Ναι, οι Άλλοι….

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Τι να φταίει άραγε; Το “αριστερό” σκέλος των φαιορόζ που έχει αναθέσει το “δεξί” του (στον στρατό και στα “σώματα ασφαλείας”) να κάνουν την δουλειά “όπως πρέπει”; Μα αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια – και “διέφυγε” (εντελώς τυχαία, υποθέτουμε) της προσοχής… (μια ασταμάτητη μηχανή προφανώς και “δεν φέρνει την άνοιξη”!) Έτσι ώστε αξιωματούχοι (όπως ο ψεκασμένος, το κάθαρμα Μουζάλας ή το άλλο κάθαρμα Βίτσας) να βρίσκονται έξω από οποιαδήποτε κριτική (και δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στις φάτσες τους … Αναφερόμαστε στις αρμοδιότητες, στα καθήκοντά τους… σ’ αυτό που λέγεται “καθεστωτικός ρόλος” τους..).

Να φταίει μήπως το ότι η (πολιτική) αλληλεγγύη κουράστηκε και πήγε σπίτι; Ναι… Κουράστηκε στο να αποφεύγει να δει την ελληνική, κρατική και παρακρατική θεσμική βαρβαρότητα κατά των προσφύγων / μεταναστών… Κουράστηκε να κρύβεται απ’ τις ευθύνες και τα καθήκοντά της… Κουράστηκε να πετάει την μπάλα έξω…

Έτσι, στο έτος 2018, οι μόνοι που διαμαρτύρονται για την βία κατά των μεταναστών είναι κάποιοι διεθνείς (ανθρωπιστικοί) οργανισμοί – και οι ελάχιστοι διεθνείς εθελοντές που έχουν απομείνει. Που κινδυνεύουν (αυτοί οι τελευταίοι) από βρώμικες, προβοκατόρικες κατηγορίες και φυλακίσεις.

Ευτυχώς που κανένας “φίλος των μεταναστών / προσφύγων” απ’ αυτούς που (τι κρίμα! τι κρίμα! ) όλο ξαστοχούν, και κουράζονται, και θέλουν επιτέλους να κάνουν και κάτι για τον εαυτό τους, ευτυχώς λοιπόν που κανένας τους δεν κρατάει πλέον ημερολόγιο… Γιατί αν είχε ένα δράμι εντιμότητας θα έπρεπε να γράψει στον απολογισμό της χρονιάς: με την δειλία μας, την πρωτοκοσμική έπαρσή μας, την αντίληψή μας για τον ανταγωνισμό σαν PR, βγάλαμε τα όποια εμπόδια απ’ τον δρόμο της πανούκλας.

Καλά κρασιά λοιπόν.

Οι Άλλοι αλλού 1

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Δεν είναι η φασιστική πανούκλα του “υπερβάλλοντα ζήλου”. Όχι. Υπάρχουν διαταγές και οδηγίες απ’ τα “υψηλά κλιμάκια”. Το αποδεικνύει το συστηματικό κουκούλωμα που προσφέρει το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους κόντρα σε κάθε καταγγελία.

Το αποδεικνύει, επίσης, ο “διεθνισμός” της πανούκλας. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron για παράδειγμα έχει τα δικό του πολεμικά μέτωπα κατά των προσφύγων / μεταναστών: στο Calais και στο Dunkirk (Δουκέρνη). Εκεί είναι που μεγαλουργούν οι μπάτσοι του: όταν δεν δέρνουν «μαρκάρουν» με νούμερα στο σβέρκο ή στο μπράτσο όσους συλλαμβάνουν…

Υπάρχει, άραγε, συσχέτιση ανάμεσα στην «κούραση» και στην «παραίτηση» της πολιτικής υποστηρίξης απ’ την μια  και στην πρακτική όξυνση του πρωτοκοσμικού φασισμού απ’ την άλλη;

Βρίσκουν και τα κάνουν; Τι λέτε;

(φωτογραφία: Εγκαύματα στο λαιμό ενός μετανάστη, στο Calais, από ευθεία βολή ασφυξιογόνου).

