Tag: εξωτερική πολιτική

Η μειονότητα…

Τρίτη 30 Γενάρη. Την σλαβομακεδονική μειονότητα ο ελληνικός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός την έχει φορτώσει με όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Η σχετικά πιο πρόσφατη είναι η συμμετοχή της στις γραμμές του δημοκρατικού στρατού, στη διάρκεια του εμφύλιου. Ο όρος “εαμοβούλγαροι” της ελληνικής δεξιάς / ακροδεξιάς είχε μεγάλη εμβέλεια, αλλά στο κέντρο του είχε αυτούς.

Όσοι / όσες δεν ξέρουν την ιστορία δεν θα καταλάβουν το γιατί το “τέλος του εμφύλιου” και η “εθνική συμφιλίωση”, μετά το 1981, με το γκουβέρνο των σοσιαλδημοκρατών (πασοκ), δεν άλλαξε τίποτα στην αντιμετώπιση των σλαβομακεδόνων εντός ελληνικής επικράτειας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ιστορική άγνοια, για τις νεώτερες / τους νεώτερους. Σημειώστε προς το παρόν αυτό: ενώ οι πολιτικοί πρόσφυγες (απ’ τον εμφύλιο) που βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού μπορούσαν πια να γυρίσουν στο ελλαδιστάν μετά το 1981 (και πολλοί γύρισαν), εκείνοι που κατέφυγαν στη νότια γιουγκοσλαβία (ομόσπονδη δημοκρατία της μακεδονίας) ήταν απαγορευμένοι. Μέχρις θανάτου. Των ιδίων αλλά και των παιδιών τους…

«Λόγοι εθνικοί» ήταν οι επίσημοι (σιωπηλοί) λόγοι. Που επέβαλαν, εκτός απ’ τον οριστικό εξανδραποδισμό των σλαβομακεδόνων του δημοκρατικού στρατού, την ασφυκτική καταπίεση των σλαβομακεδόνων που έμειναν στη βόρεια ελλάδα… Μπας και φύγουν κι αυτοί. Αλλά και λόγοι οικονομικοί: η επιστροφή των συγκεκριμένων πολιτικών προσφύγων θα συνεπαγόταν και την επιστροφή των περιουσιών τους, σπιτιών, χωραφιών, που εν τω μεταξύ είχαν «απαλλοτριωθεί» από εθνικόφρονες, με την στήριξη του μετεμφυλιακού (αλλά μόνιμα εμφυλιακού) κράτους.

Να γιατί το ελληνικό κράτος, με την ρατσιστική συνέχειά του, είτε με μαύρους, είτε με πράσινους, είτε με πρασινόμαυρους είτε με φαιορόζ, έχει απαιτήσεις (απέναντι στο κράτος της μακεδονίας) προσχηματικές. Η σλαβομακεδονική μειονότητα είναι αγκάθι στα πλευρά του· και δεν πρόκειται να ανεχτεί ότι υπάρχει «μητρικό κράτος», δημοκρατία της μακεδονίας, ή της σλαβομακεδονίας, ή της βόρειας, ή της νέας, ή της οτιδήποτε, που έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους! Όχι μόνο δεν υπάρχει «μακεδονική εθνότητα» αλλά ούτε σλαβομακεδονική!…

Αυτό το τελευταίο οι έλληνες φασίστες όλων των αποχρώσεων το λένε «αλυτρωτισμό». Ποιοί; Οι «η βόρεια ήπειρος είναι ελληνική», αλλά και διάφορες άλλες σουπιές… Ποιοί;

Το σύνταγμα… (3)

Τρίτη 30 Γενάρη. Μ’ αυτά τα (υποχρεωτικά) λίγα μπορεί να καταλάβει όποιος θέλει τι σημαίνει “χμμμ… ναι, αλλά πρέπει να βγάλετε τον αλυτρωτισμό απ’ το σύνταγμά σας” ή “χμμμ… πρέπει να αλλάξετε το σύνταγμά σας”. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισός στο ελληνικό βαθύ κράτος που να εννοεί ότι αυτό είναι μια ρεαλιστική απαίτηση. Παραμένει, όμως, απαίτηση, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, αλλά όπου είναι εφικτό και για εξαγωγή: για να βγαίνει “λάδι” το ελλαδιστάν (έτσι νομίζει…) σε στυλ ότι εμείς θέλαμε να βρεθεί μια λύση, αλλά αυτοί είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν.

Η επιλογή να μείνει “ανοικτή” (για την Αθήνα) η απαίτησή της να αλλάξει το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας, και επιπλέον χωρίς καν να υπάρχει αποδεκτή (απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος) απάντηση στο ερώτημα “κι αν δεν είναι μακεδόνες τότε τι είναι;” είναι μια ιμπεριαλιστική επιλογή. Light, αλλά ιμπεριαλιστική. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος ελπίζει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταφέρει να προκαλέσει μια συνταγματική κρίση στη δημοκρατία της μακεδονίας, που θα βόλευε να συμπέσει με μια εσωτερική εθνοτική σύγκρουση. Ή θέλει να δώσει στον εαυτό του το ελεύθερο να παρέμβει σε μια τέτοια σύγκρουση, αν κρίνει ότι οι διεθνείς συσχετισμοί το ευνοούν, με το «δικαίωμα» ότι δεν έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας». (Πράγμα που, ωστόσο, πολύ πιο ήπια, κάνει και το βουλγαρικό κράτος. Ελπίζουμε να μην έρθει κάποια στιγμή για έναν ακόμα βαλκανικό πόλεμο· αλλά εκεί οδηγεί η ελληνική «εθνική γραμμή»).

