Tag: ιδεολογία

Civil war?

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Η προηγούμενη φορά που το αμερικανικό καθεστώς επιχείρησε να «κερδίσει καρδιές και μυαλά» ήταν με τις εισβολές στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Απέτυχε. Και μοιάζει σαν η αμερικανική ιμπεριαλιστική αυτο-ψυχο-«νομιμοποίηση», κάτω απ’ την πίεση των ηττών της και των ανταγωνιστών της, να επιστρέφει στην πηγή της. Στην έδρα της.

Πριν λίγες μέρες, την 1η Σεπτέμβρη, ο νυσταλέος Jo έκανε μια βαριά ομιλία σε πανεθνική θέαση, απ’ την Φιλαδέλφεια, «για την ψυχή του έθνους» – με υποβλητικό ντεκόρ… Δεν εξήγησε τους λόγους που θεωρεί ότι το αμερικανικό καθεστώς ξεψυχάει∙ έκανε κάτι άλλο: κήρυξε τους ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού «εξτρεμιστές» και, κατά συνέπεια, «εχθρούς του έθνους και της δημοκρατίας» (!!!). Αυτό 2,5 μήνες πριν τις «ενδιάμεσες εκλογές» του ερχόμενου Νοέμβρη.

Είναι αυτή η πολιτική διαθήκη του νυσταλέου, ένα είδος «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων μου»; Πρόκειται για την ανεπίσημη (;) κήρυξη εμφυλίου στις ηπα; Ή μήπως είναι πρελούδιο κάποιας «σκληρής διάσωσης» της δημοκρατίας (ας πούμε: μιλιταριστικού ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου…), που φτιάχνει τα άλλοθί της προκαλώντας το φάντασμα ενός εμφυλίου για να κρύψει τους πραγματικούς σκοπούς της;

Δεν είναι μυστικό:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

The Magnitsky act

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Αν έχετε 2 ώρες απ’ την ζωή σας (μην πείτε “αααα… δεν προλαβαίνω”!!! Όχι, μην το πείτε!) και τα αγγλικά σας είναι σε ανεκτό επίπεδο (δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι) σας προτείνουμε να δείτε αυτήν την ταινία / ντοκυμαντέρ: The Magnitsky Act: Behind the Scenes. Δείχνει πολλά και αποκαλυπτικά για την κατασκευή του «αντι-ρωσισμού» στη δύση, όμως το σημαντικότερο σ’ αυτήν την ταινία είναι ο σκηνοθέτης της. Δυο λόγια, λοιπόν, γι’ αυτόν.

Ο Andrei Nekrasov, 64 χρονών σήμερα, γεννημένος στο (τότε) Λένινγκραντ, είναι ένας πασίγνωστος και πολυβραβευμένος στη δύση σκηνοθέτης. Έχει δουλέψει στα νιάτα του σαν βοηθός του Tarkovsky, κι αυτό δεν είναι λίγο. Όμως μετά το 2001 η δύση δεν ήθελε “ατμοσφαιρικούς” ρώσους σκηνοθέτες. Ήθελε αίμα. Οπότε η ταινία / ντοκυμαντέρ που γύρισε το 2007 σχετικά με την δολοφονία απ’ τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες του πρώην πράκτορα Litvinenko καθιέρωσε πανηγυρικά τον Nekrasov στη δύση σαν τον ικανότερο αντι-καθεστωτικό / αντι-Putin ρώσο κινηματογραφιστή. Όλες οι πόρτες ήταν ανοικτές γι’ αυτόν.

Με αυτά τα «παράσημα», και με χρηματοδότηση από διάφορους ευρωπαίους παραγωγούς και τον γαλλογερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο Arte, ξεκίνησε το 2014 να γυρίσει άλλη μια ταινία / ντοκυμαντέρ, για τον Sergei Magnitsky, που φερόταν δολοφονημένος σε ρωσική φυλακή το 2009, επειδή θα αποκάλυπτε την διαφθορά του ρωσικού καθεστώτος.

Όμως κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, και καθώς το σενάριο του βασανισμού και της δολοφονίας του Magnitsky φαινόταν να κυλάει ομαλά, ο Nekrasov άρχισε να προσέχει πως «κάτι δεν πήγαινε καλά». Συνέχισε τα γυρίσματα, γινόμενος πια ερευνητής / ρεπόρτερ. Και το αποτέλεσμα της έρευνάς του, που πήγε μακριά, πολύ μακρύτερα απ’ ότι φανταζόταν, είναι αυτή η ταινία.

