Tag: ιδεολογία

Τρεις σφαίρες…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.05) >> Κατά τον (αγγλικό) καθεστωτικό economist ο Luigi Mangione είναι ένας ακόμα «ψεκασμένος», που δεν έχει καταλάβει πως δουλεύουν οι ασφαλιστικές (δηλαδή ένα κεντρικό τμήμα του καπιταλισμού). Κι αν αυτό το λέει ένα τόσο σοβαρό «εργαλείο», δεν μπορεί∙ έτσι θα είναι!!! Εξ ου και κατηγορείται όχι για απλό φόνο αλλά για «τρομοκρατία»… Διότι άλλο είναι να πυροβολείς έναν ceo και άλλο να έχεις και άποψη! Αυτό το τελευταίο είναι, όντως, τρομακτικό! (Θα έπρεπε να προστεθεί: απειλή κατά του πολιτεύματος!!!) Εννοείται πως οι αρχές (και οι δημαγωγοί τους) καταγγέλλουν όσους (καθόλου λίγοι!) υπερασπίζονται τον Mangione, και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι αν αυτό το «κύμα συμπαράστασης» συνεχίσει να φουσκώνει, θα μπουν σε ενέργεια τα μεγάλα όπλα. Από την συστηματική λογοκρισία μέχρι τις συλλήψεις και τις κατηγορίες για «υπόθαλψη τρομοκράτη»…

Τι λέει ο ίδιος; Σ’ ένα χειρόγραφο σημείωμά του στις 20 Δεκέμβρη γράφει μεταξύ άλλων:

… Σε κάποιους μπορεί να φαίνομαι ως μια απομονωμένη φωνή, μια παρεκτροπή μέσα σε μια κουλτούρα που μοιάζει υπνωτισμένη από τη λάμψη της τεχνολογικής προόδου. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι που μοιράζονται την απελπισία μου, που έχουν κοιτάξει, με πόνο στην καρδιά, αγαπημένους που έμειναν χωρίς θεραπεία, ασθενείς που χρεοκόπησαν από βασικές θεραπείες, ερευνητές που καταπνίγονται από εταιρικά συμφέροντα και κοινότητες που εγκαταλείφθηκαν από νοσοκομεία που θεωρούν ότι η ύπαρξή τους «δεν είναι κερδοφόρα». Η απόφασή μου να διατυπώσω αυτή την καυστική καταδίκη δεν απορρέει από μίσος για την ανθρωπότητα, αλλά από μια βαθιά αγάπη για το τι θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι, αν απλά σκίζαμε το πέπλο…

«Τι θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι, αν…;» Τίμιο, ευγενές, ηρωϊκό – και πένθιμο…

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.27) >> Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ουαχαβίτες του Idlib έχουν υπάρξει για χρόνια ενεργούμενα του άξονα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Οι ίδιοι δεν χάνουν την ευκαιρία να το δηλώσουν∙ η σχέση τους, άλλωστε, με τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι πολύχρονη:

(Ωστόσο, ας το θίξουμε βιαστικά, είναι άλλο πράγμα άτακτοι που «χατζηλικώνονται» και την βγάζουν με λαθρεμπόριο ανθρωπιστικής βοήθειας, και άλλο ένα καθεστώς με τους δικούς του πόρους, τα δικά του χρέη και, υποχρεωτικά, με διαφορετικές ευθύνες. Αυτό ισχύει γενικά, ισχύει και ειδικά για ουαχαβίτες, ακόμα κι αν τρόχισαν-τις-γωνίες τους. Άλλο πράγμα η διαχείριση «έξωθεν βοήθειας» και τα νταραβέρια και άλλο η διαχείριση κρατικού προϋπολογισμού, τραπεζών και διεθνών σχέσεων. Άλλο πράγμα να υπόσχεσαι «συμπερίληψη» και άλλο να βρεις λεφτά για να αποκαταστήσεις χιλιάδες πρόσφυγες αν επιστρέψουν ή να ελέγξεις την ανεργία. Άλλο πράγμα να παίρνεις έτοιμα τα ντουφέκια του επίσημου συριακού στρατού και να πυροβολείς στον αέρα, και άλλο το να βρεις ανταλλακτικά για τα βαριά όπλα που κληρονόμησες…)

Είναι επίσης σίγουρο πως ουσιαστικά το μπλοκ της Αστάνα αυτή τη φορά άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν-από-μόνα-τους∙ με τον Erdogan να βγαίνει και να το φωνάζει (!!!)

