Month: September 2019

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.

Ιστοριο-κάθαρση 2

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ποιός, ποιά, άραγε απ’ αυτούς κι αυτές τους 535 που πάτησαν το κουμπί του ευρωκαθίσματος τους ψηφίζοντας, στο ευρωκοινοβούλιο, την «συνυπευθυνότητα της σοβιετικής ένωσης για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου» θα είχε την ίδια γνώμη στις 23 Σεπτέμβρη του 1941 όταν ο γερμανικός στρατός είχε κυκλώσει το Λένινγκραντ; Ποιός, ποιά από δαύτους, θα είχε την ίδια γνώμη περί «συνυπευθυνότητας» στις 23 Σεπτέμβρη του 1942 όταν ξεκινούσε η πολιορκία του Στάλινγκραντ;

Κι όταν, στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ο «κόκκινος στρατός», έχοντας νικήσει στην τρομακτική «μάχη του Κουρσκ» ξεκινούσε την αντεπίθεση του προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το Κίεβο, αυτοί οι 535 της τωρινής «συνυπευθυνότητας» θα μιλούσαν γι’ αυτήν ή θα κρατούσαν την ανάσα τους και δεν θα έβγαινε λέξη απ’ το λαρύγγι τους απ’ την ελπίδα; Ακόμα, στις 23 Σεπτέμβρη του 1944, όταν στο βορρά ο «κόκκινος στρατός» διέσχιζε πολεμώντας την πολωνία απελευθερώνοντας τους επιζώντες των πολωνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στο νότο είχε εισβάλει ήδη στη βουλγαρία, αυτοί οι 535 για «συνυπευθυνότητα» θα μιλούσαν ή για ανακούφιση;

Όχι. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1941, του 1942, του 1943 και του 1944, αλλά ακόμα και του 1951 ή του 1961, ο τότε εαυτός αυτών των 535 δεν θα έλεγε τέτοιες προστυχιές. Θα είχε την στοιχειώδη ειλικρίνεια, την στοιχειώδη ιστορική συναίσθηση. Τότε. Όχι τώρα. Η 23η Σεπτέμβρη του 2019 ανήκει σ’ έναν καινούργιο πόλεμο, κι αυτοί συμμετέχουν συνειδητά. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και σε κάθε άλλο, η προπαγάνδα είναι όπλο πρώτης γραμμής.

Ο τότε εαυτός αυτών των 535 (και πολλών οπαδών τους) είναι νεκρός. Τον σκότωσε ο τωρινός εαυτός τους. Του έριξε μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, ελπίζοντας να τον τυφλώσει για πάντα. Όμως ακόμα κι αυτός, ο τότε εαυτός τους, νεκρός προ πολλού, κινδυνεύει σήμερα. Πολλοί ιστοριο-καθάρτες είναι πρώην κάτι άλλο· κι αυτό τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους.

Ιστοριο-κάθαρση 3

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Δεν είναι, μόνο, ότι αυτοί οι 535 (και οι πολλοί οπαδοί τους) διαστρέφουν την συγκεκριμένη ιστορία, αυτήν την Β παγκόσμιου. Είναι ότι συνεπείς στον μεταμοντερνισμό προσπαθούν να θάψουν βαθιά την Ιστορία σαν αστραπιαία υπενθύμιση του καθήκοντος την στιγμή του κινδύνου. Πρόκειται για παραχαράκτες με την πιο πολιτική έννοια του όρου: υποστηρίζουν ότι η Ιστορία είναι «κείμενο» που μπορείς να το βάλεις σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κειμενογράφο και, «κόψε / ράψε» να του αλλάξεις τα φώτα κατά βούληση… Υποστηρίζουν ότι η άποψη που θα τους ήταν αδιανόητη την δεκαετία του ’40, του ’50 ή του ’60 (η άποψη της «συνυπευθυνότητας»), τους είναι αυτονόητη σήμερα… Όχι επειδή «έμαθαν καινούργια σημαντικά στοιχεία για το τότε» αλλά επειδή το τώρα τους, το δικό τους εξουσιαστικό παρόν (υποστηρίζουν ότι) έχει απεριόριστα δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο οποτεδήποτε τότε, στο όποιο παρελθόν· και, κατά συνέπεια, μπορούν να το κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μπορούν να ξεθάψουν και τους νεκρούς· και να σκορπίσουν τα κόκκαλά τους για να μην υπάρχουν καν μνήματα…

Όμως η Ιστορία δεν είναι «λόγια» όπως νομίζουν οι κακούργοι που προς το παρόν έχουν νικήσει. Είναι αίμα. Θα πρέπει να πετύχουν την απόλυτη πλύση όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και κάθε κύτταρού μας για να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους στον 4ο παγκόσμιο…

Φροντίζουμε να αποτύχουν.

