Month: December 2018

Η θεία Λίτσα επί τω έργω

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ισχύει για την σλαβομακεδονική μειονότητα (και την «ανυπαρξία» της…) κάτι ανάλογο με αυτό που ισχύει για τους τσάμηδες (και την δική τους ανυπαρξία). Οι τσάμηδες, αλβανόφωνοι της ηπείρου, συνεργάστηκαν με τους ναζί στη διάρκεια της κατοχής, επειδή το Βερολίνο τους είχε υποσχεθεί … κράτος! Έφυγαν κυνηγημένοι προς αλβανία μεριά όταν αποχώρησε ο γερμανικός στρατός – κουβαλώντας απ’ τις περιουσίες τους ό,τι ήταν φορητό. Τα ακίνητα έμειναν πίσω. «Κατασχέθηκαν» – εντελώς αυθαίρετα και παράνομα.

Δεν ήταν, όμως, μόνο οι τσάμηδες συνεργάτες των ναζί… Υπήρξαν πολλοί περισσότεροι τέτοιοι συνεργάτες, έλληνες «εθνικόφρονες», που στη συνέχεια πέρασαν με την μεριά των άγγλων… Όχι μόνο δεν κατέσχεσε κανείς τις περιουσίες τους, αλλά – αντίθετα – σαν νικητές του εμφυλίου «πρόκοψαν» απολαμβάνοντας όσα είχαν συσσωρεύσει απ’ την κατοχή… και όσα συσσώρευσαν μετά…

Οι απόγονοι των τσάμηδων δικαιούνται αποζημιώσεις με βάση την διεθνή νομοθεσία – για την κατάσχεση των περιουσιών τους. Εννοείται πως και η δική τους περίπτωση είναι ανάθεμα για την «εθνική γραμμή», κι όχι βέβαια λόγω κάποιου αντιφασισμού! Είναι κι αυτοί «ανύπαρκτοι», ένα μόνιμο θέμα τριβής ανάμεσα στο αλβανικό κράτος (όπου η ελληνική μειονότητα έχει κάθε δικαίωμα…) και το ελληνικό.

Που παραμένει ακροδεξιό και προσοδικό…

Η θεία Λίτσα στριμωγμένη

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι μυστικό: η «συμφωνία των Πρεσπών» υπογράφτηκε απ’ την Αθήνα λόγω εξωτερικής πίεσης – πράγματι!!! Αυτή η «εξωτερική πίεση» δεν ήταν μόνο αμερικάνικη, αλλά και απ’ την ε.ε. (Στην πράξη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας ανταγωνισμός μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων» της ε.ε. και των ηπα για την επιρροή στα δυτικά βαλκάνια…)

Η «συμφωνία των Πρεσπών» εξασφάλισε διάφορα στον ελληνικό εθνικισμό· τα οποία, όμως, δεν μπορούν να ανακοινωθούν και να πουληθούν δημόσια στις «θείες Λίτσες» του πανελληνίου. Δεν θα ήταν, όμως, δυνατόν να εξαφανίσει την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας (όπως θα ήθελε η «εθνική γραμμή»).

Ένας επώνυμος απ’ τους εθνικόφρονες ονόματι Αλέξανδρος Μαλλιάς (πρεσβευτής επί τιμή) κλαψούριζε πριν 2 μέρες στην καθεστωτική «καθημερινή»:

…. Από το 1991 μέχρι και την υπογραφή της συμφωνίας, ουδέποτε η Ελλάδα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, είχε δεχθεί, με διμερή δεσμευτική συμφωνία μάλιστα, τη χρήση του όρου Macedonian προκειμένου για την ιθαγένεια / εθνότητα / εθνικότητα των Σλαβομακεδόνων. Αντιθέτως, συνεχείς ήσαν οι οδηγίες, τα διαβήματα και οι ενέργειες προκειμένου να μην περιλαμβάνεται σε κείμενα, εκθέσεις και ανακοινώσεις κρατών, οργανισμών και διασκέψεων όπου ήταν δυνατόν να προληφθεί, αποσοβηθεί η διορθρωθεί…

… Εδώ και 25 χρόνια, η θέση των Σκοπίων, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και διαπραγματευτών, καθώς και του ίδιου του κ. Μάθιου Νίμιτς, όπως επιβεβαιώνεται από τις διαχρονικές του δημόσιες θέσεις και ανακοινώσεις, ήταν ότι «τα ζητήματα ταυτότητας (γλώσσα και εθνότητα) δεν αποτελούν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης»… Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τελικά συνομολογήσαμε μία συμφωνία η οποία περιέχει / επιβάλλει στην Ελλάδα τη ρητή αναγνώριση δύο θεμελιωδών συστατικών της μακεδονικής ταυτότητας;

‘Ελα ντε!!! Μήπως ο ογκόλιθος και ο τενεκεδένιος είναι «πράκτορες» των αμερικάνων; Μήπως είναι «προδότες»;

Είναι οι διεθνείς συνθήκες που επιβάλλουν ότι ο εθνοτικός και ο γλωσσικός (συλλογικός) αυτοπροσδιορισμός, οπουδήποτε και οποιουδήποτε, είναι βασικό ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα και δεν μπορεί να παζαρευτεί ούτε να απαγορευτεί! Απο κανέναν!! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Αθήνα καταδικάστηκε απ’ το διεθνές δικαστήριο όταν προσπάθησε να απαγορεύσει σ’ έναν σύλλογο κάπου στη Θράκη να αυτοαποκαλείται «τουρκικός»…. Εμ, η ελληνική ιδέα «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας» είναι κίβδηλο νόμισμα και δεν περνάει πουθενά!

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το «μακεδονικό» η Αθήνα, αφού δεν μπορούσε να παίξει το αγαπημένο της blame game σε βάρος του Zaev, συνειδητοποίησε κάτω απ’ την όποια διεθνή πίεση και υπό τα προσεκτικά βλέμματα τόσο της ε.ε. όσο και των ηπα ότι έπρεπε να ξεχάσει αυτά που ήξερε! Αφενός για να μην κατηγορηθεί σαν υπεύθυνη για οποιοδήποτε «ναυάγιο» (δεν έχει λίγα στην καμπούρα της…), αφετέρου για να επωφεληθεί όσο περισσότερο ήταν ρεαλιστικό. Και επωφελήθηκε. Οι φαιορόζ έκαναν από “εθνική άποψη” το καλύτερο δυνατόν…

Τώρα, με την Κούλικη αντιπολιτευτική δεξιά να κρατάει το ακροδεξιό «ίσιο» της «εθνικής γραμμής», φαίνεται ότι πολλαπλασιάζονται εκείνοι που ψάχνουν να βρουν «δικαιολογία» για να καταγγείλουν την «συμφωνία των Πρεσπών»… Αντιγράφοντας το παράδειγμα του μεγάλου ατλαντικού συμμάχου που καταγγέλει και αποχωρεί από συμφωνίες που έχει υπογράψει αλλά τώρα δεν του αρέσουν… πάντα «για καλό σκοπό» βέβαια….

Αν οι σύμμαχοί σου (Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Κάιρο) κινούνται όλο και πιο καθαρά μεταξύ πειρατείας και μαφίας στις πρακτικές τους, εσύ που ξέρεις καλά και απ’ τα δύο θα υστερήσεις;

Θα δούμε…

(φωτογραφία: Στο βάθος η πρώτη εμφάνιση των “κίτρινων γιλέκων”…. Ήταν 17 Ιούνη του 2018, και κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει…. στις αψίδες των θριάμβων…)

Τενεκέδες και αλεπούδες

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό γκουβέρνο παρακάλεσε. Παρακάλεσε πολύ – το επιβεβαιώνουν οι έλληνες δημοσιογραφικοί ανταποκριτές στη Μόσχα, όταν (φυσικά!) τους επιτρέπεται να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω – που θα ξεχαστεί μερικά λεπτά αργότερα… Παρακάλεσε πολύ για να γίνει η αυριανή επίσκεψη του δι-τενεκεδένιου (καθότι παίρνει δύο μισθούς, πρωθυπουργού και υπ.εξ.· ο φίλος του ο Netanyahou όμως είναι πολύ μπροστά: παίρνει τέσσερεις!) στη Μόσχα. Ας ευχηθούμε να μην αρρωστήσει και αναβάλει το ραντεβού του.

