Πλαστοπροσωπία 1

Σάββατο 25 Γενάρη. Η Alice Bergmann ζει στο Chemnitz, στη γερμανία, και έχει ένα σοβαρό πρόβλημα με το ισλάμ. Πρέπει να ξεπεράσει ένα φοβερό σοκ, την δολοφονία της αδελφής της Elizabeth πριν μερικά χρόνια σ’ ένα πάρκο στο Βερολίνο. Και οι δύο δολοφόνοι ήταν μετανάστες.

«Έχω πολύ μίσος μέσα μου, πολλή οργή, και ξέρω ότι αυτό το τραύμα θα ματώνει για πάντα» έγραψε η Bergmann σ’ ένα post στο λογαριασμό της στο facebook το 2015. Πολεμάει εναντίον των μεταναστών στην πρώτη γραμμή από τότε, ακόμα και απ’ την δουλειά της που είναι στην ομοσπονδιακή υπηρεσία για μετανάστες και πρόσφυγες. Ένας φίλος της απ’ το facebook της έδωσε συγχαρητήρια για την πιο πάνω ανάρτηση. «Προς τιμήν της δολοφονημένης αδελφής σου, αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.

… Η Bergmann έχει στενή σχέση μέσω facebook με την εξαδέλφη της Helena, που είναι μοντέλο και καλλιτέχνης, δουλεύει σε μια ακαδημία, και προσπαθεί μέσω της τέχνης της να αυξήσει την προσοχή της κοινής γνώμης για την κακομεταχείριση και τις δολοφονίες γυναικών από μετανάστες. Στο προφίλ της γράφει ότι «σε πόλλες πόλεις της γερμανίας οι γυναίκες δολοφονούνται από μετανάστες».

Η Bergmann έχει επίσης στενή επαφή μέσω facebook με τον αδελφό της David, που ανησυχεί για την ασφάλεια της Alice, αφού, όπως γράφει στο profile του, ένας απ’ τους δολοφόνους της Elizabeth είπε στο δικαστήριο «Και η Alice πρέπει να πεθάνει … Ορκίζομαι ότι θα την σκοτώσω…»

Φωτογραφίες στους λογαριασμούς τους δείχνουν ότι οι τρεις συναντιούνται τακτικά, και κάνουν εκδρομές και ταξίδια για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Επιπλέον κουβεντιάζουν με πολλούς άλλους στο facebook για τους μετανάστες και την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης για το άσυλο.

Τραγική η ιστορία αυτή, αλλά έχει ένα πρόβλημα: όλοι οι πρωταγωνιστές είναι ανύπαρκτοι. Δεν έχει υπάρξει καμμία Elizabeth που να έχει δολοφονηθεί από μετανάστες· καμμία εξαδέλφη Helena καλλιτέχνης, κανένας David αδελφός, και καμμία Alice Bergmann. Η φωτογραφία που υπάρχει στον λογαριασμό μ’ αυτό το όνομα είναι της χιλιανής ηθοποιού Josefina Montane…

Έτσι ξεκινάει χθεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του καθεστωτικού γερμανικού de spiegel, με τίτλο: ένα δίκτυο ψεμμάτων στο facebook· πως να κοροϊδεύεις τους φίλους και να επηρεάζεις τον κόσμο. Το άρθρο χρησιμοποιεί διάφορα παραδείγματα πλαστών προσώπων με παρουσία στα social media, και το κύριο θέμα του είναι οι προσπάθειες (ακόμα και της facebook…) να εντοπίζει τέτοιους λογαριασμούς και να τους διαγράφει…

(φωτογραφία: αριστερά η χιλιανή Montane, και δεξιά η ίδια, ελαφρά «πειραγμένη» στο photoshop, ως Alice Bergmann).

Πλαστοπροσωπία 2

Σάββατο 25 Γενάρη. Όσοι έχουν μερικά δράμια μυαλό στο κεφάλι τους ξέρουν ότι η πλαστοπροσωπία έχει γίνει κανονική βιομηχανία πολύ μεγάλης έκτασης στα social media. Και μάλιστα όχι μόνο από μεμονωμένους ψεύτες (που προσπαθούν να «ψαρέψουν» διάφορους και διάφορα, πάντα για κακό…) αλλά και από κράτη, μυστικές υπηρεσίες· και επιχειρήσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά και στα μέρη μας, ώστε περιττεύει να δείξουμε μερικά.

