Ούτε η γεωγραφία…

Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη>> Το ρουμανικό κράτος κλείνει το ¼ των εμβολιαστικών κέντρων του (117), και μειώνει το προσωπικό στα υπόλοιπα: δεν υπάρχει πλέον «ζήτηση» για τις πλατφόρμες… Επιπλέον, καταστρέφει εκατοντάδες χιλιάδες δόσεις επειδή πλησιάζουν στη λήξη τους, και άλλες τις πουλάει σε χαμηλή τιμή (ή τις χαρίζει) δεξιά κι αριστερά. (Το να χαρίζει το Βουκουρέστι 450.000 δόσεις moderna στη Σεούλ είναι κάπως κωμικό – ε;…) Κι ούτε σκέφεται το ρουμανικό κράτος να εξαναγκάσει όσους δεν θέλουν τις πλατφόρμες. «Είναι ανήθικο» δήλωσε ο ρουμάνος πρωθ. Florin Citu. “Δεν είμαι οπαδός των εμβολιασμών, αλλά σε κάθε περίπτωση έχουμε περάσει μαζί ένα τουλάχιστον χρόνο που δεν υπήρχαν εμβόλια ούτε και διαχωρισμοί. Δεν θα τους κάνουμε τώρα!»

Οι φανατικοί, άρρωστα εμμονικοί pfizerοι του (εντόπιου) λαού και του τόπου θα πουν ότι αυτά γίνονται στη ρουμανία επειδή οι περισσότεροι υπήκοοι έχουν πλατφορμιαστεί. Λάθος! Η ρουμανία έχει ένα απ’ τα χαμηλότερα ποσοστά πλατοφορμιαμού στην ευρώπη (25%) και το 70% του πληθυσμού αρνείται σταθερά να πλατφορμιαστεί. Αλλά σε πείσμα των «ιπποτών της Αποκάλυψης» που φυτρώνουν σαν τα πεύκα αλλού (στα μέρη μας), έχει ελάχιστα κρούσματα, νοσηλείες και θανάτους χρεωμένους στον τσαχπίνη.

Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το βουλγαρικό κράτος. To ποσοστό πλατφρομιασμού είναι μεγαλύτερο μεν απ’ αυτό της ρουμανίας, αλλά επίσης προς τον πάτο της ευρωπαϊκής κατάταξης.* Παρόλα αυτά τόσο τα «κρούσματα» όσο και οι θάνατοι παραμένουν χαμηλά. Όσο για την αλβανία; Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να σας διαβεβειώσει ότι το είδος «μάσκα» δεν υπάρχει πουθενά, ούτε σε εξωτερικούς ούτε σε εσωτερικούς χώρους (λεωφορεία, σούπερ μάρκετς…) ούτε βέβαια το είδος «αντισηπτικό» με όλες τις σχετικές νευρώσεις. Παρόλη αυτή την «εγκατάλειψη» και την «αντιεπιστημονικότητα» το μέγιστο ημερήσιων θανάτων που αποδίδονται στον τσαχπίνη είναι 3 ή 4 (10 με 12 αν κάποιος κάνει πληθυσμιακή αναγωγή με το ελλαδιστάν).

Ευτυχώς υπάρχει το μέρος που «έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον γαλαξία ολόκληρο» – η νοτιοανατολική πτέρυγα του συμπλέγματος. Είναι καταγέλαστο βέβαια, καθώς οι υπόλοιποι βαλκάνιοι αναρωτιούνται αν η ελληνική (κοινωνική και καθεστωτική) μανία έχει αρχαίες καταβολές ή άλλες αιτίες. Όμως τι να καταλάβουν όλοι αυτοί οι “απολίτιστοι”;

Απ’ την άλλη μεριά υπάρχει το φιλικό και συμμαχικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Με το 78% του πληθυσμού άνω των 12 να χαρακτηρίζεται «πλήρως εμβολισμένο» (με δυο δόσεις pfizer) το ισραηλινό καθεστώς πήρε έγκαιρα το «χρυσό» στην ολυμπιάδα της γενετικής δηλητηρίασης. Μόνο για να καταλήξει να έχει πλέον το παγκόσμιο ρεκόρ ημερήσιων «κρουσμάτων» με βάση τον πληθυσμό του, και να επιβάλλει άλλο έναν γύρο απ’ το ίδιο: τρίτη δόση, και πορεία προς την τέταρτη. Επιπλέον μια όχι αυθαίρετη φήμη υποστηρίζει ότι στο συμβόλαιο που υπέγραψε το καθεστώς με την φαρμακομαφία, μεταξύ των μυστικών όρων, περιλαμβάνεται και το να μείνουν απόρρητα τα στοιχεία για τις «παράπλευρες συνέπειες» των πλατφορμιασμών για δέκα τουλάχιστον χρόνια.

