Tag: εξωτερική πολιτική

Πέμπτη 25 Γενάρη. Το να λέει ο ψόφιος κοριός ότι το ζήτημα (ξέρετε ποιο…) θα λυθεί όταν “αναιρέσει τον αλυτρωτισμό” της η δημοκρατία της μακεδονίας, είναι σα να λέει ο “τρελός σκύλος” ότι οι ηνωμένες πολιτείες θα διαλύσουν τα μισά αεροπλανοφόρα τους μόλις βόρεια και νότια κορέα ενωθούν σε (κρατική) σάρκα μία!

Μιας και το ελληνικό κράτος είναι το πρώτο (με μεγάλη χρονική διαφορά) “εθνικό κράτος” που φτιάχτηκε κατά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν είναι μόνο μακράν το παλιότερο στον “αλυτρωτισμό”. Είναι, επίσης, αυτό που δίδαξε τον “αλυτρωτισμό” σε όλα τα μεταγενέστερα!

Στο σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας υπήρχαν θεμελιώδη εθνικιστικά στοιχεία – αλλά ποιος διαμαρτύρεται; Οι πολιτικοί απόγονοι της “μεγάλης ελλάδας” των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών; Όσο “απόγονοι του Περικλή” είναι οι υπήκοοι του ελληνικού κράτους, άλλο τόσο “απόγονοι του μεγΑλέκου” είναι οι υπήκοοι του μακεδονικού κράτους!! Η διαδικασία της εθνο/κρατογέννεσης είναι γεμάτη παραμύθια και τέρατα – ποιος δεν το ξέρει;

Έχουν γίνει αλλαγές σ’ αυτό το σύνταγμα. Θεωρητικά θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες. Για δώστε βάση όμως και σ’ αυτά (απ’ το ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού στον “τρίτο βαλκανικό πόλεμο”, έκδοση αντι-σχολείο):

–  … Και δυο λόγια για την πολιτική μας έναντι των Σκοπίων… Πιστεύω ότι θα μας συνέφερε η φυσική εξέλιξη του διαμελισμού των Σκοπίων, εκ των πραγμάτων, λόγω των αποκλινουσών τάσεων των εθνοτήτων που τα συνθέτουν ή, έστω, η συνύπαρξή τους, με τη Σερβία πλέον – που είναι και η πιθανότερη έκβαση – ως παράρτημά της, υπό κάποιο πολιτειακό σχήμα. Μας συμφέρει η άμεση γειτνίαση με τη Σερβία. Και στο μεταξύ δεν θα αναγνωρίσουμε τα Σκόπια. Να μάθουμε κάποτε να συμβιώνουμε και με ντε φάκτο καταστάσεις και με εκκρεμότητες…

–  … Το πρόβλημα δεν είναι το ένα ή το άλλο όνομα, αλλά αυτή καθ’ αυτή η δημιουργία του αυτόνομου κράτους…

–  … Θεωρούμε δίκαιο το αίτημα των λαών για αυτοδιάθεση και αναγνώριση. Στην περίπτωση όμως των Σκοπίων, αυτή στρέφεται ευθέως κατά της δικής μας ιστορικής ταυτότητας και ύπαρξης, δημιουργώντας προϋποθέσεις διενέξεων και αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια…

Ποιοί τα έλεγαν αυτά; Τίποτα φασιστρόνια; Τίποτα διφραγκοφραγκούληδες; Αμ δε!! Κατά σειρά: ο “πρέσβης επί τιμή” Μ. Δούντας στην πάντα πρόθυμη “ελευθεροτυπία”, στις 13 Γενάρη του 1992· ο Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του πολιτικού γραφείου του κκε, σε συνέντευξη στον “902 αριστερά στα fm” στα τέλη Γενάρη του 1992· και ο Στέλιος Νέστορας, στέλεχος του «συνασπισμού της αριστέρας και της προόδου», τις παραμονές του «συλλαλητηρίου για τη μακεδονία» στα μέσα Φλεβάρη του 1992.

