Tag: βενεζουέλα

Παιχνίδια με τις λέξεις;

Παρασκευή 24 Μάη. Το ξέρετε (υποθέτουμε) καθώς το έχουμε επισημάνει απ’ το καλοκαίρι του 2016. Ακόμα κι αν τα δίκτυα των «social media» έχουν γίνει το αγαπημένο πεδίο της μαζικά και κρατικά / παρακρατικά οργανωμένης παραπληροφόρησης / αποβλάκωσης, τα «επίσημα» media, με βαριά ονόματα και ιστορία, είναι εξίσου βασικοί πυλώνες των προπαγανδιστικών εκστρατειών στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν είναι σχετικά εύκολο να αποδώσει κανείς την απόλυτη ανυποληψία στο σύνολο των «social» δικτύων, η αντιμετώπιση των επίσημων και κυριλέ καθεστωτικών ψεμμάτων είναι πιο δύσκολη. Εδώ δεν πρέπει κανείς να διαγράφει εντελώς «τις γραμμές», αλλά να μπορεί να διακρίνει πίσω από αυτές.

Οι δύο πιο κάτω εικόνες έχουν διαφορά μόλις έντεκα ώρες – και οι δύο σαν τίτλοι για το ίδιο (ηλεκτρονικά αναρτημένο) ρεπορτάζ, των καθεστωτικών new york times. Στον πρώτο τίτλο η μαριονέτα Guaido χαρακτηρίζεται «σκασμένο λάστιχο» – και εξαιτίας αυτού να σκέφτεται να διαπραγματευτεί με τον Μαδούρο… Έντεκα ώρες μετά έγινε η διόρθωση: η μαριονέτα είναι ξανά «ηγέτης της αντιπολίτευσης», οπότε η διαπραγμάτευσή του με τον Μαδούρο μπορεί να εννοηθεί σα να γίνεται από θέση ισχύος….

Το ρεπορτάζ, παραμένοντας το ίδιο, δεν δίνει πόντους στη μαριονέτα. Σαν αποτυχημένος χαρακτηρίζεται. Αλλά ποιος κάθεται να διαβάσει τόσα πολλά γράμματα; Ο τίτλος (οποιοσδήποτε τίτλος) μεταφέρει συμπυκνωμένο το «νόημα» πολύ πιο αποτελεσματικά. Συνεπώς, σ’ αυτό το μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα, η δουλειά βρίσκεται στα bold και μεγάλα γράμματα. Αλλού (κι αυτό είναι το συνηθισμένο) προχωράει και στα plain και πολλά…

Αυτή είναι μόνο μια μεταβατική βάση του προπαγανδιστικού πολέμου. Θα έρθουν πολύ χειρότερα…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Μαριονέτα ψάχνει για σκοινιά

Δευτέρα 13 Μάη. Ο τετράκις αποτυχημένος «μεταβατικός πρόεδρος» Guaido (αποτυχημένος αλλά αναγνωρισμένος, ε;) δείχνει να έχει περιπέσει σε μια κοινή, ανθρώπινη κατάσταση: μανιοκατάθλιψη.

Σύμφωνα με δική του προχθεσινή ανακοίνωση «έδωσα οδηγίες στον πρεσβευτή μου στις ηπα Carlos Vecchio (ά λα και πρεσβεία ο μεταβατικός!!!) να συναντηθεί αμέσως με την διοίκηση της southern command και τον ναύαρχό της, για να δημιουργηθεί απευθείας σχέση». Αυτά τα είπε ο μαριονέτας μπροστά στους οπαδούς του – πράγμα που κάνει το αίσχος του ακόμα πιο επαίσχυντο.

Αλλά γιατί ο «μεταβατικός» (και αναγνωρισμένος διεθνώς, ε; τι λέει, για παράδειγμα, ο κυρ Macron επ’ αυτού;) προσπαθεί να παραστήσει ότι είναι ο αληθινός διοικητής της αμερικανικής southern command, και πως όπου νάναι θα την διατάξει να «απελευθερώσει» την βενεζουέλα; Ο ίδιος λέει ότι κάτι τέτοιο είναι «φυσικό», αφού θα πρόκειται για «συνεργασία» και όχι για «εισβολή». Α, τότε εντάξει!

