Tag: ιδεολογία

Διευκρινίσεις (1)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> Ακολουθούν, με την μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων, διευκρινίσεις για τις απόψεις που έχουν εκτεθεί εδώ σε σχέση με την Παλαιστίνη και το ουκρανικό πεδίο μάχης.

Πρώτα 6 + 7 ερωτήσεις / απαντήσεις για την Παλαιστίνη.

1 – Διατυπώνεται το σύνθημα / αίτημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη». Δεν σημαίνει αυτό κάποιου είδους εκκαθάριση όλων των ισραηλινών / εβραίων που ζουν τώρα στο κράτος που λέγεται ισραήλ;

Όχι! Το αντίθετο. Η απελευθέρωση όλης της γεωγραφικής ζώνης που ονομάζεται Παλαιστίνη είναι εναντίον της ρατσιστικής, απαρτχάιντ, φονικής πολιτικής δομής που την ελέγχει∙ όχι εναντίον του πληθυσμού (ακόμα κι αν ένα μεγάλο τμήμα του επί δεκαετίες υποστηρίζει φανατικά αυτή την δομή). Επιπλέον, δεν πρόκειται για ρατσιστική, απαρτχάιντ, φονική πολιτική δομή «ισραηλινή» περισσότερο απ’ όσο «δυτική». Η εποικιστική αποικιοκρατία είναι ένα δυτικό / ιμπεριαλιστικό μοντέλο κατοχής πληθυσμών, εδαφών και πόρων που έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα είδη εποίκων επί αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την συστηματική δυτική υποστήριξη στην συγκεκριμένη δομή, ακόμα και πριν δημιουργηθεί επίσημα, ακόμα και πριν το Ολοκαύτωμα.

Συνεπώς η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα (Μεσόγειο) ως το ποτάμι (Ιορδάνης) δεν είναι στόχος μιας «στρατιωτικής εκστρατείας» όπως σκέφτεται κάθε συνεπής κρατιστής έχοντας στο μυαλό του πτώματα! Είναι μια αντιρατσιστική, αντιφασιστική πολιτική εκστρατεία με σκοπό την δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού χώρου / χρόνου (: κράτους), δημοκρατικού (σύμφωνα με τις δυτικές ιστορικές προδιαγραφές…), με ίδια δικαιώματα για όλους τους κατοίκους του, ελευθερία μετακινήσεων, σχέσεων, δραστηριοτήτων, κλπ.

Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα ήδη απ’ το 1999, απ’ τον οργανισμό ODS (one democratic solution) και έμμεσα αλλά καθαρά απ’ το 2005 και το κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions). Οποιαδήποτε άποψη περί «αντισημιτισμού» και «νέου Ολοκαυτώματος» σε βάρος αυτής της απελευθέρωσης προέρχεται απ’ τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του υπάρχοντος θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, που έχουν ανάγει σε «πρώτη φύση» τους την διαστρέβλωση, την παραχάραξη και την ελεεινολογία του οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία τους.

2 – Υπάρχει / κυκλοφορεί η άποψη ότι οποιαδήποτε κριτική ή εναντίωση στην τωρινή μορφή του κράτους του ισραήλ είναι αντισημιτισμός επειδή αυτό το κράτος σ’ αυτή τη μορφή του είναι το αποκούμπι όλων των εβραίων του κόσμου.

Αυτό με το «αποκούμπι» είναι μύθος που αυθαίρετα έχουν κατασκευάσει οι υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις 7.080.000 εβραίοι ζουν εντός των συνόρων αυτού του καθεστώτος και 8.250.000 στον υπόλοιπο κόσμο∙ και ζουν εκεί χωρίς η καθημερινότητα και η ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο. Περίπου 6 εκατομμύρια ζουν στις ηπα, ενώ περίπου 190.000 ζουν στην γερμανία χωρίς να ανησυχούν ή να θεωρούν πως κινδυνεύουν εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ναζιστικής ιστορίας και της παρουσίας των όποιων νεοναζί βοθρολυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια κοινότητα περίπου 9.000 εβραίων ζει με όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ελευθερίες στην «ισλαμική δημοκρατία του ιράν» (αυτό είναι το επίσημο όνομα του κράτους) και είναι δηλωμένα εναντίον του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που προσπαθεί να λανσάρεται σαν «προστάτης» και «αποκούμπι» τους. 180.000 ζουν στην αργεντινή, 150.000 στη ρωσία, 90.000 στη βραζιλία., 9.000 στη λευκορωσία, 7.500 στο αζερμπαϊτζάν, 6.000 στη βενεζουέλα, 4.800 στην ινδία, 3.000 στην κίνα, 2.000 στην κολομβία, 40.000 στο μεξικό, κλπ κλπ: πληθυσμός-της-διασποράς όσοι έχουν ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία / ηθική δεν έχουν συγκροτηθεί σα συλλογική ταυτότητα γύρω από μια ιεραρχική / εξουσιαστική δομή θρησκευτικού τύπου (όπως ο χριστιανισμός…) και στην πλειοψηφία τους αρνούνται (άσχετα με τις πολιτικές απόψεις τους) να συγκροτηθούν γύρω από ένα «εθνο/θρησκευτικό» κράτος αποκτώντας την υπηκοότητά του, ζώντας κάτω απ’ την εξαιρετικά αμφίβολη προστασία του στρατού του – και μιας απόλυτα ρατσιστικής νομοθεσίας.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα (την οποία πρέπει πάντα και παντού να διασώζουμε!) είναι ακριβώς αντίθετη. Το πιο επικίνδυνο μακράν μέρος του πλανήτη για να ζει μια εβραϊκή οικογένεια ή κοινότητα εδώ και 75 χρόνια, είναι – ακριβώς – το υπάρχον καθεστώς του Τελ Αβίβ!! Το να ζεις σε και να επωφελείσαι από ένα κατοχικό καθεστώς σε βάζει σε μεγάλο κίνδυνο, αφού αυτό το καθεστώς συναντάει αντίσταση απ’ τους κατεχόμενους….

Κανένα αποκούμπι λοιπόν! Μάλλον παγίδα!! Υπάρχει ωστόσο και η ιστορία της συγκεκριμένης μυθολογίας. Η ιδέα πως όποιος κάνει κριτική στο θεοναζί, απαρτχάιντ κρατικό καθεστώς είναι «αντισημίτης» (ακόμα κι αν είναι εβραίος: υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι κυρίως στις κοινότητες της διασποράς…) είναι παλιά, της δεκαετίας του ’70∙ προέρχεται από την anti-defamation league (ADL, ένα παλιό think tank) και ήταν εντελώς περιθωριακή (έως και προβοκατόρικη) σε σχέση με τον υπαρκτό αντισημιτισμό για πολλές δεκαετίες. Ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της επόμενης άρχισε να «απλώνεται» σε διάφορους δυτικούς κύκλους δημαγωγών, οργανισμούς και πολιτικές βιτρίνες. Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του απαρτχάιντ καθεστώτος, βασικά εκτός των συνόρων του, έπρεπε να φτιάξουν ένα αντίβαρο αφενός στις παλαιστινιακές μαζικές εξεγέρσεις και την διεθνή συμπαράσταση σ’ αυτές (1η intifada: 1987 – 1993∙ 2η intifada: 2000 – 2005) και αφετέρου στην ανάδυση του κινήματος BDS (: 2005).

