Tag: isis

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (γεω-ιστορικές σημειώσεις 1)

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.13) >> Ένας χωροφύλακας που αντί να προστατεύει τα αφεντικά του χρειάζεται την ενεργή, άμεση, τοις μετρητοίς δική τους προστασία για να συνεχίσει να υπάρχει είναι ένας χωροφύλακας ξεπερασμένος… μπελάς… μπορεί και επικίνδυνος.

Η μεγάλη χρησιμότητα για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς της εποικιστικής αποικιοκρατίας που μορφοποιεί το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς στη μέση Ανατολή άρχισε να ατονεί απ’ τα ‘90s και μετά: όταν η Ουάσιγκτον απέκτησε, για πρώτη φορά στον 20ο αιώνα, δικές της βάσεις στην αραβική χερσόνησο, μετά την «καταιγίδα της ερήμου». Θυμίζουμε την reason d’etre της δημιουργίας, μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, του ισραηλινού κράτους: ο δυτικός στρατιωτικός έλεγχος στην αραβική χερσόνησο και στα πετρέλαιά της – και στη διώρυγα του Σουέζ.

Μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου και την γρήγορη αμερικανο-αγγλική στρατιωτική απόβαση στην αραβική χερσόνησο, η σημασία του δυτικού χωροφύλακα άρχισε να σχετικοποιείται.

Ήταν τότε, το 1992, που το δημοκρατικό γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον υπό τον Clinton, υποχρέωσε το Τελ Αβίβ και τον Αραφάτ να υπογράψουν τις (στην πραγματικότητα άθλιες για τους Παλαιστίνιους) «συμφωνίες του Όσλο». Εκείνο που επεδίωκε ουσιαστικά η Ουάσιγκτον έχοντας αποβιβαστεί πια «αυτοπροσώπως» στις ακτές-των-βαρβάρων (άρα με σαφώς μικρότερη ανάγκη για έναν χωροφύλακα…), ήταν να μετατρέψει την κατοχή της Παλαιστίνης από διεθνές ζήτημα (όπως ήταν ως τότε επί δεκαετίες, ακόμα πιο έντονα μετά την πρώτη intifada) σε διμερές, μεταξύ Τελ Αβίβ και «παλαιστινιακής αρχής». Στην μεγάλη κλίμακα ήταν ένα είδος υποτίμησης-του-χωροφύλακα, κάτι που οι αποικιοκράτες / κατοχικοί του Τελ Αβίβ κατάλαβαν εύκολα: θα μπορούσαν μεν να βασίζονται στην δυτική ανοχή (ακόμα και να την αγοράζουν!!!) ενεργώντας αποκλειστικά για δικό τους λογαριασμό (δηλαδή: επιταχύνοντας το απαρτχάιντ) αλλά δεν επρόκειτο να έχουν την γεωπολιτική αξία των ‘60s, των ‘70s και των ‘80s.

Εκτιμάμε πως εξαιτίας αυτής της σχετικής μείωσης-της-γεωπολιτικής-αξίας του χωροφύλακα της δύσης στη μέση Ανατολή άρχισε απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά η όλο και πιο βίαιη μετατροπή του δυτικού χωροφύλακα / αποικιοκράτη σε «θεοναζί κράτος για τον εαυτό του». Η εθνικιστική διάσταση του project ισραήλ έπρεπε όχι απλά να υπερκαλύψει την διεθνή έκπτωση της (δυτικής) αξίας του αλλά, επιπλέον, να του δώσει μια καινούργια διεθνή / ρατσιστική αξία, ως προπύργιο του πρωτοκοσμικού «πολιτισμού» απέναντι στην «μουσουλμανική / ισλαμική βαρβαρότητα», την καπιταλιστικά πρωτόγονη Ανατολή.

H «επίσκεψη» (η εισβολή δηλαδή) του φασίστα (και μετέπειτα πρωθυπουργού) Ariel Saron, των μπράβων του και όλης της κουστωδίας του στο al Aqsa τον Σεπτέμβρη του 2000 (που προκάλεσε την 2η intifada, ως το 2005), εισβολή που τυπικά απαγορευόταν επί δεκαετίες (το al Aqsa είναι ο 3ος σε παγκόσμια σημασία ιερός τόπος για τα σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) υπήρξε μια κομβική στιγμή αυτής της εκστρατείας αυτο-επιβεβαίωσης και αυτο-νομιμοποίησης του χωροφύλακα∙ εκστρατεία που κλιμακώνεται ως σήμερα.

Απ’ την άλλη μεριά η αμερικανική (δυτική) «γραμμή» για την «τύχη-του-χωροφύλακα» άρχισε να γίνεται αναγκαστικά τακτικίστικη αφού χανόταν πια η στρατηγική σημασία του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουαί τοις ηττημένοις

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αν οι όποιες εξελίξεις στη συρία, τώρα, αύριο, μεθαύριο, αφήνονταν στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε κανείς να περιμένει το οτιδήποτε. Αλλά επειδή εκεί γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου, και επειδή στο συριακό πεδίο μάχης υπάρχουν αντίπαλοι του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ που δεν πρόκειται να ξεγελαστούν, ακόμα και το μισό βήμα πίσω που υποχρεωτικά κάνει ο άξονας μετατρέπεται σε ένα βήμα μπροστά για το μπλοκ της Αστάνα. Έτσι ώστε να μην μπορεί να αναιρεθεί η υποχώρηση.

Εν τω μεταξύ, εξαιτίας της τροπής που έχει πάρει ο πόλεμος στη συρία, πυκνώνουν οι “υπενθυμίσεις” των απόψεων της άλλης (αμερικανικής) γραμμής – της κυρίως εδώ και χρόνια, αυτής που ηττήθηκε αλλά δεν το παραδέχεται.

Για παράδειγμα ο ιδιαίτερα γνωστός στις ηπα (και όχι μόνο) αρθρογράφος των new york times Thomas Friedman έγραφε στην σταθερή Παρασκευγιάτικη στήλη του στις 12 Απρίλη του ’17:

… Γιατί θα έπρεπε να είναι στόχος μας το να ηττηθεί το ισλαμικό κράτος στη συρία τώρα; Φυσικά ο isis είναι απεχθής και πρέπει να εξολοθρευτεί. Αλλά είναι πραγματικά προς το συμφέρον μας να εστιάζουμε αποκλειστικά στην εξουδετέρωση του isis στη συρία τώρα;…

Θα μπορούσαμε απλά να κάνουμε πίσω στον πόλεμο κατά του εδαφικού isis στη συρία, και να τον αφήσουμε εντελώς σαν πρόβλημα για το ιράν, την ρωσία, την Χεζμπ’ αλλάχ και τον Άσαντ. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι που έχουν υπερεπεκταθεί στη συρία, όχι εμείς. Ας τους αναγκάσουμε να πολεμούν σε δύο μέτωπα – τους μετριοπαθείς αντάρτες απ’ την μια μεριά και τον isis απ’ την άλλη. Αν νικήσουμε τον εδαφικό isis στη συρία τώρα, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να μειώσουμε την πίεση στον Άσαντ, στο ιράν, στη ρωσία και στη Χεζμπ’ αλλάχ, και να τους επιτρεψουμε να συγκεντρώσουν όλες τις δυνατότητές τους στο να κτυπήσουν τους τελευταίους μετριοπαθείς αντάρτες στο Idlib, αντί να μοιραστούν την εξουσία μαζί τους.

… Ο Trump θα έπρεπε να θέλει να νικήσει τον isis στο ιράκ. Αλλά στη συρία; Όχι τσάμπα, και όχι τώρα. Στη συρία ο Trump πρέπει να αφήσει τον isis να είναι πονοκέφαλος για τον Άσαντ, το ιράν, την Χεζμπολάχ και την ρωσία – με τον ίδιο τρόπο που ενθαρρύναμε τους μουτζαχεντίν να ματώσουν την ρωσία στο αφγανιστάν…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος έγραφε τέτοια υπονοώντας πολύ περισσότερα. Και δεν ήταν καθόλου ο μοναδικός «επώνυμος» μ’ αυτήν την άποψη. Με κριτήριο την ωμότητα ήταν ο.κ. Με κριτήριο την ευφυία όμως ήταν στο μηδέν. Για έναν απλό λόγο: αυτά που σέρβιρε σαν «έξυπνο» εθνικό συμφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν ήδη κοινότοπες γνώσεις για το μπλοκ της Αστάνα. Πιθανότητες και ενδεχόμενα της αμερικανικής τακτικής μελετημένα εξ αρχής στις δικές τους τακτικές.

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον έκανε ακριβώς αυτό ως πρόσφατα (συνέβαλε ουσιαστικά στην συντήρηση αρκετών εκατοντάδων έως και λίγων χιλιάδων ένοπλων αντικαθεστωτικών)· κι ενώ κτυπούσε τον Άσαντ, έστω συμβολικά (αλλά δίνοντας τους θάρρος) με πρόσχημα «επιθέσεις με χημικά»· κι ενώ το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως απειλούσε όχι μόνο τον Άσαντ αλλά και τους συμμάχους του (σαν υπεύθυνους για τις «δολοφονίες ξανθών μωρών» με χημικά αέρια…) στο έδαφος, το μπλοκ της Αστάνα, ξήλωνε (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) τις επιρροές του άξονα. Για παράδειγμα στην Dara’a, στον συριακό νότο, που είχε προαναγγελθεί σαν το νέο Στάλιγκραντ των αντικαθεστωτικών (μια περιοχή που ενδιέφερε ιδιαίτερα και το Τελ Αβίβ, το οποίο προσέφερε απλόχερα κάθε είδους επιμελητειακή υποστηρίξη στους αντιΆσαντ), ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έδωσαν ελάχιστες μάχες! Οι αντικαθεστωτικοί «πείστηκαν» (άγνωστο πως…) απ’ τους ρώσους μεσολαβητές και παρέδωσαν την περιοχή ουσιαστικά αμαχητί – με προορισμό το Idlib…

Προκύπτει, απ’ αυτήν την επιμέρους, δευτερεύουσα αναμέτρηση του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ότι τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι σύμμαχοί της, παραμυθιασμένοι με την στρατιωτική υπεροχή τους επί δεκαετίες, έχουν πια πολύ στενούς ορίζοντες τακτικής· και πολύ περιορισμένες δυνατότητες έξω απ’ τους carpet βομβαρδισμούς ή την απειλή για τέτοιους. Αν νίκησε το μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης δεν ήταν επειδή είχε τέτοια απόλυτη υπεροπλία που ισοπέδωνε τον έναν στόχο μετά τον άλλο. Ούτε καν την μάχη για την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo, την τελευταία σκληρή μάχη διαρκείας που έδωσε, δεν την κέρδισε γι’ αυτόν τον λόγο. Νίκησε γιατί είχε σύνθετο σχεδιασμό και «ποικιλία στο παιχνίδι του» – που θα έλεγε κάποιος για μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Ειπωμένο διαφορετικά: το μπλοκ της Αστάνα κέρδισε απόλυτα σ’ αυτό που ονομάζεται «ασύμμετρος πόλεμος».

Όμως και εξαιτίας αυτής της επιτυχίας της μίας πλευράς, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

Οδηγίες για την κατασκευή ουαχαβιτών

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μπορεί η Ουάσιγκτον να μην αναγνωρίζει το συριακό καθεστώς (αφού, αν το αναγνώριζε, θα ζητούσε την άδειά του για να στρατοπεδεύσει στο ένα τέταρτο της συριακής επικράτειας, χάρη στην «πρόσκληση» των «κολλεκτιβιστών» των ypg φυσικά…), ωστόσο διαθέτει πρεσβευτή στη συρία. Ένα αργόμισθο πόστο, που το κατέχει ο κύριος James Jeffrey. Ο οποίος ελλείψει πραγματικών διπλωματικών δραστηριοτήτων, ανακοίνωσε ότι:

… Δεν μπορούμε να πετύχουμε μια διαρκή ήττα του isis χωρίς μια ριζική αλλαγή στο συριακό καθεστώς και μια ριζική αλλαγή στον ιρανικό ρόλο στη συρία, που συνέβαλαν σημαντικά στην άνοδο του isis σε πρώτο χρόνο το 2013 και το 2014… Το συριακό καθεστώς δημιούργησε τον isis…

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την άποψη, ότι δηλαδή ο isis ήταν «πράκτορες του Άσαντ», η ασταμάτητη μηχανή την άκουσε unofficial πριν ενάμισυ χρόνο – σαν μια ελεεινή θεωρία συνωμοσίας, απ’ αυτές που πιάνουν τόσο εύκολα παντού όπου έχουν χαθεί τα τελευταία στηρίγματα της απλής, καθαρής λογικής. Ώστε οι «πράκτορες του Άσαντ» κόντεψαν να τον πετάξουν στη θάλασσα; Χμμμ… Ενδιαφέρον!!…

Από κάποιες απόψεις, ωστόσο, ο αργόσχολος κυρ Jefftey δεν έχει άδικο. Το παρατεταμένο αιματοκύλισμα που επέβαλε η «προεδρική φρουρά» του Άσαντ (υπό την ηγεσία του αδελφού του) το 2011 εναντίον μαζικών ειρηνικών διαδηλώσεων υπέρ στοιχειωδών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στο δικτατορικό καθεστώς του άνοιξε, πράγματι, τις πόρτες στην κόλαση. Αρχικά στην πιθανότητα ενός έντιμου ένοπλου αγώνα εναντίον της Άσαντ δικτατορίας· και πολύ γρήγορα (ή, πιο σωστά, ακόμα και πιο πριν…) στην έφοδο των ιδεολόγων και των μισθοφόρων του Ριάντ, των εμιράτων, του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον (αλλά ως ένα χρονικό σημείο της Άγκυρας και της Ντόχα).

Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο… Ο isis δεν φτιάχτηκε στη συρία. Ο isis φτιάχτηκε στο ιράκ! Σαν σχέδιο διαμελισμού της ιρακινής επικράτειας, τριχοτόμησής της σε ένα κουρδιστάν, ένα σουνιστάν και ένα σιιτιστάν. Οι σφαγές του Άσαντ στη συρία υπήρξαν έξτρα ευκαιρία· που αξιοποιήθηκε κατάλληλα, όχι πια για την τριχοτόμηση του ιράν αλλά για την τριχοτόμηση όλης της ζώνης απ’ την Μεσόγειο ως το ιράν. Μια τριχοτόμηση που σήμαινε, απλά, διαρκή πόλεμο σ’ όλη αυτή την ζώνη.

Ας μην προσπαθεί, λοιπόν, η Ουάσιγκτον να παραστήσει τον δικαστή της ιστορίας – δεν το έχει καν και καν. Μπορεί να κάνει αυτό που της ταιριάζει: λέμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε, όσο και όπου μας παίρνει.

Wild world, όπως wild west! Τελεία και παύλα.

Μα εντελώς “τελεία και παύλα”!

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Τα συμπεράσματα του αργόσχολου πρεσβευτή Jeffrey ήρθαν σε κατάλληλη στιγμή, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι. Γιατί η ανακοίνωση των συμπερασμάτων της επιτροπής του οηε για την επιτήρηση των κυρώσεων που έχει επιβάλει το συμβούλιο ασφάλειας του οηε στη συρία δείχνει μια πολύ πιο πραγματική (και στενή) σχέση μεταξύ isis και Ουάσιγκτον:

…Το ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή (isil), έχοντας ηττηθεί στρατιωτικά στο ιράκ και στο μεγαλύτερο μέρος της αραβικής δημοκρατίας της συρίας στη διάρκεια του 2017, ανασυγκροτήθηκε στις αρχές του 2018 χάρη στην απώλεια του momentum από δυνάμεις που το πολεμούν στα ανατολικά της αραβικής δημοκρατίας της συρίας, πράγμα που επέτρεψε στο isil την πρόσβαση σε πηγές εισοδημάτων [σ.σ.: πετρέλαιο] και του έδωσε χώρο ανασύστασης ώστε να ετοιμαστεί για την επόμενη φάση της εξέλιξής του σε ένα παγκόσμιο υπόγειο δίκτυο…

Ποιές είναι αυτές οι περιοχές όπου «χάθηκε το momentum»; Οι περιοχές στα νοτιοανατολικά της συριακής επικράτειας, όπου «οι δυνάμεις που το έχασαν» είναι οι ypg και ο αμερικανικός στρατός… Ειδικά μάλιστα, κοντά στα παραποτάμια (Ευφράτης) σύνορα συρίας – ιράκ, νότια της Deir ez Zor, εντελώς δίπλα από εκεί που περνάει ο μέχρι τώρα βασικός δρόμος (Τεχεράνης) Βαγδάτης – Δαμασκού (Βηρυτού). Εντελώς μα εντελώς τυχαία, οι καλοεξοπλισμένοι απ’ την Ουάσιγκτον ypg και η φοβερή και τρομερή αμερικανική αεροπορία δεν μπορούν να νικήσουν τον isis σε μισή δεκάδα χωριά και σε μια έκταση ασήμαντη.

Όχι ότι οι αμερικανοκίνητοι «ελευθερωτές» δεν θα νικήσουν ποτέ τον isis εκεί. Όχι. Το αμερικανικό πεντάγωνο έχει φτιάξει βάση δίπλα, άρα κάποια στιγμή δεν θα έχει ανάγκη τους παλιοτρομοκράτες. Όμως ως τότε θα πρέπει να έχει πείσει τα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον για ποιον λόγο εξακολουθεί να έχει στρατό στη συριακή επικράτεια, χωρίς isis.

Μέχρι να γίνει αυτό ο isis χρειάζεται, ακόμα κι αν είναι ένα υπόλειμμα camping εκεί που πριν ήταν κοτζάμ χαλιφάτο.

Στόχος ψάχνει νέο, ωραίο και έξυπνο για να τον αξιοποιήσει

Πέμπτη 12 Απρίλη. Μπορεί (και πρέπει) να δει κανείς το ζήτημα και με έναν διαφορετικό τρόπο. Ας αφήσουμε τα πιο πάνω: τι μπορεί να κερδίσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της κτυπώντας διάφορους συριακούς στόχους;

Το αμερικανικό / ισραηλινό / σαουδαραβικό σχέδιο για την μέση Ανατολή γενικότερα και την συρία ειδικά, μόλις πριν λίγα χρόνια, ΔΕΝ ήταν να αναλάβει ο άξονας «αυτοπροσώπως» την «τιμωρία» του Άσαντ (που είχε κάνει ήδη μαζικές σφαγές αμάχων χωρίς χημικά)… Το ξέρει το αμερικανικό πεντάγωνο, το ξέρει το ισραηλινό, το ξέρουν όλες οι καραβανοσυμμορίες του κόσμου: χωρίς πεζικό βομβάρδιζε όσο θες… Τίποτα δεν κατακτάς απ’ τον αέρα.

