Tag: βενεζουέλα

Διευκρινίσεις (3)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> 3 + 2 ερωτήσεις κι απαντήσεις για το ουκρανικό πεδίο μάχης και όχι μόνο:

1 – Μερικές αρκετά πρόσφατες δηλώσεις του Putin και του υπ.εξ. Lavrov θεωρούνται απ’ τους φίλους της Μόσχας φιλο-παλαιστινιακές. Απ’ την άλλη μεριά έχει απαγορευτεί να δημοσιοποιηθούν στη ρωσία αποτελέσματα γκάλοπ σχετικά με την Παλαιστίνη που δείχνουν ισχυρή υποστήριξη του πληθυσμού στην παλαιστινιακή αντίσταση. Πως εξηγούνται τέτοιες αντινομίες;

Η ιστορική σχέση της Μόσχας με την Παλαιστίνη, άρα και με το κράτος του ισραήλ, είναι μόνο ένα τμήμα των σχέσεων με τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Έτσι ενώ ο Λένιν κατηγορούσε τον σιωνισμό ως «αστικό εθνικισμό» και οπισθοδρομική ιδεολογία που κρύβει τις ταξικές διαιρέσεις μεταξύ των εβραίων, ο Στάλιν υποστήριξε την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης το 1947 και το 1948, θεωρώντας ότι το καινούργιο κράτος θα ήταν σοσιαλιστικό. Αργότερα, στη δεκαετία του ’50, σε συνθήκες «ψυχρού πολέμου» (: 3ου παγκόσμιου πολέμου…) βλέποντας το προφανές, ότι δηλαδή επρόκειτο για προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών ιμπεριαλισμών, η εσσδ άρχισε να στρέφεται στα αραβικά κράτη (αίγυπτο, συρία, ιράκ) που έμεναν σταθερά εχθρικά στη δημιουργία του συγκεκριμένου αποικιακού κράτους, αν και όχι με αυστηρό, «γραμμικό» τρόπο.

Η τωρινή πολιτική της Μόσχας δεν διαφέρει ιδιαίτερα. Το κύριο ενδιαφέρον της δεν είναι η Παλαιστίνη σαν τέτοια, ούτε το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, αλλά το σύνολο της Μέσης Ανατολής. Σ’ αυτό το σύνολο και σ’ αυτό το ενδιαφέρον το «παλαιστινιακό πρόβλημα» είναι ένα «αγκάθι» που η Μόσχα θα προτιμούσε να μην υπάρχει, με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά εφόσον υπάρχει – και η τωρινή ιστορική περίοδος δεν αφήνει αμφιβολίες – η Μόσχα πρέπει όχι να κάνει κάτι με ιδιαίτερη εστίαση στην «τύχη» των Παλαιστινίων, αλλά οπωσδήποτε να το συνυπολογίσει στη «γεωμετρία» της απώθησης των αμερικανικών / δυτικών ιμπεριαλισμών απ’ την ευρύτερη εποχή.

Εκεί οφείλονται οι απαγορεύσεις της δημοσιοποίησης της κοινής ρωσικής γνώμης για το θέμα: να μην ασκηθεί οποιαδήποτε πίεση στο Κρεμλίνο για παραπάνω κινήσεις απ’ τις ελάχιστες που είναι διατεθειμένο να κάνει ειδικά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι οποίες κινήσεις δεν γίνονται βάσει αρχών, αλλά «βλέποντας και κάνοντας». Το «βλέποντας και κάνοντας» αφορά κυρίως τις κινήσεις της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Αφορά επίσης και την έλλειψη ικανών συμμάχων (της Μόσχας) που θα μπορούσαν να βοηθηθούν στη βάση του γενικού δόγματος ότι «τα περιφερειακά προβλήματα πρέπει να λύνονται απ’ τα κράτη της περιοχής, χωρίς την άμεση παρέμβαση άλλων κρατών». Άρα για την «λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα» βαρύνοντα ρόλο θα μπορούσε να έχει η Δαμασκός.

Θα μπορούσε… Αλλά δεν μπορεί. Η Μόσχα διέσωσε μεν το καθεστώς Άσσαντ, αλλά αυτό απέχει πολύ απ’ το να είναι ένας ισχυρός τοπικός παράγοντας υπέρ των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την άμυνά του κατά των ισραηλινών και των αμερικανικών βομβαρδισμών – απέναντι στους οποίους η Μόσχα θα μπορούσε πολλά να πει (και να κάνει) υπό άλλες συνθήκες.

Οι δηλώσεις συμπάθειας της Μόσχας προς τους παλαιστίνιους συνοδεύονται από καταγγελίες κατά της Ουάσιγκτον – ποτέ κατά του Τελ Αβίβ. Όσο για τα ψηφίσματα στον οηε, εκεί η Μόσχα επιδίδεται με τον αναμενόμενο κυνισμό σε ασκήσεις ύφους απέναντι στα κράτη του «παγκόσμιου νότου».

Πρόσφατα η Μόσχα μετακίνησε έναν (άγνωστο αλλά μάλλον μικρό) αριθμό στρατιωτών της απ’ την βόρεια συρία στα συρο-ισραηλινά σύνορα, κοντά στα Υψώματα του Γκολάν. Πρόκειται για συριακή επικράτεια που έχει καταλάβει το απαρτχάιντ καθεστώς απ’ το 1967 και έχει προσαρτήσει απ’ το 1981 (και με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού…) – εντελώς παράνομα σύμφωνα ακόμα και με ένα πολύ πρόσφατο ψήφισμα (στις 30 Νοέμβρη) της γενικής συνέλευσης του οηε. Όμως αυτή η συμβολική προς το παρόν κίνηση μόνο έμμεσα σχετίζεται με την σφαγή των Παλαιστινίων. Η Μόσχα προειδοποιεί το Τελ Αβίβ (και έμμεσα την Ουάσιγκτον) μετά τους βομβαρδισμούς στη συρία (μεταξύ άλλων και του αεροδρομίου στη Δαμασκό) – αφού η συρία σαφώς ενδιαφέρει την Μόσχα πολύ περισσότερο απ’ την Παλαιστίνη.