Είναι έτσι χαρακτηριστικό ότι η παλαιστινιακή αντίσταση ΔΕΝ κατηγορείται για “αντισημιτισμό”, αλλά για “τρομοκρατία”. Ο “αντισημιτισμός” (δηλαδή υπόγειος ναζισμός…) είναι η ρετσινιά που προορίζεται για όσους υποστηρίζουν την αντίσταση…

3 – Πως όμως είναι δυνατόν να ζήσουν ειρηνικά μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ύστερα από όσα γίνει απ’ τους πρώτους σε βάρος των δεύτερων εδώ και δεκαετίες; Δεν είναι καλύτερα και πιο εύκολο να ζουν χωριστά, σε δύο διαφορετικά κράτη;

Μια έρευνα που έγινε το 2017 έδειξε ότι το 36% των παλαιστίνιων που ρωτήθηκαν σχετικά στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και το 56% των παλαιστινίων που ζουν εντός ισραήλ σαν πολίτες Β ή και Γ κατηγορίας υποστήριζαν την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι πως την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή το ίδιο υποστήριζε το 20% των ισραηλινών εβραίων. Κατ’ αρχήν λοιπόν δεν πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θεωρείται «ufo», ειδικά για τους αιχμάλωτους παλαιστίνιους, που θα είχαν υποτίθεται και τους περισσότερους λόγους να μην θέλουν μια τέτοια συνύπαρξη. Υπάρχει επιπλέον μια μειοψηφία (προφανώς) μέσα στους ευνοημένους του απαρτχάιντ καθεστώτος που για διάφορους λόγους (ηθικούς ή απλά λόγω ρεαλισμού) καταλαβαίνουν ύστερα από τόσες δεκαετίες ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη αν πάψουν να είναι κατοχική δύναμη και να συμπεριφέρονται σα δεσμοφύλακες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία (ακόμα και την πρόσφατη, του 20ου αιώνα) όπου πληθυσμοί που ενεπλάκησαν σε αιματηρές αλληλοσφαγές κατάφεραν, και μάλιστα σύντομα, να συνυπάρχουν ειρηνικά.

Το πιο ταιριαστό παράδειγμα είναι το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, που άρχισε να μορφοποιείται την ίδια εποχή (1948) με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνα (και ένοπλου) απ’ την μεριά του κατεχόμενου αφρικανικού πληθυσμού, και συμπαράστασης / εναντίωσης στα δυτικά κράτη απ’ τα αντίστοιχα κινήματα∙ αλλά τελικά «έπεσε». Και, βέβαια, δεν μετατράπηκε σ’ ένα σφαγείο εκδίκησης, παρότι θα υπήρχαν όλοι οι λόγοι γι’ αυτό. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν άλλαξε… Αλλά το γεγονός ότι οι κατεχόμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν επιτέλους όχι σαν φυλακισμένοι αλλά σαν κανονικοί άνθρωποι σε μια καπιταλιστική κοινωνία και ότι οι δεσμοφύλακές τους παραιτούνταν απ’ όλα τα θεσμικά προνόμια που είχαν δημιουργήσει υπέρ τους, ήταν αρκετό για την ομαλή από φυλετική άποψη συνύπαρξη, και μάλιστα μέσα στην ίδια γενιά.

Τα εμπόδια είναι δύο: η ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, οι θεσμίσεις. Στις δυτικές «δημοκρατίες» (ολιγαρχίες στην πραγματικότητα) η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό η καθημερινή τους ζωή, οι συμπεριφορές τους, ακόμα και οι ιδέες τους καθορίζονται έως υπερκαθορίζονται απ’ τις θεσμίσεις. Από τους θεσμούς, με μεγάλο βάρος (αλλά όχι αποκλειστικότητα) των νόμων. (Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και η ουσιαστική κατάργηση των δυτικών φιλελεύθερων συνταγμάτων δεν έγινε μάθημα…)

Υπάρχει όμως, εύλογα, και το ζήτημα της δικαιοσύνης. Η τιμωρία των υπεύθυνων για τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, όχι μόνο την τωρινή αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Όμως αυτό είναι ζήτημα άμεσο – και πάντως άσχετο απ’ το αν υπάρχει λύση για τους αυτόχθονες και ποια θα ήταν αυτή…

4 – Όλες οι «μεγάλες δυνάμεις», απ’ τις ηπα ως την ρωσία και την κίνα, μιλάνε και πάλι για την «λύση των δύο κρατών». Επικαλούνται τις σχετικές αποφάσεις του οηε. Δεν είναι πιο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο;

Τα περιβόητα «δύο κράτη» ήταν πράγματι το αρχικό σχέδιο και η απόφαση για την εποικιστική αποικιοκρατία στην περιοχή ως χωροφύλακα της δύσης, μετά την «αποχώρηση» του Λονδίνου και του Παρισιού απ’ τις «κτήσεις» τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Απόφαση – ξεαπόφαση του οηε όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά όποτε γινόταν επίκλησή της σαν δήλωση «προόδου στις συνομιλίες» ήταν σκέτη φάρσα.

Είναι αλήθεια ότι για χρόνια οι άραβες της ευρύτερης περιοχής (και οι παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, όπως κι αυτό απ’ την μεριά του δεν αποδέχθηκε ότι θα περιοριστεί στην έκταση του 1947. Αλλά ο ισχυρότερος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το απαρτχάιντ καθεστώς μόνο του αλλά μαζί με τους δυτικούς υποστηρικτές του, επιβλήθηκε. Απ’ τα «σύνορα του ‘47» πήγαμε στα «σύνορα του ‘67». Που κι αυτά ενδιάμεσα ήταν.

Κάτω: μετά από δύο πολέμους, το 1948 και το 1967, τα σύνορα από τότε…

Η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν και είναι πάντα αντίσταση. Είτε εκτός συνόρων («οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης») είτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στο εσωτερικό (1η intifada). Για να μην πολυλογούμε: στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» να έχει μετατρέψει την δύση γενικά και τις ηπα ειδικά σε «μόνη υπερδύναμη», υπογράφτηκαν κάποιες συμφωνίες («συμφωνίες του Όσλο») μεταξύ του Αραφάτ ως εκπροσώπου των παλαιστινίων και του Ραμπίν, πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, που υποτίθεται ότι ήταν τομή: η «λύση των δύο κρατών» έμπαινε στις ράγες.

Φάρσα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να ανεχθεί στα ‘90s το Τελ Αβίβ ήταν κάτι σα «παλαιστινιακή νομαρχία», χωρίς κανένα βασικό θεσμό απ’ αυτούς που κάνουν ένα κράτος να είναι κράτος. Χωρίς στρατό, χωρίς αεροδρόμια, χωρίς έλεγχο των συνόρων, χωρίς νόμισμα… Τέτοιες ήταν εκείνες οι συμφωνίες.

Συνεπώς έκτοτε προέκυψε αυτό το φρικτό αστείο που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή», σαν «γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» πάνω από μια πραγματικότητα που οριζόταν απ’ το όλο και πιο σκληρό και όλο πιο επεκτατικό απαρτχάιντ. Με το οποίο μάλλον συνεργαζόταν (με οικονομικά ανταλλάγματα…) παρά εμπόδιζε. Και η «λύση των δύο κρατών» απέμεινε στη διεθνή κρατική και δημαγωγική ρητορική σαν προσχηματικό «ειρήνη υμίν» κάθε φορά που η παλαιστινιακή αντίσταση προσπαθούσε να φρενάρει τις θεοναζί, απαρτχάιντ μεθοδεύσεις.

Πρέπει να θυμίσουμε πως ακόμα και στα νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν υπήρχαν κλίκες μαύρων που έτρεχαν να επωφεληθούν από κάτι ψίχουλα εξουσίας που τους πετούσε το απαρτχάιντ καθεστώς των λευκών. Συνεπώς το τι είναι η «παλαιστινιακή αρχή» σαν εκπρόσωπος του υποτιθέμενου «παλαιστινιακού κράτους» δεν είναι πρωτότυπο. Και η πραγματικότητά του αποδεικνύεται ακόμα μια φορά απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά. Τα τάγματα θανάτου των θεοναζί εποίκων, αυτή τη φορά ανοικτά μαζί με τον ισραηλινό στρατό, λεηλατούν, καταστρέφουν, σκοτώνουν, συλλαμβάνουν στη Δυτική Όχθη η οποία είναι, υποτίθεται, στον έλεγχο αυτής της «παλαιστινιακής αρχής»∙ κι αυτή η «αρχή» – με την ένοπλη αστυνομία της – είναι κλεισμένη κάπου στις βίλες της, κοιτώντας αλλού.