Όλοι όσοι τον αποθέωναν (στη δύση) άρχισαν να τον καταριούνται – για τις αποκαλύψεις του. Εννοείται ότι παρ’ ότι «χρυσό παιδί» και πολυβραβευμένος, η ταινία απαγορεύτηκε παντού στην ευρώπη. Η πρεμιέρα της, που θα γινόταν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (!!!) στις 26 Απρίλη του 2016 ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή: αυτά που έδειχνε ο Nekrasov δεν ήταν «τα σωστά»… Ένα βιβλίο, επίσης, με το ίδιο θέμα, απαγορεύτηκε απ’ το amazon…

Δείτε λοιπόν: για το δυτικό πλιάτσικο στη μετασοβιετική ρωσία, για την πολιτική κάλυψη (από κυβερνήσεις και μήντια) των δυτικών πλατσικολόγων, για την δυτική αντιστροφή της πραγματικότητας, και τις αιτίες που το «καθεστώς Putin» έγινε μισητό στη δύση νωρίς νωρίς… Αυτά από έναν σκηνοθέτη υπεράνω υποψίας για «φιλοπουτινισμό»!!!

Το δεύτερο μέτωπο (2)

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Οι πόλεμοι – κι ακόμα περισσότερο οι παγκόσμιοι – είναι σύνθετες καταστάσεις, με πολλαπλές και αλλεπάλληλες κλίμακες γεγονότων. Κι αυτό επιτρέπει σε διάφορους να δείχνουν μόνο κάποιες πλευρές τους, με σκοπό να χειραγωγήσουν σκέψεις και συναισθήματα.

Ένα παράδειγμα μιας μάλλον αόρατης πλευράς. Θυμάται κανείς τους ντόπιους μαυραγορίτες στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου και της γερμανικής κατοχής στα μέρη μας; Ήταν εκείνοι που έκαναν περιουσίες αξιοποιώντας τις ελλείψεις βασικών ειδών (κυρίως τροφίμων) ειδικά στην Αθήνα, είτε λόγω των κατασχέσεων που έκανε ο κατοχικός στρατός είτε λόγω της κατάρρευσης της όποιας αγροτικής παραγωγής και του εσωτερικού εμπορίου. Εκείνο που έκαναν οι μαυραγορίτες με καπιταλιστική ορολογία λέγεται άγρια συσσώρευση – σε βάρος των πληβείων της κοινωνίας και των αναγκών τους.

Το ανάλογο των μαυραγοριτών, αυτή τη στιγμή, στις συνθήκες του τωρινού 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι οι τζογαδόροι των χρηματιστηρίων ενέργειας και οι παραγωγοί / έμποροι ενέργειας! Η αξιοποίηση των ελλείψεων και η άγρια συσσώρευση είναι ακριβώς ίδιες!

Θα πει κάποιος: μα η χρηματιστηριακή αγορά (ενέργειας) δεν είναι «μαύρη»! Δεν είναι παράνομη. Είναι νομιμότατη! Σωστά. Πώς, όμως, είναι νόμιμη;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η ιστορία σαν κουφάρι

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Αυτή εποχιακή ξηρασία που έχει στεγνώσει μεγάλα ευρωπαϊκά ποτάμια αποκαλύπτωντας ναυάγια του 2ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε να είναι μια αλληγορία.

Οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού κόσμου είναι επιεικώς ανιστόρητες. Τι σημαίνει όμως ότι κάποιος είναι «ανιστόρητος»; Ότι δεν έχει διαβάσει τα βασικά ιστορικά βιβλία; Ότι στο σχολικό μάθημα ήταν πάντα αδιάβαστος; Όχι. Σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο: ότι δεν έχει (μάλλον επειδή ποτέ δεν είχε) επίγνωση της ιστορικότητας των πράξεών του. Την σχέση που έχουν αυτές με το παρελθόν (όχι το προσωπικό του) και το άγνωστο μέλλον, που διαμορφώνεται από πολύ περισσότερους απ’ ότι ο καθένας χωριστά, οι σύμβουλοί του και τα σκονάκια τους.

Αν είχαν έστω μια στιγμιαία ειλικρίνεια όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες θα απαντούσαν: Και γιατί να μας ενδιαφέρει η ιστορικότητά μας; Γιατί να μας ενδιαφέρει οτιδήποτε εκτός απ’ αυτούς που μας έχουν στους στάβλους τους; Σωστά. Ακόμα και μπροστά στα ναυάγια των πολεμικών στο Δούναβη μπορεί ο καθένας να σκεφτεί «κοίτα πως σκούριασαν, αλλά και «αυτά γίνονταν άλλοτε»…

Ο Θουκυδίδης έγραψε τον «πελοποννησιακό πόλεμο» σαν τρίτος (αν και Αθηναίος), εκθέτοντας σκόπιμα δισσούς λόγους. Κι ενώ λένε ότι είναι ο πρώτος αυθεντικός ιστορικός, είναι ίσως ο πρώτος και ο τελευταίος που φρόντισε να καταγράψει πολεμικά γεγονότα με τέτοια μαεστρία ώστε να μην μπορεί να πανηγυρίσει κανείς για τις νίκες «μας» και τις ήττες «τους», απ’ όποια μεριά κι αν βρισκόταν. Ήλπιζε ότι αυτή η συμμετρική εξιστόρηση του πόσο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος για όλους όσους εμπλέκονται σ’ αυτόν, και του πόσο εώλοι είναι τελικά οι παιάνες, τα εμβατήρια και η προπαγάνδα, θα ήταν κτήμα ες αεί.

