Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Όσο ΑΥΤΟΙ κι ΑΥΤΕΣ αντιστέκονται και πολεμούν, εμείς κάνουμε το πιο ελάχιστο απ’ τα ελάχιστα: δεν τους ξεχνάμε. Φαίνεται βαρετό; Δεν μας απασχολεί. Στο κάτω κάτω στη ζωή στη δύση πολλοί βαριούνται και συνθηκολόγησαν για πολύ λιγότερα.
Ο λιβανέζος μετανάστης στη σουηδία Maher Zain τραγουδάει για το σπάσιμο των αλυσίδων:
Δευτέρα 5 Φλεβάρη>> Δύο παλαιστίνιοι, ο μικρός (MC Abdul), ο μεγάλος (Tamer Nafar), και η λιβανέζα Noel Kharman – ραπάρουν, πριν 2 χρόνια:
Κι ένα ακόμα, με τον Tamer Nafar και την Samar Qupty, ερωτικό (κάποια στιγμή κάτω απ’ το βλέμμα του Λένιν), απ’ την ταινία Junction 48.
Έρωτας υπό κατοχή – ίσως… Έρωτας επαναστάτης επίσης…
Δευτέρα 29 Γενάρη>> Η (αληθινή) ιστορία που πέρασε σα θρύλος πάει ως εξής:
Ένα αμερικανικό ελικόπτερο επιτρέφει στη βάση του μετά τον βομβαρδισμό κάποιων «στόχων» στο βιετνάμ… Ο πιλότος ανακαλύπτει ένα βέλος καρφωμένο κάπου στο πλάι του σκάφους… και σχολιάζει ειρωνικά: Πώς περιμένουν να νικήσουν με τέτοια όπλα;
‘Ενας ανώτερός του τον ακούει και του απαντάει: Πώς περιμένεις να χάσουν με τέτοια αρχίδια;
(Ξέρουμε τι έγινε, και πόσο αίμα και αποφασιστικότητα χρειάστηκε για να γίνει…)
Ποιος περιμένει να χάσουν οι Παλαιστίνιοι;
Δευτέρα 22 Γενάρη>> Ένα ακόμα τραγούδι, πολύ πρόσφατο. Απ’ τον Lowkey και την σύρια Mai Khalil:
Δευτέρα 15 Γενάρη>> Οι 47soul είναι μια μπάντα παλαιστίνιων της διασποράς, για την οποία θα τολμούσαμε (αν μας επιτρέπεται…) να πούμε ότι παίζει progressive rap plus. Το τι σημαίνει το progressive και το plus στην περίπτωσή τους, μόνο ψάχνοντας και ακούγοντας μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος. Σε κάθε περίπτωση είναι γνήσια τέκνα της Παλαιστίνης και της μέσης Ανατολής, όχι μόνο ως προς τις πολιτικές τους απόψεις, αλλά και ως προς τους ήχους τους.
Tarek Abu Kwaik, Ramzy Suleiman, Walla Sbait, Hamza Arnaout, (‘n’ friends στην παρέα) εδώ, πριν 6 χρόνια. Με αραβικούς και αγγλικούς στίχους (ευχαριστούμε τον Ντ. για την υπόδειξη της μπάντας), το ακούτε όλο, to know them better:
Και για την περίπτωση που θα θέλατε περισσότερο progressive rap plus, εδώ η τετράδα των 47soul στο ίδιο τραγούδι (και σε μερικά ακόμα), από μια συναυλία εσωτερικού χώρου, πριν 4 χρόνια. Είναι ο ήχος της Γαλιλαίας:
Δευτέρα 8 Γενάρη>> Χωρίς συστάσεις: Lowkey ‘n’ friends, πριν 4 χρόνια. Από Λονδίνο μεριά.