Για να συμπληρώσει ακριβώς μετά το αντίθετο, ότι «ανησυχεί για τους τρομοκράτες που συμμετέχουν σ’ αυτήν την ‘κάθοδο-προς-την-Δασμασκό’!!!» Πάντως δεν κήρυξε πόλεμο στη Μόσχα και στην Τεχεράνη!!! Μια μέρα μετά στη Doha:

Κι εδώ είναι (δεν κάνουμε λάθος!) που …το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης! Ακόμα κι αν ο Άσσαντ αποδείχθηκε ο τελευταίος που θα άξιζε να έχει εξουσία σ’ έναν βασικό παράγοντα του «μπλοκ της αντίστασης» (στη συριακή επικράτεια), τα συμφέροντα όλων των μελών αυτού του μπλοκ, κρατικών και μη, παραμένουν απόλυτα αντίθετα με εκείνα του άξονα! Δεν υπάρχει «σύμπτωση», ούτε στιγμιαία. Ο άξονας προωθεί σε παραλλαγή το σχέδιό του (σχέδιο που είχε ηττηθεί επί μια δεκαετία…) για τη «νέα μέση ανατολή», και οι rebranded ουαχαβίτες είναι η βελτιωμένη εκδοχή του project isis. Οι δυτικοί δημαγωγοί έχουν ξελιγωθεί με την «γοητεία» του αφεντικού της HTS Jolani, και δεν κρύβουν πόσο «γλυκούλης» είναι (με βάση τα δυτικά κριτήρια και για τα δυτικά συμφέροντα πάντα…). Έχει γίνει πια και «συμπεριληπτικός» (!!! αυτά τα είδαμε και αλλού στη συρία, σε τσιράκια της δύσης φυσικά: εκστρατείες PR με τα βασικά «συγκινητικά» στερεότυπα των δυτικών αιχμαλώτων):

Επικηρυγμένος (απ’ την Ουάσιγκτον) με 10 εκατομμύρια δολάρια, ένας «αναγνωρισμένος» (άμεσα ή έμμεσα…) Jolani θα κάνει οικονομία στον αμερικανικό προϋπολογισμό… Χαρά για το ψόφιο κουνάβι!!!

Για το μπλοκ της Αστάνα όμως; Για το ευρασιατικό project; Ακόμα κι αν υπάρχουν εγγυήσεις ότι οι ρωσικές βάσεις στη συρία δεν θα θιχτούν,

σε ποιο βαθμό η Τεχεράνη (και η Hezb’ Allah, και έμμεσα η παλαιστινιακή αντίσταση) είναι δυνατόν να κρατήσουν από εδώ και στο εξής την Δαμασκό αν όχι μέσα στο «μπλοκ της αντίστασης» τουλάχιστον όχι εναντίον του; Άνθρωποι που δηλώνουν φανατικά αντι-σιίτες αλλά δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δάκτυλο προς υπεράσπιση των σουνιτών παλαιστινίων είναι προφανώς επικίνδυνα καιροσκόποι∙ άρα ιδανικά διαθέσιμοι για οποιαδήποτε καλή προσφορά / εξαγορά. Οι αμερικανικές βάσεις στην ανατολική συρία και οι βάσαλοι ypg δεν φαίνονται να έχουν ενοχληθεί απ’ τις εξελίξεις – τι σημαίνει όμως η επαναλαμβανόμενη ως χτες και επίμονη δήλωση περί «ακεραιότητας της συριακής επικράτειας» από την Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Μόσχα σχετικά με δαύτους; Ειδικά η Άγκυρα περιμένει απ’ τα νέα αφεντικά στη Δαμασκό να επανακατακτήσουν την επικράτεια στα ανατολικά του Ευφράτη; Και ύστερα, για καθαρά «πατριωτικούς» λόγους θα ανακτήσουν τα υψώματα του Γκολάν και την επιπλέον «buffer zone» πολεμώντας και νικώντας τον θεοναζί στρατό; (Όχι βέβαια!!!) Οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και ο «αραβικός σύνδεσμος» σα σύνολο, κράτη που είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με το καθεστώς Άσσαντ, νοιώθουν ασφαλή και δικαιωμένα ή όχι;

Αφού “κατέρρευσε η συνοριακή συμφωνία με τη συρία” τι να κάνουν και οι θεοναζί; Θα απλωθούν…

Α, ναι: πετάχτηκε και η ….

Δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα σ’ αυτές και πολλές παρόμοιες ερωτήσεις. Θεωρούμε για παράδειγμα αρκετά πιθανό ότι κάποια ροή όπλων και πυρομαχικών προς τον λίβανο θα συνεχίσει, σε μικρότερη κλίμακα και με όρους λαθρεμπορίου. Αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» δεν θα είναι στο συριακό έδαφος: επειδή είναι σιίτες…

Θεωρούμε επίσης ότι η πτώση του καθεστώτος Άσσαντ δεν έχει δείξει ακόμα τις πιο σοβαρές συνέπειές της – υπάρχουν σημαντικά ζητήματα ανοικτά, που φτάνουν μακριά, πολύ μακριά. Με τα πραγματικές σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες η (τωρινή) συριακή επικράτεια, μετά την καθεστωτική αλλαγή, έχει πολλές πιθανότητες να παραμείνει ένα failed σύστημα, και κατά συνέπεια «πεδίο βολής». Ειδικά ο ουαχαβίτικος συντηρητισμός / μεγαλοϊδεατισμός είναι εγγύηση για κάτι τέτοιο…

Κι ενώ τα φανερά δεδομένα δείχνουν ότι αυτή η κατάρρευση προκαλεί σοβαρή ζημιά στο «μπλοκ της Αστάνα» και στους μεσοπρόθεσμους στόχους του, μας είναι αδύνατο να συμπεράνουμε ότι η Τεχεράνη ή η Μόσχα αποφάσισαν να «αυτοκτονήσουν» ήρεμα αφήνοντας απλά τον Άσσαντ-στην-τύχη-του, προσφέροντας μια κρίσιμη νίκη-περίπατο στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, και στους συμμάχους τους… χωρίς εναλλακτικό σχεδιασμό. (Χρησιμοποιούμε την λέξη «αποφάσισαν» επειδή αποκλείουμε το ενδεχόμενο να αιφνιδιάστηκαν..)

