Κυριακή 31 Μάη. Παρότι η συνέλευση του 30/900 συμπαραστάθηκε στο μέτρο των δυνατοτήτων της στον αγώνα των αμερικάνων εργατών, και παρότι έκανε γνωστό αυτόν τον αγώνα και στο ελλαδιστάν, η μικροαστική εθελοδουλειά και οι γκρουπουσκουλιάρικες ιδιοτέλειες νίκησαν. Το fight for 15 δεν έγινε παράδειγμα προς μίμηση… Ήταν, άλλωστε, η ένδοξη εποχή του «αντιμνημονίου», κι όλα έπρεπε να μείνουν δεμένα πάνω στην «αγανάκτηση», δηλαδή στη χειραγώγηση της «πολιτικοποίησης των συγκινήσεων»…
Τώρα έχουμε μπροστά μας όλο το συνάφι των «φίλων των εργατών» που υπήρχε τότε (όπως πάντα), μαζί με την στρατηγική του υγιεινιστικού φόβου – συν έναν αναβαθμισμένο αντίπαλο. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση της διαχείρισης της κρίσης, η μορφή – κράτος δεν δρα σαν απομοχλευτής, σαν «απορροφητήρας χρήματος» δηλαδή για λογαριασμό του δημόσιου χρέους. Αλλά σαν χουβαρντάς / σχεδιαστής της όποιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Για την περιορισμένη, μικροαστική εντόπια αντίληψη της πραγματικότητας, ο ρόλος των ταμείων της ε.ε. είναι κομβικός. Το μας δίνουν δισεκατομμύρια προκαλεί ήδη εξάψεις σε κάθε κατηγορία αφεντικών· και «γλυκειά προσμονή» σε εκείνο το (καθόλου μικρό) τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Τώρα η πένσα που είναι έτοιμη να ακινητοποιήσει στην υποτέλεια την σύγχρονη εργατικη τάξη, είναι απ’ την μια μεριά οι κρατικές παροχές και απ’ την άλλη οι διάφορων ειδών αντιπολιτευτικοί μαξιμαλισμοί. Είναι βέβαιο, επιπλέον, ότι οποιοδήποτε εγχείρημα προσανατολισμένο χωρίς ταλαντεύσεις και γκρουπουσκουλισμούς στη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας μαζί με αύξηση στον ελάχιστο, βασικό μισθό, θα περικυκλωθεί και θα υπονομευτεί από διάφορους «φίλους» – με τους γνωστούς τρόπους τους.
Κι ωστόσο αυτό είναι που αντιστοιχεί, από εργατική άποψη, σ’ αυτήν την φάση αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε την επιτάχυνσή της με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα!!! Αυτό αντιστοιχεί για πάνω από έναν λόγο.
Πρώτον, επειδή η δράση της μορφής – κράτους σαν «στρατηγείου» της αναδιάρθρωσης θα έχει μεσοπρόθεσμα πολύ σκληρές εκφάνσεις σε βάρος μας. Τα «επιδόματα» είναι το τυράκι. Αλλά υπάρχει φάκα…
Δεύτερον, επειδή η ανάκτηση εκ μέρους έστω ριζοσπαστικών μειοψηφιών (και πάντως όχι των «κομμάτων» τους!!!) του λόγου για- και της δράσης για- τον χρόνο εργασίας και τον βασικό μισθό σπάει το ιδεολογικό μονοπώλιο των αφεντικών, που κατασκευάζει μαζικά φουκαράδες.
Τρίτον, επειδή αν δεν επιβληθούν τα εργατικά συμφέροντα μέσα στην «αγορά εργασίας» αυτή θα μας πνίξει.
Τέταρτον, επειδή ένας προσανατολισμός του είδους 30/900 (άντε, για τους πιο «επαναστάτες» 25/1000!!!!) ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, εθνικότητα, ηλικία και οποιονδήποτε άλλο διαχωρισμό μέσα στην τάξη μας είναι μια στέρεη αντιρατσιστική / αντιφασιστική βάση που θα χρειαστεί οπωσδήποτε απέναντι σ’ αυτήν «εθνικοποίηση της εργασίας» που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα των πρωτοκοσμικών κρατικο-καπιταλιστικών χειρισμών.
Πέμπτον, και καθόλου μικρής σημασίας, επειδή η υγιεινιστική τρομοκρατία ΔΕΝ είναι κάτι που πάει, πέρασε, τέλειωσε. Θα επανέρχεται, σε διάφορες μορφές, κυρίως σαν διαφορικός αποκλεισμός, για να παρατείνει την ομηρία της καθημερινής ζωής για άγνωστο (και πάντως όχι μικρό) χρόνο.
(προσωρινό τέλος – θα επανέλθουμε…)
(φωτογραφία: Αυτό είναι ένα απ’ αυτά που έχουμε απέναντί μας: η ιδέα του «εισοδήματος των εργαζομένων». Ο όρος «εισόδημα» δεν έχει σχέση με τον μισθό. Δεν παίζουμε με τις λέξεις. Όταν η λέξη «εισόδημα» χρησιμοποιείται για την τάξη μας, περιλαμβάνει, συγκαλύπτει και νομιμοποιεί όλες εκείνες τις «άλλες» σχέσεις εξάρτησης και ελέγχου της, όπως τα επιδόματα, οι πολιτικές πρόσοδοι, τα χαρτζιλίκια, τα φιλοδωρήματα, οι ελεημοσύνες, ο τζόγος, κλπ.
Δεν είμαστε «εισοδηματίες»! Τέτοιοι είναι οι μικροαστοί και τ’ αφεντικά!)