Tag: περιβάλλον

Στην αναμπουμπούλα…

Προσεχώς: στοργή και φροντίδα – απ’ τις “κοινωνικά υπεύθυνες” εταιρείες…

Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Ένα ακόμα «πολυνομοσχέδιο» εν όψει (: νομοθετικός «ελβετικός σουγιάς»: δουλεύει για πολλά), του υπουργείου περιβάλλοντος. Το γκουβέρνο του don Rico & Co αξιοποιεί σωστά τον πληθωρισμό (δημαγωγικών, μηντιακών) εντυπώσεων, εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί: μεθοδικά οργανωμένη μαζική διάσπαση προσοχής. Η καθεστωτική «καθημερινή» είχε την καλοσύνη να αφιερώσει χθες μιάμισυ σελίδα στον σουγιά, με όχι ιδιαίτερα κολακευτικές παρατηρήσεις. Με δυο λόγια η «φιλοσοφία» του γκουβέρνου είναι να γίνει το συγκεκριμένο υπουργείο Σ.Δ.Ι.Τ. (Η «κλιματική κρίση» έχει φουντώσει την όρεξη για μπίζνες, και στα μέρη μας…) Για παράδειγμα οι πολεοδομικές παραβάσεις (σε ένα καπιταλιστικό κράτος και μια καπιταλιστική κοινωνία όπου, ως γνωστόν, οι σχετικοί νόμοι τηρούνται ως κόρη οφθαλμού…) θα ελέγχονται από ιδιώτες…

Απομονώνουμε την αναφορά στην ιδιωτικοποίηση των δασών! Ναι, με κάποια χρονική καθυστέρηση, το ελλαδιστάν (μέσω don Rico & Co) μπαίνει στην «μεγάλη οικογένεια» και αυτής της ιδιωτικοποίησης. Δεν νοιώθετε κάποια συγκίνηση; Όλο και κάποιοι απ’ αυτούς που αγοράζουν ήδη οτιδήποτε πουλιέται σε αγροτική γη θα δείξουν ενδιαφέρον:

Επιτρέπεται η σύσταση ενώσεων προσώπων, μελών δασικών συνεταιρισμών και ιδιωτικών εταιρειών (υβριδικά σχήματα) για τη διαχείριση δασών, σε ποσόστωση 50 – 50. Τα υβριδικά σχήματα μπορούν να αναλαμβάνουν τη διαχείριση και εκμετάλλευση δημοσίων δασών ή μεμονωμένων μονάδων. Ο συνδυασμός των περιοχών που θα επιλεγούν θα στηρίζεται σε συνδυασμό πρόσβασης, δυσκολίας, στον κίνδυνο πυρκαγιάς κ.α. Οι ανάδοχοι θα επιδοτούνται ετησίων με βάση τα έσοδα από τους πλειστηριασμούς δικαιωμάτων ρύπων του θερμοκηπίου ή άλλους δημόσιους πόρους. Το ποσοστό της επιδότησης υπολογίζεται ως έσοδο της πώλησης της βιόμαζας, πολλαπλασιασμένο επί ένα συντελεστή δυσκολίας.

Γιατί ιδιωτικές εταιρείες να θέλουν την «διαχείριση δασών»; Για να διακινούν τα ξερόκλαδα ως βιόμαζα; Δεν ακούγεται πειστικό. Υπάρχουν τα «δικαιώματα ρύπου»: αν μια ιδιωτική εταιρεία έχει και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που επιβαρύνονται με πρόστιμα «ρύπων του θερμοκηπίου», θα μπορεί (υποθέτουμε) να «ισοφαρίζει» με την «διαχείριση» κάποιου δάσους.

