Παρασκευή 19 Μάη. Αυτή τη φορά δεν ήταν «κατά λάθος»: αμερικανικά βομβαρδιστικά κτύπησαν τον στρατό του Άσαντ (και των πεζικάριων συμμάχων του). «Αποτελούσαν κίνδυνο για τις δυνάμεις μας» είπε το πεντάγωνο, και σιγά ποιος ασχολείται! Αν δεν έχετε γνώση του χάρτη, μπορείτε ωστόσο να το φανταστείτε (σε συνδυασμό με την χθεσινή αναφορά): η αμερικανική επίθεση έγινε εναντίον στρατιωτικής φάλαγγας (τανκς και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) που κατευθυνόταν προς το “τριεθνικό”, τα συρο-ιρακινο-ιορδανικά σύνορα, όπου έχουν ήδη δημιουργηθεί (με αμερικανική βοήθεια και αεροπορική κάλυψη) θέσεις αντικαθεστωτικών ανταρτών. Πρόκειται για ένα σημείο κοντά στο χωριό al Tanf, όπου αμερικάνοι (πιθανόν και άγγλοι) έχουν ήδη εισβάλει, επειδή “εκπαιδεύουν” αντικαθεστωτικούς αντάρτες κατά …. του isis (έτσι λένε…) Κι αυτό χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον σαν “δικαιολογία”: ότι η συριακή προώθηση έβαζε σε κίνδυνο την βάση της. Εντός του συριακού εδάφους…
Με λίγα λόγια: η Ουάσιγκτον λέει ανοιχτά πλέον ότι α) η συριακή συνοριακή ζώνη (με ιορδανία και ιράκ) “της ανήκει”, και ότι β) υποστηρίζει ανοικτά οποιονδήποτε “μετριοπαθή” θα πολεμήσει (οπωσδήποτε σ’ αυτή τη ζώνη) εναντίον του Άσαντ, των ιρανών φρουρών της επανάστασης, της Χεζμπ’ αλλάχ.
Και εναντίον της ρωσίας; Χτες η ρωσική αεροπορία δεν μπλέχτηκε στην υπεράσπιση των συμμαχικών της κινήσεων προς την al Tanf. Όμως αυτό που δεν έγινε χτες δεν αποκλείεται να γίνει αύριο. Κι αυτό όχι επειδή μερικά στρέμματα ερήμου στον συριακό νότο έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο, αφού υπερφαλάγγισε / αντικατέστησε τις proxy τακτικές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, πίσω απ’ την προεδρία του ψόφιου κουναβιού ξεδιπλώνει μια ξεκάθαρη τακτική «αυτοπρόσωπης» κατοχής στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (μια ματιά στον χάρτη το δείχνει) φαίνεται να ελπίζει ότι θα ενωθούν οι κουρδοκρατούμενες περιοχές της βόρειας συρίας με φιλικές προς τις ηπα ανταρτοκρατούμενες περιοχές της νότιας, αφήνοντας τον Άσαντ αποκλεισμένο στα δυτικά.
Ποιος θα το «φάει» αυτό, και για πόσο; Εκείνο που χτες μνημονεύσαμε σαν «στόχο», η Deir ez-Zor, εξελίσσεται ήδη σε μείζονα «ελκυστή» αφού, εκτός απ’ τις προσπάθειες της συμμαχίας του Άσαντ, που επιχειρεί απ’ τα δυτικά για να φτάσει εκεί (και αεροπορικά φτάνει, βομβαρδίζοντας τις περιμετρικές θέσεις του isis), άραβες ιρακινοί αντάρτες, «πιστοί» στη Βαγδάτη, επιτίθενται περίπου στον ίδιο παράλληλο κατά του isis (στο ιράκ) απ’ την απέναντι μεριά, συγκλίνοντας σε ιρακινό έδαφος προς την ίδια κατεύθυνση, προς την Deir ez-Zor. Είναι εντελώς καθαρό: Βαγδάτη, Δαμασκός, Τεχεράνη (και Μόσχα; και Πεκίνο;) θέλουν να εξασφαλίσουν την εδαφική κυκλοφορία ανάμεσα στη συρία και το ιράκ (άρα και το ιράν)· Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ θέλουν να την κόψουν.