Ή, στην χειρότερη περίπτωση – αλλά και πιο πιθανή – η Αθήνα θα επαναφέρει κατά βούληση το «θέμα» της στη διάρκεια των πολύχρονων ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε. της δημοκρατίας της μακεδονίας – (που κάποτε ήταν γιουγκοσλαβική…)

Μόνο που…. Σ’ αυτό το κόλπο υπάρχει ένα λεπτό, πολύ λεπτό ζήτημα timing. Θα επανέλθουμε σ’ αυτό, μιας και θα παράξει «γεγονότα»….

Ειδικευμένη στραβομάρα

Τρίτη 30 Γενάρη. Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στο Ολοκαύτωμα και στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων δολοφονημένων, εβραίων και μη, απ’ τους ναζί και τους συνεργάτες τους, απ’ το να χαϊδεύει κάποιος τους πολιτικούς κληρονόμους των ντόπιων φασιστών, των ντόπιων ναζί,  που, σε συνεργασία με τους γερμανούς ομοϊδεάτες τους, έστειλαν τους εβραίους της Σαλονίκης στα κρεματόρια· και ύστερα τους έφαγαν τα σπίτια και τις περιουσίες; Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στο Ολοκαύτωμα και στη μνήμη του απ’ το να χαϊδεύει κανείς τους ντόπιους φασίστες και τις επιρροές τους, φανερά (και, γιατί όχι; και κρυφά), με πλήρη γνώση ότι αυτοί είναι οι πολιτικοί διάδοχοι εκείνων της δεκαετίας του ’40, ε;

Όχι. Όμως αυτό ακριβώς το ελεεινό έκανε ο ισραηλινός (ακροδεξιός) πρόεδρος Reuven Rivlin, με τις παρόλες του περί μεγΑλέκου (γράφαμε χτες). Είναι απολύτα βέβαιο ότι το ισραηλινό κράτος έχει πλήρη και ακριβέστατη εικόνα για το ελλαδιστάν, την “πολιτική ζωή”, την “κοινωνική ζωή”, τα μήντια… και τα “συλλαλητήρια για την μακεδονία”. Δεν είναι δύσκολο. Εξίσου βέβαιο είναι ότι ο ισραηλινός πρόεδρος δεν θα έλεγε τις παπαριές του περί μεγΑλέκου πριν ένα χρόνο ή δύο. Έκανε παρέμβαση στην ελληνική συγκυρία ο ισραηλινός πρόεδρος, και σκέφτηκε να αξιοποιήσει την ευκαιρία των συλλαλητηρίων για να δείξει την βαθιά φιλία των δύο κρατών…

Δεν είναι χτεσινός. Είναι παλιά καραβάνα. Μια χαρά κάνουν στα κρατικά του συμφέροντα οι έλληνες φασίστες, εθνικιστές, μιλιταριστές· και γι’ αυτό έτρεξε να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη… Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το πάει ακόμα και ως το “η μακεδονία είναι ελληνική” – αλλά, προφανώς, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της αρμοδιότητάς του.

Τα ραντάρ της ντόπιας επαγρύπνησης, οι κυνηγοί του αντισημιτισμού, οι “ποτέ πια” (που κάνουν ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει στην παλαιστίνη…) δεν έπιασαν τίποτα εχθρικό στη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του Rivlin… Περίεργο δεν είναι; Μήπως φταίει ότι ο προβοκάτορας είναι αξιωματούχος του ισραηλινού κράτους, οπότε είναι ιερός όσο κι αυτό; Τόσος αντιφασισμός πια απ’ την μεριά των ραντάρ; Τόσος αντιφασισμός; Τόσος σεβασμός στον ρατσιστή, μιλιταριστή πρόεδρο; Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες εβραίοι στο θρήσκευμα, έξω (αλλά και μέσα) απ’ τα ισραηλινά σύνορα, είναι αποφασισμένοι αντι-ιμπεριαλιστές, δηλωμένοι αντίπαλοι του ισραηλινού απαρτχάιντ, αδιαπραγμάτευτοι “αντι-σιωνιστές”. Είναι εύκολο να τους βρει όποιος θέλει, στον κυβερνοχώρο. Κι αυτοί, εδώ, που στα λόγια δηλώνουν “πολύ σκληροί”, κάθονται φόρα – μόστρα σούζα στον ισραηλινό πρόεδρο; Και βαράνε παλαμάκια στις ιδεολογικές / ψυχολογικές εκστρατείες του Τελ Αβίβ; Του ιμπεριαλιστικού συνεταίρου της Αθήνας;

Κάπου θα πρέπει να οφείλεται η στραβομάρα των τέτοιων «σκληρών» ντόπιων υπερασπιστών της μνήμης του Ολοκαυτώματος… που σέβονται τα «ιερά» που προέρχονται απ’ το ισραηλινό κράτος… και που κάνουν ότι δεν έχουν ιδέα για την φανερή (αλλά κυρίως υπόγεια) συνεργασία (και) αυτού του κράτους με τους ευρωπαίους φασίστες…

Τι να είναι αυτό, άραγε;

(Προσέξτε: σε κάθε πόλεμο υπάρχει ένας παράλληλος που γίνεται, όλο και πιο ολοκληρωτικός, στην εξέλιξη του καπιταλιστικού κόσμου. Λέγεται «ψυχολογικές επιχειρήσεις», λέγεται επίσης «βόμβες λογικής»… Λέγεται “πρόκληση σύγχισης”, λέγεται “παραπληροφόρηση”, λέγεται “αποπληροφόρηση”… Θα είναι αδικαιολόγητο το να πείτε κάποια στιγμή “ααααα…. δεν ήξερα…”!!!