Το βάρος της Ιστορίας

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ο 20ος αιώνας υπήρξε γεμάτος, ξεχείλισε απ’ τα καλύτερα και τα χειρότερα της ανθρωπότητας· τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του κόσμου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αντιλαμβάνονταν οι πρωτοκοσμικοί, στις αρχές του 20ου αιώνα, τον 19ο – που κι αυτός ήταν απίστευτα γεμάτος. Ο Μαρξ κάπου σημειώνει ότι το παρελθόν βαραίνει στους ώμους των ζωντανών· έχει δίκιο. Πόσο μακριά, άραγε, κουβάλησαν στις πλάτες τους τον 19ο αιώνα οι μακρινοί μας πρόγονοι στις αρχές του 20ου; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο 20ος αιώνας βαραίνει τους ώμους όλων στις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Οι πιο ευάλωτοι, για να κουμαντάρουν το βάρος πάνω τους, διαλέγουν μια περικοπή απ’ τον 20ο αιώνα, στα μέτρα τους – και πορεύονται έτσι, σαν τους τυφλούς στον άδη, κοιτώντας προς τα πίσω. Οι πιο απατεώνες τον «ξαναγράφουν», για να τον πουλήσουν χοντρική / λιανική – αυτοί καμαρώνουν, σαν τεχνικοί του ψέμματος. Οι πρώτοι ξεδοντιάζονται, γίνονται ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι τροχίζουν τους κυνόδοντές τους: αποικίζουν τον κοινωνικό χρόνο που δεν τους ανήκει.

Δεν θέλουν απλά την κατοχή, την ιδιοκτησία στο παρελθόν. Θέλουν μέσω αυτής την κυριότητα στο σήμερα και στο αύριο. Δεν είναι «αντισταλινικοί» όπως υποκρίνονται. Είναι γνήσιοι υπηρέτες των μηχανών του Θεάματος.

(φωτογραφία: Στις 29 Νοέμβρη του 1943, κατά τη διάρκεια της «διάσκεψης της Τεχεράνης» ο Τσώρτσιλ, προσέφερε στον Στάλιν εκ μέρους του βασιλιά Γεωργίου του 6, παρόντος του Ρούσβελτ, το ξίφος του Στάλινγκραντ. Το διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και με χρυσή λαβή ασημένιο σπαθί, ήταν δώρο αναγνώρισης του Λονδίνου στον αγώνα του «κόκκινου στρατού». Πάνω γράφει σε αγγλικά και ρωσικά: στους ατσαλένιους πολίτες του Στάλινγκρνατ – δώρο του βασιλιά Γεωργίου του 6ου…

Δεν είχε σκεφτεί τότε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός τα περί «συνυπευθυνότητας»… Περίεργο…)

Μαφιόζοι

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Όταν ο Putin, ευρισκόμενος στην Άγκυρα για την συνάντηση του μπλοκ της Αστάνα, δυο μέρες μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ, είπε (απευθυνόμενος στο «βασίλειο») ότι «αν αγοράσετε S-400 όπως έχει κάνει το ιράν και η τουρκία θα έχετε το κεφάλι σας ήσυχο» όλοι κατάλαβαν το εμπορικό και δηλητηριώδες χιούμορ του αφεντικού της Μόσχας. Ήταν σα να έλεγε «μ’ αυτές τις αμερικανικές μπακατέλες που ψωνίζετε πως θα κάνετε δουλειά;»

Το γνωστό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg το κατάλαβε αλλιώς. Πιο σοβαρά. Το δικό του σχόλιο ήταν: Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια μαφιόζικη προσφορά προστασίας: ο καινούργιος, πιο επιθετικός γκάγκστερ της περιοχής κάνει μια τέτοια προσφορά επειδή ο τωρινός βασιλιάς των δρόμων τεμπελιάζει και αποφεύγει τους κινδύνους…

Ο κατά το bloomberg τεμπέλης και φοβιτσιάρης «τωρινός βασιλιάς των δρόμων» είναι το ψόφιο κουνάβι… Χαρακτηρισμοί που ακούγονται σαν παρότρυνση: σήκω και δείξε στους αναιδείς καινούργιους ποιος είσαι!