Οι Άλλοι αλλού 2

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Τον Νοέμβρη του 2016 η καταλανή συνδικαλίστρια Lola Gutierrez προσπάθησε να βοηθήσει τον 17χρονο τότε κούρδο πρόσφυγα Ayad να διαφύγει απ’ την ελλάδα αεροπορικά προς την Βαρκελώνη, χρησιμοποιώντας το διαβατήριο του γυιού της και εμφανιζόμενη η ίδια σαν μητέρα του. Τους εντόπισαν στο αεροδρόμιο, και αφού η Gutierrez κρατήθηκε για παραπάνω από μήνα απελάθηκε (σαν κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια) αφού πρώτα της αποδόθηκαν κατηγορίες για «παράνομη διακίνηση ανθρώπων». Ο Ayad είχε καλύτερη «τύχη». Κρατήθηκε για 3 ημέρες, αφέθηκε ελεύθερος – και τώρα πια είναι στη γαλλία (έφυγε με παράνομο τρόπο, φυσικά…).

Στις 18 Δεκέμβρη τα ελληνικά δικαστήρια καταδίκασαν την Gutierrez ερήμην σε 17 μήνες με τριετή αναστολή… Ο εισαγγελέας είχε ζητήσει φυλάκιση μεταξύ 5 και 10 χρόνων.

Για τα ντόπια (συχνά περιορισμένης πολιτικής ευθύνης) δεδομένα η ποινή της Gutierrez ακούγεται σαν το «μη χείρον βέλτιστον». Αλλά δεν είναι έτσι – επειδή αφορά τις συγκεκριμένες επιλογές / πράξεις και όχι, ας πούμε, την «ρίψη μολότοφ». Η ποινή είναι εγκληματοποίηση μιας πράξης αλληλεγγύης. Ή, έστω, αν θέλει να το δει κανείς έτσι, μια πράξη ανθρωπισμού. Το να φυγαδεύεις χωρίς ίδιον όφελος κάποιον που η μόνη του «παρανομία» είναι ότι του απαγορεύουν την παρουσία επειδή είναι ξένος, είναι πολύ κοντά στο να τον τραβάς απ’ την θάλασσα πριν πνιγεί… Δεν είναι τυχαίο ότι η εγκληματοποίηση γίνεται με τις ίδιες κατηγορίες και με την ίδια «προσέγγιση»: αφήστε τους «ανεπιθύμητους» στην αποκλειστική αρμοδιότητα των αρχών.

Η καταδίκη της Gutierrez είναι, λοιπόν, το “νομικό προηγούμενο”. Και η αξία της θα φανεί όταν γίνει η δίκη δύο ακόμα ισπανών, του Mikel Zuloaga και της Begona Huarte (απ’ την Βασκία αν δεν κάνουμε λάθος), που δέθηκαν στα μέρη μας τον Δεκέμβρη του 2016 καθώς προσπαθούσαν να φυγαδεύσουν 8 πρόσφυγες με το βανάκι τους.

(Μπορεί να σχολιάσει κανείς ότι και οι δύο προσπάθειες ήταν παρακινδυνευμένες, και με άγνοια κινδύνου. Σωστά. Δεν δικάζονται, ωστόσο, για «καλοπροαίρετη αφέλεια»! Δικάζονται με κατηγορίες που προέρχονται κατευθείαν απ’ το manual της πλήρους στρατιωτικοποίησης της «διαχείρισης των ροών»…)

(φωτογραφίες: Πάνω, διαδήλωση συμπαράστασης στην Gutierrez, έξω απ’ το ελληνικό προξενείο στη Βαρκελώνη.

Κάτω, οι Zuloaga και Huarte).

Βραζιλιάνικη πανούκλα

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Και γιατί, δηλαδή, ο δηλωμένα φασίστας Bolsonaro, νέος πρόεδρος της βραζιλίας, να μην μεταφέρει την πρεσβεία του στην Ιερουσαλήμ / al Quds αναγνωρίζοντάς την σαν πρωτεύουσα του ισραήλ; Αν δεν ένοιωθε αγάπη και στοργή για ρατσιστικά καθεστώτα για ποιον θα ένοιωθε;

Συμφωνούν και οι γυιοί του.