Είναι γνωστό ότι η Αθήνα (με διαδοχικές κυβερνήσεις….) παρακαλούσε πολύ και την Ουάσιγκτον, επί Obama. Για μία επίσημη πρόσκληση, για μια photo opportunity. Αλλά η τότε αμερικανική διοίκηση δεν είχε ιδιαίτερη καούρα για την περίφημη «γεωπολιτική αξία» του ελληνικού οικοπέδου (που ήταν ανύπαρκτη). Τελικά, όταν άλλαξε η διοίκηση, οι φίλοι και σύμμαχοι απ’ το Τελ Αβίβ, που είχαν πια άμεση πρόσβαση στο καθιστικό του άσπρου σπιτιού, κανόνισαν μια επίσκεψη του (τότε) μονο-τενεκεδένιου, για επαφή με το ψόφιο κουνάβι. Και δηλώσεις, και φωτογραφίες, και αγγλικούλια, και λοιπά. Μεγάλες στιγμές!

Σίγουρα δεν είναι οι ίδιες άκρες που εξασφάλισαν την επίσκεψη / προσκύνημα στην αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin). Γιατί δέχτηκε η Μόσχα; Ίσως το ρωσικό καθεστώς έχει την απορία «τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο τενεκές που έχει τόση φαγούρα να έρθει εδώ;». Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περί «βελτίωσης των σχέσεων με τη ρωσία» και «ξεπέρασμα των πρόσφατων δυσκολιών» είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ειδικά για κατανάλωση απ’ το άγνωστης έκτασης ντόπιο φιλορωσικό εκλογικό σώμα.

Έχει, όμως, κάποιο «δώρο» ο δι-τενεκεδένιος; Ή πάει με άδεια χέρια; Οι φευγαλέες ανταποκρίσεις λένε ότι το «μενού» των προς συζήτηση θεμάτων, απ’ την ελληνική μεριά, ετοιμαζόταν άρον άρον χτες, στη Μόσχα, απ’ τον «κόκκινο Κατρού», που πήγε σαν προπομπός… Πράγμα που σημαίνει: μια «αρπαχτή» είναι για τον δι-τενεκεδένιο η ιστορία, μπας και θολώνει τα νερά του hard core αμερικανικού του προσανατολισμού (τίποτα προσωπικό· την δουλειά του κάνει ο έρμος). Ενόψει εκλογών…

Για να μην υπάρχουν όμως παρανοήσεις, το ρωσικό καθεστώς εκτόξευσε χτες το τροχιοδεικτικό του βλήμα σε ό,τι αφορά όχι απλά το ελλαδιστάν, αλλά τον άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία συνολικά. Όπως δεν είναι γνωστό (η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει προλάβει…) η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση, προκειμένου να «δέσει» πάνω στον άξονα (και να προφυλάξει, όπως νομίζει η δυστυχισμένη, τα «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τόνε βγάλαμε» κοιτάσματα γκαζιού) δίνει. Δίνει στους αμερικάνους· δίνει στους γάλλους· δίνει σε όποιον απ’ τον άξονα (ή κοντά) ζητήσει λιμάνι, αεροδρόμιο, επιμελητεία για στρατιωτική χρήση – βάσεις δηλαδή. Η Λευκωσία τα παίζει πλέον όλα για όλα, αφού καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλα περιθώρια…

Η κυρά Zakharova λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπ.εξ., προειδοποίησε (μα δεν μπορούσε η ευλογημένη να το αφήσει για μετά την επίσκεψη; Όοοοοχι! Είναι σαδιστές αυτοί εκεί στο Κρεμλίνο!..):

Λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές ότι οι ηπα μελετούν πρακτικά τις δυνατότητες για να στήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην κύπρο… Ο σκοπός δεν κρύβεται: να εμποδίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά την επιτυχημένη δράση του ρωσικού στρατού στη συρία…. Οι κυπριακές αρχές μπαίνουν στα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή, κι αυτό θα έχει επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την ίδια την κύπρο… Στη Μόσχα δεν αγνοούμε το αντι-ρωσικό στοιχείο αυτών των αμερικανικών σχεδιασμών· κι αν πραγματοποιηθούν, θα αναγκαστούμε να πάρουμε αντίμετρα…