Η διεθνής εμπειρία είναι πλουσιότερη, και η σκόπιμη ομίχλη δεν θα πρέπει να κρύβει τον ορίζοντα. Αν και η «διαχείριση» δεν σημαίνει αυτόματα ιδιοκτησία, μπορεί θαυμάσια να εξελιχθεί (σε επόμενο βήμα, σε επόμενο πολυ- ή μονο-νομοσχέδιο) σε κάτι σαν «αξιοποίηση». Η «αξιοποίηση» των δασών (από ιδιωτικές εταιρείες) χωράει πολλά. Από ανεμογεννήτριες ως οργανωμένους «χώρους αναψυχής»…. ακόμα και «δασικούς κοιτώνες» – ξενοδοχεία δηλαδή… Όλα αυτά, φυσικά, με επιχειρήματα «φροντίδας» και «προστασίας του δασικού πλούτου». Το πράγμα μπορεί να φτάσει ακόμα και σε φράκτες, σε πληρωμένη είσοδο εδώ ή εκεί – ας πούμε για την «προστασία από πυρκαγιές»… Αυτά αλλού έχουν συμβεί κι αλλού έχουν σχεδιαστεί∙ δεν είναι φαντάσματα. Εν τέλει ακόμα κι αυτό το 50 – 50, αν θεωρηθεί ως εμπόδιο σε επιχειρηματικά σχέδια και επενδύσεις, μπορεί κάλλιστα να αλλάξει.

Γιατί όλα αυτά; Στην βάση της ιδέας «ιδιωτικές εταιρείες διαχειρίζονται / προσέχουν τα δάση» βρίσκονται δύο καθοριστικές επιλογές. Πρώτον: το «δημόσιο» δηλώνει αδυναμία να κάνει ό,τι χρειάζεται… και δεν μπορείς να το πιάσεις απ’ το λαιμό και να το αναγκάσεις να αφήσει τα παραμύθια περί αδυναμίας… Δεύτερον: (και) τα δάση είναι κεφάλαιο, οπότε η «σωτηρία» τους σημαίνει πρόσκληση στο κεφάλαιο – γενικά. Το φυσιολατρικό, το «πράσινο», και τα λοιπά.

Δεν ξέρουμε αν αυτό το «πολυνομοσχέδιο» θα βρει ισχυρά εμπόδια: υπάρχουν αρκετοί σοβαροί λόγοι γι’ αυτό, και όχι μόνο σχετικά με τα δάση. Ξέρουμε όμως τι σημαίνει «επενδυτικός παράδεισος», κατά τα λόγια και τα έργα των don Rico & Co. Αλλού (στις μακρινές ινδίες για παράδειγμα, που κόσμησε ο don Rico με το ταξίδι-του-για-δουλειές) οι ντόπιοι εδώ ή εκεί μιλούν για δασικές μαφίες. Και δεν εννοούν κάποιους «Ρομπέν των δασών»!

Εννοούν τις περιφράξεις, όχι μόνο με την στενή έννοια αλλά και με την ευρύτερη πολιτική…

Forza κράτος!

Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη>> Είναι κυνικό, γελοίο, ή μήπως και τα δύο μαζί; Ορισμένοι φίλοι της don Rico & Co νοσταλγούν την περίοδο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ως εποχή κρατικής πυγμής και αποτελεσματικότητας (;;;) – και συμβουλεύουν την με-κάποιο-τρόπο αναβίωσή της. Ενδεικτικό (χθεσινό) απόσπασμα, δεν έχει σημασία τι, που, ποιος. Ο τονισμός δικός μας:

… Πώς μπορεί μια κυβέρνηση, όπου το επιτελείο δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς και οι υπουργοί αισθάνονται αναλώσιμοι από το επιτελείο, να αναλάβει αυτόν τον πολιτικό και επιχειρησιακό άθλο; Η απάντηση είναι απλή: Μπορεί απλώς να μιμηθεί τον εαυτό της. Μπορεί να θυμηθεί το μοντέλο διαχείρισης της πρώτης φάσης της πανδημίας. Τότε, όπως και τώρα, η απειλή ήταν παγκόσμια και υπερέβαινε τις δυνάμεις ενός κράτους στοιχειωμένου ήδη από χρόνιες ανεπάρκειες. Τότε, όμως, σε αντίθεση με τώρα, το κράτος δεν εμφανίστηκε για να δηλώσει (μόνο) αδυναμία. Αντιθέτως. Εμφανιζόταν καθημερινά με ένα τελετουργικό όχι πολιτικής, αλλά επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας που κατάφερε να πείσει ότι υπάρχει σχέδιο άξιο να ακολουθηθεί, παρά τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες…

