Καμπάνια Μ15 + / Το τέλος των παραμυθιών

Κυριακή 1 Ιούλη. Το καπιταλιστικό κράτος που «τιμωρεί» (ή έτσι πιστεύει) όποιο άλλο επιβάλλοντάς του «οικονομικές κυρώσεις» και διάφορους «αποκλεισμούς» (μέχρις ότου αυτός ο χάρτινος πόλεμος γίνει εκείνο που προορίζεται, μολυβένιος…), το αμερικανικό, ετοιμάζεται να ξεφορτωθεί το τελευταίο κουρέλι του άλλοτε θρυλικού (νεο)φιλελευθερισμού του. Το νομοθετικό στην Ουάσιγκτον (με διακομματική συμφωνία) ετοιμάζεται να περάσει το νόμο anti-boycott για το ισραήλ. Ουσιαστικά πρόκειται για ποινικοποίηση του κινήματος BDS, για ποινικοποίηση της διεθνούς εκστρατείας να αντιμετωπιστεί το ισραηλινό κράτος σαν αυτό που είναι: ένα ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς. Για να ξεπεράσουν διάφορους νομικούς σκοπέλους, οι αμερικάνοι νομοθέτες θα κάνουν ένα τρικ. Θα ψηφίσουν το «γενικό πνεύμα» της απαγόρευσης, και θα μεταθέσουν στον πρόεδρο (τώρα το ψόφιο κουνάβι) την αρμοδιότητα να αποφασίζει ποιος ακριβώς πρέπει να τιμωρηθεί· και πόσο.

Με την στενή έννοια ο νόμος αφορά μια έσχατη προσπάθεια να προστατευτεί το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την λόγω και έργω κριτική. Αλλά υπάρχει κάτι ευρύτερο σ’ αυτήν την υπόθεση. Και αφορά αυτό που λέγεται «πολιτικές ελευθερίες» στο σύνολό τους.

Στα ‘90s, όταν – υποτίθεται – η «ιστορία είχε τελειώσει» και σαν μόνη εφικτή αλήθεια στον πλανήτη είχε ανακηρυχτεί ο (νεο)φιλελευθερισμός, κανείς δεν θα διανοούνταν να απαγορεύσει την κριτική δράση απέναντι σ’ ένα κράτος που σκοτώνει διαδηλωτές, φυλακίζει ακόμα περισσότερους, καταστρέφει σπίτια, χωράφια και ζωές· και είναι μια επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένη «κατοχική δύναμη» που δεν σέβεται καν τις ελάχιστες υποχρεώσεις της.

Όμως αυτή η εποχή είναι πολύ μακρινή πια. Ο καπιταλιστικός κόσμος (και όχι, απλά και μόνο, ένα, δύο ή τρία κράτη), και μαζί του όλοι εμείς (που επιστρατεύουμε απεριόριστη απάθεια νομίζοντας ότι αυτή θα μας σώσει…) έχει μπει σε μια άγρια περίοδο «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών»: στο ξαναμοίρασμα των ζωνών ελέγχου και επιρροής.

Και καθώς τα γάντια έχουν βγει, δεν χρειάζονται άλλο τα προσχήματα της εποχής της ευδαιμονίας. Ο Μπους ο Β το είχε πει προληπτικά όσο πιο χοντρά γινόταν, το 2001: “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”…. Από τότε κύλησαν πολλά ποτάμια αίματος, αλλά η μοιρασιά του πλανήτη έμεινε στην αβέβαιη αφετηρία της. Τώρα το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» είναι κοινοτοπία, για οποιαδήποτε χρήση.

Και το κίνημα BDS, ποινικοποιούμενο στις ηπα, θα αναγνωρίσει αυτό: πως είναι αντεθνικό, “αντιαμερικάνικο”. Όπως κάποτε η άρνηση στράτευσης (στον πόλεμο στο βιετνάμ).

“Αντιαμερικάνικο” στις ηπα, “αντιαγγλικό” στην αγγλία – “ανθελληνικό” εδώ. Με ή χωρίς απαγορεύσεις…

(Ένας 11χρονος πιτσιρικάς, ο Yasser Abu al-Naja, και ο 24χρονος Mohammad Fawzi Hamaydeh, δολοφονήθηκαν προχτές στη Γάζα. Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι με σφαίρες dum dum… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πέρα απ’ την στενή στρατιωτική συνεργασία, η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία έχει λαμπρό μέλλον και στον τομέα της κατασκευής όπλων. Και “αναλώσιμων”…

Οι κατά συρροή δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών έγιναν ρουτίνα… Το έκτακτο κι αυτό που αξίζει προσοχής είναι τα σώβρακα και οι φανέλες: το μουντιάλ…)

Comments are closed.