Τώρα πια οι “εμβολιασμένοι” υπήκοοι του Τελ Αβίβ συσσωρεύονται στα νοσοκομεία – και, με μια απλή αλλαγή ορολογίας, χαρακτηρίζονται “ανεμβολίαστοι”. Η “ελευθερία” τους αποδείχθηκε περιορισμένης διάρκειας, και θα ανανεώνεται αρμοδίως μόνο αν δίνουν και ξαναδίνουν μπράτσο, data (και απόρρητες παρενέργειες…) Επι δεκαετίες κρατάνε φυλακισμένους εκατομύρια Παλαιστίνιους. Τώρα μπαίνουν οι ίδιοι στη γενετική, αλγοριθμική φυλακή – ισόβια…

Στο Τελ Αβίβ καταγράφουν μεν τις δολοφονίες και τα σακατέματα απ’ την γενετική μηχανική αλλά τα κρύβουν. Οπότε είναι σα να μην υπάρχουν. Στο ελλαδιστάν δεν καταγράφουν τίποτα, οπότε είναι σα να μην υπάρχουν. Δεν πρέπει να έχετε παράπονο: τα «ήθη και τα έθιμα» στις διάφορες πτέρυγες του συμπλέγματος έχουν τις εκλεκτικές συμμαχικές τους συγγένειες.

Εν τω μεταξύ, στο εμβολιαστικό κέντρο της πόλης Quimper, στη γαλλική βρετάνη, οι υγιειονομικοί αποφάσισαν να κάνουν το σωστό. Τύπωσαν ένα φυλλάδιο που ενημέρωνε για τις «παράπλευρες απώλειες» της πλατφόρμας της pfizer, και το μοίραζαν στους ενδιαφερόμενους. Οι προϊστάμενοί τους δεν χάρηκαν καθόλου – δεν συμφωνούν ότι «σωστός πολίτης είναι ο ενήμερος πολίτης»… Απαγόρευσαν την διανομή του φυλλαδίου επειδή, όπως δήλωσαν  «όποιος το διαβάσει κάνει στροφή και φεύγει απ’ το κέντρο… χωρίς να πλατφορμιαστεί»….

Είναι σαφές τι είναι τι; Ή θα το καταλάβουν μόνο οι ιστορικοί του μακρινού μέλλοντος;

* Τα λάθη γίνονται και πρέπει να διορθώνονται, χωρίς να εξαφανίζονται. Το σωστό λοιπόν είναι ότι στη ρουμανία το ποσοστό πλατφορμιασμού είναι 26%, αλλά στη βουλγαρία σαφώς χαμηλότερο: 17,2%. Στην αλβανία 23%, στη βόρεια μακεδονία 26%, και στη σερβία 40%. Στο δρόμο δεν πεθαίνουν πάντως πουθενά στα βαλκάνια. Ούτε τα αντίστοιχα κράτη ζουν με πλατφορμιαστική λύσσα. Προφανώς το σύμπλεγμα δεν τα έχει κεφαλοκλειδώσει… (Ευχαριστούμε τον Σ. για την υπόδειξη των σωστών στοιχείων)

Οι ξένοι φταίνε!

Κυριακή 21 Φλεβάρη. «Θα μας κάνετε κόκκινους; Όχι βέβαια!!!» Ο βετεράνος (10 χρόνια δήμαρχος Μετσόβου και 20 χρόνια νομάρχης και περιφερειάρχης Ιωαννίνων) Καχριμάνης ύψωσε το ανάστημά του!

Η εμφανιζόμενη επιδημιολογική επιβάρυνση όμως της περιφεριακής ενότητας Ιωαννίνων των τελευταίων εβδομάδων κατά κύριο λόγο,  οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες και ειδικότερα στις αθρόες διακομιδές και εισαγωγές στα νοσοκομεία ασθενών από τη γειτονική Αλβανία, οι οποίες αποφασίζονται και εγκρίνονται από το Υπουργείο Εξωτερικών.

Σήμερα το 50% των νοσηλευόμενων στις Μονάδες Λοιμωδών των νοσοκομείων των Ιωαννίνων προέρχεται από την Αλβανία, από την οποία προέρχεται και το σύνολο των νοσηλευόμενων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Βαρύ το θέμα! Πρώτον επειδή προκύπτει πως “οι ξένοι (και μάλιστα οι “αλβανοί”) μας παίρνουν τις κλίνες”! Δεύτερον προκύπτει ότι αυτοί οι “ξένοι” (και μάλιστα οι “αλβανοί”) χαλάνε τα νούμερά μας! Τρίτον και σα συνέπεια των δύο προηγούμενων φταίνε για τις απαγορεύσεις που μπορεί να μας επιβληθούν!…

Δεν είναι ρητά “προτροπή σε πράξεις βίας”… Είναι έμμεσα. Αν επρόκειτο ο βετεράνος της τοπικής εξουσίας να πείσει τους ανώτερούς του στην Αθήνα ότι δεν χρειάζονται καθολικές απαγορεύσεις, θα ήταν αρκετό να τους τα πει τηλεφωνικά. Η έκδοση / δημοσιοποίηση επίσημης ανακοίνωσης απευθύνεται πολύ λιγότερο στην κεντρική κυβέρνηση και πολύ περισσότερο στους ψηφόφορους του και στο τοπικό κοινό. Είναι διαφορετικού είδους εργαλείο: καναλιζάρει τις όποιες εύλογες αντιδράσεις των ντόπιων στις απαγορεύσεις και (ή ακόμα κυρίως) προς αυτούς τους “ξένους” βαφτίζοντάς τους σε αιτία (των απαγορεύσεων).