Θα επανερχόμαστε ξανά και ξανά…)

Ο σύμμαχος 1

Δευτέρα 29 Γενάρη. Σήμερα έρχεται στην Αθήνα (από χτες το βράδυ είναι εδώ…), για διήμερη επίσκεψη, ο πρόεδρος του ισραήλ Reuven Rivlin. Είναι δεξιός / ακροδεξιός (στέλεχος του κόμματος Likud) και οπαδός της λύσης – του – ενός – κράτους, του ισραηλινού! Όπου, άντε, ας υπάρχει και μια αραβική μειονότητα (με ισραηλινή υπηκοότητα όμως…). Δηλαδή: ας τους φάμε μέχρι να γίνουν μειονότητα στην ίδια τους τη γη, και μετά θα τους “προσέχουμε”. Σαν “είδος υπό προστασία”…

Δυστυχώς δεν θα τον υποδεχθεί, όπως θα του άξιζε, μια μεγάλη αντιμιλιταριστική, αντιρατσιστική, αντι-απαρτχάιντ διαδήλωση όπως εκείνη που υποδέχτηκε στην Αθήνα τον de Klerk, τελευταίο λευκό πρόεδρο της ρατσιστικής νότιας Αφρικής, το 1989. Η δικαιολογία «άλλοι καιροί τότε» είναι εύκολη. Η σωστή διαπίστωση είναι «έχουμε τα χάλια μας τα μαύρα» (και σ’ αυτά περιλαμβάνουμε και τους πολιτικούς μας εαυτούς, για να είμαστε δίκαιοι). Μόνο που αυτά τα μαύρα χάλια δεν θα τελειώσουν μεταφυσικά. «Από μόνα τους».

Την ευκολία που έχει ο Rivlin στο γλύψιμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόλαβε πάντως να την δείξει πριν πατήσει το πόδι του στην Αθήνα. Συνεντευξιαζόμενος στον διευθυντή της καθεστωτικής «καθημερινής» (δημοσιεύτηκε χτες) πέταξε τα μαργαριτάρια του:

Αρχαιολόγοι στο Ισραήλ και την Ελλάδα κάνουν νέες ανακαλύψεις σχετικά με τις ζωές στην αρχαία Ελλάδα και το αρχαίο Ισραήλ, για τον τρόπο που οι λαοί μας ζούσαν στις πατρίδες τους, πριν από χιλιάδες χρόνια.

Εμείς, ασφαλώς, δώσαμε μεγάλη μάχη στην Ιερουσαλήμ, αλλά ακόμα το όνομα Αλέξανδρος, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, είναι δημοφιλές στις ιουδαϊκές κοινότητες εξαιτίας της ειδικής σχέσης που είχε με τον αρχιερέα στον ιερό Ναό στην Ιερουσαλήμ…

Τερατώδης ψεύτης, ταλέντο που οπωσδήποτε χρειάζεται σ’ όποιον θέλει να κολακέψει ανιστόρητους. Η εκστρατεία των μακεδόνων (του μεγΑλέκου) κατέλαβε όλη αυτήν περιοχή, που ΔΕΝ λεγόταν «ισραήλ». Ήταν περσική κτήση που, αν δεν ονομάζονταν «φοινίκη», είχε τα ονόματα των κυριότερων (και οχυρωμένων) πόλεων: Σιδώνα, Τύρος... Επιπλέον δεν έγινε καμία «μεγάλη» ή «μικρή» μάχη στην Ιερουσαλήμ!! Τις μάχες του ο «εκπολιτιστής του κόσμου» τις έδωσε στην Τύρο και στην Γάζα (ναι, στην Γάζα…), υπάρχουν οι ιστορικές καταγραφές γι’ αυτές, με κάθε λεπτομέρεια (και δεν χρειάζεται να πούμε τι έκανε σαν νικητής: σφαγή ανελέητη, και υποδούλωση των ζωντανών). Με την Ιερουσαλήμ δεν ασχολήθηκε…

