Month: December 2018

Η πένσα σφίγγει…

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Μ’ ένα τέμπο που υποδεικνύει ισχυρή εσωτερική αντιπαράθεση μέσα στους αμερικανικούς μηχανισμούς εξουσίας η καθεστωτική Wall Street Journal κτύπησε χτες το πρωΐ, σε μια καθόλου τυχαία στιγμή. Διέρρευσε στοιχεία της cia σύμφωνα με τα οποία ο τοξικός επικοινώνησε τουλάχιστον 11 φορές με τον επικεφαλής του αποσπάσματος θανάτου (και δεξί του χέρι…) στο προξενείο της Istanbul Saud al-Qahtani, αμέσως πριν και επί ώρες μετά την δολοφονία και το μακέλεμα του Khashoggi. Αυτά τα στοιχεία είναι ακόμα πιο κοντά στο smoking gun σε σχέση με οτιδήποτε έχει ανακοινωθεί ως τώρα.

Γιατί ήταν «καθόλου τυχαία» η στιγμή αυτής της διαρροής; Επειδή τόσο ο τοξικός όσο και το ψόφιο κουνάβι βρίσκονταν στο Buenos Aires, για την σύνοδο των g20… (Και ο τοξικός χαριεντιζόταν με τον Putin…).

Το ρεπορτάζ της WSJ βασισμένο στις διαρροές της cia είχε κι άλλα «ενδιαφέροντα» υπέρ της απόδειξης της ενοχής του τοξικού:

… Ο σαουδάραβας ηγέτης, τον Αύγουστο του 2017, είχε πει σε συνεργάτες του ότι αν αποτύχουν οι προσπάθειές του να πείσει τον κ. Khashoggi να γυρίσει στην σαουδική αραβία, «θα τον παρασύρουμε κάπου έξω απ’ την σαουδική αραβία και θα τον κανονίσουμε» … μια δήλωση που [κατά την cia] «δείχνει να προαναγγέλει την σαουδαραβική επιχείρηση εναντίον του Khashoggi»…

Με δεδομένο ότι τέτοιου είδους εντολές δεν δίνονται γραπτά· και ότι τόσο ο al-Qahtani όσο και οι υπόλοιποι του αποσπάσματος θανάτου βρίσκονται προστατευμένοι στο Ριάντ (και δεν μπορούν να ανακριθούν από άλλους), το μόνο που απομένει για να αποδειχθεί 110% αυτό που όλοι καταλαβαίνουν (και ήδη, τυπικά, έχει αποδειχθεί κατά 99%) είναι μια μαγνητοφώνηση όπου θα ακούγεται η φωνή του τοξικού να λέει «καθαρίστε τον».

Ωστόσο, έπειτα απ’ την επί δύο μήνες (μετά την δολοφονία του Khashoggi) επίδειξη της «σαουδαραβοποίησης» του αμερικανικού (και πιο διακριτικά: του αγγλικού) ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή (όπως, φυσικά, και του ισραηλινού) γίνεται καθημερινά όλο και δυσκολότερο για την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο) να ανοίξουν την καταπακτή που θα εξαφανίσει τον τοξικό απ’ την σκηνή. Δυσκολότερο – όχι αδύνατο. ‘Ισως, εκτός απ’ τα βουνά πετροδόλαρων ο τοξικός να έχει κι άλλα χαρτιά στην τσέπη του. Ίσως…

Απ’ την άλλη, βέβαια, “ουδείς αναντικατάστατος”…

Ευχαριστούμε ψόφιο κουνάβι!

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Ρωτάτε γιατί θα μείνουμε σ’ αυτό το μέρος του κόσμου [την μέση Ανατολή]; Ένας λόγος είναι το ισραήλ. Το πετρέλαιο είναι όλο και λιγότερο αιτία γιατί παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο τώρα από ποτέ. Οπότε, καταλαβαίνετε, ξαφνικά φτάνεις στο σημείο που δεν είναι αυτός ο λόγος για να είσαι εκεί…

Αυτά είπε το ψόφιο κουνάβι χτες, συνεντευξιαζόμενο στην καθεστωτική Washington Post. Και το ευχαριστούμε! Επειδή «νοτίως του Δούναβη» η ασταμάτητη μηχανή είναι (πέρα από περιθωριακή) η μόνη που υποστηρίζει – εδώ και χρόνια! – ότι η αστυνόμευση του αραβικού πετρέλαιου είναι τελειωμένη ιστορία για τον άλλοτε φύλακα (τις ηπα) – εκτός από έναν λόγο: την καταστροφή του, εις βάρος των ανταγωνιστών.

Η Ουάσιγκτον έβαλε φωτιά στα ιρακινά πετρελαιοπήγαδα, το Λονδίνο (μαζί με το Παρίσι) στα λιβυκά. Το λαθρεμπόριο είναι διαφορετική ιστορία – είναι η ευέλικτη, τακτική διαχείριση ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό σε βάθος χρόνου. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να κάνει το ίδιο με τα πετρελαιοπήγαδα της βενεζουέλας και του ιράν… Επίσης, αν δεν επρόκειτο για το ισραήλ, δεν θα της καιγόταν καρφί αν άρπαζαν φωτιά τα κοιτάσματα της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων. Γιατί «τώρα παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο από ποτέ» – οι ηπα είναι αυτάρκεις, μπορούν να κάνουν και εξαγωγές (εκβιάζοντας για να αποκτήσουν πελάτες…). Άλλοι θα είχαν πρόβλημα απ’ την «κακοτυχία» των κοιτασμάτων απ’ τα οποία τροφοδοτούνται…

Μόνο που η ψοφιοκουναβική ωμή «ειλικρίνεια» εκθέτει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζει. Η περιφρούρηση της ομαλής ροής του μεσανατολικού πετρελαίου προς τον δυτικό καπιταλισμό (ευρωπαϊκό, βορειοαμερικάνικο, γιαπωνέζικο) απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά, κι ακόμα περισσότερο απ’ την δεκαετία του ’70 και ύστερα, ήταν ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών και στρατιωτικών διευθετήσεων, που συμπεριελέμβανε όλες τις «φιλοδυτικές» χούντες της περιοχής αλλά και, σε κεντρική θέση, την στρατο-αστυνομο-γεωπολιτική αξία του αποικιακού ισραηλινού κράτους. Αν το πετρέλαιο γενικά χάνει την στρατηγική σημασία του, κι αν ειδικά ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει γίνει «αυτοδύναμος» σε υδρογονάθρακες (αφού το επεδίωξε και το φρόντισε συστηματικά), τότε ποια είναι η αξία του ισραηλινού απαρτχάιντ κράτους / χωροφύλακα; Και γιατί ο αμερικανικός στρατός κάθεται να το φυλάει;

Το ισραηλινό καθεστώς έχει όλο και μικρότερη αξία για τον δυτικό καπιταλισμό (σε σχέση μ’ εκείνη στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα)! Παράδοξο ή όχι η «προστασία» του απ’ τον αμερικανικό στρατό δεν υπηρετεί τον ενεργειακό καπιταλιστικό ορθολογισμό του 20ου αιώνα. Υπηρετεί, μάλλον, ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε υπόγεια μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα, και έχει αποκτήσει την δυναμική που του επιτρέπει η διάλυση που συνοδεύει κάθε Αλλαγή Παραδείγματος. Είναι το φαινόμενο που λέγεται ομάδες πίεσης ειδικών συμφερόντων· ακόμα και κρατικοποίηση του εγκλήματος. Η ιστορία έχει να επιδείξει διάφορες τέτοιες περιόδους κατά τις οποίες οι συμμορίες/ εργολάβοι είναι οι πρωταγωνιστές και όχι η όποια «λευκή» εξουσία.