Τίμια η πρόθεσή του – αλλά αδύναμη. Τώρα τα πολιτικά κουφάρια της δύσης, ακόμα κι αν βρεθούν μπροστά στα κουφάρια των πολέμων που έκαναν οι κοντινοί τους πρόγονοι, δεν καταλαβαίνουν…

100 βαθμοί Κελσίου

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Κακώς τον κορόιδεψαν, τον οικτίραν, τον κακολόγησαν. Εδώ έχουμε εκείνη την ιστορική στιγμή που (ίσως ξαφνικά ίσως από κάποιο νόμο της φυσικής) βλέπουμε το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: δημοκρατία, ελευθερία, τα γνωστά… Ποιο Vogue θα φωτογράφιζε ποιον γελωτοποιό τίνος Κιέβου αν πριν αυτός δεν είχε ανακηρυχτεί στον κατεξοχήν εκπρόσωπο των δυτικών «πολύτιμων» αξιών; Και ποιος γελωτοποιός, βαπτισμένος και ξαναβαπτισμένος στα νάματα του δυτικού «πνεύματος», θα αρνούνταν την τιμή του να φτάσει στο ύψιστο, στο κορυφαίο σημείο του θεάματος, στο μαστορεμένο για πάρτη του ιλουστρασιόν εξώφυλλο;

Οι φωτογραφήσεις εκ μέρους τέτοιων διεθνών τεράτων της μόδας δεν είναι ένας σωρός από στιγμιαίες selfie όπως νομίζει το ανόητο πλήθος. Είναι παραγωγή: δεκάδες τεχνικοί, φωτισμοί, ενδυματολόγοι, μακιγιέρ, σκηνοθέτες, αμπιγιέρ∙ λήψεις, διορθώσεις, νέες λήψεις, νέες διορθώσεις, επιλογή πλάνων∙ αστεία, χαριτωμενιές, cool ατμόσφαιρα, οικειότητα… Χρόνος αρκετός (όσος χρειάζεται για να γίνουν κομμάτια καμιά 500αριά απ’ τους δύστυχους που ο γελωτοποιός διατάζει καθημερινά να πεθαίνουν στα χαρακώματα… μέχρι να καταρρεύσει η ρωσία…)

Πρόκειται για παραγωγή και μάλιστα συγκεκριμένη τέτοια: παραγωγή πόζας. Είναι το αντίθετο των φωτογραφήσεων των παπαράτσι, που «πιάνουν» στιγμές. Η παραγωγή πόζας οφείλει να είναι μελετημένη ώστε να διηγείται με ακρίβεια μια ιστορία, έστω και σύντομη∙ πρέπει να έχει ένα εύστοχο, εύπεπτο νόημα. Καναπές ή πεζούλι; Σύγχρονος καναπές ή vintage; Αυτή η γωνία λήψης ή η άλλη; Τέτοιες σκιές ή αλλιώτικες; Το ύφος; Βάλε έναν προβολέα εδώ για να γυαλίζουν τα μάτια… Αγκαλιά σαν προστασία ή κάτι χαλαρό κι ανέμελο; Να σηκώσουμε την φράτζα να μην κάνει σκιά στο θεληματικό κούτελο; Τέτοιου είδους είναι οι πάμπολλες σημειωτικές λεπτομέρειες για τις οποίες πρέπει να γίνουν εγγραφές, εκτιμήσεις, συγκρίσεις – πριν οριστικοποιηθεί η «έκφραση του νοήματος». Αυτές οι παραγωγές δεν είναι «γουρούνι στο σακί», ακόμα κι αν επιδεικνύουν γουρούνια.

Αυτό, ακριβώς, είναι το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: αποδεικνύουν, παραδέχονται, προβάλουν ότι είναι πόζες∙ πως η ιδεολογική πανοπλία της δύσης είναι πια μια ξεπεσμένη ποζεριά. Που δεν είναι καν εξαγώγιμη: απευθύνεται αναδιπλωμένη στο πρωτοκοσμικό κοινό-της-μόδας∙ επιτέλους! Επιτέλους ακούστε το: vogue! Μόδα!

Αντί να διακωμωδήσουμε την στιγμή, στεκόμαστε εντυπωσιασμένοι μπροστά στην ιστορική Νέμεση. Ο γελωτοποιός μπορεί να γίνει ακόμα και αμερικανική, χολυγουντιανή ταινία («ο πρόεδρος»…) ή μπορεί το netflix να προλάβει – με τον ίδιο σαν πρωταγωνιστή πάντως. Όμως η φωτογράφιση μετά της συζύγου είναι το καρφί που έλειπε απ’ το φέρετρο της «ακτινοβολίας» του λευκού «αγωνιστή εκπροσώπου της δυτικής ανωτερότητας» και της “δυτικής ανωτερότητας” στο σύνολό της: όπως σε κάθε έκδοση έτσι και σ’ αυτήν τα τεύχη του vogue, κι εκείνα που θα πουληθούν και όσα περισσέψουν, θα πάνε αργά ή γρήγορα για πολτοποίηση / ανακύκλωση…

Μαζί με τις πόζες.

