Month: May 2019

Σαφείς οδηγίες για τους φασιστοσυμμάχους

Παρασκευή 3 Μάη. Αν έχετε ακόμα απορίες – λέμε, «αν» – για το τι είναι ο ισραηλινός θεσμικός, κρατικός φασισμός, δεν έχετε παρά να δείτε το επόμενο (σχεδόν) 5λεπτο βίντεο – και να μην πιστεύετε στα μάτια και στ’ αυτιά σας. (Ακόμα και τα φτωχά αγγλικά είναι αρκετά για να κατανοήσετε τους υπότιτλους). Σύμφωνα με τις συνοδευτικές σημείωσεις, αυτοί που εμφανίζονται στο βίντεο δεν είναι «περιθωριακοί», αλλά μέλη του κόμματος «ένωση δεξιών κομμάτων» που συμμετέχει στον καινούργιο κυβερνητικό συνασπισμό του Netanyahou.

Όταν οι ελάχιστοι τολμηροί και τολμηρές ισραηλινοί/ες μέσα απ’ αυτό το φασιστικό απαρτχάιντ καθεστώς φωνάζουν πρόκειται για ναζισμό! οφείλουμε να τους ακούσουμε. Δεν υπερβάλλουν. Δίπλα και μαζί με την υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης έχουμε κάθε χρέος στην ευρύτερη δυνατή αντιφασιστική αλληλεγγύη…

Σύμμαχοι με τα όλα τους

Παρασκευή 3 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στις διεθνείς συμμαχικές επιλογές του. Μπορεί κάποιοι να εκπλαγούν που οι τωρινές κυβερνομαριονέτες αυτού του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, οι φαιορόζ δηλαδή, και ειδικά αυτό το θρασύδειλο πολιτικό προσωπικό της Κουμουνδούρου δεν καταδίκασε την παραπροχθεσινή απόπειρα πραξικοπήματος στη βενεζουέλα… δεδομένης της υποτιθέμενης ιδεολογικής (μόνο;) «φιλίας» τους με το καθεστώς Μαδούρο…

Κι όμως αυτοί οι τσατσορούφιανοι κυβερνήτες είναι άξιοι των θέσεων και των μισθών τους! Το καταλαβαίνουμε: καταπίνουν με πίκρα το σάλιο τους, βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους, μερικοί και μερικές μάλιστα μπορεί να κλαίνε διπλά, τριπλά και τετραπλά κάθε 5 Ιούλη… (Ας πούμε ότι είναι η “ημέρα του κροκόδειλου” ή, αλλιώς, «η επέτειος των δακρύων»….) Όμως πάνω απ’ όλα τα «εθνικά συμφέροντα»!!!

Τους αξίζουν όλα τα παράσημα απ’ την μεριά των αφεντικών τους, και την έχουν αποδείξει αυτή την αξία τους. Με τις χούντες και τα ρατσιστικά / φασιστικά καθεστώτα δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Sisi; Μωρέ Sisi! Ισραηλινό απαρτχάιντ; Μωρέ ισραηλινό απαρτχάιντ και ξερό ψωμί! Τοξικός; Ο καλύτερος πελάτης! (λέμε τώρα…) Πάνω απ’ όλα: ζήτω το γιουνάιτεντ ψοφιοκουναβιστάν οφ αμέρικα! Pompeo; «Αδελφέ που είσαι;»!!! Δεν υπάρχει βόθρος στα πέριξ και όχι μόνο, που να μην κάτσει επάνω του η «αριστερή» μύγα – για το καλό της πατρίδας πάντα!

Κατόπιν αυτών, το ότι δεν μπορούν να καταδικάσουν μια απόπειρα πραξικοπήματος στη βενεζουέλα που οργάνωσε ο μεγάλος και καλός σύμμαχος, το ότι δεν μπορούν καν να επιστρατεύσουν τον «αψύ», «τραχύ» πολάκειο τρόπο (ούτε ο ίδιος έχει καμιά όρεξη – χαζός είναι;) για να θίξουν αυτόν τον μεγάλο και καλό σύμμαχο, είναι αυτονόητο.

