Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…
Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…
Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.
Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…
Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.
Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».
Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.
Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…