Μάλιστα… Ένα «τελετουργικό επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας» χρειάζεται: τότε το ονομάσαμε «η προσευχή των 6.00 το απόγευμα»…. Όμως το ρημαδογκουβέρνο το μόνο που έκανε ήταν να ακολουθήσει πιστά (και κάποτε με υπερβάλλοντα ζήλο) τις οδηγίες / διαταγές του κυρ Βασίλη Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, του κτηνίατρου ceo και διάφορων παρόμοιων, μασκαρεμένων φυσικά σε «επιστημονική κοινότητα». Η οποία «επιστημονική κοινότητα», εντόπια και διεθνής δυτική, δεν είναι εδώ και χρόνια τίποτα περισσότερο από κουκούλα της βιομηχανίας της υγείας – με το αζημίωτο…

Και ποιο ήταν το σχέδιο που έπρεπε να επιβάλει το «τελετουργικό της επιστημονικής και επικοινωνιακής επικοινωνίας»; Αυτό το απλό: τρομάξτε τους, κλειδώστε τους, και (αν τσινίσουν) τιμωρείστε τους! Με απλά λόγια: καταστολή, όλων των ειδών εκτός απ’ την άμεση, φυσική βία!

Γιατί, λοιπόν, είναι αξιοζήλευτη η απόδοση-σε-καταστολή, σε psy ops και προπαγάνδα, ώστε να αποτελεί την «λύση» για τα αλλεπάλληλα-κτυπήματα-της-μοίρας στην don Rico & Co; Μήπως όσοι νοσταλγούν αυτή την επιτυχία είναι φασίστες; Όχι, δεν πρόκειται απλά γι’ αυτό∙ όχι, σίγουρα, αν χρησιμοποιήσουμε τις κλασσικές έννοιες των λέξεων. Υπάρχει κάτι βαθύτερο και πλατύτερο: η παραγωγή και η διαχείριση κρίσεων (πραγματικών ή φανταστικών) είναι το manual του κράτους-κρίση/αναδιάρθρωση… αλλά απαιτεί την μόνιμη συσκότιση / παραπλάνηση / αποπλάνηση των υπηκόων έτσι ώστε να είναι υπάκουοι και σιωπηλοί σαν υπνοβάτες.

Μπορεί μια τέτοια συνταγή να «λύσει» το πρόβλημα της εσκεμμένης κρατικής αδυναμίας σε δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σιδηροδρομικές γραμμές και τόσα ακόμα; Όχι. Απλά μπορεί (και πρέπει) να συσκευάσει την καταστροφή ή/και τον θάνατο σε κάτι «θετικό»: αυτό που έκανε η τρομοεκστρατεία. Αφού κάθε κρίση είναι μια υπέροχη ευκαιρία…

Εν τέλει είναι πολύ ευκολότερη η «απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν» και η λογοκρισία παρά η κατασκευή μιας γερής γέφυρας και αποτελεσματικών υπονόμων. Αν σε δοξάζουν για τα πρώτα και σε ελεεινολογούν για τα δεύτερα, ίσως χρειάζεσαι περισσότερες (ή καινούργιες) δόσεις απ’ αυτά – για να ρεφάρεις…

Ο κύριος κράτος

Δευτέρα 31 Γενάρη>> Οι έλληνες δεν μπορούν να συγκροτήσουν διοίκηση… Μόνο στο εσωτερικό αυτοκρατοριών προκόβουν… επειδή δεν ασχολούνται με την διοίκηση… Αυτό είναι ένα (παλιό) συμπέρασμα του Γιώργου Πρεβελάκη, καθηγητή γεωπολιτικής στη Σορβόνη. Αν ο κύριος Πρεβελάκης ήταν κανά αναρχοκομμουνιστικό, αντικρατικό στοιχείο, θα έλεγαν αγανακτισμένοι οι φίλοι και οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους «τόσα καταλαβαίνει, τόσα λέει!». Αλλά ο κύριος Πρεβελάκης είναι ένας δεξιός πατριώτης, αρκετά έντιμος ωστόσο (και εκτός συνόρων) ώστε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως είναι.