2 – Η Μόσχα έτσι κι αλλιώς έχει ανοικτό το ουκρανικό πεδίο μάχης. Τι εξελίξεις αναμένονται εκεί;

Το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου τείνει να εξαντλήσει τόσο τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να πολεμήσουν όσο και, κυρίως, το ηθικό τους. Η «μεγάλη αντεπίθεση προς την θάλασσα του Azof» που ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου Ιούνη δεν κατέληξε απλά σε ήττα. Ήταν καταστροφή. Σε συνδυασμό με την δυτική δημαγωγία οι ουκρανοί, στρατιώτες και μη, είχαν πεισθεί ότι θα είναι μια επίθεση – περίπατος. Οι έξι μήνες από τότε ως σήμερα ήταν μήνες δεκάδων χιλιάδων νεκρών στρατιωτών, και ακόμα περισσότερων τραυματιών∙ χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Υποτίθεται πως οι σύμμαχοι του Κιέβου, κατά κύριο λόγο η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, «πιέζουν» τώρα για οποιοδήποτε είδος ανακωχής – μέσω – διαπραγματεύσεων∙ και ότι ο κλόουν του Κιέβου αρνείται, επειδή δεν μπορεί να πουλήσει ήττα εκεί που πούλαγε νίκες και θριάμβους. Αλλά η δύση δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα η ίδια. Εφόσον ήταν ο κύριος παράγοντας (ως νατο) του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο, είναι σημαντικό το τι θα κάνει.

Η ιστορική λογική υποδεικνύει ότι το νατο δεν θα υποχωρήσει. Δεν μπορεί να υποχωρήσει. Κινήθηκε σα να έπαιζε τα ρέστα του στο ουκρανικό πεδίο μάχης και τώρα έχει στριμωχτεί ακόμα περισσότερο απ’ τους proxies του στο Κίεβο.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δείχνουν τώρα να θέλουν να αξιοποιήσουν την μολδαβία, εναντίον της τρανσδνειστερίας, μιας ζώνης εδάφους μεταξύ μολδαβίας και ουκρανίας όπου βρίσκεται ρωσικός στρατός.

Σε κάθε περίπτωση για το Κίεβο η ως τώρα ήττα είναι καθοριστική. Ο απρόβλεπτος παράγοντας είναι οι υποστηρικτές του.

3 – Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον ρωσικό στρατό στο ουκρανικό πεδίο μάχης ως απελευθερωτικό, και άρα ως αντικείμενο υπεράσπισης – αν όχι θαυμασμού.

Σε ότι αφορά τον ρωσόφωνο πληθυσμό στην ουκρανική επικράτεια, πράγματι ο ρωσικός στρατός είναι απελευθερωτικός. Στην αντιπαράθεσή του όμως με το νατο, που είναι η βασικότερη παράμετρος αυτού του πολέμου, η λέξη «απελευθερωτικός» είναι προβληματική έως αποπροσανατολιστική∙ ανάλογα φυσικά με τις απόψεις και την οπτική γωνία του καθενός. Η λέξη «αναθεωρητικός» θα ήταν πιο σωστή: η Μόσχα και όχι μόνον αυτή (επίσης: κυρίως όχι με στρατιωτικά μέσα) αμφισβητούν την δυτική ηγεμονία στον πλανήτη, τον δυτικό ιμπεριαλισμό που αναγορεύτηκε σαν ο μόνος και ανίκητος απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά.

Η ανάδυση «νέων κέντρων ισχύος» στον καπιταλιστικό πλανήτη και η αναμέτρησή τους με τα «παλιά» (και δυτικά…) ήταν προβλέψιμη τουλάχιστον 2 δεκαετίες πριν – την έχουμε καταγράψει με ακρίβεια σε δημόσια παρουσιασμένη (και όπως πάντα: περιθωριακή…) ανάλυση (3η γενιά νο 40, Οκτώβρης 2001∙ ανατύπωση: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Απρίλης 2017), αμέσως μετά την περιβόητη 11η Σεπτέμβρη 2001.

Στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν υπάρχει τίποτα «απελευθερωτικό», ακόμα κι αν, προς στιγμήν (με την ιστορική έννοια της λέξης «στιγμή») κάποια πλευρά αυτού του ανταγωνισμού μοιάζει πιο συμπαθητική ή πιο γενναιόδωρη προς τους αδύνατους άλλων πλευρών. Πρέπει να θυμηθούμε τους πολιτικούς μας πρόγονους. Το ΕΑΜ υποστηρίχτηκε (δέχτηκε την στήριξη) του Λονδίνου στη διάρκεια της κατοχής, στη διάρκεια του τότε ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ του άξονα και όλων των υπόλοιπων, αν και σαν ιδεολογία και πολιτική φιλοσοφία το ΕΑΜ δεν εννοούσε ότι συμμετέχει σ’ αυτόν. Και ήταν ακριβώς αυτοί οι σύμμαχοι που αμέσως μετά έκαναν ό,τι μπορούσαν να εξολοθρεύσουν το ΕΑΜ και ότι αυτό αντιπροσώπευε κοινωνικά και πολιτικά, σε συνεργασία βέβαια με τους εντόπιους φασίστες, τους βασιλικούς, κλπ. Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε τότε από εδώ – απ’ τους «συμμάχους»…