Το σχέδιο ήταν «καθαρά χέρια»! Αυτή, ακριβώς, ήταν η χρησιμότητα του isis και των υπόλοιπων αντικαθεστωτικών πεζικάριων μάζα… Ακόμα κι όταν τα αμερικανικά (‘n’ friends) βομβαρδιστικά κτύπησαν τον συριακό στρατό που ήταν αποκλεισμένος δίπλα στον Ευφράτη, στην Deir ez-Zor, στις 17 Σεπτέμβρη του 2016 (μετά είπαν «κατά λάθος»…), υπήρχε το πεζικό του isis δίπλα να επωφεληθεί καταλαμβάνοντας τις θέσεις που ο στρατός του Άσαντ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.

Τώρα δεν υπάρχει κανένα τέτοιου είδους «πεζικό» για να επωφεληθεί απ’ τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς μετατρέποντας μια επίθεση απ’ τον αέρα σε χειροπιαστή απώλεια εδάφους, άρα πραγματική ήττα για τον Άσαντ και τους συμμάχους του. Ακόμα κι αν δεν αναχαιστιστεί κανένας «νέος, ωραίος και έξυπνος» (πύραυλος), ακόμα κι αν δεν κτυπηθεί κανένα απ’ τα αμερικανικά πλεούμενα και ιπτάμενα, όταν θα τελειώσει η «τιμωρία» η κατάσταση στο συριακό πεδίο μάχης θα είναι όπως πριν. Με περισσότερα ερείπια· και περισσότερους δολοφονημένους αμάχους, γυναίκες και παιδιά – απ’ αυτά που θέλουν να «προστατέψουν» οι αμερικάνοι…

Έχουμε, λοιπόν, την εξής κατάσταση: έρχεται ο τιμωρός και το πυροβολικό του, για να κάνει επίδειξη δύναμης χωρίς προοπτική χειροπιαστού αποτελέσματος (η κατάσταση είναι pure spectacle δηλαδή), και με τον κίνδυνο να ξεφτιλιστεί αν αποδειχθεί ότι η «αφορμή» της «δικαιοσύνης» του ήταν πιο ψεύτικη και απ’ την ωραία Ελένη…

Αν εκτός απ’ το ψόφιο κουνάβι και τα τιτιβίσματά του υπάρχουν άλλοι με κάπως πιο ορθολογική σκέψη, θα το έχουν συμπεράνει: «δύσκολη δουλειά»…

Αστυνομεύοντας τον πλανήτη, με τους απαραίτητους υποκατάστατους…

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Οι φιλοδοξίες παραμένουν φιλοδοξίες, και παράγουν έργο. Οι “ειδικές δυνάμεις” του αμερικανικού στρατού έδρασαν την χρονιά που πέρασε σε 149 κράτη· τα ¾ του συνόλου των κρατών του πλανήτη. Είναι πολύ υπηρήφανες γι’ αυτό (αλλοίμονο) – ωστόσο μην φανταστείτε “μοναχικούς καταδρομείς μέσα στη νύχτα”. Κάθε άλλο. Πέρα απ’ αυτό καθ’ αυτό το όποιο “στρατιωτικό” έργο τους, αυτά τα αμερικανικά κομμάντα κάνουν “πολιτική δουλειά”. “Πολιτική” με την έννοια ότι διαμορφώνουν τις σχέσεις έως τεχνικές και πολιτικές εξαρτήσεις (μέσω των όπλων που παρέχουν) με τους κατά τόπους συμμάχους τους. Που είναι το “κρέας”, εφόσον οι ζωές των στρατιωτών με αμερικανικά διαβατήρια και διοίκηση είναι, ως γνωστόν, “πολύτιμες” (με την έννοια ότι ο θάνατός τους μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμούς στα μετόπισθεν).

Ποιος, λοιπόν, θα ήταν ο καλύτερος να μιλήσει γι’ αυτές τις σχέσεις στη βόρεια συρία, τις σχέσεις ανάμεσα στο αμερικανικό πεντάγωνο και τους ένοπλους κούρδους, απ’ τον καθ’ ύλην αρμόδιο, των διοικητή των “αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων” και στη συρία, τον στρατηγό Raymond “Tony” Thomas; Υποθέτουμε ότι καλύτερος δεν υπάρχει…

Στις 21 του περασμένου Ιούλη έγινε στο Aspen του Colorando ένα «συνέδριο για την ασφάλεια», από το Aspen Institute, με τίτλο SOCOM (Special Operations Command): αστυνομεύοντας τον πλανήτη. Ο Raymond Thomas ήταν βασικός ομιλητής, απαντώντας σε ερωτήσεις του προεδρείου του συνεδρίου (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Μιας και βρισκόμαστε στο θέμα των ηγετών των τρομοκρατών, δεν έχουμε ακούσει καθόλου τον αρχηγό του isis Abu Bakr al-Baghdadi απ’ τον περασμένο Νοέμβρη…