Κάποιοι, πολλοί, θα πουν «και τι μας νοιάζει εμάς; Ας μας δώσουν κανά τάληρο και είναι ο.κ.». Αυτοί είναι το εθνικό κρέας, η εθνική μάζα που μπορεί να μετακινείται από κόμμα σε κόμμα, αλλά όταν τρώει τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ τα τραπέζια των αφεντικών χορταίνει. Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, μπορεί και ελάχιστοι, θα θυμηθούν αυτό: ποτέ μα ποτέ η «εξωτερική πολιτική» ενός κράτους δεν ήταν άσχετη με την «εσωτερική πολιτική» του. Τα «εθνικά συμφέροντα» δεν είναι α λα καρτ, εδώ μπούτι κι εκεί κιμάς!!! Είναι παντού κιμάς – που σύχνα «κόβεται» κατ’ αρχήν εκτός συνόρων…  

Το ότι ο «αριστερός» εθνικισμός ανοίγει τον δρόμο στον «δεξιό» νομιμοποιώντας τον, ποιος θα το καταλάβει πριν να είναι εντελώς αργά;

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 3 Μάη. Ευτυχώς, για τον κόσμο και όχι για το καθεστώς της βενεζουέλας σαν τέτοιο (αν και, τελικά, και γι’ αυτό…) ο Μαδούρο δεν χρειάζεται την ελληνική συμπαράσταση. Φτάνει και περισσεύει αυτή που έχει ήδη.

Σύμφωνα με όσα περιγράφει χτες (με σαδιστικές λεπτομέρειες…) η αμερικανική καθεστωτική washington post το καθεστώς Μαδούρο, γνωρίζοντας πώς θα κινηθεί η μαριονέτα Guaido και οι πέριξ, τους έστησε παγίδα: συγκεκριμένοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του «κουβέντιαζαν μυστικά» με τον Guaido για εβδομάδες παριστάνοντας ότι είναι έτοιμοι να περάσουν στο πλευρό του. (Την παρόμοια σκηνή στο νονό 1 με τον φιλόδοξο πρεζέμπορα, τους Τατάλια και τον έμπιστο του Κορλεόνε που επιχειρεί να το παίξει εχθρός του την έχετε δει;) Ήταν τόσο επιτυχημένη η προσποίησή τους ώστε ο άθλιος γεροφασίστας Bolton, σίγουρος ότι στις 30 Απρίλη επίκειται η «μεγάλη ανατροπή» με την αλλαγή στρατοπέδου απ’ την μεριά τους, ανακοίνωσε τα ονόματά τους. Επρόκειτο για τον υπουργό άμυνας Vladimir Padrino Lopez, τον επικεφαλής του ανώτατου δικαστηρίου και τον διοικητή της προεδρικής φρουράς. Μέσα απ’ αυτές τις «κουβέντες» εννοείται ότι το καθεστώς Μαδούρο ήξερε τα πάντα σχετικά με τις μεθοδεύσεις του Guaido…

Η Ουάσιγκτον, αγχωμένη απ’ τις ως τώρα αποτυχίες της στην «πίσω αυλή» της, έφαγε αμάσητα και με χαρά τα παραμύθια των τριών – ο Guaido και οι μισθοφόροι του ακόμα πιο λαίμαργα. Τα χαράματα της 30ης Απρίλη που η μαριονέτα νόμιζε ότι ήταν αρκετό να αναγγείλει την “operation” για να ξεκινήσει η πορεία προς το προεδρικό μέγαρο και την κατάληψη της εξουσίας, άρχισε να ανακαλύπτει ότι ήταν απλά, για μια ακόμα φορά, ένας καραγκιόζης. Στην Ουάσιγκτον οι Bolton, Pompeo, Abrams και το ψόφιο κουνάβι μάσαγαν τα μουστάκια τους, τις γραβάτες τους, τα κορδόνια τους, τις σόλες τους, αφού οι μόνοι λιποτάκτες στο πλευρό του υπαλλήλου τους ήταν στην πράξη καμμιά 30 φαντάροι που τους διέταξαν οι λοχίες τους, χωρίς καν να τους πουν τι πρόκειται να κάνουν…

Σαν απατημένοι για μια ακόμα φορά «γαμιάδες» (συγχωρείστε μας την λέξη) σκέφτηκαν τι; Να κατηγορήσουν την Μόσχα ότι ο Μαδούρο ήταν έτοιμος να την κάνει απ’ το Καράκας, αλλά αυτή τον εμπόδισε…. Α χα! Ζήλειες, ε;

Μετρώντας ως τώρα, απ’ τις 23 Γενάρη, 4 καραμπινάτες αποτυχίες, η Ουάσιγκτον προσπαθεί από προσπάθεια σε προσπάθεια να «ανεβάσει την θερμοκρασία» – και πέφτει, κάθε φορά, σε ακόμα βαθύτερη τρύπα. Το διαδοχικό «ζεστό – κρύο» ξενερώνει αρκετούς απ’ τους λατινοαμερικάνους αλλά και ευρωπαίους συμμάχους της, που ακόμα κι αν είναι καθάρματα (είναι!) αμφιβάλουν για το αν μπορεί πράγματι να βάλει έστω ένα ίσιο ράφι σε γκαράζ – ας μην μιλήσουμε για «αυλή»…. Η απειλή «all option are on the table» δεν έπιασε – και παρά την επανάληψή της οι options λιγοστεύουν δραματικά.

