Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> 3 + 2 ερωτήσεις κι απαντήσεις για το ουκρανικό πεδίο μάχης και όχι μόνο:
1 – Μερικές αρκετά πρόσφατες δηλώσεις του Putin και του υπ.εξ. Lavrov θεωρούνται απ’ τους φίλους της Μόσχας φιλο-παλαιστινιακές. Απ’ την άλλη μεριά έχει απαγορευτεί να δημοσιοποιηθούν στη ρωσία αποτελέσματα γκάλοπ σχετικά με την Παλαιστίνη που δείχνουν ισχυρή υποστήριξη του πληθυσμού στην παλαιστινιακή αντίσταση. Πως εξηγούνται τέτοιες αντινομίες;
Η ιστορική σχέση της Μόσχας με την Παλαιστίνη, άρα και με το κράτος του ισραήλ, είναι μόνο ένα τμήμα των σχέσεων με τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Έτσι ενώ ο Λένιν κατηγορούσε τον σιωνισμό ως «αστικό εθνικισμό» και οπισθοδρομική ιδεολογία που κρύβει τις ταξικές διαιρέσεις μεταξύ των εβραίων, ο Στάλιν υποστήριξε την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης το 1947 και το 1948, θεωρώντας ότι το καινούργιο κράτος θα ήταν σοσιαλιστικό. Αργότερα, στη δεκαετία του ’50, σε συνθήκες «ψυχρού πολέμου» (: 3ου παγκόσμιου πολέμου…) βλέποντας το προφανές, ότι δηλαδή επρόκειτο για προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών ιμπεριαλισμών, η εσσδ άρχισε να στρέφεται στα αραβικά κράτη (αίγυπτο, συρία, ιράκ) που έμεναν σταθερά εχθρικά στη δημιουργία του συγκεκριμένου αποικιακού κράτους, αν και όχι με αυστηρό, «γραμμικό» τρόπο.
Η τωρινή πολιτική της Μόσχας δεν διαφέρει ιδιαίτερα. Το κύριο ενδιαφέρον της δεν είναι η Παλαιστίνη σαν τέτοια, ούτε το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, αλλά το σύνολο της Μέσης Ανατολής. Σ’ αυτό το σύνολο και σ’ αυτό το ενδιαφέρον το «παλαιστινιακό πρόβλημα» είναι ένα «αγκάθι» που η Μόσχα θα προτιμούσε να μην υπάρχει, με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά εφόσον υπάρχει – και η τωρινή ιστορική περίοδος δεν αφήνει αμφιβολίες – η Μόσχα πρέπει όχι να κάνει κάτι με ιδιαίτερη εστίαση στην «τύχη» των Παλαιστινίων, αλλά οπωσδήποτε να το συνυπολογίσει στη «γεωμετρία» της απώθησης των αμερικανικών / δυτικών ιμπεριαλισμών απ’ την ευρύτερη εποχή.
Εκεί οφείλονται οι απαγορεύσεις της δημοσιοποίησης της κοινής ρωσικής γνώμης για το θέμα: να μην ασκηθεί οποιαδήποτε πίεση στο Κρεμλίνο για παραπάνω κινήσεις απ’ τις ελάχιστες που είναι διατεθειμένο να κάνει ειδικά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι οποίες κινήσεις δεν γίνονται βάσει αρχών, αλλά «βλέποντας και κάνοντας». Το «βλέποντας και κάνοντας» αφορά κυρίως τις κινήσεις της Ουάσιγκτον στην περιοχή.
Αφορά επίσης και την έλλειψη ικανών συμμάχων (της Μόσχας) που θα μπορούσαν να βοηθηθούν στη βάση του γενικού δόγματος ότι «τα περιφερειακά προβλήματα πρέπει να λύνονται απ’ τα κράτη της περιοχής, χωρίς την άμεση παρέμβαση άλλων κρατών». Άρα για την «λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα» βαρύνοντα ρόλο θα μπορούσε να έχει η Δαμασκός.