Δεν υποδαυλίζει άραγε αυτή η τακτική το ρατσιστικό μίσος; Το υποδαυλίζει… Δεν το καταλαβαίνει ο βετεράνος; Το καταλαβαίνει – χαζός δεν είναι…

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 2

Παρασκευή 22 Γενάρη. Συνεχίζουμε με τα αποσπάσματα απ’ τα «μυστικά του βούρκου»:

… Μέχρι το 1946 ο κύριος σύμμαχος της Aθήνας ήταν η βρετανία, με τις ηπα να περιορίζονται στην παροχή οικονομικής βοήθειας και πολιτικής στήριξης στο Λονδίνο κάθε φορά που οξύνονταν οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με τους ρώσους. Εξάλλου, οι ηπα μέχρι τον β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πολιτική που να αφορά στα βαλκάνια και την ανατολική μεσόγειο. Όμως το γεγονός ότι η λήξη του πολέμου βρήκε την βρετανία τυπικά νικήτρια, αλλά την βρετανική αυτοκρατορία διαλυμένη και την ισχύ του βρετανικού κράτους σε επικίνδυνο βαθμό καταρρακωμένη, δημιουργούσε για τις ηπα τις συνθήκες ν’ αναλάβουν αυτές την ηγεμονία στη συμμαχία του δυτικού κόσμου. Η αμερικάνικη σχέση με τις ελληνικές εξελίξεις άλλαξε κι έγινε περισσότερο δραστική και παρεμβατική μετά την κρίση των Στενών του 1946.

Τον Αύγουστο του 1946 η εσσδ επιχείρησε ν’ ανατρέψει τη συνθήκη του Μωντρέ και απαίτησε από την τουρκική κυβέρνηση, που ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, να παραχωρήσει το δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τα Στενά στα σοβιετικά πολεμικά πλοία, ώστε να μπορούν να περνούν χωρίς περιορισμούς από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο. Ζήτησε επιπλέον τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης με αντικείμενο τον έλεγχο των Στενών. Για να ενισχύσει την πίεση της, ο σοβιετικός στόλος άρχισε ναυτικές ασκήσεις και ενισχύθηκαν τα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η τουρκία ζήτησε την δυτική βοήθεια και τον Οκτώβρη ο αμερικάνος πρόεδρος διέταξε την ανάπτυξη ισχυρής ναυτικής δύναμης στην περιοχή, ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εγγυήθηκαν την υπεράσπιση της τουρκίας. Μετά από αυτό, η εσσδ υποχώρησε, αλλά η κρίση έδωσε το έναυσμα της ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πρώην συμμάχους. Στον σχεδιασμό της αμερικάνικης στρατηγικής, ο ρόλος του ελληνικού και τουρκικού κράτους κρίθηκε εξαιρετικά κρίσιμος: «Έχουμε υπόψη δύο χώρες, τις οποίες είναι για εμάς θέμα υψίστης σημασίας να βοηθήσουμε: την τουρκία και την ελλάδα… Οι δύο αυτές χώρες μπορούν να αποβούν φυλάκια μεγάλης σημασίας και… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις βοηθήσουμε» εξηγούσε ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών στον βρετανό υπουργό άμυνας, τον Οκτώβρη του 1946. Χωρίς να αλλάξει κατ’ αρχήν ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ βρετανίας και ηπα, οι αμερικάνοι αύξησαν κατά πολύ την οικονομική βοήθεια και την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού. Αργότερα, όταν η βρετανία δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος της συμμαχίας και της στήριξης του ελληνικού κράτους, η αντικατάσταση της από τις ηπα ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Στις 21 Φλεβάρη 1947, η βρετανία ανακοίνωσε επίσημα ότι από 1ης Απρίλη θα διακόψει τη βοήθεια της προς την ελλάδα και την τουρκία, στις 3 Μάρτη η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε επίσημη αίτηση βοήθειας προς τις ηπα και στις 12 Μάρτη 1947 με προεδρικό διάγγελμα το αμερικάνικο κράτος διακήρυξε το σχέδιο, που έμεινε γνωστό ως «δόγμα Τρούμαν», στήριξης της ελλάδας και της τουρκίας…

… Ουσιαστικά, όλο το ελληνικό κατεστημένο δέχτηκε και καλοδέχτηκε την αμερικανική παρέμβαση, όχι μόνο επειδή έφερνε μαζί της άφθονη υλική βοήθεια, που παρείχε τα απαραίτητα για τη διάλυση της αριστεράς εμπλουτίζοντας χειροπιαστά τους στόχους της νομής του κράτους, αλλά (μακροπρόθεσμα πιο σημαντικό) και επειδή ήταν συμπαγής απόδειξη ότι η ελλάδα παρέμενε σημαντικός παράγοντας για τον «δυτικό κόσμο»… Ακόμη και μετά τον εμφύλιο οι έλληνες πολιτικοί, πλην της αριστεράς, επιδίωκαν να μένει πάντα πρώτης γραμμής η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το αμερικανικό, επειδή έφτιαχνε και συντηρούσε το υλικό πεδίο εξυπηρέτησης τόσο των φραξιονιστικών τους συμφερόντων (ως προς τη νομή του κράτους) όσο και των ιμπεριαλιστικών τους φιλοδοξιών (σε σχέση με τα βαλκανικά κράτη του «ανατολικού μπλοκ» σε περίπτωση ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου)…