Κι ούτε λόγος ότι ηττήθηκαν στρατιωτικά!! (Ωστόσο υπάρχουν ήττες που δεν είναι στρατιωτικές. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου η φαινομενική αρχική ήττα αποδεικνύεται στην εξέλιξη των πραγμάτων τακτική αναδίπλωση…)

Κατά τον Lavrov (Σάββατο 7 Δεκέμβρη, απ’ την Doha) το συριακό πεδίο μάχης είναι ένα τμήμα της γενικής σύγκρουσης κατά του δυτικού ηγεμονισμού… Πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει: «οι τίτλοι τέλους αργούν ακόμα»…

Ο κανιβαλισμός δεν κρύβεται

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη (00.40) >> Κάθε πληθυσμός έχει τα καθάρματα που του αντιστοιχούν. Στην περίπτωση του ελλαδιστάν ο πραγματικός χαρακτήρας του καθεστώτος (και δεν αναφερόμαστε μόνο στην don Rico & Co αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης, αξιωματικής, υπαξιωματικής κλπ ) κρύβεται εύκολα με δημαγωγικές παραισθήσεις, κοινωνικά μαραζώματα – αλλά και με εκείνο το πληροφοριακό overdose που κάποιοι πριν πολλά χρόνια ονόμασαν ενεργητική λογοκρισία….

Ερωτώμενος τι θα κάνει το ντόπιο γκουβέρνο στην περίπτωση επίσκεψης του φυγόδικου εγκληματία κατά της ανθρωπότητας αρχιχασάπη του Τελ Αβίβ (μια ευθεία δρόμος είναι…), ο εκπρόσωπός του δήλωσε ουσιαστικά ότι για το ελλαδιστάν ο Nentanyahu είναι αθώος. «Δεν έχουμε κρύψει τις συμμαχίες μας…» είπε, «…δεν μπορούμε όμως να εξομοιώνουμε ένα κράτος που δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση, εν προκειμένω από την Χαμάς, με άλλες περιπτώσεις κρατών που προκάλεσαν επιθέσεις, όπως η ρωσία στην ουκρανία».

Ποιο κόμμα, κομματίδιο, οργάνωση ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΕΧΘΡΟΣ των παραπάνω; «Καταγγελίες», για νάχουμε να λέμε; Ωωωω! Ποιος εντόπιος «πολιτικός φορέας» με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ανέλαβε να κάνει εκείνο που του αναλογεί, δηλαδή να απαιτήσει μαχητικά, δυναμικά και με όση διάρκεια χρειαστεί την διακοπή των διπλωματικών, οικονομικών, πολιτιστικών, εκπαιδευτικών σχέσεων με το καθεστώς των εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας; Θα μας άνοιγε ο Χρυσοσφαιρίδης τα κεφάλια σ’ έναν τέτοιο αγώνα; Ας μας τα άνοιγε, να τα πούμε στη συνέχεια.

Δεν θα μπούμε λοιπόν στον κόπο να σχολιάσουμε τις συμμαχίες «τους» ή τους «εξομοιωτές» τους… Υποθέτουμε ότι δεν πρόκειται να υποστηρίξουν κατηγορητήριο κατά συμμαχικού κράτους που προκάλεσε (sic) επιθέσεις χωρίς να δεχτεί καμία, π.χ. στο ιράκ ή στη λιβύη… Οπότε ο εκπρόσωπος του γκουβέρνου λέει απλά και καθαρά ότι είναι ο.κ. το να σκοτώνει κάποιος (ένα κράτος για παράδειγμα) 100 και 1000 αμάχους για κάθε έναν απ’ τους δικούς του αμάχους που κάποιοι «τρομοκράτες» σκότωσαν – αρκεί αυτό το κράτος να είναι συμμαχικό, «ευλογημένο» σα να λέμε απ’ την «πίστη μας στο διεθνές δίκαιο». «Δικαίωμα στην αυτοάμυνα» διάολε, πως το λένε;

Με απλά λόγια: το ελληνικό καθεστώς στηρίζει και υποθάλπτει επίσημα και στο φως της ημέρας συμμαχικούς εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας έχοντας υιοθετήσει τα «επιχειρήματά» τους. Άρα είναι επίσης ένα καθεστώς παρόμοιου είδους εγκληματιών, που οι μάζα των υπηκόων νομίζει ότι δεν έχει εκδηλωθεί ως τέτοιο, και άρα «συγχωρείται» για την «εξωτερική πολιτική» του…