Ναός πράγματι υπήρχε τότε στην Ιερουσαλήμ: είχε (ξανα)κτιστεί με την άδεια και την υποστήριξη των περσών αυτοκρατόρων. Ξεκίνησε η κατασκευή του επί Κύρου του 2ου, και τέλειωσε επί Δαρείου του «μεγάλου» (το 516). Αλλά ο μεγΑλέκος δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τις τοπικές ή μη θρησκείες, και συνεπώς δεν είχε καμία «ειδική σχέση» με το αρχιπαπά του ναού! (Εκτός αν ο ισραηλινός πρόεδρος αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα…) Η μόνη εξαίρεση στα θρησκευτικά του ενδιαφέροντα αφορούσε τον αιγυπτιακό θεό Άμμωνα: μιας και η μάνα του υποστηρίζε ότι δεν ήταν γυιός του Φίλιππου αλλά ενός ιερέα του Άμμωνα (οι γυναίκες ξέρουν!) ο μεγΑλέκος βιάστηκε να τραβηχτεί, μέσα απ’ την αιγυπτιακή έρημο, στο μαντείο του Άμμωνα στην όαση της Σίβα. Το εκεί παπαδαριό τον καλοδέχτηκε (προφανώς ήξερε τα «κουτσομπολιά»… λέμε τώρα…) και τον ανακήρυξε «γυιό του Άμμωνα» – πράγμα που τον κολάκεψε ιδιαίτερα. (Και επιβεβαίωσε στον ίδιο την αιγυπτιακή καταγωγή του. Πράγμα που, προς θλίψη των νεοελλήνων εθνικοφρόνων, επιβεβαιώνεται απ’ το γεγονός ότι θάφτηκε, προφανώς επειδή αυτό είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα ήθελε και ο ίδιος, όχι εκεί που γεννήθηκε αλλά στο μέρος που ανήκε βιολογικά και ψυχοσυναισθηματικά: κάπου στην αίγυπτο, κάπου στην Αλεξάνδρεια…)

Εκεί που ο φίλος κι αδελφός του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόεδρος Rivlin έδωσε τα ρέστα του, ήταν στην απάντησή του για την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ απ’ το ψόφιο κουνάβι:

Ο πρόεδρος Τραμπ αναγνώρισε την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ο Μέγας Αλέξανδρος αναγνώρισε όταν ήρθε στους Άγιους Τόπους… Η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Υπήρξε επί περίπου 70 χρόνια και υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια. Δεν υπάρχει άρνηση αυτού του βασικού γεγονότος.

Φαίνεται ότι τα 3.000 χρόνια είναι η αγαπημένη διάρκεια διάφορων κλεπταποδόχων της ιστορίας. Όπως «η μακεδονία είναι 3.000 χρόνια ελληνική», έτσι και «η Ιερουσαλήμ υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια». Φυσικά οι πρωτεύουσες είναι κρατών και όχι λαών. Φυσικά ισραηλινό, εβραϊκό κράτος φτιάχτηκε για πρώτη φορά το 1947. Με πρωτεύουσα το Τελ Αβίβ… Στην μακρινή προς τα πίσω ιστορία, πριν τους πέρσες, υπήρξαν στην ευρύτερη περιοχή μόνο τοπικά αγροτικά βασίλεια / πόλεις, σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους… Και οι αρχαιολόγοι το ξέρουν καλά.

Πήγε, όμως, ο μεγΑλέκος στους «άγιους τόπους»; Υπήρχαν τέτοιοι το 332 π.χ.; (προ Χριστού, έτσι; Και προ Μωάμεθ, φυσικά….) Μήπως ο μεγΑλέκος, πήγε που πήγε, άναψε και κανά κεράκι στον «πανάγιο τάφο»; Μήπως πέρα απ’ τα άλλα ο μεγΑλέκος ήταν ο πρώτος (και ο τελευταίος ως τώρα) «ταξιδιώτης στο χρόνο»; Ή μήπως ο ισραηλινός πρόεδρος τα τσούζει;

Τίποτα απ’ αυτά… Ο διευθυντής της «καθημερινής» βοήθησε τον ισραηλινό πρόεδρο να κάνει επίδειξη φιλίας· για να κάνουν, όλοι μαζί, μια ακόμα μεγάλη ένεση βλακείας στους υπηκόους.

Ευτυχώς αυτές οι ενέσεις δεν πονάνε στο τσίμπημα. Δυστυχώς πονάνε στο κεφάλι… Overdose… Όμως, για να λέμε και τα καλά, αφού “μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος”: η θεία Λίτσα καραγουστάρει (γνωστό τζάνκι!) μ’ αυτό το ντοπάρισμα. Διάβασε τη συνέντευξη και άρχισε το παραμιλητό: ο Τραμπ είναι ο μέγας Αλέξανδρος!!! Και η Ιερουσαλήμ ελληνική είναι!!!

Και δεν εννοούσε μόνο τον αρχιτράγο του πατριαρχείου. Φαίνεται ότι είναι έτοιμη για real estate…

Ο σύμμαχος 3

Δευτέρα 29 Γενάρη. Έβγαλαν οι υπηρεσίες (ξέρετε ποιες) αφίσα που λέει ότι όποιος κάνει κριτική στο μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ είναι «αντι-σημίτης», δηλαδή υπερασπιστής του Ολοκαυτώματος; Είναι αλήθεια; Κυκλοφορούν τέτοιες φήμες… Αν ναι, ας το πούμε: ωραία, το περιμέναμε· και άργησε! Εις ανώτερα guys!!!