Ο καιρός της πολτοποίησης…

Πριν οι ευρωπαίοι αρχίσουν να καίνε τις πόρτες τους…

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Η έκταση και η ένταση της τρομοκρατικής / πειθαρχικής (κατασκευής και της) αξιοποίησης της «ενεργειακής κρίσης» στην ευρώπη (για την οποία φταίει, ποιος άλλος;, ο μοχθηρός Putin…) συναγωνίζεται ήδη την έκταση και την ένταση των αρχικών φάσεων της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Σε αντίθεση όμως με την δεύτερη, που κρύφτηκε πίσω από δήθεν «επιστημοσύνη» για να γίνει εντελώς ψυχο-μεταφυσική και ανεξέλεγκτη, η πρώτη δεν μπορεί να κρυφτεί έτσι. Η «ενεργειακή κρίση» και η τρομοκρατία / πειθάρχηση που επεξεργάζονται τα ευρωπαϊκά αφεντικά είναι εντελώς γυμνή από «επιστημονικά» και «ιατρικά» φτιασίδια. Είναι εντελώς ωμή. Απ’ αυτή την άποψη μπορεί να θεωρηθεί ένα-βήμα-μπροστά για τ’αφεντικά, στο βαθμό που πετύχει∙ ή ένα βήμα προς τον γκρεμό αν αποτύχει. (Και θα πρέπει να αποτύχει!)

Στις 11 Οκτώβρη του 2021, μια δεκάδα ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών οικονομικών και ενέργειας (γαλλίας, πολωνίας, βουλγαρίας, κροατίας, ουγγαρίας, ρουμανίας, σλοβακίας, σλοβενίας, τσεχίας και φινλανδίας) υπέγραψαν μανιφέστο σύμφωνα με το οποίο «… χρειαζόμαστε την πυρηνική ενέργεια προκειμένου να κερδίσουμε την μάχη της κλιματικής αλλαγής…. Αποτελεί για όλους μας ένα σημαντικό και αξιόπιστο κεφάλαιο για ένα μέλλον με χαμηλές εκπομπές άνθρακα…» Προσέξτε: στα μέσα Οκτώβρη του 2021 ΔΕΝ υπήρχε ρωσική εισβολή στην ουκρανία… Και φυσικά οι 10 ευρωπαίοι «ιππότες των πράσινων πυρηνικών» ΔΕΝ χρησιμοποιούν τον Οκτώβρη του 2021 αυτήν σαν δικαιολογία∙ μιλούν κατευθείαν για την «κλιματική αλλαγή»….

Ποια είναι λοιπόν η σχέση αιτίου – αποτελέσματος ανάμεσα σε ρωσική εισβολή, ενεργειακή κρίση, και πυρηνική σωτηρία;

– Είναι άραγε ο πόλεμος στην Ουκρανία η «αιτία του προβλήματος», και τα πυρηνικά η αναγκαστική («επιστημονική» και «κοινωνικά υπεύθυνη», για να μην ξεχνάμε την ορολογία των 2,5 τελευταίων χρόνων) λύση,

Ή

– Η παλινόρθωση της δυτικής πυρηνικής βιομηχανίας (μέσα στις νόρμες, τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) ήταν εξαρχής η κρυφή αιτία, και η «ενεργειακή κρίση» είναι η κατασκευασμένη (από τμήματα των δυτικών αφεντικών…) ενεργειακή τρομοκρατία για να επιβληθεί / νομιμοποιηθεί αυτή η παλινόρθωση;

Όποιος είναι δοκιμασμένα και αποδεδειγμένα λογικός ξέρει την απάντηση. Μπορεί επίσης να βρει τις εξόφθαλμες αναλογίες ανάμεσα στην υγιεινιστική τρομοκρατία, την ενεργειακή τρομοκρατία και (αργά ή γρήγορα…) την διατροφική τρομοκρατία!

Οι nuk(e-κ)αβλοι κόβουν κεφάλια…

Ένα σήμα δημοφιλές αλλά παλιό – ίσως και παμπάλαιο… Κάποτε το έβρισκες παντού. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, και οι παλιοί «όχι, ευχαριστώ!» ίσως νοιάζονται τώρα περισσότερο για το αν θα υπάρχει ρεύμα για να δουλεύουν τα αρκουδίσια (: aircondition) στην κρεβατοκάμαρα… Ναι, είχαν τέτοια και στο χωριό που μεγάλωσαν…

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Γιατί, λοιπόν, τα πυρηνικά είναι «η λύση στην – τεχνητή – κρίση»; Ο Ίωνας Σταματελάτος, με τον μακρόσυρτο τίτλο «διευθυντής ερευνών στο ινστιτούτο πυρηνικών και ραδιολογικών επιστημών, τεχνολογίας, ενέργειας και ασφάλειας του εθνικού κέντρου φυσικών επιστημών ‘Δημόκριτος’, και προϊστάμενος του εργαστηρίου του ερευνητικού πυρηνικού αντιδραστήρα», συνεντευξιαζόμενος στις 4 Γενάρη του 2022 στο site Αθηνέα, σαν οπαδός του «Πυρηνική ενέργεια; Ναι, ευχαριστώ!» υποστηρίζει ότι:

… Στην περίπτωση της πυρηνικής ενέργειας, το μέσο κόστος κιλοβατώρας καθορίζεται από το πολύ υψηλό κόστος της κατασκευής του σταθμού. Ωστόσο, το κόστος του καυσίμου και της λειτουργίας του σταθμού είναι σχετικά χαμηλά. Μελέτες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι το κόστος ανά κιλοβατώρα ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται σε πυρηνικούς σταθμούς είναι τελικά χαμηλότερο από αυτό σε μονάδες που λειτουργούν με καύση ορυκτών καυσίμων, χωρίς μάλιστα να ληφθεί υπόψη και η αβεβαιότητα από την πιθανότητα επιβολής στο μέλλον φόρων άνθρακα ή αυστηρότερων κανονισμών για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Επιπλέον, ένας πυρηνικός σταθμός μπορεί να παρέχει στο ηλεκτρικό δίκτυο ισχύ βασικού φορτίου σε εικοσιτετράωρη βάση και σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Η ισχύς βασικού φορτίου αναφέρεται στην ελάχιστη ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας που απαιτείται για την τροφοδοσία του ηλεκτρικού δικτύου ανά πάσα στιγμή. Αντίθετα, η παραγωγή ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο εξαρτάται έντονα από τις καιρικές συνθήκες και απαιτείται η ύπαρξη εφεδρικής ισχύος όταν ο ήλιος δύει ή ο άνεμος σταματά να φυσάει. Οι πυρηνικοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής μπορούν να λειτουργούν με ευελιξία για να ανταποκρίνονται στις διακυμάνσεις της παραγωγής ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές και επομένως έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν την απαραίτητη σταθερότητα στα ηλεκτρικά δίκτυα, ιδιαίτερα εκείνα με υψηλή συμβολή από τις μεταβλητές ανανεώσιμες πηγές…

…Ακούγοντας τις λέξεις «πυρηνική ενέργεια» συνήθως έρχονται στο μυαλό μας εικόνες τεράστιων σταθμών παραγωγής ενέργειας και πύργων ψύξης. Ωστόσο, σήμερα αναπτύσσονται και νέες τεχνολογίες, για παράδειγμα οι σύγχρονοι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες (Small Modular Reactors), που αλλάζουν το πρόσωπο και την απήχηση της πυρηνικής ενέργειας και ίσως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τη χώρα μας.

Οι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες είναι πολύ μικρότεροι σε ισχύ και χρησιμοποιούν καινοτόμες τεχνολογίες με πολλά εγγενή χαρακτηριστικά ασφάλειας. Παρά τη σημαντική τεχνολογική πρόοδο που έγινε τα τελευταία χρόνια, οι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες απέχουν ακόμη από την ανάπτυξη σε μεγάλη κλίμακα. Ωστόσο, η χώρα μας πρέπει να παρακολουθεί τις εξελίξεις και τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες αυτές τεχνολογίες…

…Τα στατιστικά στοιχεία εδώ και έξι δεκαετίες δείχνουν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι ένα πολύ ασφαλές μέσο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως σωστά αναφέρατε, υπήρξαν δύο μεγάλα ατυχήματα στην ιστορία της πυρηνικής ενέργειας, το Τσερνόμπιλ και η Φουκουσίμα. Στην περίπτωση του Τσερνόμπιλ ο ελαττωματικός σχεδιασμός του αντιδραστήρα και η ανεπαρκής εκπαίδευση του προσωπικού που παρέκαμψε τα συστήματα ασφάλειας κατά τη διάρκεια δοκιμής μιας εφεδρικής γεννήτριας του σταθμού είχαν ως αποτέλεσμα την υπερθέρμανση των ράβδων καυσίμου του αντιδραστήρα αρ. 4 του σταθμού, προκαλώντας καταστροφική έκρηξη και διασπορά ραδιενεργού υλικού σε όλη την Ευρώπη. Στη Φουκουσίμα, το τσουνάμι προκάλεσε ζημιές στους τρεις σε λειτουργία αντιδραστήρες του σταθμού, με αποτέλεσμα την απώλεια της εφεδρικής ηλεκτρικής ενέργειας, την υπερθέρμανση των στοιχείων που φυλάσσονταν στην αποθήκη χρησιμοποιημένου καυσίμου του σταθμού και τη διασπορά ραδιενέργειας.

Και στις δύο περιπτώσεις, χρειάστηκε να γίνει εκκένωση του πληθυσμού στις περιοχές γύρω από τους σταθμούς. Αυτά είναι και τα μόνα μεγάλα ατυχήματα που έχουν συμβεί σε περισσότερα από 18.500 αθροιστικά έτη λειτουργίας αντιδραστήρων για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.

