Tag: ιορδανία

Τα πρώτα φέρετρα

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Οι πονοκέφαλοι της Ουάσιγκτον θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Μόλις χτες έφτασαν τα επίσημα μαντάτα για τους πρώτους 3 νεκρούς αμερικάνους πεζοναύτες, από επίθεση drone στη μίνι-βάση τους (ονόματι «Tower 22») κοντά στο τριεθνές σύνορο ιορδανίας, συρίας, ιράκ. Πάνω από 25 τραυματίστηκαν, κάποιοι σοβαρά.

Η συγκεκριμένη μίνι-βάση ανήκει σ’ ένα σύμπλεγμα αμερικανικών βάσεων που έχουν σκοπό να ελέγχουν την οδική σύνδεση μεταξύ δυτικού ιράκ και κεντρικής συρίας. Όλες οι βάσεις στην “area 55” είναι σαφής στόχος της αντικατοχικής αντίστασης…

Τι κάνεις τώρα ω νυσταλέε αρχιστράτηγε; Εδώ και μέρες οι πλέον πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον περίμεναν τον «πρώτο νεκρό» κάπου στη συρία ή στο ιράκ, για να κηρύξουν πόλεμο … στο ιράν. Μετά από 100 τουλάχιστον επιθέσεις διάφορων αντιστασιακών οργανώσεων σε αμερικανικές βάσεις στην περιοχή προέκυψαν τρεις μαζί…

Το μοιρολόι του νυσταλέου Jo δεν παραλείπει να υποδείξει ότι πρόκειται για «ριζοσπαστικές ομάδες υποστηριζόμενες απ’ το ιράν»:

Όμως άλλο να το λες (ότι θα «εκδικηθείς» το ιράν) και άλλο να το κάνεις:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 2

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Πριν δυο μέρες αντιπροσωπεία βουλευτών απ’ το Αμμάν έκανε επίσκεψη στη Δαμασκό. Ήταν η πρώτη τέτοια επίσημη (και, σύμφωνα με τις δηλώσεις, «εγκάρδια»…) συνάντηση απ’ το 2011, τις σφαγές διαδηλωτών απ’ το καθεστώς Άσαντ και το ξέσπασμα του «εμφύλιου» στη συρία. Από τότε μέχρι πρόσφατα το βασίλειο της ιορδανίας ήταν ζώνη επιμελητείας τόσο για τον αμερικανικό και τον αγγλικό στρατό, όσο και για διάφορες ένοπλες οργανώσεις της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης (συμπεριλαμβανομένου του isis).

Τώρα ο ιορδανός βασιλιάς Abdullah ο Β το βλέπει αλλιώς. Το ιορδανικό καθεστώς δεν είναι σημαντικό οικονομικά, και δεν είναι καίριο για την δημιουργία του «παναραβικού μπλοκ» εναντίον της Τεχεράνης που τόσο θέλει ο άξονας. Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό για το άλλο κόλπο, την «λύση του αιώνα» για την Παλαιστίνη, επειδή έχει επίσημα (διεθνώς κατοχυρωμένο) λόγο για το θέμα. Ο Abdullah είναι αντίθετος, και βρισκόταν ως πρόσφατα υπό τον έντονο εκβιασμό τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Ριάντ.

Παρόλα αυτά (ή, ίσως, εξαιτίας αυτών…) επιχειρεί μια σταδιακή προσέγγιση με την Τεχεράνη· και, τώρα, επωφελούμενος απ’ το αδυνάτισμα του σαουδαραβικού κρίκου, και με την Δαμασκό – την Δαμασκό του Άσαντ… Αυτό σημαίνει όχι μόνο εκ νέου αναγνώριση του συριακού καθεστώτος· σημαίνει επίσης αναζήτηση στο μπλοκ της Αστάνα (και ακόμα μακρύτερα, στο Πεκίνο…) στηριγμάτων (πολιτικών και οικονομικών). Και όχι μόνο σε σχέση με την Παλαιστίνη…

Μετά την Ντόχα το Αμμάν… Αν ακολουθήσει και το κουβέιτ (που παραδοσιακά δεν έχει αντι-ιρανική πολιτική) τότε το όνειρο του παναραβικού / αντι-ιρανικού μπλοκ θα χρεωκοπήσει, ειδικά αν «οδηγείται» από ένα Ριάντ είτε του τοξικού αυτοπροσώπως είτε κάποιας βιτρίνας του, με την ίδια πολεμοκάπηλη killer ιδεολογία.

Συρία

Τετάρτη 27 Ιούνη. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends μάλλον εύκολα ανακαταλαμβάνει ανταρτοκρατούμενα εδάφη στο ανατολικό τμήμα της Dara’a: περίπου 1000 αντικαθεστωτικοί ένοπλοι παραδόθηκαν στον συριακό στρατό, δίνοντάς του τις περιοχές τους. Ωστόσο το ενδιαφέρον (απ’ την άποψη του 4ου παγκόσμιου πολέμου) είναι ότι σ’ αυτήν την επιχείρηση συμμετέχουν κανονικά και τα ρωσικά βομβαρδιστικά – παρά τις αμερικανικές απειλές ότι…

Είναι πραγματικές αυτές οι απειλές; Τα δεδομένα μοιάζουν αντικρουόμενα. Για παράδειγμα η αμερικανική πρεσβεία στο ιορδανικό Αμμάν εξέδωσε πριν 2 ημέρες ανακοίνωση προς τους αντικαθεστωτικούς της Dara’a «να μην περιμένουν αμερικανική υποστηρίξη». Αυτό επιτάχυνε τις παραδόσεις όπλων απ’ την μεριά τους. Έχει συμφωνήσει η Ουάσιγκτον ότι «άντε γεια Dara’a»;

Η απάντηση θα ήταν ευκολότερη αν η περιοχή δεν ήταν δίπλα τα κατεχόμενα απ’ τον ισραηλινό στρατό (απ’ το 1967) υψώματα του Golan. Παρότι είναι εύλογο ότι υπάρχει υπόγεια συμφωνία μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ (με την μεσολάβηση της Μόσχας) ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends δεν θα κινηθεί προς την απελευθέρωση και αυτής της ζώνης, είναι ριψοκίνδυνο απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ να επιτρέψει στον αξιόμαχο και μπαρουτοκαπνισμένο πια συριακό στρατό (και τους συμμάχους του…) να πλησιάσει τόσο κοντά τους δικούς του άκαπνους φαντάρους (στο Golan).

Απ’ την άλλη η συμμετοχή των ρωσικών βομβαρδιστικών δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η ζώνη ελέγχεται απ’ την ρωσική αντιεροπορία. Και επειδή η περιοχή είχε ανακηρυχτεί πριν λίγους μόνο μήνες «ζώνη αποκλιμάκωσης» (κάτι που χρησιμοποιούσε ως προχτές η Ουάσιγκτον σαν επιχειρήμα εναντίον του Άσαντ…), η ρωσική στρατιωτική διοίκηση συρίας φρόντισε χτες να το ξεκαθαρίσει: η συμφωνία «αποκλιμάκωσης» στην Dara’a (που είχε υπογραφτεί τόσο απ’ τον αμερικανικό στρατό όσο και απ’ το Αμμάν) τέλειωσε…

Με τα τωρινά δεδομένα (την εύκολη προώθηση του συριακού στρατού ‘n’ friends ως τα σύνορα με την ιορδανία) φαίνεται ότι σύντομα θα ανοίξει ένας βασικός δρόμος ανάμεσα στη Δαμασκό και το Αμμάν. Περιμένουμε να δούμε ποιές θα είναι οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων.