Ναι, αυτά είναι παλιά… Τα δεδομένα έχουν αλλάξει σοβαρά μετά από 26 χρόνια. Είναι παλιά, αλλά όχι ξεχασμένα. Τα πραγματικά δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα φαντασιακά είναι πάντα ίδια. Μιλάμε για την πανίσχυρη εθνική μυθολογία: όταν την ιστορική στιγμή «μηδέν» κάποιοι θεμελιώνουν ένα συγκεκριμένο ιδεολόγημα / φαντασιακό αξίωμα, το πως αυτό θα αναπαράγεται, θα ανανεώνεται και θα «προσαρμόζεται στη συγκυρία», είναι κάτι που κάλλιστα προορίζεται να ξεφεύγει απ’ τα χέρια τους, ακόμα κι αν είναι «πατριώτες της αριστέρας» που συνέβαλαν στη δημιουργία του. Είτε τους αρέσει είτε όχι. Έκαναν την δουλειά, έκαναν το εθνικό τους καθήκον όταν έπρεπε….

Έχει απομείνει, προφανώς, κάτι. Μια σημαδούρα της μόνιμης συνενοχής. Το αριστερό θεώρημα (το ανακαλύπτουμε εύκολα παντού) ότι όσοι συμμετείχαν στο προχθεσινό «συλλαλητήριο για τη μακεδονία» (και όσοι θα συμμετάσχουν στα επόμενα) ΔΕΝ είναι φασίστες, ακροδεξιοί, μαύρη κατάμαυρη αντίδραση… Όχι!!! Είναι «αυθεντικοί πατριώτες», πονόψυχοι, που τους νοιάζει η πατρίδα τους μωρέ μωρέ, και κάπως θα τους συνετίσει η αριστέρα (του κράτους και του κεφάλαιου). Θα τους συνετίσει νομιμοποιώντας τους…

Κι έτσι, αυτή η αριστέρα στις περισσότερες παραλλαγές της, προσφέρει την στρατηγική υπηρεσία της στον καπιταλιστικό νεο-ολοκληρωτισμό: αντί να καλέσει σε ετοιμότητα και πολεμική διάταξη των αντιφασιστικών υποκειμένων (και κυρίως της τάξης μας) ενάντια στους χιλιάδες υπαρκτούς φασίστες (είτε είναι «ουρά» είτε είναι «κεφάλι») ζητάει να τους χαιδέψουμε, μπας και «μαλακώσουν»… Θα πατάξουμε τον φασισμό μέσω καλλωπισμού των φασιστών! Ωραία… (Το ίδιο ακριβώς λένε και οι δεξιοί…)

(Όταν, όμως, αλλού ξεφυτρώνουν σε διάφορες εκλογές διάφορα φασιστόμουτρα με διψήφια νούμερα, κανείς δεν λέει “όχι μωρέ, αγαθοί και καλοί άνθρωποι τους ψήφισαν…” Ή κάνουμε λάθος; Ο λόγος είναι απλός. Τους γάλλους, τους αυστριακούς ή τους ούγγρους φασίστες τους λες άνετα με το όνομά τους επειδή είναι μακριά. Εδώ το βασικό, το “εθνικό συμφέρον”, είναι το κουκούλωμα και το ξενέρωμα… Για να κρυφτεί η συνθηκολόγηση.

Αλλά: ακόμα και σαν αριθμητική, η προσπάθεια καλλωπισμού είναι πολύ βρώμικη. Καμιά 500αριά χιλιάδες ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν βοθρολύματα· χώρια οι ψεκασμένοι. Στη Σαλονίκη να ήταν 100 χιλιάδες; Να ήταν 200; Και γιατί, δηλαδή, δεν είναι οι φαιοί ψηφοφόροι;)

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.

Τρίτη 23 Γενάρη. Ο Παναγιώτης είναι 26 χρονών. Όλοι τον φωνάζουν με το όνομά του: Παναγιώτη. Η μάνα του τον λέει Τάκη και ο κολλητός του Πάνο, αλλά κανείς δεν έχει αμφιβολία πως τον λένε.