5 – Μήπως το γεγονός ότι στη «λύση των δύο κρατών» αναφέρονται οι αναθεωρητικές δυνάμεις ρωσία και κίνα αφήνει ένα περιθώριο να εφαρμοστεί τελικά κάποια στιγμή;

Όχι. Δείχνει μόνο τον οππορτουνισμό κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, ακόμα και εκείνων που αμφισβητούν και αντιτίθενται στους δυτικούς (και στον αμερικανικό πρώτ’ απ’ όλα). Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει εγκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια (κάτω απ’ τα μάτια όλων, συμπεριλαμβανόμενων των αφεντικών στη Μόσχα και στο Πεκίνο…) στη Δυτική Όχθη από 700.000 έως 800.000 εποίκους, πολλοί απ’ τους οποίους είναι πλέον επίσημα ένοπλοι, σαν παραστρατιωτικό σώμα. Και συνεχίζει. Οι εποικισμοί αυτοί θεωρούνται παράνομοι – και λοιπόν; Καμία «λύση δύο κρατών» δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν στα χαρτιά χωρίς την μετακίνηση όλων αυτών πίσω στην επικράτεια του ενός απ’ τα δύο κράτη, του ισραηλινού. Μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Το λιγότερο που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν ισραηλινός εμφύλιος απ’ το πρώτο λεπτό!

Αλλά ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι δέχονταν να φύγουν χωρίς αντιδράσεις, το Τελ Αβίβ θα απαιτούσε (προφανώς) ένα αντάλλαγμα: την έξωση των 2.000.000 αράβων και βεδουϊνων μουσουλμάνων που ζουν τώρα στην δική του επικράτεια. Αυτό λέγεται «ανταλλαγή πληθυσμών» και είναι ότι πιο κυνικό και απάνθρωπο έχει εφεύρει απ’ τον 20ο αιώνα και μετά η διεθνής διπλωματία.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν απ’ την αρχή προσχηματική, και έτσι ακριβώς εξελίχθηκε ως σήμερα. Προσπαθούσε (και προσπαθεί) να κρύψει το βασικό γεγονός: ότι δυτικοί έποικοι εγκαταστάθηκαν στη γη αυτοχθόνων πληθυσμών∙ και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διώξουν 750.000 απ’ αυτούς, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και τα χωριά τους, και κατάσχοντας την γη τους. Είναι η Nakba του ‘48, που οι παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουν όσες γενιές κι αν περάσουν. Πρόκειται για τυπική συμπεριφορά δυτικών εποίκων: να εξαπλωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την γη; Για την γη. Για το νερό; Για το νερό. Για το φυσικό αέριο; Για το φυσικό αέριο. Για άλλες πρώτες ύλες; Ναι. Για τα πάντα. Έγινε στη βόρεια αμερική (ηπα και καναδά), έγινε στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία, έγινε στην αλγερία, στη νότια αφρική και σε άλλα σημεία της αφρικής. Έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) στην Παλαιστίνη. Δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία. Είναι το μοντέλο της δυτικής αποικιοκρατίας μέσω εποικισμού.

Επειδή απ’ την μια μεριά μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν σωστό να είναι κάποιος ανοικτά αποικιοκράτης, και επειδή απ’ την άλλη μεριά τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αρνούνταν να κρατήσουν τους εβραίους υπηκόους τους που είχαν επιζήσει απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ήθελαν να ξεφορτωθούν όσους περισσότερους γινόταν (δεν τους έδιναν καν ταυτότητες, τα έχει πει και γράψει μια χαρά η Hannah Arendt…), επιβλήθηκε η ιδέα του «να φυτέψουμε ένα κράτος» γι’ αυτούς δίπλα στην υπόσχεση για ακόμα ένα για τους άλλους… Ήταν (και παραμένει) μια ιδέα βαθιά ρατσιστική, όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος απ’ την δυτική αποικιοκρατία: «αυτοί» δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και ισότιμα, αφού οι μεν είναι ανώτεροι (λευκοί…) οι δε κατώτεροι (μαυριδεροί…). Και οι ανώτεροι να διώξουν τους κατώτερους.

Συνεπώς το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς από κοινωνική και ιδεολογική άποψη κάνει εκείνο για το οποίο φτιάχτηκε: ασκεί την κατοχή του επί των κατώτερων πληθυσμών, άλλοτε φυλακίζοντάς τους μέσα σε τείχη, φράχτες, και στρατιωτικά μπλόκα, άλλοτε εξανδραπίζοντάς τους, κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους∙ ει δυνατόν μαζικά.

6 – Ένα άλλο επιχείρημα κατά του ενός δημοκρατικού κράτους για όλους και όλες είναι ότι σ’ αυτό οι παλαιστίνιοι / άραβες θα γίνουν πλειοψηφία.

Η ψύχωση της δημογραφίας είναι ένα ακόμα άλλοθι της ρατσιστικής ιδεολογίας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των υποστηρικτών τους. Ένας πρωτογονισμός που ανάγει σε κυριότερη διάσταση και πηγή της εξουσίας τον πληθυσμιακό όγκο. Εν τέλει πρόκειται για μια βιοπολιτική ιδεολογία.

Αν δεν κάνουμε λάθος τα 6 εκατομμύρια εβραίων που ζουν στις ηπα δεν είναι πλειοψηφία στα συνολικά 340 εκατομμύρια του πληθυσμού∙ αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει να έχουν ισχυρότατη επιρροή στα «κέντρα πολιτικής εξουσίας». Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις καπιταλιστικές κοινωνίες δεν διαρθρώνεται με όρους πληθυσμιακών μεγεθών∙ αλλιώς θα υπήρχε εργατική εξουσία παντού … και φυσιολογικά! Η εξουσία (γιατί αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο…) διαρθρώνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να κυβερνούν πολύ μικρές μειοψηφίες. Στην περίπτωση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι, οι τωρινοί εξουσιαστές του θεοναζί καθεστώτος δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να βρουν συνεταίρους απ’ την παλαιστινιακή / αραβική μεριά: αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται ήδη, την «ελίτ» της Δυτικής Όχθης…

 

(Μεταξύ όλων των άλλων…) Διασώστε την πραγματικότητα! (3)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Γιατί επιμένουμε ότι πρέπει να διασωθεί η Αλήθεια, η πραγματικότητα της παλαιστινιακής «εισβολής του al Aqsa»; Δεν θα ήταν αρκετό να μπει εκείνη η μέρα μέσα στα 75 κατοχής, βαρβαρότητας, ισραηλινού απαρτχάιντ, να δειχθεί πόσο «ασήμαντο» σαν αντίποινο θα ήταν ακόμα κι αν οι παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν σκοτώσει 1000 ισραηλινούς αμάχους;

Τέτοιου είδους συμψηφισμοί δεν είναι του γούστου μας, ειδικά όταν μιλάμε για απελευθερωτικά κινήματα και οργανώσεις. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό απ’ το γούστο μας. Κι αυτό είναι η τεχνολογικά οργανωμένη και μεθοδευμένη κατασκευή ψευδαισθήσεων, ψεμάτων – αυτό που λέγεται «εικονική πραγματικότητα». Δεν πρόκειται για την ιστορικά γνωστή καθεστωτική προπαγάνδα που είναι προς το παρόν σχετικά εύκολο να αποκαλυφθεί. Πρόκειται για την εκτόξευσή της σε «πειστικές» αναπαραστάσεις-ως-«ντοκουμέντα». Την επόμενη φορά, για παράδειγμα, που αυτή η προπαγάνδα θα καταγγείλει «40 αποκεφαλισμένα και καμένα μωρά» δεν θα είναι μόνο λόγια. Θα έχει και τις εικόνες τους∙ θα έχει ακόμα και βίντεο με τον αποκεφαλισμό τους… (Πείτε το «τεχνητή νοημοσύνη» ή «deep fake» αν βολεύει).

Θα έχει επίσης πλάνα απ’ την “τρομοκρατική” ανατίναξη ενός σπιτιού … χωρίς τανκς…

Πιστεύεις στον Δυτικόσμο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Υποφέρουμε (σα σύνολα εννοούμε) από προχωρημένη παράλυση. Ηθική, συναισθηματική, εν τέλει και πολιτική. Αν μας κοιτάξουμε απ’ την θέση οποιουδήποτε άλλου εκτός «πρώτου κόσμου» σαπίζουμε, ακόμα κι όταν αυτό δεν οφείλεται στις πράξεις αλλά στις παραλείψεις μας.