Δεν είναι μυστικό. Όταν οι τρισκατάρατοι «τροϊκανοί» πλησίασαν την χρεωκοπημένη ελληνική περίπτωση, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’10, «ανακάλυψαν την αμερική»: ένα ξεγυρισμένο failed state σχεδόν σε κάθε πλευρά εκείνου που λέγεται «δημόσια διοίκηση». Όχι επειδή είναι πονόψυχοι αλλά επειδή κουβαλάνε την ιδεολογία του «λευκού ανορθωτή» δημιούργησαν ένα πλέγμα ειδικών απ’ τους καλύτερους κάθε ευρωπαϊκού κράτους, που το ονόμασαν «task force», για να οργανώσει κάποιο είδος σοβαρής διοικητικής ανασυγκρότησης του ελλαδιστάν στους κυριότερους τομείς. Επικεφαλής διορίστηκε στα μέσα του 2011 ο τότε αντιπρόεδρος της «ευρωπαϊκής τράπεζας για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη» (EBRD) γερμανός Horst Reichenbach.

Γατάκια!!! Ούτε αυτός πέρασε καλά, ούτε η task force του (ούτε η συζυγός του…): του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει! Στην αναμέτρηση του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού διοικητικού ορθολογισμού με του έλληνος τον τράχηλο (δηλαδή τις πραγματικές πολιτικά προσοδικές δομές διοίκησης) το σκορ αποδείχθηκε πολλά – μηδέν σε βάρος του πρώτου! Τελικά όλοι αυτοί οι «κατοχικοί» τα μάζεψαν κι έφυγαν άρον άρον την άνοιξη του 2015, καθότι η απέχθεια που ήδη υπήρχε μόνιμα εναντίον τους μέχρι τότε βρήκε clean face στην «πρώτη φορά αριστερά». Που τους ξεφορτώθηκε οριστικά: go back mr. Reichenbach!!!

Ένας άλλος σημαντικός εντόπιος ιστορικός, ο Γιώργος Δερτιλής, κι αυτός εκ δεξιών αλλά καθόλου κομματόσκυλο, έχει ασχοληθεί συστηματικά και απομυθοποιητικά με την πραγματική ιστορία εκείνου που ονομάζεται «ελληνικό κράτος». … Η μοχθηρία ήταν ανέκαθεν μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας: αυτό είναι ένα απ’ τα πολλά συμπεράσματά του (πράγμα που θυμίζει πόσο αυθεντικά έλληνες είναι διάφοροι που έχουν άλλη ιδέα για τον εαυτό τους…)

Οι προσπάθειες εξορθολογισμού του εντόπιου συστήματος διοίκησης κατάγονται … απ’ τον Καποδίστρια. Και οι παταγώδεις αποτυχίες το ίδιο. Είναι όμως λαθεμένη η προσέγγιση η οποία προκειμένου να προσπεράσει την διαπίστωση του Πρεβελάκη θεωρεί ότι το ελλαδιστάν ΜΠΟΡΕΙ να έχει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση … αρκεί να αλλάξει η προηγούμενη ή η επόμενη κυβέρνηση… Αυτό που είναι γνωστό σαν «ορθολογικό κράτος» είναι πιθανότατα η ιστορική εξαίρεση στον πλανήτη, και μάλλον έχει σχέση είτε με πρώην αυτοκρατορίες / ιμπεριαλισμούς είτε με περιοχές που υιοθέτησαν την βασική λειτουργική λογική των αυτοκρατορικών γραφειοκρατιών. Το ελλαδιστάν δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, τέτοια περίπτωση: οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες έκαναν κουμάντο, οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες κάνουν.

Τι κάνουμε, λοιπόν, όταν προκύπτει βαρύς χιονιάς, ή φωτιά στο κοντινό δάσος, ή;;;; Πρώτο και σημαντικότερο: δεν πατάμε “enter” περιμένοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί!! Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, αποβάλουμε την επικίνδυνη και ανιστόρητη ιδέα ότι θα έρθει ο κύριος κράτος να μας σώσει (συνήθως με την μορφή των φαντάρων)!!! Τρίτο, θυμόμαστε πως αν υπάρχει μια (ξεχασμένη εν πολλοίς) «λαϊκή παράδοση» στα μέρη μας με κάποια αποτελεσματικότητα, αυτή αφορά την αυτενέργεια, συλλογική ακόμα καλύτερα. Λερώνουμε χέρια και πόδια, ιδρώνουμε, κοπιάζουμε… Μπορεί να μην είναι διάσημο μοντέλο η συλλογική συνεργασία κι αυτενέργεια από κάτω, μπορεί να μην λύνει τα πάντα, μπορεί να μην κινεί πυροσβεστικά αεροπλάνα και αποζημιώσεις, είναι όμως σίγουρα προτιμότερη απ’ την μόνιμη γκρίνια, μιζέρια, τις μικροαστικές φαντασιώσεις – και την «ελπίδα που έρχεται»…

