Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη>> Είναι κυνικό, γελοίο, ή μήπως και τα δύο μαζί; Ορισμένοι φίλοι της don Rico & Co νοσταλγούν την περίοδο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ως εποχή κρατικής πυγμής και αποτελεσματικότητας (;;;) – και συμβουλεύουν την με-κάποιο-τρόπο αναβίωσή της. Ενδεικτικό (χθεσινό) απόσπασμα, δεν έχει σημασία τι, που, ποιος. Ο τονισμός δικός μας:
… Πώς μπορεί μια κυβέρνηση, όπου το επιτελείο δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς και οι υπουργοί αισθάνονται αναλώσιμοι από το επιτελείο, να αναλάβει αυτόν τον πολιτικό και επιχειρησιακό άθλο; Η απάντηση είναι απλή: Μπορεί απλώς να μιμηθεί τον εαυτό της. Μπορεί να θυμηθεί το μοντέλο διαχείρισης της πρώτης φάσης της πανδημίας. Τότε, όπως και τώρα, η απειλή ήταν παγκόσμια και υπερέβαινε τις δυνάμεις ενός κράτους στοιχειωμένου ήδη από χρόνιες ανεπάρκειες. Τότε, όμως, σε αντίθεση με τώρα, το κράτος δεν εμφανίστηκε για να δηλώσει (μόνο) αδυναμία. Αντιθέτως. Εμφανιζόταν καθημερινά με ένα τελετουργικό όχι πολιτικής, αλλά επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας που κατάφερε να πείσει ότι υπάρχει σχέδιο άξιο να ακολουθηθεί, παρά τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες…
Μάλιστα… Ένα «τελετουργικό επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας» χρειάζεται: τότε το ονομάσαμε «η προσευχή των 6.00 το απόγευμα»…. Όμως το ρημαδογκουβέρνο το μόνο που έκανε ήταν να ακολουθήσει πιστά (και κάποτε με υπερβάλλοντα ζήλο) τις οδηγίες / διαταγές του κυρ Βασίλη Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, του κτηνίατρου ceo και διάφορων παρόμοιων, μασκαρεμένων φυσικά σε «επιστημονική κοινότητα». Η οποία «επιστημονική κοινότητα», εντόπια και διεθνής δυτική, δεν είναι εδώ και χρόνια τίποτα περισσότερο από κουκούλα της βιομηχανίας της υγείας – με το αζημίωτο…
Και ποιο ήταν το σχέδιο που έπρεπε να επιβάλει το «τελετουργικό της επιστημονικής και επικοινωνιακής επικοινωνίας»; Αυτό το απλό: τρομάξτε τους, κλειδώστε τους, και (αν τσινίσουν) τιμωρείστε τους! Με απλά λόγια: καταστολή, όλων των ειδών εκτός απ’ την άμεση, φυσική βία!
Γιατί, λοιπόν, είναι αξιοζήλευτη η απόδοση-σε-καταστολή, σε psy ops και προπαγάνδα, ώστε να αποτελεί την «λύση» για τα αλλεπάλληλα-κτυπήματα-της-μοίρας στην don Rico & Co; Μήπως όσοι νοσταλγούν αυτή την επιτυχία είναι φασίστες; Όχι, δεν πρόκειται απλά γι’ αυτό∙ όχι, σίγουρα, αν χρησιμοποιήσουμε τις κλασσικές έννοιες των λέξεων. Υπάρχει κάτι βαθύτερο και πλατύτερο: η παραγωγή και η διαχείριση κρίσεων (πραγματικών ή φανταστικών) είναι το manual του κράτους-κρίση/αναδιάρθρωση… αλλά απαιτεί την μόνιμη συσκότιση / παραπλάνηση / αποπλάνηση των υπηκόων έτσι ώστε να είναι υπάκουοι και σιωπηλοί σαν υπνοβάτες.
Μπορεί μια τέτοια συνταγή να «λύσει» το πρόβλημα της εσκεμμένης κρατικής αδυναμίας σε δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σιδηροδρομικές γραμμές και τόσα ακόμα; Όχι. Απλά μπορεί (και πρέπει) να συσκευάσει την καταστροφή ή/και τον θάνατο σε κάτι «θετικό»: αυτό που έκανε η τρομοεκστρατεία. Αφού κάθε κρίση είναι μια υπέροχη ευκαιρία…
Εν τέλει είναι πολύ ευκολότερη η «απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν» και η λογοκρισία παρά η κατασκευή μιας γερής γέφυρας και αποτελεσματικών υπονόμων. Αν σε δοξάζουν για τα πρώτα και σε ελεεινολογούν για τα δεύτερα, ίσως χρειάζεσαι περισσότερες (ή καινούργιες) δόσεις απ’ αυτά – για να ρεφάρεις…