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο τερματισμένο (με νίκη της «δύσης»), και το ελληνικό κράτος να οργανώνει τα δικά του αυτοτελή ιμπεριαλιστικά σχέδια επέκτασης προς βορρά (εναντίον του καινούργιου κράτους της μακεδονίας και του αλβανικού νότου) η Αθήνα διαπίστωσε, με οδυνηρή και ανομολόγητη έκπληξη, ότι ο βασικός της σύμμαχος (η Ουάσιγκτον) δεν ευνοούσε τα συγκεκριμένα σχέδιά της. Στην υπόλοιπη δεκαετία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στράφηκε προς τα ανατολικά, συγχρονιζόμενος με τα ευρύτερα σχέδια τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών αλλά και της στριμωγμένης (στα ’90s) Μόσχας (: αποσχιστικά αντάρτικα στον Καύκασο, με σημαντικότερο εκείνων των τσετσένων), για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Όμως κι αυτοί οι φονικοί σχεδιασμοί άλλαξαν ραγδαία στα τέλη των ‘90s – οπότε το ελληνικό κράτος / παρακράτος, τα εσωτερικά αφεντικά τους και η εσωτερική κοινωνική συμμαχία τους, μη έχοντας πια ιδιαίτερη γεωπολιτική χρησιμότητα να πουλήσουν, αφιερώθηκαν στη νομή των ευρωπαϊκών προσόδων και στην χρηματοπιστωτική ευδαιμονία…

Ακόμα και ως την πρόσφατη διαχείριση της ελληνικής «κρίσης», τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι παρέμειναν πιστά στην συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τους «ευρωπαίους εταίρους» να δανείζουν την Αθήνα χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις (ή, οι πιο φανατικοί, ότι η ε.ε. θα διαλυθεί…) Το αποκορύφωμα αυτής της συμμαχίας (και μαζί το αποκορύφωμα της «ελληνικής εθνικής ιμπεριαλιστικής» ανάγνωσης των παγκόσμιων συσχετισμών σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ξεκίνησε απ’ το 2015 και μετά, την εποχή της φαιορόζ «πρώτης φοράς αριστεράς»…

(φωτογραφία: Ο έλληνας υπ.εξ. Παπούλιας και ο υπ.εξ. του μακεδονικού κράτους Crvenkovski στη Ν. Υόρκη, στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, μετά την υπογραφή της “ενδιάμεσης συμφωνίας” που επέβαλε η διοίκηση Κλίντον. Το “πατριωτικό” πασοκ, έχοντας χρησιμοποιήσει την φονική “ελληνοσερβική φιλία” και την απειλή στρατιωτικής εισβολής στο μακεδονικό κράτος και σαν “αντιγερμανικό” όπλο, δεν μπορούσε να παρακούσει τον μεγάλο ατλαντικό σύμμαχό του…

Η εθνική βεβαιότητα ότι “οι γερμανοί και όχι οι αμερικάνοι φταίνε” θεμελιώθηκε από τότε…)

Ναυτικά περίπολα

Σάββατο 9 Νοέμβρη. Με όχι σπουδαία σοδειά «προθύμων» αλλά με την αποφασιστικότητα των γενναίων που παλεύουν για το καλό της ανθρωπότητας, ξεκίνησαν χτες τις περιπολίες τους στο Περσικό οι «ναυάρχοι» της αμερικανοδιοικούμενης «international maritime security construct». Αποστολή τους; Η “προστασία” των τάνκερ (απ’ τους μοχθηρούς ιρανούς).

Εκτός απ’ την Ουάσιγκτον, συμμετέχουν στο σχέδιο μείζονες ναυτικές δυνάμεις της περιοχής: το μπαχρέιν (είναι η έδρα του 5ου αμερικανικού στόλου…), η σαουδική αραβία, και τα εμιράτα…. Έχουν να το τραγουδούν οι ωκεανοί το ναυτικό μεγαλείο τους!.. Απ’ την καπιταλιστική super league συμμετέχει το Λονδίνο και η Καμπέρα – αλλοίμονο, είναι η μοίρα της «αγγλόσφαιρας» να δαμάζει τα κύματα του πλανήτη…

Και, εσχάτως, μπήκε στο team και η αλβανία!