Καμπάνια Μ15 + / Μέση Ανατολή

Τρίτη 19 Ιούνη. Στην προσπάθεια να συγκρατηθεί το ιορδανικό βασίλειο στην τροχιά της «τελικής λύσης» για τους παλαιστίνιους, όπως την μεθοδεύουν Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, και Ριάντ, ο (θα έπρεπε με σιδερένια μπάλα στο πόδι) ισραηλινός πρωθ. Netanyahu πέταξε χτες ως το Αμμάν. Για ποιον λόγο; Για να «διαβεβαιώσει» τον Abdullah τον B ότι «το ισραήλ θα σεβαστεί το καθεστώς των ιερών τόπων στην Ιερουσαλήμ» – δηλαδή του al-Aqsa….

Παρακολουθούμε το ζήτημα… Αλλά θα δίναμε λιγότερο από 1% πιθανότητες ο εκπρόσωπος του φασιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος να «υποσχέθηκε» ή να «εγγυήθηκε» οτιδήποτε σε ένα αδύναμο (οικονομικά και στρατιωτικά) καθεστώς σαν το ιορδανικό. Το «απείλησε» ταιριάζει πολύ περισσότερο στις περιστάσεις.

Καμπάνια Μ15 + / Αμμάν

Δευτέρα 18 Ιούνη. Στην αναζήτηση των επιπλέον υποστηρικτών αρχίζουν οι επιπλοκές. Όπως η ευθύνη του χριστιανικού πατριαρχείου των Ιεροσολύμων δόθηκε κάποτε στο αμελητέο ελληνικό κράτος (γιατί, αλλιώς, θα πήγαινε στη Μόσχα…) έτσι και η ευθύνη των μουσουλμανικών ιερών τόπων της Ιερουσαλήμ (και το al-Aqsa είναι το βασικότερο αν και όχι το μοναδικό) έχει δοθεί στο βασίλειο της ιορδανίας. Το οποίο έχει ιστορικές σχέσεις με την παλαιστίνη (: υπεριορδανία…)

Ο βασιλικός οίκος του Αμμάν είναι παραδοσιακά «φιλοδυτικός». Επειδή η ιορδανία δεν έχει πετρέλαια ή φυσικά αέρια θεωρείται γενικά φτωχό κράτος. Και στηρίζεται εδώ και πολλά χρόνια στην πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι χρηματοδότηση του παλατιού απ’ την Ουάσιγκτον και το Ριάντ: η πιο καθαρή μορφή γεωπολιτικών προσόδων.

Όμως η ευθύνη για το al-Aqsa είναι η μοναδική νομιμοποίηση του ιορδανικού παλατιού, όχι μόνο απέναντι στους άραβες γενικά αλλά απέναντι και στους δικούς του υπηκόους. Αυτό έχει σα συνέπεια (ως τώρα) ότι ο βασιλιάς της ιορδανίας Abdullah ο Β απορρίπτει το αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχέδιο.

Για να τον εκβιάσουν, Ουάσιγκτον και Ριάντ έκοψαν την χρηματοδότηση. Αναγκαστικά ο βασιλιάς κατέφυγε σε δάνειο απ’ το δντ (700 εκατομυρίων δολαρίων…) το οποίο του δόθηκε πακέτο μ’ ένα «πρόγραμμα δομικής προσαρμογής»: αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, κατάργηση διάφορων επιδοτήσεων… τα γνωστά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την πρόσφατη εξέγερση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να ανακαλέσει τα πιο κραυγαλέα μέτρα και να «παραιτήσει» τον πρωθυπουργό του.

Λίγο νωρίτερα, στις 19 Μάη, ευρισκόμενος στην Istanbul για την «ισλαμική διάσκεψη» που κάλεσε έκτακτα ο Erdogan λόγω της σφαγής των διαδηλωτών στη Γάζα, ο Abdullah o B έκανε κάτι που προκάλεσε εγκεφαλικό τόσο στο Ριάντ όσο και στο Τελ Αβίβ: συναντήθηκε και είχε μια σύντομη κουβέντα με τον ιρανό πρόεδρο Rouhani. Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν τέτοια “επαφή” εδώ και 15 χρόνια… Κάποιοι λένε (ίσως όχι συνωμοσιολογικά) ότι στην πρόσφατη ιορδανική εξέγερση κάποιες υπηρεσίες εκτός συνόρων έβαλαν το χεράκι τους, για να προειδοποιήσουν τον ιορδανικό βασιλικό οίκο επί των διεθνών σχέσεών του…