Μωραίνει ο κύριος… Ο Guaido μάλλον νοιώθει ότι τον εγκαταλείπουν οι ως τώρα σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον, πολιτικοί και πράκτορες, και ψάχνει μήπως βρει παρηγοριά στην αγκαλιά καραβανάδων. Αν δεν μπορεί να ψήσει τον στρατό της βενεζουέλας, μήπως τα καταφέρει καλύτερα με τον αμερικανικό; Poor boy: η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει πια στα αφεντικά του είναι να στείλουν κάποιους killers να του φυτέψουν μια σφαίρα στο κεφάλι· και μετά να πουν ότι τον έφαγε ο Μαδούρο…

Τόσο χάλια…

(φωτογραφία: Στο χθεσινό ρεπορτάζ της γερμανικής καθεστωτικής dw ο μαριονέτας αναφέρεται σαν “αυτοανακηρυγμένος”… “Αυτό”; Μόνος του δηλαδή; Πάνε να καταργήσουν το ψοφιοκουναβιστάν σαν επίσημο “ανακηρυχτή” εκεί στο Βερολίνο;)

Θεωρία και πράξη

Δευτέρα 13 Μάη. Αν, πάντως, ο Guaido μείνει ζωντανός μπορεί να το ρίξει στο διάβασμα. Η αμερικανική διοίκηση «ειδικών επιχειρήσεων» διαθέτει πανεπιστήμιο (αλλοίμονο!) και εξέδωσε πολύ πρόσφατα μια 250σέλιδη ιστορική μελέτη με τίτλο «υποστήριξη στην αντίσταση: στρατηγικός σκοπός και αποτελεσματικότητα». Το πόνημα μελετάει 47 περιπτώσεις εμπλοκής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των συμμάχων τους) σε ανατροπές σε διάφορα κράτη, από το 1941 ως το 2003. Εννοείται πως κατά το «πανεπιστήμιο ειδικών επιχειρήσεων» αυτές οι σχεδόν 50 περιπτώσεις είχαν «απελευθερωτικό» στόχο, και οι περισσότερες ήταν πετυχημένες…

Όχι, το καλό πανεπιστήμιο «ειδικών αποστολών» δεν σκοπεύει καμμία έκδοση για τις επιτυχίες της επιχείρησης «stay behind» στην ευρώπη (μόνο;) – ούτε για την εξέλιξή της σε «stay in front» απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά!…

Αλλά η βιβλιογραφική έλλειψη συγχωρείται. Μην πέσουν μαζεμένα όλα. Ας διαβαστεί πρώτα το “support to resistance…” για τα masters του πανεπιστημίου, και βλέπουμε μετά τι θα χρειαστεί για τα διδακτορικά.

Οι Guaido και σία ας δοκιμάσουν πανεπιστημιακή καριέρα… Μερικές φορές πιάνει σαν διέξοδος.

Χαμόγελα στο Καράκας

Δευτέρα 6 Μάη. Η διαρροή του πρωτότυπου του σχεδίου της «αμερικανικής διοίκησης του νότου» (southcom) σίγουρα θα γιορτάζεται ήδη απ’ το καθεστώς Μαδούρο. Πρώτ’ απ’ όλα για την ημερομηνία του εξώφυλλου: 23 Φλεβάρη 2018… Ύστερα από 15 μήνες η «ανατροπή της δικτατορίας στη βενεζουέλα» όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς… αλλά και η απογοήτευση για την αποτυχία είναι τέτοια που έχουν ξεσπάσει ήδη οι πρώτοι (σοβαροί) καυγάδες στο ψοφιοκουναβιστάν – για την συνέχεια. Καθόλου πρωτότυπο, όλοι το ξέρουν: η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή.

Δεν είναι, όμως, μόνο η ημερομηνία. Η επίσημη απόδειξη της ύπαρξης στρατιωτικών αμερικανικών σχεδίων για πραξικόπημα στη βενεζουέλα εδώ και πάνω από ένα χρόνο ενισχύει θεαματικά το καθεστώς Μαδούρο (σίγουρα τους οπαδούς του!) και αποδυναμώνει εντελώς τους καουμπόυδες τύπου Guaido, Lopez και σία. Η διαρροή είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μιας ιμπεριαλιστικής απόπειρας που είχε ήδη αποτύχει (και μάλιστα σε δόσεις) οικτρά. Τι ειρωνεία όμως, ε; Να αποδεικνύεσαι ο καλύτερος υποστηρικτής του δηλωμένου εχθρού σου!!!

