Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Μια κάποια σκηνοθετημένη δυσθυμία πλανιέται πάνω απ’ τη νότια κύπρο, τις πολιτικές βιτρίνες της και, γενικότερα, τους εθνικούς ταγούς της. Αφού έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους (τι γκάζια, τι συμμαχίες με το Τελ Αβίβ, τι παραχώρηση βάσης στο Παρίσι) για να στριμώξουν τον “αιώνιο εχθρό”, οι συσχετισμοί είναι πια τέτοιοι που το όνειρό τους πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να πανηγυρίσουν· και χωρίς να ελπίζουν ότι ο “αιώνιος εχθρός” θα είναι κάπως τσαλακωμένος: στην επερχόμενη “πενταμερή διάσκεψη”, προς τα τέλη Μάρτη, η Άγκυρα θα βάλει επίσημα στον πάγκο την αναγνώριση δύο κρατών στο νησί· με σημείο υποχώρησης την δημιουργία μιας συνομοσπονδίας μεταξύ δύο κυρίαρχων και πολιτικά ισότιμων κρατικών οντοτήτων. Η Άγκυρα έχει κάνει τους σωστούς υπολογισμούς, και το λέει: αν οι ελληνοκύπριοι ξαναψηφίσουν “όχι” στο σχέδιο της συνομοσπονδίας, τότε ο τουρκοκυπριακός βορράς θα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθεί, με διεθνή αναγνώριση…
Είναι γνωστό πως ο μαφιόζος Αναστασιάδης και εκείνοι που εκπροσωπεί θα ήθελαν έναν οριστικό χωρισμό· μόνο που δεν μπορεί / μπορούν να τον προτείνουν επίσημα, γιατί θα πρέπει να διαχειριστούν το φασισταριό με το οποίο αλληλοϋποστηρίζονται οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις απ’ το 1974 και μετά. Επιπλέον μια τέτοια ελληνοκυπριακή πρόταση θα ακουγόταν πολύ άσχημα στο ελληνικό φασισταριό. Συνεπώς το ότι είναι η Άγκυρα που ανοίγει καθαρά αυτό το ζήτημα είναι ένα κάποιο όφελος.
Ταυτόχρονα όμως είναι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς το τουρκικό καθεστώς σαν το χαμένο μιας τέτοιας εξέλιξης. Είτε με διαζύγιο είτε με συνομοσπονδία η Άγκυρα είναι η καθαρή νικήτρια μέσα στην ομίχλη της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής εθνικιστικής μυθολογίας. Δεν δρά στριμωγμένη, αντίθετα: αξιοποιεί την διεθνή επιβεβαίωση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής εξαπάτησης δήθεν “υπέρ της λύσης του προβλήματος” εδώ και δεκαετίες.
Στην πενταμερή θα συμμετέχει και το ελλαδιστάν. Ο γενναίος γύπας ρημαδο—-Νικόλας, ο άνθρωπος των μεγάλων επιτυχιών… Δεν είναι ένα ραντεβού για αποτελέσματα, είναι όμως ένα ραντεβού για να μπει επίσημα το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τι θα κάνει ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο μπροστά σ’ αυτά τα ζόρια, που είναι κυρίως ιδεολογικά αφού τα πρακτικά δεδομένα στο “κυπριακό” είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό; Μία λύση θα ήταν να τραβήξει η “βεντάλια του covid” μέχρι το 2023, με την ελπίδα ότι ως τότε θα έχει λυθεί το κυπριακό χωρίς να το προσέξει κανείς…. Μια άλλη λύση, απελπισίας, θα ήταν να υπονοήσει / υποσχεθεί μια καινούργια «μικρασιατική εκστρατεία», για να μη χάσει το μισό κόμμα του…
Στην πραγματικότητα λύση που να αξίζει το όνομά της δεν υπάρχει για το ελλαδιστάν. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του εδώ και 2 αιώνες είναι ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους μύθους του. Και σίγουρα όχι μ’ αυτό το πρακτικό που πάντα κρύβεται πίσω απ’ την εθνική μυθολογία: το πλιάτσικο…