Η καθαρότητα αυτού του φαινομένου και των γεωπολιτικών του εκφάνσεων δεν βρίσκεται στο Τελ Αβίβ αλλά στο Ριάντ. Αν κάποιοι έχουν αρκετά λεφτά για να πληρώνουν την «αμερικανική προστασία», τότε αυτή διατίθεται· με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η διοίκηση Obama προσπάθησε να αποφύγει αυτήν την «αυτοκρατορική» κατάντια, όταν αφενός έδωσε πόντους στην Τεχεράνη (με την συμφωνία 5+1) αδιαφορώντας για τα ισραηλινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, και αφετέρου ανακήρυξε την ανατολική ασία σαν το κεντρικό πεδίο του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού. Απέτυχε στις απαραίτητες συμμαχίες για το δεύτερο (η τωρινή αμερικανική διοίκηση συνεχίζει να αποτυγχάνει…) ενώ είδε την Μόσχα να μπαίνει δυναμικά στο μεσανατολικό σφαγείο και να πλησιάζει επικίνδυνα στην ανατολική Μεσόγειο και, μέσω αυτής, στην βόρεια Αφρική. Υποθέτουμε ότι διάφορες «παραδοσιακές» ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιοχής θορυβήθηκαν ακόμα περισσότερο απ’ την Ουάσιγκτον γι’ αυτήν την εξέλιξη, που είχε και έχει και πολύ Πεκίνο μέσα· αλλά είναι σεμνές και δεν το φωνάζουν.

Τώρα η ψοφιοκουναβική διοίκηση πουλάει στεγνά στρατιωτική προστασία στο σαουδαραβικό και στο ισραηλινό καθεστώς επειδή πρέπει να ανακοπεί (και, αν είναι δυνατόν, να αντιστραφεί) η πορεία του μπλοκ της Αστάνα… Αλλά και, καθόλου δευτερεύον, επειδή οι περιμετρικοί / περιφερειακοί θιγόμενοι απ’ την γεωπολιτική παρακμή πληρώνουν. Άμεσα (με αγορές όπλων) ή έμμεσα (με μισθοφορικά συμβόλαια).

Υπάρχει μια ιστορική φάση στην «πτώση» των αυτοκρατοριών όπου οι «συνοριοφύλακες» αποκτούν δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στο καταρρέον «κέντρο» καθώς εμφανίζονται σαν οι κατεξοχήν υπερασπιστές του άλλοτε αυτοκρατορικού μεγαλείου. Είναι, γενικά, μια σύντομη περίοδος, αφού οι όποιοι «ακρίτες» δεν μπορούν να εμποδίσουν την δομική παρακμή, και αντίθετα την επιτείνουν: καταχρώνται (ή προσπαθούν να καταχραστούν) ιδιοτελώς πόρους που εμφανίζονται πια σαν πλεονάζοντες, σα να περισσεύουν απ’ το “κέντρο”…

Δεν βλέπετε τι προσπαθεί το ελλαδιστάν;

Λοιπόν ξανά: Ευχαριστούμε ψόφιο κουνάβι! Καλή τύχη στον παράδεισό σου!

Η “ανακωχή” του Μπουένος Άιρες (;)

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Σύμφωνα με κινεζική αλλά όχι και αμερικανική ανακοίνωση (ως το ξημέρωμα που η ασταμάτητη μηχανή ήταν σε εγρήγορση…) στο δείπνο μεταξύ Xi και ψόφιου κοναβιού (με υψηλόβαθμες παρέες και οι δύο) ο Xi κατάφερε να πείσει το ψοφιοκουναβιστάν να γίνει ανακωχή στον «εμπορικό πόλεμο» – που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον. Να μην επιβληθούν, δηλαδή, καινούργιοι δασμοί απ’ τις αρχές του 2019.