Με λίγη κριτική σκέψη θα έπρεπε να αναρωτηθεί ο καθένας αν τα λεγόμενα social media έτσι όπως έχουν εξελιχθεί και εξελίσσονται είναι τελικά τίποτα άλλο πέρα από κατεξοχήν αγωγοί πλαστοπροσωπιών και μαζικών psyops (ψυχολογικών επιχειρήσεων) από κράτη, παρακράτη και αφεντικά… Κι αν, κατά συνέπεια, οι «συνηθισμένοι χρήστες» αυτών των κρατικών και παρακρατικών αγωγών είναι κάτι άλλο από σκέτοι (και δυστυχείς) «μαϊντανοί», που νομιμοποιούν με την μηντιακή υποδούλωσή τους αυτούς τους μηχανισμούς· όταν, φυσικά, δεν είναι καταδότες εαυτών και αλλήλων με την έννοια της κλοπής έως λεηλασίας των προσωπικών δεδομένων τους, από κάθε είδους ενδιαφερόμενο.

Υπερβολή; Όχι. Δεν θα ήταν απαραίτητες οι φασιστικές επιχειρήσεις πλαστογράφησης αφού υπάρχει η cambridge analytica. Άραγε αυτά τα πολλά εκατομμύρια των αμερικάνων που η εταιρεία «έπεισε», μέσω πλαστών λογαριασμών στα social media, να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι· και τα άλλα πολλά εκατομύρια των άγγλων που «πείστηκαν» απ’ την ίδια εταιρεία με τον ίδιο τρόπο να ψηφίσουν brexit το 2016, κατάλαβαν ότι χειραγωγήθηκαν και έκλεισαν τους λογαριασμούς τους; Όχι… Μήπως οι έλληνες πελάτες των social media έχουν κάποια ειδικά ταλέντα για να μην φάνε (για παράδειγμα) την οργανωμένη πρόκληση πανικού ή εθνικιστικού οίστρου αν κάποιοι μηχανισμοί αποφασίσουν ότι τους βολεύει; Όχι…

Πλαστοπροσωπία 3

Σάββατο 25 Γενάρη. Την επικίνδυνη δυναμική της ψηφιακής πλαστογράφησης / πλαστογραφίας την είχαμε καταγγείλει πολύ έγκαιρα, κατ’ αρχήν μέσα απ’ τις σελίδες του περιοδικού 3η γενιά, τον Γενάρη του 2002. Σημειώστε την χρονολογία: τότε δεν υπήρχε καν και καν η προοπτική (πόσο μάλλον η εξάπλωση της πανούκλας) των social media. Ήταν αρκετό, έφτανε και περίσσευε, το να αντιμετωπίσει κανείς με κριτικό τρόπο ένα καινούργιο «δόγμα» που άρχιζε να ανατέλει φορτσάτο τότε (και μάλιστα ανάμεσα σε αυτοχαρακτηριζόμενους σαν «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» κλπ), σύμφωνα με το οποίο η διαδικτυακή / ψηφιακή ανωνυμία ήταν … ελευθερία! Μετά από 18 χρόνια είναι ίσως ευκολότερο να περιγελάσει κανείς την βαθιά βλακεία εκείνου του «δόγματος»· αλλά τώρα είναι αργά: η επικοινωνιακή «ελευθερία» και «ευκολία» έχουν αποικιοποιηθεί τόσο έντονα και συστηματικά από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς, ώστε όποιος / όποια συνεχίζει να «ζει λεύτερα» μέσα στα social media έχει, απλά, ανοίξει διάπλατα την πόρτα του στην χειραγώγησή του.

Δεν είναι παράξενο: το ζήτημα της μαζικής (και προβοκατόρικης) πλαστογράφησης δεν αντιμετωπίζεται απαγορεύοντας (;) εκείνους που είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά και μεθοδευμένα διασπείρουν ψέμματα. Τέτοιοι (παθολογικοί μυθομανείς, εγκάθετοι, τσατσορούφιανοι, ή κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί) υπήρχαν πάντα· και στην ψηφιακή εποχή έχουν βρει την υγεία τους. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν, σε όλο και πιο “ανώτερο” τεχνολογικά στάδιο…