Υπάρχει και η θεία Λίτσα. Για την θεία Λίτσα ο Παναγιώτης είναι αβάπτιστος. Τον αποκαλεί “μπέμπη”. Κατά καιρούς αρχίζει την πάρλα “πότε θα το βαφτίσουμε το παιδί;”, και “πως θα το βγάλουμε;”. Όταν μερακλώνει, φτιάχνει και επιχειρήματα. Γιατί πρέπει να το πούμε Κώστα… Όχι! Καλύτερα να το πούμε Ελένη…

Η θεία Λίτσα έχει ρετάρει. Τα έχει χάσει. Έχει βαρέσει μπιέλα. Είναι βλαμμένη. Το ξέρουν οι πάντες στη γειτονιά, κι ακόμα μακρύτερα. Όταν, όμως, η θεία Λίτσα αρχίζει την παραλήρημά της (για το πως θα βαφτιστεί ο Παναγιώτης), κι αρχίζει και χειρονομεί δεξιά κι αριστέρα, οι καλοί, “δημοκρατικοί” τρόποι επιβάλλουν σχόλια του είδους “ααααα… μεγαλειώδες!”

Αυτή η “καλωσύνη” δεν οφείλεται στο ότι κάποτε θα έρθει στα συγκαλά της, αρκεί να την πάρει κανείς με το μαλακό. Όχι. Τα έχει χάσει όχι επί 27 αλλά επί 150 χρόνια… Το επιχείρημα είναι “ότι ο γιατρός είπε να της λέμε ναι”. Αλλά το αληθινό κίνητρο είναι ότι η θεία Λίστα έχει κομπόδεμα. Το οποίο ψειρίζουν διάφοροι…

(φωτογραφία: Κάπως έτσι φαντάζεται η θεία Λίτσα τα βαφτίσια του “μπέμπη”. Είναι και της εκκλησίας βλέπετε…)

Τρίτη 23 Γενάρη. Απ’ το 1992 ως το 1995 οι “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” φώναζαν πακέτο το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία”. Το σχέδιό τους προέβλεπε την διάλυση του μακεδονικού κράτους μετά από εισβολή του σερβικού στρατού απ’ τον βορρά και “ανθρωπιστική εισβολή” του ελληνικού απ’ το νότο. “Απελευθέρωση” ταυτόχρονα από βορρά και νότο… Στην τελική μοιρασιά του μακεδονικού κράτους Βελιγράδι και Αθήνα θα έδιναν κάτι και στα Τίρανα, αλλά μόνο αν αυτά έδιναν κάτι απ’ το νότο τους στην Αθήνα…

Ο σερβικός στρατός δεν επιτέθηκε ποτέ· και, για κάποια φάση προς το καλοκαίρι του 1995, ο Μιλόσεβιτς από “φίλος και αδελφός” έγινε στα μέρη μας “προδότης”… Αντί γι’ αυτόν ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι, με επικεφαλής τον “μάγο Χόλμπρουκ”. Και η “ενδιάμεση συμφωνία”: διάλυση του μακεδονικού κράτους γιοκ!

Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το μακεδονικό κράτος πέρασε μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση (περισσότερα σε μελλοντικό sarajevo.pdf) – αλλά δεν διαλύθηκε… Επιπλέον, έχει αναγνωριστεί από 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (ηπα, αγγλία, ρωσία και κίνα) και άλλα 140 κράτη μέλη του με το συνταγματικό του όνομα. Μεταξύ αυτών η σερβία, η βουλγαρία, η τουρκία και η αλβανία…

Εν έτει 2018 το “η λύση είναι μία…” δεν ακούγεται. Η θεία Λίτσα είναι σταθερά και μόνιμα εκτροχιασμένη αλλά δεν διαφημίζει κάποια νέα σύνορά της… Συνεπώς τι επιδιώκουν αυτοί που βρίσκονται από πίσω της; Ελπίζουν ακόμα στη διάλυση και την μοιρασιά του εδάφους της δημοκρατίας της μακεδονίας; Για να το θέσουμε διαφορετικά: αν η ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της δημοκρατίας της μακεδονίας με το όνομά της από ΕΝΑ (1) κράτος (το ελλαδιστάν) αφήνει περιθώρια και ελπίδες για την μελλοντική διάλυσή της, μήπως Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της από ΕΚΑΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (145) κράτη του πλανήτη συνεπάγεται 145 φορές το αντίθετο απ’ τον ελληνικό μύχιο πόθο; Ή μήπως το ελλαδιστάν είναι το κέντρο του κόσμου, η χρυσή βίδα του σύμπαντος, και μπορεί να ονειρεύεται (και να απαιτεί) ό,τι γουστάρει;

