) καταρρέει … μόνος του, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο, το απόγευμα της 11ης/9ου: “οργανωμένη κατεδάφιση”, όπως άλλωστε έγινε και με τους άλλους δύο ουρανοξύστες…

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.36) >> Άλλη μια χρονιά πλησιάζουμε την επέτειο. Όχι οποιαδήποτε επέτειο∙ εκείνην της 11ης Σεπτέμβρη 2001… Είναι πια βαρετό; Κάτι σαν παλιό μνημόσυνο; Κάτι σαν εικονοστάσι που σκούριασε στην άκρη του δρόμου; Όποιος / όποια αντιμετωπίζει έτσι το θέμα (κι αυτή είναι η στάση μιας τρομακτικής πλειοψηφίας στις δυτικές κοινωνίες) βρίσκεται σε δεινή θέση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη.

Δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε γράψει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με την «11η/9ου», το inside job…. Αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα αναζητήσουν ηλεκτρονικά. (Εντελώς ενδεικτικά: Η εποχή της εικονικότητας 3, Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2021, ασταμάτητη μηχανή). Έχουμε όμως πολιτική υποχρέωση να θυμίσουμε τι γράφαμε στο τέλος μιας ανάλυσης που κυκλοφόρησε 2 μόλις βδομάδες μετά την «11η/9ου» (για την ακρίβεια: στις 25 Σεπτέμβρη 2001), στο 40ο τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με τίτλο One Way Ticket (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

… Η περιβόητη «καταιγίδα της ερήμου» έγινε πριν 10 χρόνια, εμφανίστηκε σαν «κοινή» επιχείρηση της δύσης , και αποδείχθηκε πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Η καπιταλιστική περιοχή ενέργεια / μεταφορές έχει δώσει ολόκληρη αυτήν την δεκαετία «περιφερειακούς πολέμους» (που είναι και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των υπό διαμόρφωση καπιταλιστικών μπλοκ – αλλά όχι μόνο). Έχει επίσης προσφέρει την υλική βάση για να μορφοποιηθεί η «εικόνα του διεθνούς τρομοκράτη»: είναι ιθαγενής της μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Και κατά πάσα πιθανότητα «φανατικός ισλαμιστής». Κυνηγώντας αυτήν την φιγούρα τα αφεντικά θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, σε μεταξύ τους σύγκρουση.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως κράτη σαν το ρωσικό ή το κινέζικο θα δεχτούν επ’ αόριστον την ηγεμονία ενός τουλάχιστον τμήματος της πάλαι ποτέ «δύσης». Απ’ την άλλη μας είναι σχεδόν αδύνατο να «πιστέψουμε» πως κρατάει την ισχύ της η συμμαχία του νατο. Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό «τετράγωνο» απ’ τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν. Τα ερωτηματικά μοιάζουν να βρίσκονται προς το παρόν στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης και στο ιαπωνικό.

…

Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικά πρωτότυπων εξελίξεων, με βαθύτατα κοινότοπο περιεχόμενο και στόχευση. Η αγγλοσαξονική συμμαχία επιχειρεί να επωφεληθεί από την ασάφεια των αντίπαλων συμμαχιών των αφεντικών, από μια (σχετική) τεχνολογική υπεροχή, και κυρίως από την μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου, με διπλό σκοπό: αφενός να επιβάλλει τους όρους της στην εξέλιξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφετέρου να επιβάλλει τους όρους της στην εκμετάλλευση της εργασίας και των πρώτων υλών. Άλλα έθνη / κράτη και συμμαχίες θα «σηκώσουν το γάντι».

Τα οποιαδήποτε ριζοσπαστικά υποκείμενα, στην ευρώπη, στις ηπα και αλλού, έχασαν την δεκαετία του ’90 πολύτιμο χρόνο. Αφέθηκαν με πολλούς τρόπους στις φανταστικές εγγυήσεις του συστήματος∙ και παρ’ ότι έχουν υπάρξει σαφείς, σαφέστατες κινήσεις των αφεντικών, εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ελάχιστη προσοχή τους δόθηκε. Το χειρότερο απ’ όλα: υπήρξε μια σχεδόν συστηματική αδιαφορία ανάλυσης της κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων….