(φωτογραφία: Το τίνος σύμβολο είναι το ισραηλινό κράτος το ξέρουν όλο και περισσότεροι…)

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Δείτε την διάλεξη του ιστορικού Joseph Massad (πέρυσι, στη Βιέννη), που προβλήθηκε απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία στις 21 Δεκέμβρη. Ο Massad διατρέχει (έντονα και συμπυκνωμένα – αλλά τεκμηριωμένα) την γέννεση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα· κι ύστερα την στρατηγική συμμαχία του με τον εβραϊκό εθνικισμό…

 

Συρία

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η χθεσινή συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της Άγκυρας και της Μόσχας (στην δεύτερη – υπ.εξ., υπ.αμ., αρχιασφαλίτες, κλπ) απλά επιβεβαιώνει αυτό που είναι (ή θα έπρεπε να είναι) δεδομένο. Το μπλοκ της Αστάνα συνεχίζει να δρα σαν μπλοκ στη συρία – και γιατί όχι;

Οι ypg παρέδωσαν τον έλεγχο της Manbij στο καθεστώς Άσαντ, όπως όφειλαν, χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα. Σωστό. (Αυτό δεν σημαίνει ότι έφυγαν όλοι απ’ την πόλη. Σιγά σιγά…) Το fsa πεζικό της Άγκυρας «πίεζε» απ’ τον βορρά για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη παράδοση της πόλης, κι αυτό ήταν / είναι μέρος του σχεδιασμού. Θα συνεχίσει και σε άλλα σημεία της ypgκρατούμενης ζώνης, στο ίδιο μοτίβο.

Υπάρχουν και θα υπάρχουν «λεπτομέρειες» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που θα πρέπει να ρυθμίζονται με καλή πίστη. Η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει τους fsa «εκλεκτούς» της (και όποιους άλλους περάσουν στην προστασία της), κι αυτό σημαίνει έδαφος. Γη. Το έδαφος (συριακό πάντα) πρέπει να είναι κατά μήκος των συροτουρκικών συνόρων. Μια ματιά στο χάρτη δείχνει πιθανά όρια αυτών των γαιών (μεγάλοι δρόμοι, για παράδειγμα) σ’ όλη αυτή τη ζώνη, εκτός απ’ τις περιοχές που θα κρατήσουν οι κούρδοι, μιας και σ’ αυτές κατοικούσαν πριν γίνουν κάλυψη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αν γίνει εφικτό αυτό που ξεκίνησε με την κατάληψη του θύλακα της Afrin, δηλαδή μια ζώνη γης που θα ανήκει μεν στο «νέο συριακό κράτος» αλλά θα κατοικείται από πληθυσμούς φιλικά προσκείμενους στην Άγκυρα, τότε το μπλοκ της Αστάνα θα έχει τακτοποιήσει με τον καλύτερο κατά το δυνατόν τρόπο τις ολέθριες συνέπειες της κανιβαλικής «πολιτικής» του καθεστώτος Άσαντ το 2011 – και την αξιοποίησή τους στη συνέχεια απ’ όλους τους πρόθυμους: Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ…. Για παράδειγμα η ζώνη βόρεια της Manbij θα μπορούσε να γίνει ένα μέρος αυτών των εδαφών / λαφύρων…

Όπως παραδίδουν κτήσεις που έκαναν για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, έτσι θα κληθούν οι ypg να παραδώσουν και τα όπλα που τους έδωσε ο αμερικάνος φίλος. Το λογικό θα ήταν να τα γυρίσουν σ’ αυτούς που τους τα έδωσαν – να χαρεί και το ψόφιο κουνάβι που δεν του αρέσουν οι σπατάλες. Πάντως ένταξη στη «νέα συρία» με εξοπλισμό στρατού και χωριστή οργάνωση αποκλείεται. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί: το συριακό καθεστώς θα έχει έναν ενιαίο στρατό.