Το γεγονός ότι το πάντα φλύαρο ψόφιο κουνάβι, μετά το τέλος του δείπνου, πήρε τους σωματοφύλακές του, μπήκε στο αεροπλάνο, και έφυγε για Ουάσιγκτον χωρίς να κάνει (ή άλλος στη θέση του) καμμία δήλωση, αφήνει χώρο για επιφυλάξεις. Μπας και αλλάξει γνώμη στο αεροπλάνο ή μόλις πατήσει αμερικανικό έδαφος; Συμβαίνουν κι αυτά, αν και οι αισιόδοξοι λένε πως «όχι».

Η δική μας πρόβλεψη είναι πως, στην ουσία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είτε γενικά είτε μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, δεν χωράει καμμία ανακωχή! Τακτικισμοί και ελιγμοί ναι, χωράνε. Ανακωχή όχι.

(φωτογραφία: Αυτός με το μουστάκι κάπως βλοσυρός δείχνει καθώς μιλάει ο Xi από απέναντι… Ε;)

Σταράτα λόγια

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. –Τοξικός: Μην ανησυχείς.

–Μακρόν: Ανησυχώ. Είμαι ανήσυχος.

–Τοξικός (ψιθυριστά): Σωστά.

–Μακρόν: Σου είπα.

-Τοξικός: Ναι, μου είπες.

-Μακρόν: Ποτέ δεν μ’ ακούς.

-Τοξικός: Όχι, φυσικά ακούω.

-Μακρόν: Γιατί σου είπα…

-Τοξικός: Εντάξει.

-Μακρόν: Τηρώ τον λόγο μου.

Πως ολοκληρώθηκε αυτός ο σύντομος αλλά πλούσιος διάλογος δεν ξέρουμε. Είναι σίγουρο ότι η σύνοδος των g20 δεν θα σημαδευτεί απ’ αυτόν. Τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία γι’ αυτό το νέο και αγνό παληκάρι (τον τοξικό) να επιβεβαιώσει ότι παραμένει «ηγέτης παγκόσμιου διαμετρήματος», κάνοντας socializing…

Με «καλούς ανθρώπους». Όπως, για παράδειγμα, η κυρά Theresa May. Που τον συμβούλεψε (τον τοξικό) “να μην το ξανακάνει” (αυτό με τον Khashoggi)… Ή, άλλο παράδειγμα, ο Πούτιν. Ο καιροσκοπισμός του ρωσικού καθεστώτος στο θέμα «σαουδική αραβία» είναι γνωστός, αφού μεσολαβεί (στη σχέση Μόσχας – Ριάντ) η τιμή του πετρελαίου. Γιατί, όμως, ζορίζεται ο πρώην καγκεμπίτης να δείξει εγκαρδιότητα; Ίσως για να έχει ανοικτή την option να πουλήσει κι αυτός κανά όπλο (ή κανά πυρηνικό εργοστάσιο).

Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικός, αγγελικά πλασμένος…

(φωτογραφία: Έλα ρε ψηλέ!!! Έχω καλά και γερά ηλεκτρικά πριόνια… Ψήνεσαι;)

Στ’ άρματα, στ’ άρματα!

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Το Παρίσι πουλάει όπλα (και) στον τοξικό. Συνεπώς η πιο πάνω στιχομυθία θα μπορούσε να ταιριάζει μεταξύ νταραβεριτζήδων όπου κάτι έχει στραβώσει με τον έναν.