Μετά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ΜΑΖΙ με όλους τους δυτικούς συμμάχους και υποστηρικτές του, απάντησαν έτσι:

Αυτό είναι ένα νοσοκομείο (al Shifa) υπό πρωτοκοσμική / ισραηλινή κατοχή:

Κι αυτό είναι ένα τμήμα του ίδιου νοσοκομείου, η μονάδα πρόωρων νεογνών, υπό την ίδια κατοχή:

Μην αποστρέφετε το βλέμμα∙ η αποστασιοποίηση γίνεται αυτόματα συνενοχή.

(«Είναι απαράδεκτο»… «Καταδικάζουμε απερίφραστα»…. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι στα δυτικά στόματα… στόματα και μυαλά γεμάτα πτώματα…)

Το να προσθέτουν τα αποβράσματα, με τρόπο επιδεικτικό, ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα στην βαρβαρότητά τους, κι ύστερα ακόμα περισσότερη, είναι μια γνωστή ψυχο-πολιτική τακτική εκμηδενισμού. Και τι θα μας κάνετε δηλαδή; Δεν σας παίρνει, είστε ανίκανοι, όσες χιλιάδες κι αν μαζευτείτε… Έχουμε όλα τα όπλα, έχουμε όλους τους μηχανισμούς, έχουμε τους δημαγωγούς, έχουμε την δύναμη και τα συμφέροντα, βγάλτε λοιπόν τον σκασμό…

Το ότι τα δυτικά κράτη, τα δυτικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους, οι μηχανισμοί τους, έχουν αποφασίσει να κλιμακώσουν βίαια την πόλωση με τμήματα τα πληθυσμών τους (αυτά που τώρα συμπαραστέκονται, όπως και όσο, στην παλαιστινιακή αντίσταση), δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την Παλαιστίνη. Τώρα ναι – χτες όχι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, ή πολλά άλλα. Το ξέρουμε απ’ το 2020, το 2021, το 2022, όταν ο εχθρός ήταν «αόρατος», όταν δεν ήταν «οι τρομοκράτες της Χαμάς» που νομιμοποιούσαν την καθεστωτική βία με την συνοδεία της «κοινωνικής συναίνεσης».

Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης της παλαιστινιακής αντίστασης, το αντίθετο, η βαθύτερη προστυχιά της δυτικής καθεστωτικής υποστήριξης στους επί δεκαετίες δήμιους των παλαιστινίων και ειδικά στον τωρινό φονικό παροξυσμό τους, είναι ο οδοδείκτης του τι είναι διατεθειμένα τα αφεντικά «μας» να κάνουν παντού όπου αμφισβητείται η θανατοπολιτική τους.

Η βάρβαρη στοχοποίηση όλων των πολιτικών υποδομών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, σπιτιών, σχολείων, εκκλησιών, κέντρων ανθρωπιστικής βοήθειας, προσφυγικών καταυλισμών και (φυσικά!!!) νοσοκομείων (με το πρόσχημα ότι αποτελούν «προκάλυμμα των τρομοκρατών» – θα επανέλθουμε σ’ αυτό) και η δυτική υποστήριξη / νομιμοποίηση στις μαζικές εκδικητικές δολοφονίες-και-τα-βασανιστήρια-με-κάθε-τρόπο (πάντα «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» όπως λένε, αλλοίμονο…), είναι η αστραπή που προειδοποιεί για έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο σε εξέλιξη. (Θα πρέπει να είναι πολλοί στον «πρώτο κόσμο» εκείνοι που φοβούνται την αστραπή∙ και είτε κλείνουν τα μάτια ελπίζοντας ότι… είτε παγώνουν επειδή έχουν ξεχάσει ακόμα και την δική τους παράδοση για το τι σημαίνει πραγματικά, όχι στα λόγια, όχι στα συνθήματα, κοινωνικός, εργατικός «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»…)

Ο φασισμός δεν κρύβεται (1)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση κάνει έναν δίκαιο απελευθερωτικό πόλεμο (ανταρτοπόλεμο πιο σωστά), τι είδους πόλεμο κάνει εναντίον της το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς;

Η ασταμάτητη μηχανή έκανε τον κόπο να βρει και να μελετήσει το τρέχον «στρατιωτικό δόγμα» του Τελ Αβίβ, με τον κωδικό «κουρεύοντας το χορτάρι». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι καραβανάδες του απαρτχάιντ καθεστώτος αναγνωρίζουν δύο τουλάχιστον πράγματα. Α) ότι η «Χαμάς» (αυτός είναι ο βολικός κωδικός που χρησιμοποιούν για το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης…) είναι μια οργάνωση που βγαίνει μέσα απ’ τον παλαιστινιακό πληθυσμό και αλληλοϋποστηρίζεται μ’ αυτόν∙ Β) συνεπώς δεν μπορεί να εκμηδενιστεί με τυπικό στρατιωτικό τρόπο. Το δόγμα «κουρεύοντας το χορτάρι», με βάση αυτές τις δύο παραδοχές, δεν στηρίζεται στην αυταπάτη κάποιας «ολικής» στρατιωτικής νίκης / καταστροφής του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αντίθετα έχει στόχο, στη χειρότερη για το Τελ Αβίβ περίπτωση, να περιορίζει σταθερά (χάρη στην ισραηλινή υπεροπλία) τις δυνατότητές του, ώστε να αναγκάζεται να «σωπαίνει» για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι να σηκώσει ξανά κεφάλι και να υποστεί την επόμενη ισοπέδωση.

Αλλά ακριβώς η ισραηλινή μιλιταριστική παραδοχή ότι οι ένοπλοι παλαιστίνιοι προέρχονται απ’ τον ευρύτερο πληθυσμό και, άρα, δεν είναι διαχωρισμένοι «τρομοκράτες» αλλά κλασσικό αντιστασιακό εγχείρημα, νομιμοποιεί (το θεοναζί καθεστώς) να αντιμετωπίζει το σύνολο του πληθυσμού σα «στόχο». Το «κουρεύοντας το χορτάρι» παραδέχεται πως τα αμιγώς στρατιωτικά σημεία (υποδομές, κλπ) της παλαιστινιακής αντίστασης είναι ελάχιστα∙ η στρατηγική πηγή της δύναμής της είναι ο ίδιος ο πληθυσμός∙ συνεπώς (όπως θα συμβούλευε κάθε καλό δυτικό εγχειρίδιο «αντι-αντάρτικου»…) η μόνη δυνατότητα στρατηγικής ήττας (της παλαιστινιακής αντίστασης) είναι «να στεγνώσει η λίμνη» μέσα στην οποία οι ένοπλοι κινούνται όπως-το-ψάρι-στο-νερό. Να «στεγνώσει η λίμνη»; Ακριβώς: να δολοφονηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άμαχοι, να φοβηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι επιζώντες∙ και, πλέον, να εξοστρακιστούν (απ’ την λωρίδα της Γάζα) ει δυνατόν οι πάντες.

Οι δολοφονίες ως τώρα 13 χιλιάδων αμάχων δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», και όλοι οι δυτικοί σύμμαχοι και υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος το ξέρουν καλά, γι’ αυτό «κάνουν ότι δεν βλέπουν». Είναι ο κυρίως, ο βασικός στόχος – και είναι τέτοιος εδώ και δεκαετίες. Να μια χούφτα αποδείξεις:

Α) Άμος Γιαντλίν, υποστράτηγος εν αποστρατεία, πρώην διοικητής της ισραηλινής υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική (και «φόλα» φιλοαπαρτχάιντ…) «καθημερινή», στις 12 Νοέμβρη (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπόψη ότι το Ισραήλ έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια σε φράχτες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλες οχυρώσεις, αναμένεται ότι το ισραηλινό δόγμα αποτροπής θα αναθεωρηθεί μετά το τέλος του πολέμου;

Απάντηση: Υπάρχουν τέσσερις πυλώνες στο ισραηλινό αμυντικό δόγμα. Πρώτον είναι η αποτροπή, στη συνέχεια η έγκαιρη προειδοποίηση, η άμυνα και η αποφασιστική νίκη. Όλα αυτά απέτυχαν στις 7 Οκτωβρίου. Δεν υπήρξε αποτροπή ενάντια στη Χαμάς, δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και η άμυνα ηττήθηκε, αλλά η αποφασιστική νίκη είναι ακόμη μπροστά μας. Τώρα πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτούς τους τέσσερις βασικούς πυλώνες του αμυντικού δόγματος και η αποτροπή θα επιτευχθεί αν, στο τέλος της ημέρας, η Χαμάς καταστραφεί, η πρωτεύουσά της γίνει ένα μέρος στο οποίο δεν θέλετε να ζείτε, οι ηγέτες της σκοτωθούν και ο παλαιστινιακός λαός νιώσει ξανά μια άλλη νακμπά (= παλαιστινιακή καταστροφή). Αυτό θα αποκαταστήσει, νομίζω, την αποτροπή.