Ο δρόμος προς μια τελική συμφωνία (και άρα κάποια οριστική ειρήνη στο συριακό πεδίο μάχης) είναι ακόμα μακρύς. Έχει καλυφθεί όμως, ήδη, πολύ μεγάλη απόσταση – σε σχέση με το τι συνέβαινε ως το καλοκαίρι του 2015. Και, κοιτώντας αναδρομικά τα 3,5 τελευταία χρόνια, βρίσκει κανείς μαθήματα για πολλούς.

Ακόμα και γι’ αυτούς που θεωρούν το μπλοκ της Αστάνα σαν ένα αγνό, «απελευθερωτικό μέτωπο»…

Ουαί τοις ηττημένοις

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αν οι όποιες εξελίξεις στη συρία, τώρα, αύριο, μεθαύριο, αφήνονταν στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε κανείς να περιμένει το οτιδήποτε. Αλλά επειδή εκεί γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου, και επειδή στο συριακό πεδίο μάχης υπάρχουν αντίπαλοι του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ που δεν πρόκειται να ξεγελαστούν, ακόμα και το μισό βήμα πίσω που υποχρεωτικά κάνει ο άξονας μετατρέπεται σε ένα βήμα μπροστά για το μπλοκ της Αστάνα. Έτσι ώστε να μην μπορεί να αναιρεθεί η υποχώρηση.

Εν τω μεταξύ, εξαιτίας της τροπής που έχει πάρει ο πόλεμος στη συρία, πυκνώνουν οι “υπενθυμίσεις” των απόψεων της άλλης (αμερικανικής) γραμμής – της κυρίως εδώ και χρόνια, αυτής που ηττήθηκε αλλά δεν το παραδέχεται.

Για παράδειγμα ο ιδιαίτερα γνωστός στις ηπα (και όχι μόνο) αρθρογράφος των new york times Thomas Friedman έγραφε στην σταθερή Παρασκευγιάτικη στήλη του στις 12 Απρίλη του ’17:

… Γιατί θα έπρεπε να είναι στόχος μας το να ηττηθεί το ισλαμικό κράτος στη συρία τώρα; Φυσικά ο isis είναι απεχθής και πρέπει να εξολοθρευτεί. Αλλά είναι πραγματικά προς το συμφέρον μας να εστιάζουμε αποκλειστικά στην εξουδετέρωση του isis στη συρία τώρα;…

Θα μπορούσαμε απλά να κάνουμε πίσω στον πόλεμο κατά του εδαφικού isis στη συρία, και να τον αφήσουμε εντελώς σαν πρόβλημα για το ιράν, την ρωσία, την Χεζμπ’ αλλάχ και τον Άσαντ. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι που έχουν υπερεπεκταθεί στη συρία, όχι εμείς. Ας τους αναγκάσουμε να πολεμούν σε δύο μέτωπα – τους μετριοπαθείς αντάρτες απ’ την μια μεριά και τον isis απ’ την άλλη. Αν νικήσουμε τον εδαφικό isis στη συρία τώρα, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να μειώσουμε την πίεση στον Άσαντ, στο ιράν, στη ρωσία και στη Χεζμπ’ αλλάχ, και να τους επιτρεψουμε να συγκεντρώσουν όλες τις δυνατότητές τους στο να κτυπήσουν τους τελευταίους μετριοπαθείς αντάρτες στο Idlib, αντί να μοιραστούν την εξουσία μαζί τους.

Ο Trump θα έπρεπε να θέλει να νικήσει τον isis στο ιράκ. Αλλά στη συρία; Όχι τσάμπα, και όχι τώρα. Στη συρία ο Trump πρέπει να αφήσει τον isis να είναι πονοκέφαλος για τον Άσαντ, το ιράν, την Χεζμπολάχ και την ρωσία – με τον ίδιο τρόπο που ενθαρρύναμε τους μουτζαχεντίν να ματώσουν την ρωσία στο αφγανιστάν…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος έγραφε τέτοια υπονοώντας πολύ περισσότερα. Και δεν ήταν καθόλου ο μοναδικός «επώνυμος» μ’ αυτήν την άποψη. Με κριτήριο την ωμότητα ήταν ο.κ. Με κριτήριο την ευφυία όμως ήταν στο μηδέν. Για έναν απλό λόγο: αυτά που σέρβιρε σαν «έξυπνο» εθνικό συμφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν ήδη κοινότοπες γνώσεις για το μπλοκ της Αστάνα. Πιθανότητες και ενδεχόμενα της αμερικανικής τακτικής μελετημένα εξ αρχής στις δικές τους τακτικές.