4 – Ο γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος Seymour Hersh έγραψε στις 30 Νοέμβρη ότι οι δύο αρχιστράτηγοι, ο ουκρανός Zalunsky και ο ρώσος Gerasimov, συζητούν τον τερματισμό του πολέμου. Προσθέτοντας ότι απ’ την μια μεριά το Κίεβο θα αναγνωρίσει ως ρωσικά τα εδάφη που έχει ως τώρα καταλάβει ο ρωσικός στρατός, απ’ την άλλη μεριά η Μόσχα θα επιτρέψει την ένταξη της ουκρανίας στο νατο, αλλά χωρίς επιθετικά όπλα ή άλλους νατοϊκούς στρατούς στο έδαφός της. Δεν είναι κάπως περίεργα αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Περί εμφυλίων πολέμων…

Δευτέρα 9 Γενάρη>> Οι mainstream δημαγωγοί θα συγκρίνουν το ντου των οπαδών του Bolsonaro στη Μπραζίλια με το ντου των οπαδών του ψόφιου κουναβιού πριν 2 χρόνια στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν ομοιότητες∙ όμως το σωστό είναι να περιληφθεί η βραζιλία μαζί με το περού στο τι συμβαίνει στην «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, και ποιες τακτικές έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το αμερικανικό βαθύ κράτος για να φρενάρει την παρακμή του (και τις επιρροές των rivals). Τακτικές που χρησιμοποίησε και στη βενεζουέλα.

Το ότι το βραζιλιάνικο ντου θα το «καταδικάσει» το αμερικανικό άσπρο σπίτι (ενώ το ‘παλατιανό πραξικόπημα’ στη Λίμα το υποστήριξε διακριτικά) δεν λέει πολλά. Η «δημιουργική καταστροφή» είναι μέθοδος υπεράνω προσώπων…

Δεν θα πούμε τώρα περισσότερα. Θα επανέλθουμε.

Κρίση συνείδησης;

Πέμπτη 25 Φλεβάρη. Η ε.ε. έπαψε να θεωρεί τον Guaido «αληθινό πρόεδρο» στη βενεζουέλα…. αλλά συνεχίζει να «κλωτσάει» τον Maduro: την περασμένη Δευτέρα επέβαλε νέες τιμωρίες σε 19 αξιωματούχους της κυβέρνησής του, επειδή “παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαίωματα”. Η απάντηση του Καράκας ήταν η απέλαση της πρέσβειρας της ε.ε. Isabel Brilhante…

Η διεθνής αμνηστία ανακοίνωσε προχτές ότι σταματάει να θεωρεί τον Navalny «κρατούμενο συνείδησης» (ανακάλυψε ότι είναι φασίστας!…) … αλλά θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την ελευθερία του… Το ότι ο ασήμαντος από πολιτική άποψη ακροδεξιός είναι φυλακισμένος όχι για την «πολιτική δράση» του αλλά για κατάχρηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, και ότι βρισκόταν έξω απ’ τα κάγκελα με περιοριστικούς όρους, αυτό ακόμα δεν συγκινεί την διεθνή αμνηστία… (Ας το σημειώσουμε κι αυτό: τον είχε κηρύξει «κρατούμενο συνείδησης» μόλις πριν ένα μήνα και κάτι, συγκεκριμένα στις 17 Γενάρη.)

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτική γελοιότητα, αλλά οι δικοί μας χαρακτηρισμοί δεν έχουν σημασία. Έχοντας χάσει το «μονοπώλιο της αλήθειας» (μονοπώλιο που είχε επιβάλει δια της βίας επί αιώνες…) ο δυτικός κόσμος αναγκάζεται, είτε σαν κράτη (π.χ. ε.ε.) είτε σαν πρωτοκλασσάτοι θεσμοί (π.χ. διεθνής αμνηστία) να ρεζιλεύεται στα μάτια τρίτων. «Τρίτοι» είναι ο υπόλοιπος πλανήτης…

Τώρα η ε.ε. ετοιμάζεται να επιβάλει καινούργιες «κυρώσεις» κατά του ρωσικού καθεστώτος – για τα μάτια του Navalny. Αυτές καθαυτές μπορεί να μην είναι σπουδαίες (και μένει να εγκριθούν). Τα κράτη μέλη της ε.ε. όπως και το Joνυσταλεάν, έχουν όμως την απαίτηση να συντηρήσουν «συμβολικά» έναντι τρίτων την ιδέα ότι είναι «υπερασπιστές της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Πρόκειται για τα ίδια κράτη (ή ένα μέρος απ’ αυτά…) που ετοιμάζονται να επιβάλλουν υγιειονομικό απαρτχάιντ στο εσωτερικό τους, ενάντια στους καθόλου αμελητέους αριθμητικά υπηκόους τους που αρνούνται τον πλατφορμιασμό, αφενός για να τους εκβιάσουν (ώστε οι φαρμακομαφίες να πετύχουν τα αστρονομικά κέρδη που προβλέπουν για το 2021…) και, αφετέρου, για να «σώσουν» (λένε) τις αεροπορικές και τουριστικές τους βιομηχανίες το ερχόμενο καλοκαίρι. Και, φυσικά, είναι τα ίδια κράτη που όταν δολοφονούνται μαζικά άοπλοι παλαιστίνιοι διαδηλωτές (30 Μάρτη – 12 Οκτώβρη 2018, the Great March of Return) ή η χούντα του Καΐρου έχει 60.000 (εξήντα χιλιάδες…) πολιτικούς κρατούμενους και δολοφονεί με βασανιστήρια ακόμα και πρωτοκοσμικούς (Giulio Regeni…) σφυρίζει… Και δυσκολεύεται…