Αυτά πριν 23 ολόκληρα χρόνια. «Περιθωριακή» η ανάλυση και τα συμπεράσματά της; Αλλοίμονο ναι – απ’ τις θέσεις της εργατικής αυτονομίας ήταν… όχι απ’ το μασατσούτσες γιουνιβέρσιτι… Αντιμετώπισε την 11η/9ου όχι ως «αστυνομικό γεγονός» αλλά ως inside job / κλιμάκωση στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, απ’ την μεριά μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών – άλλο παλαβό αυτό!

Το «κλειδί της» ήταν αυτό το καταραμένο δίπολο: η μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας…

Το ζήτημα της εξουσίας 3

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.27)>> Όσοι / όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι η 11η/9ου ήταν inside job έχουν κατηγορηθεί και κατηγορούνται ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί»… Όσοι υποστήριξαν ότι η πιο πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν κατασκευασμένη ως «εκτόξευση στον ουρανό» για τον έλεγχο σωμάτων, σχέσεων και αντιλήψεων απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα κατηγορήθηκαν επίσης ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί». Γιατί υπάρχει αυτή η σταθερή επιμονή εδώ και 2,5 δεκαετίες τουλάχιστον να υποδεικνύονται οι βασικές «απιστίες» στις αλήθειες του συστήματος ως «ακροδεξιές»; Έχει αναρωτηθεί κανείς;

Στις πολύ αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τις θριαμβολογίες για την «οριστική νίκη» της δύσης, των πολιτικών της, της ιδεολογίας της (νεοφιλελευθερισμός) και των ιμπεριαλισμών της, προέκυψε και μια ανησυχία – που έμεινε διακριτικά στα παρασκήνια, ως όφειλε. Κάποιοι δυτικοί ειδικοί, πιο έξυπνοι και πιο διορατικοί απ’ τον συνηθισμένο μέσο όρο, έκαναν αυτόν τον συλλογισμό:

Πράγματι νικήσαμε… Όμως αυτό που νικήσαμε ήταν η σοβιετική εκδοχή περί κομμουνισμού. Που δεν είναι η μοναδική! Ξέρουμε ότι στα μέρη μας (στις δυτικές επικράτειες) υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, οι οποίες δεν είχαν τα ιερά και όσιά τους στη Μόσχα: η εκδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και η εκδοχή των ιστορικών αναρχικών… Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν υπάρχει άραγε ο σοβαρός κίνδυνος αυτές οι άλλες εκδοχές να αποκτήσουν μεγαλύτερα περιθώρια και πεδία επικαιρότητας, πειθούς και δράσης; Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν είναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε μπροστά στην απειλή της μαζικοποίησης αυτών των άλλων εκδοχών, τις οποίες δεν θα μπορούμε να προβοκάρουμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο; («Ναι» ήταν η εύλογη απάντηση!!!) Άρα θα πρέπει να κινηθούμε κατάλληλα…

Θα σας φανεί «περίεργο» που τέτοιες ανησυχίες ανταλλάχτηκαν και στα «πλαίσια του νατο»; Δεν θα έπρεπε! Το γεγονός είναι αυτό: ενώ το (ιστορικό) φασισταριό είχε αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί οργανικά στις δεκαετίες του αντικομμουνισμού / αντισοβιετισμού στον 20ο αιώνα (: η επιχείρηση / δίκτυο stay behind…) στις καινούργιες συνθήκες, και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής πολιτικής (και διανοητικής) αναδιοργάνωσης του (και ευρωπαϊκού) προλεταριάτου στις γραμμές της Λούξεμπουργκ ή/και της θεωρητικά αναβαθμισμένης αναρχίας, το παλαιο- και, κυρίως, το νεο-φασισταριό (ουσιαστικά: συγκεκριμένες ιδέες) θα έπρεπε να αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί / κινητοποιηθεί… Αυτή τη φορά στο φως της ημέρας, ως «κοινωνικό / πολιτικό φαινόμενο»∙ όχι απλά (ή όχι μόνο) ως υπόγεια δίκτυα προβοκατόρων. (Για την θέση αυτών των τελευταίων οι δυτικές υπηρεσίες και οι συνεργάτες τους στην άκρη της αραβικής χερσονήσου έφτιαξαν τους «τζιχαντιστές»…).