Δευτέρα 1 Γενάρη>> Διάφορα μέρη του κόσμου: τόσοι πολλοί, τόση μικρή πρακτική επίδραση…
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Σε μια πρώτη συνεργασία, το νοτιοαφρικανικό συγκρότημα The Mavrix, και ο παλαιστίνιος μουσικός Mohamed Omar (παίζει ούτι), κυκλοφόρησαν το 2011 το μουσικό video The New Black. Το τραγούδι, που έγραψαν οι Jeremy Karobia και Ayub Mayet, ήταν αντίδραση στη σφαγή στη Γάζα το 2008/2009. Οι στίχοι του προήλθαν απ’ το βιβλίο Mornings in Jenin της Susan Abulhawa. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε απ’ τους The Mavrix στη νότια αφρική, ενώ ο Mohamed βιντεοσκόπησε την συμμετοχή του στη Γάζα, ώστε να γίνει το τελικό μοντάζ. Το video ήταν παραγωγή της νοτιοαφρικάνικης «Παλαιστινιακής Συμμαχίας Αλληλεγγύης» και της «Παλαιστινιακής εκστρατείας για το ακαδημαϊκό και πολιτιστικό μποϋκοτάζ στο ισραήλ / PACBI» σαν ένα μήνυμα συμπαράστασης απ’ τη νότια αφρική προς τους παλαιστίνιους.
Αυτό έγινε το 2011. Ένα χρόνο μετά (και τρία μετά την σφαγή της επιχείρησης καυτό μολύβι διάρκειας 3 εβδομάδων, που δολοφόνησε 1500 Παλαιστίνιους…) ένας λευκός αμερικάνος σκότωσε τον αφροαμερικάνο πιτσιρικά Trayvon Martin. Εκείνη η δολοφονία ήταν η αφετηρία του κινήματος Black Life Matters.
Το κίνημα «αγκαλιάστηκε» απ’ τους λεγόμενους «δημοκρατικούς», τόσο σφικτά όσο χρειαζόταν να εξασφαλίσει τις ψήφους του σε κάθε είδους εκλογές. Πολιτειακές ή εθνικές. Οι ίδιοι ακριβώς καθεστωτικοί «δημοκρατικοί» υποστήριζαν τότε και υποστηρίζουν έμπρακτα ως σήμερα του «δικαίωμα» του θεοναζί, απαρτχάιντ συμμαχικού τους καθεστώτος να σκοτώνει κατά βούληση δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες Παλαιστίνιους και Παλαιστίνιες κάθε ηλικίας, καταγγέλλοντας όποιον τολμάει το αντίθετο ως «αντι-σημίτη», δηλαδή «κρυφοναζί»… Ο λόγος είναι απλός στον κυνικό και πρόστυχο υπολογισμό τους: οι Παλαιστίνιοι μπορεί μεν να είναι οι «νέοι μαύροι», αλλά δεν ψηφίζουν για βουλευτές, γερουσιαστές και προέδρους στις ηπα. Συνεπώς η ζωή τους δεν έχει κανένα «ενδιαφέρον». Doesn’t matter.
Εννοείται πως όποιος διαταράσσει αυτήν την πρωτοκοσμική, δυτική «πολιτική ορθότητα» είναι τρομοκράτης…
Δευτέρα 18 Δεκέμβρη>> Οι υεμενίτες Muad και Zayaan, πατέρας και κόρη, τραγουδούν πριν 2 χρόνια για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης: της Γης των Γενναίων…
Δευτέρα 11 Δεκέμβρη>> Το σύνθημα Απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη! ενοχλεί. Στις επικράτειες διάφορων δυτικών συμμάχων του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος οι αφέντες ψάχνουν τρόπους να το απαγορεύσουν. Να το ποινικοποιήσουν. «Είναι αντισημιτικό» λένε: οτιδήποτε πάει κόντρα στα δολοφονικά έργα τους, οποιαδήποτε συναίσθηση της εγκληματικότητας των δυτικών ολιγαρχιών, οποιαδήποτε αποκάλυψη του χαρακτήρα αυτών των καθεστώτων, ενοχλεί όλο και περισσότερο.
Αλλά το αντιαπαρτχάιντ, αντιφασιστικό σύνθημα Απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη! απλώνεται. Με διάφορους τρόπους.
Εδώ από 2 ιρλανδούς. Την στιχουργό / φωνή Em Swift (: Rootweave) και τον μουσικό Dan Cleaver (: ±Beith(§)Gheal±). Ευχαριστούμε τον Π. για την πρόταση.