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον έκανε ακριβώς αυτό ως πρόσφατα (συνέβαλε ουσιαστικά στην συντήρηση αρκετών εκατοντάδων έως και λίγων χιλιάδων ένοπλων αντικαθεστωτικών)· κι ενώ κτυπούσε τον Άσαντ, έστω συμβολικά (αλλά δίνοντας τους θάρρος) με πρόσχημα «επιθέσεις με χημικά»· κι ενώ το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως απειλούσε όχι μόνο τον Άσαντ αλλά και τους συμμάχους του (σαν υπεύθυνους για τις «δολοφονίες ξανθών μωρών» με χημικά αέρια…) στο έδαφος, το μπλοκ της Αστάνα, ξήλωνε (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) τις επιρροές του άξονα. Για παράδειγμα στην Dara’a, στον συριακό νότο, που είχε προαναγγελθεί σαν το νέο Στάλιγκραντ των αντικαθεστωτικών (μια περιοχή που ενδιέφερε ιδιαίτερα και το Τελ Αβίβ, το οποίο προσέφερε απλόχερα κάθε είδους επιμελητειακή υποστηρίξη στους αντιΆσαντ), ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έδωσαν ελάχιστες μάχες! Οι αντικαθεστωτικοί «πείστηκαν» (άγνωστο πως…) απ’ τους ρώσους μεσολαβητές και παρέδωσαν την περιοχή ουσιαστικά αμαχητί – με προορισμό το Idlib…

Προκύπτει, απ’ αυτήν την επιμέρους, δευτερεύουσα αναμέτρηση του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ότι τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι σύμμαχοί της, παραμυθιασμένοι με την στρατιωτική υπεροχή τους επί δεκαετίες, έχουν πια πολύ στενούς ορίζοντες τακτικής· και πολύ περιορισμένες δυνατότητες έξω απ’ τους carpet βομβαρδισμούς ή την απειλή για τέτοιους. Αν νίκησε το μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης δεν ήταν επειδή είχε τέτοια απόλυτη υπεροπλία που ισοπέδωνε τον έναν στόχο μετά τον άλλο. Ούτε καν την μάχη για την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo, την τελευταία σκληρή μάχη διαρκείας που έδωσε, δεν την κέρδισε γι’ αυτόν τον λόγο. Νίκησε γιατί είχε σύνθετο σχεδιασμό και «ποικιλία στο παιχνίδι του» – που θα έλεγε κάποιος για μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Ειπωμένο διαφορετικά: το μπλοκ της Αστάνα κέρδισε απόλυτα σ’ αυτό που ονομάζεται «ασύμμετρος πόλεμος».

Όμως και εξαιτίας αυτής της επιτυχίας της μίας πλευράς, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

Όταν ένα καθεστώς είναι ρατσιστικό δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μακρυά μπορεί να πάει!

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή “αρχή πληθυσμού και μετανάστευσης” απαγορεύει την δημιουργία σχέσεων και ζευγαριών μεταξύ των μεταναστών εργατών / εργατριών στο ισράηλ. Ναι: για να μην “αναπαραχθούν” και αλλοιωθεί ο ντόπιος πληθυσμός (η πλειοψηφία των πιστών υπηρετών του απαρτχάιντ) από “ξένα στοιχεία”.

Με βάση τη νομοθεσία του ρατσιστικού κράτους του ισραήλ, για τους μετανάστες / στριες εργάτες / εργάτριες που έχουν νόμιμη (πάντα συγκεκριμένης διάρκειας, με δυνατότητα ανανέωσης) άδεια παραμονής και εργασίας, ισχύει πως αν το κράτος “μάθει” ότι έχει δημιουργηθεί ζευγάρι, ο ένας απ’ τους δύο θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να ανανεωθεί η άδεια – για τον άλλον / την άλλην.