“Ευτυχώς” για τον Μακρόν υπάρχει και η “εσωτερική ζήτηση”:

1.700 θωρακισμένα οχήματα για τον στρατό, καθώς επίσης και 5 φρεγάτες, 4 πυρηνοκίνητα επιθετικά υποβρύχια και 9 περιπολικά ανοικτής θάλασσας για το ναυτικό… Η αεροπορία θα πάρει 12 ιπτάμενα τάνκερ ανεφοδιασμού, 28 πολεμικά rafale και 55 αναβαθμισμένα mirage 2000… Φέτος θα αυξήσουμε τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό μας κατά 1,8 δισεκατομύρια ευρώ, στα 34,2 δις. Απ’ αυτό το ποσό τα 650 εκατομύρια ευρώ προορίζονται για την διεθνή ανάπτυξη μάχιμων μονάδων μας…. Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν αφορά μόνο μεγέθη, καθώς θα ενισχυθεί η απόδοση και ο εξοπλισμός μας θα υπηρετεί την «ισορροπημένη» συνεργασία ανάμεσα στις στρατιωτικές ανάγκες και την γενική διεύθυνση εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αυτά υποσχέθηκε τον περασμένο Ιούλη η κεντρική πολιτική βιτρίνα της γαλλίας (ο Μακρόν) υπογράφοντας τον νέο επταετή προϋπολογισμό «άμυνας». Ευτυχώς που δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την «διεθνή ανάπτυξη» του γαλλικού μιλιταρισμού. Πρώτα και κύρια στην υποσαχάρια αφρική, αλλά όχι μόνον εκεί.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μπει στην αρένα, όπως όλοι οι υπόλοιποι «καθωσπρέπει» και μη… Γιατί, τότε, λιβανίζει την ιδέα του «ευρωπαϊκού στρατού»;

Τέτοιος στρατός δεν πρόκειται να φτιαχτεί, και ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί: ούτε «κοινή ευρωπαϊκή» ιμπεριαλιστική κατεύθυνση υπάρχει, ούτε και τα πολιτικά όργανα που θα ήταν οι προϊστάμενοι ενός «ευρωπαϊκού στρατού»: ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο εξωτερικών» και ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο άμυνας».

Το λιβάνισμα, ωστόσο, του «ευρωπαϊκού στρατού» απ’ το Παρίσι, το Βερολίνο και όποιον άλλον, σημαδεύει δίπλα: στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τους κατασκευαστές και τους εμπόρους. Και, επ’ αυτού, υπάρχει πράγματι συμμαχία μεταξύ των γάλλων, γερμανών και άλλων κατασκευαστών στη γηραιά ήπειρο: αφενός να περιορίσουν την αμερικανική πολεμοβιομηχανική ηγεμονία στην ευρώπη, και αφετέρου να αυξήσουν τις δικές τους πωλήσεις τόσο εντός όσο και εκτός ευρώπης. Όχι σε «αναλώσιμα» αλλά σε πρώτης (τεχνολογικής) γραμμής (και άρα ακριβά) «κομμάτια».

Σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει το πάνω χέρι στις ευρωπαϊκές «παραγγελίες», τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους. Αντίθετα Παρίσι, Βερολίνο και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους θέλουν να «χειραφετηθούν» κρατώντας τα εθνικά τους αρχηγεία, αλλά δρώντας σαν «μέτωπο» στην παραγωγή και στο εμπόριο ιπτάμενων, πλεούμενων, υποβρύχιων, χερσαίων, πυραυλικών, ηλεκτρονικών και οτιδήποτε άλλο «μέσων για την ειρήνη».

Σωλήνες εθνικά υπερήφανοι!

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Κάποτε ήταν ο “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”. Θρυλικός στα ‘90s ήταν η απόδειξη (πριν καν κατασκευαστεί, εννοείται…) της κεντρικότητας της ελληνικής επικράτειας στο ευρωπαϊκό (και γιατί όχι; στο παγκόσμιο!) «ενεργειακό γίγνεσθαι». Δεν φτιάχτηκε ποτέ, ξεχάστηκε, ας είναι ελαφρύ το χώμα που δεν τον σκέπασε…