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά το παραλήρημα διάφορων μεγαφώνων των υπηρεσιών ασφαλείας (του τύπου professor Μάζης…) θα συμπεράνει πως ναι. Το ντόπιο βαθύ κράτος (ή το μεγαλύτερο τμήμα του) όσο βλέπει τους μεγάλους συμμάχους (την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ) να διαλύουν (ή να προσπαθούν να διαλύσουν) διάφορα κράτη στην ευρύτερη περιοχή (συρία, ιράκ…) τόσο ελπίζει ότι κάποτε θα ευλογήσουν και την διάλυση του μακεδονικού κράτους. Μπορεί ακόμα και του τουρκικού (να γιατί οι τουρκοι χουντικοί είναι «φίλοι μας»!…). Εκείνο που στριφογυρίζει συνέχεια στα κεφάλια τους είναι μία, και μόνο μία λέξη: διάλυση! Διάλυση, διάλυση, διάλυση!!!

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο αυτό ελληνικό βαθύ κράτος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προέβλεπε (και κατά καιρούς συνεχίζει) το «μέλλον της ευρωζώνης» και της ε.ε.: διάλυση! Με κορύφωση την επική διαπραγμάτευση του κυρ Γιάνη οι «προβλέψεις» τους μια μόνο κατάσταση εύχονταν, σ’ αυτήν ήλπιζαν: την διάλυση… Ακόμα και για την κίνα αν οι ελληνικές υπηρεσίες και τα παπαγαλάκια τους έπρεπε να κάνουν «ανάλυση», στο ίδιο φιλοαμερικανικό συμπέρασμα θα κατέληγαν: διάλυση… Δεν θα κέρδιζαν κάτι άμεσα, αλλά δεν έχουν και κάποιο άλλο «αναλυτικό εργαλείο», ούτε άλλο σεγοντάρισμα στον «μεγάλο σύμμαχο»…

Υπάρχει κάποιος, έστω ελάχιστος, ρεαλισμός πίσω από τέτοιες μονομανίες; Ή μήπως η προσμονή (που και που: υποδαύλιση…) «διαλύσεων» (που θα γίνουν με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλαδιστάν να βγάλει το κάτι τις του) είναι κάτι μεταξύ μαζικής σύγχισης και ακόμα μαζικότερης ψύχωσης;

Τρίτη 23 Γενάρη. Αν ασχοληθεί κανείς με την ιστορία του ελληνικού κράτους με κριτική, εργατική προσέγγιση θα καταλάβει: αυτό το κράτος έχει φτιαχτεί και επεκταθεί ως τα σημερινά του σύνορα, κατά το μεγαλύτερο μέρος της έκτασής του, από μια διάλυση που έγινε σε διαδοχικές φάσεις: την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Μέσα σ’ αυτήν την ιστορία του “επεκτείνομαι καθώς ο εχθρός διαλύεται” υπάρχουν δύο ολοκάθαρα σκέλη. Όποτε το ελλαδιστάν στοιχήθηκε με ισχυρότερους συμμάχους και τα δικά τους συμφέροντα (κάποια ή κάποιες “μεγάλες δυνάμεις”) πήρε το κάτι τις του απ’ αυτήν την διάλυση. Όποτε προσπάθησε μόνο του έσπασε τα μούτρα του…

Θα παρατηρούσε κάποιος ότι η η διάλυση αυτοκρατοριών και η δημιουργία “εθνικών κρατών” πάνω στα κομμάτια τους είναι πράγματι μια ιστορική φάση του καπιταλιστικού κόσμου, απ’ τον 19ο αιώνα ως τον Α παγκόσμιο πόλεμο. Δύο “διαλύσεις” που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η διάλυση δύο ομόσπονδων πολυεθνικών κρατών, της εσσδ και της γιουγκοσλαβίας, ανήκει σε διαφορετικό ιστορικό κύκλο. Και πάντως καθόλου δεν προδιαγράφει ότι κάθε «εθνικό ή πολυεθνικό κράτος» απέναντι στο οποίο ένα άλλο «εθνικό κράτος» έχει βλέψεις είναι καταδικασμένο να διαλυθεί!