Έτσι είναι ο νόμος. Γίνονται ενστάσεις στα δικαστήρια από ενδιαφερόμενα ζευγάρια. Σύμφωνα με μια οργάνωση εργατικών δικαιωμάτων, σε 13 τέτοιες ενστάσεις που έγιναν το 2018 η “αρχή” δεν εμφανίστηκε σαν αντίδικος, και έτσι επιτράπηκε και στα 13 ζευγάρια να παραμείνουν στο ισράηλ.

Αλλά στην τελευταία ένσταση, πριν μια βδομάδα, η “αρχή” άλλαξε τακτική. Η ένσταση έγινε από ένα ζευγάρι μεταναστών απ’ την ινδία, που δουλεύουν σα νοσοκόμοι. Την ένσταση κατέθεσε η 28χρονη ινδή Chanel, ζητώντας να της επιτραπεί να ταξιδέψει για λίγες ημέρες πίσω στην ινδία, για να αφήσει το μωρό της στους γονείς της. Το δικαστήριο, μετά από παρέμβαση της “αρχής” εκτίμησε ότι:

… η αιτούσα και ο πατέρας του μωρού τους ζουν σαν ζευγάρι και σαν οικογένεια στο ισραήλ, πράγμα που είναι αντίθετο με τους νόμους…

Στο αίτημα που κατέθεσε η Chanel (νόμιμη μετανάστρια) το δικαστήριο απάντησε τελικά ότι ο σύντροφός της (επίσης νόμιμος μετανάστης…) θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να δωθεί στην Chanel (και στο μωρό της) δικαίωμα επανόδου στο ισραήλ.

Υπάρχουν κι άλλα κεφάλαια στη «νομοθεσία σκλαβιάς» για τους μετανάστες / μετανάστριες που δουλεύουν στον ισραηλινό καπιταλισμό.

Αλλά όχι… Δεν είναι ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς το ισραηλινό…. Καθόλου…. Μην περάσει απο κανενός το μυαλό τέτοιο πράγμα… Η Χαμάς φταίει, που είναι τρομοκρατική οργάνωση… Κι αυτοί οι άθλιοι παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν… ενάντια στη «μόνη δημοκρατία»… Όχι στη μέση Ανατολή, σ’ όλο το ηλιακό σύστημα…

“Αμερικάνοι, σωτήρες των λαών!”

Σάββατο 29 Δεκέμβρη.Η χρονιά ήταν, απ’ την άποψη των γενικότερων γεωπολιτικών υπολογισμών, ευφορική, έμοιαζε να έχουν αλλάξει οι ισορροπίες στην περιοχή, και να οφελούν την ελλάδα αυτές οι αλλαγές. Οι ηνωμένες πολιτείες ήταν σε σύγκρουση με τον Ερντογάν, ο παράγοντας Ερντογάν είχε δηλητηριάσει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, ο άξονας ελλάδα – ισραήλ – αίγυπτος που χρόνια τώρα καλλιεργείται και στερεώνεται φαινόταν να βρίσκεται πια σε μια φάση όπου δίνει καρπούς και η αμερικανική υποστήριξη αρχίζε να γίνεται ενεργή…

Και πάνω που είμασταν έτοιμοι να χαρούμε, να πούμε «ζήτω!», ξαφνικά και απροειδοποίητα, και χωρίς καμία συνεννόηση με κανέναν άλλον, ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι ηνωμένες πολιτείες αποσύρονται από την συρία. Είχε ένα τηλεφώνημα στις 14 Δεκεμβρίου με τον Ερντογάν, ο Ερντογάν είπε ότι αναλαμβάνει αυτός την μάχη κατά του isis από ‘δω και πέρα, και … συνεπώς, μοιάζει σαν οι ηνωμένες πολιτείες να αφήνουν την συρία σε μια διμερή διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν.

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό για τους κούρδους, τους οποίους υπερασπίζονταν οι αμερικανές δυνάμεις στα βόρεια της συρίας… Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό για την ελλάδα… Ίσως σημαίνει, απλώς, ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως δείχνουν, και δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι σίγουρος για τίποτα, ιδίως στα χρόνια που ζούμε.