Ο κίνδυνος ατυχημάτων σε πυρηνικούς σταθμούς είναι πολύ χαμηλός και συνεχώς μειώνεται με την ανάπτυξη νέων τύπων αντιδραστήρων με εγγενή χαρακτηριστικά ασφάλειας. Η προσπάθεια για την πρόληψη των ατυχημάτων δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη πολλαπλών και επικαλυπτόμενων τεχνικών συστημάτων ασφάλειας, αλλά και στην εκπαίδευση του προσωπικού σε αυτό που είναι γνωστό ως κουλτούρα ασφάλειας και διασφαλίζει την ασφαλή λειτουργία των πυρηνικών εγκαταστάσεων. Καθώς η τεχνολογία συνεχίζει να προοδεύει, η πυρηνική ενέργεια γίνεται ολοένα και πιο ασφαλής ως επιλογή και ίσως ασφαλέστερη από άλλες μορφές παραγωγής ενέργειας…

Όπως θα προσέξατε ένας επαγγελματίας απολογητής των πυρηνικών ΔΕΝ χρειάζεται κανέναν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να εκθειάσει τα προτερήματά τους… Όπως ακριβώς οι απολογητές της γενετικής τροποποίησης της ζωής όταν μιλάνε μεταξύ τους ΔΕΝ χρειάζονται κανέναν «ιό/φονιά» για να καμαρώσουν για τα δικά τους σχέδια. Όλα είναι επιστημονικά (αλλοίμονο!), ασφαλή, ακίνδυνα, αποτελεσματικά∙ και κυρίως προμελετημένα υπέρ της κατάκτησης νέων αγορών και της εντατικότερης εκμετάλλευσης των παλιότερων, όπως είχαν υποδείξει κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, κάτι … «ψέκα».

Είναι η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ανόητε!

Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι στην κατασκευή της Fukushima (σ’ ένα εξαιρετικά σεισμογενές έδαφος σαν το ιαπωνικό) οι τεχνικοί έκαναν ό,τι καλύτερο διέθετε η τεχνοεπιστήμη, κι ακόμα περισσότερα… Μόνο που αυτό δεν ήταν αρκετό, και από πολλές απόψεις ποτέ δεν θα είναι! Έντεκα χρόνια μετά δεν ξέρουν τι να κάνουν τις τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού νερού που προέκυψαν απ’ την προσπάθεια να «κρυώσουν» οι ραδιενεργές ράβδοι∙ θέλουν να το ρίξουν στην θάλασσα∙ κι αυτό, πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα και ευκόλως εννοούμενα, προκαλεί σοβαρές εντάσεις με τα γειτονικά παραθαλάσσια κράτη. Ναι, η Fukushima ήταν ένα τεχνολογικό διαμάντι – και λοιπόν;

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Αν η επίγνωση της εξελισσόμενης πραγματικότητας δεν είναι αρκετή, τα παραπάνω λόγια ενός «ειδικού» το δείχνουν: προκειμένου να επιβληθεί ο γενικευμένος «πυρηνισμός του κεφάλαιου» (υπερπηδώντας ότι απέμεινε απ’ τα αντιπυρηνικά κινήματα των ‘70s και των ‘80s…) χρειάζονται δύο τουλάχιστον πράγματα:

Πρώτον η εκτεταμένη άγρια συσσώρευση. Ο πυρηνικός σταθμός έχει πολύ μεγάλο κόστος κατασκευής: ιδού, λοιπόν, πόσο και γιατί χρειάζεται η αιμοβόρα τζογαδόρικη «υπερανατίμηση» της τιμής βασικών ενεργειακών πρώτων υλών αλλά και του ηλεκτρικού ρεύματος. Και δεύτερον η εκτεταμένη άγρια πειθάρχηση των πληθυσμών. Για να προχωρήσει αυτή η λεηλασία ζωής και εργασίας που ξεκίνησε απ’ το 2021 (αναφερόμαστε ειδικά στο εμπόρευμα «ενέργεια») την επόμενη 4ετία, για να επιβληθούν οι «πυρηνικές επενδύσεις» μέσα σε μυριόστομα «ωσαννά!», πρέπει οι πρωτοκοσμικοί να φοβηθούν, να ξεπαγιάσουν, να στερηθούν, συγκατανεύοντας και πειθαρχώντας σε μια ακόμα πραξικοπηματική «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»!

Πρέπει, τέλος, να «παραδεχτούν» ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «ασφαλής»… αφού άλλωστε το λένε, το διαφημίζουν οι «ειδικοί»… Είναι, πράγματι; Μιλώντας επιγραμματικά προς το παρόν, θα προσπεράσουμε τα πολύ σοβαρά ζητήματα των ατυχημάτων διαρροής (που ποτέ δεν μπορούν να αποκλειστούν!) και των πυρηνικών αποβλήτων (που ως τώρα ξεβράζονται πότε πότε στις ακτές της σομαλίας…). Για να θυμίσουμε κάτι που κανένα αφεντικό δεν θα ήθελε να πάρουν στα σοβαρά οι υποτελείς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Προβλέψεις (1)