Το θέμα είναι ποιοί, πόσοι, και γιατί τους ανοίγουν την πόρτα… Η ιδέα της εξαφάνισης των «πηγών» της πλαστογράφησης είναι επικίνδυνη: μεταφέρει την ευθύνη στους «καλούς» μηχανισμούς, είτε πρόκειται για ευαίσθητες εταιρείες (σαν την facebook…) είτε για φιλαλήθη κράτη… Το αντίθετο είναι που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, παρότι με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει αδύνατο: η άρνηση της μηχανικής (αντι)κοινωνικής μεσολάβησης (social media-ting, αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Αυτό το αδύνατο είναι που πρέπει να γίνει δυνατό…

Χρυσόψαρα;

Παρασκευή 24 Γενάρη. Μήπως μέσα στην φούρια εξελίξεων στο ευρύτερο «μέτωπο» έχει ξεχαστεί; Είναι μόλις 3 βδομάδες από τότε που δολοφονήθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης οι Soleimani, Abu Mahdi al-Muhandis και μερικοί ακόμα ιρακινοί και ιρανοί καραβανάδες – στις 3 του μήνα. Και 2,5 απ’ τις 8 Γενάρη, όταν οι ιρανικοί πύραυλοι κτύπησαν (μετά από προειδοποίηση) δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ.

Σήμερα αναμένεται στη Βαγδάτη μια πολύ μεγάλη διαδήλωση εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής. Την έχει καλέσει ο παλιός δαίμονας αυτής της κατοχής, ο παπάς Muqtada al-Sadr – και όλα δείχνουν ότι θα πάρουν μέρος όλες οι ένοπλες οργανώσεις που συγκροτούν τις pmu.

Η “έξοδος κινδύνου” του αμερικανικού στρατού στο ιράκ φαίνεται πως είναι το ιρακινό κουρδιστάν. Ο υφ.υπ.εξ. David Schenker «πετάχτηκε» ως το Erbil αμέσως μετά τον ιρανικό βομβαρδισμό των αμερικανικών βάσεων, στις 9 και 10 Γενάρη, για επαφές με τους τοπικούς φυλάρχους. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τους αγοράσει όσο πιο φτηνά γίνεται, και θεωρεί κάτι τέτοιο εύκολη δουλειά. Δεν φαίνεται να υπολογίζει ωστόσο ότι το Erbil είναι αναγκασμένο (έχει και συμφέροντα…) να δίνει λογαριασμό τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Τεχεράνη· αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε να παρακάμψει την Βαγδάτη… Επιπλέον δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά να φυλάνε οι τοπικοί ένοπλοι τους αμερικάνους απ’ τις επιθέσεις που (είναι βέβαιο) θα γίνονται: στην πράξη τα ιρακινοκουρδικά clan έχουν διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους, και η δουλειά του σεκιουριτά μπορεί να τις οξύνει.

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι συναντήθηκε προχτές στο Davos και με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Nechirvan Barzani….)

Κι άλλο αίμα – στην Παλαιστίνη

Παρασκευή 24 Γενάρη. Οι δύο ανταγωνιστές των ισραηλινών εκλογών Netanyahu και Gantz (θα ξαναμετρήσουν τον φασισμό τους στις 2 Μάρτη) θα πάνε στις 28 Γενάρη στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το δώρο τους: το ψόφιο κουνάβι realestater θα παραχωρήσει στο απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όλες τις εκτάσεις της δυτικής Όχθης που έχουν καταπατηθεί και έχουν οικισμούς εποίκων· «αναγνωρίζοντας» έτσι επίσημα μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Παλαιστινιακής γης σαν ισραηλινή κτήση… Ταυτόχρονα, επειδή το ψόφιο κουνάβι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι μεγαλόκαρδοι, θα «αναγνωριστεί» και «παλαιστινιακό κράτος» – σε ό,τι περισσέψει, και υπό αυστηρούς όρους φυσικά… Αυτή θα είναι η ανακοίνωση του «deal του αιώνα»…

Οι παλαιστίνιοι θα ξεσηκωθούν – αυτό είναι βέβαιο. Οπότε ο ισραηλινός στρατός προετοιμάζεται για την καταστολή. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο η λωρίδα της Γάζας που θα πάρει φωτιά…