Όχι χωρίς έκπληξη η ασταμάτητη μηχανή μαθαίνει έτσι ότι τα Τίρανα όχι μόνο διαθέτουν πολεμικό στόλο, αλλά έχουν και περίσσευμα για overseas επιχειρήσεις! Εύγε! (Στην πραγματικότητα τα Τίρανα διαθέτουν ίσα ίσα μια χούφτα περιπολικά του λιμενικού…) Ποιός άνεμος έσπρωξε, λοιπόν, τον ανύπαρκτο πολεμικό στόλο των Τιράνων σ’ αυτή την μακρινή maritime security;

Δεν ξέρουμε. Αν, όμως, τα έξοδα αυτής της επιχείρησης τα πληρώνουν οι πετροχουντικοί που συμμετέχουν (όπως μας φαίνεται λογικό), τότε τα Τίρανα μπορεί να ήταν η πιο φτηνή περίπτωση μεταγραφής για να συμπληρωθεί «εφτάδα» – έξι καπεταναίοι να είναι στον υγρό στίβο και ένας (κωπηλάτης) για «αλλαγή», αν χρειαστεί…

Η κακόβουλη Τεχεράνη έχει άλλη εξήγηση. Στην αλβανική επικράτεια υπάρχει (λέει) ένα στρατόπεδο φιλοξενίας κάμποσων εκατοντάδων μελών μιας αντικαθεστωτικής οργάνωσης, που ως το 2014 βρίσκονταν στο ιράκ, αλλά ύστερα τους μετέφερε ο αμερικανικός στρατός στην αλβανία (γιατί; πάλι για φτηνή λύση ακούγεται…) για να μην πάθουν κανά κακό. Φαίνεται πως το ψοφιοκουναβιστάν (και οι σύμμαχοί του, τύπου Τελ Αβίβ) θεωρούν αυτούς τους αντικαθεστωτικούς «εξελίξιμη πρώτη ύλη» για πιθανές μελλοντικές «επιχειρήσεις» εντός ιράν. Κρέας – δηλαδή…

Και πάλι: αν όχι για τα λεφτά, γιατί τα Τίρανα να θέλουν (έστω συμβολικά) καουμποϋλίκια στον Περσικό; Μήπως κάνουν κατασκοπεία για λογαριασμό της φίλης και συμμάχου Άγκυρας;

Why not? Για ξαναδείτε με άλλο μάτι τους “πρόθυμους”… Δεν χρειάζονται μια κάποια επιτήρηση λέτε;

Ο βασιλιάς…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Το Παρίσι απαγόρευσε στα Σκόπια και στα Τίρανα ν’ αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ε.ε., πράγμα που όχι μόνο τα καθεστώτα αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους χρειαζόταν επειγόντως. Γιατί; Για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε διάφορους τομείς του καπιταλισμού τους (οικονομικούς, θεσμικούς, κλπ), ώστε να προσαρμοστούν στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ειδικά για την αλβανία, αυτές οι χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς αυτόν τον εκσυγχρονισμό, χωρίς την δυνατότητα δηλαδή η αλβανική αγροτική παραγωγή να γίνει νόμιμα «ανταγωνιστική» στη διεθνή αγορά, η μόνη επικερδής διέξοδος είναι η καλλιέργεια φούντας…

Μιλώντας πιο γενικά: λόγω μεγέθους, γεωγραφικής θέσης, ιστορίας και εσωτερικών συσχετισμών, αν αυτές οι κοινωνίες δεν ενταχτούν (άρα υποστηριχτούν οικονομικά και θεσμικά) προχτές στον λευκό ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το μόνο «μέλλον» τους είναι η μαύρη οικονομία του (ευρωπαϊκού) εγκλήματος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με διαδικασίες ή χωρίς, η “ένταξη” είναι αναπόδραστη. Το ζήτημα είναι ποια ένταξη. Μ’ άλλα λόγια ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός σπρώχνει τα πράγματα αντικειμενικά προς το οργανωμένο έγκλημα. (Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε αβλεψία. Όσο νάναι και η «λεγεώνα των ξένων» από κάπου πρέπει να στρατολογεί…)

Είναι σαφές πως η στάση του βασιλιά Macron έχει οπωσδήποτε και αντιγερμανικά κίνητρα. Το Βερολίνο είναι που έχει τις επιρροές του σ’ αυτά τα δύο βαλκανικά κράτη και όχι το Παρίσι. Το Βερολίνο είναι, κυρίως, που «δούλεψε» για να υπογραφτεί η συμφωνία των Πρεσπών και να παραμεριστεί το θεία Λίτσα εμπόδιο του (ηττημένου έτσι κι αλλιώς) ελληνικού ιμπεριαλισμού. Το Βερολίνο, τέλος, (εκτός απ’ την Ρώμη) είναι που έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τα Τίρανα τα τελευταία χρόνια.

Πως τα φέρνει η καπιταλιστική ιστορία… Στη δεκαετία του ’90, όταν το Βερολίνο επιδίωκε (στην τότε αισθητά μικρότερη ε.ε.) «εμβάθυνση» στους θεσμούς, το Παρίσι, φοβούμενο την ανανεωμένη ισχύ της ενωμένης γερμανίας, αντέδρασε προωθώντας την διεύρυνση της ε.ε.. Με την σχετικά γρήγορη ένταξη σ’ αυτήν διάφορων κρατών του πρώην «ανατολικού μπλοκ»· και, κυρίως, με την απασχόληση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την διεύρυνση. Στην λογική «αν γίνουμε περισσότεροι, και ειδικά αν βάλουμε μέσα την Βαρσοβία που είναι φίλη μας, θα μπορέσουμε να κοντρολάρουμε τους γερμανούς…» Το μεγάλο κύμα ήρθε τελικά τον Μάη του 2004, όταν (εκτός απ’ τη νότια κύπρο) μπήκαν στην ε.ε. μαζεμένα άλλα 9 «πρώην ανατολικά» κράτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο πυροβόλησε στα πόδια το project europe: οι διάφοροι Orban και η «φράξια του Visegrad» προστίθενται κατά καιρούς στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό φασισταριό· κυρίως όμως προσπαθούν να κρατάνε ψηλά την όποια γεωπολιτική τιμή τους κάνοντας παιχνίδι με την Ουάσιγκτον.

Τώρα το Παρίσι το γύρισε στην ανάποδη κατεύθυνση. Θέλει «εμβάθυνση των θεσμών»! Ουάου!! «Πρέπει να αναθεωρηθεί η διαδικασία ένταξης στην ε.ε.» δήλωσε ο βασιλιάς Macron «ώστε να είναι αντιστρέψιμη, σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν ακολουθήσει τον σωστό δρόμο». Να «διαγράφεται» δηλαδή απ’ το κλάμπ… Αυτά τα δήλωσε «προς τα έξω»: τα γαλλικά αφεντικά ανακάλυψαν ότι εκτός από entrance πρέπει να υπάρχει και exit.

Πήραν την ιδέα απ’ τον δεινοπαθούντα βρετανικό λέοντα; Ποιος ξέρει;

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Η θεία Λίτσα επί τω έργω

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ισχύει για την σλαβομακεδονική μειονότητα (και την «ανυπαρξία» της…) κάτι ανάλογο με αυτό που ισχύει για τους τσάμηδες (και την δική τους ανυπαρξία). Οι τσάμηδες, αλβανόφωνοι της ηπείρου, συνεργάστηκαν με τους ναζί στη διάρκεια της κατοχής, επειδή το Βερολίνο τους είχε υποσχεθεί … κράτος! Έφυγαν κυνηγημένοι προς αλβανία μεριά όταν αποχώρησε ο γερμανικός στρατός – κουβαλώντας απ’ τις περιουσίες τους ό,τι ήταν φορητό. Τα ακίνητα έμειναν πίσω. «Κατασχέθηκαν» – εντελώς αυθαίρετα και παράνομα.

Δεν ήταν, όμως, μόνο οι τσάμηδες συνεργάτες των ναζί… Υπήρξαν πολλοί περισσότεροι τέτοιοι συνεργάτες, έλληνες «εθνικόφρονες», που στη συνέχεια πέρασαν με την μεριά των άγγλων… Όχι μόνο δεν κατέσχεσε κανείς τις περιουσίες τους, αλλά – αντίθετα – σαν νικητές του εμφυλίου «πρόκοψαν» απολαμβάνοντας όσα είχαν συσσωρεύσει απ’ την κατοχή… και όσα συσσώρευσαν μετά…

Οι απόγονοι των τσάμηδων δικαιούνται αποζημιώσεις με βάση την διεθνή νομοθεσία – για την κατάσχεση των περιουσιών τους. Εννοείται πως και η δική τους περίπτωση είναι ανάθεμα για την «εθνική γραμμή», κι όχι βέβαια λόγω κάποιου αντιφασισμού! Είναι κι αυτοί «ανύπαρκτοι», ένα μόνιμο θέμα τριβής ανάμεσα στο αλβανικό κράτος (όπου η ελληνική μειονότητα έχει κάθε δικαίωμα…) και το ελληνικό.

Που παραμένει ακροδεξιό και προσοδικό…

Οίστρος γαλανόλευκος

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Που είναι το παράξενο; Ξύπνησε, έφαγε το δυναμωτικό πρωϊνό του· και ύστερα θυμήθηκε ότι πρέπει να γυρίσει το ρολόι. Το γύρισε, όχι μια ώρα αλλά 78 χρόνια πίσω. Μεράκλωσε, πήρε το τουφέκι του, και βγήκε να συνεχίσει το “έπος της αλβανίας”. Τελικά “έχασε την ζωή του” – ή “έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος εναντίον υπέρτερων εχθρικών δυνάμεων”…

Γι’ αυτό έχουν τα δίκια τους αυτοί που λένε ότι η ευρώπη πρέπει να σταματήσει να παίζει με την χρονομέτρηση!…

(Εννοείται πως οι θείες Λίτσες, hard και light, ένοιωσαν την ιστορία να τις καλεί. Βρακάς; Μαβη; Υπάρχει epic ιστορία απ’ τα ‘90s· εκτός τόπου και χρόνου βέβαια, κι εκτός συσχετισμών. Όμως τι άλλο να φάει αυτός ο έρμος ο ελληνικός εθνικισμός εκτός απ’ τα ιμπεριαλιστικά αποφάγια του;)