Αυτό μεθοδεύτηκε… Ήταν μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το 1999 για την ακρίβεια, που το όνομα (και η προσωπικότητα…) Jorg Haider και το κόμμα του («κόμμα ελευθερίας») έδειξαν ότι πράγματι ήταν πλέον εφικτό να διαμορφωθούν, μέσα στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, μαζικές μορφές κοινωνικο/πολιτικού είδους, που απ’ την μια να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και απ’ την άλλη να αποτελούν οργανικό και ελκυστικό μέρος της κρατικής / καπιταλιστικής εξουσίας. Παραφράζοντας την εύστοχη παρατήρηση του Guy Debord:

… Αυτή η Θεαματική δημοκρατία κατασκευάζει τους εχθρούς της αφού προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

Χρειάζονται αποδείξεις επ’ αυτού; Είναι πάμπολλες και, κυρίως, σε δημόσια θέα!!! Όταν, για παράδειγμα, ξέσπασε το πιο πρόσφατο κύμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μιας κρίσης που είχε τέτοια και τόσα χαρακτηριστικά ώστε να «ανοίξουν τα μάτια» των υπηκόων για τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κανονικότητας οδηγώντας σε ανεξέλεγκτη πραγματική και πραγματικά χειραφετική ριζοσπαστικοποίηση, συγχρονισμένοι όλοι οι δυτικοί δημαγωγοί (με σπάνια ετοιμότητα!!!) άρχισαν να χαρακτηρίζουν τα όποια ακροδεξιά μορφώματα ως «αντισυστημικά», και την εκλογική τους ενίσχυση ως, επίσης, «ανησυχητική» έκφραση της … «κοινωνικής αντισυστημικότητας»!!! Πώς; Γιατί; Από που ως που; Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις!!! Τα μεγάφωνα ξερνούσαν «διαπιστώσεις» που στην πραγματικότητα ήταν υποδείξεις: αν δεν σας αρέσουν τα σκατά που τρώτε, να πάτε εκεί, μ’ αυτούς… Χάρη στη συντριπτική «νηπιοποίηση» (αλλά και ενσωμάτωση…) της υποτιθέμενης «αριστερής άποψης» το πεδίο ήταν ελεύθερο.

Το ιδεολογικό πνεύμα της 11ης/9ου και της «αντιτρομοκρατίας» ήταν εύκολο να μετακινηθεί ελαφρά. Όσο για το (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) «κλειδί»; Παρέμενε στη θέση του… (Θέλετε να αναφερθούμε στο εντόπιο παράδειγμα, στα βοθρολύματα, στους εφοπλιστές που τα χρηματοδοτούσαν, στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που ήταν ο σκελετός τους; Ή μήπως στους συγκυβερνητικούς “ανεξάρτητους έλληνες”;)

Το ζήτημα της εξουσίας 4

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;

Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;

Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;

Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!

 «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….

Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;

Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.

Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.

Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…

Πατερναλισμός και επιτήρηση (της εργατικής τάξης)

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.10)>> Για περίπου έναν αιώνα (τον 20ο) ο άμεσος μισθός και όλες οι έμμεσες μορφές του θεσμοθετήθηκαν σαν αδιαπραγμάτευτο εργατικό δικαίωμα, συλλογικό και ατομικό, στη βάση της αναγνώρισης της σχετικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, αλλά και της κεντρικής θέσης της στη δημιουργία του (γενικού) πλούτου. Αν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε κάποτε το «επίδομα ανεργίας», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν «κρατική παροχή»! Ήταν, αντίθετα, έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση αυτών των δύο: πρώτον ότι η εργατική τάξη σα σύνολο δημιουργεί πολύ περισσότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει (: απόσπαση υπεραξίας) και δεύτερον ότι (σα συνέπεια του πρώτου) τα μέλη της τάξης που «δεν έχουν δουλειά» προστατεύονται ως ένα σημείο από το ελάχιστο κλάσμα αυτής της κλεμμένης υπεραξίας, με την μορφή του «επιδόματος ανεργίας». Εννοείται πως όπως η «ανάλωση» του μισθού έτσι και η ανάλωση του «επιδόματος ανεργίας» ήταν απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα του μισθωτού ή του άνεργου.