Εννοείται: μακριά κι αλάργα από οποιονδήποτε εντόπιο επαγγελματία πολιτικό «σωτήρα»!

(ΥΓ 1. Τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους «σωτήρες»; Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλον! Να, για παράδειγμα ο «ανερχόμενος», ο «είμαι το αύριο», δεν αφήνει την καρέκλα με τα 15 χιλιάρικα στις Βρυξέλες, μέχρι να πιάσει καρέκλα με 10 χιλιάρικα στην Αθήνα. Άξιος!

ΥΓ 2. Οι λέξεις «Αττική Οδός» ήταν η κοινοτοπία και το ανάθεμα της προηγούμενης εβδομάδας. Καθόλου άδικα. Τι περίεργο όμως; «Αττική Οδός» δεν είναι κάποια εταιρεία, αλλά κοινοπραξία εταιρειών, που έχουν πιο ιντριγκαδόρικα ονόματα: Άκτορας (με 65,7% των μετοχών), και Άβαξ (με 24,19% + 10,02% = 34,21% των μετοχών).

Τι τακτ όμως, τι σεβασμός, τι δέος για τους ντόπιους εργολάβους, ε; Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω…)

Το «άλμα» (2)…

Δευτέρα 22 Νοέμβρη>> Η μαζική παραγωγή λιπασμάτων είναι βασικό κομμάτι του πετροχημικού κύκλου – αυτό το ξέρουν όσοι ασχολούνται στα σοβαρά με την αντικαπιταλιστική κριτική. Τώρα πρέπει να μάθουμε το πως η αναδιάρθρωση του «ενεργειακού μοντέλου», η «Αλλαγή Καπιταλιστικού Παραδείγματος» (χαϊδευτικά: 4η βιομηχανική επανάσταση…), περνάει – θα περάσει… – απ’ το στομάχι εκατοντάδων εκατομυρίων υποτελών, σαν «κρίση τροφίμων»! Έπρεπε να το περιμένουμε, έτσι δεν είναι;

Θα το έχετε διαβάσει ήδη σε πρόσφατες αναφορές της ασταμάτητης μηχανής: μια τέτοια «κρίση τροφίμων» είναι ευπρόσδεκτη απ’ τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Δεν είναι μόνο το «συνθετικό κρέας» που … ψήνεται. Είναι και όλα τα γενετικά μεταλλαγμένα φυτά που περιμένουν τόσο την ευρωπαϊκή αγορά όσο και τις καλλιέργιες των κοινωνιών του καπιταλιστικού νότου των οποίων οι αγρότες έχουν αντισταθεί μαχητικά επί δεκαετίες στις βιομηχανίες των GMO, τύπου monsanto (αγορασμένη πλέον απ’ την γερμανική bayer… ξέρετε, την ίδια bayer που ο ceo της πανηγύριζε με την εξαπάτηση των υπηκόων για τις πλατφόρμες)…

Χωρίς αμφιβολίες οι “κοινωνικά υπεύθυνες” ποικιλίες θα είναι βιοτεχνολογικά «αναβαθμισμένες», meta-ρύζι, meta-στάρι και, τι σύμπτωση!, μεταξύ των προσόντων τους θα είναι και οι μικρότερες ανάγκες σε λιπάσματα… Και θα λύσουν (φυσικά…) το πρόβλημα της πείνας στον πλανήτη όπως πάντα σύμφωνα με το μάρκετιγκ δεκαετιών … Μόνο που αυτοί οι τριτοκοσμικοί αγρότες θα χάσουν την γη τους, το νερό, τον αέρα, τις σχέσεις, την κουλτούρα τους εν τω μεταξύ… Απεριόριστος ανθρωπισμός!!! Όπως πάντα στην ιστορία των λευκών. (Αν και τώρα είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρουν με την ευκολία που έμαθαν στο παρελθόν…)