Ένας τοξικός πολυλειτουργικός…

Παρασκευή 24 Γενάρη. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να μην βρει χώρο στην ελληνική δημαγωγία· ή να σερβιριστεί με διαστρεβλωμένο και ανιαρό τρόπο, σαν on stand story. Εφάπαξ. Απ’ την άλλη μεριά έχει όλα τα προσόντα να γίνει μια καλή mainstream ταινία έντασης, αρκεί να βρεθεί καλός σκηνοθέτης και casting. Έχει δράση, αίμα, σεξ, “νέες τεχνολογίες”, πετρέλαιο, διεθνή γεωπολιτική, μέση Ανατολή, και εκτυλίσσεται γύρω απ’ την δολοφονία / σφαγή του σαουδάραβα δημοσιογράφου Khashoggi. Με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον τοξικό… Ε, τι άλλο θέλετε πια;

Ο Khashoggi, ας θυμίσουμε, ήταν απ’ τους αρχιδημοσιογράφους της καθεστωτικής αμερικανικής washington post. Της οποίας ιδιοκτήτης είναι απ’ τον Οκτώβρη του 2013 ο Jeff Bezos, αφεντικό της γνωστής amazon.

Η washington post, μέσω του Khashoggi (και όχι μόνο) ήταν συστηματικά επικριτική κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος και, ειδικά, του τοξικού. (Προφανώς εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους που τον θεωρεί επικίνδυνο…) Πώς θα μπορούσε ένας κοτζάμ αυριανός πετροβασιλιάς να επιτρέψει σε μια αμερικανική φυλλάδα να τον δυσφημεί;

Την άνοιξη του 2018 ο τοξικός έκανε ένα πολυπροβεβλημένο ταξίδι στις ηπα, προς αναζήτηση επενδυτών για τα μεγαλεπήβολα σχεδιά του να γίνει το χουντοβασίλειό του η disneyland για τους βαθύπλουτους του πλανήτη. Συναντήθηκε με τον Bezos στις 4 Απρίλη, με «ημερήσια διάταξη» την συνεργασία της amazon με το Ριάντ. «Έγιναν φίλοι», κι έτσι κατάφερε να τον πείσει να του δώσει το νούμερο του αυστηρά προσωπικού κινητού του, για να τα λένε μέσω whatsapp.

Δυο μήνες μετά ο τοξικός, χρησιμοποιώντας το ultrahigh tech λογισμικό pegasus-3 της ισραηλινής κατασκοπευτικής εταιρείας nso group, θα στείλει (από το δικό του κινητό) στον Bezos ένα mp4 «δούρειο ίππο»· και ο pegasus-3 πιάνει αμέσως δουλειά: συγκεντρώνει και στέλνει στον τοξικό τα προσωπικά δεδομένα απ’ το τηλέφωνο του Bezos. Σκοπός της high tech «διάρρηξης» του κρυπτογραφημένου λογαριασμού του ιδιοκτήτη της washington post; Το να τον έχει ο τοξικός «στο χέρι» – εν όψει της δολοφονίας του Khashoggi. (Χοντροκομμένο; Ναι. Αλλά ταιριάζει σε τύπους που κοιμούνται και ξυπνάνε σε τσουβάλια άσπρης σκόνης…)

Ο Khashoggi δολοφονείται, κομματιάζεται, και τα κομμάτια του “καίγονται” (εκτός, όπως υπονοούν κάποιοι, απ’ το κεφάλι του…) στις 2 Οκτώβρη του 2018, στην Istanbul. Η washington post και ο ιδιοκτήτης της δηλώνουν έξαλλοι, και φυσικά υποψιάζονται ποιος είναι ο φονιάς. Ο οποίος, νοιώθωντας ισχυρός (αυτά είναι τα ωραία με τις ανεβαστικές σκόνες και τα ζουμιά…) στέλνει τον Νοέμβρη του 2018 και τον Φλεβάρη του 2019 στον Bezos, πάντα απ’ το προσωπικό του κινητό, με την μορφή «προειδοποίησης», στοιχεία που βρήκε στο κλεμμένο υλικό· κυρίως υπονοούμενα για «εξωσυζυγική» σχέση του.