Φαίνεται όμως ότι αντίστοιχα βελτιώνονται οι options στο Καράκας. Τι θα κάνει λοιπόν το παρανοημένο ψοφιοκουναβιστάν; Θα στείλει τους μισθοφόρους του «πρίγκηπα» της blackwater να «καθαρίσουν»; Αν ναι, τότε είναι που το ρωσικό αντίστοιχο μισθοφόρων, το wagner group, θα κάνει latin πάρτυ… Θα στείλει τον δικό του στρατό; Δεν το έκανε εναντίον της κούβας, θα το κάνει τώρα; Εκεί να δείτε γλέντια!

Ας το επαναλάβουμε για εμπέδωση: ακόμα πιο επικίνδυνη απ’ την άλλοτε ακμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η τωρινή παρακμή του…

Μπλοκ του Ινδοκούς

Παρασκευή 3 Μάη. Αν δεν το υπέγραφε ο Zalmay Khalilazd (δεξιά στην πάνω φωτογραφία), θα λέγαμε «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός». Αλλά το υπογράφει. Οπότε λέμε το ίδιο: «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός»! Έχουμε “κολλήσει”;

Πριν μια βδομάδα, στις 25 – 26 Απρίλη, έγινε στη Μόσχα μια συνάντηση σχετικά με το αφγανιστάν που περιγράφεται σαν «βαρέων βαρών». Ο Deng Xijun, ειδικός αντιπρόσωπος του Πεκίνου, ο Zamir Kabulov, ειδικός αντιπρόσωπος της Μόσχας, και ο Zalmay Khalilazd, ειδικός αντιπρόσωπος της Ουάσιγκτον, συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν (ή να διαφωνήσουν) για το μέλλον του αφγανιστάν. Ήταν ο “δεύτερος γύρος” – ο πρώτος είχε γίνει στην Ουάσιγκτον στις 20 και 21 Μάρτη.

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς το ντοκουμέντο που συμφώνησαν και υπέγραψαν είναι κλωτσιά στο υπογάστριο για τις αμερικανικές μεθοδεύσεις. Τόσο πολύ ώστε η ασταμάτητη μηχανή εκφράζει την συγκρατημένη απορία της για το αν ο κυρ Khalilazd εκπροσωπεί πράγματι την ηγεμονική τάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή για το αν όντως αυτή η “τριμερής συμφωνία” θα εφαρμοστεί απ’ την Ουάσιγκτον.

Το πρώτο και σημαντικότερο απ’ τα 5 σημεία της “συμφωνίας” είναι ότι η Ουάσιγκτον δεσμεύτηκε πως η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων (δηλαδή βασικά του δικού της στρατού) απ’ το αφγανιστάν θα είναι “μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας” και όχι κάτι για μετά απ’ αυτήν. Φυσικά – δεν είμαστε χαζοί – οποιαδήποτε “ειρηνευτική διαδικασία” μπορεί να είναι τόσο μακρόχρονη όσο το να νοικιάζεις γη για 99 χρόνια… Ωστόσο αυτή η “δέσμευση” δίνει πλεονεκτήματα τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο (σε ότι αφορά τον αμερικανικό κατοχικό στρατό) – ακόμα κι αν η αποχώρησή του κρατήσει… 99 χρόνια.

Το δεύτερο σημείο βάζει τον νυν δοτό (απ’ την Ουάσιγκτον) πρόεδρο Ashraf Ghani στην ίδια μοίρα με τους ταλιμπάν… Σ’ ένα τρίτο σημείο αναγνωρίζεται (από ηπα, ρωσία και κίνα) η δέσμευση των ταλιμπάν να αντιμετωπίσουν τον isis και λοιπές παρόμοιες ουαχαβίτικες οργανώσεις. Είναι σχεδόν εξουσιοδότηση! Ενώ ένα τέταρτο αναγνωρίζει την χρησιμότητα μιας ευρύτερης περιφερειακής και διεθνούς συμφωνίας για το αφγανιστάν – όπου περιλαμβάνεται τόσο η Τεχεράνη, όσο και το ανταγωνιστικό δίπολο Ισλαμαμπάντ – Νέο Δελχί.

