Οι κατ’ εξακολούθηση δολοφονίες σαν φασιστικό δικαίωμα

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Μπορείτε να φανταστείτε ένα πρωτοκοσμικό κράτος (ή, έστω, ένα κράτος σε στενή συνεργασία με τον καπιταλιστικό βορρά) που θα σκότωνε επί μήνες διαδηλωτές χωρίς να τρέχει τίποτα; Μην ψάχνετε, υπάρχουν δύο τέτοια, και τα δύο στη γειτονιά και σύμμαχοι του ελλαδιστάν: η χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

Προχτές οι ανθρωποκυνηγοί του ισραηλινού στρατού είχαν πάλι δουλειά – όπως κάθε Παρασκευή. Εφτά παλαιστίνιοι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν και πάνω από 250 τραυματίστηκαν – από σφαίρες. Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον ισραηλινό φασισμό, όχι όμως για αδυναμία αξιοποίησης της σιωπής των «ανθρωπιστών» συμμάχων ή φίλων του.
Μετά τις «επίσημες» ψευτοκαταγγελίες για την μαζική σφαγή στις 14 και στις 15 του περασμένου Μάη, εναντίον διαδηλωτών της «πορείας της μεγάλης επιστροφής» στη λωρίδα της Γάζας, το θέμα ξεχάστηκε, παραμερίστηκε, κουκουλώθηκε.

Το θέμα ξεχάστηκε και οι δολοφονίες ξανάεγιναν business as usual. Οπότε το Τελ Αβίβ ετοιμάζεται να προχωρήσει κι άλλο. Έχει θυμώσει πολύ που οι παλαιστίνιοι στη Γάζα συνεχίζουν ανυποχώρητοι την εξέγερσή τους, και γι’ αυτό απειλεί ότι θα τους κόψει το πετρέλαιο· να ξεπαγιάσουν τον χειμώνα που έρχεται.

(Και επειδή δεν φτάνουν οι επίσημες κρατικές δολοφονίες, «τσοντάρουν» όσο μπορούν και οι ισραηλινοί έποικοι, στη δυτική Όχθη. Την περασμένη Παρασκευή σκότωσαν με λιθοβολισμό την 47χρονη Aisha Mohammed Aravi, σε ενέδρα, καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό της κοντά στη Nablus.

Υποθέτουμε ότι το ντόπιο αντι-σεξιστικό κίνημα θα ξεσηκωθεί και θα αναλάβει ακαριαία και αποφασιστική δράση… Ήταν κλασσικό λιντσάρισμα / δολοφονία από καθάρματα μικροαστούς: της έσπασαν το κεφάλι με κοτρώνες οι φασίστες… Ε;

Μπαααα… Για μουσουλμάνα δείχνει η Aisha… Όπως η Razan, τον περασμένο Ιούνη… Και φυσικά δεν είναι «δικιά μας»… )

Ο σκληρός πυρήνας του φασισμού ξεδιπλώνει όλη του την κτηνωδία σαν επίσημη κρατική πρακτική του Τελ Αβίβ· και τα πρωτοκοσμικά αφεντικά με τους διάφορους λακέδες τους κλείνουν το μάτι στο αποικιοκρατικό κατασκεύασμά τους. Όπως συνήθως. «Έχουμε άλλες δουλειές», «έχουμε άλλες προτεραιότητες»…

Μόνο κινηματικά, μαζικά, επίμονα και αδιαπραγμάτευτα, για όσο χρειαστεί, θα μπορούσε να γίνει αυτό που έγινε πριν λίγες δεκαετίες εναντίον του άλλου απαρτχάιντ, εκείνου της λευκής, ρατσιστικής νότιας αφρικής. Αλλά η δημιουργία ενός τέτοιου πραγματικού κι όχι selfie κινήματος (που είναι πια η μόδα στα μέρη μας…) οφείλει να τσακίσει κάθε δειλία και κάθε πρόσχημα ή «δικαιολογία» σιωπής και αδράνειας.

(φωτογραφία: Η Aisha Mohammed Aravi).

Comments are closed.