Όχι πια! Οι αλλαγές που συμβαίνουν από διάφορες μεριές, αλλαγές υπέρ των αφεντικών 110%, ακυρώνουν αυτό το απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα, μετατρέποντας σταθερά τόσο τον μισθό όσο και τις έμμεσες μορφές του σε παροχή, σύμφωνα με τους όρους (δηλαδή τα συμφέροντα) των αφεντικών και του κόμματός τους, του κράτους.

Δείτε την παρακάτω προχθεσινή «μικρή» είδηση:

Τι σημαίνει ότι «το μισό επίδομα ανεργίας…» (το οποίο αναδιαρθρώνεται ήδη, τόσο σαν ποσό όσο και σαν διαδικασία, κάτω απ’ τους ίδιους όρους) «… θα πρέπει να δαπανάται μέσω προπληρωμένης κάρτας»; (όπως και οι άλλες μορφές, το επίδομα τέκνων, γέννησης, αναδοχής και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα). Το πρώτο που σημαίνει είναι ψηφιακή καταγραφή / επιτήρηση / φακέλωμα της ανάλωσης αυτού του γλίσχρου ποσού: τι αγοράζεις; πότε το αγοράζεις; γιατί το αγοράζεις; παίρνεις πολλές μπύρες; καπνίζεις πολύ; κλπ κλπ.

Το ψηφιακό φακέλωμα είναι η βάση και η πρώτη ατσάλινη μορφή ακύρωσης της ελευθερίας διάθεσης / ανάλωσης. Το δεύτερο βήμα είναι το «κλείδωμα» αυτού του 50% αν δεν αποδέχεσαι τους όρους της «παροχής» του! Η μία ομάδα όρων είναι του είδους: «σου προτείναμε – ως κράτος / ΟΑΕΔ – αυτήν κι αυτήν την δουλειά και τις απέρριψες… άρα είσαι τεμπέλαρος και θα σου κόψουμε το μισό επίδομα / θα παγώσουμε την κάρτα…» Ή: «διέπραξες αυτό το ατόπημα (π.χ.: συμμετείχες σε μη εγκεκριμένη διαδήλωση…) οπότε θα τιμωρηθείς με τρίμηνο ή εξάμηνο πάγωμα… Κι άντε βγάλτα πέρα – στη μαύρη…» Αυτοί οι όροι βρίσκονται ήδη στην ημερήσια διάταξη, κι αν δεν εφαρμόζονται με την ένταση του σχεδιασμού τους, αυτό οφείλεται στη τρέχουσα γενική καπιταλιστική κρίση… Αλλά αυτό είναι προσωρινό. Η άλλη ομάδα όρων, που βρίσκεται στον ορίζοντα και δοκιμάζεται αλλού, είναι «υγιεινιστική». Του είδους «δεν επιτρέπεται να είσαι αλκοολικός ή να τρως αυτά κι εκείνα που σε βλάπτουν… δεν είσαι σωστός υπήκοος και επιβαρύνεις το σύστημα υγείας… άρα για πειθαρχικούς λόγους θα τιμωρηθείς με πάγωμα της κάρτας… κλπ κλπ».

Τηρουμένων των αναλογιών πρόκειται για το ίδιο με την πληρωμή (μέρους) του μισθού με κουπόνια, που μπορούν να εξαργυρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία ή/και για συγκεκριμένα είδη. Και στην μία περίπτωση (του κουπονιού) και στην άλλη (της προπληρωμένης κάρτας) ακυρώνεται η απόλυτη εργατική «ιδιοκτησία» πάνω στον μισθό ή στο Χ ή Ψ επίδομα! Είτε ο εργοδότης είτε το κράτος είτε και οι δύο μαζί γίνονται «συνιδιοκτήτες» και καθορίζουν αποφασιστικά την ροή / ανάλωση του χρήματος. Μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες «προστιματικού» είδους και, απ’ την άλλη (το τυράκι στη φάκα της υποτίμησης της εργασίας), μπορούν να «επιβραβεύουν» (;;!!!)