Τι σημαίνουν (αν αποδειχθούν πραγματικές) αυτές οι αμερικανικές υποχωρήσεις; Στα τέλη του 2001 ο αμερικανικός στρατός (μετά συμμάχων) αποβιβάστηκε και κατέλαβε το αφγανιστάν για να εγκαταστήσει μόνιμες βάσεις στο «μαλακό υπογάστριο» τόσο της ρωσίας όσο και της κίνας. Μετά από 18 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει ότι η Μόσχα και το Πεκίνο είναι πλέον παρόντα στο αφγανιστάν – και να διαπραγματευτεί (ή να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται…) μαζί τους.

Οι τρικαράρατοι τρομοκράτες ταλιμπάν αναγνωρίζονται με τον πιο επίσημο τρόπο σαν νόμιμη πραγματικότητα στο αφγανιστάν. Αυτό είναι κυρίως επιτυχία δική τους – που όμως ίσως ήταν πολύ μικρότερη χωρίς την υπόγεια υποστηρίξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (εκτός απ’ την Ισλαμαμπάντ…)

Μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι το τέλος του πολέμου στο αφγανιστάν είναι ακόμα μακριά. Οι «γείτονες» του αφγανιστάν έχουν ακόμα αντιτιθέμενα συμφέροντα – αν και διαχειρίσιμα στο βαθμό που το Πεκίνο υπόσχεται (και μπορεί) πολλά. Οι τοπικές διαφορές έως αντιθέσεις είναι αρκετές για να επιτρέπουν έστω και υπόγεια στην Ουάσιγκτον να συνεχίσει να «τροφοδοτεί» υπόγεια τον πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσει την στρατιωτική της παρουσία στα υψίπεδα. (Ας μην ξεχνάμε ότι το συριακό Idlib παραμένει ακόμα εκτός οριστικού ελέγχου του μπλοκ της Αστάνα). Όμως αυτή η «υπόγεια» τακτική μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο απ’ τη Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο (και απ’ την Ισλαμαμπάντ): όσο μακραίνει «η ειρηνευτική διαδικασία» τόσο θα προωθούνται οι ταλιμπάν, που έχουν σαφή πλεονεκτήματα σε βάρος του «αφγανικού στρατού».

Αν η Ουάσιγκτον υπολογίζει ότι έχει ακόμα πολύ χρόνο παραμονής στο Ινδοκούς (και γι’ αυτό υπογράφει τέτοιες συμφωνίες) ίσως ανακαλύψει κάποια στιγμή τους ταλιμπάν έξω απ’ τις βάσεις της. Ήδη οι ρουκέτες τους πλησιάζουν…

Σε τελευταία ανάλυση η όποια «ειρήνη» διαμορφώνεται όλο και περισσότερο πολεμικά επί του εδάφους…

Και οι μαριονέτες οπλοφορούν

Πέμπτη 2 Μάη. Φωτογραφίζεσαι με δυο ντουζίνες ένοπλους (παρεπιπτόντως: οι περισσότεροι παραδόθηκαν στον στρατό απ’ όπου είχαν λιποτακτήσει μετά από διαταγή κάποιου ανώτερού τους, λέγοντας ότι τους ξεγέλασαν και δεν ήξεραν ότι θα έπρεπε να πυροβολήσουν τους συναδέλφους τους…). Δηλώνεις απ’ τις 30 Απρίλη ότι «ο στρατός είναι με το μέρος σου», και ότι ξεκινάει η «επιχείρηση ελευθερία» (καθότι το αμερικανικό πεντάγωνο πάντα ξεκινάει τις δουλειές του με την λέξη «operation»). Με δυο λόγια κάνεις ό,τι μπορείς για να σκηνοθετήσεις ένα πραξικόπημα σαν «χρωματιστή επανάσταση». Και επειδή είσαι μαριονέτα δεν κάνεις τον κόπο να δεις αν έχεις ελπίδες, ρίχνοντας μια ματιά στο τι συνέβη στην άλλη άκρη του πλανήτη, σε μια παρόμοια «επιχείρηση», έναν Ιούλη ενός κάποιου 2016…