Β) Avi Dichter, υπουργός γεωργίας στο τωρινό φασιστουπουργικό συμβούλιο, πρώην επικεφαλής της shin bet («υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας») πριν 4 ημέρες: …Προχωράμε τώρα στη Nakba της Γάζα. 1.700.000 κάτοικοί της δεν μπορούν πια να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή τους τα έχουμε καταστρέψει, είτε επειδή τους εκτοπίσαμε…

Μόνο οι αφελείς (που δυστυχώς δεν είναι λίγοι…) πιστεύουν ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει έναν «στρατιωτικό στόχο» (την «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης) και, παρεπιπτόντως, για να τον πετύχει, «αναγκάζεται» να δολοφονεί – δολοφονεί – δολοφονεί. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει πια: οι μαζικές δολοφονίες είναι Ο στόχος∙ που για να “νομιμοποιηθεί” από τους δυτικούς χασάπηδες υπάρχει και το στρατιωτικό ζητούμενο της «εξαφάνισης της Χαμάς», το οποίο όμως οι πάντες ξέρουν ότι είναι απλά αδύνατο να συμβεί. Έτσι, ενώ στο στενά εννοημένο στρατιωτικό πεδίο ο θεοναζί στρατός έχει μάλλον αποτύχει (σίγουρα, μετά από 1,5 μήνα, δεν έχει να επιδείξει καμία σοβαρή επιτυχία, έστω και επιμέρους… – οι ένοπλοι παλαιστίνιοι τα καταφέρνουν μια χαρά στο στήσιμο ενεδρών μέσα απ’ τα χαλάσματα…), στο δημογραφικό πεδίο, στο βιοπολιτικό πεδίο, σ’ εκείνο της εξόντωσης-του-πληθυσμού, τα έχει καταφέρει, με την πολυεπίπεδη βοήθεια και την υποστήριξη φυσικά των συμμάχων του.

Αυτή η πραγματικότητα, που είναι συνυφασμένη μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη του απαρτχάιντ καθεστώτος (το οποίο έχει βρει την «λύση» για τα φτηνά παλαιστινιακά εργατικά χέρια: εισαγωγές ακόμα πιο φτηνής εργασίας απ’ τη νοτιοανατολική ασία…) κτυπάει διαγώνια την όποια κινηματική υποστήριξη στους Παλαιστίνιους, αιτήματα του είδους «εκεχειρία τώρα», κλπ. Γιατί όσο αυτό το καθεστώς υπάρχει, θα σκοτώνει – σκοτώνει – σκοτώνει, είτε μπροστά στις οθόνες είτε από πίσω∙ μπορεί να σταματήσει για λίγο αλλά θα ξαναρχίσει… Αν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικοί πολιτικοί στόχοι που να ακυρώνουν την ύπαρξή του (όπως συνέβη με το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής) θα υπάρχει σκοτώνοντας και θα σκοτώνει για να υπάρχει. Κι αυτή θα είναι η παραδειγματική συνεισφορά του στις δυτικές ολιγαρχίες: ένα μέτρο θανάτου, ένα υπόδειγμα θανατοπολιτικής.

Ο φασισμός δεν κρύβεται (2)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Η ισραηλινή Orly Noy (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων της είναι απ’ τους επικεφαλής της οργάνωσης B’Tselem) έγραψε πριν 10 μέρες στο διεθνικό αντιαπαρτχάιντ site +972 (αποσπάσματα):

Έξι χρόνια πριν ο Bezanel Smotrich, τότε νεαρό μέλος της Knesset [: βουλή] στην πρώτη του θητεία, δημοσιοποίησε το «Αποφασιστικό Σχέδιό» του, ένα είδος «τελικής λύσης» για την σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό βουλευτή, που τώρα είναι υπουργός οικονομικών του Ισραήλ και το κυβερνητικό αφεντικό της Δυτικής Όχθης, η εγγενής αντιπαλότητα μεταξύ των επιδιώξεων των Εβραίων και των Παλαιστινίων δεν επιτρέπει κανενός είδους συμβιβασμό, συμφιλίωση ή μοιρασιά. Αντί για την συντήρηση της ψευδαίσθησης ότι μια πολιτική λύση είναι πιθανή, ισχυρίστηκε ότι το θέμα πρέπει να λυθεί οριστικά και μονομερώς.

Το σχέδιό του έκανε σποραδικές μόνο αναφορές στη Γάζα, με τον Smotrich να δείχνει ικανοποιημένος με τον ισραηλινό αποκλεισμό του θύλακα, σαν ιδανική λύση σ’ αυτό που αποκαλεί «δημογραφική πρόκληση» που προέρχεται απ’ αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη των Παλαιστινίων. Αντίθετα, σε ότι αφορούσε την Δυτική Όχθη, το σχέδιο Smotrich προέτρεπε στην πλήρη προσάρτησή της στο Ισραήλ.

Σε ότι αφορά την Γάζα, οι δημογραφικές ανησυχίες θα αντιμετωπίζονταν προσφέροντας στους Παλαιστίνιους μια επιλογή: είτε να ξεχάσουν τις επιδιώξεις τους και να ζήσουν φρόνιμα στη γη τους σαν πολίτες β διαλογής, είτε να μεταναστεύσουν. Αν, ωστόσο, επέλεγαν να πάρουν τα όπλα εναντίον του Ισραήλ, θα θεωρούνταν τρομοκράτες και ο ισραηλινός στρατός θα αναλάμβανε «να σκοτώσει αυτούς που χρειάζεται να σκοτωθούν». Όταν ρωτήθηκε σε μια συνάντηση, όπου παρουσίασε το σχέδιό του σε θρησκευτικές σιωνιστικές προσωπικότητες, αν εννοούσε ότι θα έπρεπε να σκοτωθούν οικογένειες, γυναίκες και παιδιά, ο Smotrich απάντησε: «Ο πόλεμος είναι πόλεμος».

Το σχέδιο δεν τράβηξε ιδιαίτερη προσοχή. Αλλά απ’ την δημοσίευσή του πριν έξι χρόνια ως πρόσφατα θεωρούνταν παραληρηματικό και επικίνδυνο, ακόμα και ανάμεσα στους mainstream ισραηλινούς πολιτικούς σχολιαστές. Ωστόσο, αν δούμε την τωρινή κατάσταση των ισραηλινών media και του πολιτικού διαλόγου, θα διαπιστώσουμε πως σε ότι αφορά την τρέχουσα στρατιωτική επίθεση στη Γάζα, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν εσωτερικεύσει εντελώς την λογική του σχεδίου του Smotrich.

Ουσιαστικά η ισραηλινή κοινή γνώμη για την Γάζα, όπου εφαρμόζεται το όραμα του Smotrich με μια βαρβαρότητα που ίσως ούτε κι ο ίδιος είχε προβλέψει, είναι ακόμα πιο ακραία σε σχέση με το ίδιο το σχέδιο. Κι αυτό επειδή, στην πράξη, το Ισραήλ έχει βγάλει απ’ την μέση την πρώτη επιλογή – το να ζήσουν οι παλαιστίνιοι απο-παλαιστινιοποιημένοι, σαν ένα είδος κατώτερων όντων – που ως τις 7 Οκτώβρη ήταν η προτίμηση των περισσότερων ισραηλινών.