Η αμφισβήτηση της «δυτικής υπεροχής» σε ζητήματα ελευθεριών και δικαιωμάτων γίνεται, δυστυχώς, ενδοκαπιταλιστικά. Απ’ τους ανταγωνιστές. Και από σαφώς “δεξιότερες”, αυταρχικές θέσεις. Αυτό θα έχει δραματικές συνέπειες (σε βάρος μας…) ακόμα και στο κοντινό μέλλον: όσο περισσότερο τα δυτικά αφεντικά χάνουν ή φοβούνται ότι θα χάσουν την πλανητική κυριαρχία τους, τόσο περισσότερο θα προσπαθούν να μπετονάρουν τους υπηκόους τους…

Για πάσα χρήση…

Ένας φίλος λιγότερος

Πέμπτη 7 Γενάρη. Ήταν ο τελευταίος που τον αναγνώρισε σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα», σε μια κίνηση που ξάφνιασε, ίσως, και τον ίδιο. Από χτες όμως ο Guaido δεν αναγνωρίζεται πια απ’ την ε.ε. σαν «μεταβατικός πρόεδρος»… Δεν είναι καν ούτε «πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης»: το κόμμα του απείχε απ’ τις εκλογές, οπότε η εθνοσυνέλευση ελέγχεται απ’ τον Maduro…. Μιλώντας λιγότερο ευγενικά: o Guaido είναι για τα σκουπίδια επίσημα, αν και η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εξακολουθούν να τον θεωρούν τον real president. Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει: όταν κάποιος χάνει την μπάλα την χάνει για τα καλά…

Απο χτες, λοιπόν, ο μετρ των διορατικών κινήσεων, ο συλλέκτης αποτυχημένων, ο πετυχημένος, ο γίγαντας υπεξ ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, νοιώθει περισσότερο μόνος. Έχασε τον αρμένιο πρωθυπουργό Pashinyan (οι φήμες λένε πως είτε κρύβεται είτε βρίσκεται σε κάποιου είδους «κατ’ οίκον κράτηση» – όχι εξαιτίας του τσαχπίνη…), έχει χάσει και τον general Haftar, φίλο κι αδελφό … Ποιοί του είχαν απομείνει στον μακρύ και δύσκολο δρόμο του 21ου αιώνα για ένα ελλαδιστάν των δέκα θαλασσών και των πέντε ηπείρων; Ο χασάπης του Καΐρου, ο φασίστας του Τελ Αβίβ, και ο γλυκούλης Guaido… Αυτός πάει – έχουν μείνει μόνο οι άλλοι δύο…

Πριν ένα χρόνο, στις αρχές του 2020, με χαρές και πανηγύρια ο ρημαδοΚούλης, ο μαφιόζος της νότιας κύπρου Αναστασιάδης και ο Netanyahu είχαν υπογράψει μια συμφωνία για …. έναν σωλήνα ονόματι east med… Τώρα ούτε που τον θυμάται κανείς – έχει μπει κι αυτός στη συλλογή των “μεγάλων κατορθωμάτων” του ελλαδιστάν.

Κι αν μας ρωτούσε κάποιος ποιος θα θέλαμε να είναι ο επόμενος που θα έχει μόνο συλλεκτική αξία και μόνο για τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, αυτός θα ήταν ο χασάπης του Καΐρου. Να πάρουν ανάσα οι αιγύπτιοι προλετάριοι!

Καλή χρονιά ρημαδο—–Νικόλα!

Βενεζουέλα

Κυριακή 12 Ιούλη. Συνεντευξιαζόμενο σ’ ένα ισπανόφωνο κανάλι της λατινικής αμερικής προχτές το ψόφιο κουνάβι ανήγγειλε ότι …. κάτι θα γίνει με την βενεζουέλα… και θα έχουμε μεγάλη εμπλοκή σ’ αυτό…

Το ψόφιο κουνάβι (ή οι σύμβουλοί του, πράγμα που είναι το ίδιο) φαίνεται να επιδιώκει ένα «νικηφόρο βήμα» κατά του Maduro, ώστε να τονωθεί το προφίλ του «προέδρου με πυγμή». Από πέρυσι το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον στρατό του το ναυτικό αποκλεισμό της βενεζουέλας· αλλά το πεντάγωνο είναι αντίθετο επειδή δεν βλέπει την «τακτική εξόδου» αν τα πράγματα χοντρύνουν. Η αφορμή που βολεύει μια αμερικανική προβοκάτσια τέτοιου είδους είναι η αποστολή, απ’ την Τεχεράνη, φορτίων βενζίνης στο Καράκας. Η πρώτη δόση (4 τάνκερ) πήγε πριν μέρες χωρίς προβλήματα ή εμπόδια απ’ το αμερικανικό ναυτικό· έχει ανακοινωθεί η επόμενη.

Το πρόβλημα που θα μπορούσε να αποκτήσει ένας τέτοιος ναυτικός αποκλεισμός είναι εκείνο που υποδεικνύουν στο ψόφιο κουνάβι οι καραβανάδες του. Επειδή θα είναι μονομερής ενέργεια (και όχι απόφαση του οηε…) θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια – σύμφωνα, άλλωστε, με τη «διεθνή νομοθεσία»... Την προηγούμενη φορά που το ψοφιοκουναβιστάν είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει τέτοιο αποκλεισμό ήταν σε βάρος της βόρειας κορέας. Και ο Kim ο little rocket man είχε απαντήσει ότι θα κτυπήσει· πράγμα που ξεπερνούσε τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον.