Είναι απλά «ευπρόσδεκτη» μια τέτοια «κρίση τροφίμων»; Ή μήπως προκαλείται τεχνητά; Το ίδιο ερώτημα γεννήθηκε με την τρομοδιαχείριση του τσαχπίνη. «Άρπαξαν την ευκαιρία» τα αφεντικά ή την κατασκεύασαν αν όχι εξ αρχής σίγουρα αμέσως μετά; (Έλα ντε: χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;)

Πριν προλάβουν τα διάφορα τσακάλια να μας κατηγορήσουν (ξανά και βολικά) για «συνωμοσιολόγους» και «ψέκα» ερευνούμε την μετοχική σύνθεση των μεγάλων δυτικών παραγωγών λιπασμάτων, δηλαδή την ιδιοκτησία τους. Καμμία έκπληξη, λοιπόν, που οι μεγαλύτεροι μέτοχοι των CF Industries είναι η Vanguard και η BlackRock… Δύο απ’ τις πιο διάσημες (αμερικανικές) εταιρείες «επενδύσεων κεφαλαίου» που θα τις βρει κανείς σαν μετόχους σ’ όλους τους στρατηγικούς τομείς… Θα τις βρει οπωσδήποτε και στις μεγάλες φαρμακομαφίες!

Είναι δύο απ’ τις εκφάνσεις εκείνου που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε «συλλογικό κεφάλαιο». Αν δεν είναι αυτές οι μορφές «συλλογικού καπιταλισμού», «συλλογικών αφεντικών», που σχεδιάζουν και προσπαθούν να επιβάλλουν την «μετάβαση» στην 4η βιομηχανική επανάσταση και, οπωσδήποτε, τους όρους με τους οποίους θα γίνει, τότε ποιος είναι; Εσείς; Εμείς; Η BlackRock, για παράδειγμα, είναι το μεγαλύτερο δυτικό «επενδυτικό σχήμα» στον πλανήτη, με περιουσιολόγιο 9 τρισεκατομυρίων δολαρίων, με μετοχές και πόστα σε εκατοντάδες εταιρείες. Λέτε ότι οι ceo και οι μεγαλύτεροι μέτοχοί της δεν μπορούν (ή δεν επιδιώκουν) να κουνήσουν κατά τα συμφέροντά τους τα πιόνια, είτε πρόκειται για καπιταλιστικούς κλάδους είτε, δυστυχώς, για αιχμάλωτους πληθυσμούς;

Τίποτα συνωμοτικό απ’ την μεριά των αφεντικών! Όπως μάθαμε (;) καλά απ’ τις αρχές του 2020 με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, αυτές οι μεταβάσεις δεν γίνονται «ομαλά», γλυκά και όμορφα… Γίνονται βίαια, μέσα από «κρίσεις» και «έκτακτες ανάγκες», επιστρατεύοντας απ’ την μια μεριά ολοκληρωτικές πρακτικές της πολιτικής εξουσίας και απ’ την άλλη φόβους, απειλές, εκβιασμούς, πόνο, αίμα, στερήσεις… Η ριζική αναδιάρθρωση της αγρο-κτηνοτροφικής παραγωγής προς βιο-τεχνολογικές διαδικασίες (που, φυσικά, θα είναι υπό τον έλεγχο ενός σχετικά μικρού αριθμού εταιρικών δικτύων…) περιλαμβάνεται ήδη στη θρυλική «Agenda 2030» του … οηε! Και απ’ την άλλη μεριά το «κυνήγι-του-μεθανίου-όπου-κι-αν-εντοπίζεται» είναι διακηρυγμένο όνειρο ζωής προσωπικοτήτων όπως η κυρία Ursula von der Leyen – δηλαδή των αφεντικών που εκπροσωπεί – και μάλιστα ως το 2030… Μπορεί οι χρονολογίες να μετατεθούν, συμβαίνει αυτό με τις φιλόδοξες εκστρατείες τέτοιας κλίμακας. Αλλά οι στόχοι έχουν διακηρυχτεί∙ έχουν «γραφτεί στην πέτρα».