Θα μπορούσε… Αλλά δεν μπορεί. Η Μόσχα διέσωσε μεν το καθεστώς Άσσαντ, αλλά αυτό απέχει πολύ απ’ το να είναι ένας ισχυρός τοπικός παράγοντας υπέρ των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την άμυνά του κατά των ισραηλινών και των αμερικανικών βομβαρδισμών – απέναντι στους οποίους η Μόσχα θα μπορούσε πολλά να πει (και να κάνει) υπό άλλες συνθήκες.
Οι δηλώσεις συμπάθειας της Μόσχας προς τους παλαιστίνιους συνοδεύονται από καταγγελίες κατά της Ουάσιγκτον – ποτέ κατά του Τελ Αβίβ. Όσο για τα ψηφίσματα στον οηε, εκεί η Μόσχα επιδίδεται με τον αναμενόμενο κυνισμό σε ασκήσεις ύφους απέναντι στα κράτη του «παγκόσμιου νότου».
Πρόσφατα η Μόσχα μετακίνησε έναν (άγνωστο αλλά μάλλον μικρό) αριθμό στρατιωτών της απ’ την βόρεια συρία στα συρο-ισραηλινά σύνορα, κοντά στα Υψώματα του Γκολάν. Πρόκειται για συριακή επικράτεια που έχει καταλάβει το απαρτχάιντ καθεστώς απ’ το 1967 και έχει προσαρτήσει απ’ το 1981 (και με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού…) – εντελώς παράνομα σύμφωνα ακόμα και με ένα πολύ πρόσφατο ψήφισμα (στις 30 Νοέμβρη) της γενικής συνέλευσης του οηε. Όμως αυτή η συμβολική προς το παρόν κίνηση μόνο έμμεσα σχετίζεται με την σφαγή των Παλαιστινίων. Η Μόσχα προειδοποιεί το Τελ Αβίβ (και έμμεσα την Ουάσιγκτον) μετά τους βομβαρδισμούς στη συρία (μεταξύ άλλων και του αεροδρομίου στη Δαμασκό) – αφού η συρία σαφώς ενδιαφέρει την Μόσχα πολύ περισσότερο απ’ την Παλαιστίνη.
2 – Η Μόσχα έτσι κι αλλιώς έχει ανοικτό το ουκρανικό πεδίο μάχης. Τι εξελίξεις αναμένονται εκεί;
Το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου τείνει να εξαντλήσει τόσο τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να πολεμήσουν όσο και, κυρίως, το ηθικό τους. Η «μεγάλη αντεπίθεση προς την θάλασσα του Azof» που ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου Ιούνη δεν κατέληξε απλά σε ήττα. Ήταν καταστροφή. Σε συνδυασμό με την δυτική δημαγωγία οι ουκρανοί, στρατιώτες και μη, είχαν πεισθεί ότι θα είναι μια επίθεση – περίπατος. Οι έξι μήνες από τότε ως σήμερα ήταν μήνες δεκάδων χιλιάδων νεκρών στρατιωτών, και ακόμα περισσότερων τραυματιών∙ χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Υποτίθεται πως οι σύμμαχοι του Κιέβου, κατά κύριο λόγο η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, «πιέζουν» τώρα για οποιοδήποτε είδος ανακωχής – μέσω – διαπραγματεύσεων∙ και ότι ο κλόουν του Κιέβου αρνείται, επειδή δεν μπορεί να πουλήσει ήττα εκεί που πούλαγε νίκες και θριάμβους. Αλλά η δύση δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα η ίδια. Εφόσον ήταν ο κύριος παράγοντας (ως νατο) του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο, είναι σημαντικό το τι θα κάνει.
Η ιστορική λογική υποδεικνύει ότι το νατο δεν θα υποχωρήσει. Δεν μπορεί να υποχωρήσει. Κινήθηκε σα να έπαιζε τα ρέστα του στο ουκρανικό πεδίο μάχης και τώρα έχει στριμωχτεί ακόμα περισσότερο απ’ τους proxies του στο Κίεβο.
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δείχνουν τώρα να θέλουν να αξιοποιήσουν την μολδαβία, εναντίον της τρανσδνειστερίας, μιας ζώνης εδάφους μεταξύ μολδαβίας και ουκρανίας όπου βρίσκεται ρωσικός στρατός.