Το καταλαβαίνετε ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα – και δεν χρειάζονται «συμπάθειες» για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι αφού ο δι-τενεκεδένιος φαγώθηκε να πάει επίσκεψη στη Μόσχα (για να πουλήσει στο πόπολο το θέαμα της ‘πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής’) θεωρώντας ότι όλοι είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος (αλλά αυτόν είχε διαθέσιμο το ελληνικό βαθύ κράτος…), θα πέσει πάνω στην δαγκάνα της αργόστροφης αλεπούς:

Και δεν μου λες ρε μικρέ, που – πιστός καθώς είσαι στα συμφέροντα των εφοπλιστών σου και των λακέδων τους – τα δίνεις όλα στην Ουάσιγκτον: να αναγνωρίζω τώρα το κράτος της τουρκοκυπριακής δημοκρατίας ή να το αφήσω για αργότερα;

Αυτά θα γίνουν – αλλά μην περιμένετε να τα μάθετε από τα ντόπια καθεστωτικά μήντια. Σε ότι αφορά την «εξωτερική» ιμπεριαλιστική πολιτική του ελλαδιστάν, ακόμα και στα πιο down της, οι υπηρεσίες έχουν φροντίσει οι δημαγωγοί να είναι «μια γροθιά»… (Και ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο προς όλους / όλες μας).

Βαθύ και failed

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του. Οι φαιορόζ πήραν την σκυτάλη της επιβεβαίωσης της ένταξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην «αγγλόσφαιρα» απ’ τους προηγούμενους, και θα την παραδώσουν στους επόμενους. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο.

Το ζόρι για τους ροζ (και η αναγκαιότητα της κυβερνοσυμπλήρωσής τους απ’ τους ψεκασμένους και, σε καμία περίπτωση, από οποιονδήποτε άλλον!) έγκειται στο ότι αν και καραδεξιοί εδώ και δεκαετίες κατέβηκαν στο γήπεδο με φανέλες που έγραφαν «πρώτη φορά αριστέρα». Στον κόσμο του θεάματος οι συμβολισμοί παίζουν έναν ρόλο. Σαν «αριστεροί» όφειλαν να υπόσχονται κάτι σαν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Μερικοί (άγνωστο πόσοι) μπορεί να το έφαγαν… Και, σε κάθε περίπτωση, η όλο και πιο δυναμική ένταξη στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (αχ αυτός ο τοξικός! τα σκάτωσε!!!) θα έπρεπε κάπως να αποσιωπηθεί ή/και να κουκουλωθεί.

Αυτό είναι το σχετικά μικρότερο πρόβλημα των ροζ. Το μεγαλύτερο είναι ότι απ’ το 2015 που (σε δύο δόσεις) ανέλαβαν τον καλοπληρωμένο ρόλο των βιτρινών του ντόπιου βαθέος κράτους ως σήμερα τα δεδομένα στη ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή έχουν αλλάξει δραματικά. Οφείλουμε να σας θυμίσουμε πως όταν η «πρώτη φορά» ανέμιζε τη «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα κάθε τύρρανου ευρωπαίου, η ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης δεν είχε γίνει. Ούτε όταν η «δεύτερη φορά» επισφραγίστηκε. Απ’ το φθινόπωρο του 2015 ως το τέλος του 2018 το άγρυπνο μάτι της «αιτίας ύπαρξης» του ελληνικού κράτους, η γεωπολιτική πρόσοδος δηλαδή, σαρώνει σα ραντάρ όσα δεδομένα μπορεί να «πιάσει», μπας και βρει δυνατότητες «ανατίμησης» του οικοπέδου.