Δεν έχει εκδηλωθεί ως τέτοιο; ΛΑΘΟΣ!!! Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στήριξε, υπέθαλψε και συμμετείχε (μέσω διαλεκτών φασιστών και πρακτόρων του…) στη σφαγή πάνω από 100.000 βόσνιων αντρών και γυναικών απ’ τους σερβοφασίστες – απλά επειδή το Βελιγράδι ήταν επίσης σύμμαχος, και οι βιασμένες γυναίκες, οι σφαγμένοι και εκτοπισμένοι, οι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν μουσουλμάνοι. Και, επιπλέον, όταν το νεοσύστατο τότε ICC ζήτησε την έκδοση των φασιστών / εκτελεστών της «εξωτερικής πολιτικής» του έχοντας ακλόνητες αποδείξεις για την συμμετοχή τους τόσο στην πολιορκία και σφαγή στο Sarajevo όσο και στην σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, αυτό το ίδιο καθεστώς, με καθολική συναίνεση απ’ τους φασίστες ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς, έκρυψε και προστάτεψε τους χασάπηδές του – δεν παρέδωσε κανέναν, αν και τους ήξερε καλά έναν έναν (ή επειδή, ακριβώς, τους ήξερε!).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, παρουσιάζοντας αρκετά απ’ τα τεκμήρια εκείνης της εκδήλωσης των εντόπιων εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας σε όλη τους την πυραμίδα, στη Βοσνία, είπαμε: Προσέξτε!!! Αυτό το καθεστώς, το ελληνικό, θα ξανακάνει τέτοια εγκλήματα όποτε και όπου μπορεί.

Τα ξανακάνει εδώ και χρόνια, με ένταση «αποδεικτική» του χαρακτήρα του τους τελευταίους 13 μήνες, υποστηρίζοντας το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Συνεπώς η (ρητορική δυστυχώς) ερώτησή μας προς όλους όσους γκρινιάζουν σήμερα είναι αυτή: αν μείωνε ή διέγραφε τον φπα στα είδη διατροφής θα ήσασταν ευχαριστημένοι μ’ αυτό το καθεστώς; Ως εκεί φτάνει η ηθική σας συγκρότηση;

Επειδή η απάντηση είναι «ναι», τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια είναι μόνο η κατ’ ευθείαν συνέπεια αυτής της απάντησης: αν ρίχνεις σε τρίτη μοίρα την εγκληματική δράση των δικών «σου» αφεντικών για κάποια ψίχουλα συμπόνιας απ’ την μεριά τους, θα έρθει η ώρα που θα σύρουν κι εσένα στο καλοφτιαγμένο «εθνικό» θυσιαστήριό τους…

Palestine free

Δευτέρα 11 Νοέμβρη >> Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να κάνουν μια βόλτα κι από Παρίσι μεριά αυτοί οι λεβέντες οπαδοί, οι IDF-με-πολιτικά∙ να φωνάξουν τα ωραία συνθήματά τους («σκοτώστε τους άραβες!», «δεν υπάρχουν σχολεία στη Γάζα γιατί δεν υπάρχουν πια παιδιά εκεί!»), να σκίσουν καμιά παλαιστινιακή σημαία, να την πέσουν σε κανά «μαυριδερό» οδηγό ταξί… όπως στο Άμστερνταμ…. Ας μην πάνε με ομάδα. Ας πάνε με τον Smotrich σε δυο μέρες… Το ίδιο είναι.

Οι οργανωμένοι της Paris Saint Germain έχουν καθαρή άποψη επ’ αυτών.

Στο βίντεο ξεδιπλώνουν ένα τεράστιο πανό πριν το ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης στην έδρα τους, στο πέταλο του Parc des Princes, στις 6 Νοέμβρη. Πολλή δουλειά, καλή δουλειά, με μεράκι – και αλληλεγγύη.

The deplorables*

Το ψόφιο κουνάβι είναι φασίστας – σύμφωνα με τους δυτικούς αυτοχαρακτηριζόμενους αντιφασίστες του κράτους και του κεφάλαιου… Αλλά πως είναι δυνατόν να είναι φασίστας κάποιος που στηρίζει (και στηρίζεται από) το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς; Δεν προορίζεται η κατηγορία «φασίστας» έστω ως υπονοούμενο (ως προέκταση του «αντι-σημίτης»…) μόνο για όσους είναι εναντίον αυτού του καθεστώτος; Αυτό δεν λένε (και κάνουν) τα δυτικά κράτη;

Η λεηλασία των λέξεων και η αντιστροφή των εννοιών είναι στην πρώτη γραμμή των όπλων του καπιταλιστικού μεταμοντερνισμού. Γιατί ναι, όσοι υποστηρίζουν ένα καθεστώς που θα θαύμαζε ο ναζισμός, είναι φασίστες∙ αλλά σ’ αυτούς περιλαμβάνονται σχεδόν όλες οι πολιτικές βιτρίνες των δυτικών ολιγαρχιών που καμαρώνουν για …. «αντιφασιστικές»…. Η αγαπημένη Annalena για παράδειγμα, πριγκίπισσα του γερμανικού υπ.εξ., και το κόμμα της, που είναι πιασμένοι «πρώτη αλυσίδα» με το ψόφιο κουνάβι στην υπεράσπιση των θεοναζί, τι να είναι άραγε; «Αντιφασίστρια»; Είναι ανατριχιαστική και μόνο η σκέψη ότι οι ερπύστριες των λέξεων και των νοημάτων προχωρούν ανεξέλεγκτες για να κάνουν τα μυαλά χωματερές μπάζων.  