Μετά, για λίγο, αλλά με εκρηκτικό τρόπο, ήταν ο σωλήνας του μπαρμπαΠαναγιώτη του ελευθερωτή. Τότε που ήταν υπουργός «ανασυγκρότησης». Εκείνος δεν θα αποδείκνυε μόνο την ελληνική κεντρικότητα (όπως ο Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη) αλλά και την ρωσική εκκεντρικότητα: για άγνωστους λόγους η βιτρίνα του «ξανθού γένους» θα γέμιζε το ελλαδιστάν ρούβλια, και μάλιστα όχι δανεικά αλλά «προστάτζα», για την κάποτε κατασκευή του σωλήνα… Για να μπορέσει μετά η θεόσταλτη τότε φαιορόζ κυβέρνηση να τα τρίψει (τα ρούβλια) στα μούτρα των ευρωπαίων τυρράνων – και να τους διαολοστείλει. Επρόκειτο για φάρσα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε.

Τώρα το καινούργιο παραμύθι εθνικής απελευθέρωσης με σωλήνες έχει γίνει υποθαλάσσιο (στεριές τέλος!). Λέγεται east med, και (υποτίθεται) θα μεταφέρει το περισσευάμενο γκάζι του ισραήλ (αυτό που κλέβει απ’ τους παλαιστίνιους), της αιγύπτου και (όταν κι αν βρεθεί ) το νοτιοκυπριακό, πάτο πάτο στην ανατολική Μεσόγειο, στα νότια της Κρήτης, μετά στη γύρα προς τον βορρά, ως την ιταλία…

Αρκετοί το έχουν φάει (ότι θα φτιαχτεί ένας τέτοιος «αγωγός»…). Άλλοι από εθνικισμό και άλλοι από αντι-εθνική ευπιστία. Και οι δύο θα τροφοδοτήθηκαν κάπως με τα πιο πρόσφατα δημαγωγικά πανηγύρια, ότι «υπογράφτηκε η συμφωνία» μεταξύ Τελ Αβίβ, Λευκωσίας και Αθήνας για την κατασκευή του… Πρόκειται για ψέμματα – για εσωτερική κατανάλωση. Και μ’ έναν συγκεκριμένο γεωπολιτικό ιμπεριαλισμό προσανατολισμό και κυνισμό.

Ας δούμε ένα-δύο «τεχνικά και οικονομικά» δεδομένα. Αυτή τη στιγμή ο μακρύτερος στον κόσμο υποθαλάσσιος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου είναι ο nord stream. Έχει μήκος (κάτω απ’ την θάλασσα) 1.224 χιλιόμετρα, διάμτρο 48 ίντσες, και η κατασκευή / τοποθέτησή του στοίχησε 7,5 δισεκατομύρια ευρώ. Το μεγαλύτερο βάθος της Βαλτικής θάλασσας (στο βυθό της οποίας στρώθηκε ο nord stream) είναι 460 μέτρα, αλλά είναι πιθανό ότι ο nord stream δεν χρειάστηκε να περάσει καν από αυτήν την βαθιά περιοχή. Εννοείται ότι το βασικό know how για το συγκεκριμένο έργο το έχει η ρωσική gazprom (που καθοδήγησε τους ευρωπαίους συνετάιρους της, δύο γερμανικές, μία ολλανδική και μια γαλλική εταιρεία).

Ο θρυλικός eastmed, αν επρόκειτο ποτέ να κατασκευαστεί θα είχε μήκος 2.200 χιλιόμετρα. Σχεδόν διπλάσιο απ’ τον ως τώρα μακρύτερο στον κόσμο nord stream… Ακόμα κι αν επρόκειτο να στρωθεί σε βάθη παρόμοια με εκείνα της Βαλτικής, θα στοίχιζε πάνω από 14 δισεκατομύρια ευρώ… – ένα ποσό τεράστιο, στο οποίο θα επανέλθουμε. Αλλά δεν πρόκειται καν για κάτι τέτοιο!