Αυτό το δίπολο ποινής / επιβράβευσης που γίνεται εφικτό μέσα απ’ την βίαιη ψηφιοποίηση του άμεσου ή/και του έμμεσου μισθού, περιστρέφεται γύρω από έναν όρο γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία: loyalty! Πρέπει να είσαι «πιστός», «υπάκουος» στους όρους και στις προϋποθέσεις που βάζει το-χέρι-που-σε-ταϊζει-και-σε-φροντίζει!!! (Το οποίο, εννοείται, πρέπει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ως τέτοιο!) Που σημαίνει ότι σαν εργάτης / εργάτρια (και, άρα, σαν τάξη) δεν έχεις πια ούτε καν την σχετική ανεξαρτησία απέναντι στο κεφάλαιο (και το κράτος) που αναγνώριζαν ως δεδομένη τα αφεντικά (εξαιτίας των σκληρών εργατικών αγώνων…) στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τείνεις μάλλον (και οφείλεις να τείνεις) προς την κατάσταση του εξαρτημένου «ωφελούμενου». (Νηπιοποίηση…)

Στον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι ήταν εξαρτημένοι απ’ την γη-του-γαιοκτήμονα-αφεντικού τους. Αν η γη άλλαζε χέρια, άλλαζαν κι αυτοί αφεντικό. Ο καπιταλισμός έσπασε αυτήν την εξάρτηση και δημιούργησε το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ το αφεντικό του) προλεταριάτο και το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ τους εργάτες του) αφεντικό. Στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα τα αφεντικά και το κράτος τους ξανασχεδιάζουν και επιβάλλουν νέες μορφές εξάρτησης, πάνω στις γραμμές της καθολικής επιτήρησης και της εγχρήματης πειθαρχίας. Το κάνουν μεθοδικά, υπόγεια και αποτελεσματικά, χάρη στις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η ψηφιοποίηση, και χάρη στην άγνοια και στη διανοητική οκνηρία της τάξης μας: το σημαντικότερο, και το πραγματικό πολιτικό μέτρο της επιτυχίας τους, είναι ότι δεν συναντούν εμπόδια∙ τα εργατικά εμπόδια που θα έπρεπε.

Θα τα πάρει όλα ο γεροδιάβολος;

Ελευθερία δολοφονίας

Μετανάστες και πρόσφυγες στα σύνορα λευκορωσίας – πολωνίας… Είναι σαφές ότι απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της δεύτερης και την ζωή των φρουρών της…

Δευτέρα 19 Αυγούστου (00.16) >> Αυτός ο νέος πολωνός πρωθυπουργός Tusk και η κυβέρνησή του είναι δημοκράτες – σωστά; Οι προηγούμενοι ήταν οι φασίστες. Ευτυχώς ηττήθηκαν…

Συνεπώς όλη η «δημοκρατική ευρώπη» πρέπει να υποδεχθεί με ένα ζεστό χειροκρότημα τον καινούργιο νόμο (πέρασε απ’ το δημοκρατικό πολωνικό κοινοβούλιο στα μέσα του περασμένου Ιούλη και υπογράφτηκε προς εφαρμογή απ’ τον πρόεδρο Duda προχτές) που επιτρέπει στους συνοριοφύλακες, την αστυνομία και τον στρατό της Βαρσοβίας να πυροβολούν κατά βούληση κατά των μεταναστών (που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα χωρίς χαρτιά) εξασφαλίζοντας τους προκαταβολικά αμνηστία!!!

Μην σκεφτείτε τι φασισταριό είναι αυτό! Όχι! Ο νόμος δεν λέει «μπορείτε να σκοτώνετε όποιον και όποτε γουστάρετε αρκεί να μην είναι ξανθός…» Ο νόμος προστατεύει το «δικαίωμα αυτοάμυνας» των συνοριοφυλάκων, των μπάτσων και του στρατού στα σύνορα! Το πολύτιμο «δικαίωμα αυτοάμυνας» ενισχύει! Το πόσοι θα πληρώσουν αυτό το «δικαίωμα» επειδή είναι «απειλητικοί» είναι, απλά, παρενέργεια. «Παράπλευρη απώλεια». Εν πάσει περιπτώσει είναι δευτερεύον θέμα.

Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό μας» είναι φασίστες. Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό τους» είναι … δημοκράτες…

Έχουμε και στα μέρη μας πολλούς τέτοιους.