Η ιστορία, όμως, του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, που είναι (αυτός ο γεωπολιτικός προσοδισμός) η αιτία ύπαρξης του ελληνικού κράτους, είναι ενσωματωμένη σε τέτοιο βαθμό ιδεολογικά, ακόμα και απ΄το μεγαλύτερο μέρος των ντόπιων αφεντικών (ειδικά των «μικρομεσαίων») ώστε είναι αδύνατο να φανταστούν κάποια «αξία» στο οικόπεδό τους χωρίς την προοπτική εδαφικής επέκτασης. Άρα χωρίς την υποχρεωτική «διάλυση» κάποιου άλλου, γύρω.

«Δεν μπορούν να φανταστούν κάτι άλλο εκτός απ’ την διάλυση των άλλων»! Η «φαντασία» (δηλαδή η ιμπεριαλιστική ιδεολογία) έχει υλικό ρόλο σε πολλές κοινωνίες. Ακόμα κι όταν δεν μπορεί το ελλαδιστάν να ασκήσει και να χορτάσει τις όποιες ιμπεριαλιστικές του ορέξεις, επειδή δεν υπάρχουν στον ορίζοντα οι κατάλληλοι διεθνείς συσχετισμοί (δηλαδή τα συγκεκριμένα συμφέροντα κάποιας «μεγάλης δύναμης»), ακόμα και τότε κύριοι και υποτελείς φαντάζονται! Και οι φαντασιώσεις τους γίνονται υλική, πραγματική πολιτική, με δύο τρόπους. Πρώτον σαν ιμπεριαλισμός προς τα μέσα, εντός συνόρων – εναντίον της εργατικής τάξης και της πολιτικής αυτονομίας της. Δεύτερον σαν συντήρηση εκκρεμοτήτων (με τους όποιους πιθανούς, μελλοντικούς «στόχους»).

Για παράδειγμα το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει καταργήσει την «εμπόλεμη κατάσταση» με το αλβανικό κράτος, που κρατάει απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο! Εδώ και πάνω από 70 χρόνια η Αθήνα βρίσκεται τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση με τα Τίρανα!! Έχει, αυτό, κάποιο πρακτικό νόημα; Ναι: η Αθήνα αρνείται να οριοθετήσει με ακρίβεια τα χερσαία σύνορα της επικράτειάς της με τα Τίρανα… εν όψει, πού ξέρεις, μιας ευκαιρίας «κάποτε» να κατακτηθεί η νότια αλβανία («βόρεια ήπειρος»…) Τέλειωσε ο Β, τέλειωσε και ο Γ, προχωράει ο Δ, το ελλαδιστάν “δεν”!!!

Είναι παρανοϊκό; Ναι. Όμως είναι αυθεντικά ελληνικό!!! Και δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο…

Τρίτη 23 Γενάρη. Δεν είναι μόνο οι hard core φασίστες αλλά και πολλοί περισσότεροι «πατριώτες», που πιστεύουν ότι η Istanbul είναι «ελληνική». Δεν θα έκαναν, ίσως, συλλαλητήρια για να διατρανώσουν την «ελληνικότητά» της με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά κατά βάθος πιστεύουν ότι κάποτε θα «απελευθερωθεί». Είναι μια εθνική φαντασίωση εν υπνώσει: ο πληθυσμός της Istanbul είναι 1,5 φορά το σύνολο του ελληνικού, κι αν χρειαζόταν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους έλληνες «απελευθερώτες» της μόνο με ροχάλες…

Μπορεί να μην «σπρώχνει» κανείς να γίνει υλική (δηλαδή: πολιτική με όρους ιμπεριαλισμού και εξουσίας) δύναμη η «ελληνικότητα της Istanbul», όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να το πετύχει υπέρ της «ελληνικότητας της μακεδονίας». Ως γνωστόν (στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά ποιος ασχολείται με δαύτον όταν παραληρεί η θεία Λίτσα;) υπάρχει όχι μία αλλά τρεις μακεδονίες. Η μακεδονία του Αιγαίου (στην ελλάδα), η μακεδονία του Πιρίν (στην βουλγαρία) και η μακεδονία του Βαρδάρη (η σημερινή δημοκρατία της μακεδονίας). Με δεδομένο ότι ο όρος «μακεδονία» αφορά κατ’ αρχήν γεωγραφικό προσδιορισμό, η φράση «η μακεδονία είναι μία και ελληνική» σημαίνει ότι το ελλαδιστάν διεκδικεί τα εδάφη και των άλλων δύο. Αυτό και μόνον αυτό.