Κι εκεί είναι τώρα το πρόβλημα. Είναι αυτή μια ήττα που η Ουάσιγκτον μπορεί να παραδεχτεί, να χωνέψει έστω και σιωπηλά – χωρίς να κόψουν κάτι Bolton, κάτι Abrams και κάτι Pompeo (ο special one plus στους «3» της περιοχής μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) τις φλέβες τους; Όχι, δεν γίνεται.

Το Καράκας (και το ομώνυμο μπλοκ σύμφωνα με την ορολογία της ασταμάτητης μηχανής) αντιμετώπισε μεν με επιτυχία το έλασσον (τις μαριονέτες) – τώρα όμως βρίσκεται απέναντι στο μείζον. Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό χωρίς proxies. Απευθείας. Η κοινή λογική λέει ότι η Ουάσιγκτον θα μαζευτεί. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ισχύει υποχρεωτικά αυτή η ρημάδα η κοινή… (Αν ίσχυε; Αν ίσχυε το 3ο ράιχ δεν θα είχε τσακιστεί στο Στάλιγκραντ…)

Είναι γι’ αυτό που ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov λέει σε όλους τους τόνους (με διπλωματική φρασεολογία…) στην Ουάσιγκτον «μην τολμήσετε να…»;

Σύμμαχοι με τα όλα τους

Παρασκευή 3 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στις διεθνείς συμμαχικές επιλογές του. Μπορεί κάποιοι να εκπλαγούν που οι τωρινές κυβερνομαριονέτες αυτού του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, οι φαιορόζ δηλαδή, και ειδικά αυτό το θρασύδειλο πολιτικό προσωπικό της Κουμουνδούρου δεν καταδίκασε την παραπροχθεσινή απόπειρα πραξικοπήματος στη βενεζουέλα… δεδομένης της υποτιθέμενης ιδεολογικής (μόνο;) «φιλίας» τους με το καθεστώς Μαδούρο…

Κι όμως αυτοί οι τσατσορούφιανοι κυβερνήτες είναι άξιοι των θέσεων και των μισθών τους! Το καταλαβαίνουμε: καταπίνουν με πίκρα το σάλιο τους, βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους, μερικοί και μερικές μάλιστα μπορεί να κλαίνε διπλά, τριπλά και τετραπλά κάθε 5 Ιούλη… (Ας πούμε ότι είναι η “ημέρα του κροκόδειλου” ή, αλλιώς, «η επέτειος των δακρύων»….) Όμως πάνω απ’ όλα τα «εθνικά συμφέροντα»!!!

Τους αξίζουν όλα τα παράσημα απ’ την μεριά των αφεντικών τους, και την έχουν αποδείξει αυτή την αξία τους. Με τις χούντες και τα ρατσιστικά / φασιστικά καθεστώτα δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Sisi; Μωρέ Sisi! Ισραηλινό απαρτχάιντ; Μωρέ ισραηλινό απαρτχάιντ και ξερό ψωμί! Τοξικός; Ο καλύτερος πελάτης! (λέμε τώρα…) Πάνω απ’ όλα: ζήτω το γιουνάιτεντ ψοφιοκουναβιστάν οφ αμέρικα! Pompeo; «Αδελφέ που είσαι;»!!! Δεν υπάρχει βόθρος στα πέριξ και όχι μόνο, που να μην κάτσει επάνω του η «αριστερή» μύγα – για το καλό της πατρίδας πάντα!

Κατόπιν αυτών, το ότι δεν μπορούν να καταδικάσουν μια απόπειρα πραξικοπήματος στη βενεζουέλα που οργάνωσε ο μεγάλος και καλός σύμμαχος, το ότι δεν μπορούν καν να επιστρατεύσουν τον «αψύ», «τραχύ» πολάκειο τρόπο (ούτε ο ίδιος έχει καμιά όρεξη – χαζός είναι;) για να θίξουν αυτόν τον μεγάλο και καλό σύμμαχο, είναι αυτονόητο.