Δεν θα είναι ευκολότερο αυτό το κόλπο κατά του Maduro, παρότι δεν είναι γνωστό τι όπλα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά του αμερικανικού ναυτικού. Πυρηνικά, πάντως, δεν έχει. Παρ’ όλα αυτά η πιθανότητα ενός φιάσκο, μιας στρατιωτικής εμπλοκής μεγαλύτερης απ’ αυτήν που χωράει το προεκλογικό καλάθι του ψόφιου κουναβιού, είναι μεγάλη…

(φωτογραφία: Η αποτυχημένη εισβολή μισθοφόρων στη βενεζουέλα στις αρχές Μάη, οργανωμένη από “άγνωστες” φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους, ήταν “μικρή εμπλοκή”…)

Τάκλιν στην καρωτίδα

Κυριακή 12 Ιούλη. Ενώ η «γραμμή Trump», αυτή της ανάσχεσης μέσω οικονομικού πολέμου, έχει αποτύχει παντού όπου χρησιμοποιήθηκε (ειδικά κατά της τριάδας Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη), η «γραμμή Pence», με ή χωρίς τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο στην προεδρική καρέκλα, δεν έχει εμφανιστεί πρακτικά ακόμα. Και ο καιρός περνάει.

Δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι τυπικά μεν μέσα στο «προεκλογικό» πρόγραμμα αλλά ουσιαστικά έξω απ’ αυτό, κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους ψάχνουν έναν «εύκολο στόχο» (ή έναν στόχο που να τον θεωρούν εύκολο) για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι το 2020 ξεκίνησε με την δολοφονία του Soleimani και του Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, για να ακολουθήσει ένα μπαράζ ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, με πάνω από 100 τραυματίες αμερικάνους πεζοναύτες – που θεωρήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον «λογική ανταπόδοση»… Και, στη συνέχεια, αλλεπάλληλες επιθέσεις με ρουκέτες σε διάφορες αμερικανικές βάσεις, από ιρακινούς ένοπλους, με νεκρούς πεζοναύτες, που ανάγκασαν τον αμερικανικό στρατό κατοχής να αναδιπλωθεί εγκαταλείποντάς τες.

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά: ο στρατός είναι το τελευταίο χαρτί της παρακμιακής άλλοτε αυτοκρατορίας, η οποία έχει να επιδείξει στρατιωτική νίκη που να μην αμφισβητείται απ’ την πανεύκολη εισβολή στον παναμά, στα τέλη του 1989…

Αυτός είναι ο έξτρα κίνδυνος μιας παρακμιακής υπερδύναμης: ότι μπορεί να (αναγκαστεί να) κινηθεί κάνοντας πολύ κοντοπρόθεσμους (και κοντόφθαλμους) υπολογισμούς, με μια διαδικασία επείγοντως…

(φωτογραφία: Θριαμβευτικό αμερικανικό τανκ στην πόλη του παναμά, με μεγάλα λάσο στο πλάι… Σκοπός της αμερικανικής εισβολής ήταν το να ΜΗΝ αναλάβει το κράτος του παναμά τον έλεγχο της ομώνυμης διώρυγας, όπως προβλεπόταν από διεθνείς συμφωνίες. Και στόχος ήταν ο δικτάτορας Noriega, που ήταν επί χρόνια asset της cia… Με δυό λόγια την τελευταία φορά που ο αμερικανικός στρατός νίκησε ήταν σε «φιλικό» το οποίο ήταν και στημένο…)

Άλλες (ελάχιστα φονικές) λεπτομέρειες

Παρασκευή 19 Ιούνη. Δεν είναι μόνο η αφρική που κρατάει ως τώρα «ανάρμοστη στάση» απέναντι στο θέαμα του θανάτου. Ενώ το δάκτυλο δείχνει επίμονα την βραζιλία, άλλα κράτη της κεντρικής ή/και της νότιας αμερικής είναι σα να μην υπάρχουν· επειδή η νεκροπολιτική δεν μπορεί να σπεκουλάρει πάνω τους.

Η κόστα ρίκα, για παράδειγμα, με πληθυσμό 5 μύρια, είχε ως χτες 1.939 διαπιστωμένα κρούσματα – και 12 θανάτους… Ποσοστό θνησιμότητας 0,61% επί των κρουσμάτων και 0,00024% επί του πληθυσμού.

Η βενεζουέλα, με πληθυσμό 32.200.000 είχε ως χτες 3.150 διαπιστωμένα κρούσματα – και 27 θανάτους… Ποσοστό θνησιμότητας 0,85% επί των κρουσμάτων, και 0.00084% επί του πληθυσμού. (Φυσικά ο παλιoMaduro κρύβει τους νεκρούς!!!! Ναι… Αλλά ο Guaido και οι οπαδοί του τι κάνουν; Ούτε ένα βίντεο με νεκρούς στο δρόμο, νταλίκες με φέρετρα, ομαδικούς τάφους…. τίποτα;)

Η ουρουγουάη, με πληθυσμό 3.500.000 είχε ως χτες 849 διαπιστωμένα κρούσματα και 24 θανάτους. Ποσοστό θνησιμότητας επί των κρουσμάτων 2,8% και 0,00068% επί του πληθυσμού.

