Αεροπλανοφόρο μεν, αλλά λιανά

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Η αποκάλυψη (;) ότι το αμερικανικό πεντάγωνο είχε για 4 χρόνια, απ’ το 2013 ως το 2017, αεροπορική βάση στην κύπρο, δεν ήταν άξια προσοχής για την ελληνική καθεστωτική δημαγωγία. Υποθέτουμε για σοβαρούς λόγους. Ίσως επειδή ισχύουν πράγματα «περίπλοκα» για την εντόπια γεωπολιτικο-προσοδική λογική: όταν ο ψεκασμένος εκφράζει δυνατά και γκροτέσκα αυτό που σκέφτεται το σύνολο του ελληνικού βαθέος κράτους, «αμερικάνοι πάρτε, εδώ οι καλές τοποθεσίες για βάσεις!» ελπίζοντας σε ικανά ανταλλάγματα, μπορεί να εκδηλώνει ένα κάποιο εθνικό διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι ούτε το τελευταίο…

Τι βάση ήταν αυτή η αμερικανική στην κύπρο; Μέσα στην αγγλική βάση στο Ακρωτήρι, ο αμερικανικός στρατός είχε «πιάσει» χώρο και υποδομές για καμιά 10αριά πολεμικά ελικόπτερα. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι θα χρησιμοποιούνταν σε «περίπτωση ανάγκης» για την εκκένωση από αμερικάνους της Βηρυτού. (Αν θέλετε το πιστεύετε: 4 χρόνια περίμεναν την “περίπτωση ανάγκης”; Και δεν συμμετείχαν τα ελικόπτερα σε καμία απ’ τις πολλές νατοϊκές ή μη αεροναυτικές ασκήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή αυτά τα χρόνια;). Εννοείται πως μετά την πολύ πρόσφατη αποκάλυψη της βάσης (η οποία έγινε στις ηπα) το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δηλώνει ότι «δεν ήξερε τίποτα»… (Και πώς διέσχιζαν τα αμερικανικά απάτσι τον νοτιοκυπριακό ενάεριο χώρο; Μήπως το κανόνισε κανάς «σύμβουλος»; Συμβαίνουν κι αλλού, γι’ αυτό ρωτάμε…)

Σε κάθε περίπτωση ήταν μια ευέλικτη και πάντως όχι μόνιμη εγκατάσταση του αμερικανικού στρατού, απέναντι απ’ την συριακή επικράτεια. Κι έτσι προκύπτει όσο πιο καθαρά και τεκμηριωμένα γίνεται η post-modern αντίληψη (και) του αμερικανικού πενταγώνου για το τι συγκροτεί τις επιμελητειακές υποδομές του. Σταθερές και μόνιμες εγκαταστάσεις όσες χρειάζονται· ακριβώς οι απαραίτητες και όχι περισσότερες. Απο ‘κει και ύστερα «ευκαιριακά συμβόλαια» χρήσης εδάφους, θάλασσας ή αέρα, πότε εδώ και πότε εκεί, για όσο και όπου προκύπτουν επιχειρησιακές ανάγκες. Απ’ την μια μεριά: όλος ο πλανήτης διαθέσιμος σαν μια βάση. Απ’ την άλλη: πρακτικά εδώ ή εκεί, όταν χρειάζεται, με το ελάχιστο δυνατό κόστος…

(Να ένα παράδειγμα που θα κάνει πικραμμένο κάθε καμμένο και ψεκασμένο: παρότι έχουν μόνιμη και σταθερή βάση στο κόσοβο, οι αμερικάνοι θέλουν άλλη μία σε αλβανικό έδαφος. Ε, θα ξοδέψουν 50 μύρια δολάρια για να την φτιάξουν στο παλιό και παρατημένο αεροδρόμιο της Kucova, λίγα χιλιόμετρα βόρεια του Berat).

Δεν θα έπρεπε να παραξενεύει αυτό το «πλουραλιστικό» μοντέλο των «διευκολύνσεων» αντί για μόνιμες βάσεις. Είναι ευέλικτο απ’ την άποψη ότι προσαρμόζεται εύκολα σε εξελισσόμενες στρατιωτικές αναγκαιότητες. Είναι σαφώς πιο οικονομικό με την έννοια ότι δεν χρειάζονται τα έξοδα μόνιμων εγκαταστάσεων που δεν δουλεύουν πάντα και συχνά υπολειτουργούν. Είναι και τεχνολογικά επίκαιρο επειδή είτε οι αλυσίδες εφοδιασμού είτε οι πολεμικές επιχειρήσεις οργανώνονται μέσα απ’ την αναζήτηση, όπου είναι εφικτό, εναλλακτικών, που θα «μετατρέπουν τον χώρο σε χρόνο» – όπως υποδεικνύει το καπιταλιστικό δόγμα σε κάθε μείζονα τεχνολογική αναδιάρθρωσή του.

Εκείνοι που θέλουν να πουλάνε συμμαχικές εκδουλεύσεις έναντι «σοβαρών εθνικών ανταλλαγμάτων» μπορεί και να προβληματίζονται. Άλλο να «πουλάς» μόνιμη εγκατάσταση στον αμερικανικό στρατό, κι άλλο να «πουλάς» πέντε ώρες προσγείωσης / απογείωσης κάθε δέκα μέρες…

Δυστυχώς δεν ισχύει στην παροχή τέτοιου είδους «διευκολύνσεων» η απόδοση του airbnb, παρότι από λειτουργική άποψη το πράγμα μοιάζει. Η «χρονομίσθωση» είναι πιο κερδοφόρα από τα ετήσια συμβόλαια μόνο αν έχεις πολλούς (και διαφορετικούς) πελάτες. Αν έχεις τον ίδιο, αν παίζει «μονοψώνιο»….. Οιμέ! Την τιμή την καθορίζει ο ένας και μοναδικός πελάτης κι όχι ο ιδιοκτήτης! Ίσως, λοιπόν, αν είσαι τέτοιος ιδιοκτήτης, να αναγκαστείς ν’ ανέβεις στα κεραμίδια φωνάζοντας ότι διατίθεσαι, προκειμένου να «κάθεται περισσότερο» ο ενοικιαστής, να του δώσεις για καθε δύο διανυκτερεύσεις άλλες δύο δώρο, και τσάμπα relax στο σπίτι στο χωριό…

Ακόμα και την συζυγική σου κρεβατοκάμαρα… αν ο «έρωτας» προχωρήσει…

(Πού είναι εκείνες οι καλές, μοντέρνες, ψυχροπολεμικές εποχές; Πού είναι εκείνα τα ηρωϊκά ‘80s με το «εφτά προς δέκα»; Πού είναι εκείνοι οι καιροί που ο Παπαντρέου ο Β “ανέβαζε την τιμή” του οικοπέδου παριστάνοντας ότι θα διώξει τις βάσεις; Τώρα το βαθύ κράτος θέλει κι άλλες, όσο περισσότερες γίνεται, μπας και πιάσει κανά ντάλαρ…)

Comments are closed.