Κάποιοι, πολλοί, θα πουν «και τι μας νοιάζει εμάς; Ας μας δώσουν κανά τάληρο και είναι ο.κ.». Αυτοί είναι το εθνικό κρέας, η εθνική μάζα που μπορεί να μετακινείται από κόμμα σε κόμμα, αλλά όταν τρώει τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ τα τραπέζια των αφεντικών χορταίνει. Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, μπορεί και ελάχιστοι, θα θυμηθούν αυτό: ποτέ μα ποτέ η «εξωτερική πολιτική» ενός κράτους δεν ήταν άσχετη με την «εσωτερική πολιτική» του. Τα «εθνικά συμφέροντα» δεν είναι α λα καρτ, εδώ μπούτι κι εκεί κιμάς!!! Είναι παντού κιμάς – που σύχνα «κόβεται» κατ’ αρχήν εκτός συνόρων…  

Το ότι ο «αριστερός» εθνικισμός ανοίγει τον δρόμο στον «δεξιό» νομιμοποιώντας τον, ποιος θα το καταλάβει πριν να είναι εντελώς αργά;

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 3 Μάη. Ευτυχώς, για τον κόσμο και όχι για το καθεστώς της βενεζουέλας σαν τέτοιο (αν και, τελικά, και γι’ αυτό…) ο Μαδούρο δεν χρειάζεται την ελληνική συμπαράσταση. Φτάνει και περισσεύει αυτή που έχει ήδη.

Σύμφωνα με όσα περιγράφει χτες (με σαδιστικές λεπτομέρειες…) η αμερικανική καθεστωτική washington post το καθεστώς Μαδούρο, γνωρίζοντας πώς θα κινηθεί η μαριονέτα Guaido και οι πέριξ, τους έστησε παγίδα: συγκεκριμένοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του «κουβέντιαζαν μυστικά» με τον Guaido για εβδομάδες παριστάνοντας ότι είναι έτοιμοι να περάσουν στο πλευρό του. (Την παρόμοια σκηνή στο νονό 1 με τον φιλόδοξο πρεζέμπορα, τους Τατάλια και τον έμπιστο του Κορλεόνε που επιχειρεί να το παίξει εχθρός του την έχετε δει;) Ήταν τόσο επιτυχημένη η προσποίησή τους ώστε ο άθλιος γεροφασίστας Bolton, σίγουρος ότι στις 30 Απρίλη επίκειται η «μεγάλη ανατροπή» με την αλλαγή στρατοπέδου απ’ την μεριά τους, ανακοίνωσε τα ονόματά τους. Επρόκειτο για τον υπουργό άμυνας Vladimir Padrino Lopez, τον επικεφαλής του ανώτατου δικαστηρίου και τον διοικητή της προεδρικής φρουράς. Μέσα απ’ αυτές τις «κουβέντες» εννοείται ότι το καθεστώς Μαδούρο ήξερε τα πάντα σχετικά με τις μεθοδεύσεις του Guaido…

Η Ουάσιγκτον, αγχωμένη απ’ τις ως τώρα αποτυχίες της στην «πίσω αυλή» της, έφαγε αμάσητα και με χαρά τα παραμύθια των τριών – ο Guaido και οι μισθοφόροι του ακόμα πιο λαίμαργα. Τα χαράματα της 30ης Απρίλη που η μαριονέτα νόμιζε ότι ήταν αρκετό να αναγγείλει την “operation” για να ξεκινήσει η πορεία προς το προεδρικό μέγαρο και την κατάληψη της εξουσίας, άρχισε να ανακαλύπτει ότι ήταν απλά, για μια ακόμα φορά, ένας καραγκιόζης. Στην Ουάσιγκτον οι Bolton, Pompeo, Abrams και το ψόφιο κουνάβι μάσαγαν τα μουστάκια τους, τις γραβάτες τους, τα κορδόνια τους, τις σόλες τους, αφού οι μόνοι λιποτάκτες στο πλευρό του υπαλλήλου τους ήταν στην πράξη καμμιά 30 φαντάροι που τους διέταξαν οι λοχίες τους, χωρίς καν να τους πουν τι πρόκειται να κάνουν…