H κούβα (η «σατανική» κούβα, με το «σατανικό» ιατρικό σύστημα!), με πληθυσμό 11,34 εκατομμύρια, είχε ως χτες 2.200 διαπιστωμένα κρούσματα και 83 θανάτους. Αυτό σημαίνει θνησιμότητα 3,7% επί των κρουσμάτων και 0,00073% επί του πληθυσμού.

Ξέρουμε τι θα πουν οι σαδιστές: εκεί είναι νότιο ημισφαίριο, κάτσε να πιάσει ο χειμώνας και τα λέμε. Αλλά και στη βραζιλία είναι νότιο το ημισφαίριο (με πληθυσμό 211 εκατομμύρια, η θνησιμότητα επί του συνόλου του βραζιλιάνικου πληθυσμού είναι τώρα 0,02%).

Όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε αύριο μ’ ένα συγκεκριμένο και εντυπωσιακό παράδειγμα, η «τρομερή φονικότητα» του covid 19 ΔΕΝ αποδεικνύεται (το αντίθετο) αν κάποιος θέλει να είναι στοιχειωδώς σοβαρός. Αντίθετα, εκείνο που αποδεικνύεται ως τώρα, είναι πως είτε οι πραγματικοί θάνατοι είτε, ακόμα περισσότερο, οι «φουσκωμένοι» που αποδίδονται στον covid 19, είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων, που είναι άσχετοι με αυτόν καθαυτόν τον ιό.

Αν φοράς γάντια μπορείς να πιάσεις την εποχή;

Πέμπτη 28 Μάη. Ποιός είναι που λέει τέτοιες αηδίες σαν τις πιο πάνω; Λέγεται Josep Borrell, είναι ισπανός σοσιαλδημοκράτης, τώρα κάθεται στην καρέκλα του «υπ.εξ. της ε.ε.»… Και αυτά τα είπε χτες στο συνέδριο των γερμανών πρεσβευτών. Καθότι, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το Βερολίνο αναλαμβάνει απ’ τον Ιούλιο την προεδρία της ε.ε.

Με άλλα λόγια ο τύπος… δεν ξέρει τι του γίνεται (ντάξει;)

Το πρόβλημα υπάρχει βέβαια: αν κάποιος κοιτάξει πέρα απ’ το σύννεφο ιών, σταγονιδίων και λοιπών αντικοινωνικών υλικών που αφήνει το φτέρνισμα ενός περαστικού, έχουν αρχίσει να πυκνώνουν οι στρατιωτικές κινήσεις σε κάποια “ζόρικα” σημεία του πλανήτη. Το πιο ταραγμένο είναι στη θάλασσα και στον αέρα ανατολικά της κίνας.

Όχι, δεν πρόκειται να αρχίσει παγκόσμιος πόλεμος… Έχει ξεκινήσει προ πολλού. Και, από κοινωνική άποψη, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τον covid-19 είναι σαν ένα απ’ τα καπνογόνα / παραισθησιογόνα αυτού του πολέμου.

Θυμάστε, για παράδειγμα, ένα ιρανικό πετρελαιοφόρο το περασμένο καλοκαίρι / αρχές φθινοπώρου; Λεγόταν Adrian Darya 1, κι αφού είχε κάνει τον γύρο της αφρικής μπήκε στη Μεσόγειο απ’ το Γιβλαρτάρ, πηγαίνοντας να ξεφορτώσει πετρέλαιο στην Λατάκεια, για λογαριασμό του καθεστώτος Άσσαντ… Θυμάστε πόσο το είχε επικηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν, πόση φασαρία είχε κάνει για πάρτη του ο Πομπηίας, μέχρι που πέρασε απ’ το μυαλό μας ότι μπορεί να κάνει ακόμα και πειρατεία; Τα θυμάστε αυτά; Έγιναν πριν μόλις 9 – 10 μήνες…

Ε, χτες μπήκε στην αοζ του Καράκας το τρίτο (απ’ τα συνολικά πέντε) ιρανικά τάνκερ που μεταφέρουν βενζίνη στο καθεστώς Μαδούρο. Υπό την προστασία του όποιου ναυτικού της βενεζουέλα και, ενδεχομένως, των ρωσικών πυραύλων που είναι παρκαρισμένοι εκεί… Η διαδρομή που έχουν κάνει είναι μέσω Σουέζ, Μεσογείου, Ατλαντικού…. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι η ανατολική Μεσόγειος που «παίζεται», και ο αγαπημένος σύμμαχος και εταίρος του ελλαδιστάν ο γνωστός plus one Πομπηίας ούτε που το σκέφτηκε να σταματήσει εκεί τον οχτρό… Είναι η πίσω αυλή του ψοφιοκουναβιστάν. Γιατί ως τώρα, παρά τις απειλές, το γενναίο αμερικανικό πεντάγωνο δεν έχει ρίξει μια γερή κλωτσιά και στους δύο ταραξίες, το Καράκας και την Τεχεράνη, την ώρα που σηκώνουν τα μεσαία τους δάκτυλα κάτω απ’ τη μύτη του; Μήπως επειδή ο αμερικανικός στρατός είναι εκτεθειμένος στο ιράκ (και όχι μόνο);

Οι τάσεις (σύγκρουσης…) που προϋπήρχαν όντως επιταχύνονται. Πάλι καλά που οι απλοί υπηκόοι τηρούν τις αποστάσεις του social distancing της μικροκλίμακας… Πάλι καλά που κρύβουν τη μύτη τους: κάτι βρωμάει έντονα.