Το Amman είναι «δεμένο» τόσο με τις ηπα όσο και με το σχέδιο του 2011 για την διάλυση της συρίας: στο ιορδανικό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την συρία, υπάρχει αμερικανική βάση, και η ιορδανική επικράτεια υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια έδαφος εκπαίδευσης, επιμελητείας και εξορμήσεων για αντικαθεστωτικούς ενόπλους στον συριακό νότο.

Τώρα το ιορδανικό βασίλειο βρίσκεται οριστικά μπροστά σε σταυροδρόμι. Το σχέδιο της διάλυσης της συρίας απέτυχε, οι νικητές είναι με το μπλοκ της Αστάνα, και ο Abdullah πρέπει να διαλέξει είτε να ηττηθεί εντελώς (εγκαταλείποντας το al-Aqsa) είτε να αλλάξει στρατόπεδο. Στην δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια καλή ανταμοιβή: η Ντόχα μπορεί να προσφέρει τα 1 ή 2 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο που έκοψαν η Ουάσιγκτον και το Ριάντ…

Αν το αποφασίσει, δεν μπορεί να κάνει ο Abdullah o B μια τέτοια στροφή 180 μοιρών μέσα σε μια βδομάδα ή ένα μήνα. Όμως υπάρχουν διάφοροι που διαβλέπουν ότι ξεκίνησε να την κάνει.

Θα φανεί.

(φωτογραφία: Αριστέρα ο Rouhani, δεξιά ο Abdullah… Στην Άγκυρα, πριν ένα μήνα…)

Ο αντιβασιλέας ξεπόρτισε

Κυριακή 21 Γενάρη. Ο βασιλιάς ψοφιοκούναβος είναι απασχολημένος. Μετά την αυτο-ανακήρυξή του σαν ο εξυπνότερος αμερικάνος πρόεδρος (και ίσως άνθρωπος) ever, προπονείται εντατικά για να διεκδικήσει τον τίτλο του grand master στο σκάκι· αφήνοντας τον άλλον, τον σαχλό Πούτιν, να προσπαθήσει να επιδείξει την υγεία του βουτώντας σε παγωμένα νέρα… Πφφφφ. Ποιος έξυπνος πρόεδρος στον κόσμο θα έμπαινε σε νερό με πάγο από πάνω;

Ευκαιρίας δοθείσης ξεπόρτισε ο (τωρινός) αντιβασιλιάς. Ο Pence. Για μικρή περιοδεία στη μέση Ανατολή: Κάιρο, Αμμάν, Τελ Αβίβ. Στα σίγουρα: σε συμμάχους. Στο ισραήλ θα του γίνει “θερμή υποδοχή” – γιατί όχι; Αν πρόκειται να διαδεχθεί τον βασιλιά ψοφιοκούναβο μόλις αυτός ο τελευταίος αποφασίσει ότι λείπει απ’ την ένδοξη ζωή του ένα ταξίδι στον Άρη, καλό είναι να έχει μια πρώτη γνωριμία· μια πρώτη εξοικείωση με «θερμά σημεία». «Θερμά» απ’ την άποψη του αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν περιέλαβε και την Αθήνα σ’ αυτήν την πρώτη του τουρνέ. Πάει στους δύο απ’ τους τρεις του συμμαχικού τριγώνου (η νότια κύπρος είναι εκτός συναγωνισμού, έχει και εκλογές τον Μάρτη) και δεν πάει στον τρίτο; Δεν πειράζει. Υπάρχει κατανόηση – και χρόνος…