Σαν απατημένοι για μια ακόμα φορά «γαμιάδες» (συγχωρείστε μας την λέξη) σκέφτηκαν τι; Να κατηγορήσουν την Μόσχα ότι ο Μαδούρο ήταν έτοιμος να την κάνει απ’ το Καράκας, αλλά αυτή τον εμπόδισε…. Α χα! Ζήλειες, ε;

Μετρώντας ως τώρα, απ’ τις 23 Γενάρη, 4 καραμπινάτες αποτυχίες, η Ουάσιγκτον προσπαθεί από προσπάθεια σε προσπάθεια να «ανεβάσει την θερμοκρασία» – και πέφτει, κάθε φορά, σε ακόμα βαθύτερη τρύπα. Το διαδοχικό «ζεστό – κρύο» ξενερώνει αρκετούς απ’ τους λατινοαμερικάνους αλλά και ευρωπαίους συμμάχους της, που ακόμα κι αν είναι καθάρματα (είναι!) αμφιβάλουν για το αν μπορεί πράγματι να βάλει έστω ένα ίσιο ράφι σε γκαράζ – ας μην μιλήσουμε για «αυλή»…. Η απειλή «all option are on the table» δεν έπιασε – και παρά την επανάληψή της οι options λιγοστεύουν δραματικά.

Φαίνεται όμως ότι αντίστοιχα βελτιώνονται οι options στο Καράκας. Τι θα κάνει λοιπόν το παρανοημένο ψοφιοκουναβιστάν; Θα στείλει τους μισθοφόρους του «πρίγκηπα» της blackwater να «καθαρίσουν»; Αν ναι, τότε είναι που το ρωσικό αντίστοιχο μισθοφόρων, το wagner group, θα κάνει latin πάρτυ… Θα στείλει τον δικό του στρατό; Δεν το έκανε εναντίον της κούβας, θα το κάνει τώρα; Εκεί να δείτε γλέντια!

Ας το επαναλάβουμε για εμπέδωση: ακόμα πιο επικίνδυνη απ’ την άλλοτε ακμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η τωρινή παρακμή του…

Και οι μαριονέτες οπλοφορούν

Πέμπτη 2 Μάη. Φωτογραφίζεσαι με δυο ντουζίνες ένοπλους (παρεπιπτόντως: οι περισσότεροι παραδόθηκαν στον στρατό απ’ όπου είχαν λιποτακτήσει μετά από διαταγή κάποιου ανώτερού τους, λέγοντας ότι τους ξεγέλασαν και δεν ήξεραν ότι θα έπρεπε να πυροβολήσουν τους συναδέλφους τους…). Δηλώνεις απ’ τις 30 Απρίλη ότι «ο στρατός είναι με το μέρος σου», και ότι ξεκινάει η «επιχείρηση ελευθερία» (καθότι το αμερικανικό πεντάγωνο πάντα ξεκινάει τις δουλειές του με την λέξη «operation»). Με δυο λόγια κάνεις ό,τι μπορείς για να σκηνοθετήσεις ένα πραξικόπημα σαν «χρωματιστή επανάσταση». Και επειδή είσαι μαριονέτα δεν κάνεις τον κόπο να δεις αν έχεις ελπίδες, ρίχνοντας μια ματιά στο τι συνέβη στην άλλη άκρη του πλανήτη, σε μια παρόμοια «επιχείρηση», έναν Ιούλη ενός κάποιου 2016…

Το πρόβλημα του Guaido και των οπαδών του στη βενεζουέλα δεν είναι η απύθμενη βλακεία τους. Είναι ότι είναι αναλώσιμοι – και δεν το καταλαβαίνουν. Το φασισταριό της Ουάσιγκτον κάνει σχέδια και δίνει διαταγές· αλλά δεν κινδυνεύει με κάτι παραπάνω από μια αποτυχία· μια ακόμα στον παγκόσμιο χάρτη των operations του. Οι μαριονέτες του στο Καράκας πάτησαν, όμως, τις νάρκες. Μετά την χθεσινή και προχθεσινή αποτυχία τους (και μόνο η προκαταβολική σκηνοθεσία και τα επινίκεια διαγγέλματα πριν καν την αναμέτρηση θα ήταν αρκετά για να δείξουν τι θα ακολουθούσε) είναι εύλογο ότι έχουν εξασφαλίσει δίκες και καταδίκες για «έσχατη προδοσία». Ο Lopez, συνεργάτης και μέντορας υποτίθεται του Guaido, το κατάλαβε αμέσως: αντί να κάτσει να “γιορτάσει την απελευθέρωση” κατέφυγε οικογενειακά στην ισπανική πρεσβεία στο Καράκας, ζητώντας άσυλο…