Φανερά καντήλια για μυστικά κοντύλια

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Αν τα «κονδύλια» και οι «κονδυλοφόροι» έχουν ετυμολογική συγγένεια (ναι, έχουν) τότε το γκουβέρνο θα έπρεπε να αντιδράσει φλεγματικά στη δημοσιοποίηση / επισημοποίηση του «διαισθητικά» γνωστού γεγονότος ότι τα media, δηλαδή οι κατάλληλοι / ες σ’ αυτά (παλιά και νέα media…) «τα πιάνουν». Κι όχι με ένα μόνο τρόπο…

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τονώσει την εθνική υπηρηφάνεια θυμίζοντας ότι τέτοια «λαδώματα» ευρωπαίων δημοσιογράφων (ή εφημερίδων) γίνονταν σχεδόν απ’ την έναρξη της θρυλικής επανάστασης του ’21. Από πλούσιους έλληνες της διασποράς ή ευρωπαίους φιλέλληνες, στις πρωτεύουσες της εσπερίας με πολιτικό βάρος. Ο γνωστός ευρωπαϊκός «φιλελληνισμός» είχε κατά ένα μόνο μέρος ρομαντική έως οριενταλιστική προέλευση. Κατά τα υπόλοιπα ήταν κατά παραγγελία και καλοπληρωμένος.

Γιατί να στάξει, λοιπόν, η ουρά του γαϊδάρου αν χρηματίζονται από έλληνες (απ΄ το υπ.εξ. ή την «ιδιωτική πρωτοβουλία») μήντια στην αλβανία ή στη μακεδονία, για να είναι φιλελληνικά; Ο μόνος, ίσως, λόγος είναι ότι θα ενισχυθεί η υποψία ότι συμβαίνει και το ανάποδο – δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι οι ντόπιοι δημαγωγοί, μικροί και μεγάλοι, είναι υπεράνω χρημάτων! Οπότε δικαιώνεται η εντύπωση, για παράδειγμα, ότι η προσπάθεια να ενισχυθεί η ιδέα περί «φιλοαμερικανικού εθνικού συμφέροντος» είναι καλά πληρωμένη. Ή, άλλο παράδειγμα, ότι η ντροπαλή σιωπή για τα διαρκή εγκλήματα του συμμαχικού απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ ή της αιγυπτιακής χούντας είναι επίσης κατα παραγγελία, αγορασμένη σε καλή τιμή.

Εντάξει. Ας παραδεχθεί το γκουβέρνο πως έτσι έχουν τα πράγματα, ότι «ναι και χρηματισμοί», «ναι και μαύρο χρήμα», κι ας καλέσει τους υπηκόους να κάνουν μερικές θυσίες ακόμα: αν δεν έχουμε σαν κράτος και έθνος γεμάτο ταμείο για να δωροδοκήσουμε, τότε θα μας δωροδοκούν… Οπότε δεν θα δούμε πρωτάθλημα ποτέ!!!

Αυτό το καταλαβαίνει (και συμφωνεί) ακόμα και η τελευταία οπαδική ψυχή στην πιο μακρινή γωνία της επικράτειας…

(Υπάρχει περίπτωση τα «κονδύλια» να έχουν ετυμολογική συγγένεια και με τα «κονδυλώματα»; Αν ναι, μπλέκουν τα πράγματα…)

Αεροπλανοφόρο μεν, αλλά λιανά

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Η αποκάλυψη (;) ότι το αμερικανικό πεντάγωνο είχε για 4 χρόνια, απ’ το 2013 ως το 2017, αεροπορική βάση στην κύπρο, δεν ήταν άξια προσοχής για την ελληνική καθεστωτική δημαγωγία. Υποθέτουμε για σοβαρούς λόγους. Ίσως επειδή ισχύουν πράγματα «περίπλοκα» για την εντόπια γεωπολιτικο-προσοδική λογική: όταν ο ψεκασμένος εκφράζει δυνατά και γκροτέσκα αυτό που σκέφτεται το σύνολο του ελληνικού βαθέος κράτους, «αμερικάνοι πάρτε, εδώ οι καλές τοποθεσίες για βάσεις!» ελπίζοντας σε ικανά ανταλλάγματα, μπορεί να εκδηλώνει ένα κάποιο εθνικό διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι ούτε το τελευταίο…

Τι βάση ήταν αυτή η αμερικανική στην κύπρο; Μέσα στην αγγλική βάση στο Ακρωτήρι, ο αμερικανικός στρατός είχε «πιάσει» χώρο και υποδομές για καμιά 10αριά πολεμικά ελικόπτερα. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι θα χρησιμοποιούνταν σε «περίπτωση ανάγκης» για την εκκένωση από αμερικάνους της Βηρυτού. (Αν θέλετε το πιστεύετε: 4 χρόνια περίμεναν την “περίπτωση ανάγκης”; Και δεν συμμετείχαν τα ελικόπτερα σε καμία απ’ τις πολλές νατοϊκές ή μη αεροναυτικές ασκήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή αυτά τα χρόνια;). Εννοείται πως μετά την πολύ πρόσφατη αποκάλυψη της βάσης (η οποία έγινε στις ηπα) το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δηλώνει ότι «δεν ήξερε τίποτα»… (Και πώς διέσχιζαν τα αμερικανικά απάτσι τον νοτιοκυπριακό ενάεριο χώρο; Μήπως το κανόνισε κανάς «σύμβουλος»; Συμβαίνουν κι αλλού, γι’ αυτό ρωτάμε…)