Το πρόβλημα του Guaido και των οπαδών του στη βενεζουέλα δεν είναι η απύθμενη βλακεία τους. Είναι ότι είναι αναλώσιμοι – και δεν το καταλαβαίνουν. Το φασισταριό της Ουάσιγκτον κάνει σχέδια και δίνει διαταγές· αλλά δεν κινδυνεύει με κάτι παραπάνω από μια αποτυχία· μια ακόμα στον παγκόσμιο χάρτη των operations του. Οι μαριονέτες του στο Καράκας πάτησαν, όμως, τις νάρκες. Μετά την χθεσινή και προχθεσινή αποτυχία τους (και μόνο η προκαταβολική σκηνοθεσία και τα επινίκεια διαγγέλματα πριν καν την αναμέτρηση θα ήταν αρκετά για να δείξουν τι θα ακολουθούσε) είναι εύλογο ότι έχουν εξασφαλίσει δίκες και καταδίκες για «έσχατη προδοσία». Ο Lopez, συνεργάτης και μέντορας υποτίθεται του Guaido, το κατάλαβε αμέσως: αντί να κάτσει να “γιορτάσει την απελευθέρωση” κατέφυγε οικογενειακά στην ισπανική πρεσβεία στο Καράκας, ζητώντας άσυλο…

Τι θα κάνει το αφεντικό τους με τις «all the options on the table»; Θα στείλει τα βομβαρδιστικά του για να τους σώσει; Δεν φοβάται τους S-300 του Μαδούρο τους οποίους «κούρντισαν» οι 100 φανεροί ρώσοι τεχνοκαραβανάδες;

Ναι, και οι μαριονέτες οπλοφορούν. Δεν είναι καθόλου σπάνιο ωστόσο να πυροβολούν τελικά τα κεφάλια τους…

(φωτογραφία: Φαίνεται ότι το καθεστωτικό cnn ήταν εκτός της επίσημης γραμμής του ψοφιοκουναβιστάν. Δεν μίλησε για «απελευθερωτική εκστρατεία» αλλά για «απόπειρα πραξικοπήματος». Ξερά και ωμά…)

Η «βαριά» διπλωματία…

Πέμπτη 2 Μάη. Η δήλωση ήταν συμμαχική, αλλά κάπου καταχωνιάστηκε. Κρίμα, γιατί τέτοιες κουβέντες συμμάχων θα έπρεπε να προβάλλονται στο πατριωτικό κοινό· για να κάνει από τώρα τους λογαριασμούς του για το πόσο θα του στοιχίσει τόσο ο εθνικός ιμπεριαλισμός όσο και οι σύμμαχοι.

Ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Μόσχα Jon Huntsman χαρακτήρισε πριν λίγες ημέρες την ταυτόχρονη «ανάπτυξη» δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο σαν «200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας… εναντίον των αποσταθεροποιητικών ρωσικών ενεργειών στον πλανήτη».

Αυτή η «διπλωματία» είναι γνωστή από παλιά. Λέγεται διπλωματία των κανονιοφόρων. Το ότι ο κυρ Huntsman την διαφημίζει με τον τόνο είναι φυσιολογικό επακόλουθο μιας «διπλωματίας της χοντρικής». Αλλά η Μεσόγειος, και πιο συγκεκριμένα η κεντρική και η ανατολική, όπου τα αμερικανικά πλωτά ατσάλια «προειδοποιούν» την Μόσχα κάνοντας τα γυμνάσιά τους, δεν είναι όλος ο πλανήτης. Η Μεσογειος ανήκει στη λιανική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η Μόσχα απάντησε στον κυρ Huntsman ειρωνικά: …Θα ήθελε μήπως ο κύριος πρεσβευτής να αποκτήσει η ρωσία μια ακόμα επέτειο για να γιορτάζει; είπε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Zakharova, υπονοώντας δεικτικά την επέτειο της 9ης Μάη για τη ρωσική νίκη επί των ναζί, στον Β παγκόσμιο… Για να συμπληρώσει ότι “η ρωσία είναι σε θέση να μετατρέψει τους 200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας σε σκουριασμένα μέταλλα στο πάτο της θάλασσας αν κινδυνέψει η ασφάλειά της”. Χμμμ… Πάλι η θάλασσα θα την πληρώσει…

Το πολυπληθές “λαϊκό” στήριγμά του ελληνικού ιμπεριαλισμού γιορτάζει κάτι μ’ αυτές τις συμμαχικές βαριές “διπλωματικές κινήσεις” δίπλα του; Νοιώθει “σιγουριά”;