Η απόλυτη έκπληξη απ’ την βάναυση επίθεση της Χαμάς και η άρνηση να κατανοηθεί στο πλαίσιο δεκαετιών καταπίεσης συνθέτουν μια ισραηλινή θέση που αναρωτιέται στ’ αλήθεια γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχτηκαν το καθεστώς τους ως φυλακισμένοι στη Γάζα, γιατί δεν λένε ευχαριστώ για την γενναιοδωρία του Ισραήλ να επιτρέπει σε λίγες χιλιάδες απ’ αυτούς να δουλεύουν με τον ελάχιστο μισθό στη γη απ’ όπου διώχτηκαν οι πρόγονοί τους, γιατί δεν προσφέρουν λουλούδια στους κατακτητές τους.

Πράγματι, πόσοι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται για την κατάσταση στη Γάζα όταν οι Παλαιστίνιοι δεν ρίχνουν ρουκέτες ή δεν σπάνε τον φράκτη για να μπουν στις δικές μας κοινότητες; Ποιος νοιάζεται να αναρωτηθεί πως είναι η «ηρεμία» μέσα στον πολιορκούμενο θύλακα; Στο βαθμό που έχουν γνώμη για το θέμα, οι περισσότεροι Ισραηλινοί Εβραίοι έχουν την άποψη ότι οι πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της Γάζα θα έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό και να αγαπήσουν τις στερήσεις τους. Αλλά σήμερα, ούτε καν μια τέτοια εκδοχή δεν θεωρείται ικανοποιητική, οπότε οι Ισραηλινοί στηρίζουν ένα καινούργιο τελεσίγραφο στη Γάζα: μετανάστευση ή εξόντωση.

Σύμφωνα με τον τρέχοντα σχετικό διάλογο, η μετανάστευση παρουσιάζεται ως ανθρωπιστική προσέγγιση, επειδή επιτρέπει με γενναιοδωρία στους άμαχους Παλαιστίνιους να φύγουν απ’ τις περιοχές των συγκρούσεων…. Επειδή αυτό δείχνει βολικό για τους περισσότερους Ισραηλινούς, η άρνηση των Παλαιστινίων να υποταχθούν στην ισχύ του ισραηλινού καθεστώτος εκλαμβάνεται ως υπαρξιακή απειλή και επαρκής λόγος για την εξόντωσή τους. Είναι αλήθεια ότι οι σφαγές σε κοινότητες πολιτών στις 7 Οκτώβρη ξεπέρασαν εκείνο που θα μπορούσε να εννοηθεί ως πεδίο νόμιμης αντίστασης στην καταπίεση∙ αλλά η συντριπτική πλειονότητα των Ισραηλινών ήταν μια χαρά με τους ελεύθερους σκοπευτές που σκότωναν και ακρωτηρίαζαν Παλαιστίνιους που διαδήλωναν άοπλα και μαζικά στον φράχτη της Γάζας στη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής. Στα μάτια τους καμιά μορφή διαμαρτυρίας κατά της κατοχής δεν επιτρέπεται.

… Η τρομακτική Smotrich-ποίηση της ισραηλινής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί με την μορφή της πλήρους επιθυμίας της για την εξόντωση έως και του τελευταίου Παλαιστίνιου στη Γάζα, ως την τελική νίκη που υποσχέθηκε ο ακροδεξιός υπουργός με το σχέδιό του… Αυτή η διαδικασία δεν θα σταματήσει, και δεν μπορεί να σταματήσει στον φράχτη της Γάζας. Η λογική του Smotrich ποτίζει ήδη την στάση του κράτους απέναντι και στους δικούς του Παλαιστίνιους πολίτες, που αντιμετωπίζουν συνθήκες διώξεων και καταστολής παρόμοιες με εκείνες του στρατιωτικού καθεστώτος από το 1949 ως το 1966. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φωνές αυτής της κοινότητας εντός του Ισραήλ έχουν εξαφανιστεί εντελώς απ’ την δημόσια σφαίρα. Είναι στόχος συλλήψεων και τιμωριών απλά επειδή δείχνουν ότι είναι Παλαιστίνιοι.

Εμείς είμαστε οι τρομοκράτες….

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Ο ισραηλινός στρατιώτης Eran Efrati κλήθηκε να κάνει την θητεία του στην κατεχόμενη Χεβρώνα… Προβιβάστηκε σε λοχία… «Επί τω έργω» ανακάλυψε ποιοι είναι οι τρομοκράτες… Εγκατέλειψε τον στρατό, την ιδεολογία του θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώτος… Πέρασε στο πλευρό του δίκαιου των Παλαιστινίων…

Ο Efrati μίλησε στην Abby Martin των Empire Files πριν 6,5 χρόνια. Εξακολουθεί να έχει αξία.

Μετάφραση αποσπασμάτων:

3.37> Μετά από 7 μήνες εκπαίδευσης βρέθηκα στην Χεβρώνα. Είναι η μόνη πόλη που έχει μια (εποικιστική) εγκατάσταση στο κέντρο της. Συνεπώς, πηγαίνοντας στη Χεβρώνα, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν να προστατεύω την εβραϊκή γιορτή, και η δουλειά μου ήταν να επιτηρώ την απαγόρευση κυκλοφορίας 180.000 παλαιστίνιων έτσι ώστε οι εβραίοι έποικοι απ’ όλη τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ να μπορούν να έρθουν στη Χεβρώνα και να γιορτάσουν. Έρχονται πολλές χιλιάδες ισραηλινοί και εβραίοι έποικοι απ’ όλη την Δυτική Όχθη για να γιορτάσουν, και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψουμε είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας παλαιστίνιος δεν θα βγει απ’ το σπίτι του.

Οπότε ένα απ’ τα πρώτα καθήκοντά μου ήταν να περιπολώ στους δρόμους και να σιγουρέψω ότι οι παλαιστίνιοι καταλάβαιναν, ότι θα έμεναν στα σπίτια τους, και ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο μετά από καινούργια οδηγία.

Στην αρχή μου φαινόταν σαν σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί μπήκαμε στην πόλη με τα όπλα στα χέρια, με τις στολές μας, με τα γιλέκα μας, με χειροβομβίδες και 6 γεμιστήρες, φωνάζοντας «απαγόρευση κυκλοφορίας». Και βλέπεις το χάος, τον κόσμο να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει κλείνοντας τα μαγαζιά τους, να τρέχουν στα σπίτια τους, γιατί όπου βρεθείς όταν αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας μένεις εκεί και δεν μπορείς να πας πουθενά, οπότε καλύτερα να είσαι σπίτι σου όταν ξεκινήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι επίσημες εντολές για όποιον παραβιάζει την απαγόρευση είναι να τον σκοτώσουμε.

Ποτέ δεν τον έκανα, ούτε είδα κάποιον άλλον να το κάνει σ’ αυτήν την διαδικασία απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά τέτοιες ήταν οι εντολές και όλοι το ήξεραν.

Αυτή η απότομη αίσθηση εξουσίας μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν απολάμβανα αυτή την εξουσία του ελέγχου πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ή το γιατί τα παιδιά με κοιτούσαν φοβισμένα, γιατί έτρεχαν μακριά όταν περπατούσα σε κάποιον δρόμο. Πριν την θητεία δούλευα σα δάσκαλος, αγαπώ τα παιδιά, γι’ αυτό βρισκόμουν σε κάποια σύγχυση ως προς το γιατί τα παιδιά με φοβούνται. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν αρματωμένος, με την στολή μου, το κράνος μου, τους 6 γεμιστήρες, με τις 2 χειροβομβίδες μου, το Μ16 στο χέρι, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή, ούτε μπορούσα να το εξηγήσω.