The bright side

Δευτέρα 5 Αυγούστου>> Πολύ ευέξαπτοι έχουν γίνει τώρα τελευταία οι χριστιανοί! Θέλουν να εμφανίζονται σα θύματα παρότι είναι παγκόσμια γνωστό πόσες σφαγές έχουν κάνει… Γιατί έχουν τόσα νεύρα; Νοιώθουν ότι χάνουν την κυριαρχία τους; Ή περιμένουν το τέλος του κόσμου;

Άλλες εποχές ήταν πιο ήρεμοι. Δεν ξεσήκωναν τον κόσμο με φωνές και καταγγελίες για προσβολές των ιερών και οσίων τους… Ας πούμε το 1979 (Monty Python, Life of Bryan):

Ή και το 1981 (Mel Brooks, History of the world):

Κατά τα υπόλοιπα η διαχωρισμένη τέχνη είναι αρκετά καλά οχυρωμένη, ακόμα και στην πιο ματαιόδοξη κακογουστιά της. Μια απορία έμεινε μόνο στην ασταμάτητη μηχανή: από πότε το δωδεκάθεο του Ολύμπου και ο Διόνυσος έγιναν ιστορικό / πολιτιστικό asset των καλλιτεχνών του Μικρού Πρίγκηπα του Λίγηρα, άρα και της “γαλλοσύνης”; Μήπως το ίδιο έχει συμβεί με την Ίσιδα ή τον Όσιρι και δεν μας το λένε;

Είχαμε την βεβαιότητα ότι στο δικό τους πάνθεο ήταν ο Τοουτάτης, η Επόνα και άλλες κελτικές θεότητες. Κι εκεί, την ίδια βεβαιότητα είχαν… (Αλλά το 2024 φαίνεται ότι όλα αλλάζουν. Μπορεί να φταίει και ο Οβελίξ, που έχει πάρει ρωσική υπηκοότητα… για φορολογικούς λόγους… )

Και τι να πει κανείς για τους κολυμβητές που τους πετάνε στον υπόνομο του Σηκουάνα; Όλα αλλάζουν: εντελώς αναλώσιμοι…

Palestine

Δευτέρα 29 Ιούλη>> O Jim Page (γνωστός αμερικάνος ακτιβιστής και τραγουδιστής – του – δρόμου) σε μια μπαλάντα για την Παλαιστίνη απ’ το άλμπουμ του Collateral Damage του 2002. Η εδώ βιντεοσκόπηση είναι απ’ τον Μάη του 2024.

Η πολιτική οικονομία της μαζικής, γενικευμένης νοσηρότητας

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.03) >> Τα αφεντικά των φαρμακομαφιών το ήξεραν εγκαίρως: η δεκαετία του 2020 επρόκειτο να είναι ζόρικη για την κερδοφορία τους. Ο λόγος; Ως τα τέλη της, χοντρικά ως το 2030, λήγουν πολλές πατέντες γνωστών προϊόντων τους, με αποτέλεσμα ένας τζίρος πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια να πλησιάζει στο χείλος του γκρεμού, εφόσον μετά την λήξη της οποιασδήποτε πατέντας τα συγκεκριμένα φάρμακα μπορούν να αντιγραφούν, να παραχθούν και να πουληθούν από οποιαδήποτε εταιρεία στον πλανήτη πολύ φθηνότερα…

Η αντιγραφή (τα «γενόσημα») είναι σχετικά εύκολη για όλη εκείνη την γενιά φαρμάκων που στηρίζονται στη χημεία και σε χημικά συστατικά. Σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη η δημιουργία αντιγράφων / γενόσημων που εφόσον δεν είναι πατενταρισμένα είναι πολύ φτηνότερα ήταν και παραμένει όρος ζωής, τόσο για τους ασθενείς όσο και για τα δημόσια συστήματα υγείας… Αλλά ο κίνδυνος απωλειών με πολλά μηδενικά δεν επιτρέπει «αγαθοεργίες» απ’ τις 20 μεγαλύτερες φαρμακομαφίες – που άλλωστε ποτέ δεν ήταν (εδώ και πολλές δεκαετίες) κάτι λιγότερο από μαφίες. Συνεπώς θα έπρεπε να κατασκευάσουν μια Ριζική Αλλαγή Παραδείγματος σε σχέση με το τι είναι «φάρμακο» και όχι μόνο στη γενική λογική του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Who will cry for you america?