Προφανώς, αυτός / αυτοί που έγραψαν τέτοια υποτίμηση του ψόφιου κουναβιού απευθύνθηκαν στον εγωϊσμό του. Δεν φαίνεται να συγκινήθηκε… Είναι μήπως γι’ αυτό το λόγο που θα μπορούσε να αντικατασταθεί, έστω για λίγους μήνες, απ’ τον Pence, που είναι καθαρόαιμη ύαινα;

Ψόφιο κουνάβι γερά! «Ειρήνη, μόνο ειρήνη»!!! Ειρήνη και κυρώσεις!

Μεσίτες

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Παρότι το bloomberg δεν του το αναγνωρίζει, το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ένας τεμπέλης μαφιόζος. Δεν είναι, απ’ την άλλη, «βασιλιάς των δρόμων». Έχει άλλες έγνοιες, άλλες προτεραιότητες: η προεδρία ταΐζει την ματαιοδοξία του και η ματαιοδοξία του την προεδρία. Αλλά ίσως να μην χρειάζονται άλλο τα προσόντά του σ’ αυτό το πόστο…

Φαίνεται πως αυτή τη φορά οι “δημοκρατικοί” έπιασαν πράγματι το ψόφιο κουνάβι με την γίδα στην πλάτη. Η αμερικανική θεσμική παράδοση (και η νομοθεσία;) απαγορεύει ρητά σε οποιονδήποτε κυβερνητικό αξιωματούχο να συζητάει με τρίτους (άλλων κρατών) οτιδήποτε σχετικό με πολιτικούς αντιπάλους του· αδιάφορο αν μιλάει υπέρ ή κατά. Είναι τα “εν οίκω μη εν δήμω” ο κανόνας που στηρίζεται, προφανώς, σε μια λογική “εθνικής ασφάλειας”: όσο κι αν παρατηρεί ο οποιοσδήποτε τρίτος την εσωτερική πολιτική ζωή στις ηπα, είναι εντελώς διαφορετικό το να του πιάνει κουβέντα ένας αξιωματούχος (πολύ περισσότερο ο πρόεδρος) ζητώντας του «χάρες» εσωτερικής χρήσης.

Το ψόφιο κουνάβι το έκανε αυτό το “αμάρτημα” κουβεντιάζοντας τηλεφωνικά με τον φρέσκο ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky στις 25 του περασμένου Ιούλη. Αυτό είναι δεδομένο και τεκμηριωμένο απ’ την δημοσίευση της επίσημης απομαγνητοφώνησης του τηλεφωνήματος: η αναφορά στον Biden και στον γυιό του σε σχέση με ουκρανικό «σκάνδαλο», όταν έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και ο Biden έχει ακούσει ήδη διάφορα υποτιμητικά (απ’ το ψόφιο κουνάβι) είναι, απ’ αυτήν την άποψη, κάννη που καπνίζει. Γιατί είναι λογικό πως όταν ένας προέδρος μιλάει για έναν αντίπαλό του σε κάποιον τρίτο, δεν το κάνει επειδή θέλει, απλά, να βγάλει κάπου τα σώψυχά του.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον Zelensky να “του κάνει μια χάρη” εναντίον του Biden – αυτό επίσης είναι ξεκάθαρο. Αν τον εκβίασε κιόλας, αυτό είναι επόμενο ερώτημα. Μπορεί να το έκανε, μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί όχι. Αλλά την αρχική παραβίαση του «κώδικα εθνικής ασφάλειας» του ψοφιοκουναβιστάν την έχει κάνει· και έχει ζητήσει «μια χάρη» από έναν ξένο εναντίον ενός πολιτικού του αντιπάλου. (Δεν είναι καν η πρώτη φορά που «υπερβαίνει τα εσκαμμένα». Είναι ήδη χρεωμένος ότι πριν κάτι μήνες του ξέφυγε και αποκάλυψε στον Lavrov κάποια πληροφορία της οποίας η προέλευση μόνο απ’ τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσε να είναι· με άλλα λόγια κάποιον πράκτορα «έκαψε»… Όμως αυτή τη φορά υπάρχουν στοιχεία – και μια δύσκολη ιστορικά περίοδος για την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη.)