Συρία

Παρασκευή 19 Μάη. Αυτή τη φορά δεν ήταν «κατά λάθος»: αμερικανικά βομβαρδιστικά κτύπησαν τον στρατό του Άσαντ (και των πεζικάριων συμμάχων του). «Αποτελούσαν κίνδυνο για τις δυνάμεις μας» είπε το πεντάγωνο, και σιγά ποιος ασχολείται! Αν δεν έχετε γνώση του χάρτη, μπορείτε ωστόσο να το φανταστείτε (σε συνδυασμό με την χθεσινή αναφορά): η αμερικανική επίθεση έγινε εναντίον στρατιωτικής φάλαγγας (τανκς και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) που κατευθυνόταν προς το “τριεθνικό”, τα συρο-ιρακινο-ιορδανικά σύνορα, όπου έχουν ήδη δημιουργηθεί (με αμερικανική βοήθεια και αεροπορική κάλυψη) θέσεις αντικαθεστωτικών ανταρτών. Πρόκειται για ένα σημείο κοντά στο χωριό al Tanf, όπου αμερικάνοι (πιθανόν και άγγλοι) έχουν ήδη εισβάλει, επειδή “εκπαιδεύουν” αντικαθεστωτικούς αντάρτες κατά …. του isis (έτσι λένε…) Κι αυτό χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον σαν “δικαιολογία”: ότι η συριακή προώθηση έβαζε σε κίνδυνο την βάση της. Εντός του συριακού εδάφους…

Με λίγα λόγια: η Ουάσιγκτον λέει ανοιχτά πλέον ότι α) η συριακή συνοριακή ζώνη (με ιορδανία και ιράκ) “της ανήκει”, και ότι β) υποστηρίζει ανοικτά οποιονδήποτε “μετριοπαθή” θα πολεμήσει (οπωσδήποτε σ’ αυτή τη ζώνη) εναντίον του Άσαντ, των ιρανών φρουρών της επανάστασης, της Χεζμπ’ αλλάχ.

Και εναντίον της ρωσίας; Χτες η ρωσική αεροπορία δεν μπλέχτηκε στην υπεράσπιση των συμμαχικών της κινήσεων προς την al Tanf. Όμως αυτό που δεν έγινε χτες δεν αποκλείεται να γίνει αύριο. Κι αυτό όχι επειδή μερικά στρέμματα ερήμου στον συριακό νότο έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο, αφού υπερφαλάγγισε / αντικατέστησε τις proxy τακτικές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, πίσω απ’ την προεδρία του ψόφιου κουναβιού ξεδιπλώνει μια ξεκάθαρη τακτική «αυτοπρόσωπης» κατοχής στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (μια ματιά στον χάρτη το δείχνει) φαίνεται να ελπίζει ότι θα ενωθούν οι κουρδοκρατούμενες περιοχές της βόρειας συρίας με φιλικές προς τις ηπα ανταρτοκρατούμενες περιοχές της νότιας, αφήνοντας τον Άσαντ αποκλεισμένο στα δυτικά.

Ποιος θα το «φάει» αυτό, και για πόσο; Εκείνο που χτες μνημονεύσαμε σαν «στόχο», η Deir ez-Zor, εξελίσσεται ήδη σε μείζονα «ελκυστή» αφού, εκτός απ’ τις προσπάθειες της συμμαχίας του Άσαντ, που επιχειρεί απ’ τα δυτικά για να φτάσει εκεί (και αεροπορικά φτάνει, βομβαρδίζοντας τις περιμετρικές θέσεις του isis), άραβες ιρακινοί αντάρτες, «πιστοί» στη Βαγδάτη, επιτίθενται περίπου στον ίδιο παράλληλο κατά του isis (στο ιράκ) απ’ την απέναντι μεριά, συγκλίνοντας σε ιρακινό έδαφος προς την ίδια κατεύθυνση, προς την Deir ez-Zor. Είναι εντελώς καθαρό: Βαγδάτη, Δαμασκός, Τεχεράνη (και Μόσχα; και Πεκίνο;) θέλουν να εξασφαλίσουν την εδαφική κυκλοφορία ανάμεσα στη συρία και το ιράκ (άρα και το ιράν)· Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ θέλουν να την κόψουν.