Σε κάθε περίπτωση ήταν μια ευέλικτη και πάντως όχι μόνιμη εγκατάσταση του αμερικανικού στρατού, απέναντι απ’ την συριακή επικράτεια. Κι έτσι προκύπτει όσο πιο καθαρά και τεκμηριωμένα γίνεται η post-modern αντίληψη (και) του αμερικανικού πενταγώνου για το τι συγκροτεί τις επιμελητειακές υποδομές του. Σταθερές και μόνιμες εγκαταστάσεις όσες χρειάζονται· ακριβώς οι απαραίτητες και όχι περισσότερες. Απο ‘κει και ύστερα «ευκαιριακά συμβόλαια» χρήσης εδάφους, θάλασσας ή αέρα, πότε εδώ και πότε εκεί, για όσο και όπου προκύπτουν επιχειρησιακές ανάγκες. Απ’ την μια μεριά: όλος ο πλανήτης διαθέσιμος σαν μια βάση. Απ’ την άλλη: πρακτικά εδώ ή εκεί, όταν χρειάζεται, με το ελάχιστο δυνατό κόστος…

(Να ένα παράδειγμα που θα κάνει πικραμμένο κάθε καμμένο και ψεκασμένο: παρότι έχουν μόνιμη και σταθερή βάση στο κόσοβο, οι αμερικάνοι θέλουν άλλη μία σε αλβανικό έδαφος. Ε, θα ξοδέψουν 50 μύρια δολάρια για να την φτιάξουν στο παλιό και παρατημένο αεροδρόμιο της Kucova, λίγα χιλιόμετρα βόρεια του Berat).

Δεν θα έπρεπε να παραξενεύει αυτό το «πλουραλιστικό» μοντέλο των «διευκολύνσεων» αντί για μόνιμες βάσεις. Είναι ευέλικτο απ’ την άποψη ότι προσαρμόζεται εύκολα σε εξελισσόμενες στρατιωτικές αναγκαιότητες. Είναι σαφώς πιο οικονομικό με την έννοια ότι δεν χρειάζονται τα έξοδα μόνιμων εγκαταστάσεων που δεν δουλεύουν πάντα και συχνά υπολειτουργούν. Είναι και τεχνολογικά επίκαιρο επειδή είτε οι αλυσίδες εφοδιασμού είτε οι πολεμικές επιχειρήσεις οργανώνονται μέσα απ’ την αναζήτηση, όπου είναι εφικτό, εναλλακτικών, που θα «μετατρέπουν τον χώρο σε χρόνο» – όπως υποδεικνύει το καπιταλιστικό δόγμα σε κάθε μείζονα τεχνολογική αναδιάρθρωσή του.

Εκείνοι που θέλουν να πουλάνε συμμαχικές εκδουλεύσεις έναντι «σοβαρών εθνικών ανταλλαγμάτων» μπορεί και να προβληματίζονται. Άλλο να «πουλάς» μόνιμη εγκατάσταση στον αμερικανικό στρατό, κι άλλο να «πουλάς» πέντε ώρες προσγείωσης / απογείωσης κάθε δέκα μέρες…

Δυστυχώς δεν ισχύει στην παροχή τέτοιου είδους «διευκολύνσεων» η απόδοση του airbnb, παρότι από λειτουργική άποψη το πράγμα μοιάζει. Η «χρονομίσθωση» είναι πιο κερδοφόρα από τα ετήσια συμβόλαια μόνο αν έχεις πολλούς (και διαφορετικούς) πελάτες. Αν έχεις τον ίδιο, αν παίζει «μονοψώνιο»….. Οιμέ! Την τιμή την καθορίζει ο ένας και μοναδικός πελάτης κι όχι ο ιδιοκτήτης! Ίσως, λοιπόν, αν είσαι τέτοιος ιδιοκτήτης, να αναγκαστείς ν’ ανέβεις στα κεραμίδια φωνάζοντας ότι διατίθεσαι, προκειμένου να «κάθεται περισσότερο» ο ενοικιαστής, να του δώσεις για καθε δύο διανυκτερεύσεις άλλες δύο δώρο, και τσάμπα relax στο σπίτι στο χωριό…

Ακόμα και την συζυγική σου κρεβατοκάμαρα… αν ο «έρωτας» προχωρήσει…

(Πού είναι εκείνες οι καλές, μοντέρνες, ψυχροπολεμικές εποχές; Πού είναι εκείνα τα ηρωϊκά ‘80s με το «εφτά προς δέκα»; Πού είναι εκείνοι οι καιροί που ο Παπαντρέου ο Β “ανέβαζε την τιμή” του οικοπέδου παριστάνοντας ότι θα διώξει τις βάσεις; Τώρα το βαθύ κράτος θέλει κι άλλες, όσο περισσότερες γίνεται, μπας και πιάσει κανά ντάλαρ…)