Διότι, ως γνωστόν (ε;;;), υπάρχουν καπιταλιστικά, μιλιταριστικά, ρατσιστικά κράτη που είναι «ιερά»· κι όλα τα υπόλοιπα είναι ανίερα – και  εναντίον τους επιτρέπεται, λόγω και έργω, οτιδήποτε… Το μόνο θέμα, για να καταλάβει κανείς σε ποια κράτη επιτρέπεται η έχθρα, η αντιπαλότητα, η πολεμική, και ποια είναι “μην αγγίζετε”, είναι η εθνικότητα της υπηρεσίας που πληρώνει για το “don’t touch”…

Η βασική ιδέα των κατηγοριών περί «αντισημιτισμού» είναι παμπάλαιη: όταν οι χριστιανοί άρχισαν να σφάζουν, να καίνε, να καταστρέφουν, δηλαδή όταν οι χριστιανοί έγιναν επίσημα εξουσία, τι επιχείρημα είχαν για να αποστομώνουν όσους προσπάθησαν να τους εμποδίσουν; Είσαστε σαν τους ρωμαίους, που μας έριχναν στα θηρία!… Μήπως είσαστε «αντιχριστιανοί»; Ααααα!!!….

Ναι μεν η εξουσία είναι το δηλητήριο που κάνει τα πρώην θύματα αντάξιους θύτες, δηλαδή καθάρματα, αλλά δεν θα περιμέναμε απ’ τις υπηρεσίες (ξέρετε ποιες) να το λαμβάνουν υπόψη τους. Οι υπηρεσίες είναι εξουσία, και από τέτοια θέση μιλάμε, έστω κι αν υποκρίνονται κάτι «αντί…». Έστω κι αν πλαστογραφούν: τι πιο εύκολο σε κοινωνίες του ώριμου Θεάματος;

Δεν έχουμε κανένα παράπονο. Έτσι είναι το σωστό, το αναμενόμενο και το πρέπον να συμβαίνει. Τα κράτη και οι κάθε είδους λακέδες τους να ξεδιπλώνουν τα “επιχειρήματά” τους, να υπερασπίζονται την μοναδικότητα και την ιερότητά τους, να κορδώνονται και να κλαψουρίζουν (ανάλογα με την συγκυρία), να διαστρέφουν την ιστορία ώστε να κονταίνει στα μέτρα τους, να παραχαράζουν και να παραποιούν, να αποβλακώνουν και να ετοιμάζουν τις ακόμα μεγαλύτερες δόσεις αποκτήνωσης. Εδώ κοτζάμ ψόφιο κουνάβι αγωνίζεται για το «δίκαιο εμπόριο», καθότι η παγκοσμιοποίηση είναι άδικη… Και δεν θα βγουν, για παράδειγμα, οι ελληνικές υπηρεσίες να διαμαρτυρηθούν γοερά για τον κίνδυνο να χάσουν (από ένα κράτος χωρίς στρατό) την Σαλονίκη; Δεν θα βγουν οι ισραηλινές, άλλο παράδειγμα, να κάνουν το ίδιο, εξίσου γοερά, για τον κίνδυνο να χάσουν την πρωτεύουσα που τους χάρισε το ψόφιο κουνάβι;

Φυσικά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν οι ισραηλινές υπηρεσίες στην πόλη μας, να πουλάνε την ιδεολογία που έχουν προσπαθήσει να πουλήσουν σ’ όλον τον πρώτο κόσμο (εναντίον των παλαιστινίων: όποιος δεν είναι με τον ισραηλινό πρωτοκοσμικό ρατσισμό είναι …. «εθνικοσιαλιστής»! ) – με πενιχρά αποτελέσματα.

Η απάντηση είναι απλή: έχουν έλληνες συμμάχους! Τι στο διάολο; Η συμμαχία δεν είναι μόνο για τους πιλότους· είναι και για τους πράκτορες, τους ατζέντηδες, τους σφουγγοκωλάριους. Δεν έχουν δύσκολη δουλειά. Εδώ οι υπήκοοι είναι ιδανικά ηλίθιοι: δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε μια θρησκεία και σ’ ένα κράτος. Μεγάλο μέρος τους είναι πάντα «ελλάς ελλήνων χριστιανών»… Ε. Μια καλή κοινωνικο/ανθρωπολογική μελέτη για τη νοημοσύνη τους επιτρέπει την ελπίδα ότι αφού τρώνε τα δικά τους σκατά μπορούν να φάνε και αλλονών. Αρκεί αυτά τα τελευταία να έχουν κατάλληλη συσκευασία.

Παστρικές δουλειές, το αναγνωρίζουμε. Let’s go on m.f.!!!

Εκλεκτικές συγγένειες

Δευτέρα 29 Γενάρη. Καλά κάνουν τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια και αναφέρονται στον αυταρχισμό του ρωσικού καθεστώτος που κυνηγάει διάφορους υποψήφιους για τις προεδρικές εκλογές, που δεν αρέσουν στον Πούτιν και δεν τους εγκρίνει. Δεν κάνουν καθόλου το ίδιο όμως για τον φίλο και σύμμαχο Sisi. Για την ακρίβεια κάνουν το ανάποδο: αποπληροφόρηση. Δηλαδή σιωπή – ένοχη… Έτσι ώστε θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί μήπως υπάρχει πίσω απ’ τις επιλογές τους κάποια εθνική δολιότητα. Ή οδηγίες απ’ το υπουργείο εξωτερικών. Ή και τα δύο.