Βγαίνουν και στον πάτο της θάλασσας selfie;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Πέμπτη 2 Μάη. Όταν μια «χαζή» αλεπού σαν τον Putin και ένας «little rocket man» σαν τον Kim κουβεντιάζουν μεταξύ τους για δύο ώρες και οι αντιπροσωπείες των συμβούλων τους για άλλες τρισήμισυ και, μετά απ’ αυτά, βγαίνουν και κάνουν γενικόλογες δηλώσεις, μπορεί να είναι κανείς σίγουρος: κουβέντιασαν πολύ σοβαρά και συγκεκριμένα πράγματα· και έχουν τους λόγους τους να περάσει αυτή η δημόσια επαφή όσο πιο «ντούκου» γίνεται. Πουλάνε συμβουλισμούς και κρατάνε την ουσία για πάρτη τους…

Όταν, όμως, την ίδια ακριβώς ημέρα, στις 25 Απρίλη, ο γραμματέας του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας Nikolai Ratrushev (σύμβουλος, εννοείται, του Putin…) «πετάγεται» ως την Σεούλ για να τα πει με τον νοτιοκορεάτη Moon – κι εκεί οι ανακοινώσεις δεν ήταν καν γενικόλογες, ήταν σκέτα «μηδενικές» – τότε όποιος θέλει σιγουρεύεται ακόμα περισσότερο πως «αυτοί εκεί πέρα κάτι σχεδιάζουν». Το ότι την επόμενη ημέρα, στις 26 Απρίλη, η «χαζή» αλεπού ταξιδεύει στο Πεκίνο (για το φόρουμ των δρόμων του μεταξιού βέβαια – μια χαρά «πάρτυ»!) για να τα ξαναπεί από κοντά με τον Xi (και να τον ενημερώσει για τα της συνάντησής με τον Kim, όπως ξεκαθάρισε) είναι, απλά, το λογικό επιστέγασμα. Μέσα σε δυο ημέρες, στις 25 και στις 26 Απρίλη, τα μέλη του μπλοκ του Βλαδισβοστόκ συναντήθηκαν με τρόπους φανερούς μεν δημόσια, αλλά εύκολο να υποτιμηθούν έως να αγνοηθούν – απ’ όσους θα βολεύονταν έτσι…

Τι μπορεί να «ψήνει» το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ με κέντρο την κορεατική χερσόνησο; Οι κατάσκοποι της ασταμάτητης μηχανής δεν κατάφεραν να μάθουν (ή έτσι λένε…). Ωστόσο μια κουβέντα του Putin (μετά τις επαφές με τον Kim), που απορρίφθηκε σχεδόν ακαριαία απ’ την Ουάσιγκτον (απ’ τον Βolton…) ίσως υποδεικνύει «κάτι». Τι είπε η «χαζή» αλεπού; Ότι το ζήτημα της αποπυρηνικοποίησης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολυμερείς διαπραγματεύσεις και εγγυήσεις για την ασφάλεια της βόρειας κορέας. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: όχι το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακές του) εναντίον του Kim, αλλά στο τραπέζι μαζί και ταυτόχρονα και η Μόσχα, και το Πεκίνο, και η Σεούλ.

Το να προτείνει κάποιος, στα σοβαρά, «πολυμέρεια» στην Ουάσιγκτον του 2019 δείχνει αίσθηση του χιούμορ, ειδικά αν αυτός ο «κάποιος» είναι ο Putin. Η Ουάσιγκτον ακυρώνει τις πολυμερείς συμφωνίες / δεσμεύσεις της την μία μετά την άλλη… Συνεπώς αυτό που δήλωσε κομψά ο Putin (έχοντας συμφωνήσει με τον Kim και όχι μόνο…) είναι ότι η Μόσχα έχει βαρύνοντα λόγο στην υπόθεση· και σ’ όποιον αρέσει. Διότι, όπως ξεκαθάρισε αργότερα το ρωσικό υπ.εξ. «η βόρεια κορέα είναι στη δική μας περιοχή – οι ηπα έρχονται από μακρυά». (Όχι, οι λέξεις «το ημισφαίριό μας» δεν ειπώθηκαν).

Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει πολλές «χιλιάδες τόνους διπλωματίας» και για την ανατολική Ασία. Τι θα κάνουν όμως αυτοί οι τόνοι αν (λέμε αν…) κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ υπογράψουν την θρυλική και πολυαναμενόμενη «συμφωνία ειρήνης» μεταξύ τους, με εγγυητές την Μόσχα και το Πεκίνο;