Η Μεσόγειος είναι βαθιά θάλασσα, Έχει μέσο βάθος 1.500 μέτρα, και το μέγιστο (5.267) βρίσκεται στο Ιόνιο. Η διαδρομή που θα ακολουθούσε ο «θρυλικός» θα ήταν σε βάθη από 2.500 έως 4.000 μέτρα!!! Τεχνικά αυτό είναι πολύ δύσκολη δουλειά: οι πιέσεις (του νερού) σε τέτοια βάθη είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ακόμα κι αν βρίσκονται αξιόπιστες λύσεις, το κόστος της κατασκευής του θα εκτιναζόταν πολύ πιο πάνω απ’ τα 14 δισεκατομύρια μιας κατασκευής α λα nord stream… Επιπλέον: η μόνη εταιρεία που αυτή τη στιγμή έχει know how και έχει στρώσει αγωγό γκαζιού σε μεγάλο βάθος είναι η ρωσική gazprom: ο turkstream «ακούμπησε» μέχρι και στα 2.000 μέτρα βάθος, στη Μαύρη Θάλασσα… Ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ την gazprom έχει υπόψη για να αναλάβει την κατασκευή του eastmed; (Γελάστε με όλη σας την άνεση!!)

Σωλήνες για εθνικά περήφανους πάτους

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Ούτε το κόστος ούτε η τεχνολογία κατασκευής ενός τέτοιου έργου είναι παράγοντες του είδους “του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”… Το κόστος των αγωγών πρέπει να “σβήνεται” απ’ την τιμολόγηση του γκαζιού που μεταφέρουν. Αυτό σημαίνει απλά πράγματα: ακόμα κι αν βρισκόταν χρηματοδότης έτοιμος να βάλει 25, 30, 35 δισεκατομύρια ευρώ για τον “θρυλικό”· ακόμα κι αν βρίσκονταν ικανοί κατασκευαστές που δεν θα λέγονταν «gazprom» (ή κάτι παρόμοιο, με βαριά ρωσική προφορά), το γκάζι που θα έφτανε στον τελικό προορισμό του θα ήταν τόσο πανάκριβο ώστε κανείς δεν θα το αγόραζε. Υπάρχουν πολύ φτηνότερες «λύσεις»!!!

Κι ακόμα δεν έχουμε πει τίποτα για την τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός βλέπει σαν εφιάλτη· ή, μάλλον, προσπαθεί να «ψηθεί» ότι δεν υπάρχει, με τα γνωστά καραγκιοζιλίκια για την αοζ του … Καστελόριζου…

Χωρίς, όμως, να μπλέξουμε τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στον πάτο της ανατολικής Μεσογείου, το πράγμα είναι απλό: ο east med είναι τόσο ακριβό και δύσκολο έργο που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Πρώτα και καλύτερα το ξέρουν τα αφεντικά στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα δύο τελευταία κράτη έχουν υπογράψει συμφωνίες (χωρίς φανφάρες) με το Κάιρο, για την κατασκευή πολύ μικρότερων αγωγών που θα πηγαίνουν απ’ τα κοιτάσματά τους στις αιγυπτιακές εγκαταστάσεις υγροποίησης. (Ακόμα κι αυτοί οι αγωγοί, πολύ φτηνότεροι στην κατασκευή τους, δεν είναι καθόλου βέβαιοι…).

Η καθεστωτική «καθημερινή» το λέει κομψά (29/11/18):

Ο east med παραμένει ένα φιλόδοξο και εν πολλοίς πολιτικό σχέδιο…

Δηλαδή; Τι είναι ο east med; Είναι ένα τυράκι.