Καθώς η washington post (θυμίζουμε: ιστορική καθεστωτική τις τελευταίες δεκαετίες εφημερίδα / εκδοτικός οίκος των ηπα) δεν συμμορφώνεται, στο κόλπο μπαίνει απ’ τις αρχές του 2019 ένα ακροδεξιό αμερικανικό tabloid (προσκείμενο στους συντηρητικούς και στον τοξικό) ονόματι Nation Enquirer, που αρχίζει να απειλεί με αποκαλύψεις κατά του Bezos. Αυτός κάνει μήνυση, και η κιτρινοφυλλάδα τον απειλεί ότι αν δεν την πάρει πίσω θα δημοσιεύσει 10 «πικάντικες» φωτογραφίες απ’ την «εξωσυζυγική» σχέση του. Ο Bezos καταλαβαίνει την “πηγή του υλικού” και αρχίζει να ψάχνει ποιος και πως χάκαρε το τηλέφωνό του. Τότε η Nation Enquier προσπαθεί να ξεκαρφώσει τον τοξικό, «δίνοντας» σαν «πηγή» των προσωπικών data τον αδελφό της «παράνομης σχέσης» του Bezos…

Αλλά, φυσικά, ο ιδιοκτήτης της amazon και της washington post δεν είχε έλλειψη χρημάτων για να βρει την άκρη. Κι όχι απλά να την βρει, αλλά να την προωθήσει κατάλληλα. Έτσι ενώ η εταιρεία whatsapp (που ανήκει στην facebook…) κάνει μήνυση στην ισραηλινή nso για το pegasus, το θέμα θα φτάσει στον προθάλαμο του οηε (!). Για την ακρίβεια ο Bezos έδωσε το iphone του προς εξέταση σε ειδικευμένους σε τέτοια θέματα. Κι αυτοί πέρασαν τα συμπεράσματά τους τον περασμένο Νοέμβρη σε 2 ανεξάρτητους μεν αλλά συνεργαζόμενους με τον οηε ερευνητές: την Agnes Callamard (ειδική ερευνήτρια του οηε για τις εξωδικαστικές δολοφονίες) και τον David Kaye (ειδικό ερευνητή του οηε για ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης).

Χτες αυτοί οι 2 ανακοίνωσαν: … Οι πληροφορίες που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα της πιθανής εμπλοκής του πρίγκηπα στην επιτήρηση του κ. Bezos, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ή και να εμποδίσει τα ρεπορτάζ της washington post σχετικά με τη σαουδική αραβία…

Οι συνθήκες και η χρονική στιγμή του χακαρίσματος και της επιτήρησης του Bezos ενισχύουν το αίτημα για παραπάνω έρευνα απ’ τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές των ισχυρισμών ότι ο πρίγκηπας διάδοχος διέταξε, επέβλεψε ή, κατ’ ελάχιστον, γνώρισε και δεν εμπόδισε την ομάδα που σκότωσε τον κ. Khashoggi στην Istanbul.

Το εξεταζόμενο χακάρισμα του τηλεφώνου του κ. Bezos και των τηλεφώνων άλλων, απαιτεί άμεση έρευνα από τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας για την διαρκή, πολύχρονη άμεση και προσωπική εμπλοκή του πρίγκηπα διαδόχου στις προσπάθειες στοχοποίησης των αντιπάλων του.

Παρακμή και αλαζονεία

Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…

Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.

Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!

Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.

Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…

Ω τζενεράλ, τζενεράλ: γιατί τους διώκεις;

Πέμπτη 23 Γενάρη. Το γεγονός ότι «τζενεράλ» Haftar έκοψε τις ροές πετρελαίου από κοιτάσματα που ελέγχει ο Sarraj αλλά η μεταφορά τους γίνεται μέσω εδαφών που ελέγχουν οι δικοί του, έχει εξοργίσει όσους κάνουν δουλειές με τα συγκεκριμένα πετρέλαια· πρώτα και κύρια την Ρώμη (παραδόξως διαμαρτύρεται και η Ουάσιγκτον). Είναι μια επιλογή δίκοπο μαχαίρι για τον «τζενεράλ»: θέλει να κόψει τα έσοδα του καθεστώτος Sarraj, επειδή απ’ αυτά πληρώνει τους μισθοφόρους του “free libyan army” (πρώην “free syrian army”) που στέλνει η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά είναι πειρατική ενέργεια. Την οποία η Ουάσιγκτον επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει μόνον αυτή (στη συριακή Deir ez Zor για παράδειγμα) ενώ η Ρώμη θίγεται άμεσα, αφού η eni εκμεταλλεύεται αυτά τα κοιτάσματα, μαζί με την λυβική noc.

Πέρα απ’ αυτά όμως, η κίνηση του «τζενεράλ» δείχνει ένα ορισμένο στρατιωτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, αφότου οι ρώσοι μισθοφόροι του wagner group του γύρισαν την πλάτη. Δεν μπορεί πια ούτε να ελπίζει ούτε να απειλεί με κατάληψη της Tripoli (όπου πράγματι το μόνο που του έχει απομείνει είναι αεροπορικοί βομβαρδισμοί…). Και, ελλείψει τέτοιας προοπτικής, καταφεύγει σε «μαγκιές» που θα μπορούσε να τις έχει κάνει εδώ και πολλούς μήνες, αλλά δεν τις έκανε επειδή ένοιωθε στρατιωτικά ισχυρός.

Είναι η στιγμή, πιστεύουμε, που πρέπει να παρέμβει το ρημαδογκουβέρνο, μέσω του γύπα υπ.εξ. Μια ολιγόλογη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εθνικού ιμπεριαλισμού, με τα λόγια «βάστα Haftar, βάστα!» όχι μόνο θα δώσει κουράγιο στον σύμμαχο, αλλά θα ανατρέψει εντελώς τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή… Αφού, στο κάτω κάτω, διάφοροι επώνυμοι ντόπιοι καραβοκύρηδες πετρελαιάδες που έκαναν και κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου απ’ τη λιβύη, με τον Haftar δουλεύουν – όχι με την eni και τον Sarraj.

Γερά ρε «τζενεράλ», γερά! Γερά με τσαμπουκά!

Ευρωπαϊκή sophia

Πέμπτη 23 Γενάρη. Η προηγούμενη «operation sophia» ήταν η προσπάθεια της ε.ε. για την στρατιωτική διαχείριση της φυγής προσφύγων και μεταναστών απ’ τη λιβύη προς (κυρίως) την ιταλική επικράτεια, που ξεκίνησε στα μέσα του 2015 και τέλειωσε τον Μάρτη του 2019. Παρότι όσοι την σχεδίασαν θα περηφανεύονταν ότι έσωσαν μερικές χιλιάδες προσφύγων / μεταναστών, ο αριθμός όσων πνίγηκαν ήταν επίσης μεγάλος στη διάρκεια της ευρωπαϊκής «σοφίας». Ωστόσο ο βαθύτερος στόχος είχε να κάνει με τον στρατιωτικό έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου γενικά.

Προχτές οι υπ.εξ. της ε.ε. αποφάσισαν να ξαναβάλουν μπροστά την «operation sophia» με σημαντικά τροποποιημένη στόχευση όμως. Αυτή τη φορά ο ευρωπαϊκός στρατός / στόλος δεν θα ασχολείται με τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο (ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν θα είναι τέτοια η οργάνωση, τα μέσα και ο προσανατολισμός του) αλλά με την διαφύλαξη του εμπάργκου όπλων προς το λιβυκό πεδίο μάχης. Μόνο που:

… Το εμπάγκο όπλων πρέπει να ελέγχεται, αλλά όχι μόνο απ’ τη θάλασσα, επειδή τα περισσότερα όπλα διακινούνται μέσω της ερήμου. Μπορούμε να ελέγχουμε την θάλασσα, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουμε την ξηρά και τον αέρα…. Αυτό θα χρειαστεί δορυφορικά και εναέρια μέσα…

Αυτό ξεκαθάρισε μετά την κουβεντούλα των ευρωπαίων υπ.εξ. ο Josep Borrell, επίτροπος επί των εξωτερικών της ε.ε. Με τέτοιες στοχεύσεις η «operation sohpia 2.0» έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις σε στρατιωτικά μέσα, οργάνωση και επιμελητεία.

Συνεπώς δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής κανενός απ’ όσους / όσες διαβάζουν αυτές οι γραμμές: η διαφορά της τώρα σχεδιαζόμενης «sophia» με την προηγούμενη δεν είναι, απλά, ότι η αρχική ήταν βασικά ναυτική (και «αντιμεταναστευτική») ενώ η τωρινή (επιδιώκεται να) είναι αεροναυτική (και «αντιπολεμική!»). Αλλά το ότι ενώ η πρώτη είχε πεδίο δράσης μόνο την (κεντρική) Μεσόγειο, τώρα διαμορφώνεται μια ενιαία ζώνη στρατιωτικού ελέγχου απ’ το κεντρικό Sahel (όπου ήδη βρίσκεται γαλλικός κυρίως αλλά και γερμανικός στρατός) ως την Μεσόγειο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να ενοποιηθεί στρατιωτικά ο ευρωπαϊκός έλεγχος της υποσαχάριας Αφρικής με τον έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου. Το λιβυκό πεδίο μάχης αποδεικνύεται η «ιδανική γεφύρωση»…

Είναι αναμενόμενο ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα καθυστερήσει, επειδή χρειάζεται διάφορες τεχνικές προετοιμασίες και σχεδιασμούς, συν το να καθοριστεί η συμμετοχή ποιών και πόσων (το ελλαδιστάν έχει με μεγάλη χαρά δηλώσει «παρόν», όπως επίσης Ρώμη και Βερολίνο. Φυσικά ούτε το Παρίσι πρόκειται να λείψει…) Εν τω μεταξύ οι σχεδιασμοί της Άγκυρας και της Μόσχας είναι λογικό ότι θα προχωρήσουν πρακτικά, πάντα κάτω απ’ την σημαία της «διακοπής του πολέμου». Με τα τωρινά δεδομένα, και εφόσον οι προθέσεις έχουν δηλωθεί, Άγκυρα και Μόσχα απ’ την μια μεριά και «ε.ε.» απ’ την άλλη, είναι υποχρεωμένοι σε μια συγκατοίκηση / συνύπαρξη, σίγουρα στις όχθες της Μεσογείου.

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μείνουν μακρυά (μάλλον δύσκολο να γίνει «ειρηνικά»…) οι συγκάτοικοι – αν όχι συνεργάτες – θα έχουν λόγους να είναι ευχαριστημένοι.

(φωτογραφία: Με κόκκινο οι περιοχές που όπως όλα δείχνουν σχεδιάζεται να αποκτήσουν “ευρωπαϊκή στρατιωτική συνέχεια”…)

Οι βασιλιάδες ιοί

Πέμπτη 23 Γενάρη. Πολύ περισσότερο από «ιατρικό φαινόμενο» δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί, άραγε, ένα κατεξοχήν postmodern κοινωνικό φαινόμενο; Απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε απόσταση χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων (η σε ευθεία απόσταση Αθήνας – Πεκίνου είναι 7.612 χιλιόμετρα…), δηλαδή σεισμούς, φωτιές, λιμούς, επαναστάσεις, δήθεν επαναστάσεις, δολοφονίες, εμπορικούς πολέμους, κανονικούς πολέμους, εκείνο που διαδίδεται ακαριαία σαν απειλή (εντός ή εκτός εισαγωγικών), σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, είναι η εμφάνιση κάποιου εν δυνάμει φονικού ιού.

Η διάδοση, ο συναγερμός, η συλλογική και ατομική ενσωμάτωση τόσο της απειλής όσο και του συναγερμού, γίνονται εντελώς μαλλιοκούβαρα. Αυτός ο 2019-nCoV κορωνοϊός (θα πρέπει να του δοθεί ένα όνομα πολύ πιο απλό / εμπορικό και ταιριαστό με τις φωνητικές δυνατότητες των απλών πρωτοκοσμικών…) έχει προκαλέσει ως τώρα τον θάνατο 9 ατόμων στην κίνα· αλλά έχει προσβάλει εκατοντάδες. Θα έλεγε κάποιος: εκατοντάδες μείον εννέα ίσον εκατοντάδες που έζησαν….

Δεν πιάνει! Το κύμα του φόβου, κατάλληλα (και εύκολα) υψωμένο, είναι πολύ πιο δυνατό από τη λογική. Αν αύριο κάποιος ζητήσει την απαγόρευση κάθε εισαγωγής κινέζικου εμπορεύματος (επειδή μπορεί να μεταφέρει τον «φονιά» δυοχιλιαδεςδεκαεννιά παύλα ενκοβ) θα θεωρηθεί σωστό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας. Ακόμα και μερικές ατομικές βόμβες (αμερικανικές κατά προτίμηση) στην κινεζική επαρχία Wuhan (απ’ όπου ξεκίνησε ο αλιτάμπουρας ιός) θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέθοδος πρόληψης (και σωτηρίας του πλανήτη). Όλα αυτά ενόσω ισχύει εκατοντάδες κρούσματα μείον εννιά θανάτους ίσον εκατοντάδες προσβεβλημένοι που δεν πέθαναν απ’ τον «φονιά»…

Το πρώτο και ευκολότερο συμπέρασμα είναι ότι ο υγιεινισμός (και όλες οι συναφείς φοβίες) είναι το κατεξοχήν πεδίο κρατικών και καπιταλιστικών ηγεμονιών. Αν οι ίδιοι υπήκοοι, που δεν φοβούνται και δεν νοιάζονται για τίποτα εκτός αν μπει στη μύτη τους, τρομοκρατούνται (ή, έστω, παριστάνουν ότι έχουν τρομοκρατηθεί) από έναν ιό ολοφάνερα αποτυχημένης φονικότητας που «κτύπησε» στην άλλη άκρη του κόσμου, σημαίνει ότι μετασχηματίζουν διανοητικά / ιδεολογικά τον χώρο και τον χρόνο μέσα σ’ ένα απίστευτο και ανεξέλεγκτο δίπολο εννοήσεων του τι είναι «κοντά» και του τι είναι «μακριά».

Ακόμα πιο εφιαλτικά: για τους σύγχρονους υπηκόους τα πάντα είναι «κοντο-μακρυά» (τα νέα media, παρέα με τα παλιά, το έχουν εξασφαλίσει αυτό…), οπότε δεν χωρίζονται στα όντως κοντινά και στα όντως μακρινά, στα όντως απειλητικά, προσβλητικά λόγω αμεσότητας και στα υπόλοιπα. Χωρίζονται σ’ αυτά που-μπορούν-να-απωθηθούν λόγω κλίμακας, λόγω μεγέθους (είναι μεγαλύτερα από έναν πόντο), και σ’ εκείνα που είναι τόσο μικροσκοπικά ώστε ξεφεύγουν από κάθε μηχανισμό απώθησης, και – άρα – μπορούν να τρυπώσουν παντού. Οι περισσότερες μορφές του «κακού» έχουν μια κάποια κλίμακα: βομβαρδισμοί; πείνα; σεισμοί; Αυτά μπορεί ο καθένας να τα «σπρώξει» (νοερά…) μακριά του. Αλλά το «κακό» που είναι τόσο μικροσκοπικό ώστε να είναι αόρατο; Αυτό, αντίστροφα, βρίσκεται εν δυνάμει εδώ δίπλα – και «επειδή δεν το βλέπουμε δεν μπορούμε να το απωθήσουμε».

Πολύ πιο πέρα απ’ την τυπική (ιατρική ή/και φαρμακολογική) διαχείριση / αντιμετώπιση των ιών, αυτοί οι μικρο-οργανισμοί έχουν αποκτήσει μια μεταφυσικά γιγάντια υπόσταση. Όχι επειδή μεταλλάσσονται (συμβαίνει κι αυτό, πάντα συνέβαινε…). Αλλά επειδή στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα, κάθε τι που είναι ορατό (και σχεδόν τα πάντα είναι τέτοια…) θεωρείται εύκολα αντιμετωπίσιμο / απωθήσιμο. Τα μικροσκοπικά και αόρατα είναι που προκαλούν τεράστιο δέος: όχι επειδή σκοτώνουν, αλλά επειδή υπονομεύουν την τάξη της παντοδύναμης ορατότητας. Κι αφού υπονομεύουν αυτήν την τάξη είναι καταστροφικά. Είναι φονικά…

Αν υπήρχε η «φύση» σαν υποκείμενο, θα γέλαγε μέχρι δακρύων: το παντοδύναμο ανθρώπινο είδος «τα κάνει επάνω του» μόνο με το άκουσμα ότι κάπου ένας ιός μιας γρίπης (ας πούμε…) προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων «απ’ ότι συνήθως»…

Αλλά δεν είναι και απ’ τον φόβο που βγαίνουν πολλά λεφτά; Δεν είναι αυτοί οι φόβοι «παραγωγικοί»;

Ο καπιταλισμός δεν «κολάει» μέσω ιών… κι αυτό δεν τον κάνει ακίνδυνο (idiot!)