Η ταχύτητα (με την ιστορική έννοια του χρόνου) των εξελίξεων έχει υπάρξει τέτοια ώστε το γεγονός ότι ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στις αρχές του 2017 στην Ουάσιγκτον μπας και το ψοφικουναβιστάν αγοράσει τα ελληνικά σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν καμαρώνει κανένας για εκείνην την πρεμούρα, πριν λιγότερο από 2 χρόνια; Επειδή στηριζόταν στην βαθιά ελληνική (και, κατά συνέπεια, απεριορίστα φαντασιωτική) πεποίθηση ότι όλο κι όλο που θα αντιμετώπιζε η «περικύκλωση της Μεσογείου» ήταν… η Άγκυρα. Αυτά συμβούλευε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, ως εκεί καταλάβαιναν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αλλά δεν είναι μόνη της η Άγκυρα, να κυνηγάει τρύπες και κοιτάσματα εκεί που οι έλληνες και οι σύμμαχοί τους (έτσι ήλπιζαν όλοι οι ογκόλιθοι του ντουνιά) θα της το απαγόρευαν. Έχει και Μόσχα μαζί της, έχει και Πεκίνο (ας αφήσουμε την Τεχεράνη). Εκείνο που το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να φαντάζεται σαν ένα light «περιφερειακό» bras de fer, που θα λυνόταν υπέρ του ιμπεριαλισμού του χάρη στην παρουσία του 6ου στόλου, μυρίζει όλο και πιο έντονα 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Εννοείται ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα αλλάξει συμμάχους. Όμως είναι ένα πράγμα να φωνάζεις τον boss να σου κάνει πλάτες για να φαίνεσαι «μούρη», και άλλο πράγμα το να ψάχνει ο boss πως θα σε αξιοποιήσει σα νοσοκομείο, πεδίο βολής ή/και μπουρδέλο.

Οι υποσχέσεις και οι προτάσεις του ψεκασμένου στο ψοφιοκουναβιστάν για βάσεις, κι άλλες βάσεις, δεν είναι η δική του παράνοια. Είναι, απλά, ο καταμερισμός εργασίας στο φαιορόζ γκουβέρνο. Ένας καταμερισμός που αποφάσισαν τα αφεντικά και των μεν και των δε (τα ίδια είναι) πολύ πριν αγκαλιαστούν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος για πρώτη φορά live. Αυτό αποδεικνύεται… στη Λευκωσία! Δεν ήταν ο ψεκασμένος αλλά ο ογκόλιθος που βούλιαξε την όποια πιθανότητα “συναινετικής ρύθμισης του κυπριακού” – αυτή ήταν η αποστολή του. Και δεν είναι ο ψεκασμένος αλλά ο ξανά και ξανά ελληνοκύπριος εκφραστής της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Καΐρου) καραδεξιός Αναστασιάδης που δίνει στην Ουάσιγκτον, και στο Τελ Αβίβ, και σ’ όποιον άλλον ενδιαφέρεται… Όχι, βέβαια, στη Μόσχα.

Όταν όλοι και όλα δουλεύουν για το ίδιο κόλπο είναι προφανέστατο: κανείς τους δεν βρίσκεται στη δουλειά κατά λάθος….

Γιλέκα και κουνάβια

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…

Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…

Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.

Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…

Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.

Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».

Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.

Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…

Το πριόνι που καπνίζει

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.

Ο άξονας καπνίζει;

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Είναι μια βασική παράμετρος των εξελίξεων των επόμενων ημερών, βδομάδων ή λίγων μηνών, το κατά πόσο ο τοξικός θα «πεισθεί» εσωτερικά, απ’ τα κυκλώματα εξουσίας του παλατιού (και τον πατέρα του;), να παραιτηθεί· ή αν θα τα «στυλώσει», όπως έχει απειλήσει, προχωρώντας «σε αντίποινα» εναντίον όσων τον «ενοχοποιούν». Παρότι αυτά τα «αντίποινα» είναι περιορισμένα σαν «είδος» και συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο πετρέλαιο – πετρέλαιο – πετρέλαιο, είναι αρκετά για να προκαλέσουν διαφόρων ειδών διεθνείς αναταραχές. Που, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν σε βάρος της σαουδαραβικής χούντας· ίσως σε βάρος και της συμμάχου του, των εμιράτων.

Σε σχέση με την όποια εξέλιξη (ή μη εξέλιξη) στην κορυφή του σαουδαραβικού καθεστώτος, το σημαντικότερο ερώτημα είναι: αν και εφόσον υπάρξει αντικαταστάτης του τοξικού (στη διαδοχή του θρόνου) το σαουδαραβικό καθεστώς θα συνεχίσει την ίδια «γραμμή» σε ότι αφορά τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Σε άλλου τύπου καθεστώτα, «δημοκρατικά» εντός ή εκτός εισαγωγικών, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μια τέτοια αναγκαστική διαδοχή δεν θα οδηγούσε υποχρεωτικά σε αλλαγή «γραμμής».