Never mind. Ότι είναι μακρυά απ’ την μύτη είναι πια πολύ μακριά. Όπως το περιέγραψε κάποιος ινδός: Από γεωπολιτική άποψη, η στρατηγική ανυπακοή του ιράν στις ηπα μέσα στο δυτικό ημισφαίριο είναι μια ενδιαφέρουσα case study όχι μόνο για την παρακμή της αμερικανικής επιρροής στην ίδια την αυλή των ηπα, αλλά για την συνολική αποτελεσματικότητα του concept των «σφαιρών επιρροής» στην παγκόσμια πολιτική…

Ο κόλπος των χοιριδίων

Πέμπτη 14 Μάη. Στις 15 Απρίλη του 1961 οκτώ αμερικανικά βομβαρδιστικά κτύπησαν στρατιωτικά αεροδρόμια της κούβας, προετοιμάζοντας μια “απελευθερωτική” εισβολή. Πράγματι, δυο μέρες μετά, στις 17 Απρίλη, περίπου 1500 παραστρατιωτικοί φασίστες κουβανοί εξόριστοι στις ηπα, εκκινώντας απ’ την γουατεμάλα και τη νικαράγουα (τότε με χουντικά καθεστώτα), με αμερικανικά όπλα και εκπαίδευση (: cia), αποβιβάστηκαν σε μια νοτιοδυτική ακτή της κούβας (στην playa Giron), για να ανατρέψουν την επαναστατική κυβέρνηση στην Αβάνα – ηλικίας μόλις 2,5 χρόνων… Μέσα σε δύο ημέρες ο επαναστατικός στρατός της κούβας είχε «καθαρίσει». Όσοι απ’ τους «απελευθερωτές» επέζησαν έμειναν πολλά χρόνια στις φυλακές. Η Ουάσιγκτον και τα επιτελεία τους δάγκωσαν τις γλώσσες τους και έμειναν να μετράνε τις συνέπειες μιας τόσο κραυγαλέας ήττας. Η αμερικανική αποτυχία έμεινε στην ιστορία σαν «απόβαση στον κόλπο των χοίρων»· ήταν αρκετά πριν την παταγώδη ήττα στο βιετνάμ· και έδειξε πως ακόμα και στην κορύφωση του στρατιωτικού, οικονομικού και πολιτικού τους ιμπεριαλισμού οι ηπα δεν ήταν καθόλου ανίκητες, Εννοείται πως ο Κάστρο, o Tσε και η κουβανική επανάσταση έγιναν παγκόσμια σημεία αναφοράς…

Η προσπάθεια εισβολής στη βενεζουέλα πριν καμμιά δεκαριά μέρες από μερικές δεκάδες μισθοφόρους του γνωστού αγαπημένου του ρημαδογκουβέρνου Guaido, υπό την αιγίδα των αμερικανικών υπηρεσιών, δεν μπορεί καν και καν να διεκδικήσει κάποια ομοιότητα με το 1961! Από καμμία μεριά. Είναι κάτι σαν την φάρσα της “18ης Μπρυμαίρ”! Ο Μaduro σε καμμία περίπτωση δεν είναι ο επαναστάτης Κάστρο· ο Guaido είναι ένας προ πολλού αποτυχημένος καραγκιόζης· και η Ουάσιγκτον βρίσκεται σ’ έναν κατήφορο ισχύος που το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει ξαναζήσει· σ’ έναν κατήφορο του οποίου το τέλος δεν έχει φανεί ακόμα. Εν τέλει η αντιμετώπιση των εισβολέων δεν χρειάστηκε καν μέρες· μερικές ώρες ήταν αρκετές – ίσως και η βοήθεια των συμμάχων από μακρυά. Άλλωστε το Καράκας ήξερε έγκαιρα τα πάντα γι’ αυτήν· ακόμα και τα ονόματα των αμερικάνων μισθοφόρων που συμμετείχαν…

Έτσι η εισβολή αυτή απέκτησε το κοροϊδευτικό όνομα “ο κόλπος των χοιριδίων”. Δεν είναι η πρώτη αποτυχία του ψοφιοκουναβιστάν κατά του βενεζουελάνικου καθεστώτος. Αποτυχία ήταν οι υποτίθεται «σεισμικές διαδηλώσεις» που θα έκανε η αντιπολίτευση στο Καράκας, για να ρίξει το καθεστώς Maduro μ’ ένα φύσημα… Αποτυχία ήταν οι “ασφαλείς πληροφορίες” ότι ο στρατός ετοιμάζεται να ρίξει τον Μaduro – ως και φωτογραφίες είχε κυκλοφορήσει η απελπισμένη Ουάσιγκτον απ’ τους «ετοιμοπόλεμους λιποτάκτες»… Αποτυχία ήταν η προσπάθεια «ανθρωπιστικής εισβολής» στη βενεζουέλα, απ’ την μεριά της κολομβίας, τον Φλεβάρη του 2019… Αποτυχία ήταν όλες οι διεθνείς τουρνέ του Guaido… Αποτυχία ήταν η αμερικανο-αγγλο-ευρωπαϊκή προσπάθεια για “διεθνή απομόνωση” του Μaduro… Aποτυχία ήταν το εμπάργκο πετρελαίου σε βάρος του Καράκας….