Σε κάθε περίπτωση για το Κίεβο η ως τώρα ήττα είναι καθοριστική. Ο απρόβλεπτος παράγοντας είναι οι υποστηρικτές του.
3 – Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον ρωσικό στρατό στο ουκρανικό πεδίο μάχης ως απελευθερωτικό, και άρα ως αντικείμενο υπεράσπισης – αν όχι θαυμασμού.
Σε ότι αφορά τον ρωσόφωνο πληθυσμό στην ουκρανική επικράτεια, πράγματι ο ρωσικός στρατός είναι απελευθερωτικός. Στην αντιπαράθεσή του όμως με το νατο, που είναι η βασικότερη παράμετρος αυτού του πολέμου, η λέξη «απελευθερωτικός» είναι προβληματική έως αποπροσανατολιστική∙ ανάλογα φυσικά με τις απόψεις και την οπτική γωνία του καθενός. Η λέξη «αναθεωρητικός» θα ήταν πιο σωστή: η Μόσχα και όχι μόνον αυτή (επίσης: κυρίως όχι με στρατιωτικά μέσα) αμφισβητούν την δυτική ηγεμονία στον πλανήτη, τον δυτικό ιμπεριαλισμό που αναγορεύτηκε σαν ο μόνος και ανίκητος απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά.
Η ανάδυση «νέων κέντρων ισχύος» στον καπιταλιστικό πλανήτη και η αναμέτρησή τους με τα «παλιά» (και δυτικά…) ήταν προβλέψιμη τουλάχιστον 2 δεκαετίες πριν – την έχουμε καταγράψει με ακρίβεια σε δημόσια παρουσιασμένη (και όπως πάντα: περιθωριακή…) ανάλυση (3η γενιά νο 40, Οκτώβρης 2001∙ ανατύπωση: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Απρίλης 2017), αμέσως μετά την περιβόητη 11η Σεπτέμβρη 2001.
Στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν υπάρχει τίποτα «απελευθερωτικό», ακόμα κι αν, προς στιγμήν (με την ιστορική έννοια της λέξης «στιγμή») κάποια πλευρά αυτού του ανταγωνισμού μοιάζει πιο συμπαθητική ή πιο γενναιόδωρη προς τους αδύνατους άλλων πλευρών. Πρέπει να θυμηθούμε τους πολιτικούς μας πρόγονους. Το ΕΑΜ υποστηρίχτηκε (δέχτηκε την στήριξη) του Λονδίνου στη διάρκεια της κατοχής, στη διάρκεια του τότε ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ του άξονα και όλων των υπόλοιπων, αν και σαν ιδεολογία και πολιτική φιλοσοφία το ΕΑΜ δεν εννοούσε ότι συμμετέχει σ’ αυτόν. Και ήταν ακριβώς αυτοί οι σύμμαχοι που αμέσως μετά έκαναν ό,τι μπορούσαν να εξολοθρεύσουν το ΕΑΜ και ότι αυτό αντιπροσώπευε κοινωνικά και πολιτικά, σε συνεργασία βέβαια με τους εντόπιους φασίστες, τους βασιλικούς, κλπ. Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε τότε από εδώ – απ’ τους «συμμάχους»…
4 – Ο γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος Seymour Hersh έγραψε στις 30 Νοέμβρη ότι οι δύο αρχιστράτηγοι, ο ουκρανός Zalunsky και ο ρώσος Gerasimov, συζητούν τον τερματισμό του πολέμου. Προσθέτοντας ότι απ’ την μια μεριά το Κίεβο θα αναγνωρίσει ως ρωσικά τα εδάφη που έχει ως τώρα καταλάβει ο ρωσικός στρατός, απ’ την άλλη μεριά η Μόσχα θα επιτρέψει την ένταξη της ουκρανίας στο νατο, αλλά χωρίς επιθετικά όπλα ή άλλους νατοϊκούς στρατούς στο έδαφός της. Δεν είναι κάπως περίεργα αυτά;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.