Αυτή είναι η στρατηγική φαντασίωση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Η τακτική φαντασίωση είναι ότι η ελληνική μαύρη αντίδραση μπορεί να βαφτίζει όποιον θέλει, όπως θέλει… Αλλά, προσέξτε: δεν ασχολείται με την μακεδονία του Πιρίν!!! Γιατί; Επειδή τα αφεντικά των ιμπεριαλιστικών ονειρώξεων το θεωρούν πολύ δύσκολο να κατακτήσουν αυτήν την μακεδονία, πολεμώντας και νικώντας το βουλγαρικό κράτος… Αντίστροφα, επειδή θεωρούν λίγο πολύ «του χεριού τους» το μακεδονικό κράτος, απ’ αυτό, σαν ενδιάμεση τακτική αποσταθεροποίησης, ζητάνε … ότι τους κατέβει. Κι αν χρειαστεί «κατεβάζουν τον λαό στο δρόμο να αγωνιστεί για τα εθνικά δίκαιά του»…

Η πολύ υπολογισμένη ιδιοτέλεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, είτε των ορέξεών του, είτε των φαντασιώσεών του («όπου μας παίρνει»…), φαίνεται και απ’ αυτό. Στο νότο της ιταλικής χερσονήσου υπάρχει ένα σύνολο περιοχών στα παράλια της Καμπανίας, της Απουλίας, της Καλαβρίας και της Σικελίας που έχει το εναλλακτικό τοπικό όνομα magna graecia. «Μεγάλη ελλάδα». Το όνομα έχει ξεμείνει απ’ την εποχή της Ρώμης: υπήρχαν εκεί αποικίες των ελληνικών πόλεων. Από ιστορική και ονοματολογική άποψη η magna graecia καλύπτει όλα τα εθνικιστικά επιχειρήματα που οι ντόπιοι φασίστες και τα τσιράκια τους εκτοξεύουν κατά της δημοκρατίας της μακεδονίας.

Ακούσατε, είδατε ποτέ κανέναν να διαμαρτύρεται γι’ αυτό; Να λέει «η ελλάδα είναι μία και ελληνική»; Να υπονοεί ότι πρέπει αυτά τα ιταλικά εδάφη να «απελευθερωθούν»;

Όχι!! Δεν τα βάζει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός με το ιταλικό κράτος… Οι φαντασιώσεις, οι ψυχώσεις και οι ορέξεις του είναι για «εκεί που τον παίρνει».

Μόνο που όπως συμβαίνει και με την θεία Λίτσα, αυτήν την ιστορική περίοδο, έχει ρετάρει… Έχει βαρέσει μπιέλα… Δεν καταλαβαίνει τίποτα…

Σάββατο 20 Γενάρη. Σχολιάζοντας την δημοσιοποίηση της νέου στρατιωτικού δόγματος των ηπα, ο Elbridge Colby, βοηθός γραμματέα του αμερικανικού υπ.αμ. για ζητήματα στρατηγικής, το είπε όσο πιο καθαρά γίνεται:

Έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα τα τελευταία 25 χρόνια, και εστιάσαμε πραγματικά σε άλλα προβλήματα, οπότε αυτή η στρατηγική αντιπροσωπεύει όντως μια θεμελειώδη αλλαγή, σα να λέμε πρέπει να πάμε πίσω, με μια έννοια να πάμε στα βασικά της δυνατότητας για πόλεμο… Αυτή η στρατηγική λέει ότι πρέπει να εστιάσουμε στο να δώσουμε προτεραιότητα στην προετοιμασία για πόλεμο, και ειδικά για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Σε πολλά σημεία του κειμένου τονίζεται η σημασία των συμμάχων (των ηπα). Κι έτσι, ακόμα και αν οι πολεμικές προετοιμασίες των ηπα «για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» φαίνονται τόσο μακρινές όσο η άλλη όχθη του Ατλαντικού, η «στρατηγική συμμαχία» της Αθήνας με την Ουάσιγκτον μας αφορά πλέον κάτι περισσότερο από άμεσα…

Όχι;