Δευτέρα 18 Ιούλη>> …«Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να προετοιμάζονται για αύξηση των περιστατικών κοινωνικής διαμαρτυρίας καθώς η κρίση του κόστους ζωής ακολουθεί κατά πόδας την πανδημία της covid.» Αυτό είναι το μήνυμα ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο επιχειρηματικό site της Allianz, της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας του κόσμου, με περιουσιακά στοιχεία πάνω από 1,1 τρισεκατομύρια ευρώ. Αντανακλά τις εντεινόμενες ανησυχίες μεταξύ των ceo του χρηματοπιστωτισμού, του ασφαλιστικού τομέα και των ακινήτων για τους κινδύνους κοινωνικής κατάρρευσης. Σύμφωνα με τον Srdjan Todorovic, επικεφαλής του λονδρέζικου γραφείου διαχείρισης κρίσεων της Allianz, οι κοινωνικές εξεγέρσεις είναι τώρα μεγαλύτερη απειλή για τις παγκόσμιες επιχειρήσεις σε σχέση με την τρομοκρατία:

Οι κοινωνικές εξεγέρσεις όλο και πιο έντονα αντιπροσωπεύουν μια περισσότερο κρίσιμη έκθεση των εταιρειών σε σχέση με την τρομοκρατία. Η φύση της απειλής εξελίσσεται καθώς μερικές δημοκρατίες γίνονται ασταθείς, και συγκεκριμένα αυταρχικά καθεστώτα υποφέρουν από τους διαφωνούντες. Οι εξεγέρσεις μπορεί να γίνουν ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία καθώς τα social media επιτρέπουν την γρήγορη κινητοποίηση των διαμαρτυρόμενων. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες λιανεμπορικές αλυσίδες, για παράδειγμα, θα έχουν πολλαπλές απώλειες εξαιτίας ενός τέτοιου γεγονότος.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα δεν περιμένω ότι τα περιστατικά κοινωνικής εξέγερσης θα μειωθούν σχετικά γρήγορα, με δεδομένα τα μεθεόρτια της covid-19, την εντεινόμενη κρίση του κόστους ζωής και τις ιδεολογικές αντιθέσεις που συνεχίζουν να διαιρούν τις κοινωνίες σ’ όλο τον κόσμο. Βλέπουμε αυξανόμενο ενδιαφέρον από risk managers ειδικευμένους στην ασφάλιση έναντι πολιτικής βίας, την ίδια ώρα που παραδοσιακές επιχειρήσεις ασφάλισης ακίνητης περιουσίας αποχωρούν από συμβόλαια που σχετίζονται με τέτοιου είδους περιστατικά…

Αυτά γράφει εισαγωγικά σ’ ένα άρθρο στο site “naked capitalism” στις 15 Ιούλη με τίτλο οι τράπεζες αρχίζουν ανησυχούν για τον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών ο freelancer δημοσιογράφος Nick Corbishley. «Κομίζει γλαύκα ες Αθήναν» θα σχολιάζαμε, αλλά είναι «χαριτωμένο» να βγάζει κανείς συμπεράσματα περί κοινωνικής ειρήνης παρακολουθώντας την κίνηση των … ασφαλιστικών εταιρειών!

Συνεχίζει:

Ο Todorovic δεν είναι ο μόνος που ανησυχεί για την εντεινόμενη απειλή εκτεταμένης κοινωνικής αναταραχής. Η Kristalina Georgieva, εκτελεστική διευθύντρια του ΔΝΤ, είπε πρόσφατα: «Αντιμετωπίζουμε μια κρίση πάνω στην κορυφή μιας κρίσης», αναφερόμενη στις συνδυασμένες συνέπειες την πανδημίας covid και του πολέμου στην Ουκρανία. Η Georgieva χαρακτήρισε τον αυξανόμενο πληθωρισμό σαν «έναν καθαρό και παρόντα κίνδυνο» για πολλές χώρες και προειδοποίησε ότι αν δεν αναληφθεί δράση για να εξασφαλιστεί η διατροφική ασφάλεια, «η εναλλακτική θα είναι απελπιστική: περισσότερη πείνα, περισσότερη φτώχια, και περισσότερη κοινωνική αναταραχή – ειδικά για χώρες που πάλεψαν να ξεφύγουν απ’ την ευθραυστότητα και τις συγκρούσεις επί πολλά χρόνια»…

Πρόκειται για το γνωστό δυτικό, πρωτοκοσμικό τροπάρι, για το κακό που κρέμεται πάνω απ’ τον «τρίτο κόσμο»… Βέβαια αν τελικά το Κίεβο αρχίσει να εξάγει το στάρι του όλη αυτή η ρητορική της επερχόμενης έλλειψης αλευριού και ψωμιού στον «τρίτο κόσμο» θα εξατμιστεί. Αλλά προς το παρόν το γνήσιο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον του λευκού χριστιανού καλά κρατεί.