Τι θα κάνει το αφεντικό τους με τις «all the options on the table»; Θα στείλει τα βομβαρδιστικά του για να τους σώσει; Δεν φοβάται τους S-300 του Μαδούρο τους οποίους «κούρντισαν» οι 100 φανεροί ρώσοι τεχνοκαραβανάδες;

Ναι, και οι μαριονέτες οπλοφορούν. Δεν είναι καθόλου σπάνιο ωστόσο να πυροβολούν τελικά τα κεφάλια τους…

(φωτογραφία: Φαίνεται ότι το καθεστωτικό cnn ήταν εκτός της επίσημης γραμμής του ψοφιοκουναβιστάν. Δεν μίλησε για «απελευθερωτική εκστρατεία» αλλά για «απόπειρα πραξικοπήματος». Ξερά και ωμά…)

Έχουν και οι μαριονέτες εκπροσώπους

Τετάρτη 24 Απρίλη. Είναι γεγονός ότι καμμία κυβέρνηση, συνεπώς ούτε η φαιορόζ, δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει το ταξίδι του Francisco Sucre στην Αθήνα. Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών αντι-Μαδούρο «εθνικής συνέλευσης» της βενεζουέλα ήρθε προχτές. Το ερώτημά μας, λοιπόν, δεν είναι γιατί τον δέχτηκε η φαιορόζ κυβέρνηση (σε επίπεδο ανάλογο του δικού του: συναντήθηκε με τον Κ. Δουζίνα, πρόεδρο της κοινοβουλευτικής επιτροπής άμυνας και εξωτερικών). Αλλά γιατί έκανε τόσο κόπο να έρθει ως εδώ.

Δεν έχουμε απάντηση. Όταν ο Sucre πετάχτηκε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη στη Ρώμη, είχε στόχο: ο φασίστας Salvini υπστηρίζει τον Guaido (αντίθετα απ’ το συγκυβερνόν «κίνημα των 5 αστέρων»). Συνεπώς ο Sucre ήθελε να επιβεβαιώσει από κοντά στην υποστηρίξη της «λίγκας του βορρά» και να μάθει τι προοπτικές υπάρχουν η φιλία του Salvini να γίνει επίσημη ιταλική θέση.

Στην Αθήνα όμως; Η προθυμοποίηση της φαιορόζ κυβέρνησης να παίξει ρόλο «μεσολαβητή» δεν είναι πειστική εξήγηση. Πρώτον επειδή ο Guaido δεν ψάχνει για ειρηνοποιούς· και δεύτερον επειδή αν έψαχνε υπάρχουν άλλοι καλύτεροι για τέτοια δουλειά.

Η πειστικότερη απάντηση είναι ότι ο Sucre ήθελε να συναντηθεί με τους ρημαδοΚούληδες, που (σύμφωνα με τιτίβισμα πριν 3 μήνες) συμμετέχει και υποστηρίζει την πρωτοβουλία του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και του ευρωκοινοβουλίου για να αναγνωρίσει τον Χουάν Γκουαϊδό ως προσωρινό πρόεδρο της βενεζουέλας….

Χμμμμ… «Στον κουβά» και ο ρημαδοΚούλης: αναγνώρισε έναν «πρόεδρο», έστω και προσωρινό· αλλά έχει τώρα έναν (συζητήσιμο) «ηγέτη της αντιπολίτευσης». Και, μα τα χίλια blackout, ακόμα κι αν βγει απ’ τη μέση ο Μαδούρο (απ’ την αντιπολίτευση…), θα πέσει τέτοιο σπρώξιμο για τον διάδοχό του ώστε ο Guadio έχει όλα τα προσόντα να καταλήξει σε προεδρικό χαλάκι…