(φωτογραφίες: Σε άλλο σημείο του ρεπορτάζ της η «καθημερινή» γράφει και το εξής παρηγορητικό:

…Πέρα από τις προφανείς τεχνικές προκλήσεις που θα πρέπει να ξεπεράσει ένας αγωγός που θα διατρέχει, βασικά, περίπου ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο… στο πλαίσιο της διαφοροποίησης των πηγών ενέργειας της ευρώπης, προωθούνται λύσεις οι οποίες περιλαμβάνουν τη δημιουργία πλωτών τερματικών σταθμών υγροποίησης φυσικού αερίου, πέρα από αυτή που υπάρχει ήδη στην αίγυπτο…

Κατ’ αρχήν στην αίγυπτο υπάρχουν δύο και όχι ένας σταθμός… Τι είναι όμως αυτό με τους «πλωτούς»; Το επόμενο παραμυθάκι, μετά το «ο east med μας τέλειωσε»; Ένας στεριανός τέτοιος σταθμός έχει κόστος κατασκευής κάμποσα δισεκατομύρια… Ο πλωτός;

Στις φωτογραφίες είναι ένας τέτοιος – στεριανός. Για να έχετε μια χοντρική ιδέα για τι πράγμα γίνεται η κουβέντα…)

Τυρί θαλάσσης για όλο το λαό

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Γιατί, λοιπόν, επαναλμβάνεται κάθε τόσο το παραμύθι; Γιατί διαδίδονται ψέμματα του είδους «έκλεισε η συμφωνία για την κατασκευή του east med» όταν δεν έχει «κλείσει» τίποτα, γίνονται μόνο κουβεντούλες (περνάνε καλά εκείνοι που της κάνουν)… και άλλωστε τίποτα δεν θα μπορούσε να «κλείσει» αν δεν βρισκόταν ο χρηματοδότης και ο κατασκευαστής – γιατί;

Επειδή το παπατζιλίκι περί east med (για το γκάζι του οποίου διψάει, δήθεν, η ευρώπη…) είναι προπέτασμα καπνού του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, και της προσπάθειάς του να «νομιμοποιηθεί» (στις αγέλες των υπηκόων) σαν στρατιωτικός κάτοχος και ελεγκτής της ανατολικής Μεσογείου. Το εναντίον ποίου θα γίνει αυτό είναι βέβαια κάπως πιο σύνθετο ζήτημα. Για την Αθήνα και την Λευκωσία πρέπει να είναι οπωσδήποτε εναντίον της Άγκυρας. Για την Ουάσιγκτον εναντίον της Μόσχας. Για το Τελ Αβίβ δεν υπάρχει ιδιαίτερη καούρα, θα προτιμούσε απλά ο 6ος στόλος να είναι στα ανοικτά των ακτών του.

Το τυράκι για την ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση της ανατολικής Μεσογείου είναι ο east med – τίποτα άλλο. Και το master mind αυτών των «ενεργειακών πολέμων», είτε οι ενεργειακές πρώτες ύλες είναι μέσα στις διακυβεύσεις είτε είναι απλά πρόσχημα, είναι η Ουάσιγκτον. Γιαυτό ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον, με το καλημέρα της ψοφιοκουναβικής προεδρίας, με τους χάρτες παραμάσχαλα για να πουλήσει την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου στην καινούργια διοίκηση.

Μόνο που επειδή η «μεγάλη δύναμη» σ’ αυτό το κόλπο, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, έχει σαν στόχο την Μόσχα και όχι την Άγκυρα (που έχει απολύτως νόμιμα και εύλογα δικαιώματα σε ικανή αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να περιμένει εκεί. Αν αποφασίσει να χοντρύνει την αεροναυτική πίεση προς τη Μόσχα για να την εμποδίσει να φτάνει ως την ανοικτοσύνη της Μεσογείου, αυτήν την πίεση θα την απλώσει στο Αιγαίο και στη Μαύρη Θάλασσα – όχι εκεί που βολεύει την Αθήνα…

Είναι διατεθειμένο το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του να βοηθήσει τον αμερικανικό να κάνει το Αιγαίο και την έξοδο των Δαρδανελίων πεδίο μάχης;

(φωτογραφία: «Βερνίκος» λέγεται ο ρυμουλκός και «Harry Truman» ο ρυμουλκούμενος – στη Σούδα…)