Υπάρχουν όμως και κάτι «άλλοι» που εκτιμούν διαφορετικά το κοντινό μέλλον – σίγουρα από γεωγραφική και γεωπολιτική άποψη: το κακό παραμονεύει και υπονομεύει την Δύση… Ο Corbishley συνεχίζει το άρθρο του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Προβλέψεις (2)

Δευτέρα 18 Ιούλη>> Είναι αρκετοί (αν και με διαφορετικούς έως αντίθετους ιδεολογικούς προσανατολισμούς) που θα θεωρούσαν τέτοιες προβλέψεις «εξαίσια νέα»! Πράγματι: αν δεν είναι οι εξεγέρσεις «ευχάριστα νέα» στους καιρούς της γενικευμένης κατάθλιψης, τότε ποια θα μπορούσαν να είναι; Μόνο που η κατάσταση είναι ολοφάνερα πιο περίπλοκη, και το φάσμα ανάμεσα στην διαχειρίσιμη εκτόνωση και στην συστημική ακροδεξιά στροφή δείχνει τους κυνόδοντές του μπροστά στα μάτια μας∙ εν πάσει περιπτώσει μπροστά στα μάτια όσων θέλουν να βλέπουν και να καταλαβαίνουν.

Πρέπει να θυμίσουμε πως όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται το πραξικόπημα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας εκείνο που στις δυτικές κοινωνίες παραδοσιακά ονομαζόταν «αριστερά» (και τραβήξτε τον χαρακτηρισμό όσο πιο «ακραία» θέλετε…) όχι μόνο το αποδέχτηκε, όχι μόνο το στήριξε, αλλά συχνά απαίτησε και την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίησή του! Αν και για την αυτόνομη εργάτρια ασταμάτητη μηχανή αυτό δεν ήταν καθόλου «πρωτότυπο», είχε διεθνώς μια πολύ σοβαρή συνέπεια: το κοινωνικό εκείνο τμήμα που αντέδρασε στο πραξικόπημα παίρνοντας, ουσιαστικά, την πρωτοβουλία της υπεράσπισης ιστορικών εννοιών όπως το «ατομικό δικαίωμα» ή η «ελευθερία» ήταν «δεξιό» και μικροαστικό. Στο ελλαδιστάν αντιληφθήκαμε έγκαιρα τον κίνδυνο και με σκληρή πολιτική δουλειά, κόντρα σ’ όλους τους θεούς και τους δαίμονες της κρατικο/καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, κόντρα στην άπειρη βλακεία και κακοήθεια πολλών και διάφορων, καταφέραμε, μια χούφτα άνθρωποι εδώ, μια χούφτα εκεί και μια χούφτα παραπέρα, να σηκώσουμε τις κόκκινες και τις μαυροκόκκινες σημαίες της κριτικής και της αντίστασης δημόσια. Αλλά το ελλαδιστάν αποδείχθηκε εξαίρεση (ως προς το αποτέλεσμα στο πεζοδρόμιο) και έτσι στο φωτεινό ταμπλό του πρώτου κύματος «κατάστασης εξαίρεσης / κατάστασης έκτακτης ανάγκης», την διετία 2020 – αρχές 2022, στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, το σκορ ήταν βαρύ σε βάρος μας, από πολιτική άποψη.

Ο απολογισμός της αντίστασης στο «πρώτο κύμα έκτακτης ανάγκης» ως μέσου βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων προς όφελος των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ο απολογισμός της ποιότητας της αντίστασης στο «υγιεινιστικό κύμα», δεν είναι εκείνος που θα έπρεπε, λαμβάνοντας στα σοβαρά την ένταση και το εύρος της «μετάβασης». Εν τω μεταξύ η ασταμάτητη μηχανή («δουλειά της» είναι…) παρακολουθούσε και παρακολουθεί τις επόμενες «στρώσεις έκτακτης ανάγκης», μεθοδευμένες και με τον ίδιο γενικό στόχο όπως η πρώτη, που απλώνονται πάνω στον υγιεινιστικό φόβο∙ χωρίς αυτός ο τελευταίος να έχει «ξεχαστεί» (απ’ τα αφεντικά).

Όταν διαδοχικά στρώματα «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» επικάθονται το ένα πάνω στο άλλο (πάνω στην «υγιεινιστική» η «ενεργειακή», η «διατροφική», και ποιος ξέρει τι ακόμα…) τότε η καθεστωτική πίεση είναι τέτοια που τα κοινωνικά υποκείμενα έχουν κάθε δίκιο να …αλλοφρονήσουν! Αν τα αφεντικά δείχνουν να «ανησυχούν» για τέτοια ενδεχόμενα στις δυτικές κοινωνίες είναι επειδή κάνουν ότι μπορούν για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις τους, έχοντας (κι αυτό απαιτεί μεγάλη προσοχή) το αναγκαίο know how της διαχείρισής τους.

Είναι, λοιπόν, αυτό που θέλουμε; Πρέπει να χαρούμε αν η δολιότητα της καθεστωτικής κοινωνικής μηχανικής αποδειχθεί αποτελεσματική ως το σημείο του κοινωνικού βρασμού; Ή θα έπρεπε να θέλουμε, να επιδιώκουμε, πολύ περισσότερα;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.