Παρασκευή 31 Μάη. Είναι, ίσως, πιθανό να υποψιαστείτε το γιατί ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος περιλαμβάνει υποχρεωτικά έναν πόλεμο (που λέγεται “εμπορικός”) για την “μοιρασιά” αυτής ακριβώς της τεράστιας νέας παγκόσμιας αγοράς: συσκευών, αισθητήρων, δικτύων και υπηρεσιών.
Είναι επίσης πιθανό να θεωρήσετε ότι οι καπιταλιστικές κοινωνίες τείνουν πια προς ένα Οργουελιανό μοντέλο καθολικού και λεπτομερούς (κρατικού) ελέγχου. Αυτό είναι πράγματι μια πλευρά της σε εξέλιξη πραγματικότητας· όχι, όμως, η μοναδική. Θεωρούμε εξίσου σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) την διαμόρφωση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου (συμπεριλαμβανόμενης, οπωσδήποτε, της “κοινωνικότητάς” του) που απολαμβάνει να ζει όλο και περισσότερο εξαρτημένος απ’ τις ψηφιακές μεσολαβήσεις. Αδιαφορώντας όχι μόνο για το αν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι διαρκώς και περισσότερο ελέγξιμος (όχι αναγκαστικά απ’ το κράτος, σίγουρα όμως και απ’ αυτό) αλλά και για το ολοφάνερο ήδη γεγονός ότι ελέγχει όλο και λιγότερα στην καθημερινή του ζωή.
Ήταν ένα σωστό σύνθημα, στα ντουβάρια αυτής της πόλης, πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα το internet ήταν γνωστό μόνο στους «ειδικούς»: ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις κοπεί το ρεύμα. Στην σε εξέλιξη 4η βιομηχανική επανάσταση μια μακρόχρονη διακοπή ρεύματος (που θα σημαίνει και διακοπή «επικοινωνιών») δεν θα σημαίνει μόνο το τέλος του «πολιτισμού». Αλλά και το τέλος οποιασδήποτε αυταπάτης περί «ανθρωπινότητας»…
Εντάξει. Η «σούπερ ανθρωπινότητα» θα είναι η απάντηση… Στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα…