Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…
Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.
Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!
Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.
Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…