Εν όψει των προεδρικών εκλογών στην αίγυπτο (τέλη Μάρτη) ο δικτάτορας Sisi «καθαρίζει» όποιον τολμήσει να βάλει υποψηφιότητα. Μέχρι τώρα έχει φάει 3 – και μάλλον δεν θα τολμήσει κανείς άλλος, εκτός ίσως από κάποιον μαϊντανό. Δεν τους σκοτώνει· απλά τους απαγόρευσε την υποψηφιότητα. Δεν έχει τόση σημασία το ποιόν εκείνων που τόλμησαν να φανταστούν ότι μπορούν να είναι αντίπαλοι ενός χουντικού. Ο ένας, για παράδειγμα, είναι πρώην καραβανάς, ενώ ένας άλλος ακτιβιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην αίγυπτο, με φυλακίσεις.

Το ουσιαστικό είναι ότι, όπως έχει πει και ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Nick the greek, “ας αφήσουμε να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Αίγυπτο ώστε στη συνέχεια να αναπτυχθεί η δημοκρατία”. Ε, λοιπόν, κι αυτό σίγουρα χαλάει τον έλληνα σύμμαχο, η “κατάσταση στην Αίγυπτο” εγκυμονεί τόσες απειλές στην σταθεροποίηση – του – γύψου, ώστε το τωρινό καραβανοαφεντικό δεν διανοείται καν ότι έχει το περιθώριο να επιτρέψει έναν αντίπαλο του μεγέθους, ας πούμε, του 30%· έστω του 25%. Γιατί σκέφτεται (και όχι λανθασμένα) “αν το ¼ του πληθυσμού εκδηλωθεί ανοικτά, στην κάλπη, εναντίον του, τότε θα πάρει θάρρος κι ένα 50% ακόμα· και θα ξεσηκωθεί, αργά ή γρήγορα”. Έτοιμο είναι.

Δεν ξέρουμε αν ο Πούτιν κινδυνεύει από κάποια σοβαρή αμφισβήτηση ή παίρνει προληπτικά τα μέτρα του. O Sisi, όμως, κινδυνεύει – και υπάρχουν διάφορα σχετικά σημάδια. Ευχόμαστε ολόψυχα μια καινούργια εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο, αυτή τη φορά με λιγότερες αυταπάτες, όχι απλά να τον «ρίξει», αλλά να πετάξει αυτόν και τους ομοίους του στο Νείλο. Με όλα τα απαραίτητα για να μην επιπλέουν.

Αν αυτό συμβεί, με τις ασήμαντες και μακρινές δυνατότητές μας, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, σαν υποστηρίξη. Θα φτιάξουμε και ένα ωραίο container, σα δώρο ένα πράμα, να στείλουμε όλους τους φαιορόζ, όχι μόνο τους κοτζιάδες, τους καμμένους και τους τσίπρες, αλλά ολόκληρο το «ανθρωπιστικό και δημοκρατικό» προσωπικό της «πρώτης φοράς αριστέρας», σαν έκτακτη ανθρωπιστική ενίσχυση στη χούντα· κατά προτίμηση την τελευταία της εβδομάδα.

Στο κάτω κάτω ο μεγΑλέκος απ’ την αιγυπτιακή έρημο πέρασε, και γύρισε. Ε, αν οι τωρινοί τζουτζέδες του ελληνικού βαθέος κράτους αφήσουν τα κοκκαλάκια τους εκεί, ποιο είναι το πρόβλημα; Το πολύ πολύ κάποιοι εθνικόφρονες του μέλλοντος να φωνάζουν ότι «η Σαχάρα είναι ελληνική».

Θα το αντέξουμε κι αυτό όταν έρθει η ώρα – έχουμε αντέξει τόσα! Και η θεία Λίτσα θα γουστάρει: είναι γνωστή στο σόι, μεταξύ άλλων, για την μυστηριώδη ατάκα της (έτσι φάνηκε τότε) «φάγαμε την ουρά, η καμήλα μας έμεινε!».

(φωτογραφία: από αντιχουντική διαδήλωση στο Κάιρο, τον Απρίλη του 2016. Ο διαδηλωτής στο κέντρο της φωτογραφίας αναρωτιέται αν πλησιάζει το αποφασισμένο μπλοκ συμπαραστατών, που μόλις έφτασε κατευθείαν απ’ το ελλαδιστάν: κάποιας «αριστεράς», απ’ τις τόσες που φυτρώνουν…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 4

Κυριακή 28 Γενάρη. Τα βαλκάνια είναι, ως τώρα, back up στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου. Και το «μακεδονικό» ευκαιρία για την ελληνική εθνικιστική γυμναστική. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει σε 5 χρόνια· μπορούμε όμως (και πρέπει) να δεσμευτούμε ότι δεν θα μας «διαφύγει», ό,τι και να είναι…

Η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» είναι το σχέδιο μέσω του οποίου, σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος προσπαθεί να ανατιμηθεί γεωπολιτικά. Εννοείται, κάτω απ’ τις φτερούγες της Ουάσιγκτον.

Είναι ένα σχέδιο επιθετικό. Στις 28 του περασμένου Δεκέμβρη (αφγανιστάν 2018 – 1) μνημονεύσαμε κάποια λεγόμενα του Lawrence Wilkerson, επιτελάρχη του Colin Powell, αρχιστράτηγου και ύστερα υπ.εξ. των ηπα (2001 – 2005), που πρέπει να τα επαναλάβουμε:

… Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

 … Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Το σημειώναμε ήδη τότε, δεν δόθηκε σημασία – οπότε τώρα πρέπει να επανέλθουμε: η σχέση ανάμεσα στην ανατολική Μεσόγειο και στη κέντρική Ασία, σχέση πολιτικής γεωγραφίας, είναι σημαντική.