Μετά από τόσες αποτυχίες, διαδοχικές, επίμονες, και αδύνατο να κρυφτούν, θα άξιζε ίσως μια απάντηση σ’ αυτό: γιατί το ψοφιοκουναβιστάν επιμένει να σπάει τα μούτρα του στη βενεζουέλα; Γιατί; Όταν οι πάντες ξέρουν ότι εκεί υπάρχουν και ρώσοι στρατο-τεχνοκράτες και κινέζοι, γιατί το ψοφιοκουναβιστάν ελπίζει ότι μπορεί να ξεμπερδέψει χωρίς να κάνει κανονικό και ωμό πόλεμο;

Ίσως μια απάντηση βρίσκεται στον ανορθολογισμό που συναντάει κανείς σε πράξεις και επιλογές των «αρχόντων» στην ιστορία, πάντα όταν προσπαθούν να φρενάρουν την παρακμή τους χωρίς να έχουν πια τέτοιο περιθώριο.

Απομένει στον φίλο του Guaido, το γνωστό πολιτικό άστρο που λέγεται ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και είναι ο τωρινός υπ.εξ. του ένδοξου ελλαδιστάν, να βρει έναν τρόπο να του προσφέρει άσυλο… αν το ψοφιοκουναβιστάν αδυνατεί…

(φωτογραφία πάνω: το γρήγορο άδοξο τέλος μιας αμερικανικής εκστρατείας στην “πίσω αυλή”…

φωτογραφία κάτω: βοήθησαν και οι ρώσοι σύμμαχοι…)

Τσιγάρα για τον «πολιτικό κρατούμενο»!..

Παρασκευή 8 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον κακό χαμό υπάρχει μια ψυχή που ζει το δικό της μαρτύριο. Θα προτιμούσε να μην έχει σπουδάσει νομική, αλλά ιατρική… νάταν τώρα φημιστός λοιμωξιολόγος / θανατολόγος… να ακολουθεί τις συνταγές του w.h.o. και να τον λατρεύει το πόπολο…

Ο πρώτος αγνός και άδολος έρωτας του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, του εξοχότατου υπουργού εξωτερικών με το που ξεκίνησε την καριέρα του το περσινό καλοκαίρι, πάει κατευθείαν για τα κάγκελα. Και βαθιά. (Η αλήθεια είναι πως τριβόταν για καιρό στη γκλίτσα…) Τί έγινε;

Πριν 5 ημέρες, στις 3 Μάη, ντόπιοι εντόπισαν «περίεργα φουσκωτά» να αποβιβάζουν ενόπλους στην ακτή της la Guaira, στη μέση περίπου της βόρειας ακτογραμμής της βενεζουέλα. Ο στρατός έδρασε γρήγορα και έδεσε 13 άτομα, “φορτωμένα”. Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι δύο απ’ τους «περίεργους μισθοφόρους» ήταν αμερικανικά «νοικιασμένα πιστόλια»… Με πολύ υψηλές διασυνδέσεις στο ρημαδοκουναβιστάν.

Το κουβάρι ξετυλίχτηκε γρήγορα, καθώς την ευθύνη για την αποτυχημένη (όσο και βλακώδη…) εισβολή στη βενεζουέλα την ανέλαβαν αυτοί που την οργάνωσαν: ένας Jordan Goudreau, παρασημοφορημένο πεζοναυτοφασιστόμουτρο του αμερικανικού στρατού (με “επαίνους” απ’ την κατοχή του ιράκ και του αφγανιστάν…) με άκρες ψηλά στην Ουάσιγκτον· κι ένας Cliver Alcala Cordones, πρώην αρχικαραβανάς στη βενεζουέλα.

Πέρα, όμως, απ’ τις αμερικανικές διασυνδέσεις το φασιστότσουρμο Goudreau (που δήλωσε ότι είχε σκοπό να προκαλέσει εμφύλιο στη βενεζουέλα, να δέσει τον Maduro, και να τον στείλει πακέτο στις ηπα…. μπούρδες! θα τον καθάριζε…) είχε κι ένα αφεντικό στο Caracas. Το μαντέψατε: τον Guaido. Που, σύμφωνα με αποκαλύψεις της καθεστωτικής washington post, είχε δημιουργήσει τον περασμένο Αύγουστο κάποια «στρατηγική διοίκηση», για την οργάνωση πραξικοπήματος στο Caracas με αμερικανική χρηματοδότηση. Πιο συγκεκριμένα ο Goudreau είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Guaido ύψους 213 εκατομυρίων δολαρίων…

Τώρα πια υπάρχουν όλα τα στοιχεία για να κατηγορηθεί ο αγνός και άδολος έρωτας του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα, o Guaido, για όλα τα είδη των προδοσιών… Προλαβαίνει – δεν προλαβαίνει να την κάνει… Αν, παρ’ ελπίδι, του συμβεί το χειρότερο (το καλύτερο για τους βενεζουελάνους…) ο γενναίος έλληνας υπ.εξ. που τον έχει αναγνωρίσει (η σχέση τους είναι νόμιμη δηλαδή…) ξέρει τι πρέπει να κάνει…

(Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι ευφάνταστοι σχεδιαστές της εισβολής στη βενεζουέλα την είχαν ονομάσει «operation gideon». Αυτό ήταν το όνομα μιας επιχείρησης εκκαθάρισης 1.500 ντόπιων αράβων / παλαιστίνιων απ’ την ευρύτερη περιοχή της Beit She’an, το 1948…

Τί δουλειά είχε ο Gideon στη λατινική αμερική; Τί έμπνευση ήταν αυτή; Άγνωστες οι βουλές…)

(φωτογραφία: Ένας απ’ τους επίδοξους απελευθερωτές της βενεζουέλα – αυτός μπροστά, με την ιατρική μάσκα… Άραγε τα συμβόλαια που υπογράφουν περιλαμβάνουν κανονική μισθοδοσία ακόμα κι αν καταλήξουν φυλακή;)