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για το τι σόι τύπος είναι αυτός (το ψόφιο κουνάβι) που κάνει τέτοια νταραβέρια αυτοπροσώπως. Ξέμεινε από μπιστικούς, από παρατρεχάμενους, που είναι αρμόδιοι για τις βρωμοδουλειές της εξουσίας έτσι ώστε ακόμα κι αν αποκαλυφθούν να μην φτάσουν τα ίχνη στην κορυφή; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Είτε δεν εμπιστεύεται κανέναν, είτε νομίζει ότι είναι πάντα μεσίτης, πλυντήριο· και συμπεριφέρεται ανάλογα. Είπαμε: “βασιλιάς των δρόμων” δεν υπήρξε ποτέ… Των γραφείων και των τηλεφώνων ναι.

Αλλά η ιδιοσυγκρασία του ψόφιου κουναβιού είναι δευτερεύον ζήτημα. Ως τις εκλογές του επόμενου Νοέμβρη απομένουν 14 μήνες από τώρα. Αν το ψόφιο κουνάβι αναγκαστεί σε παραίτηση μέσα σ’ αυτό το διάστημα, θα αντικατασταθεί απ’ τον Pence. O τωρινός αντιπρόεδρος είναι καθαρόαιμος φασίστας, πολύ χειρότερος σε όλα. Και, κυρίως, χωρίς τις αναστολές του ψόφιου κουναβιού.

Με δυο λόγια ο Pence είναι ικανός να κάνει αυτό που αποφεύγει ως τώρα το ψόφιο κουνάβι: «να δείξει τι πάει να πει the army of united states»… Είναι αυτός που τελικά θα προτιμούσαν στην προεδρική καρέκλα όχι οι δημοκρατικοί αλλά οι «σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού.

Δεν κάνει εκτίμηση η ασταμάτητη μηχανή για το πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Αν, πάντως, το ψόφιο κουνάβι απολυθεί και αντικατασταθεί, θυμηθείτε αυτό: δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι (εν προκειμένω οι δημοκρατικοί) δουλεύουν σαν «μπροστινοί» των αντιπάλων τους…

(Με τους οποίους, ωστόσο, μπορεί και να συμφωνούν σε ορισμένα «δια ταύτα»)

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω: Το ψόφιο κουνάβι ξεκινάει γλύφοντας τον Zelensky, καμαρώνοντας ότι «έχουμε κάνει πολλά για την ουκρανία». Τα έκαναν, βέβαια, οι προηγούμενοι, που τους μισεί, αλλά δεν έχει σημασία εδώ. «Σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν έχουν κάνει τίποτα για εσάς». Η αναφορά στο Βερολίνο δείχνει ψυχωσούλα…

Στη συνέχεια ζητάει την χάρη, και «χώνει» τον προηγούμενο γενικό εισαγγελέα – τον Mueller. Και μετά γίνεται πιο συγκεκριμένος, ότι θέλει αυτή την βοήθεια για να πάρει το κεφάλι του Beiden…

Χμμμ. Και πρόεδρος ομάδας της τρίτης εθνικής να ήταν, δεν θα περνούσε εύκολα με τέτοιες κουβέντες…)

Ανακριτές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η υπόθεση θα κρατήσει κάποιο διάστημα, και ότι στη διάρκειά του το αμερικανικό πολιτικό σύστημα εξουσίας θα είναι αναδιπλωμένο στον εαυτό του. Είναι μια παράξενη συγκυρία: με διαφορετικές αφορμές 4 κράτη που συγκροτούν μια βασική συμμαχία βρίσκονται σε μια ορισμένη “κρίση πολιτικής διεύθυνσης”: ηπα, αγγλία, ισραήλ, σαουδική αραβία. Αντίθετα, 4 άλλα κράτη που συγκροτούν μια διαφορετική συμμαχία, έχουν ένα αρκετά συμπαγές “κέντρο διεύθυνσης”: ρωσία, κίνα, τουρκία, ιράν.

Πώς θα το έλεγε κανείς αυτό; Σύμπτωση; Συναστρία; Όχι, πάντως, συνωμοσία! Και τι νομίζετε; Τα κράτη της δεύτερης συμμαχίας θα σταυρώσουν τα χέρια χαζεύοντας τα χάλια των άλλων ή θα φροντίσουν να επωφεληθούν απ’ αυτό το κενό, βελτιώνοντας τις θέσεις και τις δυνατότητές τους εν όψει των όποιων εξελίξεων;

(φωτογραφία: Ο Zelensky χαζεύει το ψόφιο κουνάβι. Με θαυμασμό; Με απορία; Με οίκτο; Who knows?)