Απάντηση: … Ακούγεται ότι είναι νεκρός, αλλά όχι, δεν είναι ακριβώς νεκρός ακόμα. Θα πρέπει να βρίσκεται στα βόρεια της Ράκκα… Μέσα απ’ το δίκτυό μας έχουμε σκοτώσει με μετριοπαθείς εκτιμήσεις 60.000 έως 70.000 απ’ τους δικούς του, τον στρατό του… Τώρα βρισκόμαστε μέσα στην πρωτεύουσα του χαλιφάτου του, την Ράκκα. Θα την καταλάβουμε σύντομα, με τους proxies μας, μια δύναμη που μας υποκαθιστά [surrotage force] 50.000 ανθρώπων που δουλεύουν για εμάς και κάνουν ότι τους πούμε….

…

Ερώτηση: … Πείτε μας για το πως διαλέγετε αυτούς που θεωρείτε ότι μπορείτε πράγματι να υποστηρίξετε και να δουλέψετε μαζί τους.

Απάντηση: Όπως ξέρετε μερικές φορές αυτό γίνεται από ανάγκη, ποιος είναι διαθέσιμος. Η περίπτωση που νομίζω ότι έχει συζητηθεί περισσότερο και έχει παρεξηγηθεί είναι η σχέση με τον εταίρο μας στη συρία, τις αυτοαποκαλούμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις.

Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πως διάλεξαν αυτό το όνομα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και εγώ νταραβερίστηκα μαζί τους απευθείας, είχα επίσημη σχέση μ’ αυτούς τους τύπους. Πριν λέγονταν ypg, το οποίο οι τούρκοι λένε ότι είναι το ίδιο το pkk, που το θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση, οπότε μας έλεγαν πως μπορείτε να συμμαχήσετε μ’ αυτούς; Οπότε ουσιατικά εγώ πήγα και τους είπα ότι πρέπει να αλλάξετε την μάρκα σας, καταλαβαίνετε, πώς θέλετε να λέγεστε εκτός από ypg;, και τους έδωσα μια μέρα προθεσμία, και τότε ανακοίνωσαν ότι είναι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Μου φαίνεται ότι κάτι τους κτύπησε στο κεφάλι και τους ήρθε να βάλουν τη λέξη δημοκρατία εκει πέρα!

Αλλά τέλος πάντων αυτό τους έδωσε λίγη αξιοπιστία και κάποιο πρόσωπο, και ήμουν τυχερός να έχω πολύ καλή συνεργασία με τον Brett McGurk [ο αμιγώς πολιτικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην περιοχή…] που ήταν μαζί μου την ίδια εποχή γιατί μου ζητούσαν πράγματα που δεν ήταν της αρμοδιότητάς μου… Ήθελαν να κάτσουν στις διαπραγματεύσεις, στη Γενεύη, ή στην Αστάνα ή οπουδήποτε αλλού γίνονταν για το μέλλον της συρίας, και επειδή ήταν pkk δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάτσουν σε τέτοια τραπέζια, οπότε ενόσω ζευγαρώσαμε μαζί τους στρατιωτικά, ο Brett McGurk φρόντισε να μένουν μέσα στις συζητήσεις και τους έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση, να είναι καλοί εταίροι για εμάς.

… Οπότε το γεγονός, που δεν λέγεται, είναι ότι σ’ όλη αυτή την ιστορία εμείς είμασταν τυχεροί και χάσαμε μόνο 2 αμερικάνους στρατιώτες. Δηλαδή σ’ αυτά τα 2 – 2,5 χρόνια του πολέμου που κάνουμε εκεί, τον κάνουμε με αυτούς σαν υποκατάστατα, αυτοί έχουν χάσει χιλιάδες και εμείς μόνο δύο στρατιώτες. Δύο είναι πολλοί, αλλά, ξέρετε, είναι ανακούφιση ότι δεν έχουμε τις απώλειες που είχαμε αλλού.

Τα σχολιά μας περιττεύουν.