Αλλά σε φεουδαρχικά καθεστώτα τύπου σαουδαραβική χούντα, το κεφάλι του βασιλιά μπορεί να σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα το σπασμένο γυαλί μιας βιτρίνας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο τοξικός και η συμμορία του έχουν δημιουργήσει πολύ συμπαγείς, «μπετοναρισμένους υπέρ τους» μηχανισμούς εξουσίας μέσα στη σαουδική αραβία, αρχίζοντας απ’ τον στρατό και την αστυνομία. Αν είναι έτσι, η αναγκαστική (και πρακτικά υποτιμητική) αντικατάσταση του τοξικού (αν γίνει…) θα σημαίνει κάποιου είδους «νευρικότητα» έως και αστάθεια στο εσωτερικό του σαουδαραβικού καθεστώτος. Γιατί, είναι λογικό, ότι ακόμα κι αν ο τοξικός αποσυρθεί απ’ την κεντρική σκηνή, δεν θα παραιτηθεί απ’ τον έλεγχο των μηχανισμών – έχει αρκετούς εσωτερικούς εχθρούς για να ρισκάρει να μείνει «απροστάτευτος». Ο διάδοχός του (προφανώς…) δεν θα κληρονομήσει τον έλεγχο των μηχανισμών. Συνεπώς θα έχει «λιγότερη εξουσία» – και δεν το εννοούμε ποσοτικά.

Απ’ την άλλη μεριά, με τον τοξικό ανακηρυγμένο επίσημα «μανιακό δολοφόνο με το πριόνι» διάφορες πλευρές της διεθνούς πολιτικής του (βασικής για τους σχεδιασμούς του άξονα) θα μπουν διεθνώς κάτω από διαφορετικό φως. Ο πόλεμος στην υεμένη είναι το πιο προφανές, όπως και ο αποκλεισμός του κατάρ. (Ήδη ο μπαμπάς / βασιλιάς Salman κάλεσε τον εμίρη του κατάρ στην επόμενη σύνοδο «των κρατών του κόλπου», που θα γίνει στο Ριάντ στις 9 Δεκέμβρη… Τώρα το παίζουμε φίλοι…)

Αλλά αυτά είναι μόνο ένα μέρος της φιλόδοξης «εξωτερικής πολιτικής» του Ριάντ και όχι μόνο, που προσωποποίησε ο τοξικός. Οι αντι-Άσαντ ένοπλοι της HST για παράδειγμα, που εξακολουθούν να «πολεμούν» στον θύλακα του Idlib, τι θα κάνουν; Το Τελ Αβίβ που βασιζόταν τόσο στην υποστηρίξη του ιμπεριαλισμού του απ’ τον τοξικό πως θα τον σερβίρει τώρα; Το «αραβικό νατο» εναντίον του ιράν που προωθούν Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον πόσο θα επιζήσει ακόμα αφού είναι ταυτισμένο με τον τοξικό;

Κι εκείνος ο βασιλικός γαμπρός της Ουάσιγκτον, που έχει υπάρξει περσόνα ιδιαίτερα κεντρική και ακούραστη στη διεθνή προώθηση του τοξικού (για λογαριασμό των φίλων και συνεταίρων του στο Τελ Αβίβ), ο Jared Kushner, τι θα απογίνει;

H «σαουδαραβοποίηση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προέκυψε σαν ο μόνος δρόμος του μετά την ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης και τις επιτυχίες του μπλοκ της Αστάνα… Όμως τώρα βρίσκεται ξαπλωμένη ακριβώς δίπλα στο κομματιασμένο πτώμα του Khashoggi. Ο φιλοκυβερνητικός Graham είπε και κάτι ακόμα χτες:

Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που μας είπε η Haspel και σ’ αυτά που μας είπαν οι Mattis και Pompeo για τον ρόλο του MBS στη δολοφονία Khashoggi είναι «η μέρα με τη νύχτα».

