Τετάρτη 29 Γενάρη. Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού ρατσιστικού απαρτχάιντ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Έχει ξεκινήσει σε δόσεις (πρώτα έγινε η «παραχώρηση» της Ιερουσαλήμ / al Quds στον ισραηλινό φασισμό, όχι μόνο για να την έχει για πρωτεύουσα αλλά επιπλεόν επειδή έτσι – κατά τας γραφάς – έρχεται κοντύτερα η «δευτέρα παρουσία»… Μετά έγινε η «παραχώρηση» των κατεχόμενων συριακών υψωμάτων του Golan…)
Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της εμπόλεμης αμερικανικής γενναιοδωρίας προς το Τελ Αβίβ είναι το ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη – με βάση αυτό που ονομάζεται “διεθνές δίκαιο”. Ο πιο ταιριαστός στην ασταμάτητη μηχανή τρόπος να εκτιμηθεί αυτή η “παρανομία” είναι ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανένα “διεθνές δίκαιο”, και ότι οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί ξεγυμνώνονται διαρκώς έχοντας φτάσει ελάχιστα πριν το στριπτίζ της ωμής, καθαρής βίας. Άλλωστε (μπορεί να έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε εδώ), μιλάμε εδώ και χρόνια για εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.
Αν δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο” δεν υπάρχει και “παρανομία”… Αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, οι εκπρόσωποί του, συνεχίζουν να παραμιλούν δήθεν στο όνομα αυτού του “διεθνούς δικαίου” – στη σύγκρουσή τους με την Άγκυρα. Αν η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή κάνει λάθος εκτίμηση, κι αν αυτό το πράγμα που λέγεται “διεθνές δίκαιο” υπάρχει (οπότε, κατ’ αρχήν, το ελλαδιστάν έχει μια βάση να το επικαλείται), τότε θα πρέπει σήμερα το πρωί οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, του ελληνικού, να βγουν και να καταγγείλουν όσο πιο αποφασιστικά και κατηγορηματικά γίνεται τους συμμάχους τους (Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ) για την εγκληματικότητα του “ειρηνευτικού σχεδίου” τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Δεν θα το κάνουν, το ξέρετε. Συνεπώς Α) αναγνωρίζουν και συμφωνούν σιωπηλά ίσως αλλά καθαρά ότι δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο”, και πως οι σύμμαχοί τους θα αρπάξουν ό,τι μπορούν δια της βίας. Και Β) ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα σύμμαχο με όρους “δικαίου”, παρά μόνο με όρους βίας, δύναμης, ισχύος.
Εν τω μεταξύ ο “αιώνιος εχθρός” δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα· και επιπλέον διαθέτει αρκετή (στρατιωτική) ισχύ ώστε να κινείται μαζί της. Αν οι σύμμαχοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού “καλά κάνουν” που αρπάζουν δια της βίας ό,τι μπορούν (και για όσο καιρό μπορούν) – κι αυτή είναι η πραγματική άποψη του ιμπεριαλιστικού ελλαδιστάν – τότε νομιμοποιούνται και οι αντίπαλοί του να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αν το «deal του αιώνα» είναι νόμιμο για την Αθήνα (και είναι…) τότε η οριοθέτηση των αοζ Άγκυρας – Tripoli είναι εκατό φορές πιο νόμιμη! Κι αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πιστεύει (ή να φαντασιώνεται) ότι δικαιούται πολύ περισσότερα, τότε έναν μόνο τρόπο έχει να δοκιμάζει την «τύχη» του· κι αυτός, με βάση τους συμμάχους του και τις πρακτικές του, αποκλείεται να είναι το «διεθνές δίκαιο».
Οι μαφιόζοι, ακόμα κι αν είναι μικρομεσαίοι που ονειρεύονται να γίνουν «μεγάλοι», δεν δικαιούνται τίποτα διαφορετικό από σφαίρες. Τέτοιες ρίχνουν, τέτοιες μαζεύουν.
Υποθέτουμε ότι δεν σας αρέσει να είστε το κρέας της ιστορίας…