Ψιλικατζήδες ίσως, αλλά στη σωστή μεριά

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι ο “εθνικός εργολάβος προώθησης όπλων και πυρομαχικών” και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ψεκασμένου υπ.αμ. (και της φαιορόζ κυβέρνησης και, ουσιαστικά, όλου του βαθέος κράτους) ελέγχεται για προώθηση πυρομαχικών “έως τον isis” έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι φαίνεται. Κυρίως επειδή αυτοί οι «κολλημένοι» που λέγονται Conflict Armament Research και ασχολούνται με τον εντοπισμό της unofficial (για να το πούμε κομψά) τροφοδοσίας μη κρατικών «παικτών» με όπλα και πυρομαχικά, αυτοί που ανακάλυψαν τα ίχνη του κυρ Βασίλη (Παπαδόπουλου) στη Ράκκα, δεν το έκαναν επειδή είχαν καϋμό με την olympic industries. Τις δουλειές της cia είχαν στο στόχαστρο! Με αφετηρία, συνήθως, τα βαλκάνια. Μέσα σ’ αυτό το γενικό ερευνητικό project προέκυψε και ο «έλληνας σύνδεσμος».

Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, αντιαρματικούς πυραύλους τύπου 9Μ111Β βουλγαρικής κατασκευής, για λογαριασμό των ηπα με προορισμό (υποτίθεται) είτε τον αμερικανικό στρατό είτε τους εργολάβους του, που μέσω παρένθετων και ενδιάμεσων (όπως γίνεται με τα φράγκα ένα πράγμα…) κατέληξαν στον isis.

Είναι λογικό: το δίκτυο της διακίνησης όπλων και πυρομαχικών προς την μέση Ανατολή (και την βόρεια Αφρική) δεν το εφηύρε ο γνήσιος έλλην κυρ Βασίλης. Κι αυτό το εύλογο τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση: ο κάθε κυρ Βασίλης μόνο με μια έννοια θα μπορούσε να σταθεί σ’ αυτήν την μπίζνα: σαν άνθρωπος μυστικών υπηρεσιών, είτε της cia είτε άλλων εθνικών συνεργατών της (π.χ. ευπ)· είτε και των δύο μαζί.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα κολασμένα 300 (χιλιάδες βλήματα) που τελικά ξέμειναν: είτε για την σαουδική αραβία πρόκειται είτε για την αραβοσαουδία, κανείς δεν κάνει μπίζνες στα πέριξ χωρίς τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Τι μπορεί να στραβώσει και τι όχι σ’ αυτές τις ιστορίες μην μας ρωτήσετε· δεν ξέρουμε…

Αλλά το θεωρούμε πια απόλυτα δεδομένο ότι με το συγκεκριμένο deal (προφανώς και άλλα που εμφανίζονται ακόμα σαν «νόμιμα», ή μπορεί και να είναι τέτοια…) το ελληνικό υπ.αμ., το ελληνικό υπ.εξ. και οι λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έψαχναν τα μερικές δεκάδες μύρια ευρώ. Αυτά είναι καλά· όχι όμως ο κύριος στόχος. Ο κύριος στόχος είναι η στρατιωτική διπλωματία, στην παρακρατική, μαφιόζικη έκφανσή της· πάντα στα πλαίσια συγκεκριμένων «συμμαχικών σχέσεων»…

(φωτογραφία: Μωρέ τίνος είσαι, τίνος είσαι;… Το συγκεκριμένο κομμάτι φορτώθηκε για τον αμερικανικό στρατό τον Δεκέμβρη του 2015, και βρέθηκε στα χέρια του isis τον Φλεβάρη του 2016. Σβέλτες δουλειές, που προφανώς έκαναν πιο έμπειροι απ’ τον κυρ Βασίλη και τον κυρ Πάνο…)

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Οι τελευταίοι των τρομοκρατών

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Όταν οι αντίπαλοι αναγνωρίζουν την πολεμική σου αξία μπορείς να πεθάνεις ήσυχος. Αυτό συμβαίνει με τους τελευταίους (άγνωστο πόσους σε αριθμό) ένοπλους του isis που προσπαθούν να εμποδίσουν τον συριακό στρατό ‘n’ friends να «κλείσει την πένσα» στη δυτική όχθη του Ευφράτη, παγιδεύοντάς τους στην έρημο. H απόσταση που χωρίζει τους δύο βραχίονες των φιλοΑσαντ είναι μικρότερη από 20 χιλιόμετρα· κι όμως εκεί έχουν πέσει κορμιά εδώ και βδομάδες. Οι δύο βραχίονες δεν έχουν καταφέρει να συναντηθούν· κάτι που, μετά την κατάληψη της Abu Kamal, έμοιαζε παιχνιδάκι. Το λιβανέζικο ειδησειογραφικό site AMN έγραφε πριν 4 ημέρες:

… Στην al-Qurayya και στην al-Asharah ο isis πολέμησε – μιλώντας με αυστηρά στρατιωτικούς όρους και όχι με ηθικούς – με αξιοθαύμαστo τρόπο σαν οπισθοφυλακή.