Μια ματιά στον χάρτη («πολιτική γεωγραφία» σημαίνει καπιταλιστική γεωγραφία) και, οπωσδήποτε, η γνώση των εξελίξεων στη μέση Ανατολή τα 2 – 3 τελευταία χρόνια, δείχνουν την σημασία που έχει η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» από συμμάχους των ηπα – και τις ίδιες, φυσικά.

Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος του αμερικανικού στόλου – και στην περιοχή αυτή. Η Μόσχα έχει αναβαθμίσει τη ναυτική βάση της στη συριακή Tartus, έχει αποκτήσει και μια αεροπορική βάση κοντά, αλλά αυτά μπορεί να είναι ενοχλητικά αλλά δεν είναι σημαντικά για τις ηπα και την πιο προωθημένη αεροναυτική βάση τους στην ανατολική Μεσόγειο, εκείνη της Σούδας.

Όμως… Όμως «δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος» μόνο αν δεν βγει η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο! Επειδή, αν το κάνει, θα είναι όχι στα ελεγχόμενα πλαίσια του νατο, αλλά σε συμμαχία με την Μόσχα, ακόμα και το Πεκίνο…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 5

Κυριακή 28 Γενάρη. Το πρόβλημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι παρότι τώρα έχει (πράγματι) την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι αυτό θα συνεχίζει στο πέρασμα του 21ου αιώνα. Ήδη έχει αναγκαστεί να μοιράζεται τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας (ο βασικός θαλάσσιος δρόμος μεταξύ Μεσογείου και Ινδικού) με την κίνα, την τουρκία και το ιράν, καθώς και οι τρεις έχουν δημιουργήσει φανερές ή όχι και τόσο φανερές βάσεις απ’ τον κόλπο του Άντεν και προς τον βορρά.

Τι θα συνέβαινε αν η Άγκυρα ασκούσε τα αναντίρρητα δικαιώματα που έχει στην ανατολική Μεσόγειο, ξεκινώντας απ’ την αοζ (που επίσης αναντίρρητα της αναλογεί) και προχωρώντας σε μια αεροναυτική συμμαχία με την Μόσχα (και γιατί όχι με το Πεκίνο, σαν τμήμα του project ένας δρόμος – μία ζώνη), ε; Και τι θα συνέβαινε αν κάποιο παλαιστινιακό κράτος διεκδικούσε την δική του αοζ (και, ενδεχομένως, τις δικές του στρατιωτικές συμμαχίες) μέσα στη μύτη του ισραηλινού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού;

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο… Κι ακριβώς πάνω σ’ αυτήν την εύλογη αβεβαιότητα η Αθήνα προωθεί την ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό δικό της και των συνεταίρων φυσικά αλλά, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον. (Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek Κοτζιάς έτρεχε και ξανάτρεχε στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον στις αρχές του ’17 με τους χάρτες παραμάσχαλα…)

Και οι 3 (ή 3+), δηλαδή Αθήνα, Κάιρο και Τελ Αβίβ (+ Λευκωσία) είναι αντι-τούρκοι· αν και για διαφορετικούς λόγους. Επίσης και οι 3 (οι 3+) είναι, πλέον, αντι-παλαιστίνιοι, αν και πάλι με διαφορετικό τρόπο ο καθένας (η χούντα του Καΐρου προσπαθεί να το παίζει «ρεαλιστικός φίλος των παλαιστινίων»…). Αυτά φαίνονται σαν η ικανή βάση για μια κοινή, επιμελητειακή και επικουρική κατ’ αρχήν, «παροχή υπηρεσιών» προς την Ουάσιγκτον, για να κρατήσει τον θαλάσσιο έλεγχο στην ανατολική Μεσόγειο… Εναντίον! Εναντίον του «μπλοκ της Αστάνα» (ρωσία, ιράν, συρία, τουρκία, ιράκ) – και του Πεκίνου (στο όχι πολύ μακρινό βάθος).

Παρότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι μια «θέση αιχμής» στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένα κρίσιμο «μετόπισθεν» τόσο για τις ηπα όσο και για το ισραήλ: είναι μια περιοχή στην οποία «ξαφνικά» (δηλαδή σχετικά γρήγορα) θα μπορούσε να υπάρξει ενεργητική αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας. «Αν» η τουρκία αρχίσει να συμπεριφέρεται (και) σαν ναυτική δύναμη, εκτός νατο· αν η ρωσία αξιοποιήσει την συμμαχία της τουρκίας· και «αν» το συχνά (και ιστορικά) επαμφοτερίζον Κάιρο αποφασίσει «να κάνει παιχνίδι» και με την ρωσία. Ακόμα χειρότερα: μια ανατροπή της αιγυπτιακής χούντας (ένας καινούργιος Μόρσι δηλαδή) θα αναποδογύριζε το τραπέζι, όχι μόνο σε ότι αφορά την διώρυγα του Σουέζ, αλλά επίσης και σε ότι αφορά την Παλαιστίνη.