Και νομίζω ότι πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα της δουλειάς που έπρεπε να κάνω ήταν να συντηρώ ένα σύστημα απαρτχάιντ. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τα δικαιώματα που έχουν οι εβραίοι έποικοι δεν είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν οι παλαιστίνιοι. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αγγίξω έναν εβραίο έποικο αν επιτίθεται σ’ έναν παλαιστίνιο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να καλέσω την τοπική αστυνομία, όπως θα έκανα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε οι εβραίοι έποικοι που ζουν στην Χεβρώνα έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτά που έχω εγώ που ζω στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι παλαιστίνιοι δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό κτίριο, μερικές φορές στο διπλανό διαμέρισμα, ζουν κάτω απ’ την δική μου δικαιοδοσία, κάτω από στρατιωτικό νόμο, και μπορώ να τους κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να τους πάρω το σπίτι για να το κάνω προσωρινό φυλάκιο για μερικές ώρες ή μερικές μέρες ή μερικές βδομάδες, μπορώ να αποφασίσω να τους συλλάβω και να τους δέσω πάνω στον φράκτη της βάσης μου, αν πάρουμε διαταγή να γκρεμίσουμε το σπίτι τους ή να κλειδώσουμε την πόρτα τους και να μην τους αφήνουμε να βγουν στο δρόμο μπροστά στο ίδιο τους το σπίτι, στον δρόμο που μπορούν να περπατούν μόνο εβραίοι έποικοι ενώ οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν, οπότε μετακινούνται πηδώντας απ’ τα παράθυρα, ή μέσα απ’ τις αυλές στην παλιά πόλη της Χεβρώνας.

Νομίζω ότι συνειδητοποιώντας όλα αυτά πολύ πολύ νωρίς στην θητεία μου κατάλαβα ότι κάποιος μου έλεγε ψέματα, πολύ καιρό. Δεν ένοιωθα ότι προστάτευα κάποιους, δεν ένοιωθα ότι βοηθούσα κάποιους να νοιώθουν πιο ασφαλείς. Ένοιωθα ότι τρομοκρατούσα τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα ότι το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό που είχα μάθει από παιδί, όπου έμαθα ότι βρισκόμουν στη μεριά του καλού, αυτό το όριο είχε σπάσει. Ένοιωθα ότι είμαι ο τρομοκράτης, και ότι η δουλειά μου ήταν στην πραγματικότητα να τρομάζω τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να δράσουν κατά των ισραηλινών εποίκων ή του ισραηλινού στρατού.

…

12.40> Επίσημα στις πρακτικές του στρατού, της αστυνομίας ή της mossad, οι εκτελέσεις εν ψυχρώ είναι παράνομες. Αυτό είναι απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στα μέσα των ’00. Αλλά τότε έγινε το εξής: … Οι αξιωματικοί κάλεσαν τους άνδρες τους και τους είπαν ότι «Απόψε να πάτε να συλλάβετε ένα επικίνδυνο άτομο. Θα πάτε μια ομάδα 5 ή 6 στρατιωτών, θα μπείτε στο σπίτι του ήσυχα μέσα στη νύχτα, θα πάτε στο υπνοδωμάτιό του, και θα κολλήσετε ένα όπλο στο κεφάλι του. Αν απλά σηκωθεί και παραδοθεί, θα τον συλλάβετε. Όμως αν φωνάξει θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει την κουβέρτα του θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει τα χέρια του, ή τα πόδια του, ή κάνει οποιαδήποτε κίνηση, θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι». Επειδή τώρα καταλαβαίνουμε σαν έλλογα όντα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος αν ξυπνήσει μέσα στην άγρια νύχτα μ’ ένα όπλο στο κεφάλι του θα φωνάξει ή θα κουνηθεί, καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι συγκεκριμένες εντολές είναι εντολές για εκτέλεση εν ψυχρώ που προσπαθούν να παρακάμψουν την απόφαση του δικαστηρίου. Δεν λένε οι εντολές «εκτέλεσέ τον», λένε «να τον συλλάβεις», αλλά συμπληρώνουν ότι «αν θεωρήσεις ότι κάνει κάτι απειλητικό, ότι μπορεί να έχει όπλο στο κρεβάτι του, ότι μπορεί να φωνάζει για βοήθεια, εκτέλεσέ τον».

Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… στη Δυτική Όχθη. Τον Οκτώβρη του 2015, όταν ξεκίνησε η πιο πρόσφατη Ιντιφάντα, όλοι οι επίσημοι κανόνες κατά των εν ψυχρώ εκτελέσεων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Απ’ τον πρωθυπουργό ως τους υπουργούς, τους ανθρώπους των media, απ’ την αριστερά ως την δεξιά, όλοι μιλούσαν για το «shoot to kill». Αν δεις κοντά σου ένα κορίτσι που κρατάει ένα ψαλίδι, το εκτελείς. Οι εκτελέσεις είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική στον στρατό, στην αστυνομία, και στον δημόσιο διάλογο ο κόσμος ζητάει εκτελέσεις. Όχι μόνο κατά εκείνων που αποκαλούν «τρομοκράτες», ή «μαχητές της αντίστασης», ζητάει επίσης και εκτελέσεις εκδίκησης. Είναι απαίτηση όλης της ισραηλινής κοινωνίας… 

Άλλοι στρατιώτες-του-θεού, εν δράσει, στη διάρκεια της 1ης Intifada, στα τέλη των ‘80s. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι κάνουν, δεν χρειάζεται να το γράψουμε, έτσι δεν είναι; (Μπορείτε μήπως να το νιώσετε; Μπορείτε να το θυμάστε άγρια, χωρίς κατευνασμό, για τα επόμενα χρόνια της ζωής σας;)

Το πέταγμα της πεταλούδας – στις 7 Οκτώβρη

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Κανονικά δεν το είχαμε να πούμε οτιδήποτε για το συγκεκριμένο θέμα. Πρώτον επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πως όσες / όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές είναι αρκετά νοήμονες ώστε να καταλαβαίνουν πως και από που προέρχεται η παραπληροφόρηση, τόσο γενικά όσο και ειδικότερα σε συνθήκες πολέμου. Και δεύτερον επειδή εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί «πολεμικές ανταποκρίσεις» δεν είναι καθόλου του γούστου μας.

Όμως… Όμως κάποιος Γκέμπελς (θα τον έχετε ακουστά…) είπε κάποτε ότι «πες, πες, κάτι θα μείνει». Και πράγματι «κάτι μένει». Για την ακρίβεια μένουν πολλά. Το motto ότι η παλαιστινιακή αντίσταση έκανε θηριωδίες στη διάρκεια της «εισβολή του al Aqsa» τέτοιες που να «δικαιολογούν» τις θεοναζί θηριωδίες μέχρι-κάποιο-σημείο (ας μπουν λοιπόν διόδια στο φασισταριό…) έμεινε.

Για αυτό εδώ το εγχείρημα εργατικής κριτικής και αντιπληροφόρησης η δημαγωγία είναι ανάθεμα. Και το «έμεινε» σαν κάτι απόλυτα εχθρικό δεν αφορά μόνο την παλαιστινιακή αντίσταση στις 7 Οκτώβρη. Αφορά τα πάντα. Τα προηγούμενα και τα επόμενα.

Τι έγινε, λοιπόν, στ’ αλήθεια στις 7 Οκτώβρη; Όσα ακολουθούν αποδεικνύοντας την αλήθεια προέρχονται από ισραηλινές πηγές! Και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση απ’ τους γνωστούς «fuck checkers» – συγγνώμη, «fact» θέλαμε να πούμε…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

The Hannibal Directive

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι εντελώς ξεκάθαρο και απόλυτα γνωστό (εντός ισραήλ…) πως οι 339 πολίτες / άοπλοι νεκροί στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa» ΔΕΝ μπορούν καν και καν να χρεωθούν στους παλαιστίνιους ένοπλους!!! Πόσοι «εκκαθαρίστηκαν» απ’ την ισραηλινή αεροπορία; Θα πρέπει να ήταν αρκετοί/ες… Πόσοι σκοτώθηκαν από χερσαία ισραηλινά πυρά κατά των ενόπλων παλαιστίνιων καθώς βρέθηκαν «στη μέση», στο περιβόητο πάρτυ ή αλλού; Άγνωστο…

Πόσοι ισραηλινοί σκοτώθηκαν στο συνοριακό kibbutz Be’eri που κατέλαβαν εξ εφόδου για λίγες ώρες οι ένοπλοι παλαιστίνιοι και, στη συνέχεια, ισοπέδωσε η ισραηλινή αεροπορία;

Άγνωστο – σ’ εμάς σίγουρα.