Δευτέρα 11 Νοέμβρη (00.14) >> Οι ιστορικοί του μέλλοντος (αν υπάρχουν τέτοιοι και δεν έχουν αντικατασταθεί από «έξυπνα αρχεία» που θα παριστάνουν τους ιστορικούς…) ελάχιστα θα ασχοληθούν με τα κακιστεία για το αν η Σκύλα ή η Χάρυβδη ήταν / είναι το μικρότερο κακό – στις ηπα και οπουδήποτε αλλού στην παρακμάζουσα δύση. Οι καταστάσεις είναι πιο σύνθετες, πολύ περισσότερο απ’ τις tribal, «ποδοσφαιρικές» (αν μας επιτρέπεται) αναπαραστάσεις τους.

Ένα ελάχιστο παράδειγμα της συνθετότητας, made in usa: οι deplorables εξουσιοδότησαν κατά πλειοψηφία το ψόφιο κουνάβι, δηλαδή τα καζίνο της Myriam Adelson∙ τον Vans, δηλαδή την palantir∙ και τον Elon, δηλαδή την neuralink… (Τα ίδια ισχύουν και στην υποτιθέμενα απέναντι μεριά. Και σε όλη την δύση: όταν για παράδειγμα οι γερμανοί θα ψηφίζουν τον Friedrich Merz του CDU θα εξουσιοδοτούν την blackrock…). Θα υπέθετε κάποιος πως ούτε τα καζίνο, ούτε η cia / palantir με την καθολική ψηφιακή επιτήρηση, ούτε η τηλεκατεύθυνση των νευρώνων είναι «αγαπημένα» για τους εντολείς του ψόφιου κουναβιού & co. Κι όμως…

Επιβεβαιώνεται με ισχύ ατσάλινου νόμου: ο «αριστοκρατικός» ολοκληρωτισμός / φασισμός της «μετάβασης» (της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης δηλαδή) και οι βασικοί παράγοντές του ΔΕΝ χάνουν την εξουσία τους από την όποια πληβειακή απελπισία ή αγωνία που μπορεί να γίνει λαϊκισμός, λούμπεν λαϊκισμός, ακόμα και φασισμός. Κάνουν (έστω: υποχρεώνονται να κάνουν) μόνο ένα βήμα πίσω για να μπορούν να την διαχειριστούν διαφορετικά∙ όχι «κατά μέτωπο» αλλά κυκλώνοντάς την και πλαγιοκοπώντας την.

Ξαφνικά (ή όχι και τόσο…) ανακαλύφθηκε η … εργατική τάξη (στις ηπα…)!!! Εδώ και πάνω από 40 χρόνια δεν υπήρχε τέτοια τάξη στη δημόσια δημαγωγία! Υπήρχε μόνο (και για πάντα) η «μεσαία τάξη»… Όμως μετά την επικράτηση του ψόφιου κουναβιού (αλλά και την διαγώνια διάλυση της «μεσαίας τάξης» που προκαλείται με την διευρυμένη μηχανοποίηση / ψηφιοποίηση…) (και) τα media του αριστοκρατικού ολοκληρωτισμού τον αναγόρευσαν επίσημα ως εκπρόσωπο της εργατικής τάξης∙ κάτι σαν αμερικάνο, αγροίκο, βαθύπλουτο Μπερστάιν του 21ου αιώνα, στο πορτοκαλί του:

Ακόμα και ο γεροBernie ανακάλυψε την εγκαταλειμμένη απ’ το κόμμα του, no future αμερικανική εργατική τάξη… Την ανακάλυψε βέβαια αργά, μόλις το πρωί της 6ης Νοέμβρη 2024, αφού πρώτα είχε υποστηρίξει με πάθος και τον νυσταλέο Jo και την Καμάλα Joke, τους «άστοργους»… Δεν τον λες και «λαγωνικό», έτσι δεν είναι;

Προς τι αυτή η «τιμή»; Η εργατική τάξη «ανακαλύπτεται» πανηγυρικά (μέσω του … σωτήρα της…) την στιγμή της εξίσου πανηγυρικής διάβρωσής της: ενάντια στην μετανάστευση! Σα να λέμε: της «αναγνωρίζεται το δικαίωμα να υπάρχει», αρκεί να είναι αντι-εργατική! Ή, ειπωμένο αλλιώς: αρκεί να είναι εθνο/κρατικοποιήσιμη (: σύνορα – σύνορα – σύνορα!). Εν τέλει επιζεί εδώ το γνωστό υπονοούμενο της ολιγαρχικής αριστοκρατίας: η εργατική τάξη είναι τόσο «αμόρφωτη» ώστε η μόνιμη ροπή της είναι προς την άκρα δεξιά…

Κάποιος είπε ότι το κεφάλαιο δεν θέλει να εξαφανίσει την εργατική τάξη. Θέλει να εξαφανίσει μόνο τον ανταγωνισμό της. Όταν καταφέρνει να τον εξαφανίζει αλλοτριώνοντάς τον, τότε μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σαν στοργικός πατέρας της…

Ας το ξανα-ξανα-ξανα-γράψουμε λοιπόν, κι ας πάει χαμένο: οι «φιλο-λαϊκές» παραχωρήσεις που ευαγγελίζονται διάφορες πολιτικές βιτρίνες είναι απλά και μόνο «παρηγορητικός» πατερναλισμός. Όταν η τάξη μας (που μπορεί να αναγνωριστεί ‘καθ’ εαυτήν’, κοινωνιολογικά, αλλά απαγορεύεται να υπάρχει και να δρα ‘δι’ εαυτήν’…) δεν είναι μαζικά οργανωμένη και αδιάλλακτη, τότε ο πατερναλισμός όχι μόνο βρίσκει έδαφος αλλά (κυρίως) το κάνει δρόμο προς την κόλαση.

(* άθλιους, οικτρούς, ελεεινούς: έτσι αποκάλεσε η Clinton τους «μισούς υποστηρικτές του Tramp» τον Σεπτέμβρη του 2016… Τον Οκτώβρη του 2024 ο νυσταλέος Jo τους αποκάλεσε (όλους) σκουπίδια… Για στρατιώτες κάνουν – πάντως… In case of emergency…)

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 21 Οκτώβρη (00.23) >> Στιγμιότυπα ενός κόσμου που βουλιάζει στους αιματηρούς θριάμβους του…

Ο Gabor Mate, 80 χρονών σήμερα, εβραίος γεννημένος το 1944 στη Βουδαπέστη (κυριολεκτικά «γεννήθηκε-έξω-απ’-το-Auschwitz»: ο παππούς, η γιαγιά του πέθαναν εκεί, ο πατέρας του επέζησε από ‘στρατόπεδο εργασίας’, η μάνα του τον έδωσε σε κάποιον άγνωστο για ένα χρόνο για να τον γλυτώσει…) έχει κάθε λόγο και δίκιο να λέει αυτά για τις σφαγές στη Γάζα:

… Πρώτ’ απ’ όλα, οι εικόνες αυτού του πρωϊνού είναι σα να βλέπαμε το Auschwitz στο TikTok. Αν υπήρχε YouTube και Instagram και TikTok γύρω απ’ το Auschwitz αυτό είναι που θα βλέπαμε: ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί. Και είναι πέρα απ’ τη φρίκη, πέρα από ακατανόητο, κι όπως είπες πριν, θα νόμιζες ότι κάπου αυτό θα τελειώσει. Γίνεται το αντίθετο. Όταν τέτοιοι άνθρωποι ενθαρρύνονται και παρακινούνται και έχουν το ελεύθερο και υποστηρίζονται να προκαλούν τέτοιο τρόμο, τρελαίνονται ακόμα περισσότερο, γίνονται ακόμα περισσότερο βίαιοι, γίνονται ακόμα πιο ανελέητοι, πιο αμείλικτοι, πιο αδίστακτοι. Αυτό συνέβη με τους ναζί. Οι ναζί δεν ξεκίνησαν με τους θαλάμους αερίων. 

Δεν λέει (αν και καταλαβαίνει, είμαστε σίγουροι) ότι αν βλέπεις το Νέο Ολοκαύτωμα live κινδυνεύεις να δηλητηριαστείς, να ξεχάσεις (ή να μην σκέφτεσαι) τι πρέπει να κάνεις για να το εμποδίσεις∙ κινδυνεύεις να πράττεις μόνο για να υπάρχεις κάπου, κάπως, απέναντι, χωρίς τη θέληση να το σταματήσεις…

Η Ione Bellare, βουλευτής των Podemos, μοιάζει να λέει κάτι ανάλογο… Μόνο που η εντελώς διαφορετική θέση της, μέλος ενός πρωτοκοσμικού κοινοβουλίου και ενός κόμματος που κουβαλάει κάμποσα στην καμπούρα του, παρόλα τα δίκια της μοιάζει σαν η πολύ μακρινή, ξεθυμασμένη ηχώ ενός καθήκοντος που άλλοτε θα ξεπερνούσε κατά πολύ τις εκκλήσεις στον «διπλοπρόσωπο» σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό∙ και, το λιγότερο, θα πολιορκούσε για μέρες (και με ανοιγμένα κεφάλια αν χρειαζόταν…) το υπουργείο εξωτερικών αυτής της κυβέρνησης… Ως: «μεταφέρουμε αποφασιστικά τον πόλεμο στις πρωτεύουσες του»…

Την περασμένη Κυριακή το Ισραήλ έκανε αυτό: έκαψαν ζωντανούς δεκάδες ανθρώπους μέσα στις σκηνές τους όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν δίπλα σ’ ένα νοσοκομείο. Ποια είναι διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό και στους θαλάμους αερίων των ναζί; Ρωτάω εσάς κύριε πρωθυπουργέ. Δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και συμμετέχουμε σα χώρα σ’ αυτή τη γενοκτονία. Γυρίζετε τον κόσμο μιλώντας για εμπάργκο όπλων που εσείς ως κυβέρνηση δεν μπορείτε να επιβάλλετε. Η κυβέρνηση, η δική σας κυβέρνηση, έχει πουλήσει όπλα μετά την 7η Οκτώβρη, έχει πουλήσει όπλα αξίας ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, ενός δισεκατομμυρίου ευρώ κυρίες και κύριοι, στη διάρκεια αυτής της γενοκτονίας. Έχετε επιτρέψει την μεταφορά όπλων μέσω των λιμανιών μας όλη αυτή τη χρονιά. Αν πραγματικά πιστεύετε στο εμπάργκο όπλων κύριε Sanchez σταματήστε τα ψέματα μια και καλή.

«Αν πραγματικά…» τι; Τιιι; Πώς το είπατε;

Για να διορθωθούν αυτές οι αφέλειες, ιδού η καθαρή προσταγή: Σκοτώστε τους όλους!!! Πρόκειται ίσως για την πιο αιμοβόρα ύαινα της ευρωπαϊκής «πολιτικής σκηνής» αυτά τα χρόνια! Την οποία υποθέτουμε ότι χαίρονται τα μέλη του κόμματός της, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της: είναι «πράσινοι» (κάποτε ήταν!!!! τώρα είναι κατάμαυροι!!!), πράγμα που θα πρέπει να πάρετε σοβαρά υπόψη όταν σκέφτεσθε ή κουβεντιάζετε για την «αναβίωση του φασισμού» στον πρώτο κόσμο.

Γιατί αυτό το κράμα ολοκληρωτισμών, βίας και κυνισμού που αποτελεί την «καθεστωτική πολιτική της μετάβασης» δεν έχει μια μονάχα αφετηρία, μια μονάχα πηγή. Ξεχύνεται από διάφορες μεριές, που επιφανειακά μπορεί να δείχνουν αντίπαλες. Κι αν η «πλημμύρα του al Aqsa» ήταν η γενναία, τολμηρή και ευφάνταστη απόδραση μερικών εκατοντάδων αιχμαλώτων απ’ την μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή στον κόσμο εδώ και δεκαετίες, η τιμωρία τους (χωρίς εισαγωγικά) γι’ αυτό το τόλμημα, γι’ αυτήν την «αποκοτιά» τους, για την αμφισβήτηση της απόλυτης, παραδειγματικής εξουσίας των αποικιοκρατών και των αφεντικών τους (δηλαδή: η τιμωρία τους απ’ την μεριά της «γενικής δύσης» και των κολαούζων της) είναι μια άλλη πλημμύρα…. Αίματος.

Θα πρέπει να το έχετε καταλάβει… Αν όχι (;;;;) προσέξτε όχι μόνο τα λόγια αλλά και το ύφος της κυρίας στη συνέχεια:

Η αυτοάμυνα φυσικά δεν σημαίνει μόνο να επιτίθεσαι στους τρομοκράτες, αλλά να τους εξοντώνεις. Αυτός είναι ο λόγος που έχω ξεκαθαρίσει τόσο πολύ πως όταν οι τρομοκράτες της Hamas κρύβονται πίσω από ανθρώπους, πίσω από σχολεία, τότε έχουμε πολύ δύσκολα θέματα αλλά δεν τα αποφεύγουμε. Γι’ αυτό ξεκαθάρισα στον ΟΗΕ ότι τα μέρη όπου υπάρχουν πολίτες μπορούν να χάσουν το καθεστώς της προστασίας τους επειδή το παραβιάζουν οι τρομοκράτες. Αυτό υποστηρίζει η Γερμανία. Κι αυτό σημαίνει η ασφάλεια του Ισραήλ για εμάς.

Είναι τυχερή η αγαπημένη Annalena, η τόσο φανατική οπαδός του Νέου Ολοκαυτώματος. Είναι τυχερή που δεν γεννήθηκε έναν αιώνα πριν – θα είχε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο της «χαμένης προστασίας των αμάχων» σε κάποια κρεμάλα, ως ναζί – και θα ήταν πολλοί που θα έφτυναν στον τάφο της… Είναι τυχερή που οι υπήκοοι στη γερμανία ζουν σαν υπνοβάτες (και κάποιοι, γιατί όχι; γουστάρουν αυτήν την στιβαρή εξόντωση των μαυριδερών…). Είναι τυχερή που οι μεσανατολίτες μετανάστες εκεί, στα μέρη που διαφεντεύει, είναι συγκρατημένοι∙ φοβούνται, δικαιολογημένα, ένα κράτος που έχει τέτοια υπουργό.

Είναι τυχερή που δεν βρίσκεται στη Βαγδάτη. Γιατί, όταν το σαουδαραβικό κανάλι MBC τόλμησε να πει ότι ο Yahya Sinwar και η αντίσταση στο ιράκ είναι «τρομοκράτες», 500 απ’ αυτούς τους … τρομοκράτες έκαναν τα γραφεία του MBC στην Βαγδάτη ελαφρώς … καλοκαιρινά:

Για να μπορείς να κουβαλήσεις τόσες χιλιάδες δολοφονημένους στην πλάτη σου και να στέκεσαι ορθός δεν φτάνει να έχεις ατσάλινα γόνατα. Πρέπει να έχεις μια ατσάλινη θέληση για δικαιοσύνη, και για κάτι ακόμα: για εκείνο που ο σοφός Walter Benjamin υπέδειξε κάποτε ως καθήκον…

Ποιος ξέρει; (Πότε πότε αποδεικνύεται προφητικός).