Αυτή η κουβέντα απέχει ελάχιστα απ’ την κατηγορία ενός ψοφιοκουναβικού προς το ψόφιο κουνάβι ότι «προστατεύει συνειδητά τον φονιά»…

Δι’ ασήμαντον αφορμήν – και σοβαρές αιτίες

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ίσως άλλους καιρούς να ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Συμβαίνει τώρα όμως. Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο έχει χωθεί και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός…) κτυπιέται αυτή τη φορά όχι απ’ το μπλοκ της Αστάνα, όχι στρατιωτικά / πολιτικά, αλλά … δημοσιοσχεσίτικα! Κι αυτό, οι εντυπώσεις και το πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, αποδεικνύεται πολύ πιο ζόρικο «όπλο» απ’ τους πυραύλους και τα βομβαρδιστικά· για όσο καιρό ο 4ος πόλεμος δεν γίνεται ανοικτά.

Το μακέλεμα του Khashoggi, όσο φρικτό κι αν είναι, είναι παρανυχίδα μπροστά στο μακέλεμα εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που κάνουν εδώ και 17 χρόνια στην ευρύτερη μέση Ανατολή καθώς πρέπει στρατοί και καθώς πρέπει μισθοφόροι. Απ’ αυτήν την άποψη η πρώτη αντίδραση του τοξικού, που λέγεται πως ήταν «μα γιατί γίνεται θέμα ο Khashoggi; δεν καταλαβαίνω» είναι, πράγματι, η εύλογη απορία ενός αφεντικού που έχει κάνει πολύ χειρότερα, κι αυτός και οι σύμμαχοί του… Αλλά που, απ’ την άλλη μεριά, ζώντας φεουδαρχικά στο θησαυροφυλάκιό του, δεν μπορεί να συλλάβει το νευρικό σύστημα του Θεάματος.

Η δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi είναι, πράγματι, «ασήμαντη αφορμή». Το γεγονός, όμως, ότι αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει την ουρά του στη μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Ούτε το ότι στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη έχουν ανάψει καπνογόνα… (Γι’ αυτούς που τα βάφουν – αν όχι μαύρα – σκούρα γκρι στην Αθήνα, ας μην μιλήσουμε ακόμα…)

Κι αν σήμερα ή αύριο μετοχές και χρηματιστήρια τραμπαλίζονται και οι τιμές του πετρελαίου πάρουν την ανηφόρα, κάτι θα πρέπει να σημαίνει αυτό. Όχι για την αστάθεια του κρεμασμένου ανάποδα τοξικού. Αλλά για την εντεινόμενη αστάθεια των καπιταλιστικών ισορροπιών.

Εδώ θα είμαστε να λέμε μερικά πράγματα – αλλά δεν θα είναι ευχάριστα..

(φωτογραφία: Θα απομείνει η «παιγνιώδης διάθεση» ενός καγκεμπίτη, που παρεπιπτόντως πουλάει και υδρογονάνθρακες. Τι ήθελε να επιδείξει η αλεπού τις προάλλες στο Buenos Aires; Ό,τι είναι αργόστροφη;)

Απάτη μόνο; Προβοκάτσια;

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ο διάσημος πια He Jiankui αποδεικνύεται σίγουρα απατεώνας. Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για τον κινέζο βιοτεχνολόγο που ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι έκανε γενετική κοπτοραπτική στο dna δύο εμβρύων (με τεχνητή γονιμοποίηση) τα οποία στη συνέχεια εμφυτεύτηκαν στην μήτρα της μητέρας τους – προκειμένου να γεννηθούν σαν HIV-proof.

Κατ’ αρχήν προκύπτει απ’ τις καταθέσεις ενός (απ’ τα οκτώ συνολικά ζευγάρια) που συμμετείχε στις αρχικές φάσεις αλλά τελικά αποχώρησε απ’ την «μαγική γενετική» του Jiankui, ότι τους είχε ειπωθεί ότι το project χρηματοδοτείται απ’ το κράτος· για να δικαιολογηθεί ότι δεν θα πλήρωναν τίποτα στη γενικά ακριβή αυτή διαδικασία τεχνητής γονιμοποίησης / εμφύτευσης. Δεύτερον, τους δινόταν η υπόσχεση ότι πέραν της HΙV-proof εγγυημένης γενετικής ταυτότητας, τα παιδιά τους θα ήταν γενικά εξυπνότερα και γενικά υγιέστερα.