Οι ένοπλοι των τρομοκρατών – αποδεκατισμένοι, υποδεέστεροι σε δύναμη πυρός και βομβαρδιζόμενοι διαρκώς, καθημερινά, απ’ τα ρωσικά αεροπλάνα – κατάφεραν να κρατήσουν τις καλύτερες μονάδες του συριακού στρατού για πάνω από δύο βδομάδες, εξασφαλίζοντας αρκετό χρόνο ώστε άλλοι ένοπλοι να υποχωρήσουν περνώντας στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, όπου θα παραδοθούν στις υποστηριζόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις.

Με έναν συνδυασμό εκρηκτικών παγίδων, αυτοκινήτων βόμβες, ελεύθερων σκοπευτών και της γενικής απροθυμίας των τζιχαντιστών να παραδόσουν τις θέσεις τους μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος, ο isis προκάλεσε μεγάλες απώλειες στον συριακό στρατό, απέκρουσε πολλαπλές επιθέσεις και, επιπλέον, κατάφερε να κάνει μερικές πετυχημένες αντεπιθέσεις που του επέτρεψαν να ανακαταλαμβάνει θέσεις που είχε χάσει νωρίτερα…

Μπορεί οι σύριοι ή οι ιρανοί καραβανάδες να εκπλήσσονται απ’ το πείσμα κάποιων που έχουν ηττηθεί (αυτό είναι σίγουρο) και δίνουν μόνο μάχες οπισθοφυλακών· οι ρώσοι όμως δεν θα έπρεπε. Έχουν το δικό τους προηγούμενο: τσετσένοι…

Έτσι ώστε να είναι σίγουρο πως όποιο κράτος καταφέρει να μεταγράψει και να εντάξει στα δικά του σχέδια όσους τέτοιους «τρομοκράτες» επιζήσουν θα έχει αποκτήσει μια πολύ σκληροτράχηλη πολεμική μηχανή.

Ίσως γι’ αυτό οι αμερικάνοι, μέσω των ypg στη συρία, ενδιαφέρονται να διασώσουν τους «τελευταίους των τρομοκρατών» του isis. Κάπου αλλού, αργά ή γρήγορα, θα φανούν χρήσιμοι… Αν οι ypg είναι ένα γεωπολιτικό asset, όσοι επιζήσουν απ’ το «ισλαμικό χαλιφάτο στο Λεβάντε» είναι και θα είναι οι αυθεντικά μάχιμοι «war veterans»…

Σπίτια τους δεν θα γυρίσουν, αυτό μας φαίνεται βέβαιο. Για πού θα τραβηχτούν; Στην βόρεια Αφρική; Στην κεντρική Ασία; Στη νοτιοανατολική; Κάπου…

(φωτογραφία: αυτό το κενό ανάμεσα στις χρωματισμένες με κόκκινο περιοχές, στα δεξιά του χάρτη, είναι που έχει εξασφαλίσει στους τελευταίους του isis σ’ όλη αυτή τη ζώνη (γκρίζο) ότι θα περάσουν προς τα ανατολικά, στην σαφώς πιο φιλόξενη ζώνη των αμερικανοκρατούμενων ypg (κίτρινο χρώμα) . Ωστόσο έπρεπε να κάνουν τα αδύνατα δυνατά…)

Astana bloc 2

Σάββατο 18 Νοέμβρη. Εν τω μεταξύ, απ’ την Doha που βρισκόταν ως προχτές, ο Ερντογάν απάντησε στις αμερικανικές (στρατιωτικές) δηλώσεις ότι «δεν συμμετείχαν στο deal για την διαφυγή του isis απ’ την Raqqa, απλά το αποδέχτηκαν αφού το έκλεισαν οι ypg»:

Έχουν στρατό επί τόπου, από τους αμερικάνους πεζοναύτες μέχρι διάφορες άλλες δυνάμεις ασφαλείας, μαζί με τις ypg. Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι πληρώνουν τους τρομοκράτες των ypg. Πέρα απ’ αυτά έχουν στείλει 3.500 φορτηγά με τεθωρακισμένα, όπλα, τανκς και λοιπά, και έχουν φτιάξει και 13 βάσεις, απ’ τις οποίες οι 5 είναι αεροπορικές. Τώρα φτιάχνουν επίσης μια καινούργια στη Raqqa. Διακινούν όλα τα όπλα, τον εξοπλισμό και τα οχήματα σ’ αυτές τις περιοχές. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα πόσο πειστικό είναι για τις ηπα να λένε «δεν ανακατεύτηκα, απλά κοιτούσα από ψηλά»;

Το μόνο που δεν μπορεί να πει είναι εκείνο που λένε η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Δαμασκός: έξω οι αμερικάνοι απ’ την συρία, κανείς δεν τους κάλεσε! Ούτε και τον τουρκικό στρατό τον κάλεσε ο Άσαντ. Εισβολέας είναι…

Αυτό μπορεί να είναι ένα απ’ τα δευτερεύοντα ζητήματα που θα κουβεντιάσει στις 22 Νοέμβρη: η δουλειά στο Idlib…