Αναρωτιέμαι: εκείνο το ωραίο που είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας στο Λευκό Οίκο, όταν επισκέφτηκε τον πρόεδρο Τραμπ, ότι «Ο Τραμπ ό,τι κάνει το κάνει για καλό κι ας μην του φαίνεται» ισχύει ακόμη;…

Κάνοντας έναν σύντομο (ραδιοφωνικό) απολογισμό του τέλους της χρονιάς ο γνωστός καθεστωτικός δημοσιογράφος Π. Τσίμας (sky ρ/σ, 27/12) έβαλε πλερέζες. «Πάνω εκεί που ανεβαίναμε… (σαν έθνος / κράτος…) τι κακό ήταν αυτό μας βρήκε;»

Yankees! Don’t go home!!!

Δημαγωγοί, φωστήρες των λαών!

Σάββατο 29 Δεκέμβρη. Τα μεγάφωνα της “εθνικής γραμμής”, δεξιά κι αριστερά, είναι αδίστακτα. Πάντα τέτοια ήταν. Σε βαθμό που μπορεί να μοιάζει τρομακτικός (σε ότι αφορά την έκταση και την ένταση των ψεμμάτων τους). Για παράδειγμα είναι υπερφίαλη η ιδέα περί άμεσης σχέσης της αμερικανικής κατοχής στη βόρεια συρία με τα ελληνικά, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Άλλο είναι που έχει θορυβήσει το ελληνικό κράτος / παρακράτος· ή, πιο σωστά, άλλο είναι κυρίως: η ναυτική άσκηση Άγκυρας – Ουάσιγκτον σε περιοχή που η Λευκωσία θεωρεί (αυθαίρετα και μονομερώς) “στη δικαιοδοσία” της. Αυτό είναι το χειροπιαστό που αποδεικνύει ότι η αντιτουρκική διάσταση του (ελληνικής προέλευσης) σχεδίου για “περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου” στηρίζεται απ’ τον 6ο στόλο μόνο στις ντόπιες φαντασιώσεις. Και όχι στην πραγματικότητα. Όμως αυτό ΔΕΝ πρέπει να ειπωθεί…

Το ψόφιο κουνάβι δεν σολάρει. Εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού καθεστώτος που θα ήθελε να απεμπλακεί απ’ την πολύ άμεση επιτήρηση του συριακού / μεσανατολικού πεδίου μάχης· μια φράξια στην οποία ανήκε (έκπληξη;) και ο Obama…

Το περασμένο Μάρτη το ψόφιο κουνάβι το είχε ανακοινώσει δημόσια: «ο στρατός μας θα φύγει απ’ την συρία, και θα φύγει πολύ γρήγορα». Η άλλη φράξια (στην οποία ανήκουν ο Pompeo και ο Mattis, αλλά και ο πάντα δραστήριος εθνικός σύμβουλος ασφαλείας Bolton) προσπάθησε να τον πείσει για το αντίθετο. Σαν συμβιβαστική λύση τον Απρίλη το ψόφιο κουνάβι έδωσε σ’ αυτήν την φράξια 6 μήνες καιρό για να βρει «λύση» που να μην έχει μέσα (σε σοβαρή ποσότητα) αμερικανικό στρατό στη συρία. Το εξάμηνο έληξε τον Οκτώβρη.

Ποιά θα ήταν η «διάδοχη» στρατιωτική μορφή που αφενός θα αντικαθιστούσε τον αμερικανικό στρατό στις ypgκρατούμενες περιοχές, αφετέρου θα έδινε και ευρύτερες «προοπτικές» κατά του ιράν; Η δημιουργία του «αραβικού νατο»! Στο «αραβικό νατο» (στο οποίο θα μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πιάσει δουλειά και ο «πρίγκηπας» των αμερικάνων μισθοφόρων Eric Prince, της πρώην blacwater – που αλλάζει ονόματα στην εταιρεία του κάθε τόσο) κεντρικό οικονομικό ρόλο θα αναλάμβανε το Ριάντ. Με τις μεγάλες τσέπες.