Συμπαράσταση

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (00.07) >> Ποτέ πριν τα τελευταία 30 χρόνια ο αγώνας των Παλαιστινίων δεν είχε τόσους πολλούς συμπαραστάτες σ’ όλο τον πλανήτη! Και ποτέ πριν δεν δολοφονούνταν τόσο μαζικά, τόσο σαδιστικά, τόσο ανεμπόδιστα επί εκατοντάδες μέρες και νύχτες∙ ατιμώρητα, χωρίς καμιά – καμιά – απολύτως καμιά πρακτική συνέπεια. Ακόμα και οι δημαγωγοί τους feel fine…

Αν οι δολοφονημένοι / ες αυτής μόνο της χρονιάς ανασταίνονταν για μια μέρα, τότε μαζί με τους τραυματισμένους θα έκαναν την μεγαλύτερη διαδήλωση!

Όμως… Όμως νέες σημαίες προστίθενται στις διαδηλώσεις συμπαράστασης (τώρα του λιβάνου)… και ο δυτικός ιμπεριαλισμός / φασισμός προελαύνει…  

Κάτι συμβαίνει και κάτι λείπει, δε νομίζετε;

(Όλες οι διαδηλώσεις των φωτογραφιών στη συνέχεια έγιναν κάποια στιγμή τις τρεις τελευταίες ημέρες. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες πόλεις στις οποίες έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστινιακή και λιβανέζικη αντίσταση – αλλά δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο…).

Amman

Amsterdam

Athens

Baghdad

Barcelona

Berlin

Cairo

Caracas

Detroit

Doha

Dublin

Istanbul

Jakarta

Johannesburg

Karachi

Kuala Lumpur

L.A.

Lisbon

London

Madrid

Melbourne

MexicoCity

Ν. York

Najaf (Iraq)

Paris

Rome (απαγορευμένη)

Shana’a (υεμένη)

Stockholm

Tokyo

Toronto

Tunis

Το παλάτι του φωτός (και του σκότους)

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη (1.51) >> Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα διόρισε κυβέρνηση – του γούστου του. «Παράτολμο» θα έλεγε κάποιος: είναι κυβέρνηση μειοψηφίας, δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, θεωρητικά, θα είναι εύκολο να πέσει.

Όχι τώρα όμως. Έχει κρυφή (ή όχι και τόσο κρυφή…) υποστήριξη:

Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα εθνική συσπείρωση της Marine Le Pen δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση του Barnier, αλλά έχει αρκετές ψήφους για να την ανατρέψει. Αυτό το κόμμα πέτυχε μια έμμεση νίκη με τον διορισμό του ένθερμου συντηρητικού Bruno Retailleau ως υπουργού εσωτερικών, στου οποίου τις αρμοδιότητες περιλαμβάνονται σημαντικά εσωτερικά ζητήματα όπως η εθνική ασφάλεια, η μετανάστευση και η δημόσια τάξη.

Με μια τέτοια ακροδεξιά όσμωση, η κυβέρνηση του Μικρού Δούκα του Λίγηρα μπορεί να ελπίζει σε κάμποσους μήνες κατανόησης απ’ την μεριά του ακροδεξιού / αντιμεταναστευτικού.

Κατ’ αρχήν πρέπει να περάσει ο προϋπολογισμός – αυτό είναι επείγον με βάση τις προθεσμίες. Θα είναι το αντίθετο των «παροχών» – άλλωστε ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει δηλώσει προς τους υποτελείς του τέλος στα δικαιώματα, τώρα υποχρεώσεις. Με το γαλλικό δημόσιο χρέος να διογκώνεται, μια κυβέρνηση που στα χαρτιά είναι μειοψηφική αλλά κυνηγάει όσο πρέπει τους μετανάστες και επιδεικνύει αρκετό εθνικισμό, έχει ακροδεξιές ευλογίες και μια κάποια πίστωση. Εσωτερικού και εξωτερικού.

Αν τα πράγματα ζορίσουν, κάποια στιγμή του χρόνου ο Μικρός Δούκας μπορεί να ξαναέχει μια εκλογική έμπνευση. Ή να την εκβιάσει…

Τι «Μικρός Δούκας» είσαι την σήμερον ημέρα αν δεν κατέχεις τις μαφιόζικες τεχνικές;

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.37)>> Το Λονδίνο ήθελε, ήθελε πολύ. Η Ουάσιγκτον όχι και τόσο. Για την ακρίβεια: η «πολιτική» Ουάσιγκτον ήθελε επίσης∙ αλλά οι καραβανάδες της καθόλου. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο επεισόδιο του πολέμου του νατο (ή, πιο σωστά, ενός μέρους του) κατά της Μόσχας: «να κτυπήσουμε (παριστάνοντας ότι είμαστε ουκρανοί) διάφορους στόχους μέσα στο ρωσικό έδαφος μακριά απ’ το μέτωπο, για να αναγκάσουμε αυτόν τον βρωμο-Πούτιν να απαντήσει με τρόπο που να εκτεθεί για το υπόλοιπο του αιώνα; Ή, ακόμα, να του ρίξουμε τα πυρηνικά μας να τελειώνουμε; Ή όχι;»

Σημαίνει το επίσημο «όχι» της Ουάσιγκτον κάτι στιβαρό; Επιτρέψτε μας την δυσοίωνη εκτίμηση: καθόλου!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.