Τρίτο, κι αυτό είναι το σημαντικότερο (το γράψαμε μόλις την περασμένη Παρασκευή). Το επιτελείο του Jiankui τους ενημέρωνε ότι στην χειρότερη περίπτωση όπου η πρωτεΐνη CCR5 δεν θα «έδενε» στο κατάλληλο σημείο του γονιδιώματος, τα μωρά δεν θα είχαν ανοσία στον hiv…. Σε στυλ “τι είχατε τι χάσατε”… Γι’ αυτό τον σκοπό ο Jiankui και το επιτελείο του πλήρωναν κάθε ζευγάρι με 40.000 δολάρια (ένα μεγάλο ποσό για τα δεδομένα του κινέζικου καπιταλισμού…) υπό την προϋπόθεση ότι παραιτούνται από οποιεσδήποτε διεκδικήσεις σε περίπτωση αποτυχίας του πειράματος / της μεθόδου.

Σ’ ένα κράτος με κατώτατο μισθό 375 δολάρια και μέσο μισθό στον τριτογενή τομέα τα 1500, το να πληρώνεται ένα ζευγάρι που θέλει να κάνει ένα παιδί με 40.000 δολάρια σημαίνει ένα πράγμα και μόνο: εξαιρετικά υψηλό ενδεχόμενο να αποτύχει το «πείραμα», και να αποκτήσει ένα παιδί HIV+ – ή και με άλλα γενετικά προβλήματα. Προφανώς ο Jiankui ήξερε ότι κορόιδευε όταν υποσχόταν “ασφαλές αποτέλεσμα” – αλλιώς δεν θα πλήρωνε τόσο. Το μεγάλο ποσό της “αμοιβής” αποδεικνύει την απάτη του.

Απομένει, όμως, το ζήτημα της δημόσιας ανακοίνωσής του· μιας ανακοίνωσης που ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει όχι μόνο αγανάκτηση αλλά και έρευνα για το τι πραγματικά έκανε. Ήδη πολλοί κινέζοι βιοτεχνολόγοι και γενετιστές φοβούνται αυτό που είναι πιθανό: την πίεση για την επιβολή αυστηρών περιορισμών στις όποιες έρευνές τους.

Παρότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία είναι ισχυρή ντρόγκα, θα ήταν βιαστικό να υποθέσουμε ότι ο Jiankui ανακοίνωσε πως έκανε α) κάτι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο, β) κάτι ηθικά προβληματικό το λιγότερο, γ) χωρίς να δώσει κανένα συγκεκριμένο στοιχείο προς έλεγχο των λεγομένων του, κινούμενος μόνο απ’ την έπαρσή του, και χωρίς να λάβει υπόψη του τι θα ακολουθούσε.

Θέλουμε να πούμε: δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και άλλα κίνητρα, εντελώς διαφορετικά απ’ την τεχνοεπιστημονική ματαιοδοξία. Εκτός αν αυτό που περίμενε ήταν ότι θα ανέβουν οι τιμές των μετοχών που έχει σε επτά βιοτεχνολογικές εταιρείες – τις οποίες έστησε ο ίδιος.

Αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν βγήκε καμαρωτός καμαρωτός να ανακοινώσει τα κατορθώματά του, τότε την πίνει… Κι αν είσαι addicted η λογική σηκώνει τα χέρια…

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι… (Δεν ξέρεις τι είναι;)

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί στο κέντρο της πόλης μπορεί να προσέξει κανείς (ακόμα…) σε παλιά κτίρια, που δεν έχουν αναπαλαιωθεί, τις τρύπες απ’ τις σφαίρες εκείνου του Δεκέμβρη. Του ’44.

Ένα απ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε ποτέ (ΠΟΤΕ!) είναι ότι οι ντόπιοι φασίστες, οι μαυραγορίτες, ο «εθνικός κορμός» με δυο λόγια, δεν νίκησαν όταν συμμάχησαν με τους γερμανούς· νίκησαν όμως όταν συμμάχησαν με τους άγγλους….

(Αυτά για εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που επιμένουν να αγνοούν, ή να παριστάνουν ότι αγνοούν, τι σχέση έχει η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους με την «εσωτερική πολιτική» του… Εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που προτιμούν να απωθήσουν το μέλλον, νομίζοντας ότι μπορεί κανείς να πάρει διαζύγιο απ’ αυτό και τα αφεντικά του, χωρίς να κατασκευάσει, με όσο κόπο χρειάζεται, το αντίθετο παρόν… )