Εκείνον τον Απρίλη τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα – και κανείς στο ελλαδιστάν δεν τα έβαψε μαύρα! Το αντίθετο! Το αμερικανικό υπέξ (δια του υψηλόβαθμου στελέχους του David Satterfied) είχε ανακοινώσει:

…Ο πρόεδρος το έχει ξεκαθαρίσει ότι θέλει να δει τις ηπα να ολοκληρώνουν την εκστρατεία κατά του isis στη βορειοανατολική συρία. Ο πρόεδρος έχει ξεκαθαρίσει επίσης ότι πιστεύει πως περιφερειακοί και τοπικοί παράγοντες, περιφερειακές και τοπικές δυνάμεις, πρέπει να αναλάβουν οι ίδιες αυτόν τον αγώνα, εφόσον είναι οι ίδιες άμεσα εκτεθειμένες στις συνέπειες μιας επανεμφάνισης του isis…

Ήταν η «πάσα» προς το «αραβικό νατο» και ειδικά το Ριάντ και το Ντουμπάι. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν αυτό το κόλπο, αυτή η «διάδοχη λύση», θα εφαρμοζόταν, πως και πότε… Το περασμένο Οκτώβρη ο τοξικός έστειλε ένα απόσπασμα θανάτου να κομματιάσει τον Khashoggi σε τουρκικό έδαφος. Ο τρόπος που χειρίστηκε η Άγκυρα αυτή την δολοφονία, τόσο για λογαριασμό της όσο και για λογαριασμό ολόκληρου του μπλοκ της Αστάνα, έβγαλε το Ριάντ τόσο πολύ στη σέντρα ώστε θα ήταν αδύνατο πια το σαουδαραβικό καθεστώς να νομιμοποιηθεί διεθνώς σαν ο «άραβας ειρηνοποιός στη θέση του αμερικάνου ειρηνοποιού» στο 1/3 της συριακής επικράτειας!

Σ’ αυτές τις συνθήκες το ψόφιο κουνάβι επέλεξε να διασώσει (όσο είναι δυνατόν) τον τοξικό σαν ταμείο γενικής χρήσης, και όχι ένα συγκεκριμένο σχέδιο (το «αραβικό νατο») που μπορεί να μην υλοποιηθεί ποτέ· ή θα χρειαζόταν πια αρκετό χρόνο για να βρει διεθνή («αντιτρομοκρατική»…) νομιμοποίηση. Κατά τα υπόλοιπα αποδέχτηκε, όχι με ιδιαίτερη δυσκολία και ελλείψει άλλης πραγματικής εναλλακτικής, ότι η Άγκυρα (και όχι το Ριάντ πια) είναι επαρκής «αντιτρομοκράτης» σε ότι αφορά τα «τρομοκρατικά άλλοθι» στη συρία.

Τίποτα «ξαφνικό», τίποτα «απροειδοποίητο», τίποτα «χωρίς καμμία συνεννόηση»! Αν αυτά τα ξέρει η ασταμάτητη μηχανή, θα τα ξέρουν ακόμα καλύτερα οι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους, συμπεριλαμβανομένων των δημαγωγών υπηρετών του… (Αν όχι…;;)

Φυσικά αυτή η εξέλιξη είναι μεγάλη επιτυχία του μπλοκ της Αστάνα, και ειδικά της Άγκυρας που (με την συμφωνία όλων των υπόλοιπων) κάνει παρατεταμένη «εκστρατεία» να πετάξει το Ριάντ (και το Ντουμπάι) απ’ την ηγεμονία επί των αράβων σουνιτών. Αλλά κι αυτή η τουρκική «εκστρατεία» έχει υπάρξει μακρόχρονη, σύνθετη, υπομονετική και επίμονη· και, πάντως, ούτε «ξαφνική» είναι, ούτε «απροειδοποίητη».

Προς τι, λοιπόν, οι πλερέζες και τα δάκρυα περί «εγκατάλειψης των κούρδων στις ορέξεις του τουρκικού στρατού» – πράγμα που είναι απόλυτο παραμύθι, για πολλούς και διάφορους λόγους;