Όποιοι νομίζουν ότι η αντιμετώπιση της “κλιματικής αλλαγής” θα είναι ραντεβού με τους ήχους του δάσους πλανώνται πλάνην οικτράν! 

Ναι, υπάρχει σε εξέλιξη κλιματική αλλαγή: παγώνουν το παρελθόν βάζοντας φωτιά στο παρόν και στο μέλλον!

Η ακόμα πιο πίσω φωτιά

Πέμπτη 12 Αυγούστου>> Δεν είναι έξυπνο ούτε αποτελεσματικό: αν κάποιος έχει την δύναμη να επωφεληθεί από κάποια αιτία, αυτό δεν σημαίνει ότι την προκάλεσε ο ίδιος. Αν, για παράδειγμα, το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα έχει (ή θεωρεί ότι έχει) την δύναμη να επωφεληθεί από έναν ιό σαν τον τσαχπίνη, αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι τον κατασκεύασε ούτε ότι αυτός … είναι ανύπαρκτος.

Το ίδιο συμβαίνει με τις δασικές πυρκαγιές. Το ότι ελάχιστες εβδομάδες πριν την καταστροφή στην βόρεια Εύβοια (στις 24 Ιούνη) η «ρυθμιστική αρχή ενέργειας» είχε εγκρίνει την δημιουργία 3 αιολικών πάρκων ισχύος 48 + 48 + 34 MW (65 ανεμογεννήτριες συνολικά) σε περιοχές που τώρα έχουν γίνει στάχτη, δεν σημαίνει ότι την φωτιά την έβαλαν οι ενδιαφερόμενες εταιρείες…

Απ’ την άλλη μεριά είναι εύλογο ότι σε κάποια πολυτελή γραφεία κάπου μακριά διάφοροι ceo έτριβαν τα χέρια τους σκεπτόμενοι ότι «αν υπήρχε φόβος αντιδράσεων των ντόπιων για την μπίζνα μας, τώρα που όλα κάηκαν δεν θα υπάρξουν»… «Επιχειρείν» σημαίνει να επωφελείται κάποιος απ’ τις «ευκαιρίες», ακόμα κι όταν δεν τις δημιουργεί. “Επιχειρείν” σημαίνει να προχωράει κανείς επί πτωμάτων, ερειπίων, καταστροφών…

Οπότε; Η σπανιότητα των πόρων (για την οποία γράφαμε την περασμένη Δευτέρα) έκανε εκείνο που αναμενόταν: άφησε ακάλυπτη την βόρεια Εύβοια διευκολύνοντας αντικειμενικά την κατασκευή των αιολικών πάρκων…

Είναι, όμως, σωστός ο υπολογισμός των ceo;

Ο αιώνιος Benjamin έγραψε κάποτε ανάμεσα σ’ άλλα κι αυτό:

… Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού….

Με μια μικρή αλλά απαραίτητη τροποποίηση μπορούμε να πούμε ότι: Η “κατάσταση σπανιότητας των πόρων” είναι ο ήδη ισχύων κανόνας… Αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση σπανιότητας πόρων…

Που σημαίνει: δεν υπάρχουν διαθέσιμα βουνά για ανεμογεννήτριες στη βόρεια Εύβοια! Απλά δεν υπάρχουν! Sorry φιλόδοξοι ceo: αφού τώρα μόνο αποκαΐδια και με την πρώτη γερή βροχή όλα θα γίνουν λάσπη, αφού δεν υπάρχουν πια πόροι για υλοτόμους, μελισσοκόμους ή ρετσινάδες, ακόμα λιγότερο υπάρχουν πόροι (και χώροι…) για ηλεκτροπαραγωγούς!

Κι αν αυτό χρειάζεται διπλάσια ή τριπλάσια αντίσταση για να το καταλάβουν (οι μπίζνεσμεν), ας γίνει έτσι.

(Οι ντόπιοι, που τώρα είναι ήρωες, μετά θα κηρυχτούν «ρεμάλια»… Αλλά έτσι γίνεται σ’ αυτούς τους νοσηρούς καιρούς: οι εξουσίες προσπαθούν να μονοπωλήσουν τις λέξεις με τα νοήματά τους…)