Να γιατί το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει ό,τι αντιδραστικό, χουντικό, φασιστικό, μιλιταριστικό διατίθεται στην ανατολική Μεσόγειο, αρκεί να είναι φιλοαμερικάνικο – όπως το ίδιο!!! Ούτε κατά λάθος, ούτε παρεπιπτόντως, ούτε επειδή «έτυχε»! Είναι μια σταθερή και σκληρή επιλογή, που έχει άμεση σχέση – ας το ξαναπούμε – με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»: των εφοπλιστών… Το πόπολο; Το πόπολο στηρίζει σνιφάροντας αέριο απ’ τα μελλοντικά κοιτάσματα…

(οι δύο χάρτες δείχνουν: επάνω την μοιρασιά των αοζ όπως την θέλει και την μοστράρει η Αθήνα, έξω από κάθε διεθνή νόμο, με το Καστελόριζο σαν αιχμή του δόρατός της, και κάτω την κατανομή των αοζ σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Η διαφορά δεν έγκειται μόνο στη νοτιοκυπριακή ζώνη. Αλλά και στην τουρκική.

Παρότι δεν υπάρχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να κερδίσει το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με νόμιμα μέσα, αυτά που ονειρεύεται, είναι σαφές πιστεύουμε, έστω στις φαντασιώσεις του, το πως εννοεί τα κέρδη του από την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»…

Περισσότερα επί του θέματος αοζ και «θαλάσσια γεωπολιτική» γενικά και στην ανατολική Μεσόγειο ειδικά στα Sarajevo νο 41, 48, 49 και 55. Πριν 5 και 6 χρόνια…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 6

Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!

Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!

Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.

Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!

 

Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…

Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…

Kill ‘em all: τότε και… (1)

Σάββατο 27 Γενάρη. Τώρα που είναι δυνατόν σε οποιονδήποτε μπαίνει σ’ αυτή τη σελίδα να μάθει (αν δεν ξέρει) την πραγματική ιστορία της γέννησης του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” στα ’90s, μπορούμε να κάνουμε και να απαντήσουμε την ερώτηση: υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο «τότε» και στο «τώρα»;

Η απάντησή μας (που την έχουμε σκιαγραφήσει ήδη σε αρκετά σχόλια των προηγούμενων ημερών και εβδομάδων) είναι ρητή: Αντικειμενικά όχι. Υποκειμενικά ναι.

Οι συσχετισμοί δύναμης, τοπικοί και διεθνείς, έχουν αλλάξει θεαματικά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα (πλην ελλαδιστάν) βαλκάνια, σαν πρώην «ανατολικό μπλοκ», ήταν σε συνθήκες κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης. Απόδειξη οι δεκάδες χιλιάδες βαλκάνιοι (και «ανατολικοί») μετανάστες εργάτες και εργάτριες. Το ίδιο και η ρωσία (πρώην εσσδ). Οι νικητές του 3ου παγκόσμιου (δυτική ευρώπη και ηπα) είχαν μεν απεριόριστη ιμπεριαλιστική όρεξη, αλλά δεν είχαν πάντα τα ερείσματα (εντός βαλκανίων). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός βρήκε τότε μια ευκαιρία μοναδική στην ιστορία του να απλώσει τα ξερά του. Ξεκινώντας απ’ το αίμα των βοσνίων…

Εδώ και πολλά χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα βαλκανικά κράτη, άλλο περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, έχουν περάσει σε κάποιου είδους «καπιταλιστική ανάπτυξη» – συχνά ελεγχόμενη από μαφίες. Οι ανταγωνιζόμενοι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί (γερμανικός, αγγλικός, γαλλικός, ιταλικός) έχουν αποκτήσει ερείσματα, φανερά ή όχι. Η Ουάσιγκτον είναι στρατιωτικά παρούσα: η (νατοϊκή…) βάση camp Bondsteel στο κόσοβο είναι η μεγαλύτερη στα βαλκάνια (μπορεί να «φιλοξενήσει» μέχρι και 7.000 στρατιώτες, συν το απαραίτητο πολιτικό προσωπικό…) – ενώ απ’ το τέλος της περασμένης χρονιάς είναι έτοιμα τα σχέδια να επεκταθεί γινόμενη και αεροπορική. Επιπλέον η cia έχει «εγκατασταθεί» παντού όπου έκρινε απαραίτητο. Αντίστοιχα η αισθητά ανασυγκροτημένη ρωσία έχει αυξημένη (αν και όχι πάντα φανερή) επιρροή, και μέσω του βαλκανικού οργανωμένου εγκλήματος – αν και όχι μόνο μέσω αυτού.

Αντίστοιχα το ελληνικό σύμπλεγμα κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους είναι σε παρακμή. Που εξαιτίας των χαρακτηριστικών του συμπλέγματος όλα δείχνουν ότι θα κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα. Με δυο λόγια: όχι μόνο η απόσταση (στη διεθνή καπιταλιστική ιεραρχία) μεταξύ ελλάδας και υπόλοιπων βαλκανικών κρατών όπως αυτή υπήρχε στις αρχές των ‘90s έχει σχεδόν μηδενιστεί, αλλά επιπλέον τα βαλκάνια που τότε έμοιαζαν «άδεια» από «ηγεμόνες» τώρα είναι υπερπλήρη. Δεν υπάρχει «χώρος» – ή, για να το πούμε αλλιώς, δεν υπάρχει κανένα απ’ τα «περιθώρια» για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό που υπήρχαν στο πρώτο μισό των “90s.