Πόσοι ισραηλινοί σκοτώθηκαν μέσα σ’ αυτά τα εκατοντάδες καμένα ισραηλινά ι.χ. (μεταφέρθηκαν έτσι, σαν παλιοσίδερα, στο parking που τα βλέπετε, δεν κάηκαν εκεί…) – καταστροφή που δεν έγινε βέβαια από «ρουκέτες της Χαμάς» (!!!!) αλλά με κτυπήματα από ψηλά;

Άγνωστο…

Από πρώτη και επιφανειακή προσέγγιση θα μπορούσαν να προσφερθούν κάποιοι άλλοθι στο ισραηλινό στρατό. Αιφνιδιάστηκε, δεν ήταν έτοιμος, πανικοβλήθηκε… Όμως ακόμα κι αν το πράγμα τέλειωνε εκεί, ποιος θα παραγράψει τις δικές του δολοφονίες δικών του υπηκόων φορτώνοντάς τες στους «τρομοκράτες»; Ποιος;; Μόνο ο ίδιος, το κράτος του, οι φίλοι και οι συνεταίροι του…

Αλλά δεν τελειώνει εκεί.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Matzpen

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Η ιστορία μιας εποχής απ’ την οποία πολλοί θα έπρεπε να θέλουν να μάθουν πολλά, αν δεν το θεωρούσαν «βαρετό», «κουραστικό», «παλιό», «που να τρέχεις;», «εγώ ξέρω»…

Η Σοσιαλιστική Οργάνωση στο Ισραήλ, που έγινε γνωστή κυρίως απ’ τον τίτλο της εφημερίδας της (Matzpen, που σημαίνει πυξίδα) μια οργάνωση της διεθνούς «νέας αριστεράς», αντι-εθνικιστική / αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-σιωνιστική, επαναστατική, με μέλη ισραηλινούς και άραβες / παλαιστίνιους, έδρασε εντός και εκτός των ορίων του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ απ’ το 1962 ως την δεκαετία του 1980. Ήδη από τότε τα μέλη της αλλά και υποστηρικτές του δίκιου των παλαιστινίων, μπορούσαν να προσδιορίσουν σα στόχο τους την διάλυση όλων των αποικιακών, απαρτχάιντ θεσμίσεων, και την δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, κοινού για όλους.

Πολλές δεκαετίες μετά αυτός ο στόχος ξαναγίνεται επίκαιρος, αυτή τη φορά μέσα σε διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον… Αφήστε στην άκρη τις ψόφιες ελευθερίες, τα βίτσια, τα «ψυχολογικά», τα σήριαλ και τα σκρολαρίσματα! Ή έχουμε καθήκοντα που οφείλουμε να υπηρετήσουμε με καρδιά και μυαλό, ή πάμε κατευθείαν για τις χωματερές της Ιστορίας, μεταφορικά και κυριολεκτικά!!!

(Αυτό το video προβλήθηκε δημόσια στην Αθήνα στις 19 Απρίλη του 2019, απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία, σαν μέρος της πολύμηνης εκστρατείας «Παρασκευές για την Παλαιστίνη»).

Η κτηνωδία

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Υπάρχει ένα σημείο για μας τους καλομαθημένους, κάτι σαν όριο στην καρδιά και στο μυαλό, στην άσκηση βίας και στα αποτελέσματά της, πέρα απ’ το οποίο δεν υπάρχουν λέξεις, λόγια, εκφράσεις, διατυπώσεις να μιληθούν. Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είχε ξεπεράσει αυτό το όριο ήδη εναντίον της 1ης ιντιφάντα των Παλαιστινίων στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι στρατιώτες του έσπαγαν με πέτρες τα κόκκαλα, τα πόδια και τα χέρια των θυμάτων τους. Έμαθε (σαν καθεστώς, αδιάφορο το ποιες βιτρίνες το υπηρετούν) ήδη από τότε πως έχει ασυλία στην κτηνωδία του ακριβώς επειδή «δούλευε» (και εξακολουθεί) για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλισμών. Συμπύκνωνε την δυτική «ανωτερότητα» χωρίς προσχήματα και περιορισμούς.

Τώρα κάνει το ίδιο, με μια ένταση ακόμα και για την δική του βαρβαρότητα πρωτοφανή αλλά όχι ανεξήγητη: αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Η συνάντηση «πλυμένα χέρια» στις 23 Οκτώβρη του 2023: “αδερφέ, συμπολεμιστή, πόσους καθάρισες σήμερα; Τηρείς το διεθνές δίκαιο όπως είπα ή το παραβιάζεις μπαγασάκο;”

(Η «υπόθαλψη εγκληματία» είναι από μόνη της έγκλημα, έτσι δεν είναι;)

Και οι ομολογίες, οι παραδοχές, δεν είναι (μόνο) των Παλαιστίνιων ή (μόνο) των συμπαραστατών τους. Προέρχονται ακόμα και απ’ τον σκληρό πυρήνα του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Προσέξτε παρακαλούμε αυτό το δημοσίευμα. Ημερομηνία: 13 Αυγούστου 2023, δηλαδή δυο μήνες ΠΡΙΝ την «εισβολή του al Aqsa». Εφημερίδα: The times of Israel, γνωστή δεξιά εφημερίδα.

Τίτλος: Πρώην στρατηγός του ισραηλινού στρατού [IDF] συνδέει τον στρατιωτικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης με την Ναζιστική Γερμανία.

Ρεπορτάζ: Ένας πρώην στρατηγός του IDF υποστήριξε ότι ο Ισραηλινός έλεγχος της Δυτικής Όχθης έχει ομοιότητες με την πολιτική διακρίσεων στη Ναζιστική Γερμανία, και εξέφρασε τον φόβο ότι οι στρατιώτες δεν θα έχουν διάθεση να υπερασπιστούν την χώρα αν ο [κυβερνητικός] συνασπισμός πετύχει να περάσει την υποβάθμιση της δικαιοσύνης.

… Ο Amiram Levin, που έχει διατελέσει επικεφαλής της Βόρειας Διοίκησης του IDF, διοικητής της ελίτ μονάδας Sayeret Matkal, και υπηρέτησε σαν υποδιευθυντής της Mossad, είπε στον ραδιοσταθμό Kan την Κυριακή το πρωί [13/8] ότι ο στρατός όχι μόνο έχει υποστεί ζημιά στην ετοιμότητά του εξαιτίας των απειλών και των αρνήσεων των εφέδρων να υπηρετήσουν λόγω της κυβερνητικής αλλαγής στο δικαστικό σύστημα, αλλά έχει επίσης «σαπίσει ως το κόκκαλο» εξαιτίας της συνεχιζόμενης παρουσίας του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

«Κάθεται στο πλάι, χαζεύει τους εποίκους που κάνουν καταστροφές, και αρχίζει να γίνεται εταίρος στα εγκλήματα πολέμου» είπε ο Levin στον δημόσιο σταθμό. «Είναι 10 φορές χειρότερο απ’ το θέμα της ετοιμότητας… και το λέω ειλικρινά, δεν θυμώνω με τους Παλαιστίνιους, θυμώνω μ’ εμάς. Σκοτώνουμε τους εαυτούς μας από μέσα».

Πόσο δυνατά και πόσες φορές πρέπει να φωνάξει ακόμα κι ένας ισραηλινός αρχικαραβανάς ότι «διάολε, γίναμε θεοναζί!!!» για να αντιμετωπιστεί το καθεστώς του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά; Και πως άραγε αντιμετωπίζονται οι κρατικοποιημένοι φασίστες; Με διάλογο; Με καταγγελίες; Με συμβουλές; Και πόσοι έγκριση απολαμβάνει ο κρατικοποιημένος φασισμός απ’ τους δυτικούς κατασκευαστές του, τους «στηρίζουμε το δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»;

Ας το επαναλάβουμε: Αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Τέτοια είναι η πολιτική μας διαπίστωση, που προσδιορίζει τόσο τις ευθύνες όσο και τα καθήκοντά μας∙ αλλά δεν είναι μόνο δική μας. Ενδεικτικά μεταφέρουμε στη συνέχεια την πρόσφατα διατυπωμένη γνώμη δύο ανθρώπων, ο καθένας απ’ τους οποίους έχει την δική του διαδρομή μέσα στους δυτικούς θεσμούς.