Ένας άγγλος πιστολάς σ’ ένα τραίνο κάπου στο αμέρικα υποστηρίζει ότι αν έχεις πρόεδρο (όπως η πρώην αγγλική αποικία Ουάσιγκτον…) κάποιος θα βρεθεί να τον πυροβολήσει, ενώ αν έχεις βασιλιά (ή βασίλισσα) όπως το Λονδίνο όλοι σέβονται… Πράγματι ο αμερικάνος πρόεδρος Garfield, 20ος στη σειρά, δολοφονήθηκε το 1881, και η συγκεκριμένη σκηνή αναφέρεται σ’ αυτό…

(Από την ταινία Unforgiven του Clint Eastwood, 1992)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Είχε δεν είχε έμπλεξε η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Ο επίδοξος δολοφόνος του ψόφιου κουναβιού ξαστόχισε για ελάχιστα χιλιοστά επειδή το ψόφιο κουνάβι γύρισε στιγμιαία το κεφάλι του. (Την πλήρωσαν όμως 1 + 2 οπαδοί του, που βρέθηκαν στην τροχιά των βλημάτων…). Η αποτυχία της απόπειρας στεναχώρησε πολλούς και διάφορους (εντός και εκτός usa) κι απ’ την άλλη προκάλεσε αναπόφευκτα θυμό στους οπαδούς του, αρκετοί απ’ τους οποίους συμβαίνει να είναι επίσης ένοπλοι – και φασίστες. Εν τέλει η άμεση, αντανακλαστική αντίδραση του ψόφιου κουναβιού μετά τον τραυματισμό του (με την υψωμένη γροθιά και τα λοιπά) ήταν τόσο κινηματογραφική ώστε πέτυχε την πλήρη ηρωοποίησή του. Υποθέτουμε ότι τα σχετικά εικονίσματα θα εμφανιστούν παντού, από μπλουζάκια μέχρι κούπες, και θα ξεπουλήσουν.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο γρήγορο είναι το εμπόρευμα!!! (Το μαγαζί είναι στη Ν. Υόρκη…)

Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία παραπλάνησης που διαθέτει η οργανωμένη δημαγωγία (αμερικανική + friends) προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να υποβαθμίσει την απόπειρα δολοφονίας μετακινώντας το σημείο της προσοχής μέσω της γνωστής θέσης περί οπλοκατοχής (στις ηπα), θεωρούμενο αδύνατο πολιτικά σημείο των ρεπουμπλικάνων… Ναι, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό όταν μέρα παρά μέρα κάποιος διαταραγμένος βγαίνει και γαζώνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του… Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα κατά του ψόφιου κουναβιού: άραγε η (επίσης αποτυχημένη) απόπειρα κατά του σλοβάκου πρωθ. σοσιαλδημοκράτη Robert Fico πριν 2 μήνες ήταν κι αυτή προϊόν της μαζικής οπλοκατοχής;

Δεν ξέρουμε τι είδος προεκλογικής περιόδου θα εξελιχθεί από ‘δω και πέρα ως τις αρχές Νοέμβρη στη «χώρα της ελευθερίας». Μήπως θα ήταν προτιμότερο οι διαιτητές να σφυρίξουν πρόωρα την λήξη της, τώρα, πριν μπουκάρουν οι οπαδοί στο ταρτάν;

(Από σήμερα και για λίγες μέρες οι ρεπουμπλικάνοι έχουν το κεντρικό συνέδριό τους στο Millwaukee για την επίσημη ανακήρυξη του ψόφιου κουναβιού ως υποψηφίου προέδρου. Υποθέτουμε ότι κάμποσες χιλιάδες οπαδοί του θα είναι συγκεντρωμένοι στα πέριξ του Fiserv Forum, του γηπέδου όπου θα γίνει η τελετή. Αν δείτε κάποιους να έχουν βαρύ οπλισμό για λόγους ασφαλείας θα είναι ….χμμμμ… ακριβώς «για λόγους ασφαλείας» – της μισής αμερικής αποκλειστικά…)